A new boss?

Darren keek Chantal met een geniepige blik aan. "En dan noemt ze mij een baby." zei hij met een kleine lach op zijn gezicht. Hij bestelde drinken wat straks naar hen toe gebracht zou worden. "Wat ze vandaag gaan leren is blijven zitten in het zadel tijdens de draf." De deur van de bak opende hij waarna hij keek hoe de paarden een voor een naar binnen werden gebracht. Darren trok een kruk erbij waarna hij de map op een plank neerlegde en de paarden in begon te schrijven. Zijn krabbelige handschrift kon niemand lezen waar hij af en toe best wel profijt van had. Plotseling was er een hoop kabaal te horen omdat iemand op was gestapt maar aan de andere kant weer uit het zadel gleed. Omdat hij in de lach schoot deed hij maar net alsof hij verdiept was in de map. Met moeite kreeg hij de lach van zijn gezicht af en keek hij redelijk serieus naar het meisje die nog steeds op de grond lag. Hij opende de deur van de bak waarbij hij naar beneden moest stappen. "Je mag het laatste halfuur de les overnemen, ik blijf erbij zodat er geen problemen ontstaan." Als hij erbij was kon hij tenminste nog zeggen dat ze in de leer was. Terwijl hij richting een paar liep met singelvrees keek hij naar het meisje wat nog steeds op de grond lag. "Kom op zeg, het is niet zo hoog. Als ik moet helpen dan doet dat meer pijn." Na zijn woorden sprong het meisje overeind en krabbelde ze weer in het zadel. Dit keer wel goed. Aangekomen bij het paard die hij even aan moest singelen zette iedereen een stap achteruit. Zo eng was de merrie nou ook weer niet. Zachtjes singelde hij de merrie aan, elke keer dat ze naar hem hapte hoefde hij maar zijn hand te bewegen of ze stond weer stil. De jongen die erop moest zat er snel op waarna ze konden beginnen. Darren wachtte tot iedereen op de hoefslag was voor hij maar begon. "Aller eerst, jullie begeleiders gaan je uitleggen hoe je de teugels vast moet houden." Iedereen kwam in beweging en begon het uit te leggen. Best wel grappig hoe iedereen naar hem luisterde. "De aankomende paar weken krijgen jullie van mij les, mijn naam is Darren. Vandaag gaan jullie de basis dingen leren. Stappen, sturen, halthouden, en misschien een aantal passen draf." Vanuit de groep kwam gelijk een hoop rumoer. Hadden ze nou echt verwacht dat ze gelijk mochten gaan galopperen? Om de paarden een beetje warm en rustig te krijgen liet hij ze een aantal voltes rijden. Ondertussen legde hij uit waarom ze voltes reden en wat het nou eigenlijk waren. De groep was best wel enthousiast waardoor er de meest stomme vragen naar voren kwamen. Nieuwsgierig keek hij in de richting van Chantal. Ergens vond hij het wel zielig dat er niet veel te doen was voor haar. Straks kon ze het overnemen en verder gaan met het draven. Darren legde uit hoe ze hun paard in draf moesten krijgen en wat ze daarna moesten doen. Hierna mochten ze het even proberen wat een ongelofelijk leuke show gaf. Iedereen bonkte vrolijk mee op hun paard. Nog een keertje legde hij het uit, een voor een moesten ze het nu proberen. Dit keer ging het wel goed bij de meeste, sommige moesten opzoek naar het goede ritme, waardoor ze verder konden met het sturen in draf. Hij liep richting de hoek van de bak en nodigde Chantal uit om de bak in de komen. "Je kan verder gaan met het draven en sturen als je wilt."

Ze lachte toen Darren zei dat ze hem baby noemde. "Maar wel een lieve baby." Ondertussen keek ze naar wat Darren allemaal in een map schreef. Ze begreep dat het de indeling voor de volgende les waren. Verbaast was ze wel over zijn handschrift een normaal persoon zou dat echt niet meer kunnen lezen een dag later. Chantal zag net zoals Darren dat een meisje van der pony afviel het was echt een grappig gezicht. Maar Chantal bedacht der dat zijzelf een gebroken arm had overgehouden van de val van Fly af. Gelijk was haar gezicht weer serieus en een tikkeltje bezorgd om het meisje. Toen Darren er heen liep schrok Chantal een beetje hij wilde dus echt dat zij de les ging overnemen. Nog voor ze iets kon zeggen was hij in de bak bij het meisje. Ze bleef maar in het hoekje van de bak staan zodat ze niet in Darren's wegliep. Chantal keek een beetje naar hoe hij les gaf en bedacht nu zelf een beetje wat ze de kinderen kon laten doen. Ze vond dat de kinderen wel meer hun benen mochten gebruiken dus bedacht de dat ze wel een beetje overgangen konden gaan rijden en dan alleen op de benen in draf gaan. Ondertussen keek ze van de pony's naar Darren en weer naar de pony's. De pony's zagen er prima uit en er liep geen één kreupel. Ineens kwam Darren naar haar toe en nam haar mee naar het midden van de bak. Ze keek hem aan en nam het maar voor wat het was. "Hallo, Ik ben Chantal en ik geef jullie het laatste half uur verder les." Chantal schaamde der alleen voor haar gebroken arm wat nou als een kind kwam vragen hoe ze er aan kwam wat moest ze dan zeggen ik ben zelf van me eigen paard afgevallen. Nee dat kon ze echt niet zeggen straks durfde die kinderen niet meer te rijden. Ze ging wel zeggen dat ze een ongeluk met haar fiets had gehad en dat ze verkeerd op der arm was terecht gekomen. "Okee om jullie een beetje kennis te laten maken met overgangen gaan we van stap naar draf en van draf naar stap. Zo krijg je het gevoel hoe je moet gaan zitten als je harder of dus zachter wilt." Ze zag de kinderen naar der kijken en trok zich er niet veel van aan. "Het is de bedoeling dat jullie voor jullie kijken en naar mij luisteren niet naar mij kijken. Als je niet voor je kijkt weet je ook niet waar je heen gaat. Gewoon door de oren van het paard kijken zo zie je alles." Even vond ze zichzelf te streng maar ze moesten gewoon op hun paard letten en niet op haar.

