My new home ..

Mido reedt met zijn jeep zijn oude woonerf af. Met moeite keek hij nog even om, maar reedt toen weg. Met zijn hond reedt hij weg. Het was het enige dat hij nog over had. De puppy keek hem met een scheef hoofd aan, maar deed verder niks. Mido veegde een traan weg en reedt met een snelheid van 90 km/h over een weg waar je maag 40 km/h mocht. Dus beetje hard niet waar? Mido kon het niet schelen of hij nu wel of geen boete zou krijgen. Boete ja .. dat had hij al gehad in zijn leven. Zijn vrouw weg, zijn dochter weg zijn paarden weg uit hoge nood .. Hij had geen tijd meer voor zijn paarden. Hij moest hard werken elke week opnieuw. Jumper had hij terug gevonden. Hij wist niet of de hengst terug wilde maar als hij wilde had hij ruimte genoeg in zijn nieuwe huis. Het was een heerlijk groot huis. Hij hield er nu al van. Het was misschien te groot voor hem, maar daar verzinde hij wel iets op. Hij kon misschien wel mensen er in laten wonen voor geld. Zou misschien wat makkelijker zijn, kon hij ook extra geld verdienen. En mensen inhuren die hem konden helpen met zijn paarden. Het leek hem wel een goed idee, hij moest er alleen eerst goed over na denken of dat wel zo'n goed idee was nu.. Gapend reedt hij verder. Na ander half uur te hebben gereden kwam hij eindelijk aan bij zijn bestemming. "Onze nieuwe huis Lucky" glimlachte hij. De puppy keek op toen hij zijn naam hoorde. Hij wilde vast ook naar buiten. Hij was uitgeput dat kon Mido zien. Mido stapte de auto uit, en drukte op een knopje bij het hek. "Met Belando". "Heey Belando Mido hier, kan je de deur open doen?" vroeg Mido en stapte weer in de auto. De hekken gingen open. Mido reedt weer verder. Langs de weg waren allemaal bomen. De zon scheen in de herfst en alles was orange gekleurd. Het zag er prachtig uit vond Mido, maar nu maakte hem het niet echt uit. Hij stapte ui bij zijn garage en begon zijn jeep uit te laden met de spullen die hij had. Het was misschien een veelste groot huis voor hem, maar als Nikita ooit nog denkt terug te komen kan ze aan de andere kant van het huis een eigen feest geven zonder dat Mido dat aan de andere kant van het huis kan horen. Zo groot was het huis zo ongeveer. Het was misschien overdreven maar het was zo ongeveer. Lucky sprong de jeep uit en begon de buurt te verkennen. Hij was er nog nooit geweest bedacht Mido zich ineens. Dat zal leuk worden als hij straks moet slapen. Zuchtend dacht Mido terug aan de dagen dat Lucky op het bed sprong en dan aan de tenen van Esmée ging likken omdat hij honger had. Ze had het vreselijk gevonden. Opnieuw kwam er een brok in de keel van Mido, maar dit keer gaf hij er niet aan toe. Mido zette zijn spullen in de gang, en Belando ruimde het op. Mido had best wel veel geld, alleen omdat hij een belasting fout had gemaakt zat hij nogal krapjes. Godzijdank dat zijn Opa hem geld had achter gelaten toen hij vorige maand overleedt. Het was vreselijk geweest de begravennis al helemaal. Nikita had haar opa nog nooit gekent, maar toen ze hem zag moest ze huilen omdat hij er zielig uit zag. Wat had mido willen lachen.. maar dat deed hij niet omdat hij in de rauw was. En nu is hij dat voor goed. Zijn dochter kwijt zijn paarden zijn vrouw.. En dat alles door 1 stomme fout. Belando ruimde zijn spullen op, en Mido ging naar het zwembad. Hij ging het zwembad maar in. Het was toch verwarmd. Mido deed zijn broek uit zijn t-shirt alles, en sprong toen in het zwembad. Hij wilde de komende paar weken ze alle twee niet zien.. dat was maar beter zo. Dat zou hij Esmée ook duidelijk gaan maken. Mido zwom een aantal baantjes voor zijn spieren en ging toen maar fitnissen in zijn fitnis ruimte. Daar maakte hij zich helemaal kapot van het fitnissen en ging toen heerlijk douche. Het eten werd voor hem gemaakt door Belando. Lucky kon zijn behoefte doen achter in de wei, en Belando zou het later wel een keer opruimen. Mido at zijn bord maar half leeg, zoveel honger had hij niet legde hij Belando voor en ging toen maar tv kijken. Zijn tv was ongeveer zo groot als een bioscoop scherm. Zijn eigen bioscoop met stoere boxen die lieten lijken alsof je er in zat. Mido keek naar het nieuws maar zonder enige intresse. Lukcy lag bij hem op schoot. Al zijn spullen had hij verhuist, maar zijn bank etc. hoefde hij niet mee te nemen, dat had zijn Opa hem achter gelaten. Hij wilde het niet meer hebben en gaf het hele huis aan hem. Zoveel geld hoefde hij dus niet te betalen, behalve de aflossing van het huis. Ja als hij toch moest aflossen dan kon hij er beter in gaan wonen