That Effy smile, you know? [open]

In het park zag men een meisje rondlopen. Geen gewoon meisje. Nee, een meisje dat gewaagd gekleed was. Haar haren waren los. Ze kwamen tot aan haar schouders, misschien een beetje langer. Haar broek was zwart en horizontaal gescheurd. Met een simpele t-shirt erboven op. Niet zo heel schokkend vond ze zelf. Iedereen keek haar na. Ze voelde de blikken branden op haar rug. Ze stopte en stak een sigaret op. Ja , ze maakte het nog erger voor de mensen. Ze rookte. Deze tijd kon niemand daar nog tegen ook al was het de normaalste zaak van de wereld. Niemand wist wat ze nog allemaal deed. In feite had ze amper zelfrespect. Ze was mager gebouwd, had O-benen en een mysterieuze lach. Niemand zou ooit weten wat er allemaal achter die lach zich verschuilde. Haar eigen ouders kenden haar niet eens echt. Enkel haar broer , Tony, wist ongeveer wie ze was. Ze gingen vaak samen feesten. Maar daar gebeurden dan vaak foute dingen die voor haar al niet meer fout waren. Dat waren gewoonten geworden. Ze had haar vrienden moeten achterlaten omdat ze weg moest. Er waren te veel problemen die haar achtervolgden thuis. Ze moest op zichzelf overleven. Effy had niemand. Had moeilijk met contact leggen. En het kwam er altijd op neer dat niemand haar mocht. Enkel mensen die zelf rookten, en al die dingen deden die zij ook deed. Dat waren weinig mensen had ze ondervonden. Ze wandelde rustig verder terwijl iedereen nog keek naar haar. Ze trok er zich niets van aan. Als mensen zouden roddelen was dat een teken dat ze jaloers waren. Ze konden allemaal doodvallen voor haar. Het manipuleren van mensen kon ze als de beste. Mensen vroegen haar vaak of ze te weinig aan liefde had gehad. Haar antwoord was altijd hetzelfde ; 'Love, love, love. What is it good for? Absolutely nothing.' Ze deed haar ogen dicht en voelde hoe de zon op haar neer straalde. Ze was licht van huidskleur en had redelijk veel make-up op. Oogschaduw, eyeliner, mascara. Sommige vonden het erover gaan of zelfs een beetje marginaal. Ze vond het geen verschil of ze nu met of zonder make-up zou rondlopen. Ze opende haar ogen terug en liep verder. Er waren veel mensen in het park en elke persoon die haar raar aankeek daar lachte ze naar. Met haar mysterieuze lach. Dan keken de mensen altijd snel weg. Waarom wist ze niet. Misschien uit schrik, schrik om haar te leren kennen. Eigenlijk was ze niet zo slecht, ze had enkel wat duistere kantjes. Ze was een mannenmagneet. Ze had al veel vriendjes gehad en vele wilden haar vriendje zijn. Je kon amper een emotie van haar gezicht aflezen. Ze deed niet aan zelfmedelijden, zielig doen of wenen. Ze reed paard, al redelijk lang. Had nog geen eigen paard maar was van plan om er één te kopen. Ze hoopte op een paard met een verleden. Dat zou een uitdaging worden. Het paard moest een litteken hebben. Niet letterlijk maar gewoon dat het al iets had meegemaakt. Net als zij. Haar paard moest een weerspiegeling van haar zijn. Ze ging na een tijdje wandelen op een bankje zitten. Stak een tweede sigaret op. Ze opende haar tas en nam ook een slok water. Nee, ze was geen meisje dat op haar lijn lette. Ze at van nature niet veel. Als ze een geheim zou hebben zou ze het toch niet vertellen tegen iemand. Ze had niemand nodig die haar zou moeten helpen. Op het eerste zicht was Effy een arrogant iemand. Zo gedroeg ze zich ook. Maar als anderen moeite zouden doen om haar toch beter te leren kennen dan zouden ze wel van gedachten veranderen. Ze nam haar gsm en stak haar oortjes er in. Begon muziek te luisteren die amper iemand luisterde. Ze trok van haar sigaret en maakte rondjes van de rook. Sommige mensen die voorbijkwamen maakten soms een grote boog om haar voorbij te gaan. Ze keek die mensen dan altijd met doordringende ogen na. Tot één persoon uit het niets naast haar kwam zitten. Ze keek hem even aan en keek toen terug de andere kant op. Wachtend op wat die persoon had te zeggen. Waarschijnlijk niet veel en zou deze al snel terug weggaan. Het bleef stil en ze keek de persoon nog eens aan. Trok van haar sigaret en bood deze zelfs aan. 'Moet je een trekje? Of ben je bang om ziek te worden.' Ze zei het met een sarcastische ondertoon. Zoals gewoonlijk. Wachtend tot de persoon een antwoord zou geven.

