Ik heb eens tussen me oude documenten gesnuffeld en ben toen een heel leuk maar wel standaard opzetje voor een boek tegen gekomen. Het leek me wel leuk om er op door te gaan momenteel heb k 2 getypte hoofdstukken en 1 geschreven in totaal 3 dus. Ik dacht laat ik eerst om wat meningen vragen.. Nou hier komt het hoor:
Proloog:
Donna liep door de gangen met vastberaden stappen, haar lange bruine haar wapperde achter haar aan. De hakken van haar laarzen tikte regelmatig tegen de vloer en haar korte groen jurkje wapperde af en toe heen en weer. Ze liep een stevige pas naar de hal waar ze met Vince had afgesproken. Bij die naam voelde ze alleen al kriebels door haar hele lichaam gaan wat hield ze van die man. Op zijn werkplaats een kille moordenaar bij haar de man van je leven. Ze kende hem nu al een paar jaar en nog was haar liefde even groot als in het begin. De mooie schilderijen die haar eerst zo verwonderde waren nu gewoon geworden de marmeren beelden waren nu gewoon beelden, de mooie kunst muren waren nu gewoon muren voor haar. Na een paar keer links en rechts zijn geweest kwam ze bij een grote marmeren trap, hier konden makkelijk zeven personen naast elkaar als het niet meer was. Ze liet haar ogen even langs de trap gaan en zag haar moord man staan, ze bloosde even toen zijn blauwen door dring baren blik haar ogen raakte . Ze liep voorzichtig van de trap af en haar hakken tikte zacht tegen het marmer aan.
Halverwege de trap bleef ze staan, ze keek nog eens naar Vince en hoorde een pistool schot. Meteen zag ze Vince op de grond neer klappen. ‘Vince’ schreeuwden ze. Ze rende op Vince af haar hakken galmde door de grote hal, met tranen op haar gezicht knielde ze naast Vince neer. Ze drukte zijn half doodde lichaam tegen haar aan. ‘Waarom’ waren de laatste woorden van Vince. Het bloed van Vince zat overal over Donna’s lichaam haar groene jurk had rode vlekken, haar handen dropen van het bloed. Donna zat knielend naast haar moord man, ze gaf hem een laatste zoen en sloot zijn ogen. Donna kon niks meer anders dan huilen, huilen tot al haar tranen op waren tot haar hele lichaam pijn deed. Ze voelde handen op haar rug maar gaf er niet veel aandacht aan, haar man haar leven was dood. Ze werd weg geleid door Bruce de beste vriend van Vince, ze had hem niet aan horen komen het maakte haar ook niet uit. Donna’s gezicht zaten onder de tranen en het bloed, ze wierp nog een laatste blik op Vince en snikte nog eens. Live goes on, was de motto van Vince en daar moest ze zich maar aan houden.
Hoofdstuk 1
‘Maar Papa, je had het beloofd’ luide een Italiaanse stem van een jong volwassene met lang bruin haar. ‘Gedraag je niet als een klein kind je bent al 19 ‘ luide een andere Italiaanse stem van een man, uit de telefoon. ‘Er is werk te doen’. De jong volwassene klapte haar mobieltje in ‘Stik er in’ zei ze boos. Ze haatte het als haar vader weer eens moest “werken” hij was altijd aan het werk. Hij had wel de tijd om een wereld te regeren maar even tijd te spenderen aan zijn bloed eigen dochter ho maar. De jong volwassen puber liep boos haar kamer uit, op de grote donkere deur sierde er gouden letters met de naam Donna. Ze gooide de deur met een klap dicht er was een harde dreun te horen, de twee bewakers trokken onder hun zonnebril hun wenkbrauwen op. Dit was niet de eerste woede uitbarsting van haar, maar het was wel te begrijpen een vader die geen tijd heeft voor zijn eigen dochter wou vrij maken. Donna liep met boze passen de trappen af op