I want my freedom back

De bruine hengst stond in het verste hoekje van de paddock. Zijn hoofd was nog suf en hij wist niet echt wat er gebeurd was. Hij had als laatste een ding in zijn achterwerk gevoeld en toen was alles zwart geworden. Hij had zijn kudde beschermt en daarvoor zijn eigen vrijheid afgestaan. Zijn huid was strak gespannen en zijn zwarte geklitte manen hongen wild rond zijn hals. Zijn onverzorgde huid glansde in de zon. Faithfull, dat was er wat er op het plaatje stond. Hij schudde wild zijn hoofd en hoorde vele mensen. Hij stond op zoiets dat ze een paardenmarkt noemden. Er stond een groot plaatje met 'GEVAAR' naast het bordje met informatie over hem. Een man kwam te dicht bij het hekwerk en Faithfull steigerde hoog en hinnikte schril. Voor hij naar voren denderde bedacht hij zich. Hij wou niet nog eens in het donker vallen. Hij had daarbij zijn voorpoot bezeert waardoor hij er nu amper op kon staan. Een jong meisje bleef vanaf een afstand staan kijken. De prachtige hengst keek haar aan. Ze zag er rustig uit maar hij vertrouwde geen enkele tweevoeter. Sommigen gedroegen zich als slangen. Kronkelend rond je hoeven en dan toeslaan. Andere waren dan net adelaars. Veel te trouw en zo vaak bij je. Er waren ook aardsgieren, had hij horen zeggen. Paarden die niet lang meer leefden werden door hen in de gaten gehouden. Faithfull wist dat hij op die lijst hoorde. Als hij vandaag niet weg was, werd hij afgemaakt. Hij zag hoe een man weer een ding op hem richtte. Net voor hij wou aanvallen voelde hij het ding weer in zijn achterhand steken. Deze keer was het minder fel. Hij viel enkel half in slaap, maar lopen kon hij nog. Faithfull zag hoe ze het bordje weg haalden en meer mensen kwamen kijken. Er werd iets rond zijn hoofd gedaan en hij werd vastgehouden. Nu raakten andere tweevoeters hem ook aan. Vanbinnen deed het hem pijn, hij kon gewoon niets doen. Een blond meisje kwam op hem af. Faithfull's bruine ogen keken haar aan. Hij was duidelijk bang. Mensen dachten dat hij een braaf paard was, maar het was allemaal gespeeld. Veel paarden werden verdoofd verkocht en als dat was uitgewerkt waren het monsters. Faithfull zou een van hen zijn. Een paard dat de dood zou vinden bij een opgever. Zijn rechtervoorbeen klopte van de pijn en automatisch hield hij het van de grond. Kon hij hier nu maar weg. Kon hij maar weer naar zijn kudde, naar zijn eerste twee nakomelingen.

[&maya]