Met zijn hand, de knokkels geschaafd en de vingers bevlekt met wat opgedroogd bloed, zocht hij steun tegen de ruwe muren van de huizen waarlangs hij liep, soms gewoon met zijn vlakke hand tegen een raam steunend als dat zo uitkwam. De andere hand was om zijn zij geklemd. Een stekende pijn in zijn ribbenkast leidde hem met regelmaat af.
Hij hoestte. Over zijn lippen en kin zat bloed afkomstig uit zijn neus. Smerig, witblond haar viel in slierten voor zijn felle, ijsblauwe ogen. Dat kreeg je als je letterlijk in de modder terecht was gekomen, al was het maar heel even, daar werd je haar weinig schoner van. Een deel van zijn haar zat aan zijn gezicht geplakt; een snee in zijn wenkbrauw zorgde daarvoor.
Hoewel zijn stappen onregelmatig waren, waren ze trefzeker. Zijn lichaam was afgemat, zijn geest niet.
Opnieuw hoestte hij en zijn gespierde lichaam schokte.
Een man met een hond keek hem met afkeer aan toen hij passeerde en Riot reageerde slechts door zijn tanden uitdagend te ontbloten. De man liep snel door. Riot ook, beiden een andere kant op.
Hij bleef toen even staan, om op adem te komen. Hij sloot even zijn ogen en zijn gelaat vertrok. De wetenschap dat de ander het er nog veel minder vanaf had gebracht was een kleine troost.
Hij liep weer verder, ook al protesteerde zijn lijf waar het maar kon. Riot negeerde het.
Echter, hij begon uitgeput te raken. Het was niet te missen; hij begon te zwalken, zijn knieën knikten af en toe en hij moest zijn spieren tot het uiterste spannen om overeind te blijven.
Hij had geen idee hoe hij thuis zou komen, maar weigerde het als een probleem te zien. Hij kwam er wel.
Hij kwam bij het park, waar hij doorheen moest en slenterde door.
En toen gaf zijn lichaam het op. Hij plofte neer op een bankje, kapot, en ademde zwaar. Hij voelde een blik op hem gericht en keek op. Hij was naast een meid gaan zitten. Hij ontspande weer iets; ze zag er niet uit alsof ze in staat was voor hem een bedreiging te vormen. Dat wilde niet zeggen dat hij haar vertrouwde. Ze was een vreemde, immers, zij het niet een die een probleem leek te zijn.
Hij veegde zijn haar uit zijn ogen en leunde achterover. Hij ademde weer iets rustiger.
"Moet je een trekje? Of ben je bang om ziek te worden."
Riot ging niet eens in op de halfslachtige poging tot een uitdaging. Zijn normaal zo korte lontje was momenteel een beetje buiten schot. Zijn energie was hij nu namelijk wel kwijt.
Hij nam zwijgend de sigaret aan en nam een lange trek. Het werkte enigszins kalmerend, al was Riot Masquerade de adrenaline nog niet helemaal kwijt; een deel van hem had die opgefoktheid nog in zich.
Hij blies langzaam de rook uit en nam nog een trekje, waarna hij de sigaret teruggaf aan het meisje. Hij knikte kort, bij wijze van bedankje.
Ergens wilde hij meer, wilde hij zelf weer een pakje hebben en er nu gewoon een stuk of wat oproken, maar dat kon hij tegenover Solance niet echt maken. Stonk hij weer zo uit zijn muil.