weg naar de stallen. Het zou wel niet comfortabel zijn met een kort spijker rokje en een topje aan, maar bij haar paard voelde ze zich tenminste blij. Ze wou de schuifdeur uitlopen die naar de tuin leiden om naar haar paard te gaan, maar een van de bewakers liet haar niet door. ‘Wat nu, mag ik ook al niet meer naar Sun’ zei ze met een boze stem. Wat was er mis met haar vader moet ze zich opsluiten in huis de komende drie dagen omdat hij zo nodig naar een of ander land moest om zijn werk te doen . ‘Het is niet veilig om buiten te rijden ‘ zei de bewaker met een drogen stem. Dat is onzin dacht ze , iedereen is te bang voor hem om haar iets aan te doen. ‘Dan moet hij maar zelf komen om me tegen te houden’ zei ze boos. Ze had een eigenwilletje en dat zou ze ook aan die eikels van bewakers en haar vader laten merken. Ze keek de bewaker nog eens brutaal een en glipte onder zijn armen door. ‘Kom terug jij ‘ riep de bewaker. Donna was niet van plan om te luisteren ze wou lol en dat zou ze dan ook krijgen, terwijl ze rende vlogen haar teenslippers uit. Pech gehad zo rende het toch beter. Donna lachte even en keek over haar schouder, twee van de bewakers rende achter haar aan en riepen dat ze moest stoppen. Ze zouden haar toch geen pijn kunnen doen ze was de dochter van de Big boss. Gelukkig stond Sun al op stal en kon ze er zo op springen, ze reed bijna elke dag dus zonder zadel was geen probleem. De bewakers kwamen steeds dichterbij op haar paard zou ze veel sneller zijn. Sun begroette haar al vrolijk , echter wist ze niet wat ze moest doen toen ze wat hard handig uit de stal werd getrokken. Donna klom via de stal deur op Sun en liet haar weg galopperen. Even schoot de gedachten als dit nu wel zo slim was door Donna’s hoofd, maar een beetje actie kon toch geen kwaad.
Al galopperende keek ze even of de bewakers nog achter haar aan zaten, stelletje eikels, schoot er door het hoofd van Donna, zie je wel niemand kan mij zeggen wat ik moet doen , zeker geen kontenlikkers . Zo was Donna ze kleurde graag buiten de lijntjes, ze zou wel problemen krijgen maar nu had ze lol daar ging het om. Ze galoppeerde heerlijk door het lange gras ze genoot van de zon. Opeens voelde ze haar paard onder zich vallen, ze voelde een klap en hoorde Sun nog hinniken . Bij het opstaan voelde ze een paar handen, vast van een van de bewakers. Ze voelde iets over haar hoofd gaan en het werd zwart, nee dit waren geen bewakers misschien hadden de bewakers wel gelijk, misschien was haar vader dan toch niet zo machtig dan dat ze dacht. Donna spartelde als een gek en riep ‘Laat me los, anders vermoord mijn vader jullie’. Het enigste wat ze hoorde was wat gelach en het paniekerig gehinnik van haar merrie. Donna deed nog harder haar best om los te komen bij dat geluid, haar enigste vriendin was in pijn. Ze werd voor zo ver ze voelde door een sterke man gedragen die geen moeite met haar had ook al deed zo haar best om los te komen. ‘Watch you head ‘werd er gezegd. Ironisch gijzelaars die aardig zijn, ‘My horse’ riep Donna met een Italiaans accent. Wat ze ook deed ze werd gewoon in een auto geduwd, nog steeds had ze een zak om haar hoofd. Er luide een pistoolschot meteen wist Donna wat er gebeurd was, Sun was dood. ‘Nooo, your assholes ’gilde ze uit, tranen liepen over haar wang. Waarom, wat had zij fout gedaan, wat kan zij er aan doen dat haar vader zo gruwel was. Dat waren een paar onbeantwoorde vragen die zeker nooit werden beantwoord. Donna huilde van het verlies