Maya die al die tijd had zien toekijken hoe ze het paardje aan het martelen waren kon het niet meer aanzien. Ze stond redelijk ver achter de mensen die het blijkbaar allemaal wel leuk vonden. "Ga verdomme langs de kant." Siste ze, witheet van woede. Met haar vuisten gebald liep ze op de man af die het paardje steeds pijnigden. "Je vermoord dat paard, sukkel." Gromde ze waarna ze de zweep uit zijn handen trok en hem nijdig aankeek. Een paar mensen keken geamuseerd toe, bleven zelfs met een domme grijns op hun gezicht toekijken hoe de man Maya een klap wilde verkopen. Maar Maya was net op tijd om zijn arm te pakken en zich om te draaien. "Dit paard is van mij lieverd, ze is zo mak als een lammetje maar ze moet weten wie de baas is." De valse stem van de man ontging haar niet. "Jij hebt geen idee hoe wild dit paard is, hoe het hunkert naar zijn vrijheid!" Zei ze nijdig waarna ze afstand van de man nam. "Deze man bedriegt jullie, hij heeft dit paard een verdovingsmiddel gegeven om het te doen bedaren. Dit paard is een wilde mustang, gevangen en gedropt in een trailer. Het arme dier wist niet eens wat er van hem ging komen!" Schreeuwde Maya over heel de markt zodat iedereen kon horen hoe een bedrieger het was. Tevreden kruiste ze haar armen toen de mensen instemmend knikten en zelf een paar 'bedrieger' en 'leugenaar' riepen. De man, die onderhands helemaal rood was geworden, nam het hazenpad. Wat een dommert? Zijn paard stond hier gelijk nog ..? Maya keek een de paar mensen aan. "Niemand wilt dit paard?" Maya tuurde over de groep mensen. Vele mensen keken vol angst naar Maya, het blondharige meisje vol lef en vastberadenheid. Diep in Maya gloeide het van adrenaline. Maya zou dit paard temmen, zonder kalmeer-middelen in het paard zijn eten te gooien. Met haar ogen zelfzeker op het paard gericht stapte ze de omheining binnen. Maya wist goed genoeg welke risico's dit inhield. Maar dit paard moest een thuis krijgen, en als het wilde was die thuis bij Maya. "Jongen, we gaan hier vandaag, ik meen het." Zei ze, wetende dat deze hengst het niet zou kunnen verstaan. Maya gooide de poort open en ging aan de buitenkant staan. Maya ging het paard naar een weide lokken die naar het bos uitliep. Je zou denken dat het paard dan zou kunnen weglopen, maar dat was niet zo. Maya wist dat het bos een omheining had met prikkeldraad waar zelf een wild paard niet doorheen zou kunnen gaan. En Maya zou op die weide het paard proberen te temmen, hopelijk. "Kom jongen, ga!" Riep ze naar het paard. Ze liep de paddock in en gooide haar armen de lucht in als teken dat het paard weg moest lopen. "Lopen!" Schreeuwde ze om het paard nog wat op te jagen. Dat waren methodes die ze vroeger van haar grootvader had geleerd. En nu ging ze die toepassen ook.

Faithfull stond nog steeds versuft terwijl sommige mensen hem aanraakten. De verdoving werkte volop waardoor hij niet kon reageren. Faithfull vertrouwde de man niet. Het was dezelfde slang die hem bij zijn merries vandaag had gehaald. Hij sloot zijn ogen en probeerde voor heel even weer terug te zijn bij zijn kudde.
Zijn zwarte manen wapperden mee met de wind en zijn passen waren uitgestrekt. De kleine kudde van een drietal merrie en hemzelf raasde over het gebied heen. Faithfull was trots op wat hij had bereikt als jonge hengst. Hij had een paar merries weg kunnen kapen uit een grotere kudde en nu beschermde hij ze met al zijn kunnen. Twee ervan waren hoogdrachtig en de derde was te jong. Faithfull was niet kieskeurig geweest. Hij had de merries niet zelf gedekt maar dat moesten de veulens niet weten. Hij zou hun vader worden. De merries wisten dat maar al te goed. Ze waren op een rustplek gekomen en de oudste merrie zonderde zich af. Faithfull hield alles nauwkeurig in de gaten. Hij hoorde een hinnik van haar en kwam op het geluid af. Ze stond recht met een klein grijs hengstenveulen dat bij haar aan het drinken was. "Kijk Chili, daar is je vader." Had ze gezegd. Faithfull voelde nog zo haar warme neus tegen zijn hals. Het kleine grijze veulen dat zijn opvolger zou worden. Het werd een sterk veulen dat hij zou opvoeden.
Wild opende hij zijn ogen. Iemand schreeuwde tegen hem en hij werd opgejaagd. De hengst steigerde en ging er toen als een speer vandoor. Ondanks de pijn aan zijn been bleef hij lopen. Hij dacht vrij te kunnen zijn, het bos in te kunnen en nooit meer terug te komen. Helaas was dat niet waar. Een prikkeldraad hield hem tegen. Hij remde zo snel hij kon en stopte. Angstig keek hij achter zich. Hier kwam hij nooit over. Hij wist niet wat hij nu moest doen. Wat hij wel wist was dat niemand hem klein kreeg.