vond hij. Na een tijdje ging Belando ook naar huis. Mido zwaaide hem uit in zijn autotje. Hij dacht dat hij altijd zo'n grote mercedes had of iets dergelijks, maar hij had zo'n ouderwetse auto. Misschien moest Mido hem maar wat opslag geven. Mido gaapte en liep naar boven op de 3e verdieping ergens was zijn kamer. Lucky trippelde onrustig achter hem aan. Mido negeerde zijn angstige houding en ging naar zijn kamer. Daar plofte hij in bed. Hij was nog nooit zo uit geput geweest. Ineens ging zijn mobiel. Kreunend nam hij op. "Met mido" mompelde hij. Het was Esmée. Een steek van pijn ging door zijn borst heen, maar hij vermande zich en klonk hard door de telefoon heen. "waarom bel je me nog zo laat?" vroeg hij hard. "Omdat Nikita niet kan slapen omdat ze haar poppetje kwijt is weet jij misschien waar die is?" vroeg Esmée met een ijsige stem. Mido moest zijn adem onder controle houden. Hij wist waar het poppetje was. Hij pakte het onder zijn kussen vandaan. "Nee" zei hij uiteindelijk na een tijdje. "Okey, dan weet ik genoeg" mompelde Esmée en hing op. Mido keek naar het poppetje van Esmée en voelde zich eigenlijk best wel lullig.. maar hij kon het niet terug geven dit was het enige dat hij over had van zijn dochter. Hij wilde niet alles weg geven.. Hij keek naar het popje en zuchtte diep. Hij zal het toch terug moeten geven.. maar niet nu, morgen is een beter tijd stip. Gapend rolde hij zich op zijn rug en Lucky keek hem angstig aan. "Doe niet zo bange schijterig" mompelde hij zachtjes en aaide de pup over zijn hoofdje. "Komt wel goed ofzo" mompelde hij. Meer tegen zich zelf dan tegen de pup. De pup kroop onder de dekens naar Mido toe en legde zijn hoofdje op zijn borstkast en viel langzaam in slaap. Mido viel na een lange tijd wakker te hebben gelegen ook in een diepe slaap. "En daar lig je dan in je grote bed. Bevalt het je een beetje? Is het niet heel erg eenzaam?" vroeg er een stemmetje. Mido keek om zich heen, hij kon niemand zien. "Wie is daar?" vroeg hij zachtjes maar met angst in zijn stem. "Ik ben het ben je het vergeten? Nu al? Ben ik dan zo onbelangrijk voor je? Logisch eigenlijk want je gaf het dierbaarste van me weg!" schreeuwde de stem nu. Mido keek om zich heen en ineens stond daar een prachtig meisje voor zich. Hij keek haar vragend en in de war aan. "Wat heb ik gedaan?.. wie ben je?" vroeg hij. Ineens kreeg hij in de gaten wie het was.. Nikita.."
Van schrik schiet Mido omhoog. Lucky schoot een halve meter verder de lucht in van schrik en begon kwaad te blaffen. Mido keek beschamend naar zijn puppy en aaide hem over het hoofd heen. “Sorry jochie.. dat was niet de bedoeling” mompelde hij zachtjes. Mido rekte zich uit en keek op de klok. Het was mar 3 uur in de ochtend. Hij hoefde zijn nest nog lang niet uit. Hij had toch geen paarden meer.. Zuchtend keek hij naar het plafon. Die mocht ook wel weer eens een andere kleur. Hij zou er straks aan beginnen. Na 4 uur te hebben liggen woelen hoorde hij belando beneden al eten maken. Zuchtend draaide mido zich op zijn zij. Lucky sliep al weer maar nu ergens aan het voeteneinde. Die hond kon alleen maar aan slapen denken. Zuchtend keek Mido naar de klok die langzaam verder door tikte. Kon de tijd niet iets sneller gaan? Mido gaapte, en viel uit eindelijk weer in slaap, om vervolgens weer wakker te worden gemaakt door Belando. “Het eten is klaar mijn heer!” riep hij naar boven. Chagrijnig liep Mido naar beneden. Eten stond nu al klaar. Het was gewoon niet eerlijk. Mido at zijn maaltijd op, dat erg zwaar op de maag viel. Nu maar eens bekijken wat er vandaag zou gaan gebeuren. Het was een prachtige dag om te gaan rijden, maar ja geen paarden geen rijles. Mido keek naar buiten waar de zon scheen, maar het zag er niet bepaald warm uit. Het was dan ook Herfst. Mido zuchtte en liep met Lucky naar buiten. “Tuurlijk jho, jij wil vast uit gelaten worden” zei Mido met een grimas. “Nou kom dan maar”. Mido liep met Lucky naar de oprijlaan en deed het hek open met een pasje. Hij liep naar buiten en sloot het hek weer. “Nou kom op bofkont, ik moet nog wat energie gaan halen om de dag door te komen” zei Mido en snoof de frisse lucht van de frisse ochtend. Misschien dat hij nog aardige mensen zou tegen komen wie weet.
Toen mido terug liep met wat boodschapjes op de dag door te komen was het al ongeveer 10 uur. Lucky had zijn behoeftes gedaan en was zijn energie wel kwijt geraakt door het lopen en rennen in het parkje. Vanmiddag zou Nikita komen en Mido wachten daar vol met smart op. Hij miste zijn dochter vreselijk..

