Dont judge me on what I do.- Pasqual

Voorzichtig liet ze zich op de opening van de oude trein zakken. Het was donker en niemand zou haar hier toch vinden. Perrie grijnsde toen er van achter een paar treinen gebonk en gelach vandaan kwam. En dus ook kwam er een stel jongens van achter een trein vandaan. "Wauw perr, je bent een keer op tijd en ook nog eens op de afgesproken plek." Perrie lachte kort naar de jongen die net sprak; Jake. "Genoeg met de grapjes Jake, kom maar ter zake." Sprak ze serieus tegen hem en zijn 'gang'. Jake was een knappe jongen en zag er totaal niet uit zoals je een drugsdealer zou verwachten. Ze had haar kans kunnen grijpen bij hem, maar ze was helemaal klaar met dat zogenaamde liefde. En om een berucht drugs koppel te worden zag ze nou ook niet echt zitten. "Ik heb wat voor je ja, maar ik wil geld zien" Ze grijnsde en haalde zonder enige schaamte een pakketje biljetten uit haar bh. "Is dit genoeg?" Zei ze met een glimlach, maar haar ogen stonden op scherp. Er kon van alles gebeuren. Tenslotte was zij alleen en waren hun met zijn vieren, niet dat ze zich voor de gek liet houden, ze had alles in de gaten en was overal op voor bereid. Jake grijnsde scheef en kwam op haar afgelopen, alleen om gelijk over te steken was voor hem te hopen. De andere jongens bleven ook netjes staan. Jake kwam heel dicht bij en pakte met een hand het geld vast maar Perrie liet niet los. "Oh je wil spelletjes spelen hè?" Sprak hij waarna hij zijn lippen in haar nek drukte. Perrie grijnsde even maar duwde met een hand hem van haar af. "Nee ik wil geen spelletjes spelen, ik wil gewoon mijn drugs en niet dat jij er met mijn geld vandoor gaat. Gewoon zoals altijd? Denk je dat dat lukt?" Bitches aren't afraid. Jake rolde met zijn ogen en haalde het pakketje uit zijn binnen zak. Een hebberige glimlach verscheen op Perries gezicht. Niet dat ze dat spul zelf gebruikte, maar het was goed spul om zaken mee te doen, al gingen jointjes er wel gemakkelijk door heen. Na gelijk overgestoken te hebben bleef Jake nog even staan. "Je gaat het toch niet doorverkopen hè?" Sprak hij haast smekend. Ze trok een wenkbrauw op. "Je hebt je geld, tis nu mij spul en ik bepaal wat ik er mee doe." Glimlachte ze vals. "Je moet godverdomme naar me luisteren!" Schreeuwde Jake terwijl hij met zijn vuist haar tegen de trein sloeg en een kabaal veroorzaakte. Perrie schrok niet en bleef rustig. "Even dimmen hè vriend." Sprak ze waarna ze met haar hand naar haar binnenzak reikte en handig mes vandaan haalde. De jongens maakte aanstalten om in te grijpen. "Ho ho boys, jullie denken toch niet dat dit het enige is?" Zei ze waarna ze wat met het mes speelde. "Dus ff normaal Jake, ik ben niet bang om hem te gebruiken en dat weet je." Jake balde zijn vuisten van frustratie maar liet het toch zitten en droop af. Hij en zijn matties verlieten het terrein. "Altijd fijn om zaken met je te doen." Riep Perrie ze gedach en grijnsde voldaan waarna ze het mes en de drugs opborg in haar jaszakken. Ze was niet snel bang, maar toch moest ze zich zelf kunnen verdedigen, vandaar het wapen. En stiekem vond de het wel leuk om mensen er bang mee te maken. Tevreden liep ze ook het terrein af waarna ze een jointje op stak. Heerlijk het bracht haar echt even in een andere wereld.
Zo kon ze even vergeten over de moordneigingen die ze had bij Pasqual,Aya en een klein beetje Avan. Maar Avan zou ze hoogstwaarschijnlijk wel laten, dat was opzich wel een goeie jongen geweest en ze had hem eigenlijk een soort van gebruikt om dichter bij Pasqual te komen, dus eigenlijk was het niet zijn schuld dat dat was stuk gelopen. Maar die moordneigingen bij Pasqual en Aya waren geen grap. Het was echt, en ze droomde er zelfs over hoe ze het hun vak kant maakte. Niet dat ze het echt van plan was, ze had geen zin om met haar mooie gezichtje in de gevangenis te belanden. Al vond ze het een best grappig idee om Aya te ontvoeren en bijvoorbeeld dan ook die Chloë er bij te nemen. Hoe ironisch zou het weerzien tussen Pasqual en Perrie dan weer zijn. Het idee dat het hem veel pijn zou doen deed haar al goed.
