Haar honingblonde haren werden bevrijd uit het elastiekje, en met speelse krullen vonden haar haren een weg over haar schouders terwijl ze op het water bleven drijven. De azuurblauwe ogen van het meisje staarden over het oppervlak heen terwijl ze zich drijvende probeerde te houden. Het prachtige water leek duizenden diamanten te bezitten door het licht wat erop weerkaatste. Het water sloot haar armen liefdevol rondom haar en trok haar voorzichtig naar beneden. ‘Kom met me mee,’ leek het te zeggen en wat zou ze dat toch graag doen. Uit haar droom gesleurd keek het meisje op van een plons naast haar. Ze knipperde even met haar ogen en liet haar watertrappelen even stoppen om te kijken wie haar heerlijke dagdroom had verstoord. Een klein bruinharig jongetje, geschat rond zes jaar, keek haar met kastanjebruine ogen aan en glimlachte toen waardoor je zag dat hij al een tand was aan het wisselen. “Sorry meisje, het spijt me.” Stamelde deze toen en Brianne zag hoe zijn lip trilde van de kou die het water met zich meebracht. “Geeft niet,” zei ze daar toen maar op, “ga maar lekker zwemmen.” Vervolgde ze toen zachtjes terwijl ze met wat moeite haar mondhoeken gekruld kreeg en zag hoe het jongetje zich algauw weer omdraaide en met zijn zwembandjes zich het diepe water in waagde. Haar blik gleed over het kleine lichaampje van het jongetje die met zijn dunne armpjes en spillebenen zich een weg door het water baande. Haar blik gleed naar haar benen die net niet de grond aanraakten. Verder dan het ondiepe zou ze niet komen vreesde ze.
Het redelijk grote lichaam van het meisje, èèn vijfenzeventig was ze, leunde tegen de eikenhouten muur van het zwembad op. Haar opgedroogde blonde haren baanden zich een weg langs haar smalle gezicht en vielen wild over haar schouders. Haar wenkbrauwen waren in een frons getrokken toen ze op het horloge keek, tien minuten te laat. Tien minuten uit haar leven verspild. Eigenlijk wel meer, want ze had nog steeds niet verder durven te gaan dan het ondiepe water. De blauwe ogen die prachtig groot waren schoten naar de schuifdeuren van het zwembad. Een groot persoon, zeker tien centimeter groter dan zij, met een sportief lichaam kwam binnenlopen hij zwaaide toen vrolijk naar haar waarna hij met een stevige tred op haar af kwam lopen. “Je bent te laat,” siste ze toen kwaad en amper hoorbaar voor de rest van de mensen rondom hen. “Je bent verdomme tien minuten te laat!” zei ze toen kwaad tegen de jongen en haar ogen keken de zijne kwaad aan. “Brianne, het zijn maar tien minuten, stel je niet aan!” schreeuwde de jongen toen tegen haar en even kromp het meisje ineen. Al snel herstelde het meisje zich en rechtte haar rug. “Tien minuten is alsnog te laat, je zei dat je op tijd zou zijn deze keer!” Brianne’s ogen ontmoetten de zijne weer en toen wendde ze zich van hem af. “Brianne ik-” probeerde de jongen toen maar het meisje viel hem in de rede. “Nee niks te Brianne, ik had nu al thuis kunnen zijn!” haar stem klonk al stukken zachter nadat ze verschillende mensen naar hen zag kijken. “Breng me nu maar naar huis, alsjeblieft.” haar lippen vormden een dunne streep en ze liep met rustige passen op de schuifdeur af waarna ze afwachtend naar de jongen keek.
“Kom je?”
“Ik kom al,”
“liefst vandaag nog.”
En verder ben ik nog niet eigenlijk x)
Ja, ik weet dat het pretty waardeloos is maar whatever.
Ik had gewoon zin om in een halfuurtje denk ik een verhaal te typen xD
Het redelijk grote lichaam van het meisje, èèn vijfenzeventig was ze, leunde tegen de eikenhouten muur van het zwembad op. Haar opgedroogde blonde haren baanden zich een weg langs haar smalle gezicht en vielen wild over haar schouders. Haar wenkbrauwen waren in een frons getrokken toen ze op het horloge keek, tien minuten te laat. Tien minuten uit haar leven verspild. Eigenlijk wel meer, want ze had nog steeds niet verder durven te gaan dan het ondiepe water. De blauwe ogen die prachtig groot waren schoten naar de schuifdeuren van het zwembad. Een groot persoon, zeker tien centimeter groter dan zij, met een sportief lichaam kwam binnenlopen hij zwaaide toen vrolijk naar haar waarna hij met een stevige tred op haar af kwam lopen. “Je bent te laat,” siste ze toen kwaad en amper hoorbaar voor de rest van de mensen rondom hen. “Je bent verdomme tien minuten te laat!” zei ze toen kwaad tegen de jongen en haar ogen keken de zijne kwaad aan. “Brianne, het zijn maar tien minuten, stel je niet aan!” schreeuwde de jongen toen tegen haar en even kromp het meisje ineen. Al snel herstelde het meisje zich en rechtte haar rug. “Tien minuten is alsnog te laat, je zei dat je op tijd zou zijn deze keer!” Brianne’s ogen ontmoetten de zijne weer en toen wendde ze zich van hem af. “Brianne ik-” probeerde de jongen toen maar het meisje viel hem in de rede. “Nee niks te Brianne, ik had nu al thuis kunnen zijn!” haar stem klonk al stukken zachter nadat ze verschillende mensen naar hen zag kijken. “Breng me nu maar naar huis, alsjeblieft.” haar lippen vormden een dunne streep en ze liep met rustige passen op de schuifdeur af waarna ze afwachtend naar de jongen keek.
“Kom je?”
“Ik kom al,”
“liefst vandaag nog.”
En verder ben ik nog niet eigenlijk x)
Ja, ik weet dat het pretty waardeloos is maar whatever.
Ik had gewoon zin om in een halfuurtje denk ik een verhaal te typen xD
