Can't smile anymore

Terug in Horsehome. Terug op de plek waar hij een tijdje had gewoond, waar hij een leven had opgebouwd. Hij was op verlof, of nee eerder op een vakantie. Voor een halfjaar was hij vrij, hij kon een half jaar zijn oude leven oppakken. Ook al zou dat moeilijk gaan. Wat hij het afgelopen ander half jaar had gezien was best wel schokkend geweest. Kinderen liepen rond met wapens, overal was verwoesting te zien. Het was hun taak om mensen te helpen waar dat nodig was, maar dat lukte niet. Elke keer wanneer ze wouden helpen werd er op hen geschoten. Hij was laatst twee keer geraakt. In zijn borst en een schampschot in zijn arm. Dagen had hij in de ziekenboeg gelegen, tot een kleine twee dagen geleden. Hij had zijn spullen moeten pakken en werd naar huis gestuurd. Eerst beter worden voor hij terug mocht komen. Oké, geen probleem. Maar hij moest wel in vorm blijven. Hij was in zijn geheel een stuk gespierder geworden. Geen vetje was meer te bekennen op zijn lichaam, alleen nog maar spieren. Stiekem was hij vooral trots op zijn buik, alleen maar blokjes geen vetjes. Omdat de grond glad was, door de sneeuw, liep hij langzaam voor zijn doen. In een regelmatig ritme wandelde hij richting de verlaten treinen waar hij even kon gaan nadenken over wat hij hier in HH eigenlijk kwam doen. Het was makkelijker geweest als hij in Seoul was gebleven, dichterbij de basis. Omdat hij nog steeds niet echt mocht bewegen met zijn bovenlichaam was hij helemaal ingetaped en gespalkt. Bukken ging niet, evenals zijn rechterarm bewegen. Nog steeds had hij zijn kisten aan, ze zaten gewoon lekker. Wel had hij een gewone spijkerbroek aan in plaats van zijn andere broeken. Zijn donkergroene jas had hij helemaal dicht geritst omdat hij niet koud mocht worden van de dokter. Ondanks alles wat de dokter tegen hem had gezegd had hij gewoon zijn rechter arm door de mouw van zijn jas gedaan. Het mocht niet, maar alsnog deed hij het omdat het anders niet lekker liep. Bij de verlaten treinen hield hij halt waarna hij diep ademhaalde. Lachen deed hij niet meer, daar had hij niet echt meer een reden toe. Sloffend door de sneeuw kwam hij aan bij een van de oude wagons. Soepel hees hij zichzelf erin, met één arm, waarna hij zich op de rand neerzette. Voor een moment kromp hij in een omdat hij een verkeerde beweging maakte. Vlug ging hij rechtop zitten en haalde hij diep adem voor zijn borst nog meer pijn ging doen. HH zag er best wel mooi uit zo met al die sneeuw.

Isaura wandelde met Aiko door de sneeuw heen. De jonge hond genoot er van. Haar bolle buikje kon nu elke dag verdwijnen. Isaura was trots op haar lieve meid. Aiko kwam naar haar toe gerend en Isaura tilde haar op. Haar kleine meid. Tranen stroomden over haar wangen. Lucy was niet zo lang geleden begraven, haar lieve dochtertje was ze kwijt. De enige die ze nu nog had was Aiko. Ze had ook steun van Mido, die ze laatst was tegengekomen. Er was zoveel veranderd in HH dat ze amper kon geloven dat dit de plek was waar ze zoveel van hield. Het leek ze leeg en levenloos zonder de mensen van wie ze hield. Paardrijden deed ze niet meer. Toch had ze een paardje op het oog dat ze heel graag wou hebben. Het was een prachtige merrie, al zei ze het zelf. Ze zag een jongen in een oude wagon zitten. Ze kneep haar ogen samen. Toen ze zag wie het was verscheen er een gigantische glimlach op haar gezicht. Ze versnelde haar pas en zette aiko neer op de grond die instinctief naar Kangin toe liep. Vrolijk sprong de hond in de wagon en gaf hem likjes. Isaura's passen waren zo onregelmatig dat ze even rustiger moest lopen omdat ze anders zou vallen. "Kangin!" Riep ze vrolijk. Spontaan kwamen er weer tranen uit haar ogen. Ze stopte voor hem en bekeek hem goed. Hij was zo veranderd, zo gespierd. Veel was ze zelf niet veranderd. "Ik heb je zo gemist, ik dacht dat je dood was! Je...je stuurde geen brief meer. Ik was zo bang dat ik je kwijt was." Zei ze zachtjes waarna ze voorzichtig haar armen rond zijn hals sloeg en haar gezicht op zijn schouder legde. Ze wou hem nooit meer loslaten. Waarschijnlijk hoorde hij hoe haar stem had getrild en vol pijn zat. Ze was zo blij dat hij terug was. Na een hele tijd liet ze hem los en ging ze langs hem zitten. "Tay is verdwenen. Niemand weet waar hij is, al zo lang. En... Ons dochtertje, lucy...." Isaura stopte en haalde diep adem. Ze wist niet hoe ze het moest zeggen, het deed haar zo'n pijn. "Lucy is dood... Ik ben zoveel kwijt. Ik heb de paarden verkocht en heb niet meer gereden. Nooit kruip ik nog op een paard. Ik kan het niet meer." Zei ze zachtjes. Haar stem trilde nog steeds. Ze wist niet of Pruts ook mee naar hier was gekomen. Ze hoopte van wel. Ze wou die prachtige speelse pup nog eens zien.

