Freedom is such a gift

(Mobiel post. maar hopelijk wil iemand rp'en)

zijn hand pakte een steentje van de grond om deze simpel over het water te gooien. Hij was naar HH gekomen omdat hij was overgezet. Jerry werkte als recherche en had in de stad een maffiabaas omgebracht met een clubje van vijf. Het was niet openbaar en daarom mocht het ook niet. Daarom was hij nu in dit rustige dorp. Teveel groen en teveel dieren. Hij stak een sigaret op, vond het goed zat om hier nu te staan. Al zag hij liever wat anders. Vele lampjes van de gebouwen. Nu het schemerde was het behoorlijk donker. Hier en daar een lantaarnpaal, maar de man was iets heel anders gewend. Ergens was het rustgevend, maar hij werd er ook gek van. Hij zuchtte, ook al was het al wat donkerder. Het was zeker niet koud en daar maakte hij dan ook gebruik van. Hij ging op het gras zitten, hij dat dit keer een spijkerbroek aan, met een net jasje aan. Hij deed zijn schoenen uit en hing zijn benen over de rand. Hij bekeek het water, vroeg zich af of er echt niks gebeurde. Natuurlijk geloofde hij niet in een monster dat uit het water ging springen. Maar gewoon in de stad zelf, want om eerlijk te zijn, verlangde hij wel naar spannig en gezelschap. Iets wat hij hier niet zou kunnen vinden... Dacht hij, maar je wist nooit. Hij gooide de sigaret in het water en lie zichzelf nu achterover vallen. Het verbaasde hem dat de lucht zo helder was en hij moest toegeven dat het er mooi uit zag.

Ze lachte breed naar haar spiegelbeeld. Botten staken uit, maar al iets minder dan voorheen. Ze at nu, jaja! Ze had ontbeten met een simpele boterham met boterhamworst, hoewel ze uiteindelijk de worst had gevoerd aan Patrick, die braaf aan haar voeten had zitten schooien. Ze was na haar ontbijt onder de douche gesprongen en had zich kort maar grondig gereinigd zodat ze er een dagje op uit kon trekken. Die jongen, een vriend van Riot, Pasqual, had gevraagd of ze eens langs kom komen om wat te bespreken en ze had op een of andere manier ja gezegd. Hoeveel weken therapie had ze nu gehad? Een stuk of... 7? Ze was open geworden naar mevrouw Burghman en had meer verteld dan ze durfde, maar het had geholpen en nu waren ze aan dingen aan het werken. Solance merkte dat ze dingen steeds meer los begon te laten, steeds meer begon te accepteren. Hoewel ze soms nog steeds behoorlijk stressed out was, ging het redelijk, kon ze steeds meer genieten van de kleine dingetjes in haar leven. De honden, Riot, het huis. Het enige wat ze miste was de omgang met de paarden. Maar wist zij veel dat Pasqual hier verandering in zou brengen.
Met een brede grijns sloot ze de voordeur achter zich. Ze was een halfuur binnen geweest en had te horen gekregen hoe de zaken ervoor stonden. De planning voor een trainingsstal en dat Pasqual haar graag een baan bood, samen met Riot. Om te helpen op de manege, voornamelijk voor het verzorgen van de paarden en voor Riot om te klussen. Het was een gouden kans en hoewel Solance nog steeds wrok koesterde voor de jongen, begon ze ook Pasqual steeds meer te accepteren. Ze voelde zich opgetogen en vrolijk en ze kon niet wachten tot ze naar Riot toe kon om het hem te zeggen. Waarom had Pasqual haar eigenlijk aangesproken en Riot niet gebeld? Ze wist het niet. Daar zou ze Riot wel naar vragen. Voor nu had ze deze dag nog vrij. Ze zou Patrick meenemen naar het meertje en hem daar laten zwemmen, want het was heerlijk weer. De zon scheen, het was zodanig warm dat Solance een hemdje had aangetrokken en op haar gemak door de straten door liep. Verzonken in gedachten was ze wat rond aan het kijken en had geen aandacht voor de meeste dingen die om haar heen gebeurde.
Patrick blafte uitgelaten en schoot weg. Solance fronste even en zag dat haar hond het meertje eerder gezien had dan zij. Met een luide PLONS sprong hij het meertje in en jaagde een paar kinderen de stuipen op het lijf. Ze grijnsde en keek om zich heen. Het schemerde al en ze had niet gerealiseerd dat de dag zo snel voorbij was. Maar dat kon prima, gezien het feit dat ze best laat bij Pasqual had afgesproken. De enige man die enigsinds rond haar leeftijd leek te zijn zat in zijn eentje in het gras en Solance stond wat vertwijfeld te kijken of ze hem wel moest benaderen. Uiteindelijk besloot ze de stoute schoenen aan te trekken en ging ze voorzichtig naast hem zitten.
"Hoi," zei ze zachtjes. "Mooi weer is het, vind je niet?"

