Snow.... (Pasqual)

Haar haarband met spikes hing aan haar nek. Deze had ze af gedaan om weer een seconde afgeleid te zijn. Haar lichaam trilde, de sneeuwvlokjes daalde neer op haar haren. Deze enkel te zien waren op de paarse kant van haar haren. Ze liep door de treinen heen, verlaten, zoals zij. Al was ze door niemand echt in de steek gelaten, ze voelde zich alleen. Ook al was er altijd iemand mee in haar hoofd, ze had niet het idee alsof het ding in haar hoofd haar hielp tegen de eenzaamheid. Het zorgde er juist voor dat zij met zo min mogelijk mensen kon praten. Ze keek naar de grauwe lucht en zuchtte zacht. Haar bruine ogen volgde een sneeuwvlokje wat voor haar neus naar beneden kwam en de grond raakte. Een klein laagje wit, ontstond er op de grond en haar voetstappen ontstonden tijdens het lopen.
Ze had geen dikke jas aan, ze was hier gekomen toen het nog niet sneeuwde namelijk en ze was niet goed in het bedenken, of het koud of warm zou zijn. De zon scheen toen nog lichtelijk, dus had ze enkel een spijker jasje aan met daaronder een zwart shirt. Ze had een simpele spijkerbroek aan en sneakers. Maar toch zag ze er apart uit door haar haarkleur.
Ze vond het niet erg om er apart uit te zien, het was misschien iets waardoor ze andere mensen 'afschrikte'. Het meisje hield ervan om met mensen te praten, maar wilde niet dat ze er achter kwamen dat ze vreemd was.
"Ze komen er ooit wel achter." zei de verkeerde stem hardop tegen haar. De verkeerde stem, het was een ander. het was niet de echte Aya.
Haar ogen sloten voor enkele seconde, ze wilde het niet horen. Het was slecht en zij wilde niet slecht zijn. Ze wist wie ze was, gezellig en aardig. Maar dit maakte haar zenuwachtig en onzeker. Toch? Ze twijfelde er zelfs een beetje aan.
"Nee, mensen vinden me aardig." Haar ogen rolde in haar kassen,
"Nee." Zei ze weer met de lagere stem. Vandaag was het weer zover, een heftigere dag. Een dag om met niemand te spreken. Wanneer ze erg zenuwachtig was, kwam hij. Haar het leven nog zuurder maken, terwijl ze alles had wat ze wilde. Ze nooit echt wat fout had gedaan. Misschien wel gerookt, maar nooit iemand vermoord. Ze vroeg zich af waarom zij zo'n ding in haar hoofd had en andere niet.
"Het is vervelend, ik heb niks gedaan." Zei ze tegen zichzelf. "Ik wil gewoon iets leuks doen, spelletjes. Snoep eten!" riep ze haast tegen zichzelf.
De vlokken werden groter, waardoor er een koude rilling over haar rug liep. Ze slenterde door de verlaten treinen, totdat ze een trein zag deze vrij begaanbaar was en nog genoeg ramen in zaten.
"Jij bent niet lang geleden verlaten geraakt hé?" vroeg ze de trein, dat terwijl ze naar binnen liep. Ze ging zitten op een stoeltje en staarde naar buiten, ze had liever in haar huis gezeten. Zijzelf noemde het altijd stug een huis, ook al was het een villa. Ze vond het opschepperig, maar ze wilde er wel vaak verstoppertje spelen, dat was zo leuk.
"Straks in bad...Misschien ook tv kijken." Somde ze op voor zichzelf. Ze hoefde niet te werken, haar ouders gaven haar genoeg geld en de keren dat ze had gewerkt was geheel fout gegaan.
"mensen zijn vreemd." nog steeds staarde ze voor zich uit, toch blij alleen te zijn. Ze kon tegen zichzelf praten en hoefde niet bang te zijn dat iemand achter haar andere kant zou komen.