Vanuit de verte zag hij haar al aankomen. Isaura was er blijkbaar ook weer. Kangin verstijfde helemaal toen ze hem om de hals vloog en nogal heftig knuffelde. Naja, heftig. Het was voorzichtig maar alsnog deed het hem best wel pijn. Zoals hij had geleerd liet hij er niets van merken en hield hij zichzelf sterk tot ze hem weer losliet en haar verhaal bij hem deed. "Isaura. Zou je me alsjeblieft niet meer willen knuffelen." De woorden kwamen er iets harder uit dan hij had bedoeld. Gelijk toverde hij een zachte uitstraling op zijn gezicht en bracht hij zijn linkerhand omhoog. Zijn goede hand aan zijn goede arm. Voorzichtig veegde hij de tranen van haar wangen af. "Je moet niet huilen om wat gebeurd is. De toekomst staat voor je open." Hij zei het zachtjes omdat hij er zelf niet echt meer in geloofde. Alsnog kon hij het best wel geloofwaardig overbrengen op een ander. Aiko kwam op hem afgerend en sprong tegen zijn benen op om aandacht. De kleine meid had hem nog niet vergeten. Soepel kwam hij uit de opening van de oude wagon. Met een redelijk rechte rug liet hij zich door zijn knieën zakken tot hij bij Aiko kon. Bukken kon hij niet, daarom moest hij haar maar zo aaien. Toen ze tegen hem op sprong corrigeerde hij haar gelijk met een redelijk harde stem. Omdat ze niet meer tegen hem aan sprong knuffelde hij nog kort met haar voor hij overeind kwam. "Ommetje maken?" Uitnodigend keek hij naar Isaura en daarna in de richting waar ze heen konden gaan. De weg hier was hij nog niet vergeten. Wandelen was het liefste wat hij tegenwoordig deed. Wanneer je wandelde kon je even alles vergeten, alleen denken aan de grond onder je en oppassen dat je niet uit zou glijden. "Sorry dat ik niet terug had geschreven op je laatste brief, er waren wat complicaties." Uit zijn linker jas zak haalde hij een envelop waar Isaura haar naam op stond. Hij overhandigde haar de envelop en stak zijn hand in de lege zak. Straks zou hij weer naar huis moeten omdat hij niet lang buiten mocht blijven. Zijn o zo volle huis waar hij veel te veel spullen had staan. Tegenwoordig kon hij overleven met een fles water, wat hout, en een kussen of een deken. Goed genoeg om mee te overleven. Thuis had hij een televisie, computer, bed, en nog veel meer. Dingen die hij niet nodig had maar toch had. Natuurlijk had hij thuis nog iets wat hij wél nodig had. Pruts. Zijn trouwe hond had een speciale opleiding gehad. Tegenwoordig kon hij meedoen met alle andere honden in het leger. Mensen opsporen, dingen ophalen, en nog veel meer. Bovendien was hij een kei geworden in apporteren. Best wel ontspannen wandelde hij door de sneeuw, zijn blik op de horizon gericht. HH was heel ander dan hij gewent was. Geen gevaren, geen geweerschoten, het was stil. "Hoelang ben je al terug in HH?"

Isaura keek hem aan en knikte. Hij leek zo veranderd, veel harder. Aiko kwam uiteindelijk op haar schoot zitten en Isaura aaide haar zachtjes over haar hoofd heen. Hoe makkelijk de woorden ook klonken, zo moeilijk waren ze ook. Ze wist niet of er nog een toekomst voor haar was. Ze was alles verloren. Nog steeds zag ze het doodzieke gezicht van haar eigen dochter. Een jong meisje dat in haar leven enkel had gevochten voor langer te leven. Ze had er alles voor gedaan om Lucy gezond te krijgen. Ze had veel geld neergelegd voor nieuwe longen maar het mocht niet zijn. Haar vorige longen werkten amper en haar nieuwe longen werden aangevallen door haar eigen lichaam. Isaura duwde de gedachte weg en keek naar Kangin. "Wat is er met je arm gebeurd?" Vroeg ze toen zachtjes. Isaura volgde hem zonder een woord te zeggen. Ze herinnerde de eerste ontmoeting nog. Zij was zo slim geweest om haar sleutel te vergeten maar gelukkig was daar Kangin geweest. Zijn nonchalante uitrdukking en zijn geweldig karakter hadden haar helemaal ingepalmd. Chika had nog geleefd en steelde altijd wel ergens de show. Aiko was niet zo. Aiko leefde van snoepjes en spelen. Chika was veel slimmer en had in films meegespeeld. "Een maand of twee. Ik had echt alles gedaan voor Lucy. Ze was het belangrijkste in mijn leven. Het enige waar ik nog echt belang aan hechte. Ik had mijn huis hier verkocht en was naar Amerika gegaan met haar. Alles staat daar veel verder qua technologie maar zelfs daar konden ze haar niet helpen. Dus ben ik teruggekomen en heb dus een voorlopig huurhuis. En nu... Nu Lucy er niet meer is, lijkt alles zo leeg. Zelfs de stallen zijn leeg. Wie had dat ooit gedacht: Isaura zonder paard aan haar zijde." Zei ze zachtjes terwijl ze voor haar uit staarde. Ze kende het hele verhaal al uit haar hoofd. Ze was veranderd, tegen al haar wil in. Ze was een stuk volwassener. "Tay had nooit naar hier moeten komen. Dan was alles normaler geweest. Ik kan hem niets verwijten maar wel mijzelf. Hij... Hij had gewoon mijn beste maatje moeten blijven. Dan droeg ik nu niet nog steeds die verdomde ring." Zei ze heel zachtjes. Aiko liep langs haar en rende afentoe even vooruit.

Stil keek hij naar de horizon. Geen vogel vloog meer door de lucht geen dier rende meer tussen de struiken door. Kangin vond het heerlijk, de stilte die hier heerste liet hem helemaal ontspannen. Hij was terug thuis. Eindelijk kon hij een half jaartje genieten van het helemaal niets. Van alle rust die hij hier had voor hij terug zou moeten naar Korea. Terug naar de basis waar hij verder moest trainen. Wat was er met zijn arm gebeurd? Grappig verhaal, vond hij tenminste, voor Isaura kon het best wel hard aankomen. Hij had in een dag moeten leren met links schrijven, tegenwoordig moest hij alles met links doen. Nadat ze helemaal uitgepraat was en had verteld wat er met hun dochtertje was gebeurd opende hij pas zijn mond. "Schamp schot in mijn arm en getroffen in mijn borst." De woorden kwamen er iets te makkelijk uit naar zijn zin. Het lukte hem gewoon niet om te vertellen wat er allemaal was gebeurd in de tijd dat hij weg was. Al het verdriet wat hij had gezien, alle verwoesting was niets in vergelijking wat ze hier te zien kregen. Daar was het vele malen erger. Die mensen hadden helemaal niets meer doordat een aantal arrogante kwasten dachten dat ze niet genoeg hadden. Hoe moest je die arrogante kwasten nou duidelijk maken dat ze alles al hadden? Voorzichtig legde hij zijn hand op Isaura haar arm zodat ze stil ging staan waarna hij zijn jas open ritste en daarna zijn vest. Een plastic brace kwam te voorschijn met daaronder een hoop verband. Het verband liet vanaf zijn middel naar zijn rechter schouder tot zijn elleboog waar het vast zat. "Heb een half jaar om te revalideren." Vlug riste hij zijn vest en jas weer dicht waarna hij zijn hand terug stak in zijn jaszak. "Trouwens, die brief die ik je net gaf moet je maar lezen als je thuis bent." Nadat hij was geraakt hadden de doktoren hem gezegd dat hij waarschijnlijk niet meer naar huis kon gaan omdat de reis te gevaarlijk was. Alles wat hij op dat moment had mee gemaakt en gevoeld had was op het papier terecht gekomen. Taylor had vast en zeker een goede reden waarom hij weg was. Naar zijn weten hield hij echt van Isaura, dan zou je niet zomaar verdwijnen.