Spoiler:

Aan Esmée had ze gevraagd of ze bij haar vader in de vakantie mocht logeren. Van Esmée mocht het als het van haar vader ook mocht. Snel rende Nikita naar de huistelefoon en rende daarmee weer naar Esmée. "Wil je papa's nummer indrukken?" Gelukkig wilde Esmée dat en kreeg ze de telefoon weer van Esmée. Toen Mido opnam begon Nikita hard te praten."Papa papa Mag ik bij je logeren in de vakantie. Van mama mag het." Ze praten maar aan één stuk door. "En papa ik nieuwe pony hebben. Merrie Breezer. En ze wilt ook mee logeren." Ze was het allang weer vergeten dat Mido Murpy had verkocht. Zolang Breezer nu maar mee kon. Het was te hopen dat Mido stallen bij zijn huis had en dat Esmée het goed vond dat Breezer mee ging.

Mido liep zijn huis binnen en gaf zijn boodschappen aan Belando. Belando zetten het weg. Mido gaapte en ineens hoorde hij de telefoon gaan. Mido liep er naar toe en nam op. "Met mido Cremfield" zei hij. Toen hij de stem van Nikita hoorde moest hij bijna huilen van geluk. "Heey lieverd" zei hij zachtjes. Mido ging zitten op de bank en luisterde aandachtig naar wat zijn dochter hem te vertellen had. Nikita legde uit dat ze een nieuwe pony had. Mido moest een grijns onder drukken. Dat meisje was niet helemaal 100% dat wist hij zeker. Maar dat had ze van hem. "Is goed hoor lief, neem je pony maar mee dan kan ik hem zien. Neem je wel genoeg spullen voor hem mee dan?" vroeg hij aan zijn dochter. "Hoelaat wil je komen dan? Of heb je dat nog niet met je moeder besproken? En wat wil je gaan doen? Je weet dat papa een nieuw huis heeft he, kunnen we avontuur gaan beleven in het huis. Allemaal nieuwe dingen enzo. Heb er veel zin in en jij?" zei mido. Belando luisterde mee en schudde bezorgd zijn hoofd. "Die gaat zijn hoofd nog een keer stoten" dacht hij bij zich zelf. Mido keek tevreden naar de tafel toen hij luisterde naar de prachtige stem van zijn dochter. Zou Esmée nog boos op hem zijn?.. Vast wel wat hij heeft gedaan was fout .. maar het kon gewoon niet anders. Mido was dols blij om weer even de stem van zijn dochter te mogen horen. Hij had haar zo gemist.. Hij wilde haar zo graag weer in zijn armen. Hij vroeg zich af hoe ze hier zou komen. "Brengt Esmée je hier heen?" vroeg hij. Mido's stem was niet bepaald vrolijk maar probeerde zo normaal mogelijk te klinken tegen over Nikita. Als Esmée hier heen zou komen zou Mido nog wel een break down kunnen krijgen, maar als het zou betekenen dat Nikita hier dan niet heen zou kunnen zou hij het er voor over hebben dat op zeker. Lucky keek treurig naar buiten waar de zon stiekem achter de wolken verdween en de regen zachtjes tegen het raam begon te tikken. Veel konden ze dus niet echt doen op dit moment buiten, maar ze konden altijd gaan zwemmen als Nikita daar zin in had. Groot overdekt zwembad, en als ze buiten wilde zwemmen hoefde Mido alleen maar het dak open te maken. Dat vond hij het gaafste aan dit hele huis. Je kon het dak van het zwembad er af halen om maar op 1 knop te hoeven drukken. Hoe awsome is dat? "Nou dan ziet papa je straks goed? Moet je wel even zeggen of je blijft eten of niet, want dan kan papa rekening houden met het eten! Als je avond blijft eten wat wil je eten dan?" vroeg hij maar voor de zekerheid. Nikita mocht hier zo lang blijven als ze wilde, als het mocht van Esmée dan. Ze had 2 weekjes vakantie, en Mido wist dat Esmée vast ook nog een week met haar weg wilde, dus als dat zo zou zijn wilde hij dat wel graag van te voren weten. Na een tijdje hing Nikita de telefoon op, en ging Mido samen met Lucky in het zwembad zwemmen om even de spieren los te maken. Daarna ging Mido nog even fitnissen, en daarna lunchen. Uitgeput plofte Mido op de bank en viel hij in slaap. Belando zou hem wakker maken als Esmée voor het hek zou staan.

Nikita maakte een sprongetje toen Breezer van haar vader mee mocht. Maar toen hij Breezer een hij noemde raakte ze even beledigd. ”Papa Breezer is een merrie geen jongen! En natuurlijk mee ik spullen voor Breezer mee. Maar je hebt toch wel eten voor haar?” Aandachtig luisterde ze naar haar vader terwijl die dingen vroeg aan der. ”Mama kan me zo al komen brengen. Maar moet eerst nog Breezer klaar zijn voor reis. En waarom heb je niet gezegd dat je ander huis hebt?” Zoals Mido over zijn huis praten leek het net een doolhof. Ze kreeg er steeds meer zin in. ”Ja papa heb veel zin. Van mama mag ik één week blijven de andere week wilt ze leuke dingen met me doen.” Toen Mido over het eten begon of ze bleef eten die avond en wat ze dan wilde schreeuwde ze haast door de telefoon wat ze wilde. ”Pannenkoekjes!!!!” Ze hoorde Mido aan de andere kant lachen omdat hij het had kunnen verwachten dat ze dat wilde eten. Toen ze had opgehangen gaf ze de telefoon aan Esmée en rende naar de stallen om spulletjes voor Breezer te pakken. Ze was eigenlijk zo druk om voor Breezer dingen te pakken dat ze haast vergat haar eigen kleertjes te pakken. Esmée had het al door dat Nikita het zou vergeten en ging zelf maar Nikita der kleren pakken. Nikita klom op een krukje en begon Breezer te borstelen. Ze moest er wel mooi uit zien als ze mee ging naar haar vader. Na een uurtje had Nikita alles voor Breezer gepakt en ging ze naar binnen. Esmée was alleen niet binnen ze klom op het aanrecht en keek het keukenraam uit. En zag Esmée buiten bezig met de trailer. Ze rende naar buiten en ging naar Esmée kijken. ”Mama wel bellen he?” Het was zo raar Esmée was niet eens der echte moeder maar zo voelde het gewoon voor Nikita.

Esmée had tegen Nikita gezegd dat ze wel een weekje naar Mido mocht toen ze het had gevraagd. Het bleef natuurlijk wel haar vader. En natuurlijk mocht Breezer mee. Anders zou ze er zelf op moeten rijden en dat vond ze zielig zoor de pony en ze had zo het idee dat Nikita het niet goed zou keuren. Nikita ging de spullen voor Breezer halen dus liep zij naar haar kamer toe om haar tas in te pakken. Ze pakte ruim in omdat ze Nikita kende en zich nog wel eens vies wilde maken of iets in die richting. Ze liep naar beneden en zag dat Nikita met Breezer bezig was om hem te poetsen. Ze pakte de trailer en koppelde hem aan de auto. Hij was zwaar, maar uiteindelijk lukte het wel. Nadat Nikita klaar was met Mercury, het zadel en hoofdstel in de trailer hingen en alle andere spullen in de auto lagen mocht ze Breezer in de trailer zetten. Dit vond ze natuurlijk helemaal geweldig, alleen bleef de pony stokstijf stilstaan vlak voor de laadklep. Ze wilde echt geen stap meer verzetten. Nikita gaf het al redelijk snel op en toen ze beteuterd keek begon Breezer weer te lopen en stapte de trailer in.