Opnieuw verliet een rookwolkje zijn mond. Kort daarop hoestte hij. Het was geen hoest van een beginnende roker. Meer die van iemand die zojuist bij een redelijk venijnig gevecht betrokken was geweest.
"Godverdomme," mompelde hij. Hij had genoeg ervaring met fysiek letsel om te weten dat hij met dit alles nog wel even zoet zou zijn. Hij onderdrukte een zucht. Nou, dat was dan maar zo. Nou niets meer aan te doen.
Hij keek voor zich. Mensen passeerden, vermeden het naar hem te kijken of bekeken hem juist alsof hij een alien was. Misschien was hij dat voor hen wel. Zijn wereld lag mijlenver uit de buurt bij die van de meeste mensen die voor hem langs liepen. Zo zouden hij en die net in pak geklede heren elkaar waarschijnlijk nooit wederzijds begrijpen en ging de lol van groepjes trendy geklede tienermeisjes volledig langs de onhandelbare jongen heen.
Riot trok een been op. Eigenlijk wilde hij even zijn ogen sluiten, maar in het openbaar deed hij die dingen simpelweg niet. Dan was je kwetsbaar en vertrouwen kon je je kop kosten.

De kerel nam 2 trekken van de sigaret. Effy trok een wenkbrauw op. Hij was niet bepaald verlegen. Ze bekeek hem eens en zag dat hij er niet echt gezond uit zag. Ze nam haar sigaret terug en trok ervan. Ze bekeek hem nog eens en zei toen ;' Ga je nog vertellen wat er aan de hand is met jou of wat er met jou gebeurd is? Anders wordt het hier niet echt interessant'. Ze was zelf niet echt een verlegen persoon. Ook niet echt op haar mond gevallen. Totaal geen gemakkelijk persoon was ze. Nieuwsgierig kon ze ook wel een beetje zijn, waarom zou hij zo toegetakeld zijn? Dat hoopte ze te weten te komen en anders zou dit tot niets leiden. Mensen bleven kijken en ze bleven ook daarna nog naar achter kijken. Er kwam een groep meisjes voorbij die Effy redelijk afschuwelijk aankeken. Ze liet ze gewoon voorbijgaan. Schonk er geen aandacht aan want ze zouden toch als een groepje bitches sterven. Haar mysterieuze glimlach kwam weer op bij die gedachte. Mensen zouden haar nooit helemaal begrijpen. Ze had duistere gedachten. Meestal dan toch. Niemand, maar dan ook echt niemand was geschikt om haar hart te breken. Ze was ijskoud. Niets kon haar nog schokken. Genoeg had ze meegemaakt in haar korte leven maar niemand moest dat weten. Enkel haar vrienden van vroeger wisten haar verleden en dat zou zo blijven. Ze vertrouwde niemand anders dan haar vrienden uit haar oude stadje. Effy zuchtte een keer. Ze nam nog een slokje van haar water en bood het aan de kerel naast haar aan. Vriendelijk kon ze zijn. Enkel als ze je niet moest zou je het ook weten. Dan zou ze je het leven zuur maken en zorgen dat je nooit iets zou kunnen bereiken. Had ze zelf ook meegemaakt tot ze zich onkwetsbaar opstelde. Als iemand zonder hart. Iedereen vond haar hartloos omdat ze amper om iets gaf.
[sorry voor korte post]

(maakt niet uit; ik kan er genoeg mee, daar gaat het om)

Riot voelde dat ze weer naar hem keek.
"Ga je nog vertellen wat er aan de hand is met jou of wat er met jou gebeurd is? Anders wordt het hier niet echt interessant"
Hij keek opzij en trok even zijn wenkbrauwen op. Het was maar wat onder je interesses viel. Het viel hem op dat ze nogal wat make-up droeg. Het was iets wat hij nooit echt aantrekkelijk had gevonden, maar ieder zijn ding.
Nuchter haalde hij zijn schouders op.
