Forever April
~Wat als degene waarvoor jij gemaakt bent, nooit de jouwe kan worden?~
Dade is eindelijk afgestudeerd, zijn ouders willen dat hij verder doet, maar hij weet zeker dat hij dat niet wilde. Op een eenzame avond liep hij in het bos en zag hij een bijzonder meisje staan, die niet was zoals de rest. Maar dan komt hij ook te weten dat April een spook is. Een spook in mensengedaante. Elk spook is tijdelijk, April gaat over 30 dagen dood. Maar Dade wil haar niet laten gaan. Er waren twee redenen om niet van April te houden. Ze was een spook, en ze ging dood. April vertelde hem dat ze binnen een jaar terug zou komen. Maar dat baart hem zorgen. April zou dan nog, nooit zijne kunnen worden. Hij zou zijn leven opofferen voor April om ook een spook te worden, maar dat lukt alleen als een spook en een normaal iemand van elkaar houden en April... Hield April van hem? En zou hij moeten sterven om bij April te kunnen zijn? Lees hier het vervolg.
Stuk 1: 'Een pijnlijke ervaring'
Snap je het dan niet, Dade? Sprak April. Ik wist niet wat ik moest zeggen. April zag er zo ongelukkig uit. Was er dan geen enkele manier om het spook uit April voorgoed te laten verdwijnen? Ik ben een spook, spoken kunnen niet houden van. Ik hoorde de pijn in haar stem, ze wou dit zelf niet. Ik wou er een eind aan maken, maar hoe? Maar als we het nooit proberen... Zullen we het nooit weten. Sprak ik. Ik wilde zo graag dat ik voor altijd bij April kon zijn. Maar April was tijdelijk. Binnen de kortste tijd zou ze verdwijnen. Oh Dade, ik wou dat ik bij je kon blijven maar dat gaat niet. En het zal nooit gebeuren. Het spijt me. Dade slikte. Maar hij wilde de moed nog niet opgeven. Als er een manier was om bij April te zijn, ook al was die manier dodelijk, hij wilde het doen! April was alles voor hem geweest de laatste tijd, haar wilde ze niet kwijt raken. Hij keek naar de grond. April, ik... Hij zocht naar de juiste woorden. Begrijp het dan, ik wil bij je zijn. Je bent alles voor mij, als jij weg gaat, ga ik met je mee. Waar je ook bent. Zei hij. Je moet me vergeten. Probeer het, Dade. Beschermen heeft geen zin. Haar blonde krullen vlogen mee met de wind. Hij bekeek ze even. Haar witte jurk en blote armen vertelden veel over April. Het was ijskoud weer, een normaal iemand was al bevroren. Maar April voelde niets, het moest als spook zo makkelijk zijn. Niets voelen, niemand die iets over je te zeggen had. Maar het moest ook moeilijk zijn. Om over dertig dagen weg te gaan. Dade, in het begin dat ik je zag, was je anders als al de andere mensen die ik heb gezien. Je keek zo raar naar me, ik dacht dat er iets achter me stond. Maar toen besefte ik, jij kon me zien. Maar nog nooit had iemand me gezien, Dade. Jij was de eerste. Maar dat betekent niets. Je kunt niet van me houden, en ik kan niet van jou houden. Dade wou dat hij wél bij haar kon zijn. Maar waarom niet? Ik voel je overal, April. In de stilte hoor ik je. En je voetstappen over de grond hoor ik ook, ik hoor je April, ik hoor je overal. Je bent niet van me af. Nooit niet. Vertelde hij. April keek alsof er iemand voor haar neus vermoord werd. Dade, je moet me begrijpen! Riep ze. Ik kan niet bij je zijn! Dade bedekte zijn oren. Altijd als April boos was begon het te onweren, en geen beetje. De laatste keer dat ze boos was, kwam er een tornado. Maar die kon ze zonder enige moeite tegen houden. Deze keer... Kwam er helemaal niets. April zuchtte. Het spijt me, Dade. Zei ze en maakte zich klaar om weg te gaan. Maar ik kan gewoon niet meer bij je zijn, je moet me vergeten. Het... Het spijt me. April verdween. Dade knipperde met zijn ogen om zijn tranen tegen te houden. April... Fluisterde hij, maar kreeg hij niet over zijn lippen.
