My new home ..

Nikita vond het maar raar om alleen op die grote kamer te liggen. Haar paarden knuffel had ze in haar armen en viel even later in slaap. De volgende morgen werd Nikita wakker door gehinnik uit de stallen. Slaperig stond ze op en had haar knuffel aan de poot vast en nam hem mee. Haar vader had gezegd dat ze via die deur naar zijn kamer kon. Ze deed de deur open en zag dat haar vader niet meer in zijn bed lag. Wel zag ze naast zijn kussen haar vorige lievelingsknuffel. Gelijk pakte ze het met haar legde hand en nam het mee naar de badkamer. Der knuffels legde ze op het kastje naast de wasbak en klom op het op stapje. Zo kon ze in de spiegel kijken en begon ze haar haartje te kammen. Ineens hoorde ze uit het niets de stem van haar vader waar ze wel van schrok. Ze keek om en zag hem staan. Toen hij over Breezer begon was de schrik weer weg. Ze knikte ja en pakte haar andere knuffeltje en liet hem aan haar vader zien. Aan zijn blik te zien had hij niet verwacht dat ze hem zou vinden. Waarom hij haar knuffel nog had wist ze niet maar ja. Nikita liep maar met haar knuffels naar haar kamertje en legde ze op bed. Ze trok haar rijkleertjes aan die Esmée in der koffertje had gedaan. Nikita rende snel naar beneden terwijl Mido nog boven was. Toen ze net de trap af kwam, kwam Belando het huis weer binnen en die kwam op der afgelopen. Gelijk begon Nikita hard te gillen. Die arme Belando schrok zich helemaal rot en snapte er niets van waarom Nikita stond te gillen. Mido stond wel snel beneden toen Nikita aan het gillen was. Ze ging gelijk bij hem staan en keek hem aan.

Mido grijnste toen hij zag dat zijn dochter eventjes schrok van hem. "Niet schrik van mij hebben" glimlachte hij en gaf een aai over haar bol. Ineens zag hij dat ze haar knuffel had gevonden. Iets in hem zei dat hij het knuffeltje beter had moeten verstoppen, aan de andere kant dacht hij ook wel weer bij zich zelf dat het beter voor beide was als ze hem mee nam. Mido gniffelde en ging zijn haren doen. Ineens hoorde hij een gil van beneden. Met een grote vaart rende hij naar beneden en zag dat Nikita was geschrokken van Belando. Ze ging gauw achter hem staan. Belando keek verbluft naar het meisje voor hem. "Waarom vind ze me zo eng?" vroeg hij met zijn zware stem. Mido haalde zijn schouders ontwetend op. "Al zou je me dood slaan ik heb echt geen idee..". Belando liep hoofdschuddend weg. Mido keek naar zijn dochtertje en gaf een aai over haar bol heen. "Waarom vind je hem zo eng lieverd? Hij doet je echt niks hoor " zei hij met een knipoog. "Nou kom gaan we Breezer eten geven" zei hij glimlachend. Mido liep naar buiten waar de zon al weer vol op scheen.

Nikita keek met grote ogen haar vader aan. Toen hij vroeg waarom ze hem zo eng vond fluisterde ze in zijn oor. "Ikke bang voor vreemde." Ze was altijd al bang geweest voor vreemde mensen en dit vreemde mensen liep ook nog eens een keertje in huis. Haar popje die ze gevonden had hield ze stevig was. Toen haar vader het over Breezer ging hebben was Nikita haar schrik al helemaal vergeten. Ze rende naar de stallen en zo door naar de voerkamer. Ze vond dat Breezer goed moest eten dus pakte ze twee volle voerscheppen met muesli en wilde dat aan Breezer gaan voeren. Voordat ze het in de bak gooide keek haar vader in de emmer die vond dat Breezer veel minder moest krijgen. Hij gooide de emmer leeg en deed er een laagje voor van ongeveer een halve kilo in. Nikita kreeg de emmer terug en keek een beetje verdrietig. Waarom mocht Breezer nou niet meer voer van haar vader. Toen ze het aan Breezer had gegeven trok ze aan Mido's shirt. "Papa ik heb honger en Dolly ook." Ja voor zo klein meisje was haar pop een levend persoon. Hopelijk gingen ze wel eten want dat had ze nog niet gedaan. En ander ging ze wel boos in een hoekje zitten net zolang tot dat ze wel eten kreeg.

Mido liep met haar dochter mee. "Hij zal je echt niks doen lieverd echt niet vertrouw me maar" glimlachte hij. Mido pakte het kleine handje van haar vast en liep zamen naar de voerderschuur. Daar pakte nikita veelste veel voer. Mido begon te lachen. "Lieverd, als je al dat voer geeft aan je paard dan ontploft hij nog" grijnsde hij. Mido deed er iets minder in en gaf de emmer terug. "Hier, dat mag je geven, en vanmiddag mag je weer geven" grijnsde hij. "Ik heb honger papa en dolly ook" zei Nikita en keek hem aan. Mido tilde Nikita op en liep naar binnen. "Nou gaan we dan ontbijt cornflakes pakken" grijnsde Mido en liep met haar naar de keuken. Hij zette nikita op de stoel en deed chocolade cornflakes met melk in het kommetje van haar. "Alsjeblieft, en je aardbeieyoghurt drinkje" zei mido en gaf het aan Nikita en at zelf ook cornflakes. "Dan gaan we zometeen maar even paardrijden he. Kan je je vader laten zien hoe goed je bent!" grijnsde Mido.