Eerder in haar leven was ze nooit zo geweest, maar aan die verachte tijd dacht ze liever niet meer terug. Meelevend de verhalen aan horen van Pasqual, emotioneel heen en weer gezwierd worden omdat hij niet wist wat hij wilde, en dat ze dat ook nog had gepikt. Dat vond ze nog het ergste, ze moest voor zich zelf opkomen en dat deed ze nu, misschien veel meer dan nodig, Maarja wat wilde je als je totaal door gedraaid bent, en dat gaf ze zelf ook toe. Stemmingswisselingen waren meestal het ergst, van huilen naar schreeuwen en alles kapot slaan wat ze maar tegen kwam, dat gebeurde regelmatig. Eigenlijk moest ze hulp zoeken, maar voor wie? Zelf had ze er geen behoefte aan. Zonder na te denken waar ze heen ging viel het Perrie in eens op in welke wijk ze liep. Hier woonde Pasqual. Grijnzend ging ze op zoek naar zijn huis en rookte haar joint op. Ja daar was het huis inderdaad. Ze grijnsde en kon het niet laten om te gaan kijken. De spanning gaf haar een echte kik en niets kon haar meer schelen. Zachtjes sloop ze langs het huis naar de achtertuin waar ze even door de achterdeur spiekte, ze zag niemand binnen, maar wat ze wel zag was het raampje naast de deur die op een kier stond. Lachend schudde ze haar hoofd. "Pasqual je bent zo naiëf." Sprak ze tegen zich zelf waarna ze haar arm door het raampje stak en zo via binnen uit de achterdeur kom openen. Ja, zo makkelijk was het tegenwoordig. Wat had ze binnen te zoeken? Helemaal niets, maar het was een prachtige come back omdat midden in de nacht in zijn eigen huis te doen.

Pasqualino

Hij nam nog een slok van zijn cola terwijl hij het meisje met een lachend gezicht bekeek. Het was vandaag niet de eerste keer  dat hij haar bij zich thuis had uitgenodigd maar ze leek iets losser te zijn dan de vorige keren. Hij had haar niet echt aan geraakt, uitgezonderd van een knuffel toen ze binnenkwam. Ondanks het vrij late tijdstip was het nog steeds gezellig. Er was geen alcohol aan te pas gekomen - iets wat Pasqual ook niet nodig achtte en hij dacht ook niet dat Kathie veel alcohol dronk - en het was ook gewoon oprecht gezellig.
Kathie had een kop thee in haar handen en gluurde van over haar mok naar hem. Ook op haar gelaat lach een vrolijke lach, van de opmerking van nog geen seconde geleden.
Toegegeven, toen Kathie net binnen was gekomen was het een klein beetje akward geweest, maar dat gevoel was al zo snel weer verdwenen dat hij het zich nu nog nauwelijks kon herinneren. Ze maakte hem zo onwijs vrolijk en hij wou dat hij haar dat kon vertellen. Maar misschien moest hij rustig doen en niet zoveel willen.
Het was lastig. Hij zag haar echt zitten. Maar wat als ze hem niet zag zitten?
Even kwam de twijfel naar boven en sloeg hem tegen de vlakte. Het meisje nam zijn stilzwijgen waar en reikte even met haar gewarmde hand naar zijn knie.
"Pasqual?" vroeg ze zachtjes. Hij schrok op, keek naar haar en zag haar blozende gezicht. Nee, er was geen optie dat het niet wederzijds was.
Weer glimlachte hij.
"Sorry, ik zat even in gedachte." Kathies gezicht werd serieuzer, een gezicht dat Pasqual vaak van haar zag maar die hij wel kon waarderen. Ze maakte vaak terechte opmerkingen waardoor hij over dingen na ging denken.
"Is het Kaya?" Moest hij het zeggen? Hij schudde zijn hoofd. "Nee, nee het is niet Kaya." Ergens vond hij het vervelend dat ook zij wist van de situatie af. Ze wist geen details, net als de rest van de mensen, maar hij had haar wel wat meer verteld dan de speculaties. Zoals hij haar nu zag zitten, leek het er niet op dat ze het ooit aan anderen zou vertellen.