Isaura was verbaasd over hoe makkelijk het uit zijn mond kwam. Alsof het allemaal niets was. Isaura was niet zo sterk om alles makkelijker uit te spreken met de keer dat ze het vertelde. Ze had nog steeds de foto van bij de geboorte op haar gsm staan. Haar moeder had die genomen als trotse oma. Eigenlijk wist ze niet waarom ze zo vroeg aan kinderen was begonnen. Opeens was ze zwanger, niet dat ze het erg had gevonden. Zij en Tay waren er helemaal klaar voor geweest. Ze hadden er over zitten praten en ze hadden er goed over nagedacht. Zulke dingen besliste je nu eenmaal niet op een dag. Toen Isaura al het verband zag werden haar ogen groot. "Verzorg het maar goed." Zei ze toen. Ze bekeek de omgeving die ze als haar thuis beschouwde. De plek waar ze oud zou worden. "Blijf je maar een half jaar? Hoelang moet je dan nog dienst doen?" was het enige wat ze kon uitbrengen toen ze hoorde dat hij maar zo kort bleef. Ze wou hem niet nog eens kwijt. Kangin was veel te belangrijk voor haar. Ze knikte, tuurlijk zou ze hem nu niet lezen. Dan verspilde ze tijd met hem. Isaura had het liefste dat ze nu meteen belden dat Tay dood was, dat ze hem ergens vermoord hadden gevonden. Dat was allesinds beter dan altijd maar in die onzekerheid leven. Het was al meer als anderhalf jaar dat ze die angst had. Ze wist gewoon dat hij dood was. Zijn kracht was niet meer bij haar zoals in het begin. Isaura wachtte af tot ze haar zouden bellen en het zeggen. Ze zou sterk zijn, ze moest sterk zijn, voor hem.

Kangin knikte afwezig. Tuurlijk zou hij het goed verzorgen. Moest ook wel anders mocht hij niet meer terug komen. Dan zou hij hier in HH moeten blijven zonder dat hij hier echt iets te doen had. Paardrijden deed hij niet meer, had hij opgegeven toen hij niet genoeg tijd meer had voor Amoria. Hij had zijn prachtige merrie bij zijn andere paard in Korea gestald. Daar werd ze gereden door een aantal mensen die hij had gevraagd voor haar te zorgen. Wanneer ze naar het wild terug wou zouden ze haar vrij laten. Zonder mopperen zouden ze dan de hekken open zetten en kon ze de wildernis tegemoet rennen. "Als ik over een half jaar mijn arm niet goed kan bewegen mag ik niet terug. Stel dat ik wel helemaal genezen ben dan moet ik nog een jaartje. Niet op het veld maar op de basis om daar te helpen met de trainingen." Zoals het in de brief had gestaan die hij mee had gekregen dreunde hij de woorden op. Pruts lag thuis, helemaal dood op van de vlucht en zijn laatste training. De kleine pup was gegroeid, heel erg gegroeid. Haast niets was voor hem te veel tegenwoordig. Een heuveltje? Hop in volle vaart oprennen en niet stoppen tot dat tegen je gezegd word. Zijn trouwe hond had levens van andere gered. Zoiets kostte energie. In de afgelopen anderhalf jaar was hij veranderd. Zijn Koreaans was vloeiender geworden, hij was er mentaal sterker op geworden, verdriet van andere had hij geleerd te negeren. Je moet niet te dicht bij een persoon met verdriet staan, daar kon je zelf kapot aan gaan.

Isaura wandelde rustig verder. Heel haar leven had op zijn kop gestaan. Ze hoopte dat alles nu weer verder kon gaan. Opeens stopte ze. Ze keek naar de ring rond haar vinger en voorzichtig deed ze hem uit. Ze klemde hem vast in haar hand en stopte hem daarna in haar handtas. Ze zou altijd blijven wachten op Tay maar het bleef haar pijn doen elke keer als ze er naar keek. De ring met die prachtige diamant kon ze niet weg doen, hij was van Tay. Ze had zich de eerste maanden bezig gehouden met een scrapbook, of hoe ze het noemden. Alle mooie momenten had ze erin geplakt en er tekstjes bij geschreven. Ze had het van zoveel personen gedaan en nu stonden er een stuk of 7 van die boeken in de boekenrek. Soms keek ze erin en kon ze denken aan die tijden. "Je bent goed gek. Waarom wil je terug naar daar? Terug naar daar gaan is hetzelfde als zelfmoord plegen." Zei ze zachtjes. Haar donker gemaakte ogen keken hem aan. Ze kon er niets aan doen dat ze nu donkerdere make-up droeg. Ze was nog steeds niet door de pijn heen die ze had gehad. Ze had geweten dat Kangin terug zou komen maar de reden had ze nooit te horen gekregen. Siwon was niet dom, hij wist dat ze anders was doorgeflipt. Eigenlijk kon ze amper geloven dat haar beste maatje nu langs haar liep. De zachte nonchalante Kangin was gesneuveld op het slagveld. Oorlog was niet goed, voor niemand. Je werd hard en zette emoties van je af.

Het woord zelfmoord viel hem best wel verkeerd. Kangin had genoeg mensen gezien die zelfmoord hadden gepleegd omdat ze alles verloren hadden. Hij zou nooit zichzelf van kant maken omdat alles weg zou zijn. Altijd had je nog een tweede kans die je moest nemen als je daar de kant voor kreeg. "Ik wil terug naar daar om de mensen daar te helpen. Ze hebben niets meer, wij kunnen hun helpen met het opbouwen van steden. Oorlog gaat niet alleen om schieten en haat, het gaat meer om anderen helpen terug te krijgen wat ze hebben verloren." Zei hij op een rustige toon. Nog steeds keek hij naar de horizon. Waarom wist hij niet, misschien hoopte hij iets terug te vinden van vroeger. De tijd dat hij geen kopzorgen had, dat hij nog gewoon over straat kon gaan met alle gillende meiden achter hem aan. Nu kwam er niemand meer in zijn buurt omdat hij zogenaamd agressief was geworden. Hij was helemaal niet agressief, eerder zachtaardig. Toen ze langs een bosje liepen griste hij snel wat sneeuw van de blaadjes af waarna hij zijn hand leeggooide boven Isaura haar hoofd. "Nu nog een kerstvrouwen pakje en je kan zo op een kerstkaart." Een licht plagende ondertoon was te horen in zijn stem. Naast de plagende toon trok hij een onschuldig gezicht met een kleine glimlach. Lachen deed hij niet vaak meer, want wat viel er te lachen? Oké, sommige dingen waren wel echt om te lachen. "Trek in chocomelk? Je moet Aiko dan wel bij Pruts vandaan houden. Pruts is nogal, op." Sinds ze thuis waren lag Pruts al te slapen. Gisteravond waren ze aangekomen, toen was hij super hyperactief door de vlucht. Eenmaal in zijn oud huisje was hij neergeploft bij de verwarming en had hij alleen maar geslapen. Wie weet was hij straks wel wakker, maar alsnog mocht hij zich niet druk maken. Eerst rusten daarna mocht hij weer gaan keten. Het belangrijkste was dat hij zou blijven oefenen in de tijd dat ze hier waren.