Toen ze aankwamen zag ze een huge huis. Dus hier woonde Mido. Ze vond het allemaal een beetje overdreven. ze dacht eerlijk gezegd dat ze hier niet echt gelukkig kon worden als ze hier zou wonen. Veel te groot en vaak werd je nagekeken door de mensen op straat. Nee, zijzelf zou hier voor geen goud willen wonen. Ze reed nog een stukje door tot ze de stallen zag en liet toen de auto stil staan. Ze stapte uit en liep samen met Nikita naar achteren om Breezer uit de trailer te halen. Nikita leidde haar eruit terwijl zij Breezer tegenhield als ze er af dreigde te stappen, want daar kon ze blessures van krijgen en dan was Nikita waarschijnlijk niet zo blij.

Nikitas zetten haar poetstas op de achterbank die mocht ze zeker niet vergeten. Van Esmée mocht ze Breezer zelf in de trailer zetten. Alleen Breezer weigerde net voor de klep. Ze bleef stil staan en wilde echt nite verder lopen. Nikita had geen zin om heen en weer te trekken en gaf het maar op. Waarachijnlijk had ze dat eerder moeten doen want toen liep Breezer braaf de klep op. In de auto zat Nikita haast te stuiteren. Ze vond het zo spannend dat ze sinds een lange tijd weer naar haar vader ging. En dan nu ook met een nieuwe pony en dan had der vader ook nog een nieuw huis. Toen ze achter het huis langs reden viel Nikita der mond haast open. Het was echt gewoon een gigantisch huis ze kon bijna niet geloven dat dit het huis van haar vader was. "Mama is dit echt papa's huis. Het is zo groot." Ze stapte de auto uit en wachten haast niet eens op een antwoord van Esmée. Ze ging naar de trailer en mocht nu ook weer Breezer er uit halen. Toen Breezer buiten stond keek Nikita gelijk om der heen of ze haar vader zag. Ze wilde zo graag dat haar vader der nieuwe pony zou zien. Breezer keek ook om zich heen maar dat was mee om de omgeving te verkennen.

Belando had de auto en de trailer al gezien en stond ze op te wachten bij de achterkant van het hek om het gebied heen. "Komt u maar mee" zei de oude man. Hij maakte het hek open zodat Nikita samen met Breezer en Esmée naar binnen konden lopen. Mido was bezig met lucky. Ze waren aan het stoeien in de achtertuin toen hij Belando aan hoorde komen en zag dat zijn dochter met een merrie aan kwam lopen. Met grote ogen keek hij naar het paard. Het was niet zijn smaak.. en eerlijk gezegd vond hij het ook wel overdreven om zo'n groot paard voor een iet wat te klein kindje. Maar aangezien mevrouw zo nodig bij Esmée moest wonen liet hij het maar gaan. "Nikita!" riep Mido uit en stond op. Lucky bleef kwispelend in het gras zitten en keek met een scheef kopje naar de twee. Mido liep naar zijn dochter toe sloeg zijn armen rond zijn dochter en draaide met haar een rondje van blijdschap om haar weer te zien. Mido gaf kusjes op haar hele gezicht en keek haar toen grijnzend aan. "Ow wat heb ik jou gemist" zei hij en keek aan aan. Esmée stond naast Breezer. Mido keek naar haar, en knikte. "Thanx dat ze mocht komen" zei hij schor en keek toen naar breezer. "Is dat je paardje?" vroeg hij en keek weer naar Nikita. "Daar mag je best trots op zijn, dat Esmée je zo'n paardje heeft gegeven zeg" glimlachte mido iet wat over dreven. Belando maakte voor Esmée een kop thee klaar, en voor Nikita warme chocolade melk met slagroom. Lucky liep snuffelend naar Breezer toe, maar keek wel uit voor de grote hoeven van het beest. Hij vond het maar niks. "Kijk Nikita" glimlachte hij. "Dat is mijn puppy, Lucky. Ik heb hem net een paar maandjes" glimlachte hij. Mido zette Nikita neer. Ze werd behoorlijk zwaar. Maar ze was dan ookal 6. Mido vond ergens dat haar nederlands steeds iets naar voren schoof, maar voor zijn doen leek het wel jaren te duren voordat ze nederlands echt goed onder de knie kreeg.. "Wat vind je van hem?" vroeg Mido grijnzend. "Het is een herder van ongeveer 8 weekjes. Het is zo'n schatje" glimlachte hij. "Hij wil vast wel met je spelen" grijnsde hij. En mido kreeg gelijk. Zodra de benen van Nikita op de grond staan begint Lucky op ze af te rennen, en springt boven op Nikita. Lucky likt het hele gezicht van Nikita af. Grijnzend kijk Mido er naar, maar zijn blik wend af naar Esmée. "Hoe.. Hoe is het nu met jou?" vroeg hij moeilijk aan haar.