Stuk 2: 'Vertrouw op je gedachte'
Zwart. Het leven was een leegte zonder April. Ze vertelde Dade dat ze terug moest naar haar spokenverblijf, of zoiets toch. Hij had er niet bij stil gestaan dat ze meer dan 1000 kilometer bij hem vandaan was. Maar voor haar was ze in één seconde hier. Maar dan nog, het was zo anders. Waarom was het zo moeilijk om bij hem te zijn? Of was het dat niet? Wou ze het gewoon niet? Het leek wel alsof hij in een woestijn zat, met plaats van zand glas stukjes. Hij had zo veel pijn, en hij voelde zich zo eenzaam. De eerste keer toen hij April zag dacht hij dat hij eindelijk misschien weer iemand in zijn leven kon krijgen. Maar het was gewoon het tegenover gestelde. Het kon hem niet schelen waar mensen dachten waar hij was. Hij stond weer in het zelfde bos waar April hem had gevonden. f waar hij April had zien staan. Hij stond op de plaats waar zij had gestaan. Hier ging hij niet blijven. In zijn gedachten was hij op een andere plaats. Bij April. April glimlachte warm naar hem een liep weg. Dade kwam lachend achter haar aan. Ze liepen een stuk of tien minuten en toen vond hij April. Ze stond stokstijf en keek hem bang aan. April... Ik wou je niet bang maken. Kreeg hij over zijn lippen. Er vielen twee tranen over haar wangen. "Dade." Zei ze terwijl ze vervaagde. Hij wreef in zijn ogen. Toen hij zag dat ze verdwenen was voelde hij op de plaats waar ze stond, of ze niet gewoon onzichtbaar was geworden. Maar niets. Ze was weg, of hij nu wilde of niet. Aa...April. Zei hij zacht. Maar hij kwam weer bij bewustzijn. April was er niet. En hij stond weer in het bos. Hij zuchtte. Waarom was het zo moeilijk? Dade begon te lopen. Maar hij was zo stijf. Hij bleef vechten door door te lopen. En eindelijk wenden zijn benen aan het gewandel. Hij had nooit geweten dat er langs het bos zich een rivier bevond. Het was rustig en het enige wat hij hoorde was het stromend water dat onder een brug door dreef. Brug? Hij zag inderdaad een brug. Maar hij zweerde dat die er zojuist niet had gestaan. Hij draaide zich even om een de brug was weer verdwenen. Hij deed zijn ogen dicht en de brug stond er weer. Hij besloot om het op deze manier te gaan bekijken. Het leed ergens naar toe maar waar? Hij knipperde met zijn ogen en hij stond enkel op iets zwart. Alles was zwart. Hij verstrikte. Waar was hij? Hij kon zichzelf zien maar rondom hem... Was niets. Dit kon niet. Hij deed zijn ogen weer dicht maar alles werd wazig. Opeens flikkerde April voor hem. Maar met flikkerde, bedoelde hij echt ook flikkerde. Dade. Dade deinsde achteruit. Wat was er aan de hand?