Darren keek nog een keertje de bak rond om na te gaan of hij geen paard was vergeten op te schrijven. Dat ze overgangen gingen rijden was een goed idee. Wie weet zou iedereen volgende week wel zonder begeleider kunnen rijden. Hun paarden moesten ze goed onder controle houden. Tot nu toe was er nog geen enkel paard gaan rennen. Een vooruitgang als je naar de andere lessen keek. Elke keer waren er wel een aantal paarden die begonnen te rennen. Hoe Chantal zei dat ze op moesten letten was best wel komisch. Voor je kijken en niet naar haar, straks zou nog iemand tegen het schot aanrijden. Voor twee tellen was hij even afgeleid omdat iemand kwam melden welke paarden hij zo moest losgooien en welke er gereden moesten worden. Hierna kon hij er gelijk aan beginnen aangezien iemand anders de lessen over nam. Ze gingen springen waar hij geen les in gaf. Alleen dressuur, en af en toe een paar balkjes rijden. Darren kwam uit zijn hoek van de bak en liep een rondje door de bak. Hier en daar hoorde hij wat gegiebel. Een klein beetje gegiechel was niet erg, als het maar niet te erg werd. Net toen hij weer terug wou lopen kwam er een begeleider naar hem toe met de mededeling dat ze weg moest. Omdat er niemand anders in kon vallen ging hij zelf maar naast het paard lopen. Elke keer dat ze moesten draven wachtte hij tot het ruitertje iets deed en begon hij daarna zelf in actie te komen. Veel hoefde hij niet te doen, af en toe het paard op zijn plek zetten omdat hij begon te happen of te snel ging lopen. Chantal had alles goed onder controle. Als ze volgende week weer mee wou, of een andere keer, kon ze de les weer overnemen nadat ze warm waren gereden. Vanuit de stallen hoorde je iedereen schreeuwen dat ze gingen springen. Springen was leuk voor een keertje, recreatief springen, verder vond hij er zelf niet veel aan.

Chantal vond het nog best leuk om les te geven. Het liefste zou ze natuurlijk zelf rijden maar ja dan moest ze nog even een maand wachten voordat het gips er af mocht. Chantal hoorde sommige kinderen giebelen. "Ehum Dames wat is er zo grappig? Jullie mogen best giebelen maar niet als ik les geef want je moet met je hoofd bij je paard blijven. Straks zijn jullie te druk met lol maken en dan let je niet meer op je paard en dan val je er misschien nog vanaf ook." Het was misschien niet de liefste manier hoe ze het zei tegen de meiden maar ze hoopte dat ze naar der zouden luisteren. "Okee pak jullie teugels op de juiste maat en maak je klaar om in draf te gaan. De bedoeling is een aantal passen in draf en als ik stap zeg gaan jullie weer over in stap. En als ik dus weer draf zeg gaan jullie draven. Voor iedereen is dat duidelijk?" Gelijk kreeg ze een volmondig ja van de groep te horen. Na een half uur afgewisseld met stap en draf moesten ze nu uitstappen. Chantal hoorde sommige meiden klagen tegen de begeleiders dat ze last hadden van hun benen. Ergens had Chantal spijt er van dat ze de kinderen hard had aangepakt. Maar het was toch erg handig want hun zit hadden ze nu al veel beter onder de knie dan in het begin van de les. Ze zag Darren naast het kind lopen die op een bruine merrie zat.

Darren zuchtte eens diep. Waarom moest iedereen klagen als het om bewegen ging. Hij hield er ook niet van, maar als hij eenmaal aan het rijden was kon het hem echt niet meer schelen. Elke keer wanneer ze moesten draven wachtte hij gewoon totdat het meisje iets ging doen. Haar alles voorschotelen en zelf de merrie in draf zetten was niet de bedoeling. Het paard voor hem was lekker aan het klieren waardoor hij af en toe moest oppassen voor zijn hoofd omdat er getrapt werd. Kort verhief hij zijn stem waardoor alle paarden weer even op hun plek werden gezet. Nu hij er zelf ook naast moest lopen had hij wel medelijden met degene die er heel de tijd naast moesten lopen. Dan ook nog eens bij redelijk grote pony's en paarden. Niet zo'n pretje als je een beetje klein was. Nog een paar minuten en dan zou de les afgelopen zijn. Jammer genoeg voor hem moest hij dan gelijk gaan rijden anders had hij niet genoeg tijd om ook nog eens de paarden los te gooien. Af en toe werd hij voor de voeten gelopen doordat de merrie van de hoefslag af wou. Koppig duwde hij haar dan terug. In een normale les deed ze het ook gewoon, waarom nu niet. Heel de tijd rondjes rennen was best wel saai. Voortaan had hij respect voor de mensen die ernaast mee moesten rennen. Tuurlijk moest hij het zelf ook af en toe. Maar dan nooit een hele les. Meestal stukjes aan het begin van de galop. Eindelijk was het tijd om op te gaan stellen. Iemand anders kwam aangerend om het van hem over te nemen. Ook werd er een zwarte hengst naar binnen gebracht, opgezadeld en al. Darren kreeg een cap en een zweepje in zijn handen geduwd waarna er nog even aan het zadel gehangen werd terwijl hij er op klom. Nogal onwennig verstelde hij zijn beugels. "Je deed het erg goed." De hengst stapte in de richting van Chantal om aandacht. Darren greep de kans om even aan te singelen tijdens het stappen. Zo kon hij zijn buik niet uitzetten, althans niet zo makkelijk. Na twee tellen stil te hebben gestaan zette hij de hengst, Future, op de hoefslag. "Als je wilt mag je wel vaker mee, in deze les hebben ze meer geleerd dan ik had durven dromen in de eerste les." Omdat hij nog aan het instappen was kon hij nog een beetje praten. Hierna moest hij toch wel redelijk zijn hoofd erbij gaan houden voordat hij eraf gegooid zou worden. "Hoe vond je het zelf gaan?" Ondertussen had hij al een aantal rondjes gestapt. Dankzij alle herrie om vanuit de stallen schrok de hengst af en toe waardoor hij een sprong opzij deed. Zo veel mogelijk draven en pas aan het einde galopperen. Zwaar geconcentreerd zette hij Future in draf. Om Future wat los te rijden maakte hij een aantal figuren. Slangenvoltes, gebroken lijnen, wat hij maar kon verzinnen. Met enige moeite wist hij Future zover te krijgen zijn achterhand te gaan gebruiken en zijn hals te buigen. Omdat hij toch maar eens wat nieuws moest gaan proberen begon hij met het wijken en schouder binnen en buitenwaarts met Future. Het kostte wat moeite maar uiteindelijk liep Future keurig door alle hoeken van de bak en deed hij alles wat er van hem gevraagd werd. Tevreden over het eerste gedeelte stapte ze even een paar rondjes met de lange teugel. Ondertussen keek Darren in de richting van de stallen. Een stuk of 5 paarden die nog los gegooid moesten worden. Drie ervan konden in de bak, de andere twee in de paddock. "Wil je zo helpen met het losgooien?"