"Oh," ze stond op het punt om haar excuses aan te bieden, hij zag het gewoon. "Sorry, ik moet me er niet mee bemoeien."
"Hee, Kathie, als er iemand is die zich ergens mee mag bemoeien, ben jij het wel." Hij lachte naar haar en zag haar vertwijfeld kijken.
"Oh eh, ik bedoel.." Pasqual wist niet meer helemaal welke woorden hij moest gebruiken. Hij voelde zich zo ontzettend stom dat hij zoveel tegen haar zei. Straks schrok hij haar nog af en dat was iets wat hij niet wou.
Kathie beet op haar lip en keek hem nog steeds, zei het op een verlegen manier, aan. Ze werd rood toen hij terugkeek. Even leek het alsof ze op het punt stond om iets te zeggen, maar uiteindelijk deed ze het niet. Van de gemakkelijke bui van daarnet was niets meer over.
Toen stond ze op. Pasqual keek naar haar terwijl ze haar kom op tafel neerzette.
"Misschien is het tijd om te gaan," besloot ze te zeggen. Zijn ogen werden groot en hij keek even op zijn horloge.
"Is het echt al zo laat?" zijn stem klonk ontevreden. Ook hij stond nu op.
"Kathie, kan je niet wat langer blijven?" verward keek ze hem aan, waarna haar wangen weer vuurrood werden toen ze merkte hoe dichtbij hij was.
"Euh, ik weet niet... ik.. euh..."
"Als je wilt... ik heb nog een gastenkamer vrij. Kun je morgen als eerste op stal zijn." Kathie beet weer op haar lip.
"Ik wil je niet tot last zijn," mompelde ze. Hij schudde zijn hoofd.
"Kath, je bent me echt niet tot last, ik zou het leuk vinden als je bleef." Kathie ging steeds benauwder kijken.
"Misschien een andere keer," opperde ze. Oei. Akward.
Het was even stil tussen hun, toen knikte hij, niet zo zelfverzekerd als hij zelf had gewild.
"Graag." Weer een stilte. Kathie stapte iets op hem af en hij keek slechts naar haar, enigsinds angstig door de afwijzing, bang voor nog een afwijzing.
Echter deed ze iets wat hem verbaasde. Ze drukte haar lippen heel licht op de zijne.
"Eh, nou ja," mompelde ze. "Omdat je wel eens iets moet doen waar je bang voor bent. En ik ben er nog niet klaar voor om mijn angst voor het logeren onder ogen te zien. Dit leek me minder erg. Maar eh..." Pasqual keek verbijsterd naar haar. Had ze net echt haar lippen op zijn wang gedrukt? Een glimlach van oor tot oor verscheen en hij kon niets dan blij naar haar kijken.
"Kathie," fluisterde hij nu, "je maakt het allemaal wel moeilijk voor me." Kathie bloosde maar keek verward.
"Je moet maar gauw terugkomen. We moeten gauw nog eens iets samen doen." Kathie knikte van harte. Pasqual sloeg zijn armen even om haar heen en drukte haar tegen zich aan. Zijn lippen kusten even haar voorhoofd en alweer werd Kathie knalrood.
"Ik wil helemaal niet gaan," mompelde ze. "Maar ik wil je niet tot last zijn."
"Echt, je bent me niet tot last. Ik wil je hier supergraag hebben. Mijn aanbod staat nog steeds."
Even keek ze moeilijk. "Oké."
"Hmm?"
"Oké ik blijf slapen," zei ze. "Alleen.. ik heb geen spullen?"
"Ik heb nog wel reserve tandenborstels die niet gebruikt zijn, daar mag je er wel eentje van? En ik heb nog wel een groot tshirt die je kunt gebruiken om in te slapen." Kathie knikte.
"Moet ik maar doen dan." Weer leek ze te twijfelen.
"Dus ik slaap op een gastkamer?" Pasqual knikte, maar haalde toen even zijn schouders op.
"Wat je wil. Ik heb een groot tweepersoonsbed. Maar als je liever op een gastkamer wilt slapen..."
"Ik weet het niet. Ik -"
"Hee, ik beloof je dat ik niet aan je kom als je dat niet wilt." Oei, dat klonk alsof hij het niet wou. Hij omhelsde Kathie weer en ze knuffelde hem terug.
"Ik denk dat ik wel bij jou op de kamer slaap. Dat is gezelliger," reageerde ze. Ze drukte haar hoofd tegen zijn borstkas aan en leek even niets anders te doen dan hem te knuffelen. Hij reageerde door haar nog steviger vast te nemen. Toen voelde hij haar trillen.
