Just.....oh i dont know

Verdrietig liet Valerie Flip en Beauty haar auto in. Ze zouden naar het strand gaan. Lekker even uit waaien. Meestal was ze daar met de paarden maar nu had ze daar zomaar even geen zin in. Ze had haar blonde krullen in een simpele paarden staart gedaan. Ook had ze een chino aan met een wit blousje er boven. Makkelijk, ze had geen zin om zich helemaal omte toveren tot een prinsesje. Nee het ging nu even helemaal nergen om. Toen de duitse herder en de zwart witte king charles cavalier spaniel op de achterbank van de auto zaten, stapte Valerie zelf ook in en sloot het portier. Het was een echte herfst dag, maar nog niet zo heel erg koud, voor de tijd van het jaar. Een echt winter jas was niet echt nodig. Ze starte haar fiat 500 en reed het erf af. Ze moest aan Reggi denken. Hij was weg gegaan zonder echt gedach te zeggen. Ze had hem ook eigenlijk niet nodig, ze kon de ranch prima alleen regelen. Dacht ze boos. Maar eigenlijk miste ze hem alleen maar. Toen ze het dorp uit gereden waren, kwamen ze eindelijk op de snelweg. Het strant was niet zo ver, maar je moest er wel een stukje snel weg voor over. Na een tijdje niet echt indruk makende muziek op radio 538 kwam er eindelijk een liedje dat ze wel leuk vond.
when some times i go out by my self
en i looking across te water
and i think of all the tings what you,re doeing?
and in my head i paint a picture
cause since i,ve come on home
well my body,s been a mess
and i miss your ginger hair
and your way you like to dress
won,t you come on over
stop thinking a fool out of me
why dont you com on over Valerie
Uit volle borst zong ze keihard mee. Toen het liedje afgelopen was, rolde er een traan over haar wang. Ze glimlachte. Ze zou Reggi uit haar hoofd zetten, en een nieuwe start maken. Ze zou zich helemaal op haar paarden en op de ranch concentreren. Op het strant aan gekomen nuriede ze het liedje nog steeds na. Ze liep richting de zee, en gooide een tennis bal voor de honden. Die zouden wel bij haar in de buurt blijven. Ze deed haar birkenstocks uit en liet zich verkoelen door het zeewater. Er stond een aardige wind. Langzaam liep ze door het water verder.

voor wie wil^^

Het was alweer een paar weken geleden. Dat ze was verhuisd naar zoiets wat Horse Home heette. Dit was ze niet gewend. De naam niet en ook die hoeveelheid mensen. Ze woonde net buiten een stadje, niet groot maar zeker niet zo klein als haar vorige plaats. Daar hadden zee en klein bedrijfje. Met stallen en al, natuurlijk ook haar schat; Blaze. Maar die was overleden aan kanker. Bij de gedachte alleen al sprongen de tranen weer in haar ogen. Ze zuchtte en pakte haar witte hoed op. Snel schoot ze in haar western laarzen en pakte haar fiets.
Na een uurtje ongeveer fietsen bereikte ze de stal. De stal waar haar andere paard; Juul stond. Sanne noemde de merrie vaker Juultje dan Juul. Snel griste zee en appel uit de bak en nam die mee naar haar bruine merrie. Die hinnikte al bij het horen van haar voetstappen. Bij het lopen naar de stal pakte ze nog een hooisprietje en stak ‘t in haar mond. Kalm pakte ze de merrie bij het halster en gaf haar een kus op de snoet. Rustig nam ze haar mee en zette d’r vast. Sanne pakte wat borstels en begon te rossen. Plukjes haar en stof kwam los en Juultje genoot van de poetsbeurt. Na een halfuurtje glom haar bruine vacht weer zoals altijd en pakte Sanne het zadel, de pad en het hoofdstel. Rustig en beheerst maakte ze alles vast en steeg op. Ze klikte met haar tong en ze voelde de merrie’s spieren aanspannen. Een glimlach kwam op haar gezicht, haar kuiltjes verschenen en de merrie was opgewekt dat ze eruit mocht. Ookal was Sanne 12 jaar, ze kon rijden als de beste. Logisch als je bedacht dat Sanne vanaf haar derde al reed. Rustig, met één hand stuurde Sanne Juul het erf af, richting de duinen. Na even haar kuit te hebben aangedrukt reageerde de merrie door anthousiast te draven. Sanne grinnikte en hield haar vrije hand achter haar been, losjes en ontspannen. Bij een open plek grijnsde ze. ’YEAH!’ Riep ze aanmoedigend. Juultje begon te galopperen. In de verte zag ze een gestalte. Uit voorzorg kneep ze in de teugels. Het paard begon te stappen. Nieuwsgierig keek ze naar de naderende vrouw. Sanne lachte vriendelijk en tikte tegen haar hoed terwijl ze knikte. Het was haar stijl om iemand te begroeten. ’Whoah.’ Sprak ze duidelijk tegen de merrie toen ze bijna bij de vrouw was. In een soepele beweging steeg ze af en liet de merrie los. Die zou nooit verderlopen. ’Goeiemorgen.’ Sprak ze beleefd terwijl ze met de vrouw verder liep. Even keek ze naar haar paard en zag dat die aan het spelen was met de zee.