van haar enigste vriendin, ook al zou ze haar misschien nooit meer zien zo hoefde het toch niet af te lopen. Donna was zo hysterisch dat ze niet eens merkte dat de zak om haar hoofd was weg gehaald. Pas toen een man met donker blond haar en blauwen ogen haar vertelde dat ze stil moest zijn had ze door dat ze weer kon zien. Donna keek door haar tranen door in de auto. De ramen waren geblindeerd dus kon ze niet zien waar ze heen gingen, ze beet op haar lip en keek naar de mannen die er zaten. Er zat er een naast haar met zwarte stekels en bruine ogen en die blonde eikel dan. De bestuurder kon ze niet zien want er zat een scherm voor, zo dat ze zeker niet kon zien waar ze was. ‘Laat me er uit’ gilde ze nog eens terwijl ze de blonde begon te slaan. Ze voelde zijn warme handen haar polsen vast pakken en hoorde hem de woorden ‘ Stop it’ zeggen. Ze keek hem boos aan al haar haat werd geprojecteerd in haar groene ogen. Ze probeerde zich zelf los te trekken, nu pas voelde ze de pijn in haar linker schouder, de schouder waar ze op was gevallen. Haar blik vertrok en voelde de greep losser worden, haar hand schoot naar haar linker schouder en pakte hem vast. Ze keek de twee gijzelaars nog eens boos aan door haar tranen. Blijkbaar vond de man met het donker blond gemillimeterd heer en een stoppel baardje het nog al komisch, als het niet in zo een situatie was zou ze best wel voor hem kunnen vallen. ‘Let me take a look’ zei de blonde. ‘leave me alone’ antwoordde Donna weer boos terug, terwijl ze iets naar achter kroop maar daar zat die donkere, ze voelde weer een steek in haar schouder weer vertrok haar gezicht even. ‘Maby it’s broken’ zei de blonde. Donna liet hem toch maar even voelen, ook al waren zijn handen ruw ze voelde als fluweel aan. Ze liet hem zijn gang gaan en gek genoeg genoot ze zelfs van zijn aanrakingen, je moet bang zijn zei haar gedachten maar toch was ze het niet. De tranen stonden nog steeds op haar wangen en in haar ogen, haar paard was gewoon vermoord en dadelijk zou zij aan de beurt zijn. Ze rilde even bij de gedachten, hij was klaar met het behandelen van haar schouder ‘And’ vroeg ze voorzichtig. ‘It’s okay, you should be fine’ zei hij. Donna zuchtte opgelucht het kon er ook nog wel bij als hij gebroken zou zijn. Het rare, was gijzelaars hoorde toch eng en gemeen te zijn, deze waren dat zeker niet ze boden haar zelfs wat te drinken aan maar ze wou niet. ‘No, thanks ‘ zei ze, ze had al buikpijn. Ze staarde een beetje voor zich uit en probeerde de mannen te negeren, maar haar ogen vielen toch steeds weer op de knappe blonden jongen. Weer schoten de vragen wat en hoe nog steeds door haar hoofd. Hoelang ze al waren aan het rijden wist ze niet maar ze begon moe te worden, ‘Here, take this. Its gonna be a long ride’ zei de blonde man. De andere was ongehoord stil maar grijnsde soms naar de blonde. De blonde pakte een deken en gaf die aan haar, ze keek hem blozend aan en pakte de fleeche deken aan. Ze zou toch niet kunnen slapen, met de gedachten dat ze dood zou gaan, tenminste zo ging het toch tot nu toe was ze al lang niet meer bang geweest. De auto hobbelde op en neer Donna dacht diep na om te kijken waar ze konden zijn maar ze was het spoor helemaal kwijt. Ze vocht om wakker te blijven, maar die klap had haar duizelig en moet gemaakt. Haar ogen vielen na een tijdje toch dicht, het zou een schattig stelletje zijn geweest als de situatie niet zo was geweest, Donna was tegen de schouder van de blonde in slaap gevallen.
