Smile today, tomorrow could be worse [2.] [Alice]

Een soort van last viel van zijn schouders toen ze haar ogen opende, hij was blij dat ze niet in slaap gevallen was. Het zou geen drama zijn geweest als dat wel het geval was, maar hij had haar graag nu alles verteld, en niet morgen, als het moment anders was, en hij het misschien niet meer de juiste gelegenheid vond. Zijn mondhoeken krulde lichtjes omhoog tot een klein, scheef glimlachje. "Ja, ik ben bij je." Hij keek naar haar groene ogen, waar ze verward mee knipperde door het felle licht van de lamp aan het plafond. "Was het erg op het strand? Heb ik een scène zitten maken?" Hij wou net zeggen dat het wel 'meeviel', dat ze gewoon het voledige strand bij elkaar had geschreeuwd en te dronken was om op haar eigen houtje het strand af te wandelen en hij haar over zijn schouder had moeten dragen. Zijn schouder! Hij tastte met zijn hand naar zijn schouder en voelde hoe zijn sweater aan stukken gescheurd was en hoe gevoelig zijn huid niet was geworden. Waarschijnlijk een schaafwonde. En als de kop op de nagel, kreeg Alice een geschrokken blik op haar gezicht. "Lawrence, je hoofd!" Daar had hij zelfs niet meer aan gedacht, de pijn uit zijn hoofd was zo goed als verdwenen! Hij wreef over de achterkant van zijn hals en voelde geronnen bloedklonters in zijn haar zitten en op de huid daaronder. Toen zag hij hoe Alice weer achterover op het bed viel na een poging te hebben gedaan om rechtop te gaan zitten. Hij boog voorover, over haar heen en zette zijn handen langs haar hoofd om naar haar te kunnen kijken. "Alice! Riep hij en deed het bed wat bewegen. Zo stond hij vijf minuten lang voorover gebogen, haar wanhopig weer bij bewustzijn proberen te brengen.
Toen ze weer met haar voetjes op de begane grond kwam keek ze hem recht in de ogen en zuchtte hij. "Doe kalm alsjeblieft, je bent niet in staat om te veel inspanning te leveren!" Hij wist goed genoeg hoe het was om dronken te zijn, en hoe hulpeloos je dan soms kon zijn. Daarna raakte ze onverwacht met haar warme hand zijn wang aan, en een tinteling liep door zijn ruggengraat. Haar slanke, lange vingers streken het gedroogde bloed van zijn wang af. Of toch voor zover dat mogelijk was. "Hoe gaat het met je?" "Het gaat echt met me, maar ik maak me meer zorgen om jou?" Ze leek stilaan helderder te kunnen denken, maar hij vertrouwde het zaakje nog niet volledig.
Hij ging weer rechtop staan in plaats van -best intiem- boven haar te hangen, toen ze rechtop krabbelde en het flesje water op zijn nachtkastje nam. "Ik ga wel wat fris voor je halen!" Maar ze had de dop er al af en zette het flesje tegen haar volle, rode lippen. "Je moet je hoofd verzorgen. Ik zou het mezelf niet kunnen vergeven dat ik je een hele tijd om mij laat bekommeren en je zelf met pijn ligt." Hij glimlachte weer, met zijn typisch, scheef glimlachje en ging langs haar op bed zitten. "Maak je om mij alsjeblieft geen zorgen. Ik kan goed genoeg voor mezelf zorgen!" Zijn stem klonk diep en zwaar, maar op de een of andere manier ook heel aangenaam en rustgevend.