Breezer stond lekker in haar stalletje aan haar hooi te knabbelen toen Nikita haar stal binnenkwam. Dit was niet zo heel gek aangezien ze dat wel vaker deed en ook net als nu haar meenam maar buiten om haar te poetsen. Niets vreemds aan. Tot ze Nikita al haar spullen in een auto zag doen en Esmée een trailer achter de auto zag koppelen. Ze had niet het idee dat Santos weg moest aangezien hij nog in de stal stond niets te doen terwijl zij was gepoetst tot ze glom en haar poetskoffer in de auto werd gedaan. Ze brieste. Aan de ene kant wilde ze hier niet weg, maar aan de andere kant wilde ze wel weten waar ze naartoe zou gaan Ze had zo het idee dat ze niet veel keuze had. Tenzij in verzet komen, en dat deed ze ook. Ze werd door Nikita naar de laadklep geleid en net voor ze erop hoorde te lopen bleef ze stilstaan en verzette geen stap meer. Nikita kon doen wat ze wilde, maar ze kreeg haar niet vooruit. Maar toen ze haar beteuterde gezichtje van Nikita zag haalde dat haar over. Nog wat aarzelend zette ze haar eerste voetje op de laadklep en maar voor de rest liep ze er gewoon in.

De rit was zoals gewoonlijk erg bewegelijk. Ze vroeg zich af waarom ze geen trailers uitvonden die niet zo bewegelijk waren. En als die er toch al waren dan had ze er nog nooit in gestaan. Dan moest Esmée er maar 1 kopen. Na een poosje, ze wist niet precies hoelang, kwam de trailer eindelijk tot stilstand voor een langere tijd en hoorde ze de autodeuren dicht gaan. Ze snoof en probeerde uit het piepkleine raampje te kijken om te zien waar ze was, maar het lukte niet echt. Ze was in ieder geval wel blij dat Nikita haar kwam halen, dan wist ze tenminste dat zij er in ieder geval nog was. Ze wilde niet weer ergens anders belanden, niet in zo’n korte tijd. Toen ze de laadklep af was bleef ze stokstijf stil staan. Wat was dat voor gevaarte? Rechts van zich zag ze een enorm huis en links van zich iets wat verdacht veel op een meertje leek, alleen was het water wel erg blauw voor een meertje. Raar hier. Ze werd meegenomen en zag iemand met eng paars haar de hoek om komen. Haar oren vlogen een paar centimeter naar achteren. Paars haar was raar en dat vertrouwde ze nog niet. Toen hij haar probeerde te aaien deed ze een stapje op zij. Ze wilde eerst even zien hoe hij was, maar ze bleef zijn paarse haar eng vinden. Ze snoof en werd door Nikita weg gebracht naar een stalletje. Ze hinnikte toen Nikita weg liep en naar die vreemde man toe ging. Ze mocht niet weg! Ze mocht haar hier niet achterlaten bij die rare vent! Maar gelukkig zag ze even later alleen Esmée met de auto verdwijnen en Nikita achterblijvend bij Mido. Ze vond hem echt niks maar behalve zijn rare haar was er nog iets wat niet te beschrijven viel.

Ze hielp Nikita met de spullen van Breezer eruit halen en daarna met haar eigen spullen. Ze liep wat onwennig terug naar de auto want ze wilde eigenlijk zo snel mogelijk terug naar huis. Terug naar Santos en Shirka. En ze wilde zelfs terug naar smurf. Die kleine geit hoorde er gewoon bij. Maar de woorden van Mido lieten haar stilstaan en zorgden ervoor dat ze zich omdraaide. "Met mij gaat het prima" Ze zette met moeite een waterig glimlachje op. Ze wilde hier eigenlijk niet over verder praten. Met haar ging het ook prima, dat was niet gelogen, maar ze ging Mido niet haar verhalen aan zijn neus hangen. Toen ze nog bij elkaar waren zou ze dat gedaan hebben, maar nu niet. Het ging hem gewoon niets aan. Alleen als het over Nikita ging natuurlijk. "Met jou?" Vroeg ze uiteindelijk. ze hoopte dat Mido er net zo als haar over dacht en er niet over door ging praten. Want ze had er ook niet zoveel zin in om zijn verhalen aan te horen. Ze wachtte zijn antwoord eerst even af en wende toen haar aandacht naar Nikita. "Tuurlijk, ik bel elke avond even, goed? Zul je lief zijn?" Ze gaf haar een aai over haar haar waarna Nikita in haar armen vloog en haar een knuffel gaf. Ze stond op en liep naar haar auto toe. Ze keerde en reed toe al zwaaiend naar Nikita de weg op in de richting vaan haar huis.

Net toen ze Breezer in een stal wilde zetten die de oudere man had aangewezen hoorde ze een bekende stem die haar naam riep. Ze zetten snel Breezer in de stal en rende naar haar vader. ”PAPA!!” Ze begon gelijk te lachen toen hij de optilde. Ze zag hem daarna naar de stal kijken waar Breezer met der hoofd uit hing. ”Ja dat is Breezer.” Nikita keek nog wel der ogen uit over het huis. Het was zo groot. Ineens kwam er een hond aan gerend. Die naar de naam Lucky luisterde. Net toen Nikita op de grond stond kwam Lucky naar haar gerend en sprong op der. Nikita schrok der rot en rende gelijk naar Mido en ging bij zijn benen staan. Ze hield niet echt van andere honden. In het begin vond ze Shirka ook niet leuk. De hypere honden konden beter uit haar buurt blijven tot dat ze er vertrouwd mee raakte. Toen Esmée gedag tegen Nikita zei was het heel even onwennig voor Nikita. Voor het eerst sinds een jaar was ze weer bij haar vader. Ze trok even aan zijn trui. ”Papa wie is dat?” Ze wees naar Belando die alleen maar stond te kijken. Ze wist niet echt wat ze van de man moest vinden. Voordat ze naar binnen gingen gaf ze samen met Mido Breezer een plak hooi en wat brokjes. Toen ze binnen kwamen stond er op een tafel in een grootte woonkamer een mokje met warme chocolade melk. Ze keek naar Mido of ze het mocht pakken. Toen Mido zei dat het mocht pakte ze het en liep er mee naar Mido. ”Papa waar moet ik slapen.” Stiekem was ze gewoon nieuwsgierig naar het hele huis maar eigenlijk vooral de kamer waar ze deze week zou gaan slapen.