Oké, misschien was Pasqual stom bezig met deze weddenschap, maar hij wou laten zien dat hij ballen had. De jongens van de skatebaan lachte hem uit sinds de optreden die hij had gegeven en het meisje wat hem erop had... bekritiseerd? Hij wist niet hoe hij het moest noemen. Maar het kwam erop neer dat hij de jongens moest bewijzen dat hij wel degelijk ballen had. Zijn tanden knarsten terwijl hij met zijn kisten door de sneeuw heen ploegde. Ja, kisten ja. Pasqual had ooit zijn rebelistische periode gehad waarin hij half emo was geworden, maar het had hem niet gelegen en Kaya had hem elke keer uitgelachen als hij het haar uit zijn gezicht moest blazen of zwiepen. Helaas had hij in die periode een paar kisten aangeschaft. Zeer zelden dat hij ze nu nog aantrok. Maar om een of andere reden schrok het mensen toch niet zo extreem af als hij had verwacht.
Hij schoof zijn handen in zijn broekzakken, maar kwam al gauw weer terug op dit besluit. Takken zwiepten in zijn gezicht en hij moest ze er wel uithouden want anders kon hij allemaal striemen verwachten. Hij hield niet zo van striemen.
Takjes knapten onder zijn voeten terwijl hij langzaam zijn weg baande naar zijn einddoel, de spoorbaan met de oude, verlaten treinen. Hij moest iets uit een trein slopen en vervolgens meenemen. Het voelde niet goed om iets te slopen wat was van de overheid, maar hij kon niet anders. Het zat hem dwars dat hij hier in Horsehome niets meer was dan een suffige knul die zijn vriendin was verloren in de strijd om een pooier. Hij was het slachtoffer die nu zijn zielige zusje moest missen. Het was afschuwelijk, de positie waar hij nu in zat, en het paste totaal niet bij hem. Hij wou, net als in Spanje, de jongen zijn waar iedereen tegenop keek. En hij wist dat het stom was en hij wist ook dat hij dat van zich af moest zetten, maar de knaapjes van de skatebaan lieten niet toe dat hij 'gewoon' was. Een skater moest ballen hebben en ze vonden dat hij dat niet had. Wie waren zij om hem daar op te beoordelen? Wie was hij om zich daar zorgen om te maken? Het paste niet bij hem. Niets leek bij hem te passen. Maar hij stond nu wel in de buurt van die debiele treinen.
Een ding scheelde, vond hij. Hij was hier alleen en zou hier niet beoordeeld worden. Hoezeer hij het ook verafschuwde, hij was extreem gevoelig voor de mening van een ander. Ookal hield hij het zichzelf voor dat het hem niets kon schelen wat anderen van hem dachten, het hield hem wel degelijk bezig. Hij wou graag een goede indruk maken op iedereen die hij tegenkwam en als het aan hem lag werd hij met iedereen die hij tegenkwam, bevriend. Misschien was dit een onmogelijke taak en misschien was dit helemaal niet slim, maar het was zo... Hij kon het niet uitzetten.
Langzaam liep hij een trein in die er nog niet zo versleten in zat. Haast direct dook hij achter een van de bankjes toen hij een meisje ontdekte met felgekleurd haar.
"Shit," mompelde hij zachtjes. Hoe kon hij nu iets slopen terwijl hij een willekeurig meisje was tegengekomen? Straks verlinkte ze hem. Oké, misschien hadden die skaters wel gelijk, hij had echt geen ballen. Hij gluurde over de bankrand heen en keek naar het meisje, wat in zichzelf aan het mompelen was. Ze mompelde duidelijk genoeg voor hem om te horen wat ze zei.
"Straks in bad...Misschien ook tv kijken." Wa... Pasqual schudde even zijn hoofd. Waar had ze het in godsnaam over?
"Mensen zijn vreemd." Hij grijnsde, ze had absoluut gelijk. Als je hem zo zag zitten, verscholen achter een -
Fuck! Hij verloor zijn evenwicht en pleurde languit op de grond. Hij krabbelde direct overeind, stamelde excuses en glimlachte ietwat verlegen naar het meisje.
"Hi," zei hij. "Ehm, leuk kennismaken, niet? Ik ben Pasqual, en ehm, tja. Ik hou van vloeren knuffelen."