"Gevecht, lijkt me duidelijk," antwoordde hij stug. Hij streek zijn haar weg en trok de pluk los die aan de snee in zijn wenkbrauw geplakt zat. Dat stak even, maar vergeleken de pijn in zijn ribbenkast stelde het niet veel voor.
Zijn gedachten dwaalden af naar de confrontatie. De hel was behoorlijk losgebroken en hijzelf was zozeer blind van woede geweest dat hij zich er ook niet zo gek veel meer van herinnerde, op de aanleiding na.
Een student met een klembord kwam hun kant op.
"Zo, jij ziet er toegetakeld uit," zei de jongen vlot. Hij had zijn haar met gel achterover gekamd en een klein sikje op zijn kin. Riot fronste en vernauwde zijn ogen iets.
"Heb je een beetje een goede zorgverzekering?" vroeg het knulletje verder.
"Wat moet je van me?" reageerde Riot ruw. De jongen opende zijn mond en sloot hem toen weer.
"Ik wilde je een goede deal aanbieden, goedkoopste zorgverzekering van het moment, maar misschien heb ik bij de jongedame meer geluk?" zei hij soepel en hij wendde zich tot het zwaar opgemaakte meisje naast Riot.
Laatstgenoemde trok zich er verder niets meer van aan. Zag hij eruit alsof hij het soort was met een zorgverzekering?

Een gevoel van intense honger bekroop haar. Haar lange, golvende blonde haren streelden aangenaam haar wang terwijl ze voorover gebogen over haar kommetje met cornflakes zat. Een aarzelende hap, niet zeker wetend of ze het wel moest doen. Een trilling, een flikkering, haar maag die brulde. Ze had gisteren moeten eten, had niet zo stom moeten doen en had gewoon moeten eten. Maar om een of andere reden, misschien de reden dat ze aan het vechten was tegen van alles, kon ze het niet.
Een van de stukken cornflakes bleef achterin haar keel hangen, stak, wou niet weggespoelt worden. Het voelde rottig. Zo rottig dat Solance al haar eten het liefst er weer uit wou hebben. Met tranen in haar ogen schoot ze de badkamer in. Dankte God, hoewel ze absoluut niet geloofde, dat Riot er niet was en stak zonder verder nog te aarzelen haar vinger in haar keel. Het scherpe stukje cornflakes verdween en vrijwel de rest van de cornflakes die ze net zo met veel moeite naar binnen had gewerkt, verdwenen ook. Solance hield haar ogen dicht, spoelde toen de toilet door en liet zichzelf op de koude vloer zakken. Het getrippel van hondenpootjes kwam dichterbij, naderde haar en hield uiteindelijk voor haar neus stil. Het al te bekende gehijg van de Golden Retriever kwam niet als een verrassing.
“Patrick.” Ze zuchtte, opende haar ogen en sloeg toen haar armen om de hond heen. Ze trilde, merkte dat pas toen ze hem over zijn kop probeerde te aaien. Ze moest wat eten. Opnieuw proberen. Ze zou wel wat in de stad kopen, kon ze gelijk met de honden nog wat boodschappen halen.
“Gypsy, kom jongen!” Ze stond voor de deur, rammelde met de riemen hoewel ze deze eigenlijk nooit echt om deed bij de honden. Maar het geluidje was herkenbaar en stond voor wandelen. Gypsy sprong op van zijn plekje op de bank en racete naar haar toe. Zijn kop duwde hij in haar knieholte en met zijn staart sloeg hij wild en enthousiast om zich heen. Solance grinnikte, aaide hem en liet hem en Patrick toen naar buiten. Patrick was weg nog voordat Solance de deur achter zich dicht had kunnen doen. Het maakte niet uit, het gebeurde namelijk altijd. Hij kwam toch wel terug.
De wandeling naar de stad had haar goed gedaan. Het was een wandeling van een uurtje, hun huis lag semi-afgelegen in het bos en was tamelijk onvindbaar als je niet wist waar je moest zoeken. Hoewel het niet bepaald in de buurt van iets lag, behalve in de buurt van bomen, was het echt hun huisje. Het was schoon, prettig, warm en knus. Hoewel de meubels absoluut niet matchte en het niet kwalitatief de beste spullen waren, was het ‘thuis’. Solance had zich nog nooit ergens zo prettig gevoeld als hier. Ze wist alleen niet of dat kwam door Riot of door het huis zelf. Misschien wel een combinatie.