Chantal keek vol verwondering naar de zwarte hengst die de bak werd in gebracht toen de kinderen uit de bak waren. Het was gewoon een prachtige hengst. Hij kwam op der af en ze aaide hem over zijn neus. "Nou zo goed was ik ook weer niet hoor en officieel mag ik het niet eens." Toen hij zei dat ze vaker mee mocht begreep ze dat zij dan les ging geven. "O dus dan kan ik jou werk gaan doen? En jij verdient het geld dan terwijl je niets doet." Met een grootte glimlach zei ze het en hoopte dat hij het niet verkeerd zou opvatten. Het zag er best goed uit hoe Darren op de hengst reed ze waren een goede combinatie. Toen hij vroeg hoe ze het zelf vond gaan moest ze even na denken. "Vond het wel gaan ze luisterde goed alleen die meiden waren irritant met dat gegiebel. Ze moeten gewoon hun hoofd er bij houden als ze op een paard zitten voor je het weet val je van je paard omdat je niet verwacht dat een vogel overvliegt." Waarschijnlijk begreep Darren dat ze donders goed zichzelf bedoelde. Vol bewondering keek Chantal naar Darren die de hengst allemaal prachtige dingen liet doen. "Dat mag je Fly ook allemaal gaan leren." Ze vond het echt gaaf als haar eigen paardje dat ook allemaal kon. Ze zag hem naar de stallen kijken en ze was benieuwd wat er zo boeiend was. Veel zag ze niet ze zag alleen een gangpad maar al snel wist ze waarom hij keek want de vraag of ze wilde mee helpen met losgooien. "Tuurlijk wil ik je helpen maar ik heb maar één arm die ik kan gebruiken. Gelukkig nog maar een maandje in het gips en dan kan ik weer alles doen." Niet dat ze nu al niet van alles deed maar dan kon ze tenminste weer rijden dat miste ze nu echt te veel.

Terwijl hij aan het rijden was luisterde hij naar Chantal. Bij het gedeelte dat hij op zijn luie reet mocht gaan zitten en zij het werk mocht gaan doen kwam er een lach op zijn gezicht. Vlug veegde hij hem er weer vanaf voordat hij er nog problemen mee zou krijgen. Net toen hij Future wou laten wijken begon hij te protesteren. Gelijk kreeg hij een tik op zijn schouder en gaf Darren been zodat hij wel ging lopen. Over het gedeelte van de vogel zei hij ook maar niets. "Volgende keer ducktape erbij pakken, dan moeten ze wel stil zijn." Hijzelf had een keer vast geplakt gezeten met ducktape omdat hij heel de tijd aan het kleppen was. Heerlijk tussen alle meiden op je paard in de les. Omdat het nogal vreemd was bleef hij maar praten en praten. Uiteindelijk was zijn instructeur het zat en werd de ducktape erbij gehaald. De rest van de lessen had hij alleen nog gepraat tijdens het inrijden en het uitstappen. Nogal ongemakkelijk keek hij in haar richting toen ze zei dat hij het Fly ook allemaal mocht gaan leren. Bij Evelyn was hij het wel van plan, maar hij moest nog kijken of het ging lukken. Deze hengst moest hij alleen nog maar doorrijden, alle paarden die hier gebracht werden voor de les kwamen van een trainingsstal waar ze helemaal klaargestoomd werden voor de dressuur lessen. Meestal begonnen ze te vroeg met het trainen. Gelukkig bij Future niet. "Met één arm kan je wel een paard naar de bak brengen als ik er straks uit ben." zei hij met een onschuldige glimlach in haar richting. Aangezien het weer redelijk rustig was geworden in de stalgang en de kantine ging hij maar een stukje galopperen. In de hoek sprong hij aan. Het begin ging goed, heerlijk ontspannen. Zonde van de auto die opeens het erf op reed. Future nam een snelle bocht en zette het op rennen. Darren slaakte een geïrriteerde zucht en begon met het terugrijden. Nogal gemakkelijk kreeg hij Future op een volte. Pas toen de hengst terug viel naar een draf begon hij zijn benen weer te gebruiken. Niet helemaal terug laten vallen maar de pas erin houden. Toen de rust terug was gekeerd in de bak, en bij Future, probeerde hij nog een galopje. Dit keer ging het wel goed, aan beide kanten. Tevreden liet hij de hengst nog een keertje wijken voordat hij ging uitstappen. Het uur was snel omgevlogen, aan Future kon je het wel zien aangezien hij helemaal onder het zweet zat. Darren liet zich van zijn rug afglijden, haalde het zadel los en gaf het mee aan een meisje die de hengst ook naar hem toe had gebracht. Iemand anders kwam Future halen om hem verder te verzorgen. Vrolijk stapte hij naar Chantal waarna hij een kus op haar wang drukte. De cap hield hij in zijn hand vast, die moest hij zo nog even wegleggen. "Gaat u mee paardjes zien rennen?"

Toen Darren vertelde van de tape schoot Chantal in de lach. "Mag dat dan wel? Maar je kletst er over heen of krijg ik hier dan ook een betaalde baan?" Heel even schrok ze toen het paard waar op Darren zat er vandoor ging. Gelukkig kreeg Darren de hengst terug nog voor er iets ergs ging gebeuren. Chantal keek verbaast toen er twee personen naar Darren gingen. De ene pakte het zadel aan en de andere nam de hengst mee. Chantal der mond viel nog net niet open van verbazing. Hij hoefde echt amper iets te doen gelukkig wat hij wel zelf deed was haar een kusje op der wang te geven. "Gelukkig hou je dat taakje wel voor jezelf mij een kus of een zoen geven. Zou het niet leuk vinden als je iemand anders dat ging laten doen." Zacht gaf ze hem een klein duwtje en keek hem heel lief daarna aan. Toen hij vroeg af ze mee ging paardjes zien rennen knikte ze gelijk ja. "Tuurlijk wil ik dat. Ik vind het al gaaf als Fly en Evelyn het doen laat staan als er meerdere tegelijk gaan geweldig dan." Chantal liep rustig met Darren mee en pakte het paard van hem aan die ze naar de paddock kon brengen. "Trouwens ga we vanavond nog op het bankje in onze tuin zitten? Of heeft meneer Darren daar geen zin in?" Met een uitdagende blik keek ze naar hem en wachten op zijn antwoord. Rustig had ze het paard vast en liep naar de paddock en liet daar het paard los. Gelijk ging die raar doen en maakte de meest rare sprongen.