Hoofdstuk 2
Donna opende haar ogen , ze had niet eens gemerkt dat ze niet meer in de auto zat. Ze zat nu op een stoel, vast gebonden. “What the …” zei ze boos. Ze konden haar toch niet zomaar vast maken wisten ze wel wie ze was, ja vast wel anders was ze niet hier anders zou ze niet ontvoerd zijn. Haar vader was een Dictator die het meerdere deel van de wereld had veroverd, haar vader was een gruwelijk monster, en zij moest daar voor lijden. Ze deed haar best om zich los te krijgen , boos keek ze de kamer rond er was niemand. Zin had het niet om te schreeuwen niemand kon haar horen, dat kon ze zelf ook wel bedenken. Ze bleef in zich zelf zeggen geen paniek niet bang zijn, als je in paniek was ging je domen dingen doen. Haar ogen schoten door de kamer er zat een klein raampje in, daarvoor zaten geen tralies voor. Donna vond dat nog al dom, het is de makkelijkste weg om te ontsnappen, ze zat nog steeds te wringen om los te komen dan zou ze door het raampje klimmen. Ze wist niet waar ze was maar buiten zou het wel beter zijn als hier binnen in het kamertje met grijze muren en betonnen vloer. Ze zuchtte er moest toch iets zijn hoe ze los kon komen, ze had altijd geleerd om een mes mee te nemen als je met paarden bezig bent. Het viel haar op dat de mensen niet echt slim waren een onbewaakt raam en een gegijzelde niet te foliëren is niet echt slim, of deden ze geen moeite om haar hier te houden. Zou het buiten zo vreselijk zijn dat je het anders toch niet overleefd. Daar moest ze nou niet aan denken, eerst maar eens los komen. Donna had het geluk dat ze een meisje zonder vetrollen en een mooi figuur, ook moest ze blij zijn dat haar vader haar verplicht yoga lessen liet volgen. Met wat wringen en wrikken kon ze uiteindelijk bij haar mes komen. Gelukkig had ze geluisterd naar haar instructeur om altijd een mes bij te hebben als je ging rijden. Met de topjes van haar vingers kreeg ze het handvat van het mes te pakken. Het touw sneed in haar polsen maar ze bleef doorzetten om het mes goed in haar handen te krijgen. Een wond van het touw zou vast niet zo erg zijn dan wat haar gijzelaars met haar zouden doen. Ze huiverde bij de gedachtes, ze zouden haar vast martelen tot ze vertelde wat haar vader van plan was. Maar het probleem was dat wist ze niet, de tranen van angst schoten in haar ogen. Ze mocht nu niet in paniek raken, maar tijd om helemaal rustig te worden was er niet. Eindelijk had ze het lemmet beter in de hand liggen, nu kon ze het touw doorsnijden. In een film zou het touw zo door zijn gesneden en zou ze zo naar het raampje zijn gelopen en naar buiten zijn geklommen. Helaas was dit geen film en was dit real life, het duurde minstens een paar minuten toen ze het touw door had gesneden. Ze probeerde zich los te trekken, al haar kracht die ze in zich had beoefende ze op het touw. Met een klap viel Donna met de stoel op de grond. Ze wist zeker dat haar gijzelaars dit hebben gehoord. Nu was er geen tijd te verliezen, snel krabbelde ze op en struikelde nog een keer over het touw. Een kamer die eerst zo klein leek , lijkt op zulke momenten wel kilometers lang. Net alsof je in een droom zit en je wilt wel vooruit maar je komt niet vooruit. Gelukkig was dit niet z’n droom en kwam Donna al snel bij het raam. Met al haar kracht gooide ze haar mes door het glas heen. Als de klap van de gevallen stoel de gijzelaars niet hebben “wakker gemaakt” had het geklingel van het kapotte glas het wel gedaan. In alle haast had Donna niet door gehad dat de blonde gemillimeterde jongen en 2 van zijn vrienden binnen waren gekomen. Toen Donna uit het raam wou klimmen voelde ze een sterke hand om haar pols. De aanraking die ze voelden van hem kon ze meteen plaatsen , het werd alleen maar bevestigd met de woorden “If I where you I would not do that”. Geschrokken draaide Donna zich om en zag de blonde gijzelaar voor haar staan. Achter hem stonden er twee met een geweer, Donna deinsde achteruit. Algauw voelde ze de koude muur in tegen haar rug, ze zat vast in de val. Als een muis in de poten van een kat. Zo voelde ze zich ook, ze wist dat ze elk moment dood kon gaan maar hun wilde eerst nog met haar spelen. Angstig keek Donna in de kille grijze ogen van de blonde man. Ze wilde nog niet dood. Ze was nog jong en ze kon er ook niks aan doen dat haar vader een monster was. In het Italiaans murmelde nog snel een schiet gebedje.