Stuk 3: 'Alles gewoon een droom'
Dade schrok wakker. Wat? Had hij gedroomd? Had April niet bestaan? Waarom... Stop! Niet panikeren, dacht Dade in zichzelf. Hij zou er snel genoeg achter komen of April echt was of niet. Hij herinnerde zich een brug. En een leegte. Een zwarte leegte. Dade keek naar de grond. Hij trok schone kleren aan en ging naar buiten. Hij vergat om op zijn wekker te kijken en zo te zien was het nog maar 6u s' morgens. Maar dat kon hem niets schelen. Hij moest naar het bos, hij moest zien of die brug echt was geweest. Hij schrok toen hij op de open plaats stond. Een meisje van zijn vroegere klas, Caroline, stond te huilen. Caroline? Vroeg hij zacht. Caroline was een soort exlief van hem geweest. Caroline draaide zich om en er hing bloed aan haar t-shirt. Wat is er gebeurt? Vroeg hij terwijl hij een paar stappen naar achteren deed. Caroline schudde met haar hoofd. Je gelooft me niet. Dade slikte. Was het iets ernstigs? Wat was er? Je hebt geen idee wat ik allemaal kan geloven. Vertel het me. Het was heel stil. Heel lang stil. Uiteindelijk haalde ze diep adem. Ik ben aangevallen. Dade spitste zijn oren. Hij wilde er het fijne van weten. Aangevallen... door een monster. Zei ze angstig en zonder er bij na te denken sloeg ze haar armen rond hem heen. Dade verschrok zich en probeerde zich los te krijgen. Maar het ging niet. Caroline opende haar mond en hij kreeg vieze vampier tanden te zien. Caroline was een vampier! Dade duwde Caroline van zich af en deinsde achteruit. Caroline. Doe me alsjeblieft niets. Zei hij, zijn stem was koel maar hij was bang. Bang dat hij misschien vampier werd. Dat kan ik je niet beloven, Dade. Dade sloot zijn ogen en dacht aan de plek waar hij normaal zou moeten zijn. In de schoolbanken, een normaal leven leiden. Hij keek terug naar Caroline. Haar rode ogen waren heel zichtbaar nu. Opeens begon Caroline weer te wenen. Help me, Dade. Ik wil dit niet. Help me er van af het is verschrikkelijk! Dade hoorde de angst en pijn in haar stem. Ze meende het, ze wou geen vampier zijn. Ze kon er gewoon niets aan doen. Wíé heeft je aangevallen? Kun je hem of haar beschrijven? Vroeg hij kalm, maar eigenlijk galmde er duizenden vragen door zijn hoofd. Het... Het was een blonde jongen, lang en heel... Heel knap. Er verscheen een zenuwachtige glimlach op haar gezicht maar die verdween heel snel. Dade knikte. Jij, moet je rustig houden. Ik... Ik weet niet wat je moet doen. Blijf hier! Dade wist het even niet meer en ging er snel van door. Caroline bleef eenzaam achter. Even later kwam hij erachter dat hij haar nooit alleen had mogen laten. Maar daar was het nu te laat voor. Een hevige wind blief in zijn gezicht en het was moeilijk voor hem om zijn ogen open te houden. Maar hij vond een blonde jongen. In de bomen. Hij sprong er handig uit en toen hij de grond raakte kon Dade weer goed zien. Wie ben jij? Dade kon zijn rode ogen zien. Normaal... Doden vampiers mensen toch door ze te bijten? Of toch niet? Dade wist er helemaal niets van. Was April nou maar hier, die kon hem helpen. Dade. Zei hij kort. Wie ben jij? Vroeg hij aan de blonde jongen. Hij lachte. Wie ik ben? Ik ben Mitchell. Zei hij grijnzend. Ah zo. Dade knikte en hij wist dat hij enkel bot kon doen. Zo, Dade. Wat kom jij hier doen? Vroeg hij. Jij hebt Caroline aangevallen. Zei Dade kil. Caroline. Zo noemde ze dus. Zei Mitchell. Ja. En dat moet je misschien niet nog een keer bij iemand anders doen. Zei Dade. Waarom niet? Daardoor leven wij. Zei hij. En ik heb nu ook honger. Mitchell sprong op hem. Dade hield zijn handen voor hem maar voelde niets. Hij keek maar hij zag iets heel vreemds. April stond voor hem. Met haar armen wijd open stond ze voor hem. Mitchell bleef staan en keek naar April. Maar Dade bleef vragend naar haar staren. Hoe kwam ze hier?
