Why they don't understand it? ||Pasqual

De druk die op zijn hoofd werd gezet deed pijn, als hij echt eerlijk moest zijn. Waarschijnlijk dachten de mensen dat hij weer zou gaan beginnen te steigeren als ze hem gewoon los lieten, alsof hij daar zomaar zijn energie zou aan verspillen. Zolang er niemand anders dan diegene die hij vertrouwde op zijn rug zat, vond hij alles best. Zeker als ze ook nog eens wortels gingen geven, dan was het echt net alsof hij in de zevende hemel was. Bij het opzadelen was hij gewoon keurig recht blijven staan, had het de man die hem kwam opzadelen zelfs niet moeilijk gemaakt toen deze zijn bit moest insteken. Ach ja, dat was hun probleem als ze zo veel wilden twijfelen. Wat arwanend schraapte Scrum met zijn hoef over de grond terwijl zijn oren naar alle kanten bewegen. Aan de gespannen manier waarop de man voor hem stond te zien, gingen ze nog eens proberen om iemand anders met hem te laten rijden, alsof dat hen ooit eens zou lukken. Ze probeerde het al een aantal maanden zonder succes, dus waarom nog proberen? Toen hij voelde hoe iemand zijn voet in de stijgbeugel zette, wilde het zwarte paard zijn hoofd al optillen om te zien wie dat het was, maar het hoofdstel en de druk die erop gezet werd, zorgde ervoor dat hij met zijn hoofd gebogen bleeg staan. Het was best irritant om zo te blijven staan, maar hij kon straks wraak nemen, dus moest hij nu maar even op zijn tanden bijten. Op dit moment had het niet veel zin om tegen te stribbelen, dan zorgde hij er toch alleen maar voor dat zijn hoofd nog verder naar beneden werd getrokken. Pas toen de persoon op zijn rug fatsoenlijk zat en een teken gaf, lieten ze hem los en kon hij zijn hoofd terug vrij bewegen. De eerste paar seconden bleef Scrum rustig staan, maar toen hij voelde hij de hakken van de man telkens weer in zijn buik terecht kwamen, spande hij al zijn spieren aan en ging zonder waarschuwing op zijn achterbenen staan terwijl hij met zijn voorbenen in de lucht maaide. Spijtig genoeg had de man op zijn rug dat wel zien aankomen en bleef met moeite zitten, dan maar iets anders proberen. Van zodra hij weer met zijn vier hoeven op de grond stond, begon hij over de piste te rennen. Toen het grote paard de verbaasde gezichten van de mensen aan de zijlijn zag, lag hij in zichzelf bijna plat van het lachen. Kom op, dachten ze nu echt dat hij iemand anders dan Pasqual op zijn rug tolereerde? Na een halve ronde te hebben gelopen, spande hij voor de tweede keer al zijn spieren aan en begon te bokken. Eerst een keer, dan twee keer en daarna zelfs bokken en steigeren tegelijkertijd zodat alle vier zijn hoeven van de grond kwamen. Toen hij voelde hoe het gewicht op zijn rug wat lichter werd en hij een harde plof op de grond hoorde, hinnikte hij triomfmatelijk en liep in draf zijn rondje verder af terwijl mensen die aan de zijlijn gestaan hadden, de man gingen helpen die kermend op de grond lag. Die man deed echt net alsof er een wals ofzo over hem heen was gegaan terwijl hij gewoon op de grond gevallen was. Ok, het kon redelijk pijn doen om van die hoogte te vallen, maar daar had hij wel zelf om gevraagd. Puh, die man was gewoon een eersteklas mietje. Een bekende geur drong zijn neusgaten binnen en meteen maakte hij rechtomkeer om naar een bepaald deel van de zijlijn te draven. Scrum hinnikte begroetend naar de jongen en duwde zijn neus tegen diens schouder. Kijk, dat was hetgeen dat hij wilde hebben. Waarom begreep niemand dat gewoon?