Haar hoofd probeerde haar stil te krijgen, geen gemompel! Vooral niet als je zo onoplettend bent. Dat waren dingen die werden verteld door haar andere persoonlijkheid. Maar ze luisterde niet, deze keer niet in ieder geval. Ze bleef staren, totdat ze iets hoorde. Met haar grote bruine ogen zocht ze de oorzaak, al was deze makkelijk te vinden. Maar voordat zij kon beginnen om wat te zeggen, begon de jongen al.
"Ehm, leuk kennismaken, niet? Ik ben Pasqual, en ehm, tja. Ik hou van vloeren knuffelen." Aya moest hard lachen, op een of andere manier vond ze gewoon heel grappig wat hij zei. Maar zo snel het dan ook begon, zo was het ook weer over. Haar gedachte maande haar tot stilte. Zij en de andere persoonlijkheid leken totaal niet op elkaar, waar Aya overal de lol van in zag en het leuk vond om te flirten, was de jongen in haar hoofd daar niet van gediend. Hij vond de meeste dingen niet zo grappig, vooral als ze met een jongen mee ging of ermee om ging. Hij leek haar haast voor zichzelf te willen hebben, toch had het meisje dit zelf niet geheel in de gaten.
'In plaats van stom te lachen, help hem en zorg dat hij weggaat.' Ze knikte.
"Helpen, ja helpen." Fluisterde ze tegen zichzelf, terwijl ze met haar handen twee plukken vast had van haar haren. Dat was iets dat ze vaak deed als ze sterk in contact stond met haar andere persoonlijkheid. Maar zij nam de hulp anders op dan haar andere persoonlijkheid bedoelde. Eigenlijk wilde hij dat ze hem gewoon oppakte en uit de trein gooide. Maar zij hurkte neer bij hem, met een wat bezorgde blik op haar gezicht. Ze stak haar hand uit en glimlachte flauw naar hem.
"Gaat het?" Vroeg ze, een hand nog steeds om een pluk geklemd. Deze ze nu langzaam liet zakken en steun zocht aan de grond.
"Ik ben Aya." Zei ze zenuwachtig. In haar hoofd riep haar andere persoonlijkheid, want deze was er natuurlijk ook. Maar ze hield strak haar lippen op elkaar, iets waar ze toch blij om was. Want ze wist dat hij soms voor haar sprak en nu voor het eerst, wilde hij ook echt zijn naam naar buiten brengen.
Axel, Axel, Axel, steeds kwam deze naam weer door haar hoofd en ze moest haar best doen om haar mond niet open te doen. Ze beet op haar onderlip, ze had het er moeilijk mee. Dat was ook te zien aan de uitdrukking op haar gezicht. Ze keek fronsend en met haar ogen staarde ze naar de grond.
"Pasqual." zei ze zacht en met een glimlachje. Dit om de andere naam uit haar geheugen te bannen. Dit niet geheel lukte, maar hij verdween toch lichtelijk naar de achtergrond.
"Ook aan het schuilen voor de sneeuw? Ik wel, het begon koud te worden en de sneeuw begint steeds harder te sneeuwen." Voordat de jongen antwoord kon geven, had ze zichzelf al antwoord gegeven. Ze keek naar buiten door de deur en de sneeuwvlokken waren inderdaad groter geworden.
Wat dromerig staarde ze voor zich uit,

Het meisje zag er opvallend en behoorlijk vreemd uit. Toen ze twee plukken haar in haar handen nam en eraan leek te trekken had hij in de gaten dat hij niet met zomaar iemand te maken had.
"Helpen, ja helpen," mompelde ze in zichzelf. Pasqual keek haar even bevreemd aan, maar zorgde dat ze zijn blik niet kon zien. Hij nam aan dat ze er niets aan kon doen. Ergens deed ze hem denken aan zijn demente oma die ook altijd in zichzelf aan het lullen was, al ging dat bij haar in het Spaans en klonk het op die manier nog wanhopiger. Hij moest moeite doen om zijn gezicht in de plooi te houden en niet extreem bezorgd naar haar te kijken. Iets kwelde haar, kon hij zien. Zo voelde hij zichzelf soms ook, als hij aan de dood van Kaya dacht. Dan wou hij ook al zijn haren uit zijn hoofd rukken en zijn hart uit zijn lichaam halen. Maar misschien was het bij haar wel iets heel anders wat haar compleet beheerste. Zijn besluit om haar te helpen waar hij kon was dan ook niet een complete verrassing.