Isaura voelde de koude sneeuw op haar hoofd en schrok zich rot. Met een zuur gezicht keek ze hem aan waarna ze begon te lachen. Het liefst van alles had ze hem nu zelf in de sneeuw gedropt maar ze bedacht zich optijd. Ze wou hem geen pijn doen door ruwe bewegingen. Ze deed de sneeuw van haar haren af en knikte toen. "Mijn meis is goed opgeleid. Ze kan gelukkig geen deuren openen zoals Chika." Zei Isaura toen met een grijns op haar gezicht. Aiko kwam langs hen lopen en hapte vrolijk naar de sneeuw. "Weet je waar ik laatst aan dacht? Ik was een scrapbook ofzoiets aan het maken van ons tweetjes en toen moest ik zo denken aan de keer dat ik je ontmoete. Hoe dom kun je zijn om je sleutel kwijt te raken? En toen was jij daar met een sleutel. Je kunt niet geloven hoe blij ik was." Zei Isaura een stukje vrolijker. Ze keek naar Kangin en daarna weer naar Aiko. Die hond werd ook nooit moe. Ze raasde als een gek achter een konijn aan en wou niet opgeven. Eenmaal bij Kangin thuis keek ze naar haar oude huisje. Het koppel dat het in die tijd had gekocht woonde er nog steeds. Dat kon ze zien aan het plaatje van de boxer en de grodijntjes. Het leek haar zo vertrouwd om bij Kangin binnen te wandelen. Ze zag pruts bij de verwarming liggen. "Pfeuw je mag wel eens poetsen zeg." Merkte ze als eerste op. Ze was natuurlijk een meisje en ze kon geen vuil zien. Pruts hoorde haar stem en begon te kwispelen. Isaura hurkte zich en keek naar de hond. Hij was echt een prachtig dier geworden. Langzaam stapend kwam hij op haar af. "Aiko, rustig." Zei Isaura automatisch. Ze aaide pruts over zijn hoofdje en achter zijn oortjes. "Wat ben jij mooi geworden zeg! super prutsie." Zei ze vrolijk tegen de hond. Nadat hij haar had begroet ging hij weer op zijn kussen liggen slapen.

Dankzij de woorden van Isaura kreeg hij een beeld in zijn hoofd van hoe het was in het begin toen hij in HH was. Isaura die voor zijn deur stond omdat ze geen sleutel had. De o zo hypere buurmeid die hij had gehad was erg veranderd. Ze was heel veel stiller geworden, iets wat hem totaal niet zinde maar hij zei er niets van zoals hij had geleerd. Mensen konden veranderen, je kon ze alleen niet maken zoals je zelf wou dat ze waren. Isaura zou hij laten zoals ze was. Ze moest zelf weten hoe ze wou zijn. Rustig wandelde hij door tot zijn huis. De deur had hij niet op slot gedaan omdat hij wist dat Pruts zou aanvallen wanneer dat nodig was. Waarom zou hij dan de deur op slot doen? Bovendien zag zijn huis er best wel zielig uit omdat het een hele tijd onbewoond was geweest. Foto's die er stonden zaten helemaal onder het stof. Net zoals zijn cd's en oude gitaren. Een van zijn gitaren was niet vies. Deze hing boven de bank aan zijn steun te wachten tot hij opgepakt zou worden. Zijn prachtige gitaar met teksten van Super Junior erop die hij mee had genomen naar Korea. Geen moment had hij hem uit het oog verloren. Voor hij zijn jas uit deed klemde hij zijn kaken stevig op elkaar. In een handige beweging trok hij zijn jas uit en hing hij hem op. Een branderig gevoel was in zijn borst te voelen door de bewegingen die hij had gemaakt. Volgende keer toch maar gewoon zijn arm uit zijn mouw houden. De mitella die op de tafel lag deed hij om zodat hij zijn arm rust kon geven. In de keuken begon hij met melk opwarmen om de chocomelk te maken. Natuurlijk met slagroom. Pruts was blijkbaar wakker geworden en kwam Isaura begroeten voor hij terug op zijn kussen ging liggen om verder te slapen. Arm dier, zoveel slaap. "Trouwens, ik ben hier pas een halve dag. Ga nog echt niet stoffen." Een kleine lach stond op zijn gezicht toen hij de woorden uit had gesproken. Stoffen deed hij eigenlijk nooit. Geen reden toe en het was saai. Misschien zou hij het binnenkort wel moeten doen. Als hij tenminste beide armen weer goed zou kunnen gebruiken. In no time had hij de chocomelk klaar en zette hij het op de salon tafel neer. "Chocomelk met slagroom, heerlijk om mee op te warmen." De bus slagroom zette hij ook op tafel neer voor als Isaura geen slagroom zou willen. Wou ze wel kon ze het er zelf in doen.

Isaura plofte neer in de zetel en leunde tegen de leuning. Vanuit het raam kon ze naar de tuin van de buren kijken. De stal die er stond was weg. Isaura zuchtte en moest toen grijnzen. "Wie was de indiaan?" Vroeg ze toen opeens. Hopelijk wist Kangin dat ze het bedoelde op de stal. Toen ze die waren gaan schilderen hadden ze elkaar besmeurt met verf. Ze had het shirt nog ergens liggen en moest het nog maar eens gaan zoeken. "Waarschijnlijk ga je nooit stoffen, ik ken jou al." Zei ze met een grote grijns op haar gezicht. Als ze nog zoveel bij Kangin zou rondhangen als eerst zou ze er waarschijnlijk zelf aan beginnen. Voor ze haar chocomelk nam, nam ze de slagroom en spoot ze flink wat in Kangin zijn tas. Ze wist dat hij het lustte dus daarom deed ze lekker veel. "Voor Cowboy Kangin." Zei ze met een plagerig toontje in haar stem. Zelf nam ze ook lekker veel slagroom op haar chocomelk. Aiko sprong op de bank tussen hen in. Isaura duwde haar met een hand weg en legde haar hoofd op Kangin's goede schouder. Wat had ze die tijden gemist.

Indiaan? Niet begrijpend Kangin naar Isaura. Waar had ze het plotseling over? "Ik ga ooit wel een keer stoffen. Als ik oud en versleten ben en heeeel veel tijd heb." Niet dat hij nu weinig tijd had. Werken hoefde hij niet, kon hij nu ook niet, paarden had hij niet meer. Tegenwoordig had hij alle tijd van de wereld. Hij kon doen en laten wat hij maar wou. Paardrijden deed hij niet meer, te veel pijn in zijn borst en arm. Bovendien had hij er helemaal geen zin meer in. Leuk dat je op een paard kan zitten, maar tegenwoordig werd er zoveel misbruik van paarden gemaakt dat hij er mee gestopt was. Geen paarden meer voor hem. Misschien heel af en toe een manege paard aaien, of een paard van een ander maar hij zou er niet meer op klimmen. In zijn glas werd lekker veel slagroom gespoten door Isaura. Zelf zou hij het niet beter kunnen doen. Bij de woorden Cowboy Kangin viel een kwartje. Nu snapte hij ook waarom ze daarnet indiaan en alles had gezegd. "Cowboy Kangin is niet meer." Voorzichtig nam hij een slok van zijn chocomelk die nog best wel warm was ondanks de hoeveelheid slagroom. Door zijn borst wond kon hij zijn benen niet optrekken. Hij werd gedwongen om rechtop te zitten met zijn voeten plat op de grond. Kort hield hij zijn hoofd tegen Isaura haar hoofd aan die op zijn schouder lag. Hij slaakte een best wel diepe zucht waarna hij zijn glas weer naar zijn mond bracht en nog een slok nam. "Waar woon je nu eigenlijk?" Vroeg hij zachtjes. Isaura haar oude huis was verkocht. Daar woonde nu andere mensjes in waar hij het best wel mee kon vinden. Vanochtend hadden ze broodjes naar hem toegebracht. Waarom wist hij niet, maar het was lekker geweest.