Stuk 4: 'De wereld van April'
Dade keek naar April en toen weer naar Mitchell. Mitchell, wat een verassing om jou hier te zien. Zei April, en stapte naar hem toe. Mitchell deed een stap achteruit en bekeek April helemaal. April? Vroeg hij nadenkend. Wat in hemelsnaam doe je hier? Vroeg hij boos. Het was een lange stilte en Dade kwam achter April vandaan. April, ken je hem? Vroeg hij aan haar. Ga weg, Dade. Nu! Hij is gevaarlijk. Zei April. April, kan hij je zien? Hoe? Dat is onmogelijk! Mitchell vond het zo te zien niet normaal. April joeg hem achter uit. Zonder iets te zeggen deinsde Mitchell achteruit. Was April zó gevaarlijk? April? Ben je zo gevaarlijk? Vroeg hij aan haar. April zweeg voor een lange tijd en opende toen haar mond. Je weet bijna niets over mij, Dade. Daarom kunnen we niet samen zijn, ik heb duizenden geheimen, en ik wil niet tegen je liegen. Zei ze. Opeens vergat Dade dat Mitchell er was. Maar dat maakt toch niet uit? Je kunt het toch gewoon zeggen? Hoe erg kan het zijn? April keek hem kil aan. Ga... Weg! En kom niet meer terug! We kunnen niet samen zijn! Riep ze en er luidde een hevige donderklap. Mitchell deinsde nog een pas achteruit en keek naar boven. Ik ben weg hier. Zei hij en verdween. Dade keek April aan. Waarom April? Waarom? April schudde zachtjes met haar hoofd. Omdat het niet gaat. Vaarwel Dade. Zei ze en verdween. Ze was in mist op gegaan. Dade sloot zijn ogen en viel op zijn knieën langzaam ging hij op de grond liggen. Als April in het bos leefde, wilde hij dat ook. Hij sloot zijn ogen en ging op de grond liggen. Hij worstelde met de koude aarde en probeerde te ontspannen, maar hij kon enkel aan April denken.
April vloog tussen de bomen. Zij gebruikte haar voeten niet, als ze kon zweven, maakte ze daar gebruik van. April stopte op de open plek. Dade, het spijt me zo. Zei ze zacht. Maar ze had gelijk, ze konden gewoon niet samen zijn. Het was tijd dat ze naar huis ging. Dade kende de plaats, maar hij zou haar daar nooit zoeken. Dus ging ze er maar naar toe. Ze bekeek haar huis. En groot bruin huis dat bedekt was met klimop en andere planten, enge bomen aan de zijkanten, en een eindeloze trap naar beneden. Als Dade bij haar wilde geraken moest hij de trap nemen, van 2.014 trappen hoog. Het was te vermoeiend. April kon in een flits daar geraken, dus hoefde ze de trap niet te gebruiken. April ging op de heuvel staan, ze keek naar beneden. Ze stond wel meer dan 70m hoog. Ze zuchtte en de wind vloog in haar witte lange jurk. Ze draaide zich om, ze hoorde voetstappen. Nee... Dade! Wat doe je hier? Je kunt niet overleven in deze verschrikkelijke plek. Zei ze meteen. Ik moet gewoon dicht bij je zijn. April perste haar lippen op elkaar. Nee! Je moet me vergeten. Probeer het, Dade. Mij beschermen heeft geen zin. Zei ze. Dade schudde zijn hoofd.
-------------------------------------------------------
I can feel you all around, in the silence I hear the sound of you're footsteps on the ground.
And my heart dlows down, so now I'm...
I'm waithing for the moonlight so I can find you in
this perfect dream,
Don't think that you can hide there in the shadows,
Girl you're not invisible.
You're all that I can see.
Something 's changing deep inside,
All my hopes are comin' alive,
As we're fading into the night,
i can see you're eyes,
so now I'm keep on
Waithin for the moonlight so i can find you in this perfect dream,
don't think that you van hide there in the shadows.
Girl you're not invisible, girl you're not invisible,
You're all that I can see...
And my heart slows down...
-------------------------------------------------------
Reacties zijn welkom!
Er komen nog veel meer delen binnenkort, dus hou dit topic in de gaten!