"Gaat het?" Hij glimlachte vriendelijk naar haar en besloot haar gewoon te behandelen, zoals hij elk willekeurig meisje van ongeveer zijn leeftijd behandelde.
"Een stuk beter nu ik weet dat ik hier niet alleen ben," beaamde hij. Het was gezellig om gezelschap te hebben in een oude trein, vond hij. Het was alsof de geest van de mensen die in de trein hadden gezeten, nog steeds rondwaarde. Het gaf hem een rusteloos gevoel.
Hij pakte haar hand aan en wou deze omsluiten met zijn andere hand, enkel om te zeggen dat het allemaal wel goed ging komen, dat hij er was, dat hij haar door de stille hel in haar hoofd heen zou slepen. Maar zoiets zei je niet, en al helemaal niet tegen iemand die... die je niet kende. Dus glimlachte hij wat naar haar, zag tevreden hoe ze haar andere pluk haar ook los liet. Was ze verlegen? Was ze misschien autistisch? Alle ziektebeelden die hij ooit had gehoord vlogen door zijn hoofd. Hij probeerde alles te vergelijken met de symptomenlijst die hij had gehad. Was ze schyzofreen? Borderline? Nee.. Borderline was vooral emotieschommelingen. Misschien moest hij ... gewoon stoppen met wat hij aan het doen was. Hij moest haar geen etiket geven. Hooguit het etiket 'Aya'. Ze was gewoon Aya, geen ziek meisje.
Waarom was ze zo zenuwachtig toen ze haar naam zei? Was ze soms bang dat hij het een lelijke naam zou vinden? Pasqual moest eerlijk toegeven, hij was nog nooit zo erg bezig geweest met het analyseren van het gedrag van een ander. Maar om een of andere reden kon hij ook niet stoppen met het analyseren van Aya's gedrag. Hij wou weten hoe ze zich voelde, of het goed ging, of hij haar kon helpen.
"Ook aan het schuilen voor de sneeuw? Ik wel, het begon koud te worden en de sneeuw begint steeds harder te sneeuwen." Pasqual wou antwoord op haar vraag geven maar ze draaide haar hoofd afwezig weg en keek dromerig naar de sneeuwstorm die buiten plaatsvond. Hij wist niet of hij nou antwoord moest geven of niet en besloot het maar wel te doen.
"Ja, soort van," antwoordde hij. Hij ging maar niets zeggen over die domme weddenschap, dan was hij gelijk het domme rund. Een meeloper van de..
"Shit!" riep hij uit. Dat was hij ook! Hij was ook een domme meeloper en het paste niet bij hem. "Nou mooi dat ik dat niet ga doen," was zijn kwade antwoord op zijn gedachtegang. Echt niet. No freakin' way. Hij was geen meeloper. Dan vonden ze hem maar soft en raar. Lekker voor hun, niet zijn zaak. Hij had zijn vrienden, die vonden hem goed genoeg.

"Een stuk beter nu ik weet dat ik hier niet alleen ben," Ze kreeg rode wangen. Ook al wist ze dat het niet persoonlijk naar haar was. Het voelde voor een deel, fijn dat iemand wat positiefs zei bij haar in de buurt.
"Nee," kwam er zacht grommend uit haar keel, haar lippen bewogen haast niet. Iets wat ze niet in de gaten had, het was ook niet hard, misschien net hoorbaar voor Pasqual. Maar ze was al dromerig voor zich uit aan het staren en had niet in de gaten dat er voor haar gesproken werd. Ze dacht dat hij het enkel in haar hoofd zei.