& Pasqual

Over het algemeen was Pasqual niet van de 'onmogelijke' paarden. In zijn ogen bestonden die dan ook niet. Maar hij had een belletje gehad van de stal waar Scrum gestald stond, en ze gingen hem het tegendeel bewijzen. Scrum, een paard waar hij in korte tijd een band mee op had gebouwd. Pasqual had nog niet veel gereden, vertrouwen winnen vond hij belangrijker. Na het belletje was Pasqual met een onheilspellend voorgevoel naar de stal gereden en had zijn fiets in de fietsenstalling neergekwakt. De begroetingen van mensen genegeerd, een stalhulp aangeschoten en gevraagd, nee gesmeekt, of Scrum alsjeblieft met rust gelaten kon worden. Maar Scrum stond al in de bak, zou al gereden worden. Oh hemel...
"NEE!" riep hij dan ook, toen hij zag wie er op Scrum stapte. Hij duwde direct zijn hand voor zijn mond, in de hoop dat hij niet nog meer uitlatingen ging doen. Het was lastig. Pasqual kon Scrum een beetje en de man die er nu op ging paste gewoon totaal niet bij hem. Met een bezorgd gezicht ging Pasqual aan de bakrand staan en bekeek hoe de jongen Scrum naar voren vroeg. Eerder dwong. Scrum kwam omhoog, maar de man bleef zitten. Angstig keek Pasqual naar Scrums uitdrukking en zag de bui al hangen. En ja hoor, nog voordat Pasqual 'hindernisopbouwer' kon zeggen, begon Scrum met een heuse rodeo. Eerst een paar bokken. Toen werd het wilder. Geren wisselde sprongen af en op een gegeven moment was het dan toch zo ver. De man had moedig stand gehouden, dat moest Pasqual toegeven, maar uiteraard won Scrum. Met een sierlijk boogje viel de man van Scrum af, kwam met een harde plof neer en bleef daar kermend liggen. Tja. Scrum rijden op die manier met zo'n harde hand, was ook gewoon niet slim. Pasqual liep om de mensen heen die naar de man toe gingen en wandelde op zijn gemakje naar Scrum toe. Scrum duwde zijn neus tegen Pasquals schouder en kreeg zo een glimlach te pakken.
"Hi jongen," fluisterde Pasqual naar Scrum. "Ben je weer bezig?" Hij gaf het dier een schouderklopje en pakte het hoofdstel vast.
"Oh, ik zie het al. Je zadel ligt niet goed, hoofdstel zit te strak vast gemaakt, geen zorgen hoor!" Pasqual grinnikte bij zichzelf, maakte de singel los, haalde het zadel van Scrum af, legde het zadel over de bakrand en begon nu aan het hoofdstel te frunniken. Alle riemen werden losser gedaan en Pasqual liep een paar passen achteruit. Iedereen die hem niet kon, zou denken dat hij het resultaat aanschouwde, maar Scrum en hij wisten beter. Hij nam een aanloopje, zette zijn handen op de paardenschoft en met een soepel sprongetje zat hij.
"Braaf zo," beloonde hij Scrum, die was blijven staan. Hij begon het paard uitgebreid over zijn hals te aaien en gaf toen een paar lichte hulpen, zodat Scrum voorwaarts kon gaan. Met lange teugel en op een ontspannen tempo. Tot de man de bak uit was, dan zouden ze pas aan het werk gaan.
Niemand sprak een woord, allemaal keken ze zwijgend naar Pasqual die vol vertrouwen op Scrums rug zat. Zonder zadel, omdat hij een hekel had aan dit zadel. En omdat Scrum prettig zat zonder zadel. En om zijn bewegingen sneller op te pakken.