Mido hoorde de afkeer in de stem van Esmée. Er was meer aan de hand, maar dat wilde ze hem niet voorleggen. Een waterige glimlach was het enige dat ze hem toe wierp. Mido glimlachte, maar niet van harte. "Ja .. gaat wel geloof ik" mompelde hij. Esmée had zich al weer over Nikita ontvermd en beval haar lief te zijn. Mido voelde een steek van woede door zijn lichaam. Hoe kon ze ? Ze had alles van hem af gepakt.. Mido klapte zijn kaak op elkaar en keek recht voor zich uit toen Esmée weg reedt. Belando had het opgemerkt en schudde opnieuw zijn hoofd zachtjes. Mido haalde iet wat beter adem toen Esmée weg was en uit het zicht. Nikita wees naar Belando om te vragen wie dat was. "Dat is iemand die mij helpt" zei Mido glimlachend. Zijn glimlach was dubbelzijdig. Vol met pijn, maar oow zo vol liefde voor Nikita. Mido liep met zijn meisje naar binnen en Nikita keek haar ogen uit. Het huis was ook wel erg groot voor zo'n klein meisje. Mido gniffelde. "Ja pak maar lieverd, dat is ook voor jou" zei hij knipoogend. Nikita was niets veranderd in dat ene jaartje. Grijnzend liep Mido naar de grote trap. "Wist je dat je de trap kan laten veranderen?" vroeg hij heel mysterieus. "Kom dan laat ik je het zien" zei hij grijnzend. Mido tilde nikita met 1 arm op en rende naar boven. "Maar eerst je kamer". Hij zette het meisje neer, en pakte haar handje vast. Vrolijk liep hij naar een kamer met een roze deur. "Doe maar open". Mido stond er glunderend te kijken naar de mening van Nikita. Hoe ze het wel niet zou vinden. Het ws het oude kamertje van zijn nichtje. Die kwam waarschijnlijk volgende week even langs. Mido glimlachte bij dat idee. Daar had hij zelf wel erg veel zin in. "En wat vind je van de kamer Nikita? Als je hem niet goed vind, kunnen we hem altijd ombouwen nar wat jij wilt!" zei mido er maar bij. Hij wilde haar niet teleurstellen..

Spoiler:

Nikita vond de man maar erg raar en bleef dicht bij haar vader in de buurt. Toen hij zei dat de trap kon veranderen keek ze erg raar op. Waar ik kon het dan veranderen. Toen Mido haar optilde wist ze dat ze hem echt had gemist. Een jaar is natuurlijk ook eg lang voor zo klein meisje. Toen ze bij een roze deur stonden keek Nikita haar vader aan toen hij zei dat ze de deur mocht open doen. Met haar mond open keek ze de kamer rond. "Heb je deze voor mij gemaakt?" Het was echt een grote kamer. Der kamer bij Esmée kon hier misschien wel drie keer in. Vanuit het raam keek ze zo op de wei en de stallen waar Breezer stond. "Heb je ook een paard papa?" Als hij een paard had konden ze misschien wel ergens gaan rijden. Ineens stond in de deur opening die vreemde man weer. Nikita vond hem echt raar en niet leuk. Gelijk stond ze weer dicht bij Mido. Ze keek naar de man die haar bedje ging netjes maken. Toen hij weg was trok Nikita aan de trui van haar vader en fluisterde. "Papa ik vind die man eng."

Mido grijnsde van oor tot oor. Dit wilde hij zien. Het grote blije gezicht van zijn prachtige dochter. "Ja, deze heb ik helemaal voor jou gemaakt" glimlachte hij. Belando kwam naar boven om te vertellen dat het eten over een half uurtje klaar was, en dat ze dan aan tafel moesten zitten. Mido grijnsde toen zijn dochter achter hem ging staan. Belando liep terug naar beneden. "Hij is niet eng lieverd. Hij doet je niets" glimlachte mido en gaf een aai over de bol van Nikita"Ja papa heeft ook weer een paardje" glimlachte hij. "Als we kunnen, gaan we deze week een bosrit maken goed?" grijnsde hij. Mido was dolsgelukkig dat zijn dochtertje weer een weekje bij hem was. Hij had haar echt vreselijk gemist.. "Ik zal je de rest van het huis laten zien goed?" glimlachte hij. Mido pakte de hand van zijn dochter en liet haar het huis zien. "Dit is de fitness ruimte. Hier doet papa zijn trainingen om zijn spiertjes goed in balans te houden" grijnsde hij. Ze liepen verder, want die ruimte was niets voor Nikita. "En dit is de badkamer. Dus ls je in bad wilt kan dat hier, je kunt hier ook naar de wc dus hoef je niet helemaal naar beneden als je moet plassen s' avonds". Mido liep terug naar de trap naar beneden. "Zal ik je nu is laten zien wt ik bedoelde dat de trap kon veranderen?" vroeg hij grijnzend. Mido drukte op een knopje, en de traptreden veranderde van trap naar grote rode glijbaan. Mido gleedt naar beneden, en wachtte daar Nikita op. "Kom je" grijnsde hij. Mido liep met Nikita naar de woonkamer en liet haar zien hoe mooi het wel niet was. "Mooi he" glimlachte hij. "En dan de biosscoop " grijnsde hij. Mido tilde Nikita op en liep met haar naar achteren. Hij deed de deur open en stapte toen de biosscoop zaal binnen. "En wat vind je er nu allemaal van?" glimlachte hij.