"Ja, soort van," Aya keek op, ze snapte de zin niet. Haast vergeten dat het een antwoord was op haar eigen vraag. Ze dacht terug aan wat ze tegen hem had gezegd. Ze had weer geantwoord op haar eigen vraag. Normaal was ze alleen, dus moest ze dat ook wel doen. Maar nu er iemand anders leek te zijn, was wachten zelfs te moeilijk voor haar. Ze nam weer een pluk haar in de hand en nam even diep adem. Ze moest nadenken met ieder woord dat ze hem vertelde.
"Shit!" Dit zorgde voor een schok door Aya's lichaam, dat was iets wat ze totaal niet verwacht had en ze stond meteen rechtop. Hem nogal beangstigend aankijken. Maar haar blik veranderde in een chagrijnige, kille blik. Haar mond ging open, waar meteen haar hand naartoe vloog. Een seconde, misschien was het wel iets langer. Maar hij had haar lichaam voor enkele tellen in bedwang gehad. Het was pijnlijk voor haar, geestelijk vooral. Ze moest zich inhouden om niet in tranen uit de barsten, iedere keer als hij haar lichaam over nam, voelde ze een stukje van zichzelf wegtrekken in haar lichaam. Dat te klein was voor hen alle twee.
"sssst." zei ze zacht en plaatste haar vinger voor haar mond, niet omdat Pasqual stil moest zijn, maar Axel moest stil zijn. Toen ze de stem van Pasqual hoorde, keek ze weer helder naar Pasqual. Hij ging iets niet doen? Dit zorgde voor een hoopvolle blik. Misschien was het normaal? Ging er hoopvol door haar hoofd heen. Misschien was ze niet zo vreemd en kwam het toch nog goed? Enkel gedachte, maar ze wist dat het anders was bij hem.
Een koude wind raasde door de trein heen, deze wat sneeuwvlokken met zich meenam. Haar gedachte, Aya moest ze bijhouden. Axel mocht niet naar voren komen. Maar iedere keer als hij dat deed, voelde ze zichzelf zwak. Dat maakte haar angstig en was er bijna niet met haar te spreken. Toch was ze voor haar doen sterk, ze probeerde hem weg te houden en aardig tegen iedereen te zijn. Al was dat niet altijd even makkelijk, ze rilde van de kou en liep richting de deuren van de trein.
"Wat ga je niet doen?" Vroeg ze verbaasd, het was een late reactie. Al sprak ze de reactie uit alsof hij het net pas had gezegd. Ze draaide zich dan ook verbaasd om. De deuren kreeg ze niet dicht, dus liet ze deze maar voor wat ze waren. Haar ogen zochten verbaasd om zich heen, misschien was er iemand anders? Of... Nee, hij had geen telefoon. Je zag aan haar gezicht dat ze nadacht, wat kon er zijn.
Maar ze kwam er zelf niet zo snel achter. Waardoor ze bedacht om te wachten op zijn antwoord.

"sssst." Pasqual sloeg van schrik zijn hand voor zijn mond. Oh ja. Een meisje dat niet helemaal klopte. Had ie aan moeten denken. Hij wou al zijn excuses aanbieden toen ze begon te praten.
"Wat ga je niet doen?" Haar verbaasde reactie zag er schattig uit en even vond hij haar lijken op zo'n veulentje die net geboren was. Het onschuldige knipperen van de ogen, lange wimpers, schattigheid, poepigheid. Dit meisje had een hoog schattigheidsgehalte, al zou ze dat zelf waarschijnlijk nooit geloven. En misschien had hij gewoon een rare kijk op mensen, want iemand met een spike-haarband zag er niet bepaald aaibaar of knuffelbaar uit, moest hij toegeven. Maar het was gewoon de combinatie tussen alles wat ze zei en deed dat hij haar zo ontzettend schattig vond.
"Ik ga niet meer toegeven aan wat de maatschappij wil," zei hij met een grijns. "Dus gewoon; fuck it, weet je wel?" Hij krabbelde overeind en glimlachte nogmaals naar haar. Toen pakte hij haar hand en trok haar op de bank.