Hij voelde haar hand op zijn bovenbeen en keek haar recht in de ogen. "Dankjewel voor daarnet. Ik denk dat ik anders niet zou thuis geraakt zijn.." Hij zuchtte zacht, het klonk als een verontschuldiging. "Alice, als dat het enige is wat ik zou moeten doen om je weer gelukkig te maken, dan zou het gemakkelijk zijn. Maar dat is het niet! Ik heb zoveel goed te maken. Ik bedoel maar..." Hij wendde zijn blik niet af, maar bleef haar strak aankijken, af en toe met zijn ogen knipperend. Anderen hadden misschien schuldig hun blik afgewend, uit schaamte, maar zo was hij niet. Hij schaamde zich een beetje, maar gaf niet snel een zwakke, fragiele kant van hem bloot. Hij stond sterk in zijn schoenen, en dat was nu nog steeds te zien. Ook al was hij zwaar in de fout gegaan. "De reden waarom ik nooit geantwoord heb of contact met je heb gezocht, is heel simpel. Ofja, voor mij, maar niet voor jou. Het zit zo, ik heb nooit in mijn leven me aan iemand heb gebonden voor langer dan een week, of soms enkel een nacht. Dit omdat ik van het leven geniet, van mijn vrijheid en geen verplichtingen. Maar nadat je me heel je verleden vertelde, kreeg ik bang. Bang dat je je aan me wilde binden, en daar was ik nog niet klaar voor. Ik ben een kind in een volwassenen lichaam Alice, ik hoop dat je dat begrijpt. Voor jou klinkt het misschien stom, maar het is veel ingewikkelder hier vanbinnen" Hij haalde zijn hand door zijn haar en tikte met zijn vinger op zijn gespierde borstkas. "Ofja, dat was ik. Ondertussen is enorm veel gebeurd. Ik geef toe dat ik een stuk of vijf meisjes hier bij me in de slaapkamer heb gehad in de tussentijd, maar dat is niet het enige dat is gebeurd. Mijn ouders vonden mijn spelletjes genoeg en hebben gezegd dat ik binnen de maand hier buiten moet. Ik ben dus helder beginnen denken, over een huis, een baan, mijn paard, maar ook over jou. Over hoe je mij je geheimen hebt toevertrouwd, en ik je vertrouwen heb geschaad, ook al kende we elkaar slechts een dag." Hij slikte een keer. "Als ik terugkijk, vind ik mezelf een monster Alice, hoe ik je zo heb laten vallen, en alleen heb laten zitten met je problemen terwijl ik de enige was tegen wie je ze hebt durven vertellen. Dus ik kwam tot het besef dat ik enorm verkeerd was. Maar hoe had ik weer naar je toe moeten komen? Met welk zwak excuus? Dus voor mij leek het duidelijk... Je gewoon proberen te vergeten en verder gaan, met mijn spijtgevoel knagend aan me." Nog steeds waren zijn ogen op haar gericht. "Totdat ik je deze avond opnieuw tegenkwam, en mezelf niet kon bedwingen om je nog meer te negeren. Ik moest het je gewoon vertellen." En nu zaten ze hier, hij babbelend en zij luisterend. Hij wachtte haar reactie af, ergens bang, maar ergens ook opgelucht, dat hij zijn verhaal kwijt had gekunnen ongeacht de consequenties.

Klik

Ze luisterde aandachtig naar zijn diepe, aangename stem en hij zag hoe haar mond elke keer een beetje wijder open ging staan. Het was duidelijk aan haar volledige lichaamshouding dat ze dit niet had zien aankomen. Toen hij vertelde dat hij over haar had nagedacht, leek er op de een of andere manier een last van haar schouders te vallen, ookal was hij hier niet helemaal zeker van. Het kon ook een andere betekenis hebben. Ze sloeg bijna dubbel en gooide niet veel later haar armen door de lucht. Lawrence keek met grote ogen toe en was geschrokken, maar ook benieuwd naar de 'uitleg' van haar reactie. "Nu moet jij twee seconden zwijgen." Hij slikte kort en keek haar al die tijd nog steeds strak aan, zonder ook maar iets of wat emotie op zijn gezicht te laten aflezen. Alice kwam snel een heel stuk korterbij, waardoor zou automatische reactie was om wat achteruit te leunen, niet als afwijzing, maar als teken dat hij geen gekke dingen wou doen. Hij had haar alles eerlijk verteld in grote lijnen en wou nu serieus met haar praten. Anders was alles voor niets geweest. Hij voelde haar zachte adem tegen zijn kaken, waar een lichte baardgroei stond en liet zijn ogen haar volgen toen ze weer achteruit ging en begon te vertellen. Haar kleedje was wat omhoog gekropen door op het bed te zitten, en haar bovenbenen waren bijna volledig bloot. Toch verplichtte hij zichzelf om naar haar gezicht te kijken toen ze sprak, en niet toe te geven aan de verleiding om zijn ogen vast te klampen aan de rest van haar prachtige lichaam. Terwijl ze vertelde nam ze zijn hand vast, en hij kneep er zachtjes in, als teken dat hij haar begreep en aandachtig luisterde. Ze had immers groot gelijk. "Maar dat wilt niet zeggen dat ik je geen kans meer wil geven." Ze glimlachte naar hem, en hij zuchtte kort van opluchting voordat hij zijn stralend witte tanden liet zien door ook een glimlach op te zetten. "Bedankt dat je het zo goed opneemt."