"Als je hier wilt werken kunnen we zo kijken of ze nog iemand nodig hebben." Met een geniepige lach op zijn gezicht keek hij naar Chantal. Het zou toch raar zijn als hij haar door iemand anders liet zoenen. In een rustig tempo wandelde hij naar de stallen toe. Hij had veel te lang niet meer gereden. Het halster wat bij de stal hing deed hij om het hoofd van de merrie heen. Hierna gaf hij het halstertouw aan Chantal. Vlug verdween hij naar twee andere stallen waar hij nog twee paarden uithaalde. "Hmm, dat klinkt erg aantrekkelijk. Ik moet nog één paard rijden, daarna de paarden binnen zetten en dan kunnen we richting huis." Bij de paddock haalde hij de halsters van de paarden hun hoofden af. Nogal hardhandig werd hij tegen het hek aangeduwd omdat ze graag wouden rennen. Voor kort keek hij ze met een vernietigende blik aan. Paarden waren leuk, maar ook lomp. De halsters hing hij over een haak heen zodat hij er zo niet naar hoefde te zoeken. Hierna pakte hij Chantal haar hand en sleurde haar weer mee naar de stallen. Op naar de volgende twee paarden. Weer gaf hij een halstertouw aan Chantal, zelf nam hij ook een paard mee. Ook bij deze twee paarden ging het er nogal lomp aan toe toen ze eenmaal los waren. De gekste sprongen werden uit de kast gehaald. Een moment bleef hij met een lach op zijn gezicht kijken hoe ze door de paddock rende. Hoe konden ze de energie nu nog opbrengen om te gaan rennen? Voor de tweede keer klom hij op de rug van een paard. Dit keer was het een merrie die een week geleden was gebracht. Net op tijd had hij zijn voet in de beugel en de teugels goed vast want de merrie zette het op rennen. "Nieuwe paarden, zijn irritant." snauwde hij haast tegen de merrie onder zich. Hij liet haar een rondje rennen voordat hij haar op een volte zette. "Dit gaat nog een leuk ritje worden." Zoals verwacht sprong de merrie telkens weg in galop wanneer iemand in de kantine bewoog. Darren bleef haar terug rijden. Pas toen ze niet alleen maar ging rennen maar ook ging bokken was hij het toch wel zat. Toen ze weer wegschoot reed hij haar voor even terug. Hierna liet hij haar weer aanspringen in de galop. Dan maar rijden in de galop als ze niet wou stappen of draven. Wonderbaarlijk genoeg ging ze gewoon draven nadat hij haar even had laten galopperen. Tot het uitstappen zette ze geen pas meer verkeerd. Voordat ze weer raar begon te doen stapte hij haar maar uit en liet hij haar naar de stallen brengen. Met verkrampte vingers trok hij het bandje van zijn cap los. "Die rijd de komende weken nog niet mee." Vlug stapte hij naar Chantal. "Nu wil ik zeker heerlijk op het bankje zitten met jou."

"Of jij moet niet willen dat ik hier kom werken?" Ze keek hem aan en lachte even. Gelukkig vond Darren haar idee van op het bankje zitten in hun thuis erg aantrekkelijk. Jammer moest Darren nog een paard rijden daarna de paarden binnen zetten en dan konden ze pas naar huis toe. Gelukkig was het heerlijk weer dus was het niet erg dat ze pas zo laat naar huis konden. Nadat ze de paarden in de paddock had gezet pakte hij der hand en nam der mee. Chantal zag allemaal meiden smoezen toen ze met Darren langs hun liep. Waarschijnlijk waren al die meiden verliefd of zo op Darren en wisten niet dat hij een vriendin had. Je kon ze duidelijk horen smoezen over of ze wel zijn vriendin was of dat ze misschien zijn zusje was. Het was toch best lachwekkend waardoor Chantal in de lach schoot. "Srry voor dat lachen maar die meiden zijn duidelijk verliefd op je. Is ook wel te begrijpen maar jammer genoeg heb ik je al en je komt echt niet van me af." Het volgende paard pakte ze ook weer van hem aan en liep ze met Darren naar de andere paddock. Nadat ze dat hadden gedaan moest Darren weer in het zadel. Chantal vond het echt zo jammer dat ze zelf niet kon rijden waarom wilde ze toen ook die uitdagende lach van zijn gezicht hebben. Chantal keek vanaf de bakrand naar Darren die nu met een erg gespannen merrie bezig was. Ze schrok van veel dingen en rende alleen maar als een gek. Na een poosje was de merrie rustig en stopte Darren zodat ze de positieve ervaring zou onthouden. Chantal sprong van de bakrand af en wachten op Darren. Wat hij zei kon ze zich erg in vinden dat ze nu op een bankje gingen zitten. "Laten we dan maar naar huis gaan. En misschien op het bankje zitten met een glas witte of rode wijn." Dankzij Darren had Chantal meer dingen leren drinken zo vond wijn of bier nooit lekker maar nu door Darren was ze het gaan leren drinken en het was toch lekker. Zeker als ze samen heerlijk buiten van hun avond op het bankje gingen genieten.

Nogal ongemakkelijk zette hij een stap vooruit waarbij hij voor kort door zijn knie heen zakte. O ja, dat was de reden waarom hij niet intensief meer reed. Koppig ging hij weer recht staan waarna hij gewoon doorliep. "Ik kom zo terug, moet even een aantal paarden binnen zetten." In zijn eentje zou hij sneller zijn. Onderweg kwam hij het meisje tegen die hem had geholpen met het op en af zadelen. "Zie je!" riep hij haar nog na terwijl hij de halsters van de haken afhaalde. Met vijf paarden achter zich aan wandelde hij naar de stallen. Alleen wanneer ze gerend hadden kon hij zo met ze lopen. Anders vloog hij over heel het erf. Binnen no time had hij de paarden binnen gezet. Alles afgesloten en het alarm erop gezet. Nu alleen nog de kantine afsluiten, maar dat kon alleen als ze weg gingen. Vlug liep hij naar Chantal en pakte haar hand met een grijns van oor tot oor. "Op naar huis." Bij alleen de gedachte kon hij haast al gaan dromen. Huis, heerlijk op het bankje zitten met Chantal naast hem. Toen ze buiten stonden deed hij het alarm erop en sloot hij snel de kantine deur. Redelijk moe sleurde hij Chantal mee naar de auto. Eenmaal in de auto reed hij snel richting huis. Vanuit het huis was gelijk geblaf te horen. Als die twee maar niet alles hadden omgegooid. Zodra Chantal uit de auto was deed hij deze op slot. Voordat Dack helemaal gek zou worden deed hij snel de deur open. Ogenblikkelijk rende beide honden naar buiten. Lachend keek hij hoe Dack helemaal gek werd. Indy rende er zo goed als kon achteraan. Nog steeds was Dack groter was in haar nadeel werkte. Darren wandelde naar binnen toe, pakte twee glazen en zette ze op het aanrecht neer. "Rood, wit, shandy of uhm wat er dan ook maar in huis is waarvan ik niet weet dat het in huis is?" Onschuldig keek hij naar Chantal. Misschien moest hij toch maar zijn handen meer uit gaan steken in het huis zelf. Spullen opruimen, dat soort klusjes.