Proloog:
Donna liep door de gangen met vastberaden stappen, haar lange bruine haar wapperde achter haar aan. De hakken van haar laarzen tikte regelmatig tegen de vloer en haar korte groen jurkje wapperde af en toe heen en weer. Ze liep een stevige pas naar de hal waar ze met Vince had afgesproken. Bij die naam voelde ze alleen al kriebels door haar hele lichaam gaan wat hield ze van die man. Op zijn werkplaats een kille moordenaar bij haar de man van je leven. Ze kende hem nu al een paar jaar en nog was haar liefde even groot als in het begin. De mooie schilderijen die haar eerst zo verwonderde waren nu gewoon geworden de marmeren beelden waren nu gewoon beelden, de mooie kunst muren waren nu gewoon muren voor haar. Na een paar keer links en rechts zijn geweest kwam ze bij een grote marmeren trap, hier konden makkelijk zeven personen naast elkaar als het niet meer was. Ze liet haar ogen even langs de trap gaan en zag haar moord man staan, ze bloosde even toen zijn blauwen door dring baren blik haar ogen raakte . Ze liep voorzichtig van de trap af en haar hakken tikte zacht tegen het marmer aan.
Halverwege de trap bleef ze staan, ze keek nog eens naar Vince en hoorde een pistool schot. Meteen zag ze Vince op de grond neer klappen. ‘Vince’ schreeuwden ze. Ze rende op Vince af haar hakken galmde door de grote hal, met tranen op haar gezicht knielde ze naast Vince neer. Ze drukte zijn half doodde lichaam tegen haar aan. ‘Waarom’ waren de laatste woorden van Vince. Het bloed van Vince zat overal over Donna’s lichaam haar groene jurk had rode vlekken, haar handen dropen van het bloed. Donna zat knielend naast haar moord man, ze gaf hem een laatste zoen en sloot zijn ogen. Donna kon niks meer anders dan huilen, huilen tot al haar tranen op waren tot haar hele lichaam pijn deed. Ze voelde handen op haar rug maar gaf er niet veel aandacht aan, haar man haar leven was dood. Ze werd weg geleid door Bruce de beste vriend van Vince, ze had hem niet aan horen komen het maakte haar ook niet uit. Donna’s gezicht zaten onder de tranen en het bloed, ze wierp nog een laatste blik op Vince en snikte nog eens. Live goes on, was de motto van Vince en daar moest ze zich maar aan houden.
Hoofdstuk 1
‘Maar Papa, je had het beloofd’ luide een Italiaanse stem van een jong volwassene met lang bruin haar. ‘Gedraag je niet als een klein kind je bent al 19 ‘ luide een andere Italiaanse stem van een man, uit de telefoon. ‘Er is werk te doen’. De jong volwassene klapte haar mobieltje in ‘Stik er in’ zei ze boos. Ze haatte het als haar vader weer eens moest “werken” hij was altijd aan het werk. Hij had wel de tijd om een wereld te regeren maar even tijd te spenderen aan zijn bloed eigen dochter ho maar. De jong volwassen puber liep boos haar kamer uit, op de grote donkere deur sierde er gouden letters met de naam Donna. Ze gooide de deur met een klap dicht er was een harde dreun te horen, de twee bewakers trokken onder hun zonnebril hun wenkbrauwen op. Dit was niet de eerste woede uitbarsting van haar, maar het was wel te begrijpen een vader die geen tijd heeft voor zijn eigen dochter wou vrij maken. Donna liep met boze passen de trappen af op weg naar de stallen. Het zou wel niet comfortabel zijn met een kort spijker rokje en een topje aan, maar bij haar paard voelde ze zich tenminste blij. Ze wou de schuifdeur uitlopen die naar de tuin leiden om naar