~Wat als degene waarvoor jij gemaakt bent, nooit de jouwe kan worden?~
Dade is eindelijk afgestudeerd, zijn ouders willen dat hij verder doet, maar hij weet zeker dat hij dat niet wilde. Op een eenzame avond liep hij in het bos en zag hij een bijzonder meisje staan, die niet was zoals de rest. Maar dan komt hij ook te weten dat April een spook is. Een spook in mensengedaante. Elk spook is tijdelijk, April gaat over 30 dagen dood. Maar Dade wil haar niet laten gaan. Er waren twee redenen om niet van April te houden. Ze was een spook, en ze ging dood. April vertelde hem dat ze binnen een jaar terug zou komen. Maar dat baart hem zorgen. April zou dan nog, nooit zijne kunnen worden. Hij zou zijn leven opofferen voor April om ook een spook te worden, maar dat lukt alleen als een spook en een normaal iemand van elkaar houden en April... Hield April van hem? En zou hij moeten sterven om bij April te kunnen zijn? Lees hier het vervolg.
Stuk 1: 'Een pijnlijke ervaring'
Snap je het dan niet, Dade? Sprak April. Ik wist niet wat ik moest zeggen. April zag er zo ongelukkig uit. Was er dan geen enkele manier om het spook uit April voorgoed te laten verdwijnen? Ik ben een spook, spoken kunnen niet houden van. Ik hoorde de pijn in haar stem, ze wou dit zelf niet. Ik wou er een eind aan maken, maar hoe? Maar als we het nooit proberen... Zullen we het nooit weten. Sprak ik. Ik wilde zo graag dat ik voor altijd bij April kon zijn. Maar April was tijdelijk. Binnen de kortste tijd zou ze verdwijnen. Oh Dade, ik wou dat ik bij je kon blijven maar dat gaat niet. En het zal nooit gebeuren. Het spijt me. Dade slikte. Maar hij wilde de moed nog niet opgeven. Als er een manier was om bij April te zijn, ook al was die manier dodelijk, hij wilde het doen! April was alles voor hem geweest de laatste tijd, haar wilde ze niet kwijt raken. Hij keek naar de grond. April, ik... Hij zocht naar de juiste woorden. Begrijp het dan, ik wil bij je zijn. Je bent alles voor mij, als jij weg gaat, ga ik met je mee. Waar je ook bent. Zei hij. Je moet me vergeten. Probeer het, Dade. Beschermen heeft geen zin. Haar blonde krullen vlogen mee met de wind. Hij bekeek ze even. Haar witte jurk en blote armen vertelden veel over April. Het was ijskoud weer, een normaal iemand was al bevroren. Maar April voelde niets, het moest als spook zo makkelijk zijn. Niets voelen, niemand die iets over je te zeggen had. Maar het moest ook moeilijk zijn. Om over dertig dagen weg te gaan. Dade, in het begin dat ik je zag, was je anders als al de andere mensen die ik heb gezien. Je keek zo raar naar me, ik dacht dat er iets achter me stond. Maar toen besefte ik, jij kon me zien. Maar nog nooit had iemand me gezien, Dade. Jij was de eerste. Maar dat betekent niets. Je kunt niet van me houden, en ik kan niet van jou houden. Dade wou dat hij wél bij haar kon zijn. Maar waarom niet? Ik voel je overal, April. In de stilte hoor ik je. En je voetstappen over de grond hoor ik ook, ik hoor je April, ik hoor je overal. Je bent niet van me af. Nooit niet. Vertelde hij. April keek alsof er iemand voor haar neus vermoord werd. Dade, je moet me begrijpen! Riep ze. Ik kan niet bij je zijn! Dade bedekte zijn oren. Altijd als April boos was begon het te onweren, en geen beetje. De laatste keer dat ze boos was, kwam er een tornado. Maar die kon ze zonder enige moeite tegen houden. Deze keer... Kwam er helemaal niets. April zuchtte. Het spijt me, Dade. Zei ze en maakte zich klaar om weg te gaan. Maar ik kan gewoon niet meer bij je zijn, je moet me vergeten. Het... Het spijt me. April verdween. Dade knipperde met zijn ogen om zijn tranen tegen te houden. April... Fluisterde hij, maar kreeg hij niet over zijn lippen.