"Maar vooraleer we het over al die zaken gaan hebben wil ik eerst dat je dat bloed van je gezicht af wrijft, zo kan ik niet op je hoofd blijven verder kijken." Hij grinnikte en keek naar haar toen ze van het bed opstond en naar de badkamer liep om een warm washandje met water te halen. "Wees niet bang, ik zal niet weglopen!" Enkele ogenblikken later stond ze voor hem terwijl hij nog steeds op het tweepersoonsbed zat, en waarschuwde hem dat het zou kunnen prikken. "Hoe erg kan het..." Het washandje ging over zijn hals, waar enkel geronnen bloed hing en het geen pijn deed, maar toen het meer naar zijn schouders ging, waar hij enkele stevige schaafwonden had, spanden al zijn spieren uit reflex op en trok hij terug. "Damn!" Vloekte hij, en ontspande zijn spieren weer zodat ze het bloed verder kon afvegen. "En hoe ga je het oplossen met je ouders? Waar ga je heen?" Hij zuchtte en liet zijn schouders hangen. "Ik weet het niet. Alles is tot nu toe nog steeds een groot vraagteken, of er moet zich de kortste keren een mirakel voordoen." Kort gingen zijn gedachten naar Vixen, zijn klein crossmachine. "En dan is er nog Vixen. Die moet ook mee, naar waar ik ga. Van dat beest neem ik geen afscheid, nog niet voor al het geld van de wereld." Nogmaals verliet een diepe zucht zijn lippen, terwijl Alice nog steeds zijn wondes aan het schoonmaken was. Ze depte over zijn voorhoofd en hij keek haar aan terwijl ze geconcentreerd bezig was, naar de sierlijke denkrimpel tussen haar smaragdgroene ogen, haar felle jukbeenderen en rode lippen die mooi uitkwamen op heer lichtere huid.
Toen ze klaar was met het afdeppen van het geronnen bloed stond hij voorzichtig op van het bed, en voelde hoe hij ook spierpijn in zijn rug had gekregen van het vallen. Hij liep al schuifelend naar zijn kast, zijn sokken over de houten vloer schuivend. "Deze zijn voor de vuilbak!" Zei hij met een scheve glimlach terwijl hij zijn kast openschoof en zijn ogen over de leggers liet gaan en een nieuw shirt uitzocht. Toen hij een rood geruitte houthakkershemd had genomen trok hij zijn gescheurde tshirt uit en smeet die bij de ook kapotte sweater die al langs zijn bed lag. Langzaam draaide hij zich weer naar Alice, terwijl gefocust op het losmaken van de knoopjes voordat hij het over zijn ontblootte bovenlichaam (drool) trok en weer naar haar toe schuifelde. Buiten begon het licht te worden, en hij wist van zichzelf dat hij toch niet meer zou kunnen slapen, ookal werden zijn ogen zwaar. "Ben je moe Alice?" vroeg hij zich af en ging weer langs haar op het bed zitten en haar blonde haar aan een kant naar achteren legde. Haar lippen waren zo uitnodigend, en hij had een drang om die van hem erop te plantte en haar te kussen. Maar hij verbeet weer zijn verlangens en in plaats daarvan liet hij zijn ogen veelbetekenend in die van haar hangen. Met zijn hand trok hij voorzichtig haar kleedje een beetje omlaag.

Zijn donkere ogen hadden die van haar nog geen seconde losgelaten en hij haalde zijn hand door zijn warrige haren toen hij zijn kapotte kleren weg had gegooid. Hij zag er best stoer uit in zijn houthakkersvest. "Als het een oplossing kan zijn kan je altijd bij mij terecht. Ik heb een enorme, grote tuin waar nu de husky's zitten, maar waar ik met gemak een stal kan opbouwen. Dichtbij mijn tuin heb je het bos waar je met hem kan gaan wandelen. Dus ja" Haar woorden liet hij even tot zich bezinken en dacht even na voordat hij zou antwoorden. Het ging hier over serieuze zaken en hij wou niet weer een fout maken. "Alice, je voorstel klinkt enorm aanlokkelijk, maar ik denk niet dat het een goed idee is. Toch niet voor onmiddellijk. Ik wil eventjes tot mezelf komen en voor mezelf leren zorgen, want anders zou ik voor ik het weet van jou afhankelijk worden zoals ik nu afhankelijk ben van mijn ouders. Ik wil geld verdienen en iets van mezelf uitbouwen." Hij hoopte haar niet gekwetst te hebben, dat was absoluut niet zijn bedoeling, het enige wat hij wou wat realistisch blijven en zijn toekomst zo goed mogelijk uitstippelen, no matter what er zich nog op zijn pad te wachten stond.