Maya zag dat het paardje begon te rennen, zo hard het maar kon. Net een speer die werd afgevuurd door een of andere man. En de snelheid die het dier haalde was echt niet te volgen. Daarom dat ook Maya het op het lopen moest zetten. Toen er eenmaal een jongen haar kant uitkwam keek ze hem achterdochtig aan. "Je hoeft dit niet te doen, dit paard kan je dood zijn!" Waarschuwde hij. "Ik hoef geen mensen die mij zeggen wat te doen, ik bepaal het wel." Sneerde ze waarna Maya geen aandacht leer besteedde aan de jongen en naar de weide begon te rennen. Ergens was ze wel in paniek. Wie weet dat het paardje tóch over de draad was kunnen springen. Maar Maya wist dat dat nog geen énkel paard gelukt was, waarom dan wel déze mustang? Maar tot haar grote geruststelling zat de hengst vast bij de prikkeldraad waarbij zijn ogen helemaal wit waren van de schrik. Even had Maya verschrikkelijk de neiging om het beestje zijn vrijheid te geven maar dat ging ze dus echt niet doen, dat zou het gelijk allemaal verprutsen. Ze moest deze hengst klein krijgen, hij was ook zo mooi. Maya had een soort fluitje die ze altijd gebruikte om haar paard te roepen. Niet dat het zou lukken bij deze maar het zou toch zijn aandacht trekken. En met één simpele beweging floot ze op het ding, hoopte dat de hengst toch iets dichter zou komen. Maar Maya liet zich plat op de grond vallen, bleef muisstil liggen. Een paar had nooit de neiging om een mens te doden, laat staan erop te gaan springen. Maya moest eerst zien tot hoe ver de hengst in staat was, dan kon ze ermee gaan werken. Meet haar blauwe ogen dicht bleef ze naar de grond staren, hopend dat de hengst toch iéts dichterbij zou komen. Maar toen dat niet werkte stelde ze zich recht, stapte op de hengst af. Ze stak haar hand uit naar het paardje. Ze had een lounge vast dus ze kon het eigenlijk elk moment over zijn hoofd gooien. Maar dat was ze niet van plan. Maya werkte op vertrouwen niet op geweld of kracht. Want dit paard was alleszins sterker dan haar, daar hoefde ze niet over te twijfelen. "Ik weet dat je bang bent jongen, ik wil je helpen.." Fluisterde ze op haar warme vriendelijke stem. Niet dat dat veel zou uithalen, hopelijk wel.

De lichte hengst keek om en snoof luid. Waarom moest die tweevoeter nu weer zo'n raar geluid maken. Hij steigerde hoog en zijn hoeven kwamen hard neer op de grond. Niets leek het ding te doen bewegen. Luid snoof hij nog eens. Voorzichtig zette hij een stap dichter. Zijn hoofd laag van nieuwschierigheid. Hij vertrouwde het niet en schudde wild met zijn hoofd. Bang zette hij terug een stap naar achteren. Toen de tweevoeter rechtstond gooide hij zijn hoofd in de lucht. Zijn achterhand raakte haast de draad waardoor hij niet verder naar achteren kon. Een hees gehinnik kwam uit zijn keel. Hij trappelde met zijn hoeven en snoof nog eens luid.