Jerry keek om zich heen en stoorde zich er niet aan dat het rustig was. Al was hij drukte gewend, nu voelde hij zichzelf toch wat vrijer. Niet dat hij daar veel mee ging doen, want ook al waren er veel mensen, dan bleef hij nog hier zitten. 
Hij hoorde een plons en toen hij dan ook op keek zag hij dat het een hond was. Een glimlach kwam toch wel op zijn lippen, al had hij niet heel veel met dieren, hoe ze soms deden was erg vermakelijk. Hij duwde zichzelf weer omhoog en was blij dat het nog steeds warm was. Toch haalde hij zijn voeten uit het water om deze rustig op te laten drogen. Daarna zal hij wel weer zijn schoenen aan doen. Hij hoorde een hoi en toen hij op keek, glimlachte hij enkel vriendelijk naar haar. Ze vroeg over het weer en Jerry moest toch wel even knikken. 
"Daar heb je helemaal gelijk in." Zei hij rustig en even voor zich uit staarde. Hij was een rustige man en ook al hield hij van contact hebben met mensen en ze helpen. Daarom was hij namelijk ook bij de politie gegaan, soms was hij gewoon wat afwezig en zat hij met zijn hoofd teveel bij andere dingen. Maar het water zorgde wel voor een groot deel voor rust. 
"Hopelijk blijft het langer zo." Zei hij dan ook na een tijdje. Hij had het natuurlijk over het weer, hopend dat het zo lekker bleef. Hij was blij dat hij even op HH was, maar ergens wilde hij ook weer terug naar de ruigere stad. Waar altijd wat te doen was en waar hij zichzelf niet zo hoefde te vervelend. Hij 's avonds werd opgebeld en dat ze hem nodig hadden. Nu was hij vrij en zat hij bij een meer, het leek haast een soort vakantie. 
"Ik ben Jerry Wooters." Zei hij toen rustig en stak zijn hand uit. "Ik ben hier nieuw en vroeg me af; wat is hier nu eigenlijk allemaal te beleven?" Vroeg hij haar met een glimlach. Ja, even iemand anders leren kennen was niet erg. Hij kende alleen zijn zusje Lily en nu hij de kans had om eens de naam van een ander te weten te komen. Moest hij deze kans niet laten varen. Ze zag er iets jonger uit als hem, maar hij kon zo snel geen inschatting maken. Het was ook iets wat hij liever niet deed. Jerry maakte het niet zoveel uit, hij was niet van plan om een relatie met het meisje aan te gaan en daarom maakte leeftijd niet zoveel uit in zijn ogen. Maar hij begon wel meteen te speculeren over haar, ze klonk niet als een zelfverzekerd grietje, iets wat hij juist goed vond. Hij vond die meiden soms zo vervelend. Die konden alleen maar met vriendinnen stomme weddenschap doen. Dat waren ook de meeste die in de problemen kwamen bij bendes en stoer moesten zijn met hun getatoeëerde vriendje. Achja, hij moest ze natuurlijk weer helpen door hun vriendje op te sluiten en hij was blij dat zij er niet uit zag als iemand die zo was. Daarbij zou ze anders vast niet naar hem toe zijn gelopen, ze zag er uit alsof ze niet snel in de problemen kwam, maar het uiterlijk zei niks. Hij zou wachten op haar antwoord, wie weet dat ze dadelijk opeens bitchy ging doen.