Toen hij weer naast haar op het bed plaatsnam zuchtte ze, en hij luisterde vol concentratie naar de woorden die ze uitbracht. Hij moest glimlachen toen ze gedaan had met spreken en haar hoofd op zijn schouder legde. "Daar ben ik ook blij om, geloof me." Hij streelde met zijn vingers teder door haar haren en rook het parfum dat nog steeds niet verdwenen was opstijgen en zijn neusgaten vullen.
Het mislukte Alice om een enorme geeuw te onderdrukken en Lawrence kon het niet laten van er hartelijk om te lachen. Ze was zo'n elegant meisje, en om daarvan zo een dierlijke geeuw te zien... Hij had het in ieder geval niet verwacht! "Ik wil niet dat je weggaat vannacht.. Ik heb dit gemist, die warmte. Weet je nog toen in het bos, met je jas? Dat we in één jas rondliepen als een echt stel?" Hij zuchtte diep, van gelukzaligheid. En of hij zich dat nog herinnerde! "Maak je geen zorgen, vannacht blijf ik dicht bij je en zorg dat er je niets overkomt. Je moest eens weten hoe vaak ik heb terug gedacht aan dat moment..." Zijn stem klonk rustig en beheerst, maar vanbinnen speelden zijn emoties alle kanten op. Hij merkte dat ze diep in zijn ogen keek, en hij trok een klein, scheef glimlachje waarbij hij zijn lippen nat maakte. Niet veel later verbrak ze het oogcontact en keek door het grote raam naar buiten, waar de maan hoog aan de hemel stond en de sterren er rondom dansten. "Je hebt gelijk, het is prachtig. En ik ga er nog van genieten zo lang ik kan!" Hij zette zich wat verder op het bed en liet zich achterover vallen, op zijn ellebogen steunend zodat hij Alice kon blijven aankijken. Alsof het voorbestemd was vroeg ze de volgende vraag: "Maar vertel eens, hoe zie jij de toekomst nu? Hoe voel je je nu en wat wíl je?" Over wat hij ging doen qua wonen en geld verdienen hadden ze het al gehad, dus hij kon er maar een ding uit opmaken. Dat ze bedoelde hoe hij hún toekomst zag. Hij grinnikte en keek nogmaals naar buiten waar de maan en sterren nog even hard schitterden voordat hij zijn buikspieren liet werken, wat rechter kwam en haar vastnam aan haar twee polsen en zo weer mee naar beneden trok zodat ze op hem kwam te liggen. Ze was een pluimpje van gewicht en hij vond het heerlijk om haar zo dicht tegen hem aan te hebben. Voorzichtig streek hij haar blonde haren naar een kant en keek haar diep in de ogen. "Hopelijk denk je er hetzelfde over als ik." Hij bracht zijn hoofd korter naar dat van haar en drukte een zoen op haar voorhoofd, voordat hij het topje van zijn neus tegen dat van haar drukte. Ze rook naar rozen, nee.. Hij kon er geen naam op kleven, maar haar geur betoverde hem helemaal en deed een rilling door zijn lichaam lopen. Hij hield zijn hoofd schuin en liet zijn lippen voorzichtig die van haar raken, voordat hij ze er vol op drukte. Hij deed helemaal geen moeite meer om haar kleedje wat omhoog kroop, omlaag te houden. Met zijn handen ging hij voorzichtig over haar smalle taille en voelde het dunne stof van haar kleedje als water over zijn vingers glijden. Hier had hij zo lang naar uitgekeken, en hij betwijfelde of hij zichzelf nog zou kunnen bedwingen als ze eenmaal fantsoenlijk antwoord gaf aan zijn lippen. "Je maakt me gek!" Zijn buikspieren duwde tegen die van haar en zijn ademhaling werd zwaarder en zwaarder.

Dit was waar hij al zo lang naar uitgekeken had, dit was waar hij al zo lang naar verlangde. Naar haar...