Spoiler:

Ook al zei haar vader dat ze die man niet eng hoefde te vinden bleef ze het toch doen. Toen Mido zei dat ze van de week wel een bosrit konden maken kwam er een grote glimlach op haar gezichtje. Eigenlijk had ze haar vader echt gemist. Maar toen hij Murpy had verkocht wilde ze gewoon niets meer met hem te maken wilde hebben. Maar nu Esmée en hij uit elkaar zijn wilde ze toch wel weer naar haar vader. Zeker nu ze het huis van haar vader zag wilde ze eigenlijk hier blijven. Alleen die enge man vond ze niet zo leuk in het huis. Nadat ze haar kamertje had gezien kreeg ze nog meer te zien. Toen ze bij de trap kwamen dacht ze dat ze hem gewoon moesten aflopen. Maar tot haar verbazing werd het een glijbaan toen haar vader op een knopje drukte. Gelijk ging ze achter haar vader aan glijden met een hoop gelach kwam ze beneden. De woonkamer was ook al zo groot eigenlijk net als de rest van het huis. Ze keek echt der ogen uit helemaal toen ze in de bios in het huis kwamen. ”Gaan we tekenfilm kijken??” Dat was eigenlijk het eerste wat in haar op kwam. Maar toen de man er weer stond en iets tegen haar vader over eten dat nu op tafel stond schrok ze weer. Het was een rare oude man die haar vader een beetje bevelen gaf.

Mido voelde hoe Nikita in zijn armen schokte. "Doe maar rustig liefje" glimlachte hij daar op. "Hij doet je echt niks, en anders dan mag je hem slaan" grijnsde Mido. "We gaan zo eten, weetje nog Pannekoekjes zoals jij ze wilt" glimlachte Mido. Mido zette Nikita neer. "Als we hebben gegeten kunnen we een leuke tekenfilm gaan kijken, Bijvoorbeeld Sneeuwwitje en de zeven dwergen, Bambi, belle en het beest, dalmatiërs, wat jij allemal maar wil lieverd" zei Mido tegen zijn dochter. Ineens wist Mido weer welke film ze wilde kijken. Die keken hij en zijn dochtertje altijd als ze ziek was. "Frank en vrij natuurlijk" grijnsde hij. Belando was al weer in de keuken en had de pannenkoeken al klaar gelegd. Mido liep naar de keuken toe, en zette Nikita op zijn schoot. "Ik heb je gemist meisje, echt heel erg" zei hij zachtjes in haar oor en knuffelde haar zachtjes maar stevig. Mido had zo lang naar dit moment verlangd, dat hij bijna moest huilen van verdriet. Hoeveel het hem wel niet pijn deed. Hij kon maar niet geloven dat het al weer een jaar was geleden dat hij har had gezien. Ze was 5 toen ze weg ging, en ze is nu al weer 6 jaartjes oud. Mido voelt zich nog steeds even schuldig over wt er is gebeurd met Mercury.. Mercury ging naar een kinderboerderij, en daar is ze helaas overleden aan een ongeluk op de weg. Het deed hem pijn om er aan te denken. Ineens schoot hem te binnen dat Nikita haar popje nog onder zijn kussen lag. Dat zou later wel komen, eerst eten. "Wat wil je op je pannekoekje?" vroeg Mido. Belando had allemaal spulletjes op tafel gezet, en was zelf de was boven aan het doen in het washok. "Je kan er van alles op doen. Hagelslag, chocopasta Pindakaas, kaas stroop jam alles wat je maar kan verzinnen. Je mag er zo'n grote puinhoop van maken als je zelf wilt" grijnsde mido. Misschien dat hij dat beter niet had kunnen zeggen, maar wat maakte het hem uit? Belando zou het opruimen, en daar zou hij rijkelijk beloont worden. Mido pakte zelf ook een pannekoek en deed er hagelslag op. Dat vond Mido heerlijk. Lucky begon te blaffen. Blijkbaar had hij nog geen eten gehad. Mido floot een bepaald toontje. Een luikje ging open, en daar was het eten van Lucky. Een stukje biefstuk met wat speciale groente voor honden. Mido had het inlaten bouwen zodat het makkelijk was voor hem en belando. Belando vond het ook wel handig. Zo hoefde hij alleen in te stellen wat hij wilde geven aan de hond die dag, en fluiten en de hond kreeg het. Lucky begon er smakelijk van te eten. "Als we klaar zijn met frank en vrij, je eten en je toetje op te eten, zullen we dan even een wandelingetje maken door het bos met lucky? Als je wilt mag je breezer mee nemen" glimlachte mido. "Of we gaan in het zwembad zwemmen, en gaan we morgen het bos in" zei mido. Mido wachtte geduldig af wat het antwoord hier op was. Het was ook allemaal zo veel in 1 keer.

Ze keek haar vader met een beetje wantrouwige oogjes aan. ”Ik vind niet leuk.” Toen Belando weer weg was werd Nikita weer rustig. Toen Mido over de pannenkoekjes begon kwam er een grote glimlach op Nikita der gezichtje. De tekenfilms die haar vader opnoemde vond ze niet zo heel boeiend. Toen hij zei dat ze gingen kijken wat ze wilde, ze wilde gelijk Frank en Frey zeggen maar haar vader deed het net. ”Jaaaaaa Frank en Frey.” Nikita werd hartstikke blij toen ze dat mocht kijken. Dat deden ze altijd op de bank als ze ziek was en van die film werd ze altijd heel vrolijk. Behalve als Frey in het bos achter gelaten werd dat vond ze nooit zo leuk. Dan ging ze altijd dicht tegen Mido aan zitten voor een beetje troost. Trots zat ze op Mido zijn schoot aan de tafel. Ze keek over de tafel heen waar van alles stond. Ze kon haast niet kiezen wat ze er op wilde hebben. Aandachtig keek Nikita wat haar vader op zijn pannenkoeken deed. ”Ik ook hagelslag papa.” Mido gaf zijn pannenkoek aan Nikita en pakte zelf een andere. Voor Nikita lag en een kinderbestekje op de tafel. Daar was het mes niet zo scherp van. Vrolijk begon ze haar pannenkoek op te eten. Na het eten van de pannenkoeken kreeg ze een toetje. Een heerlijk schaaltje met aardbeien ijs met slagroom en spikkeltjes. De glimlach van haar gezicht kon niet meer er af. ”Zwemmen is leuk. Heb je een glijbaan??” Ze konden best morgen naar het bos om te wandelen. Eigenlijk vond ze het bos heel leuk maar als Esmée naar het bos ging met een jongen moest Nikita altijd bij een vriendinnetje gaan spelen. Aan haar gezichtje zag je eigenlijk wel dat er iets aan de hand was. Gelukkig gingen ze na het eten in de bios in het huis Frank en Frey kijken. Toen Frey in het bos achtergelaten werd kroop ze gelijk weer tegen haar vader aan.