haar paard te gaan, maar een van de bewakers liet haar niet door. ‘Wat nu, mag ik ook al niet meer naar Sun’ zei ze met een boze stem. Wat was er mis met haar vader moet ze zich opsluiten in huis de komende drie dagen omdat hij zo nodig naar een of ander land moest om zijn werk te doen . ‘Het is niet veilig om buiten te rijden ‘ zei de bewaker met een drogen stem. Dat is onzin dacht ze , iedereen is te bang voor hem om haar iets aan te doen. ‘Dan moet hij maar zelf komen om me tegen te houden’ zei ze boos. Ze had een eigenwilletje en dat zou ze ook aan die eikels van bewakers en haar vader laten merken. Ze keek de bewaker nog eens brutaal een en glipte onder zijn armen door. ‘Kom terug jij ‘ riep de bewaker. Donna was niet van plan om te luisteren ze wou lol en dat zou ze dan ook krijgen, terwijl ze rende vlogen haar teenslippers uit. Pech gehad zo rende het toch beter. Donna lachte even en keek over haar schouder, twee van de bewakers rende achter haar aan en riepen dat ze moest stoppen. Ze zouden haar toch geen pijn kunnen doen ze was de dochter van de Big boss. Gelukkig stond Sun al op stal en kon ze er zo op springen, ze reed bijna elke dag dus zonder zadel was geen probleem. De bewakers kwamen steeds dichterbij op haar paard zou ze veel sneller zijn. Sun begroette haar al vrolijk , echter wist ze niet wat ze moest doen toen ze wat hard handig uit de stal werd getrokken. Donna klom via de stal deur op Sun en liet haar weg galopperen. Even schoot de gedachten als dit nu wel zo slim was door Donna’s hoofd, maar een beetje actie kon toch geen kwaad.
Al galopperende keek ze even of de bewakers nog achter haar aan zaten, stelletje eikels, schoot er door het hoofd van Donna, zie je wel niemand kan mij zeggen wat ik moet doen , zeker geen kontenlikkers . Zo was Donna ze kleurde graag buiten de lijntjes, ze zou wel problemen krijgen maar nu had ze lol daar ging het om. Ze galoppeerde heerlijk door het lange gras ze genoot van de zon. Opeens voelde ze haar paard onder zich vallen, ze voelde een klap en hoorde Sun nog hinniken . Bij het opstaan voelde ze een paar handen, vast van een van de bewakers. Ze voelde iets over haar hoofd gaan en het werd zwart, nee dit waren geen bewakers misschien hadden de bewakers wel gelijk, misschien was haar vader dan toch niet zo machtig dan dat ze dacht. Donna spartelde als een gek en riep ‘Laat me los, anders vermoord mijn vader jullie’. Het enigste wat ze hoorde was wat gelach en het paniekerig gehinnik van haar merrie. Donna deed nog harder haar best om los te komen bij dat geluid, haar enigste vriendin was in pijn. Ze werd voor zo ver ze voelde door een sterke man gedragen die geen moeite met haar had ook al deed zo haar best om los te komen. ‘Watch you head ‘werd er gezegd. Ironisch gijzelaars die aardig zijn, ‘My horse’ riep Donna met een Italiaans accent. Wat ze ook deed ze werd gewoon in een auto geduwd, nog steeds had ze een zak om haar hoofd. Er luide een pistoolschot meteen wist Donna wat er gebeurd was, Sun was dood. ‘Nooo, your assholes ’gilde ze uit, tranen liepen over haar wang. Waarom, wat had zij fout gedaan, wat kan zij er aan doen dat haar vader zo gruwel was. Dat waren een paar onbeantwoorde vragen die zeker nooit werden beantwoord. Donna huilde van het verlies van haar enigste vriendin, ook al zou ze haar misschien nooit meer zien zo hoefde het toch niet af te