Isaura grinnikte. "Tegen die tijd heb ik het al lang gedaan, Ik ben een meisje weet je." Zei ze vrolijk. Ze voelde zich zo gelukkig nu hij terug was. Ze fronste haar voorhoofd en keek hem aan. Ze ging terug rechter zitten en schudde haar hoofd. "Dat wil jij, maar hij is er nog steeds hoor, onder heel dat gespierde lijf van jou zit nog steeds die nonchalante Kangin die ik kan verslaan in een potje stoeien." Zei ze koppig en trok een wenkbrauw omhoog. Nu kon ze nooit meer van hem winnen, hij was veel te sterk geworden naar haar zin. "In een veel te groot huis, eigenlijk waren ik en Tay er samen gaan wonen, maar de reden weet je al waarom niet. Het is niet echt ver van de manege. Toch ga ik het verkopen, ik moet echt iets kleiners hebben dan die gevoelloze villa." Zei ze met een zucht. Het was natuurlijk een prachtig huis met zwembad aan en alles maar het was te leeg. Er lag geen gevoel in het huis en alleen zou ze het er niet in kunnen leggen. Ze moest eerlijk toegeven dat ze het paardrijden mistte. Ze wist wel dat Zephyr een goed tehuis had maar soms wou ze echt nog eens rijden. Zelfs Marengo mistte ze nu. Ze slaakte een diepe zucht en dronk wat van de'r chocomelk. Ze staarde wat voor haar uit en dacht diep na. "Als ik terug zou paardrijden, zou jij er dan zijn als ik terug op een paard kruip? Er is iets wat ik mis nu ik niet meer rijd, de paarden en hun liefde." Vroeg ze zachtjes. Als Kangin er niet zou zijn, zou ze ook niet meer gaan paardrijden. Ze moest iemand bij haar hebben die ze vertrouwde en die haar steunde. Iemand zoals Kangin.

Kangin moest kort glimlachen om de opmerking van Isaura. Een veel te groot huis zonder gevoel. Kon een huis ook gevoel hebben dan? Tuurlijk snapte hij het wel, maar het was zo makkelijk om zo te denken. Rustig dronk hij zijn chocomelk op tot Isaura weer iets tegen hem zei. Met grote ogen keek hij haar aan. Daarnet had ze nog gezegd dat ze niet meer wou paardrijden, en nu wou ze er weer opklimmen als hij er was? Waarom? Hijzelf wou niets meer met paarden te maken hebben. Gewoon door de manier waarop iedereen hier met paarden omgingen. Vooral op de manege, daar was het best wel erg. "Misschien." Sprak hij denkend. Welke reden had hij nog om met paarden bezig te gaan? Helemaal niets. Amoria stond in Korea. Ze werd gereden op een natuurlijke manier. Op haar rug lag een mooi pad zodat het gewicht van de ruiter nog wel verdeeld werd, en om haar hoofd zat niet meer dan een touwhalster. Als teugels werden twee halstertouwen gebruikt of zelfs helemaal niets. Natuurlijk kon ze een bit in en een normaal zadel op. Maar dat was zo onnatuurlijk. Iets in een paard zijn mond proppen vond hij niets meer. Contact met de mond kon je ook hebben zonder er een bit in te doen wat alles kapot maakt. "Jij zoekt een paard, ik zorg dat ik er ben." Om de een of andere reden had hij nu ook weer zin om gitaar te spelen. Maar dat lukte niet. Hij kon de snaren niet tegen de fretten aanduwen omdat hij zijn vingers van zijn rechterhand niet mocht aanspannen. Best wel irritant. "Trouwens, jij kan mij niet meer verslaan met een potje stoeien." Een uitdagende grijns stond op zijn gezicht terwijl hij naar Isaura keek en de woorden uitsprak. "Je mag het uitproberen als ik me weer volledig kan bewegen zonder dat het pijn doet." Vervolgde hij zijn zin. Hij was getraind in marshall arts, Tai Jutsu, en nog een aantal dingen. Isaura mocht dromen dat ze hem zou verslaan.

Isaura zag hoe Aiko bij pruts was gaan liggen en haar hoofdje op zijn rug had gelegd. Ze kreeg er een glimlach van op haar gezicht. "Zo, die hebben elkaar gevonden." Zei ze enigsinds verbaasd. Ze had niet gedacht dat Aiko een, voor haar, vreemde reu bij haar in de buurt liet komen. Tuurlijk waren ze broer en zus maar ze hadden elkaar al zo lang niet meer gezien. Aiko gromde naar elke andere hond die ze tegenkwam als die in huis was. Enkel en alleen omdat ze pups zou krijgen, deze keer zou alles goed gaan. Ze keek Kangin aan en knikte. "Een paard heb ik zowieso, enkel nog de moed om erop te gaan moet ik nog vinden. Yves zegt dat hij enkel mij op Marengo laat rijden. Ik ben er langs geweest en Marengo was zo blij, en ik ook." Zei ze zachtjes. Ze was nog steeds bang om er weer op te gaan rijden. Toch zou ze het doen. Ze had het Marengo belooft, ze zou hem nooit meer in de steek laten. Ze trok een pruillipje en keek hem aan. Ze wist best dat ze niet meer kon winnen. "Dan laat je mij toch winnen? Ik ben zo'n lief meisje, zo iemand kun je gewoon niet vloeren." Zei ze met een grijns. Ze schudde haar hoofd en trok een wenkbrauw op. De blik in haar ogen was eerder nonchalant en vriendelijk. "Arme jij." Zei ze. Ze zag Kangin's gitaarverzameling nog aan de muur hangen en stond recht. Ze haalde eentje van de muur die helemaal onder het stof zat. Ze nam een droog doekje en haalde het stof er van af. Ze ging langs hem zitten en grijnsde. "Ik heb geoefend. Al kan ik beter piano spelen." Zei ze trots. Rustig begon ze te spelen. Het was een rustig stukje en ze consentreerde zich op haar vingers. Het duurde niet lang en er zaten een paar kleine foutjes in maar het lukte haar aardig. "Het is nog lang niet zo goed als jou maar dat wordt ik nooit. Dat je maar snel genezen bent, dan kun je terug spelen." Zei ze toen. Ze hong de gitaar terug en ging terug zitten. Isaura keek al op tegen vanavond. Tuurlijk zouden ze haar weer moeten fotograferen nu ze Kangin terug zag. Het was ook zo'n groot nieuws dat ze haar gedachten eens kon verzetten.