Stuk 2: 'Vertrouw op je gedachte'
Zwart. Het leven was een leegte zonder April. Ze vertelde Dade dat ze terug moest naar haar spokenverblijf, of zoiets toch. Hij had er niet bij stil gestaan dat ze meer dan 1000 kilometer bij hem vandaan was. Maar voor haar was ze in één seconde hier. Maar dan nog, het was zo anders. Waarom was het zo moeilijk om bij hem te zijn? Of was het dat niet? Wou ze het gewoon niet? Het leek wel alsof hij in een woestijn zat, met plaats van zand glas stukjes. Hij had zo veel pijn, en hij voelde zich zo eenzaam. De eerste keer toen hij April zag dacht hij dat hij eindelijk misschien weer iemand in zijn leven kon krijgen. Maar het was gewoon het tegenover gestelde. Het kon hem niet schelen waar mensen dachten waar hij was. Hij stond weer in het zelfde bos waar April hem had gevonden. f waar hij April had zien staan. Hij stond op de plaats waar zij had gestaan. Hier ging hij niet blijven. In zijn gedachten was hij op een andere plaats. Bij April. April glimlachte warm naar hem een liep weg. Dade kwam lachend achter haar aan. Ze liepen een stuk of tien minuten en toen vond hij April. Ze stond stokstijf en keek hem bang aan. April... Ik wou je niet bang maken. Kreeg hij over zijn lippen. Er vielen twee tranen over haar wangen. "Dade." Zei ze terwijl ze vervaagde. Hij wreef in zijn ogen. Toen hij zag dat ze verdwenen was voelde hij op de plaats waar ze stond, of ze niet gewoon onzichtbaar was geworden. Maar niets. Ze was weg, of hij nu wilde of niet. Aa...April. Zei hij zacht. Maar hij kwam weer bij bewustzijn. April was er niet. En hij stond weer in het bos. Hij zuchtte. Waarom was het zo moeilijk? Dade begon te lopen. Maar hij was zo stijf. Hij bleef vechten door door te lopen. En eindelijk wenden zijn benen aan het gewandel. Hij had nooit geweten dat er langs het bos zich een rivier bevond. Het was rustig en het enige wat hij hoorde was het stromend water dat onder een brug door dreef. Brug? Hij zag inderdaad een brug. Maar hij zweerde dat die er zojuist niet had gestaan. Hij draaide zich even om een de brug was weer verdwenen. Hij deed zijn ogen dicht en de brug stond er weer. Hij besloot om het op deze manier te gaan bekijken. Het leed ergens naar toe maar waar? Hij knipperde met zijn ogen en hij stond enkel op iets zwart. Alles was zwart. Hij verstrikte. Waar was hij? Hij kon zichzelf zien maar rondom hem... Was niets. Dit kon niet. Hij deed zijn ogen weer dicht maar alles werd wazig. Opeens flikkerde April voor hem. Maar met flikkerde, bedoelde hij echt ook flikkerde. Dade. Dade deinsde achteruit. Wat was er aan de hand?