"Ik wil je zien lachen," mompelde hij, waarnaar hij in haar buik prikte en haar begon te kietelen. "Want ja, weet je wel, fuck de maatschappij. Als ik een wildvreemde wil kietelen dan doe ik dat." Normaal was hij niet zo.. snel met het aanraken van iemand, maar dit meisje moest in zijn ogen gewoon vrolijk worden en door gek te doen kon dat. Hij trok ook een gekke bek naar haar en ging vervolgens bij haar vandaan zitten. Nou ja, voor zover het treinbankje het toeliet. Hij legde zijn rechterenkel op zijn linkerbeen en keek naar Aya. Waarom was zij hier alleen? Wat was de echte reden dat zij hier eenzaam in een trein zat? Was ze soms een wegloper? Of had dit alles te maken met... hoe zij was?
"Wat is de echte reden dat je hier zit?" vroeg hij toen, terwijl hij haar enigsinds bezorgd aankeek.

- sorry, flut as it is. Hopelijk kan jij er wel iets uitkrijgen. -

"Ik ga niet meer toegeven aan wat de maatschappij wil," die zin liet Aya heel verbaasd kijken. De maatschappij? Ze moest er ook echt goed over nadenken. Andere mensen? Dacht ze bij zichzelf.
"Dus gewoon; fuck it, weet je wel?" Ze moest lachen om die uitspraak, het was een zenuwachtig lachje. Ze vond hem grappig klinken, maar wist niet goed wat ze met hem aan moest. Want ze vond hem grappig, terwijl haar hoofd nog harder schreeuwde om stilte. Dat ze niet zo stom moest doen, maar ze kon het niet veranderen. Hoe hij deed vond ze gewoon grappig, hij was druk. Onzeker had ze een hand aan haar haren vastzitten. Maar deze viel omlaag toen ze meegetrokken werd, haar ogen stonden verbaasd in hun kassen. Ze had werkelijk geen idee wat hij wilde gaan doen.
"Ik wil je zien lachen." Dat maakte iets duidelijk, al snapte ze niet waarom. Misschien was deze jongen ook wat gek geworden. Had ze het over gegeven? Was Axel in zijn hoofd gaan zitten? Ze keek hem verbaasd aan, maar dat verdween al snel toen ze een vinger in haar buik voelde. Maar wat er daarna gebeurde was nog erger, ze kon er niet tegen, kietelen was een crime bij haar. Ze moest lachen en probeerde van hem weg te komen. Helaas was er geen sterk iemand nodig om haar tegen te houden, ze was 1.64 en woog 47 kilo. Dus je kon haar makkelijk aan, zonder teveel spieren te hebben. Ze kwam iets bij toen hij haar los liet en stak haar tong uit, maar daarna werd haar blik strakker. Er was geen twinkeling te zien en ze was totaal niet in te schatten.
"Rot o..." Maar voordat er meer woorden uit konden komen, keek ze weer met een kleine glimlach naar Pasqual. Alsof er niks gebeurd was, maar ze had het ook niet in de gaten. Zelfs niet dat er een korte tijdsprong was.
"Wat is de echte reden dat je hier zit?" Aya beet op haar lip, ze was hier om alleen te zijn. Om mensen te ontlopen, deze haar enkel vreemd konden vinden.
"Ik vind het soms fijn om alleen te zijn..." Mompelde ze wat onzeker. Ze glimlachte twijfelend.
"JIj? Of enkel vloeren knuffelen?" Ze grinnikte om deze gedachte. Het was een vreemde ontmoeting....

Ze ging verder alsof er niets was. Maar hij had het gehoord. Hij had gehoord hoe ze "Rot op!" tegen hem wou schreeuwen maar halverwege afhaakte. Het was alsof ze het zelf niet eens doorhad! Een rilling bekroop zijn ruggengraat en met een angst die haast gelijk stond aan de angst die je hebt voordat je gek word, keek hij het meisje aan. Wat was zij? Wie was zij en waarom -
Hij onderbrak ruw zijn angst en toverde een zachte glimlach op zijn gezicht. Wie was hij om te oordelen, wie was hij om ook maar iets over dat meisje te zeggen waar hij niets vanaf wist. Toch telde hij alle tekenen bij elkaar op en het werd hem al gauw duidelijk dat hij waarschijnlijk niet alleen met Aya te dealen had. Ze praatte daarstraks tegen iets. Ze zei net rot op tegen hem maar het was net alsof ze het niet zelf zei. Ze was zo dromerig en afwezig, zo compleet wereldvreemd. Toch had ze nog contact met de buitenwereld, en dat was wat hij zo vreemd aan haar vond. Ze was niet in orde, maar ondertussen...