"Ik ga jou echt niet laten winnen. Jij mag vals spelen, ik doe het wel eerlijk. Weet bijna zeker dat je dan nog niet wint." Kangin dronk zijn chocomelk op waarna hij zijn glas op de tafel zette en iets onderuit zakte. Nieuwsgierig keek hij op toen Isaura opeens opstond en een van zijn gitaren van de muur af haalde. Dat ze beter piano kon spelen kon hij wel geloven. AL vond hij haar gitaarspel helemaal niet slecht. Je kon horen dat ze geoefend had. Een aantal foutjes, maar als ze goed zou oefenen kon ze snel erg goed spelen. "Alles op zijn tijd. Ben allang blij als ik mijn arm ooit nog normaal kan bewegen." Zei hij luchtig. De doktoren hadden tegen hem gezegd dat er een kleine kans bestond. Vooral als hij zo stom bleef doen door niet naar hen te luisteren. Dan toch maar luisteren en vaker zijn mitella dragen. Niet meer naar buiten, tenzij hij super op zou passen en alles. Nogal verveeld keek hij eens rond. Tv kijken vond hij niet leuk meer, tenzij er journaal was ofzo. Buiten was niet veel te doen, binnen ook niet. Trainen mocht hij niet, Pruts lag te slapen samen met Aiko. Nu mistte hij zijn maatjes pas. Altijd hadden ze wel iets te doen. Van trainen tot pokeren. Zwemmen mocht hij ook niet, douchen was al een ramp volgens de dokter. "Zin om vanavond te gaan steengrillen of iets?" vroeg hij nieuwsgierig. Boodschappen had hij nog niet gedaan. Vanavond zou hij sowieso wat te eten gaan halen of uit eten gaan. In zijn eentje vond hij er niets aan, Isaura kon mooi mee.

Isaura keek hem ongelovig aan. "Ik kan heel goed valsspelen hoor." Zei ze overtuigend. Tuurlijk kon ze dat, ze wist hoe ze het moest doen. Ze wist nog toen ze op het podium bezig waren geweest maar hoe ze toch verloren was. Al had ze Siwon onderuit kunnen halen door slim te zijn. Toen was ze veel vrolijker als ze nu was. Isaura merkte het aan haar eigen, ze was serieuzer, volwassener zou haar moeder zeggen. Zelfs wist ze dondersgoed dat het kwam omdat ze nog een paar dingen moest verwerken. Zodra ze dat had gedaan werd ze terug die losbollige, koppige Isaura die ze vroeger was. Al moest ze dan wel wachten tot Kangin helemaal beter was voor ze het hem te moeilijk zou maken. "Wat dacht je ervan als ik trakteerde? Er is een geweldig restaurant in de buurt en het is er rustig." Zei ze toen bedenkelijk. Isaura keek op de klok en zag dat het iets na de middag was. Haar gsm ging af en ze nam op. Ze rolde met haar ogen en luisterde naar wat de persoon allemaal aan het brabbelen was. Ze nam afscheid en legde af. "De buren. Ze zeggen dat er iemand thuis staat. Zie ik je dan vanavond?" Vroeg ze. Toen ze iets hadden afgesproken stond ze op. Ze wenkte Aiko en deed haar jas aan. "Nog steeds geen knuf?" Vroeg ze toen. Nadat ze afscheid hadden genomen wandelde Isaura naar huis.

Eenmaal thuis zag ze dat de persoon er nog steeds stond. Ze kende de man niet dus was ze extra voorzichtig. "U weet toch dat u voor mijn huis staat?" Zei ze voorzichtig. De man draaide zich richting haar en grijnsde. Zijn donkere ogen keken haar aan. "Dat weet ik maar al te goed mevrouw Lautner." Isaura's ogen leken haast vuur te vatten. Ze kon er niet tegen als ze haar zo noemden. Wettelijk gezien was ze dat nog steeds niet. "Wat moet je?" Vroeg ze duidelijk boos. De man schoot in de lach. Een gevaarlijke twinkeling in zijn ogen. "Niets hoor. Ik wou enkel weten hoe je zou reageren op het nieuws dat je man niet lang meer zal leven." Isaura keek de man woedend aan. Ze balde haar handen tot vuisten en ze wou Aiko een comando geven. Maar de man draaide zich om en liep weg. Isaura schudde haar hoofd en toetste een code in. Pas toen ging een poort open. Snel deed ze hem achter haar dicht en op slot. Ze ging naar binnen en douchte haar snel. Ze gaf Aiko wat te eten en ging toen naar de inloopkast. Ze haalde er een simpele jeans uit en een shirt met een michael jackson gezicht in een soort potloodtekening op. Ook nam ze een simpel zwart vestje met kap. Het shirt was netjes uitgesneden en had amper mouwen. Snel deed ze het vest aan. Ze nam een paar all star hakken en deed ze aan. Haar haren had ze simpel los en haar make-up was sober. Ze had een erg naturele look. Ze nam de autosleutels en ging naar de garage. Een audi R8 stond te blinken. Ze zuchtte en stapte in. Dit was een cadeau geweest van Taylor, isaura zou al blij geweest zijn met een mini. Al snel was ze bij Kangin thuis en stapte ze uit. Ze belde aan en wachtte geduldig. Toen hij open deed grijnsde ze. "Ik rij vandaag." Zei ze simpeltjes. "Let alsjeblieft niet op de auto. Hij was een cadeau en kan hem niet weg doen." Zei ze met een haast smekende toon.

[inspi ;o]

