How I Have to Go?
- Waar over gaat het? -
De angstige hengst, Dust, is zwaar gewond geraakt in een hevige storm. Zijn vorige eigenaars zijn zonder hem mee te nemen vertrokken en hebben hem in een oude, piepende, houten schuur gestoprt, zonder eten en drinken. Hij heeft een ernstige en diepe wonde op zijn hoofd en hij heeft met heel veel moeite zich uit de schuur kunnen redden. Maar de vraag is hoe hij nu verder moet? Vind hij het goede leven?
- Stuk 1 -
De hevige storm maakte Dust woest. Hij hinnikte luid van angst en van woede. Hij sloeg met zijn voorbenen tegen de houten deur. De schuur piepte de hele tijd, waardoor Dust nog meer gespannen werd. Hij hinnikte nog een keer, deze keer van angst. Er viel een grote tak boven op de schuur waardoor hij hevig begon te kraken. Dust steigerde hoog en kwam hard met zijn hoofd tegen het plafond van de schuur. Het leek wel alsof hij ineens verdoofd werd. Bloed stroomde over zijn hoofd heen, het brandde in zijn huid, wat hem woedend maakte. Hij sloeg nog eens hard met zijn voorbenen tegen de deur. Met een ruk zwaaide hij open en vloog hij naar buiten. De regen knetterde tegen zijn lichaam op. Een grote donderklap viel recht achter hem neer. Hij steigerde hoog en maaide met zijn hoofd door de lucht. Hij wilde hier weg. Hij begon te rennen, geen idee waar naar toe. Het kon hem niets schelen waar hij naar toe ging. De wonde in zijn hoofd prikte fel en hij dacht dat dit het einde voor Dust was. Maar opeens werd hij helemaal wakker geschut door een bliksemflits, vlak voor hem. Hij deinsde achteruit en struikelde over zijn benen. Snel krabbelde hij overeind en begon weer weg te lopen. Na veel te lang rennen was zijn sneeuwwitte vacht helemaal bedekt met angstzweet en bloed. De regen was aan het verminderen, maar de donder en bliksem waren er nog steeds. "Wij zullen niet weg gaan tot jij sterft." Leken ze te zeggen. Dust hinnikte om hulp maar er was helemaal geen teken van leven. Zijn hinnik echode in de verlaten plaats van Clairdale Ridge. Er was hier helemaal niemand anders. Opeens begon hij in paniek te raken, hij had honger, dorst, pijn, woede... De hengst hielt het niet meer, en zijn zicht werd wazig, hij zakte door zijn benen en uiteindelijk lag hij stil en beweegloos op zijn zij... Op de koude stoffige grond.
- Waar over gaat het? -
De angstige hengst, Dust, is zwaar gewond geraakt in een hevige storm. Zijn vorige eigenaars zijn zonder hem mee te nemen vertrokken en hebben hem in een oude, piepende, houten schuur gestoprt, zonder eten en drinken. Hij heeft een ernstige en diepe wonde op zijn hoofd en hij heeft met heel veel moeite zich uit de schuur kunnen redden. Maar de vraag is hoe hij nu verder moet? Vind hij het goede leven?
- Stuk 1 -
De hevige storm maakte Dust woest. Hij hinnikte luid van angst en van woede. Hij sloeg met zijn voorbenen tegen de houten deur. De schuur piepte de hele tijd, waardoor Dust nog meer gespannen werd. Hij hinnikte nog een keer, deze keer van angst. Er viel een grote tak boven op de schuur waardoor hij hevig begon te kraken. Dust steigerde hoog en kwam hard met zijn hoofd tegen het plafond van de schuur. Het leek wel alsof hij ineens verdoofd werd. Bloed stroomde over zijn hoofd heen, het brandde in zijn huid, wat hem woedend maakte. Hij sloeg nog eens hard met zijn voorbenen tegen de deur. Met een ruk zwaaide hij open en vloog hij naar buiten. De regen knetterde tegen zijn lichaam op. Een grote donderklap viel recht achter hem neer. Hij steigerde hoog en maaide met zijn hoofd door de lucht. Hij wilde hier weg. Hij begon te rennen, geen idee waar naar toe. Het kon hem niets schelen waar hij naar toe ging. De wonde in zijn hoofd prikte fel en hij dacht dat dit het einde voor Dust was. Maar opeens werd hij helemaal wakker geschut door een bliksemflits, vlak voor hem. Hij deinsde achteruit en struikelde over zijn benen. Snel krabbelde hij overeind en begon weer weg te lopen. Na veel te lang rennen was zijn sneeuwwitte vacht helemaal bedekt met angstzweet en bloed. De regen was aan het verminderen, maar de donder en bliksem waren er nog steeds. "Wij zullen niet weg gaan tot jij sterft." Leken ze te zeggen. Dust hinnikte om hulp maar er was helemaal geen teken van leven. Zijn hinnik echode in de verlaten plaats van Clairdale Ridge. Er was hier helemaal niemand anders. Opeens begon hij in paniek te raken, hij had honger, dorst, pijn, woede... De hengst hielt het niet meer, en zijn zicht werd wazig, hij zakte door zijn benen en uiteindelijk lag hij stil en beweegloos op zijn zij... Op de koude stoffige grond.
Dust opende zijn ogen. Waar was hij? Was hij terug bij Sophia? Zijn oude, oude baasje? Maar hij zag enkel een zon, een fel schijnende zon die zijn vacht verwarmde. Dust krabbelde voorzichtig overeind en bekeek zijn vacht, hij moet uren lang bewusteloos daar hebben gelegen, want hij stond nog steeds op dezelfde plaats. Hij zag een klein bloedspoor liggen van hem. Zijn wonde! Hoe ging het daar mee, hij voelde hem niet meer, maar het moment dat zijn haar er over viel begon het weer te prikken. Dust schudde met zijn hoofd, zodat zijn grijze manen ergens anders zouden vallen. Hij hinnikte om hulp, hij was hier zo alleen. Het was verschrikkelijk. Hij voelde opeens de pijn van honger en dorst. Hij zocht water, maar het enige wat hij vond was het vieze regenwater in plassen. Hij had geen keus en begon het water langzaam op te likken. Hij hoorde opeens voetstappen. Of toch... Hoefstappen. Paarden? Hij hief zijn hoofd en spitste zijn oortjes. Hij hinnikte en draaide zich met een ruk om. Er stond geen paard, maar hij hoorde nog steeds hoeven. En inderdaad zag hij een paard, met een mens erop. Hij bleef verstijfd staan, hij wist niet wat hij moest doen. De man keek Dust aan. Hij dacht juist hetzelfde als hem.