Zwarte vlekken danste voor haar ogen en Solance greep zich vast aan een straatlantaarn die zich dicht bij haar bereik bevond. Toch kon ze niet voorkomen dat ze op de grond zakte en daar even moest blijven zitten. Omstanders bekeken haar verontrust, wisten niet zeker of ze zich ermee moesten bemoeien of dat ze haar moesten laten zitten, maar uiteindelijk besloot een wat ouder vrouwtje dat Solance hulp nodig had. Ze tikte het magere meisje op haar knokige schouder.
“Pardon, maar kan ik je helpen?” Solance keek op, wachtte tot haar slechte zicht verdween en ze de vrouw kon zien. Een kleine vage glimlach lag op Solance’ haar lippen terwijl ze haar hoofd schudde.
“Het spijt me,” mompelde ze. “ Ik heb gewoon niet genoeg gegeten vanmorgen.” Het was geen leugen. Wat ze had gegeten, was te weinig geweest. Ze had het daarbij ook nog eens uitgespuugd, waardoor het absoluut geen meerwaarde had gehad. En doordat ze dus net had gespuugd, voelde ze zich ook nog eens ziek, zwak en misselijk.
“Hier, kindje, ik heb net kaasstengels gehaald. Ik geloof dat je die absoluut kunt gebruiken.” Er klonk geen verwijt en geen spot door in de stem van de vrouw, waardoor er tranen in Solance’ ogen sprongen terwijl ze de kaasstengel met een bevende hand aanpakte. De andere lag nog strak om de lantaarnpaal heen en die zou ze daar ook nog even moeten laten liggen. Hoewel het de nodige moeite kostte, knabbelde ze de volledige kaasstengel op en voelde hoe de energie weer langzaam en aarzelend door haar lichaam begon te stromen. Solance bedankte de vrouw in alle ernst, vroeg om haar adres en beloofde haar dat ze nog eens van zich zou laten horen.
Hoe ze uiteindelijk zonder kleerscheuren het park wist te bereiken, was ze niet helemaal zeker over. Maar het was haar gelukt en ze droeg een klein plastic tasje met wat warme bolletjes en kaasstengels van de bakker. Nee, die had ze niet van de oude dame gekregen. Ze had ze van haar eigen geld gekocht.
Voordat ze Gypsy tegen kon houden, überhaupt voordat Solance zelf doorhad wat er gebeurde, vloog Gypsy als een pijl uit de boog weg naar een lichtblonde jongen op een bankje. Solance keek naar de jongen en voelde hoe er een grijns op haar gezicht kwam. Haar wangen werden rood en haar hart begon als een gek sneller te slaan. Toen zag ze het meisje naast hem zitten. Een onbekend meisje, die een gesloten houding aan had genomen tegen de wereld. Solance voelde zich hoogst ongemakkelijk als ze eraan dacht dat ze contact met het meisje zou moeten leggen.
Toen zag ze de wonden. Een lichte kreun rolde onbedoeld over haar lippen en daardoor werd ook Patrick bewust van Riots aanwezigheid. In tegenstelling tot Gypsy, wendde haar hond zich tot haar en duwde zijn snuit troostend tegen haar hand aan. Hij bleef gebroederlijk naast haar lopen en toen Solance neergeknield was voor Riot en hem ernstig aankeek, liep Patrick naar Gypsy toe om even ‘bossy’ te doen.
“Riot,” mompelde Solance terwijl ze moeilijk keek en probeerde hem niet al te hard aan te raken. “Wat is er gebeurd?”
"Ik wilde je een goede deal aanbieden, goedkoopste zorgverzekering van het moment, maar misschien heb ik bij de jongedame meer geluk?" klonk het naast haar. Toen pas merkte Solance het knulletje op en automatisch kwam er een grijns op haar gezicht. Hoewel het haar ontgaan moest zijn, moest Riot hem hebben weggekregen.