Geduldig wachtte Kangin tot Isaura haar gesprek had afgerond. Jammer dat ze nu alweer weg moest, maar het was niet anders. Bij de deur keek hij haar even vaag aan. Knuffels had hij amper gegeven, ook niet toen hij nog niet naar het leger was vertrokken. Vooral nu wou hij niemand een knuffel geven omdat het pijn deed. Gewoon echt heel veel pijn. Toen Isaura weg was kleedde hij zich om in een simpele joggingbroek. Meer niet, had hij niet nodig. Een uurtje slapen voor hij zich weer om moest kleden om uit eten te gaan. Met een paar tellen was hij weg, in dromenland waar hij heel graag wou blijven. Niet meer alle pijn meemaken die hij had mee moeten maken. Af en toe werd hij wakker omdat hij zijn borst of arm pijn deed. Niet omdraaien in je slaap, dat had hij nog steeds niet geleerd. De wekker van zijn mobiel liet hem wakker worden. Pruts zat naast zijn bed met opgeheven kop naar hem te kijken. "Kom maar." zei hij nog half slapend. Pruts sprong op het bed en kwam aan zijn goede kant naast hem liggen. Zijn kop op zijn borst. "Lekker uitgeslapen? Over een paar maandjes gaan we weer terug. En nu moet ik echt uit me bed." Praten tegen Pruts had hem op sommige momenten er echt doorheen geholpen. Wanneer er weer een aanslag was geweest, of als hij een moment niet meer wou. Elke keer had Pruts hem er doorheen gehaald. Zijn trouwe hond. Voorzichtig kwam hij overeind tot hij op twee benen stond in het midden van de kamer naast zijn bed. Zijn kamer was precies zoals hij hem had achtergelaten. Wel opgeruimd, maar alles stond nog op dezelfde plek. Uit zijn kast haalde hij een donkere spijkerbroek uit haalde. Een beetje te groot, maar niet storend als hij er een riem omheen deed. Met wat gepriegel kreeg hij zijn riem om en vast. Het ijzeren naamplaatje wat om zijn nek hing, samen met de SUper Junior ring, zwaaide heen en weer aan de zilveren ketting. Op het ijzeren plaatje stond zijn naam en alle gegevens voor als er iets zou gebeuren. Gelukkig was er nog niets ernstigs gebeurd. Op het moment dat hij zijn witte korte mouwen shirt aan wou doen met daarover heen een vest hoorde hij de bel. Met zijn shirt en vest in zijn goede hand rende hij naar beneden. Nogal onhandig trok hij de deur open en keek hij plots naar Isaura haar gezicht. Shit, hij was nog niet aangekleed. "Jij mag rijden als je me even helpt." Nogal moeilijk keek hij van zijn borst naar het witte shirt wat hij in zijn handen had. Aankleden duurde bij hem ongeveer een kwartier als hij het wou doen zoals de dokter zei. In zijn eentje kostte dat veel tijd, kon hij niets aandoen. Tuurlijk kon hij het anders doen, maar dan trok hij zijn wond op zijn arm en borst weer open.

Isaura grijnsde en knikte. Ze hielp hem met zijn shirt en gaf pruts nog een aai. Ze wandelde terug naar buiten. Ze deed de deur van de auto open en ging zitten. Ze deed de gordel aan en toen Kangin zat vertrok ze. Haar blik was op de weg gericht. Toen ze de woonwijk uit was trok de auto op. Je voelde het amper. Na een kwartiertje rijden waren ze er aangekomen. Isaura stapte uit en nam haar handtas van de achterbank. Samen wandelden ze naar binnen. "Hadden jullie gereserveerd?" Vroeg een ober bij de ingang. Isaura bekeek de zaal eens. "Nee, maar ik neem aan dat u wel een tafel vrij hebt?" Zei ze. De man bekeek de ruimte eens en verdween toen. Isaura wachtte geduldig maar begon na een tijdje met haar voet te tikken. De man verscheen weer en Isaura's blik was duidelijk geïriteerd. "Mijn excuses dat het zo lang duurde." Verontschuldigde de man zich. Isaura knikte enkel. Ze werden naar een rustige tafel gebracht en ze kregen de menu's. "Zoals altijd Isaura? En voor meneer?" Isaura knikte. Ze had dit restaurant door Taylor leren kennen en was hier vaker geweest. Ze kende de ober en nooit was haar een plek gewijgerd. Er was een park tegenover het restaurant, het was echt prachtig.

Kangin werd in zijn shirt geholpen waarna hij zijn mitella weer omdeed en zijn vest zo goed als aandeed. Bah, rot mitella. Had hij maar beter op moeten letten en niet op moeten staan tijdens een conversatie. Eigen schuld was het geweest. Pruts liet hij thuis omdat hij anders niet kon uitrusten. Eenmaal in de auto duurde het niet lang voor ze bij het restaurant waren en een tafel aangewezen kregen. Geduldig wachtte hij op de ober die hen naar de tafel begeleidde. Heerlijk rustig. Met de menu kaart in zijn handen keek hij eens rond. Hier was hij nog nooit geweest. Maar goed ook anders vond hij er niets aan. In Korea had hij telkens hetzelfde te eten gekregen. Tijd voor iets anders, ook al was eten eten. Je moest nemen wat er aangeboden werd. Hij bestelde de saté met patat. Goed genoeg voor hem, bovendien moest hij wat aankomen omdat hij de laatste tijd alles eruit had gegooid door de medicijnen die hij had moeten slikken. Fijn, medicijnen. Ze hielpen je maar ondertussen maakte ze je ook helemaal kapot. Daarom nam hij ze ook niet meer. Hij zou het toch wel overleven. "Wanneer wil je weer gaan paardrijden?" Kangin keek nieuwsgierig naar Isaura omdat hij het wel graag wou weten. Waarom wou ze uberhaupt weer gaan rijden als ze haar dochter erdoor verloren was?

[Moet weg ]

Isaura wachtte en dronk ondertussen wat. "Ik weet het niet. Ik ben naar Marengo geweest en heb hem gelongeerd. Hij had ongeloofelijk veel energie, wat logisch is. Dus als hij rustig is denk ik dat ik terug ga rijden. Het hangt dus van Maregno af, als hij er klaar voor is, ik ook." Zei ze rustig. Ze wist dat ze door te paardrijden haar dochter was verloren. Toch kon ze de paarden niet de schuld geven. "Ik weet dat ik daardoor mijn dochter kwijt ben maar ik geef hen niet de schuld. Het was mijn eigen schuld en dat realiseer ik maar al te goed. Nu ik zoveel verloren ben besef ik pas hoe belangrijk paarden voor mij zijn. Heel mijn leven stond op zijn kop en ik wou paarden verbannen. Het domste wat ik ooit heb gedaan." Zei ze eerlijk. Ze had het pas echt beseft toen ze terug naar Marengo was geweest en hem zo vrolijk had gezien. Haar hart was zo verwarmd geweest. Na het eten betaalde ze de rekening en stond ze op. Buiten was het aan het sneeuwen. Isaura's vest werd al snel wit door de grote vlokken die erop vielen. Ze zette haar kap op en zag de persoon van vanmiddag weer staan. Isaura slikte eens en keek in zijn richting. Hij verdween weer even later. Isaura voelde een koude rilling over haar heen gaan. Isaura stapte in de auto en reed naar Kangin thuis. Ze stapte uit en wou net afscheid nemen. "Euhm Kangin? Zou je het erg vinden als ik Aiko hier breng? Een vreemd creatuur stond mij op te wachten en zei iets over Tay, dat hij niet lang meer zou leven. Toen we het restaurant uit kwamen stond hij weer te kijken. Ik heb liever niet dat er iets met Aiko gebeurt. Ze moet de dupe worden van wat ik tussen mij en tay is." Vroeg Isaura. Ze kon het niet over haar hart krijgen dat haar meisje iets zou overkomen door een eng persoon. Isaura wist wel dat ze zou moeten uitzoeken wie die persoon was, of ze het zou overleven of niet.