Hij moest stoppen. Direct. Haar niet zo beoordelen. Het was niet aan hem hoe ze was, of wel? Nee, precies. Hij focusde zich weer met een lachje op zijn gezicht op haar en hoopte dat hij op haar gefocust kon blijven.
"Ik vind het soms fijn om alleen te zijn..." Ze sprak niet erg hard en Pasqual moest meer naar haar toebuigen om te kunnen verstaan wat ze zei. Ze vond het fijn om alleen te zijn, maar waarom in hemelsnaam in zo'n trein? Dat was toch raar? Ze kon toch ook lekker warm op haar kamer zitten, waar ze geen last had van wildvreemde jongens en waar ze geen last had van de kou... Dat kon gewoon hij zijn, maar hij begreep het niet.
"Ja," zei hij zachtjes. "Dat begrijp ik. Ik heb gelukkig paarden waar ik heen kan gaan als ik alleen wil zijn. Dan ga ik bij een van de paarden in de stal zitten en het enige contact wat ik heb is een paardensnuit in mijn gezicht. Soms is dat namelijk echt het enige waar je behoefte aan hebt.' Hij glimlachte bij de gedachte aan Papalita die hem zachtjes in zijn gezicht blies. Papalita was lief. Ondanks dat zijn moeder haar zomaar had gekocht, was Pasqual achteraf erg blij met het dier. Ze liep leuk, was leuk, gedroeg zich leuk... En oké, het was ook wel leuk dat Perrie haar inmiddels af en toe ook bijreed.
"JIj? Of enkel vloeren knuffelen?" Hij grijnsde. Vloeren knuffelen. Was zijn dagelijkse hobby, ofcourse.
"Ik kwam eigenlijk alleen maar om te kijken of de vloeren knuffelbaar waren," grijnsde hij. "Maar toen ik jou hier zo eenzaam zag zitten, dacht ik van, ik moet haar toch maar eens gezelschap houden. Nee... grapje. Ik was hier voor een weddenschap van wat jongens. Ik moest iets uit de trein slopen en mee terugbrengen, als blijk van mijn mannelijkheid ofzo. Maar ik vind het onnodig plus dat het veel te gezellig met jou is." Weer dat grijnsje.
"Mag ik wat vragen?" begon hij voorzichtig. "Ik zie je soms aan je haar trekken en ik hoor je soms praten, waarom doe je dat? Ik bedoel, je praat niet echt tegen jezelf, lijkt het, maar je praat ook niet echt tegen iemand die ik kan zien." Misschien was dat laatste nog best wel simpel uit te leggen. Het kon toch zijn dat ze in geesten geloofde en met een geest communiceerde?

De vraag wat ze hier deed. Ze vond het niks, maar het was een onschuldige vraag. Een vraag die ze kon beantwoorden, het was een makkelijke vraag. Ze glimlachte toen hij begon over zijn paarden. Zijzelf had geen paard, al had ze wel een aantal stallen langs de villa staan. Ze waren ongebruikt en het enige wat er misschien woonde waren muizen en ratten. Waar kon zij zitten? Alleen thuis... Het huis was groot, het was niet gezellig, het was niet knus. Het zorgde enkel voor meer eenzaamheid, deze trein was kleiner. Hoe eenzaam ze ook in de trein was geweest, thuis was het erger. Het deed haar wat pijn, hij had gelukkig paarden... Natuurlijk was ze blij voor hem. Maar het maakte haar nog eenzamer, ze had geen dier. Iets dat ze misschien toch moest nemen? Maar ze kon geen paardrijden of een hond normaal opvoeden. Ze vond het al vrij moeilijk om zichzelf goed voedsel te geven. Ze was mager gebouwd, maar hoe ze at maakte niet veel goed. Ze at normaal, maar veel te weinig. Alles was in kleine delen, als ze pizza at, dan waren het maar twee stukjes en een broodje at ze maar voor de helft op.