"Kath?"
"Sorry... ik weet gewoon niet wat ik moet denken. Het is zo verwarrend."
"Hoe bedoel je?"
"Nou, we eh... je knuffelt me, je geeft kusjes, maar ik weet niet, wat ben ik nu?"
"Wat wil je zijn?" Kathie zweeg even en fluisterde toen heel zachtjes; "jouw vriendin." Hij ging iets van haar af staan en keek hoe ze echt knalrood werd. Deze kleur had hij nog nooit bij haar gezien.
"Dat komt goed uit," mompelde hij. "Ik zou je graag als mijn vriendin zien." Ze keek naar hem op en leek, net als hem haar gezicht naar hem toe te willen bewegen. Hij drukte zijn lippen zachtjes op de hare en voelde hoe zijn hart drukker begon te bonzen. Het zou zo fijn zijn om dit meisje als de zijne kunnen beschouwen. Met al dat gedoe met Kaya wist ze hem nog op te vrolijken.
"Ik had het op een andere manier willen vragen," sprak hij daarna. "Maar ik denk dat het nu wel het juiste moment is."
"Je hoeft het niet te vragen," mompelde Kathie. "Het antwoord zou toch 'ja' zijn." Er stonden tranen in haar ogen, merkte hij nu op.
"Huil je nu?" Gauw veegde ze de tranen weg.
"Kath?" vroeg hij nu, een ongemakkelijke lach.
"Sorry," mompelde ze. "Je hebt gewoon geen idee hoeveel ik voor je voel."
"Dat is dan wederzijds." Weer kroop ze tegen hem aan, dit keer gemakkelijker dan daarnet.
"Ik ben blij nu," sprak ze, waardoor er een warm gevoel door Pasqual heen kroop.
"Komt dat even goed uit," lachte hij, waarna hij haar weer een kus op haar kruin gaf.
Ze hadden de hele verdere avond - nadat Kathie haar ouders had gebeld om te melden dat ze bij hem bleef slapen - tegen elkaar aangekropen op de bank gezeten en het had heerlijk vertrouwd gevoeld. Ze had heerlijk comfortabel tegen zijn borstkas aangelegen en hij had haar af en toe een kusje op haar hoofd gegeven, maar verder dan dat wou hij niet gaan. Nu in de slaapkamer leek er weer een spanning te zijn.
"Hee, ik wil best wel even weggaan," zei hij toen Kathie zich onhandig stond om te kleden. Kathie werd rood.
"Dat is toch raar?" mompelde ze. "Je bent eh-"
"Ik ben nu je vriend. Maar als je je niet op je gemak voelt, vind ik het prima om even de kamer uit te gaan." Kathie trok haar shirt uit op het moment dat hij dat zei.
"Iets met angsten overwinnen," mompelde ze, waarna ze snel in het slaapshirt schoot die Pasqual haar had gegeven. Had ze haar BH nu nog aan? Pasqual grinnikte en begon zichzelf ook om te kleden. Hijzelf sliep altijd in onderbroek, maar hij kon zich zo indenken dat ze dat ongemakkelijk vond, dus ook hij trok maar een simpel tshirt aan.
"Ik kan me niet voorstellen dat je met tshirt slaapt," merkte ze bijdehand op.
"Ja zo weet ik er ook wel eentje," reageerde hij vlot. Ze bloosde maar grinnikte toch wel even.
"Goed jij wint. Maar dat is anders."
"Het is dus oké als ik zonder shirt slaap?" vroeg hij toch even voor de zekerheid. Kathie leek zich meer op haar gemak te voelen nu ze onder de dekens lag.
"Ik heb je altijd al zonder shirt willen zien," reageerde ze. Hij lachte, trok zijn shirt uit en twijfelde of hij haar nu een genadeloze kieteldood moest geven of niet. Immers, het zou een beetje raar zijn als hij in onderbroek bovenop haar ging zitten. Hij wou niet dat ze de verkeerde gedachtes van hem ging krijgen.
Ze keek naar hem. Hij zag gewoon hoe ze naar hem keek. Ze ging die kieteldood krijgen, en dat omdat ze naar hem aan het kijken was.
Zonder haar ook maar genade te kennen, sprong hij bovenop het bed en probeerde haar te kietelen.
Ietwat benauwd keek ze naar hem, tot hij zei: "Ik zag je wel kijken!"