De bekende stem die iets geschreeuwd had, zorgde ervoor dat Scrum even opgekeken had, maar de schoppen die de man gaf hadden hem zodanig geïrriteerd dat hij er verder geen aandacht aan geschonken had. Misschien moest de persoon op zijn rug eens leren om niet zo hard om te gaan met paarden, al moest zelfs hij toegeven dat sommigen dat wel nodig hadden. Na een paar minuten had het paard er al voor gezorgd dat hij ruiter vrij reed en hij moest de neiging onderdrukken om geen los zand in het gezicht van de man te stampen. Het was best grappig om te zien hoe de man bijna lag te creperen van de pijn terwijl hij rustig wat verder van hem weg draafde. Zie je wel dat die kerel niet goed genoeg was geweest om hem aan te kunnen, maar luisteren? Oh nee. Waarom leerden ze het niet gewoon dat het een slecht idee was om op zijn rug te kruipen zonder dat ze hem fatsoenlijk kende? Daarbij zat het hoofdstel ook veel te strak waardoor het soms pijn deed als hij nog maar met zijn hoofd schudde en was dat zadel op de een of andere manier scheef komen te zitten waardoor zijn irritatie nog groter werd. Even keek Scrum nog om naar de man op de grond, zonder medelijden. Als hij niet zo stom was geweest om met hem proberen te rijden, had hij nu geen pijn gehad, eigen schuld dikke bult dus. Zijn oren stonden geamuseerd omhoog terwijl hij richting Pasqual liep. Die jongen wist tenminste wel wat hij wel en niet moest toen, daarom was hij ook de enige die met hem kon rijden zonder dat hij zou beginnen te bokken en steigeren. Al moest hij wel toegeven dat hij de man van daarnet best wel grappig vond. Srum antwoorde met een zacht gehinnik terwijl zijn staart heen en weer zwiepte. Genietend sloot hij even zijn ogen toen hij een schouderklopje kreeg en brieste even zacht. Het zadel dat van zijn rug werd gehaald, voelde goed en even schraapte hij terug met zijn hoef over de grond. Als bedankje drukte hij zijn snuit terug even tegen Pasquals schouder, waarna hij stil op zijn plaats bleef staan toen deze een paar passen naar achteren liep. Scrum bleef doodstil staan en durfde pas terug fatsoenlijk adem te halen als hij het vertrouwde gewicht van Pasqual op zijn rug voelde. Voordat hij zich fatsoenlijk omdraaide, hinnikte hij even naar het groepje mensen dat zich om de gevallen man verzameld had. De boodschap was duidelijk: leer hier maar iets van. De hengst legde zijn hoofd in zijn nek en hinnikte vrolijk toen de jongen over zijn nek begon te wrijven. Hopelijk bleven de mannen nog even kijken, wisten ze meteen hoe je fatsoenlijk op een paard moest rijden. Niet dat ze ooit op hém zouden kunnen rijden, maar dat wilde niet zeggen dat ze die techniek niet ongeveer op andere paarden konden toepassen. In een rustig stap begon hij te lopen toen Pasqual dat aangaf, zonder streken. Deze keer begon hij niet ineens te steigeren of te bokken, maar deze keer hoefde dat ook niet. Scrum vertrouwde Pasqual, wist dat de jongen hem niet te hard zou aanpakken als hij rustig bleef. Met geheven hoofd liep hij de toeschouwers voorbij zonder ze een blik waardig te keuren terwijl ze de man van de piste haalde. Hopelijk was deze zodanig verwond dat hij even niet meer kon rijden, hadden de paarden die hij reed tenminste ook iets om naar uit te kijken, een tijdelijke vervaging bijvoorbeeld. Het was aan hem te zien dat hij plezier had in het rijden en niet ineens zou gaan beginnen te bokken. Waarom deden ze niet een beetje verder met dat mietje van de piste te halen? Dan kon hij tenminste laten zien wat hij allemaal in zijn mars had met iemand op zijn rug die tenminste wel kon rijden.

De man was eindelijk de bak uitgehaald en Pasqual glimlachte opgelucht. "Zullen we ze eens wat laten zien, jongen?" vroeg hij. Hij gaf wat lichte hulpen zodat Scrum over zou gaan in draf, kneedde wat in de teugels om hem naar beneden te vragen, en als een volleerde dressuurruiter zonder zadel, reed hij de hele bak rond. Vroeg wat wijkopdrachten aan Scrum, vroeg nog wat andere oefeningen. Scrum was braaf.

- Nog niet af. -