Ze glimlachte toen hij een opmerking maakte over dat hij kwam kijken of de vloeren knuffelbaar maakte. Het was enkel een zwak lachje, haar gedachte werden negatief beïnvloed door Axel, waardoor ze niet oprecht kon lachen.
Haar ogen werden even groot toen hij vertelde dat hij hier bleef omdat ze zo eenzaam was en ze voelde hoe haar hand een bal vormde, ze beet op haar onderlip en schudde zacht haar hoofd. Toen hij het begon te hebben over een weddenschap verdween de spanning op haar hand.
"Dus je bent mannelijk als je dingen sloopt?" vroeg ze wat vaag. De drang weer, Axel voelde een uitdaging tegen zich gericht en ze voelde het. Hoe hij haar van binnenuit wilde overnemen. Een misselijk gevoel bekroop haar en ze glimlachte zwak.
"Het is blijkbaar moeilijk om dingen heel te houden, dan om ze te slopen. Daarbij..." Ze begon nu gemaakt netjes te praten.
"Is het veel mannelijker om dingen heel te houden. Enkel dieren slopen." ze giechelde zachtjes.
"Mag ik wat vragen?" Ze knikte, terwijl haar ogen probeerde te schatten wat voor iets hij zou willen vragen. Maar bij ieder word die hij zei, trok de kleur haast weg uit haar gezicht. Ook al vertelde hij haar dat ze trok aan de plukken van haar haren, zenuwachtig en automatisch klemde haar vingers zich rond haar paarse plukken aan de onderkant van haar haar. Praten, niet tegen jezelf. Iemand die ik niet kan zien.
Flarden kwamen binnen, haar hersens wilde het niet opnemen. Haar ogen starend voor zich uit, ze had niet in de gaten dat ze met haar bruine ogen naar Pasqual keek. Het was wazig, haar zicht was niet duidelijk meer te noemen en haar hart was een van de onderdelen die ze in haar keel voelde kloppen.
"Ax... Ik... Hij..." ze stammelde de woorden uit, maar kreeg er geen zinnen uit. Haar lichaam leek als cement te zijn. Enkel haar lip bewoog, een kleine trilling in haar lip en als Pasqual naar haar zou kijken, waren haar ogen waterig.
HIj kon niet... Hij mocht het niet gezien hebben. Ze wilde het niet, Axel bestond niet en niemand mocht van hem weten.
"Het is niets." De woorden waren emotieloos, al zei haar lichaam iets heel anders. Ze deed zo erg haar best om alles verborgen te houden. Maar het kon niet, het lukte haar gewoon niet. De stem kwam niet van haar, het was een lagere stem, vervormd als het ware uit haar stembanden.
Een traan ontglipte de moeizame strijd om ze tegen te houden, deze op haar broek viel. Ze moest sterk zijn, dat vertelde ze niet enkel zichzelf, maar dat vertelde ook Axel haar. Al vertelde hij haar niet sterk te zijn, ze moest geen zielig kindje zijn. De huilbaby, zoals altijd. De woorden hielpen niet, zijn woorden zorgde enkel voor meer pijn.
"Ik moet gaan." Maar in plaats daarvan, bleef ze zitten. Axel vertelde het, maar had niet genoeg invloed op haar lichaam om deze de trein uit te krijgen. Aya wist niet eens dat het gezegd was. Nog een traan viel, waardoor er meer tranen vielen. Haar vingers trokken harder aan de paarse plukken, klemde zich wanhopig vast.
"I-ik wil-l niet.t." Stammelde ze, nu duidelijk Aya. Ze wilde het niet vertellen, ze wilde niet dat iemand het wist. Ze wilde het gewoon niet, ze wist niet wat ze tegen hem moest zeggen. Axel schreeuwde in haar hoofd om weg te gaan, maar zijzelf had er ook de kracht niet voor.
Dus zat ze in de trein, met een onbekende jongen te huilen. Ze vond het vreselijk, iets waardoor het enkel nog erger werd..