"Nietes, ik keek niet," giechelde ze, tot zijn verbazing. Toen begon het kietelgevecht. Ze was kansloos tegenover hem.
"Je kan niets," grinnikte hij toen hij haar in haar zij porde. Ze giechelde zachtjes terwijl ze probeerde dit niet te doen, wat een leuk effect gaf.
"Welles," klonk het gedempt. Ze probeerde hem in zijn buik te porren en hem daar te kietelen, maar goed, Pasqual kon tegen kietelen dus heel veel nut had dat niet.
Toen ze haar armen om zijn nek sloeg, wist hij niet meer of hij nou moest doorgaan met kietelen of niet.
"Pasqual," sprak ze, zichtbaar opgelucht dat hij klaar was met kietelen. "Ik ben dit hele vriendjesgedoe niet gewend. Je bent mijn eerste vriendje. Maar eh -"
Hij drukte zijn lippen op de hare en voelde hoe ze ietwat onwennig terugzoende.
"Ik doe niets, niets wat jij wil," beloofde hij haar. Hij omvatte haar gezicht met zijn handen.
"Daarbij," sprak hij, "ik was ook niet van plan om heel ver te gaan. Zo ben ik niet." Kathie beet op haar lip terwijl ze naar hem keek.
"Ik begrijp mezelf niet," mompelde ze. Hij kuste haar weer maar ging daarna van haar af en ging naast haar liggen. Ze kroop tegen hem aan maar kroop daarna iets terug.
"Eh."
"Sorry," mompelde hij. "Kan ik niets aan doen." Ze glimlachte even benauwd.
"Nogmaals, ik ga echt niets doen hoor. Sorry Kathie, maar daar vind ik het veel te vroeg voor."
Ze bleef even peinzend naast hem liggen maar kroop toen weer tegen hem aan.
"Je hebt ervaring, of niet?" Pasqual knikte maar besefte dat ze dat niet kon zien.
"Klopt. Waarvan ik van een keer spijt heb hoe vroeg ik het in die relatie heb gedaan. En van de andere relatie niet. En van mijn laatste relatie, daar heb ik nooit iets mee gedaan." Kathie zweeg even, maar hij had het gevoel alsof er nog een hoop vragen waren.
"Als je eh, ik weet niet, meer wilt vragen, ga je gang."
"Waarom heb je spijt van die ene keer?" vroeg ze.
"Omdat het te vroeg was."
"Oh.." Weer was het even stil, een fijne stilte.
"En toen die keer dat je geen spijt had, waarom toen niet?" Pasqual twijfelde en dat voelde Kathie.
"Je hoeft het niet te vertellen, ik -"
"Nee, ik vind dat een relatie hoort te bestaan uit eerlijkheid en ik vind dat ik het je dus ook kan vertellen. Maar alsjeblieft, schrik niet."
"Ik beloof niet te schrikken," reageerde ze.
"Ik ben verloofd geweest. Na de verloving was de eerste keer. Daarna ben ik niet meer met haar naar bed geweest. Toen gebeurde er dingen en... Nou ja. De laatste keer was dus met diegene waar ik er deels spijt van heb gehad. Maar je moet bedenken, zij wou wel en ik had een hele tijd drooggestaan." Kathie bewoog even ongemakkelijk.
"Kathie, ik beloof je -"
"Weet ik. Ga door met je verhaal. Als er meer is?"
"Oh ja, oh ja er is meer. Iets genaamd ongewenste zwangerschap en miskraam."
"Wat erg zeg! Is het daarom uitgegaan?"
"Nee... ik ben vreemdgegaan..." Kathie zweeg even en leek wat geschrokken te zijn.
"Kathie, laat me je beloven, dat was omdat het te vroeg was en die relatie niet gepland was. Dit is met veel meer bedenktijd gegaan." Kathie kroop wat meer tegen hem aan.
"Pasqual?"
"Ja?"
"Ik eh... hou je van me?"
"Hoeveel moed heeft het je gekost om dat te vragen?" Kathie antwoordde niet en Pasqual besefte dat hij nu wel goed moest reageren. Hij draaide zich naar haar toe en zorgde ervoor dat hij haar aan kon kijken. "Ik vind het moeilijk om te zeggen dat ik van iemand hou," reageerde hij, zijn ogen waterig, zijn hart in een verhoogde versnelling. "Ik ben altijd zo bang diegene weer te verliezen. En jij, Kathie, hoort daar ook bij... dus ja. Ik hou van je." Kathie snufte zachtjes.