Tot haar verbazing zijn Darren niets over haar opmerking dat die meiden verliefd op hem waren. Chantal stond op hem te wachten toen hij de paarden naar binnen ging brengen. Voor ze het wist was Darren weer terug en hand der hand vast en werd ze weer mee getrokken door hem. Niet dat ze het erg vond want ondertussen was ze het wel gewend. Toen ze thuis waren hoorde Chantal de honden al blaffen en schoot ze in de lach. "Stel gekke zijn het toch." Chantal wachten even tot de honden buiten waren en ging dan naar binnen. Ze pakte een zak met chipjes en deed ze in een schaal. Toen Darren vroeg was ze wilde schoot ze in de lach. "Ik heb liever een rosétje die staat in de kas onder de trap een mat witte fles." Ze vond het grappig dat hij niets in het huis kon vinden maar ja dat kreeg je he als hij niets in het huis deed. Ze pakte de schaal met chips en nam het mee naar buiten en zetten het op het tafeltje bij het bankje. Heerlijk was dat bankje daar kon ze echt tot rust komen.


[mega Flut]

Verbaasd keek Darren richting de trap. Dat daar tegenwoordig ook nog spullen in stonden. De fles rosé had hij snel gevonden. Beide glazen vulde hij waarna hij ze meenam naar buiten. Chantal had een bak chips meegenomen, die zou wel opgaan als het aan hem lag. Hij zette de glazen neer op het tafeltje voordat ze zouden vallen. Door de warmte buiten duurde het niet lang voordat de glazen helemaal beslagen waren. Ontspannen ging hij op het bankje zitten. Zijn benen voor zich uit gestrekt. "Zo wil ik wel oud worden." Nieuwsgierig keek hij naar Chantal voor haar reactie. Op haar opmerking had hij nog niet gereageerd. Dat de meiden van de manege hem leuk vonden. Leuk voor hen, hij had al iemand die hij nooit meer kwijt wou. Chantal was van hem en niemand anders. Eigenlijk was het best wel grappig dat sommige meiden van de manege hem leuk vonden. Af en toe kreeg hij nog eens wat lekkers te eten als hij daar was. Al kreeg hij dat meestal van de jongere kinderen zodat ze hun paard voor de volgende keer mochten kiezen. Best wel oneerlijk dat ze toch deden wat hij zei terwijl ze in de lessen eigenlijk nooit luisterde. "Sommige meiden van de manege zijn wel leuk. Toch kan niemand aan jou tippen." Met een onschuldige lach op zijn gezicht keek hij naar Chantal. Dack kwam naar hen toegerend met een bedelende blik. "Eerst een kunstje." Darren keek Dack even uit de hoogte aan zodat hij iets zou gaan doen. Totdat het doordrong bij hem gebeurde er helemaal niets. Uiteindelijk liet Dack zich naar de zijkant vallen, rolde naar zijn rug en deed alsof hij dood was. Hierna sprong hij weer overeind en deed hij nog een aantal rare dingen. "Ga maar halen." Dack kwam nogal lomp terug gewandeld met een bakje in zijn bek. Geduldig wachtte hij tot hij een beloning kreeg voor zijn prestaties. Indy kwam ook aangewandeld. Beide kregen ze wat lekkers. Voordat er nog meer gebeld zou gaan worden legde hij het bakje op tafel en gaf hij Dack een duw. Darren sloeg zijn arm om Chantal haar schouders heen. "Morgen kunnen Fly en Evelyn in de bak." Volgens de mensen die het dak waren komen zetten moest het vanavond af zijn. Er was niets meer te horen achter het huis, wie weet waren ze al klaar. Waren ouders toch nog ergens goed voor.

Chantal zat al lekker op het bankje toen Darren met de rosé aan kwam gelopen."Wat je wilt oud worden op een bankje?" Natuurlijk begreep ze ook wel dat hij bedoelde samen met haar oud worden maar ja soms vroeg hij er om om even gepest te worden door der. Toen hij begon dat sommige meiden van de manege toch wel leuk waren schrok ze even. Dat kon je ook echt zien aan der. Maar ze werd weer rustig toen hij zei dat niemand aan haar kon tippen. Dat stelde haar toch wel gerust. Al snel kwam de honden weer aangerend en was het gedaan met de rust jammer genoeg. Gelukkig had Darren alweer gezorgd dat ze weg gingen en de rust was weer heerlijk terug gekeerd. Voor ze het wist werd ze door Darren naar zich toe getrokken wat ze niet super erg vond eerder geweldig. Hij was echt een heerlijk kussentje. Ze legde haar hoofd tegen hem aan, pakte even snel haar rosétje en ging weer heerlijk zitten en kon zo gaan weg dromen. Ze hoorde Darren iets zeggen dat Fly en Evelyn in de bak konden maar het drong nog niet heel snel tot haar door. Toen ze na begon te denken over wat hij zei snapte ze het. "O is de bak dan klaar??" Chantal had het eigenlijk nog niet door dat de bak helemaal klaar was het is dat Darren het zei anders had ze het niet geweten. "Trouwens weten je ouders het al dat je samenwoont? Kan me voorstellen dat je moeder het niet zo leuk vind. De vorige keer kon ze echt me bijna killen omdat ik hier liep." Toch zat ze er wel mee want omdat zijn moeder tegen haar te keer was gegaan had hij der zo in een taxi geduwd en had der weg gestuurd. Chantal pakte Darren's hand vast en keek naar die hand en zuchten diep.