[sorry inspiloos]

Maya bekeek de hengst en zag aan die zijn houding dat het dier doodsbang was. Maar wat verwachtte je ook, deze hengst had nog nooit een echte mensenvriend gehad. Laat staan dat zij dan opeens zijn béste vriend zou zijn. Maya haalde kort haar schouders op. Wat zou ze het beste bij deze hengst kunnen doen. Het was duidelijk dat hij geen énkele stap naar haar toe zou zetten. Maar haar ogen fonkelden toen de hengst toch een stap dichterbij zette. “Hee jongen.” Zei ze zachtjes. Maar toch leek de hengst het niet te vertrouwen en vloog weer naar achteren. Even dacht Maya dat ie zichzelf nog zou bezeren als hij zo in de prikkeldraad zou gaan springen. Met haar wenkbrauwen gefronst stelde ze zich recht. Met haar hand zoekend in haar zakje haalde ze een wortel tevoorschijn die ze uitnodigend naar hem uitstak. “Hier..” Prevelde ze zachtjes, bijna fluisterend terwijl ze steeds dichterbij kwam. Toen ze eenmaal recht voor hem stond gaf ze hem de wortel, de hengst kon op dit moment echt nergens naar toe, dat was duidelijk. Daarom dat Maya er ook van overtuigd was dat het zo niet echt zou gaan werken. Maya stapte weer een paar stappen naar achteren. Het hoge gras dat toch haar knieën kwam begon haar wat te irriteren. Al die kleine insecten die stiekem even op je been kwamen rusten. Maya sloeg er geen acht op dat deze hengst zich gemakkelijk zou laten temmen. Maya liet een grote zucht horen. Wat had haar grootvader haar ook weeral geleerd? Een join up.. ? Maya begon hard met haar handen te klappen, de weide was nogal klein en had een vorm van een cirkel. Het was de bedoeling dat Maya haar ging gaan opjagen de hele tijd door. Tot wanneer het paardje zijn nek zou laten zakken en zijn lippen op en neer zou doen bewegen. Dat zou een teken van 'ik heb er genoeg van' zijn. Maar of dit zo gemakkelijk zou gaan wist ze niet, het was wel het proberen waard.

De grote donkerbruine ogen van de hengst fonkelden in het licht. Afentoe als hij weer eens omhoog schoot zag je het wit van zijn ogen tevoorschijn komen. Hij zag een gek oranje ding dat ze op haar hand legde. Hij hield zijn hoofd scheef. "Wat een rare tweevoeter. Nog koppiger dan chili toen hij de eerste keer recht zou staan." Mopperde hij tegen zichzelf. Hij wist dat hij zijn prachtige zoon niet meer zou zien. Toch legde hij zich neer bij dat feit. Zijn zoon had prachtige eigenschappen. Hij had de merrie weggekaapt uit de beste kudde uit de buurt. Hij wist dat ze de kudde zou overnemen en het zou beschermen met haar leven. Hij strekte zijn hals zo ver mogelijk uit als hij kon. Hij wou niet dichter komen maar wel dat oranje ding proeven. Hij kauwde er vreder op. Zonder dat hij het door had begon hij te flemen. "Lekker." Mompelde hij zacht. De tweevoeter kon vergeten dat hij dichter zou gaan komen. Hij was de baas over haar en dat moest ze maar weten. Ze zou het nog vaak merken. Ze jaagde hem op en hij begon te rennen. Zijn passen waren prachtig, ruim en sierlijk. Hij leek de grond amper te raken. Toch zat er een hapering telkens als hij met zijn rechtervoorbeen moest werken. Het brande ook als hij dat deed. Hij liep een lange tijd koppig door. Die tweevoeter liet hem geen seconde rusten als hij naar stap wou gaan. Hij wist goed genoeg waar dit op zou uitdraaien. Als jong paard had hij vaak genoeg dit moeten doen. Telkens weer werd hij weggejaagd tot hij zich over had gegeven. Hij was nooit een voorbeeldig veulen geweest. Op een keer was hij gewoon weg gebleven en had hij zijn kudde gesticht. Uitgeput liet hij zijn hals maar zakken. Zijn lippen gingen zachtjes op en neer. Hij wou rusten, slapen. Hij had een vermoeiende dag achter de rug. Vanmorgen had hij nog voor zijn kudde gevecht en nu deed hij dat voor zijn leven.

(sorry dat ik zo laat post. Ben er amper op geweest deze week.)