"Ja ik huil nu," was ze zijn opmerking voor. "Ik heb al zo lang een oogje op je, gevoelens voor je waar ik niets mee kon en nu - "
"Omdat je van me houdt?"
"Verdomme Pasqual. Omdat ik van je hou."

Perrie opende langzaam de deur. Ze wilde geen grote entree maken dus het moest wel zachtjes. Gelukkig leek de deur aardig gesmeerd dus heel erg kraakte hij niet. Adrenaline gierde door haar lijf, heerlijk. Ze hield van de spanning, en hopen nog niet betrapt te worden in het donker. Vroeger speelde ze al graag verstoppertje en bespioneerde ze personen met haar vriendinnen. Ook had ze aardige skills in stalken, op Facebook bijvoorbeeld. Ze zag zich zelf ook wel werken bij de FBI of zo iets, maar waarschijnlijk ging dat niet meer lukken. Waarschijnlijk zouden ze het niet waarderen als ze stoned op haar werk aan kwam, maar ze had geen zin om zich aan te passen voor een baantje. Drugs door verkopen was veel makkelijker en bracht veel geld in het laadje. Ookal zaten er veel na delen aan en was het gevaarlijk. Maar zoals ze zich tegenwoordig voorstelde; danger is my middelname, had ze daar niet echt problemen mee.
Langzaam liep ze door de donkere woonkamer maar besloot dat haar zwarte boots te veel lawaai maakte. Perrie verplaatste zich maar de bank waar ze zich gemakkelijk op liet zakken. Oeh die bank zat goed. Het was dat ze in Pasquals huis was anders was dit een prima bank om op te overnachten. Ze dwong zich zelf om op te staan anders zou ze hier echt in slaap vallen, en dat was niet zo'n fijne verrassing als Pasqual morgen ochtend naar beneden kwam. Met veel moeite hees ze zich zelf weer omhoog en zette haar schoenen netjes neer, maar wel op een plek waar ze ze snel kon pakken. Zo zacht als een muis sloop ze door de kamer, je hoorde haar echt niet. Zo nieuwschierig als Perrie was opende ze kasten en laatjes, gewoon om rond te snuffelen. Nergens was enig spoor van haar te bekennen, een foto ofzo. Het was alsof ze er nooit was geweest en alsof ze nooit wat hadden gehad. Dat raakte haar wel, maar lang dacht ze daar niet overna. Tijd om een kijkje boven te nemen. Met een grijns van de spanning sloop ze de trap op en hield haar adem even in toen ze de slaapkamer deur zag. Nu kwam het wel heel dicht bij.
De deur zat gelukkig niet in het slot dus ze kon hem zonder al te veel lawaai open duwen. En daar lag hij dan. Pasqual, en van geen enig kwaad bewust. Perrie had moeite om haar lach in te houden. Het was gewoon grappig, zij stond hier in zijn kamer zonder dat hij het wist. Maar wacht er lag nog iemand in het bed, maar ze kon niet helemaal plaatsen wie het was. Voorzichtig kwam ze iets dichterbij, laat het onze lieve Aya zijn. Maar nee, het was iemand anders. Iemand die Perrie nog nooit had gezien. Pasqual, toch niet zo'n heilige Maria als op het eerste gezicht. Aya waarvoor perrie aan de kant was gezet, was nu ook aan de kant gezet voor iemand anders. Spannend en ze grinnikte. Pasqual de bad boy, hij moest oppassen, als hij zo door ging zou ze misschien wel weer voor hem vallen. Ze deed een stap naar achter maar zette haar voet precies verkeerd neer. De vloerplank begon hard te kraken. Perrie kneep haar ogen dicht en hoopte dat het goed ging. Toen ze de personen in het bed hoorde draaien vluchtte ze de kamer uit en naar beneden. Misschien was het toch niet zo'n goed idee om hoi te zeggen midden in de nacht. Als ze de politie zouden bellen zat ze flink in de shit. Omdat het zo donker was en eigenlijk niets zag, stootte ze in de woonkamer haar voet tegen de poot van een tafeltje. "Fuck." Vloekte ze en greep naar haar voet. Het deed pijn, aangezien ze haar schoenen had uit gedaan. Maar dat was niet het enige, op dat moment viel het vaasje wat op de tafel stond op de grond. Niet kapot, maar het maakte een enorm kabaal. Als ze nu nog niet wakker waren... "Shit,shit,shit." Ze had niet genoeg tijd om te vluchtten naar buiten, schoenen aan doen kostte te veel tijd. Wat nu?