Drie ruwe kloppen op de deur. Alona keek op van de spiegel, een make-up reinigingsdoekje in haar handen en een dikke handdoek om haar schouders vanwege haar natte haar.
"Binnen," zei ze verveeld. Ze legde het doekje weg. De deur ging open en een lange, pezige jongeman in een slecht zittend, donkerblauw colbert stapte naar binnen. Direct vernauwden Alona's ogen zich en ze stond op. De handdoek gleed van haar schouders. Eronder droeg ze nu een eenvoudig hemd en een joggingbroek, wat ze altijd droeg na een dansvoorstelling.
"Wat moet je," vroeg ze koel, hem minachtend in zich opnemend. Zo zag het eruit in ieder geval. Van binnen was ze gespannen. Derek kwam nooit zonder reden.
"Je mededelen dat je ontslagen bent."
Een klap in haar gezicht had onmogelijk harder aan kunnen komen.
"Pardon?" vroeg ze, bedrieglijk kalm.
"Je hebt me wel gehoord. Ik hoorde laatst van die jongeman met wie je slaags bent geraakt. Ik ben je gedrag beu."
"Bullshit. Het interesseert je geen fuck wat we doen. Het feit dat ik als enige weiger je te naaien zit je nog steeds dwars."
"Dat is absoluut jammer ja, maar geloof me, daar gaat het niet om. Voor jou genoeg anderen. Je staat op straat Alona, letterlijk, want ik wil je het appartement ook uit hebben. Voor het eind van de week."
En dat was dat geweest. Nu stond ze buiten, met twee weekendtassen en een rugzak met daarin alles wat ze mee had kunnen nemen. Ze was gekleed in wat ooit een mooi zwarte crop top was geweest. Nu was hij vaal en iets uitgerekt. Eronder droeg ze een zwarte skinny en daar weer onder torenhoge hakken. Haar haar was een ware ramp en alleen haar make-up zag er acceptabel uit. Desondanks was het niet voldoende om de wallen onder haar ogen te verdoezelen, of haar ingevallen wangen.
Alona had geen dak meer boven haar hoofd, zo goed als geen geld en geen plek om terecht te kunnen, maar trots had ze nog genoeg.
Ze was gaan lopen en bleef dit doen tot haar voeten voor haar gevoel onder de blaren moesten zijn. Ze verbood zichzelf daar ook maar iets van de te laten zien. Toch was het niet meer te verbergen. Elke stap was een marteling terwijl het het winkelcentrum in liep, om het laatste beetje cash wat ze had ergens aan uit te geven. Het liefst drank. Het was nu toch al een puinhoop, dus wat zou het? Wat kon er nu nog meer misgaan? Ze schudde haar haar naar achteren en stapte een supermarkt binnen, waarbij ze zich even vasthield aan de deurpost.
"Binnen," zei ze verveeld. Ze legde het doekje weg. De deur ging open en een lange, pezige jongeman in een slecht zittend, donkerblauw colbert stapte naar binnen. Direct vernauwden Alona's ogen zich en ze stond op. De handdoek gleed van haar schouders. Eronder droeg ze nu een eenvoudig hemd en een joggingbroek, wat ze altijd droeg na een dansvoorstelling.
"Wat moet je," vroeg ze koel, hem minachtend in zich opnemend. Zo zag het eruit in ieder geval. Van binnen was ze gespannen. Derek kwam nooit zonder reden.
"Je mededelen dat je ontslagen bent."
Een klap in haar gezicht had onmogelijk harder aan kunnen komen.
"Pardon?" vroeg ze, bedrieglijk kalm.
"Je hebt me wel gehoord. Ik hoorde laatst van die jongeman met wie je slaags bent geraakt. Ik ben je gedrag beu."
"Bullshit. Het interesseert je geen fuck wat we doen. Het feit dat ik als enige weiger je te naaien zit je nog steeds dwars."
"Dat is absoluut jammer ja, maar geloof me, daar gaat het niet om. Voor jou genoeg anderen. Je staat op straat Alona, letterlijk, want ik wil je het appartement ook uit hebben. Voor het eind van de week."
En dat was dat geweest. Nu stond ze buiten, met twee weekendtassen en een rugzak met daarin alles wat ze mee had kunnen nemen. Ze was gekleed in wat ooit een mooi zwarte crop top was geweest. Nu was hij vaal en iets uitgerekt. Eronder droeg ze een zwarte skinny en daar weer onder torenhoge hakken. Haar haar was een ware ramp en alleen haar make-up zag er acceptabel uit. Desondanks was het niet voldoende om de wallen onder haar ogen te verdoezelen, of haar ingevallen wangen.
Alona had geen dak meer boven haar hoofd, zo goed als geen geld en geen plek om terecht te kunnen, maar trots had ze nog genoeg.
Ze was gaan lopen en bleef dit doen tot haar voeten voor haar gevoel onder de blaren moesten zijn. Ze verbood zichzelf daar ook maar iets van de te laten zien. Toch was het niet meer te verbergen. Elke stap was een marteling terwijl het het winkelcentrum in liep, om het laatste beetje cash wat ze had ergens aan uit te geven. Het liefst drank. Het was nu toch al een puinhoop, dus wat zou het? Wat kon er nu nog meer misgaan? Ze schudde haar haar naar achteren en stapte een supermarkt binnen, waarbij ze zich even vasthield aan de deurpost.
