Snelle voetstappen struikelden over een van de talloze smalle bospaadjes, overwoekerd door struiken en de wortels van decennia oude bomen. Roya keek met grote ogen over haar schouder achterom, maar er was niets te zien, niemand die achter haar aan kwam. Toen ineens bleef haar voet ergens achter haken en lag ze nog geen moment later languit op de vochtige bosgrond, waardoor de lucht even uit haar longen werd geslagen. De dichte bewolking maakte het bos vandaag nog donkerder dan anders, en het dichte bladerdek liet al weinig licht door.
Had ze het zich dan weer gewoon verbeeld? De doodse stilte in het bos, onderbroken door haar gejaagde ademhaling, leek daar wel op te duiden. Ze was in paniek geraakt om niks. Alweer.
Ze krabbelde overeind en leunde met haar rug tegen de ruwe bast van een boom, diep ademhalend. Haar kleren en blote armen waren nat en modderig nu, maar ze merkte het eigenlijk maar half. Ze sloot even haar ogen en beet hard op haar lip, om de tranen tegen te houden. Ze trilde en probeerde zich te concentreren op haar ademhaling. Normaal zo nuchter, zo rustig. Ze herkende zichzelf amper. Was ze zo veranderd? Was dit blijvend? Zou ze nooit meer normaal worden?
Inmiddels schrok ze echt van het minste of geringste en de binnenstad meed ze sinds de laatste ontmoeting met de man die ze dacht te hebben vermoord. De opluchting was enorm geweest, maar toch had het ook de angst vergroot. Wat als ze wraak wilden? Uruha had haar destijds beschermd, ten koste van hemzelf, ook nog, maar nu stond ze er helemaal alleen voor. En ze kon er niet eens over praten, met niemand. Wie wist wat daar de gevolgen van zouden zijn.
Roya was helemaal geen geheimzinnig meisje. Ze hield er niet van dingen te verbergen en het geheim was als loden gewicht in haar binnenste. Ze zakte weer naar de grond en verborg ineens haar gezicht in haar armen. Haar schouders schokten licht. Ze klemde haar kaken op elkaar en haalde schokkerig adem. Hoe moest ze dit ooit volhouden?
Had ze het zich dan weer gewoon verbeeld? De doodse stilte in het bos, onderbroken door haar gejaagde ademhaling, leek daar wel op te duiden. Ze was in paniek geraakt om niks. Alweer.
Ze krabbelde overeind en leunde met haar rug tegen de ruwe bast van een boom, diep ademhalend. Haar kleren en blote armen waren nat en modderig nu, maar ze merkte het eigenlijk maar half. Ze sloot even haar ogen en beet hard op haar lip, om de tranen tegen te houden. Ze trilde en probeerde zich te concentreren op haar ademhaling. Normaal zo nuchter, zo rustig. Ze herkende zichzelf amper. Was ze zo veranderd? Was dit blijvend? Zou ze nooit meer normaal worden?
Inmiddels schrok ze echt van het minste of geringste en de binnenstad meed ze sinds de laatste ontmoeting met de man die ze dacht te hebben vermoord. De opluchting was enorm geweest, maar toch had het ook de angst vergroot. Wat als ze wraak wilden? Uruha had haar destijds beschermd, ten koste van hemzelf, ook nog, maar nu stond ze er helemaal alleen voor. En ze kon er niet eens over praten, met niemand. Wie wist wat daar de gevolgen van zouden zijn.
Roya was helemaal geen geheimzinnig meisje. Ze hield er niet van dingen te verbergen en het geheim was als loden gewicht in haar binnenste. Ze zakte weer naar de grond en verborg ineens haar gezicht in haar armen. Haar schouders schokten licht. Ze klemde haar kaken op elkaar en haalde schokkerig adem. Hoe moest ze dit ooit volhouden?