"Daar heb je helemaal gelijk in." Solance glimlachte schuchter en draaide met een vinger een krul in haar haar. Daarna veegde ze haar haar weg uit haar gezicht, trok haar benen naar zich toe en sloeg haar armen er omheen. Hoewel ze zelf begonnen was met toenadering zoeken, wist ze niet wat ze nu moest doen. Wist ze niet hoe ze nu verder moest praten, en of ze wel verder moest praten tegen de man. Ze wou niet onbeleefd overkomen en ze wou niet bemoeizuchtig zijn. Ze wou gewoon vriendelijk zijn en.. Nou, oké, ze wou gewoon graag contact leggen en aan zichzelf bewijzen dat ze wel degelijk sociaal kon zijn. Maar het was eigenlijk een leugen. Ze zat nog net niet te trillen naast hem. Het scheelde niet veel, trouwens.
"Hopelijk blijft het langer zo." Even keek ze hem aan, toen sloeg ze haar blik weer neer. "Ja. Dat hoop ik ook," zei ze zachtjes, terwijl ze haar vingers in elkaar vlocht. Het weer was heerlijk vandaag en Solance hield ervan om buiten te zijn. Met rotweer kon ze niet buiten zitten en kon ze niet met Patrick buiten dollen. Tevens had ze ook een .. iets ontwikkeld tegen het huis en als het niet nodig was dan zat ze ook niet binnen. Het huis had een vreemde sfeer om zich heen die Solance niet kon verklaren en die haar op veel momenten kippenvel gaven. Ze wist dat er iets moest zijn, maar als Riot er niets van merkte, ging ze hem niet onnodig tot last vallen over iets wat hij toch niet zag of voelde.
"Ik ben Jerry Wooters." Hij stak zijn hand uit en ze keek er even naar, aarzelde om er daadwerkelijk wat mee te doen. Toen pakte ze hem aan en schudde hem voorzichtig.
"Solance Ainsworth," antwoordde ze. Nu nam ze heel even de moeite om hem voorzichtig te bekijken, om eens te zien naast welke man ze in hemelsnaam was neergestreken. Zijn uiterlijk zei haar niet veel, behalve dat hij mannelijk en stoer oogde. Ontzettend relaxed maar absoluut niet iemand waar je ruzie mee moest hebben. Althans, dat bedacht ze zo zich. Ze had hem nog nooit in Horsehome gezien, maar dat zei vrij weinig omdat ze vaak genoeg ergens anders was dan vindbaar. Nee, ze was vaker onvindbaar dan vindbaar, maar was dat niet omdat die jongens van Riot nog steeds achter ze aan zaten? Soms vroeg ze zich af of Riot het wel allemaal waard was. Wat als Riot haar nooit had gered, of als het iemand anders was geweest die haar had gered en ze nooit iets met Riot had gehad? Ze kon het niet plaatsen. Op geen enkele manier. Ze kon zichzelf niet zien zonder Riot en ze wou zichzelf ook niet zien zonder Riot. Ze wou met Riot zijn en als het even kon voor altijd. Als er nu iets met Riot zou gebeuren waardoor ze niet meer bij elkaar konden zijn, dan zou... dan zou ze niet meer willen leven. Waarschijnlijk. Zonder Riot.. nee, dat klonk echt afschuwelijk. Ze hield van hem, meer dan van zichzelf. En ze..
"PATRICK!" Patrick was in volle vaart op de man afgerend en had zijn natte poten op zijn t-shirt gedrukt. Nu was hij enthousiast met zijn lange tong het gezicht van de man aan het aftasten.
"Patrick, nee!" Ze knipte verwoed met haar vinger en stuurde hem omlaag, maar dat was niet veel beter want nu schudde hij zich uit. Even keek ze moeilijk, zuchtte toen en trok de hond naar zich toe. Hij zette enthousiast zijn poten op haar buik en begon haar gezicht te likken terwijl zij met haar handen door zijn natte haar ging.
"Raar beest," mompelde ze met een brede lach op haar gezicht. Ze was hem aan het aaien en was blijk dat hij hier was. Was blij dat Patrick altijd bij haar was.
"Sorry," bood ze haar excuses aan. "Hij.. is een beetje lomp." Dat ze nu zeiknat was van het water bedacht ze zich later pas. Ach, het was toch goed weer, misschien kon ze zo zelf ook wel in het meertje springen.