Oud worden op een bankje. Aan de ene kant klonk dat best wel aantrekkelijk, vooral als hij Chantal naast zich had zitten, maar aan de andere kant kreeg je er een houten kont van. Liever op een bank dan toch maar. Omdat hij wist dat hij weer eens gepest werd door haar ging hij er maar niet verder op in. Straks zou hij helemaal niet meer van de opmerkingen af komen. Niet dat hij het erg vond, het was eigenlijk best wel grappig. Nadat Chantal haar hoofd tegen hem aan had gelegd moest hij even lachen. Bevestigend, op haar vraag of de bak al klaar was, knikte hij. Of het zand er ook al lag moest hij nog maar bekijken. Waarschijnlijk zouden ze dat morgen ochtend komen doen. In elk geval zou hij zometeen wel gaan kijken voordat hij zou gaan slapen. Eens zien of het er goed uitzag. Chantal begon weer over zijn ouders. Kon ze het niet voor even vergeten? Het waren zijn ouders maar, hij had die van haar ook nog nooit ontmoet. Wanneer hij hen zou ontmoeten moest hij zich weer netjes gedragen. Ellebogen niet op tafel zetten tijdens het eten, en niet alles zeggen wat er in zijn hoofd op kwam. Zeggen wat er in zijn hoofd opkwam deed hij de laatste tijd toch al amper meer. Was hij toch nog vooruit gegaan in een maand. En dan niet alleen met Evelyn. Nu hij erover na zat te denken was hij al een maand met Chantal samen. Misschien langer, op de dag precies kon hij het niet vertellen. In elk geval moesten er nog maar een heleboel dagen, maanden, jaren bijkomen. “Mijn moeder moet zich niet aanstellen. Al neemt ze me mee naar een ander land, ander gebied, ik zal kostte wat het kost terugkomen voor jou.” Bedenkelijk keek hij in de richting van Chantal. Haar aankijken ging niet goed. Ergens had Chantal haar vraag allerlei vragen bij hem opgeroepen. Waar zou zijn moeder nu zijn? Had ze zijn vader al helemaal gek gekregen met haar gezeur? Misschien waren ze wel uit elkaar, hopelijk niet dat zou alles alleen maar ergens maken. “Mijn vader is niet zo erg als mijn moeder. Bij lange na niet. Misschien vertel ik het hem morgen wel, of een andere keer.” Dingen vertellen aan zijn vader ging altijd heel makkelijk. Tijdens een zin werd hij tenminste niet onderbroken om de meeste stomme redenen. Als hij het zou weten was het geen ramp. Zijn moeder zou er vanzelf achterkomen. En dan wou hij haar gezicht wel eens zien. Wanneer ze weer uit zou vallen tegen Chantal kon ze weer met de taxi mee. Desnoods met een vliegtuig als het haar iets zou leren. “Hoe zijn jou ouders?” Hij kon het niet laten om naar ze te vragen. Hopelijk zouden ze beter zijn dan die van hem. Doordat het al redelijk laat was zag het buiten redelijk donker. De zon was al onder gegaan. Voor hij zou vergeten dat hij nog drinken had nam hij een slok van de rosé. Ook al dronk hij het amper, het bleef lekkerder dan al het andere.

Chantal luisterde naar Darren toen hij het over zijn moeder had. Blijkbaar als hij moest kiezen tussen zijn moeder of haar was het dus blijkbaar echt haar. Het deed haar goed dat hij zei dat hij eigenlijk waar hij ook was terug naar haar zou komen. Toen Darren vroeg hoe haar ouders waren kreeg ze het even moeilijk. Ze had al een poos niet aan ze gedacht omdat het pijnlijk was voor der. "Ehum............." Chantal vond het moeilijk om het uit der mond te krijgen. "Mijn mijn ouders zijn een half jaar geleden verongelukt. Het was op een zondagavond we kwamen terug van een etentje. Ineens kwam er een spookrijder en die reed ons aan. Me ouders waren opslag dood." De tranen stonden erg in Chantal der ogen. Ze probeerde nog tegen de tranen te vechten maar het werkte echt niet. Ze begonnen over haar wangen te rollen ergens deed het haar goed dat ze het nu aan iemand vertelde. Na het ongeluk had ze zelf twee weken in het ziekenhuis gelegen omdat ze een zware hersenschudding had. Ze had in het huis van der ouders kunnen bleven maar wilde dat niet omdat het te pijnlijk was. Daarom was ze verhuist naar HH. Chantal zetten haar glas met rosé weg omdat ze het steeds moeilijker kreeg. Ze kroop ook bijna in Darren toen ze het er over had.

Stil luisterde hij toen Chantal over haar ouders begon. Juist, verkeerde vraag. Voortaan hield hij zich ook maar gewoon aan de snelheidsregels. Darren keek verrast toen hij Chantal zag huilen. Met medelijden keek hij haar aan. Toen ze haar glas had weggezet zette hij haar op schoot. "Met we bedoel je toch niet dat je er bij was?" Met zijn duim veegde hij de tranen van haar wangen waarna hij zijn armen om haar heen deed. Die gips arm begon nu toch wel heel erg irritant te worden. Wanneer anderen gingen huilen kon hij er niet tegen, vooral niet wanneer hij er niets aan kon doen. Haar woorden gonsde in zijn hoofd door. ...we kwamen terug van een etentje. Ineens kwam er een spookrijder en die reed ons aan. Me ouders waren opslag dood. Je ouders in zo'n situatie zien leek hem toch wel echt verschrikkelijk. Ondanks alle haat jegens zijn moeder. Aan haar woorden kon je een soort van afleiden dat ze er zelf bij was geweest. Echt veel had ze niet verteld. Als ze het niet wou kon hij daar prima mee leven.

Voor ze het wist had Darren der op zijn schoot. Haar plan om haar naam niet te noemen zodat hij niet wist dat ze er bij was, was toch aardig mislukt. Hij had goed door dat ze er bij was want de vraag van hem wees daar op. "I ik was er wel bij. Ik heb het als enigste overleefd. Het enigste wat ik had was een zware hersenschudding. Moest twee weken in het ziekenhuis blijven." Ze voelde nog zo de pijn van het ongeluk als ze er weer aandacht. Gelukkig werd ze van die gedachten af gehaald toen Darren met zijn duim der tranen weg veegde. Dat irritante gips mocht er in elk geval er morgen af dan kon ze weer alles doen wat ze wilde. Nu zat dat walgelijke spul alleen maar in de weg. Toen hij zijn armen om der deed legde ze haar hoofd op zijn schouder. "Ik mocht in het huis blijven wonen waar ik met me ouders woonde. Ik heb er 2 maanden nog in gewoond maar kon het niet meer aan dus ben ik naar HH verhuisd. En toen ik jou voor het eerst ontmoeten in het park was ik voor het eerst sinds maanden weer een keer blij." Indy kwam aangerend en sprong op de bank waar eerst Chantal zat en ging daar heerlijk liggen slapen. Het begon ook al laat te worden maar Chantal wilde nu gewoon even zo blijven zitten omdat het der veel steun gaf.