Stuk 3: 'Alles gewoon een droom'
Dade schrok wakker. Wat? Had hij gedroomd? Had April niet bestaan? Waarom... Stop! Niet panikeren, dacht Dade in zichzelf. Hij zou er snel genoeg achter komen of April echt was of niet. Hij herinnerde zich een brug. En een leegte. Een zwarte leegte. Dade keek naar de grond. Hij trok schone kleren aan en ging naar buiten. Hij vergat om op zijn wekker te kijken en zo te zien was het nog maar 6u s' morgens. Maar dat kon hem niets schelen. Hij moest naar het bos, hij moest zien of die brug echt was geweest. Hij schrok toen hij op de open plaats stond. Een meisje van zijn vroegere klas, Caroline, stond te huilen. Caroline? Vroeg hij zacht. Caroline was een soort exlief van hem geweest. Caroline draaide zich om en er hing bloed aan haar t-shirt. Wat is er gebeurt? Vroeg hij terwijl hij een paar stappen naar achteren deed. Caroline schudde met haar hoofd. Je gelooft me niet. Dade slikte. Was het iets ernstigs? Wat was er? Je hebt geen idee wat ik allemaal kan geloven. Vertel het me. Het was heel stil. Heel lang stil. Uiteindelijk haalde ze diep adem. Ik ben aangevallen. Dade spitste zijn oren. Hij wilde er het fijne van weten. Aangevallen... door een monster. Zei ze angstig en zonder er bij na te denken sloeg ze haar armen rond hem heen. Dade verschrok zich en probeerde zich los te krijgen. Maar het ging niet. Caroline opende haar mond en hij kreeg vieze vampier tanden te zien. Caroline was een vampier! Dade duwde Caroline van zich af en deinsde achteruit. Caroline. Doe me alsjeblieft niets. Zei hij, zijn stem was koel maar hij was bang. Bang dat hij misschien vampier werd. Dat kan ik je niet beloven, Dade. Dade sloot zijn ogen en dacht aan de plek waar hij normaal zou moeten zijn. In de schoolbanken, een normaal leven leiden. Hij keek terug naar Caroline. Haar rode ogen waren heel zichtbaar nu. Opeens begon Caroline weer te wenen. Help me, Dade. Ik wil dit niet. Help me er van af het is verschrikkelijk! Dade hoorde de angst en pijn in haar stem. Ze meende het, ze wou geen vampier zijn. Ze kon er gewoon niets aan doen. Wíé heeft je aangevallen? Kun je hem of haar beschrijven? Vroeg hij kalm, maar eigenlijk galmde er duizenden vragen door zijn hoofd. Het... Het was een blonde jongen, lang en heel... Heel knap. Er verscheen een zenuwachtige glimlach op haar gezicht maar die verdween heel snel. Dade knikte. Jij, moet je rustig houden. Ik... Ik weet niet wat je moet doen. Blijf hier! Dade wist het even niet meer en ging er snel van door. Caroline bleef eenzaam achter. Even later kwam hij erachter dat hij haar nooit alleen had mogen laten. Maar daar was het nu te laat voor. Een hevige wind blief in zijn gezicht en het was moeilijk voor hem om zijn ogen open te houden. Maar hij vond een blonde jongen. In de bomen. Hij sprong er handig uit en toen hij de grond raakte kon Dade weer goed zien. Wie ben jij? Dade kon zijn rode ogen zien. Normaal... Doden vampiers mensen toch door ze te bijten? Of toch niet? Dade wist er helemaal niets van. Was April nou maar hier, die kon hem helpen. Dade. Zei hij kort. Wie ben jij? Vroeg hij aan de blonde jongen. Hij lachte. Wie ik ben? Ik ben Mitchell. Zei hij grijnzend. Ah zo. Dade knikte en hij wist dat hij enkel bot kon doen. Zo, Dade. Wat kom jij hier doen? Vroeg hij. Jij hebt Caroline aangevallen. Zei Dade kil. Caroline. Zo noemde ze dus. Zei Mitchell. Ja. En dat moet je misschien niet nog een keer bij iemand anders doen. Zei Dade. Waarom niet? Daardoor leven wij. Zei hij. En ik heb nu ook honger. Mitchell sprong op hem. Dade hield zijn handen voor hem maar voelde niets. Hij keek maar hij zag iets heel vreemds. April stond voor hem. Met haar armen wijd open stond ze voor hem. Mitchell bleef staan en keek naar April. Maar Dade bleef vragend naar haar staren. Hoe kwam ze hier?