lopen. Donna was zo hysterisch dat ze niet eens merkte dat de zak om haar hoofd was weg gehaald. Pas toen een man met donker blond haar en blauwen ogen haar vertelde dat ze stil moest zijn had ze door dat ze weer kon zien. Donna keek door haar tranen door in de auto. De ramen waren geblindeerd dus kon ze niet zien waar ze heen gingen, ze beet op haar lip en keek naar de mannen die er zaten. Er zat er een naast haar met zwarte stekels en bruine ogen en die blonde eikel dan. De bestuurder kon ze niet zien want er zat een scherm voor, zo dat ze zeker niet kon zien waar ze was. ‘Laat me er uit’ gilde ze nog eens terwijl ze de blonde begon te slaan. Ze voelde zijn warme handen haar polsen vast pakken en hoorde hem de woorden ‘ Stop it’ zeggen. Ze keek hem boos aan al haar haat werd geprojecteerd in haar groene ogen. Ze probeerde zich zelf los te trekken, nu pas voelde ze de pijn in haar linker schouder, de schouder waar ze op was gevallen. Haar blik vertrok en voelde de greep losser worden, haar hand schoot naar haar linker schouder en pakte hem vast. Ze keek de twee gijzelaars nog eens boos aan door haar tranen. Blijkbaar vond de man met het donker blond gemillimeterd heer en een stoppel baardje het nog al komisch, als het niet in zo een situatie was zou ze best wel voor hem kunnen vallen. ‘Let me take a look’ zei de blonde. ‘leave me alone’ antwoordde Donna weer boos terug, terwijl ze iets naar achter kroop maar daar zat die donkere, ze voelde weer een steek in haar schouder weer vertrok haar gezicht even. ‘Maby it’s broken’ zei de blonde. Donna liet hem toch maar even voelen, ook al waren zijn handen ruw ze voelde als fluweel aan. Ze liet hem zijn gang gaan en gek genoeg genoot ze zelfs van zijn aanrakingen, je moet bang zijn zei haar gedachten maar toch was ze het niet. De tranen stonden nog steeds op haar wangen en in haar ogen, haar paard was gewoon vermoord en dadelijk zou zij aan de beurt zijn. Ze rilde even bij de gedachten, hij was klaar met het behandelen van haar schouder ‘And’ vroeg ze voorzichtig. ‘It’s okay, you should be fine’ zei hij. Donna zuchtte opgelucht het kon er ook nog wel bij als hij gebroken zou zijn. Het rare, was gijzelaars hoorde toch eng en gemeen te zijn, deze waren dat zeker niet ze boden haar zelfs wat te drinken aan maar ze wou niet. ‘No, thanks ‘ zei ze, ze had al buikpijn. Ze staarde een beetje voor zich uit en probeerde de mannen te negeren, maar haar ogen vielen toch steeds weer op de knappe blonden jongen. Weer schoten de vragen wat en hoe nog steeds door haar hoofd. Hoelang ze al waren aan het rijden wist ze niet maar ze begon moe te worden, ‘Here, take this. Its gonna be a long ride’ zei de blonde man. De andere was ongehoord stil maar grijnsde soms naar de blonde. De blonde pakte een deken en gaf die aan haar, ze keek hem blozend aan en pakte de fleeche deken aan. Ze zou toch niet kunnen slapen, met de gedachten dat ze dood zou gaan, tenminste zo ging het toch tot nu toe was ze al lang niet meer bang geweest. De auto hobbelde op en neer Donna dacht diep na om te kijken waar ze konden zijn maar ze was het spoor helemaal kwijt. Ze vocht om wakker te blijven, maar die klap had haar duizelig en moet gemaakt. Haar ogen vielen na een tijdje toch dicht, het zou een schattig stelletje zijn geweest als de situatie niet zo was geweest, Donna was tegen de schouder van de blonde in slaap gevallen.