T I M E J U M P

Het was goed geweest, héél goed. Na de daad was gebeurd waren ze samen in slaap gevallen, Alice veilig met zijn armen rond haar heen en hij nog half rechtop zittend om haar een zo veilig mogelijk gevoel te geven. Maar hij had zich niet lang rechtop kunnen houden, zijn hoofd was opzij gevallen en zijn arm afgezakt naar haar middel. Het was een rustige nacht, totdat Lawrence opeens wakker werd door een pijnscheut in zijn hals wakker werd en niet veel daarna geschreeuw hoorde en het laken van zijn naakte lichaam werd afgetrokken. "Papa verdomme!" Half slaapdronken keek hij om zich heen, knipperend met zijn ogen. Alice stond naast het bed met het deken om haar geklemd. "Alice, wat..." Al snel was hij volledig bij bewustzijn en snapte wat er aan de hand was. Hij bedekte zijn jongeheer en krabbelde overeind. Zijn hart bonste in zijn keel en op het eerste moment wist hij niet op welke manier hij het beste kon reageren. Het was immers hetgeen waar alles tussen hun om gedraaid had, de reden waarom dat hij haar had laten zitten. Om haar 'verleden'. Nog voor hij goed en wel kon nadenken over wat hij moest zeggen was ze al op de grond gezakt, in het laken en liepen de tranen over haar wangen. Lawrence schoof voorzichtig van het bed af en liet zich langs haar in het deken zakken. "Shhhhhh..." fluisterde hij en trok haar tegen zijn lichaam aan terwijl hij zelf tegen de zijkant van het bed leunde en het laken over haar rug trok en zich er in liet wikkelen. "Sorry, ik wou je niet vergelijken met m'n vader.. Ik was niet goed bij m'n hoofd, ik.." Hij sloeg een arm om haar hals en trok haar nog steviger tegen zijn gespierde borst aan en voelde hoe ze haar hoofd liet hangen. Hij zuchtte zachtjes en bracht een vinger naar haar kin om haar hoofd lichtjes naar boven te duwen zodat ze recht in zijn ogen keek. "Rustig Alice, kom even weer tot jezelf." Hij bracht zijn lippen tot aan haar wang en drukte ze er even vol tegen voordat hij haar weer recht in de ogen aankeek. Vanbinnen voelde hij zich schuldig, had nu spijt dat ze zo snel waren gegaan en dat dat voor het grootste deel zijn eigen fout was. Maar aan de buitenkant liet hij dit niet merken, Alice had iemand nodig die haar begeleidde doorheen dit proces en kon het echt niet gebruiken dat ze zag dat ze hier iemand mee kwetste. Want dat was hij wel een beetje. Gekwetst. Ookal kon Alice er zelf absoluut niets aan doen. Zolang ze schouderschokte en haar ademhaling onregelmatig was hield hij haar veilig in zijn armen en wachtte geduldig tot ze kalm was geworden voordat hij sprak.
"Dit is toch niet normaal Alice?" Zijn stem klonk zacht, maar toch zelfzeker. "Je vader..." Hij wou niet de verkeerde woorden gebruiken, maar wel de juiste boodschap over brengen. "Wat hij heeft gedaan is fout! Er zijn geen woorden voor om te beschrijven hoe erg het is wat hij je heeft aangedaan." Hij streelde door haar haar dat volledig door de war hing. Deels van hun avontuur in bed, maar ook van haar paniekaanval zo een tien minuten geleden. "Heb je het ooit al overwogen om er verder mee te gaan? Je pa eventueel aan te klagen en hulp te zoeken bij het verwerkingsproces?" Hij zuchtte zachtjes. "Ik wil je dolgraag helpen, ik hoop dat je dat beseft, maar weet niet hoe ik dat op de beste manier kan doen." Hij haalde zijn hand door zijn haar en liet zijn hoofd achterover vallen zodat het op de bedrand kon rusten. In zijn ooghoek zag hij zijn slaappull liggen en hij reikte zijn hand ernaartoe en liet zijn vingers om het stof klemmen terwijl hij het naar zichzelf toe trok. Met zijn ogen op haar gericht stak hij haar de pull toe zodat ze zichzelf wat beter kon bedekken in plaats van zich klampachtig vast te houden aan het deken dat hij rond haar had gehangen. Nogmaals zuchtte hij. "Ben ik te ver gegaan?" Het klonk meer als een bevestiging op zijn eigen vraag dan een vraag voor haar. Een scheut van schuldgevoel ging door hem heen. Hoe kon hij zo dom zijn om aan zijn verlangens toe te geven?