Darren keek met grote ogen naar Chantal. Echt een geluksvogel was ze niet. Een zware hersenschudding? Twee weken in het ziekenhuis liggen leek hem echt een ramp. Vooral als je daar niets te doen had. Dat ze het twee weken had uitgehouden in het huis van haar ouders vond hij nog best knap. Persoonlijk zou hij het geen dag uithouden en de boel gelijk verkopen. Dat ze moest lachen toen ze hem ontmoette maakte hem toch wel een beetje ongemakkelijk. Sowieso vond hij dit hele gesprek ongemakkelijk. Niet weten wat te zeggen maakte hem echt helemaal gek. Stilletjes keek hij voor een moment voor zich uit. Ergens was hij ongelofelijk opgelucht dat Chantal er nog redelijk goed vanaf was gekomen. "Het spijt me echt voor je. Ik zal er niet meer over beginnen. Beloofd." Rustig bleef hij zitten, vooral zodat Chantal rustig zou worden. Maar ook omdat hij niet meer op wou staan. Zo blijven zitten met Chantal op zijn schoot mocht nog wel een hele lange tijd duren. Alleen jammer van de reden waarom ze op zijn schoot zat. "Hou van je." fluisterde hij haast. Zeggen wat hij voelde deed hij nooit. Dat kwam zo slijmerig over waar hij echt niet tegen kon. Hij nam nog een slok van zijn rosé voor hij het zou vergeten op te drinken. Hierna sloot hij zijn armen weer om Chantal heen. Rot gips, maar goed dat het er morgen vanaf ging.

Toen Darren zei dat het hem speet en dat hij er niet meer over zou beginnen. "Het was me eigen schuld. Ik begon over jou ouders en ik had kunnen verwachten dat je het ook een keer zou vragen over mij ouders." Dat het laat begon te worden kon Chantal niets schelen ze zat nu heerlijk bij Darren en kon eigenlijk wel tijden zo blijven zitten. Door de troost van Darren stopte ze langzaam met huilen om der ouders. Toen hij fluisterde dat hij van der hield gaf ze hem een kus op zijn wang. "Ik ook van jou." dat deed ze echt en ze wilde hem echt niet kwijt. "Ik was blij dat ik net 18 jaar was toen het ongeluk gebeurde. Als ik jonger was geweest moest ik naar een weeshuis. Als ik daar had gezetten had ik jou nooit ontmoet. Of Indy en Fly niet eens gehad." Chantal wilde op staan maar merkte dat Darren dat niet toe liet daarom bleef ze maar gewoon zitten. "Je wilt zeker nog niet naar bed? Eigenlijk moet het wel want morgen moet ik om negen uur in het ziekenhuis zijn dat gaan ze me gips er afhalen." Ze had ondertussen met haar goede hand één van zijn handen vast en wreef met haar duim er over heen.

Koppig schudde Darren iets met zijn hoofd. Het was niet haar eigen schuld. Hij had net zo goed zijn mond kunnen houden over haar ouders. Een kleine lach sierde zijn gezicht toen ze zei dat ze ook van hem hield. Hadden ze tenminste dezelfde gevoelens voor elkaar. Verbaasd keek hij op toen ze zei dat ze net 18 jaar was toen het ongeluk gebeurde. Rond die leeftijd wist je al helemaal goed wat er rond je gebeurde. Hoe ze ook maar kon stoppen met huilen en verder kon gaan met haar leven snapte hij niet goed. In elk geval had hij respect voor haar. "Maar goed dat je 18 was, ik kan me namelijk geen leven zonder jou meer voorstellen." Toen ze op wou staan hield hij koppig zijn armen om haar heen zodat ze wel moest blijven zitten. Onschuldig keek hij haar aan. Slapen wou hij nog lang niet, de vermoeidheid van eerst was gewoon verdwenen. Morgen was het zover, Chantal haar gips mocht er af. Dan kon ze Fly weer rijden, ondertussen kon hij zijn volledige aandacht weer aan Evelyn geven. Eens zien of hij morgen zelf op haar kon gaan zitten. Zonder longeerlijn. Waarschijnlijk zou Chantal morgen nog niet mogen rijden. Eerst volledig herstellen, misschien zelfs fysiotherapie, voordat ze weer mocht gaan rijden. "Misschien is het dan wel slim om naar bed te gaan." zei hij met tegenzin. Handig wist hij zijn arm onder Chantal haar knieën te werken en om haar schouders. Rustig stond hij op waarna hij haar nog even anders vastpakte zodat ze niet kon vallen. Haar tillen was echt niets in vergelijking met alle hooi en stro balen. Ze was zo licht als een veertje. In een redelijk normaal tempo stapte hij naar binnen tot de trap. Hier zette hij haar weer op de grond neer. "Verder mag je zelf lopen." Voor hij naar buiten ging om de glazen te halen en de honden naar binnen te jagen gaf hij haar een kus op der mond. "Ik kom er zo aan." Dack en Indy kwamen al naar binnen gerend. Die twee hoefde hij niet meer te zoeken en naar binnen te jagen. Vlug pakte hij de glazen van buiten, zette die in de vaatwasser met nog een aantal spullen, keek de stallen na en sloot de deuren. Voordat hij het zou vergeten liep hij nog snel naar buiten om naar de bak te kijken. Het dak was voor een groot gedeelte af, nog een stukje en het zand moest er nog in. Hier kon hij ook wel mee leven. Met deze warmte was werken echt een ramp. Eenmaal binnen rende hij de trap op de badkamer in. Hij kleedde zich om, poetste zijn tanden waarna hij zich languit op het bed liet vallen. Als hij vannacht maar geen ijsklontjes nachtmerries zou gaan krijgen.