Solance kwam weer overeind en rommelde wat in haar zakken, om vervolgens tot de conclusie te komen dat ze geen zakdoekjes had. Misschien zaten er wel servetjes in haar plastic tasje. Deze ploos ze uit, trok er uiteindelijk een uit en keek er toen aarzelend naar.
“Heeft dit wel zin?” vroeg ze zich hardop af. Toen haalde ze haar schouders op. Het ding was vettig, van de kaasstengels waar hij omheen had gezeten. Dan maar niet. Ze ging niet riskeren dat ze Riot pijn deed.

Een bolletje vacht schoot op hem af. Verrast keek Riot op toen hij zijn hondje herkende. Hij tilde Gypsy moeiteloos op en zette het hondje op het bankje, naast hem, waarna hij het diertje liefdevol achter diens oortjes kriebelde. Het hondje sprong met zijn kleine voorpootjes tegen Riot's schouder op en deze grinnikte even.
Hij keek op en zag haar. Een oprechte, maar licht gepijnigde lach verscheen op zijn gehavende gelaat. Ze knielde voor hem neer, en raakte hem voorzichtig aan. Hij hield even zijn adem in, maar bleef redelijk rustig zitten. Iemand anders dan Solance, iseco of Margaret hoefde dit niet te proberen bij de wantrouwige jongen.
“Riot.”
"Hey," groette hij en hij probeerde niet te laten merken hoe verdomd veel zeer zijn lichaam deed. Hij wilde niet dat zich zorgen om hem maakte.
“Wat is er gebeurd?” vroeg Solance hem en hij haalde zijn schouders op.
"Gewoon," mompelde hij. "Ruzie gehad."
Hij wist niet goed wat hij er verder nog over kon zeggen.
"Hij daagde me uit, vandaar," voegde hij eraan toe. Hij trad niet teveel in detail. Hij gokte dat het niet het soort details waren waar hij zijn vriendin een plezier mee deed.
Hij bekeek haar terwijl ze ergens naar op zoek leek. God, wat hield hij van haar. Ze was een van die weinige mensen voor wie hij echt zonder aarzeling zijn leven zou geven. Niet dat dat zoveel waard was, maar toch.
“Heeft dit wel zin?”
Het duurde even voor hij doorhad wat ze precies bedoelde.
"Laat maar joh, 't komt wel goed met me," zei hij nuchter.
Hij realiseerde zich dat hij haar normaal al lang zou hebben gezoend, maar in het openbaar hield toch iets hem tegen. Wellicht het feit dat hij zijn omgeving dan niet meer in de gaten kon houden. En als hij zich over zou geven aan wat hij voor haar voelde, dan was hij kwetsbaar en kwetsbaarheid beperkte hij als het even kon tot de mensen om wie hij gaf.
Dus pakte hij voorzichtig haar hand. Met zijn ruwe duim wreef hij voorzichtig over de rug van haar hand.
"Blij je te zien," mompelde hij, ietwat onhandig, maar oprecht. Hij mocht dan het soort vechter zijn waar je geen ruzie mee wilde, op sociaal gebied stond Riot gewoon niet zo sterk, en hij was zeker geen woordsmid.
Hij stond moeizaam op. Een moment lang voelde hij zich wat duizelig. Toen trok hij Solance even tegen zich aan. Een knuffel moest kunnen, en hij wou haar dicht bij zich hebben.
Zijn ribbenkast protesteerde als een gek, maar hij negeerde de pijn voor zover dat nog ging. Solance ging voor. Toen hij een hoestbui op voelde komen liet hij haar los en plofte hij terug op het bankje, naast het onbekend meisje. Zijn lichaam schokte iets bij elke hoest die eruit kwam en zijn gezicht vertrok van de pijn.
"Godverdomme," bracht hij schor uit. Hij probeerde luchtig naar Solance te grijnzen, maar zijn gelaat liet het niet toe. Hij wilde iets geruststellends zeggen, maar ook hij was wel zo slim om te weten dat ze er echt niet in zou trappen. Hij leundeachterover en haalde diep adem. Jezus wat een puinhoop.