Stuk 4: 'De wereld van April'
Dade keek naar April en toen weer naar Mitchell. Mitchell, wat een verassing om jou hier te zien. Zei April, en stapte naar hem toe. Mitchell deed een stap achteruit en bekeek April helemaal. April? Vroeg hij nadenkend. Wat in hemelsnaam doe je hier? Vroeg hij boos. Het was een lange stilte en Dade kwam achter April vandaan. April, ken je hem? Vroeg hij aan haar. Ga weg, Dade. Nu! Hij is gevaarlijk. Zei April. April, kan hij je zien? Hoe? Dat is onmogelijk! Mitchell vond het zo te zien niet normaal. April joeg hem achter uit. Zonder iets te zeggen deinsde Mitchell achteruit. Was April zó gevaarlijk? April? Ben je zo gevaarlijk? Vroeg hij aan haar. April zweeg voor een lange tijd en opende toen haar mond. Je weet bijna niets over mij, Dade. Daarom kunnen we niet samen zijn, ik heb duizenden geheimen, en ik wil niet tegen je liegen. Zei ze. Opeens vergat Dade dat Mitchell er was. Maar dat maakt toch niet uit? Je kunt het toch gewoon zeggen? Hoe erg kan het zijn? April keek hem kil aan. Ga... Weg! En kom niet meer terug! We kunnen niet samen zijn! Riep ze en er luidde een hevige donderklap. Mitchell deinsde nog een pas achteruit en keek naar boven. Ik ben weg hier. Zei hij en verdween. Dade keek April aan. Waarom April? Waarom? April schudde zachtjes met haar hoofd. Omdat het niet gaat. Vaarwel Dade. Zei ze en verdween. Ze was in mist op gegaan. Dade sloot zijn ogen en viel op zijn knieën langzaam ging hij op de grond liggen. Als April in het bos leefde, wilde hij dat ook. Hij sloot zijn ogen en ging op de grond liggen. Hij worstelde met de koude aarde en probeerde te ontspannen, maar hij kon enkel aan April denken.
April vloog tussen de bomen. Zij gebruikte haar voeten niet, als ze kon zweven, maakte ze daar gebruik van. April stopte op de open plek. Dade, het spijt me zo. Zei ze zacht. Maar ze had gelijk, ze konden gewoon niet samen zijn. Het was tijd dat ze naar huis ging. Dade kende de plaats, maar hij zou haar daar nooit zoeken. Dus ging ze er maar naar toe. Ze bekeek haar huis. En groot bruin huis dat bedekt was met klimop en andere planten, enge bomen aan de zijkanten, en een eindeloze trap naar beneden. Als Dade bij haar wilde geraken moest hij de trap nemen, van 2.014 trappen hoog. Het was te vermoeiend. April kon in een flits daar geraken, dus hoefde ze de trap niet te gebruiken. April ging op de heuvel staan, ze keek naar beneden. Ze stond wel meer dan 70m hoog. Ze zuchtte en de wind vloog in haar witte lange jurk. Ze draaide zich om, ze hoorde voetstappen. Nee... Dade! Wat doe je hier? Je kunt niet overleven in deze verschrikkelijke plek. Zei ze meteen. Ik moet gewoon dicht bij je zijn. April perste haar lippen op elkaar. Nee! Je moet me vergeten. Probeer het, Dade. Mij beschermen heeft geen zin. Zei ze. Dade schudde zijn hoofd.
-------------------------------------------------------
I can feel you all around, in the silence I hear the sound of you're footsteps on the ground.
And my heart dlows down, so now I'm...
I'm waithing for the moonlight so I can find you in
this perfect dream,
Don't think that you can hide there in the shadows,
Girl you're not invisible.
You're all that I can see.
Something 's changing deep inside,
All my hopes are comin' alive,
As we're fading into the night,
i can see you're eyes,
so now I'm keep on
Waithin for the moonlight so i can find you in this perfect dream,
don't think that you van hide there in the shadows.
Girl you're not invisible, girl you're not invisible,
You're all that I can see...
And my heart slows down...
-------------------------------------------------------
Reacties zijn welkom!
Er komen nog veel meer delen binnenkort, dus hou dit topic in de gaten!
Laatst aangepast door Ty op do aug 18, 2011 3:12 pm; in totaal 3 keer bewerkt
En Alex, meer zul je krijgen! xD