Chantal bleef rustig zitten en merkte dat Darren met tegenzin toegaf dat ze naar bed gingen. Tot haar verbazing tilde Darren haar op. Ze deed haar goede arm om zijn nek heen. Ze was blij dat morgen het gips er vanaf ging dan kon ze weer met haar beide armen om zijn nek heen gaan. Ze werd binnen voor de trap neer gezet. "Ik had ook zelf willen lopen hoor." Ze kreeg en kus en zag hem weer weg gaan. Gelukkig zei die wel dat hij zo terug kwam. "Okee zie je zo." Chantal ging naar boven en kleden zich om. In de douche maakten ze een vlecht in der haar zodat het morgenochtend niet helemaal in de klit zou zitten. Chantal ging rustig op bed zitten en begon een boekje te lezen. Ineens kwamen Indy en Dack keihard naar boven gerend en gingen elk op hun eigen kussen liggen. Al snel kwam Darren ook naar boven en liet zich op het bed vallen. Het boek wat ze las was het dagboek van haar moeder toen ze zwanger was van haar. Als boeklegger had Chantal een foto van haar met der ouders. Ze gaf de foto aan Darren. "Daar was ik 16 en dat waren me ouders die naast me staan." Op die foto kon je echt zien dat ze erg op der moeder leek. Daarom was het ook best moeilijk voor Chantal omdat ze gewoon erg veel op der moeder leek. Ze deed de foto nadat Darren hem had bekeken weer in het boek en legde hem op der nachtkastje. Na een half uurtje viel Chantal in een best diepe slaap. In haar slaap kreeg ze een nachtmerrie. Een nachtmerrie over het ongeluk van die zondagavond. Toen in haar nachtmerrie de auto tegen de boom aan knalde schrok Chantal wakker. Ze zat recht op in het bed en hijgde een beetje. Chantal wilde Darren niet wakker maken en besloot om naar beneden te gaan. Indy hoorde haar baasje lopen en rende naar beneden. Chantal zat in de woonkamer in een hoekje van de bank met haar hand in der haar. Indy sprong op de bank en ging tegen Chantal aan liggen. Chantal begon automatisch Indy te aaien en begon rustiger te worden.

Chantal gaf hem een foto van haar ouders en zijzelf. De overeenkomsten tussen Chantal en haar moeder waren niet normaal. Ze leken zo erg op elkaar. "Het is een mooie foto van jullie." Darren gaf de foto terug en kroop onder de dekens. Ondanks de warmte moest hij toch onder de dekens liggen wou hij kunnen slapen. Aangezien Chantal eerder sliep dan hij keek hij maar naar haar om in slaap te vallen. Het liefste wou hij heel de tijd naar haar blijven kijken, gewoon nooit meer wegkijken. Echter viel hij in slaap. Zoals hij eigenlijk altijd deed rolde hij terug naar zijn rug waar hij de rest van de nacht op bleef liggen. De meeste lagen op hun zij of buik, hij op zijn rug. Net toen hij zich om wou draaien om toch maar anders te gaan liggen merkte hij op dat Chantal niet naast hem lag. Zou hij dan toch deze hele maand gedroomd hebben? Slaperig kwam hij overeind. Nogal gedesoriënteerd kwam hij overeind. Haar spullen lagen in de kamer, gelukkig was het dus toch geen droom. Zo zachtjes mogelijk, om Dack niet wakker te maken, liep hij de trap af. Op je blote voeten was dat toch best wel koud. Eigenlijk was hij van plan geweest om wat te gaan drinken zodat hij daarna opzoek kon naar Chantal. Alleen kwam hij haar al tegen. Nogal slaperig keek hij in haar richting. Lang duurde het niet of hij was weer klaar wakker. In kleermakerszit ging hij op de bank zitten. Indy lag naast Chantal op de bank. Lichtelijk bezorgd keek hij naar Chantal. Het onderwerp van vanavond had haar niet zo heel veel goeds gedaan. "Nachtmerrie gehad?" Ongemakkelijk trommelde hij met zijn vingers op zijn knie. De bezorgdheid die hij van binnen voelde was niet normaal gewoon. Zo had hij Chantal eigenlijk nog nooit gezien.

Chantal zat maar over het vreselijke ongeluk. Ze ziet nog zo de andere auto met hoge snelheid op hun af komen. Ze schudden met der hoofd om die walgelijke beelden uit der hoofd te krijgen. Achter zich hoorde ze iemand vanaf de trap komen gelopen. Veel zei ze niets maar keek Darren alleen maar aan toen hij op de bank kwam zitten. Toen hij vroeg of ze een nachtmerrie had gehad knikte ze ja. "Ja maar wilde je niet wakker maken. Dus ben ik hier maar gaan zitten en Indy kwam achter me aan." Indy rekte der even uit en sprong van de bank af en ging onder het tafeltje liggen. Chantal trok der benen op en ging zo zitten. Gelukkig ging het gips er af want ze voelde zich echt ongemakkelijk er mee. "Je gaat zeker niet eerder naar boven tot dat ik mee gaan?" Ze keek hem aan en voelde der echt lullig ze wilde helemaal geen verdriet meer hebben. Ze wilde alles vergeten vooral het ongeluk en het verliezen maar ook eigenlijk vooral de begrafenis. Dat hakte er echt in bij haar ze moest toen van haar ouders tegelijk afscheid nemen. Zoiets wil je zelfs niet je ergste vijand toewensen.

Darren probeerde met moeite zijn ogen open te houden. Wanneer hij weer ging liggen zou hij zo slapen. Toch niet zo klaar wakker als hij dacht. In je dromen kon je mooie dingen zien, of je kon alles zien wat je niet zou willen zien. Nachtmerries konden je diepste angst nog eens naar boven halen. Op haar vraag knikte hij koppig. Desnoods zou hij heel de verdere nacht wakker moeten blijven. "Wil je erover praten?" Om wat wakkerder te worden wreef hij even in zijn ogen. Hij kon het niet laten om even jaloers naar Indy te kijken. Morgenochtend zou het gips van Chantal haar arm afgehaald worden. Meer vrijheid om haar in het water te gooien en daarna heel onschuldig weg te lopen. Darren leunde naar de zijkant waarna hij met zijn hoofd tegen de muur aanleunde. Zo kon hij nog wel een hele tijd blijven zitten. Niet toch morgenochtend, maar wel een tijdje. Desnoods kon hij ook nog slapen op de bank als Chantal niet naar boven wou gaan. Had hij geen ijsklontjes nachtmerrie dan had Chantal wel een nachtmerrie. Waarover wist hij niet precies. Misschien over haar ouders? Of over hem, kon ook altijd nog. Zelf had hij eigenlijk totaal geen ervaring met begrafenissen. Opa's of oma's had hij niet, nooit gekend. Op de manege had hij een keer afscheid moeten nemen van een paard die dacht door een hek te kunnen rennen. Stom beest was het, niet moeilijk om afscheid van te nemen. Langzaam kwam hij in beweging waarna hij naast Chantal ging zitten en zijn arm weer eens om haar schouders heen sloeg.