Hoofdstuk 2
Donna opende haar ogen , ze had niet eens gemerkt dat ze niet meer in de auto zat. Ze zat nu op een stoel, vast gebonden. “What the …” zei ze boos. Ze konden haar toch niet zomaar vast maken wisten ze wel wie ze was, ja vast wel anders was ze niet hier anders zou ze niet ontvoerd zijn. Haar vader was een Dictator die het meerdere deel van de wereld had veroverd, haar vader was een gruwelijk monster, en zij moest daar voor lijden. Ze deed haar best om zich los te krijgen , boos keek ze de kamer rond er was niemand. Zin had het niet om te schreeuwen niemand kon haar horen, dat kon ze zelf ook wel bedenken. Ze bleef in zich zelf zeggen geen paniek niet bang zijn, als je in paniek was ging je domen dingen doen. Haar ogen schoten door de kamer er zat een klein raampje in, daarvoor zaten geen tralies voor. Donna vond dat nog al dom, het is de makkelijkste weg om te ontsnappen, ze zat nog steeds te wringen om los te komen dan zou ze door het raampje klimmen. Ze wist niet waar ze was maar buiten zou het wel beter zijn als hier binnen in het kamertje met grijze muren en betonnen vloer. Ze zuchtte er moest toch iets zijn hoe ze los kon komen, ze had altijd geleerd om een mes mee te nemen als je met paarden bezig bent. Het viel haar op dat de mensen niet echt slim waren een onbewaakt raam en een gegijzelde niet te foliëren is niet echt slim, of deden ze geen moeite om haar hier te houden. Zou het buiten zo vreselijk zijn dat je het anders toch niet overleefd. Daar moest ze nou niet aan denken, eerst maar eens los komen. Donna had het geluk dat ze een meisje zonder vetrollen en een mooi figuur, ook moest ze blij zijn dat haar vader haar verplicht yoga lessen liet volgen. Met wat wringen en wrikken kon ze uiteindelijk bij haar mes komen. Gelukkig had ze geluisterd naar haar instructeur om altijd een mes bij te hebben als je ging rijden. Met de topjes van haar vingers kreeg ze het handvat van het mes te pakken. Het touw sneed in haar polsen maar ze bleef doorzetten om het mes goed in haar handen te krijgen. Een wond van het touw zou vast niet zo erg zijn dan wat haar gijzelaars met haar zouden doen. Ze huiverde bij de gedachtes, ze zouden haar vast martelen tot ze vertelde wat haar vader van plan was. Maar het probleem was dat wist ze niet, de tranen van angst schoten in haar ogen. Ze mocht nu niet in paniek raken, maar tijd om helemaal rustig te worden was er niet. Eindelijk had ze het lemmet beter in de hand liggen, nu kon ze het touw doorsnijden. In een film zou het touw zo door zijn gesneden en zou ze zo naar het raampje zijn gelopen en naar buiten zijn geklommen. Helaas was dit geen film en was dit real life, het duurde minstens een paar minuten toen ze het touw door had gesneden. Ze probeerde zich los te trekken, al haar kracht die ze in zich had beoefende ze op het touw. Met een klap viel Donna met de stoel op de grond. Ze wist zeker dat haar gijzelaars dit hebben gehoord. Nu was er geen tijd te verliezen, snel krabbelde ze op en struikelde nog een keer over het touw. Een kamer die eerst zo klein leek , lijkt op zulke momenten wel kilometers lang. Net alsof je in een droom zit en je wilt wel vooruit maar je komt niet vooruit. Gelukkig was dit niet z’n droom en kwam Donna al snel bij het raam. Met al haar kracht gooide ze haar mes door het glas heen. Als de klap van de gevallen stoel de gijzelaars niet hebben “wakker gemaakt” had het geklingel van het kapotte glas het wel gedaan. In alle haast had Donna niet door gehad dat de blonde gemillimeterde jongen en 2 van zijn vrienden binnen waren gekomen. Toen Donna uit het raam wou klimmen voelde ze een sterke hand om haar pols. De aanraking die ze voelden van hem kon ze meteen plaatsen , het werd alleen maar bevestigd met de woorden “If I where you I would not do that”. Geschrokken draaide Donna zich om en zag de blonde gijzelaar voor haar staan. Achter hem stonden er twee met een geweer, Donna deinsde achteruit. Algauw voelde ze de koude muur in tegen haar rug, ze zat vast in de val. Als een muis in de poten van een kat. Zo voelde ze zich ook, ze wist dat ze elk moment dood kon gaan maar hun wilde eerst nog met haar spelen. Angstig keek Donna in de kille grijze ogen van de blonde man. Ze wilde nog niet dood. Ze was nog jong en ze kon er ook niks aan doen dat haar vader een monster was. In het Italiaans murmelde nog snel een schiet gebedje.