Kangin luisterde tijdens het eten naar wat Isaura allemaal tegen hem zei. Persoonlijk zou hij echt niet meer kunnen gaan rijden als hij iemand erdoor zou zijn verloren. Natuurlijk zaten er nou eenmaal risico's aan de paarden sport, maar hij zou het gewoon niet kunnen. Zelf een gebroken arm of iets dat vond hij niet erg. Dan zou hij gewoon weer op een paard klimmen, maar iemand anders. Nee, dan zou hij niet meer gaan rijden als het heel ernstig zou zijn. Af en toe een beetje priegelend met zijn bestek, at hij de saté en de patat op. Maar goed dat het redelijk te eten was zonder dat je het hoefde te snijden. Zijn hand bewegen ging nog wel, maar het was niet echt prettig om te doen. Weer buiten haalde hij eens diep adem en keek hij rond. Niet veel mensen buiten, op een man na die naar Isaura keek. Logisch, nog steeds was ze bekend bij de fotografen. Bij hem thuis kreeg hij wat raars te horen. Aiko kon wel bij hem blijven, daar maakte hij zich helemaal geen zorgen om. Isaura daar in tegen was wat minder slim bezig. Nooit in je eentje iemand tegemoet lopen als je het niet zeker weet. "Tuurlijk mag Aiko hier blijven. Is ook gezellig voor Pruts." Zei hij rustig. Hij zou Isaura echt niet alleen laten gaan. Desnoods zou hij haar achterna gaan. Pruts kon op Aiko passen. Zijn trouwe hond beet alles en iedereen die hij niet kende, de commando's waren in het Koreaans dus als hij eenmaal beet had kon je hem alleen terug roepen als je de juiste klanken en het juiste woord uitsprak. Toen Isaura weg was wachtte hij tot haar auto verdwenen was. Pruts was best wel opgewekt door de sfeer die in huis hing. "Pas jij straks op Aiko?" vroeg hij aan Pruts. Antwoord kreeg hij niet, alleen een luid geblaf wat hij beschouwde als een antwoord. Kangin haalde zijn mitella los zodat hij zijn arm wat beter kon bewegen voor straks. Om de schijn op te houden dat hij nergens heen ging trok hij zijn jas uit waarna hij deze over een stoel leuning gooide. Wachten tot Aiko er was en dan kon hij bekijken wat Isaura allemaal ging doen. Vertrouwen deed hij haar wel, maar niet degene die wat over Tay had gezegd.

Isaura nam afscheid en stapte in haar auto. Ze gaf flink gas en was al snel thuis. Ze nam de spullen van Aiko en zette haar op de achterbank. "Je bent bang hé?" Ze zuchtte en draaide haar om. Weer stond die man daar. Isaura schudde haar hoofd. "Ik ben niet bang van jou. Ik ben alleen bang om Tay nooit meer toe zien. Dat geef ik toe." Ze hoorde hem lachen en smeet de deur dicht. De man schudde zijn hoofd. Isaura begreep echt niets van hem. "Dan mag je heel bang zijn. Jou lieve schat is op sterven na dood. Het laatste wat hij zei was 'Isaura'. Wat is de liefde toch mooi. Hij had mij gevraagd je in te lichten." Isaura schudde wild haar hoofd. Tranen rolden over haar wangen. Ze wist dat dit zou gebeuren maar ze had niet verwacht zo. "Je liegt! Tay kan niet dood zijn! Ik wil hem zien!" De man haalde zijn schouders op. Hij gaf haar een papiertje met een adres op. "Zeg het tegen niemand." Isaura knikte zachtjes en stapte in haar auto. de man wandelde weer weg. Ze starte de auto en reed ze snel ze kon naar Kangin thuis. Ze zette Aiko er af. "Ik red mij wel." Verzerkerde ze hem en stapte terug in. Ze typte het adres in op haar gps en zag dat het een minuut of 20 rijden was. Isaura gaf gas en verdween om de hoek. Haar blik was strak op de weg gericht. Ze sloeg uiteindelijk een verlaten straat in en kwam uit op een bescheiden huis. Er brande licht en Isaura belde aan. Een man deed de deur open en leidde haar naar binnen. Ze hoorde het zachtte gepiep van een monitor. "Vertel het tegen niemand. We konden je niets vertellen over Taylor, dit is een geheime dienst. Het spijt ons dat we je zo lang in onzekerheid lieten maar het kon niet anders." Ze knikte enkel en zag Taylor liggen. Zijn ogen waren gesloten, zijn ademhaling rustig. Zijn hart klopte nog. Ze kon haar niet meer inhouden en rende naar hem toe. Ze nam voorzichtig zijn hand vast. Ze zag hoe hij zijn hoofd zachtjes draaide. Haar adem stokte even. Hij knipperde zachtjes met zijn ogen en keek haar aan. Ze voelde de tranen over haar wangen rollen.

Samen met Pruts lag hij op de bank tot Isaura voor zijn deur stond. Kangin kwam best wel moeilijk overeind waarna hij de deur open deed en de spullen van Aiko aanpakte. Isarau zei wel tegen hem dat ze het zou redden maar alsnog vertrouwde hij het niet. Waarom was die man haar op komen zoeken? Toen de deur dicht ging gooide hij haast de spullen op de grond omdat zijn borst begon te steken. Pruts stond jankend aan zijn voeten te wachten op een commando. Een enkele handbeweging was nodig om de reu door de kamer te laten rennen. Richting de keuken waar hij tegen het aanrecht sprong en een lade opentrok via een touwtje die eraan hing. Een klein doosje wist Pruts eruit te vissen die hij in zijn bek meenam naar Kangin. Uit het doosje haalde Kangin twee pillen die hij in een keer naar achter gooide en snel door slikte zonder water. Bah, gore dingen maar ze hielpen tenminste tegen de pijn. Aiko en Pruts nam hij mee naar boven zodat ze bij hem op de kamer konden slapen. Pruts lag standaard op zijn voeteneinde, Aiko mocht op Pruts zijn kussen. Eenmaal klaar om naar bed te gaan begonnen de pijnstillers te werken. Tijd om het verband om te wisselen. In de badkamer lag alles klaar, gaasjes, schoonmaak zooi, verband, watten, en nog wat zooi. Zo snel maar voorzichtig mogelijk haalde hij alles eraf om zijn borst en arm daarna helemaal schoon te maken en opnieuw te verbinden. Als iemand anders het deed ging het makkelijker, maar hij was het gewent om het zelf te doen dus hij had er geen problemen meer mee. Sloffend over de gang kwam hij aan bij zijn slaapkamer waar hij zich op zijn bed liet zakken. Slapen zou niet lukken, elke keer als hij zijn ogen dichtdeed schoot de gedachte dat Isaura ondertussen ergens vast kon zitten door zijn hoofd. Met alle plezier wou hij haar achterna gaan, maar de kans dat hij zichzelf meer zou verwonden dan anderen wanneer dat nodig was, was helaas te groot. Na ongeveer een half uur viel hij toch eindelijk in slaap dankzij alle spanning die energie vrat.