Juultje:

Een paard kwam Valerie's richting in gegallopeerd. Wat zou ze dat graag ook weer met Flair doen. Maar ja alles op zijn tijd. Het paard met een vrij jong meisje er op begon te stappen. Het meisje stapte af. ’Goeiemorgen.’ Zei ze beleeft toen ze dichter bij Valerie aan kwam gelopen.''Hallo.'' Zei Valerie vriendelijk. Ze haalde even haar neus op. Ze keek het meisje aan. Ze had veel weg van haar biologische moeder. Die kende ze persoonlijk niet, maar had haar wel eens op een foto gezien. ''Lekker aan het rijden?'' Vroeg ze nieuwschierig. Ze keek even naar links. Naar het zee water. Het paard van het meisje zat er enthousiast in te stampen. Valerie grinnikte even, en keek daarna naar Beauty en Flip die op afstand van het paard met de bal aan het spelen waren. Ze hadden het paard niet eens in de gaten maar,toch bleven ze ongemerkt op afstand. Valerie stak haar hand uit naar het meisje.''Mijn naam is Valerie. En de jouwe?'' Ze wachte rustig op antwoord en maakte daarna een gebaar met haar hoofd, dat ze even ging lopen. Rustig liepen de twee meisjes van een hele verschillende leeftijd over het strant. Het paard liep door het water ook rustig er achter aan en af en toe sjeesde Flip en Beauty voor bij. Heel soms kwamen ze andere mensen tegen, maar het was natuurlijk ook op een werkdag in de middag. Dus eigenlijk waren bijna allemensen aan het werk, of de kinderen op school. Valerie maakte het niet uit dat dit meisje niet op school was. Ze vond het wel gezellig.

-flut-

Sanne glimlachte bij de vriendelijke begroeting en tikte op haar hoed. Sanne keek naar het meisje en moest even denken. Ze leek wel een beetje op haar moeder. ‘Lekker aan het rijden?’ Vroeg de vrouw. Ze grijnsde en knikte. ’Altijd maar weer. Je geniet van het rijden.’ Sanne keek weer achterom, de merrie was aan het spelen, nog altijd met de zee. Het tuig om haar rug leek haar niets te deren. De vrouw had zich zojuist voorgesteld als Valerie. ’Ik ben Sanne.’ Zei ze toen ze de hand schudde. Rustig liep Sanne met Valerie mee door het strand. Het was rustig, de meeste mensen waren op school of op werk. Helaas voor Sanne begon haar school ook bijna. ’Maar over een week is die vrijheid voorbij, zit ik opgesloten in een duffige klas.’ Zuchtte ze. School was altijd moeilijk geweest voor haar. In Australië had ze er niet altijd last van gehad, daar kregen ze nog wat vrijheid maar al snel had ze hier gemerkt dat dat niet zo was. Ze zuchtte.

Het meisje stelde zich voor als Sanne. Hah grappig, haar zusje heete ook Sanne. Sanne was haar kleine zusje die ze niet kende, maar wel eens over had gehoort, uit de brieven van haar biologiesche ouders. Valerie's ouders kregen haar veel te vroeg, en ze ging naar een pleeggezin. Best lullig want toen ze er wel klaar voor waren namen ze nog een kindje. Sanne. Na een tijdje had ze niks meer van hun gehoort. Het kon haar ook niet zo veel schelen. Ze hadden haar weg gedaan, maar wel aan hele aardige mensen, die ze beschouwde als haar echte ouders. ''Maar over een week is die vrijheid voorbij, zit ik opgesloten in een duffige klas.'' Zei Sanne. Valerie grinnikte.''Dan ga je toch lekker spijbelen?'' Zei ze lachend. ''Nee hoor, je moet gewoon naar school gaan!, zin om een keer met mij te gaan rijden?'' Vroeg ze er achter aan. Ja dat leek haar best wel leuk. Inplaats van altijd alleen te rijden.

Echt zoooo flut