Mido glimlachte naar zijn dochter en maakte ook een pannenkoek voor haar met hagelslag. Ze wilde niet naar het bos, eerst maar zwemmen. Mido had het gezicht van Nikita gezien. "Is er iets met het bos?" vroeg hij bezorgd en keek haar vragend aan. Veel reactie kreeg hij er niet op, dus hield hij er voor nu maar mee op. Mido ging samen met Nikita Frank en frey kijken. Nikita kroop weer tegen hem aan toen het vosje werd achtergelaten. Mido aaide over de haartjes van Nikita heen en glimlachte. Hij was zo gelukkig op dit moment. Nadat de film was afgelopen liep Mido naar boven om gauw even het badpakje van nikita te halen. Mido keek naar de klok het was half 8, dus ze hadden nog wel even de tijd tot dat het echt bed tijd was. Mido deed zijn stoere short aan en liep toen naar beneden en gaf aan nikita haar badpakje. "Alsjeblieft lieverd" glimlachte hij. Mido liep met zijn dochter naar het zwembad. "Wie het laatste in het zwembad is moet vroeg naar bed!" riep hij grijnzend. Hij gaf zijn dochter een voorsprong en rende er zachtjes achter Nikita aan. Nikita gleedt bijna uit, maar Mido ving haar net op tijd op, waardoor hij ook uit gleedt, en samen belande ze in het water. Mido hield Nikita omhoog, zodat ze niet verdronk en kwam zelf ook proestend omhoog. Hij schoot in de lach van het gezicht van Nikita. "Gaat het lieverd?".

Toen Mido vroeg of er iets met het bos was keek ze gelijk weg. Ze had eigenlijk gewoon geen zin om het er over te hebben. Na de film ging Mido weg en kwam terug met een badpakje. Nikita wilde alleen geen badpak ze wilde een bikini die ze laatst had gekregen. Ze rende de trap op naar haar kamer. Ze pakte uit haar koffertje haar bikini en kleden zich om. Ze rende met haar handdoek naar beneden. Toen Mido zei dat de laatste in het bad vroeg naar bed moest begon ze te rennen. Dat had ze alleen beter niet kunnen doen want ze ging haast onderuit. Gelukkig was haar vader daar om der op te vangen. Alleen als nog vielen ze in het zwembad. Met de schrik op haar gezicht werd ze boven water gehouden. Toen hij vroeg of het ging begon ze te spetteren tegen Mido. ”We waren tegelijk in bad dus het geld lekker niet.” Nu was ze hem eigenlijk gewoon aan het uitdagen maar het was gewoon grappig. Toch wilde ze het vertellen aan hem wat er in het bos was. ”Papa, Jij gaat me toch niet bij een vriendinnetje brengen als je naar het bos gaat?” Waarschijnlijk ging hij nu allemaal dingen denken.

Mido grijnsde naar zijn dochter toen hij onder gespetterd werd. "Nee nu geld het inderdaad niet meer" grijnsde hij. Met zijn neus ging hij langs de hare. Nikita kon hier wel weer staan dus liet hij haar los. "Nee Natuurlijk niet! Je bent toch bij mij? Dan breng ik je toch niet naar een vriendinnetje" zei hij verontwaardigd. "Hoezo lieverd? Doet Esmée dat wel dan?" vroeg hij. Hij keek haar vragend aan. Dat was namelijk niet de bedoeling van een kind opvoeden. "We gaan samen naar het bos, en nemen de paardjes mee, en lucky. Alleen wij en niemand anders beloofd" glimlachte hij. Mido aaide het haar van zijn dochtertje. "Kijk daar is de glijbaan" grijnsde hij. Je moest naar boven lopen, en dan ging je in een donkere glijbaan, eentje zoals bij Duinrell tikkybad. "Is hij niet stoer? Er zitten lichtjes in Ga je mee?" vroeg Mido en trok zich zelf gemakkelijk uit het zwembad. Hij keek naar zijn dochter. Lucky kwam aangerent en sprong in het zwembad, en even later kwam Manson de kat ook aan lopen. "Ow daar was je" grijnsde Mido. De kat kwam gedag zeggen en krulde zich op tegen de been van Mido. "Heey makker" grijnsde hij en gaf de kat een aai over de bol. "Dit is Manson nikita, een zwarte kater met witte pootjes en buikje lief he?" zei hij grijnzend. Mido tilde zijn dochter uit het water om naar de glijbaan toe te gaan. Hij tilde haar de trappen op zo snel mogelijk en ging toen zitten. "Wil je alleen of samen met papa?".

Nikita keek haar vader aan. Blijkbaar wist hij goed dat Esmée het wel eens had gedaan. Ze knikte met haar hoofdje. ”Ja als ze met een jongen naar het bos gaat moet ik naar Sophie. Soms komt ze me ook pas na het avond eten weer op halen.” Gelukkig beloofde Mido echt dat ze met hun tweetjes en de paarden naar het bos ging. Al snel was ze het weer vergeten omdat Mido over een glijbaan had. Ze keek gelijk. Helemaal blij was ze toen hij zei dat er lichtjes in zaten. ”Jaaaaa glijden.” Gelijk ging ze naar de kant toen Mido er al uit was. Ineens uit het niets kwam Lucky er aan en daarna ook nog eens een kat aan. Wat voor dieren had haar vader nog meer in huis daar werd ze wel eg benieuwd naar. Nikita hield Mido goed vast toen hij de trap met haar in zijn armen opliep. Toen ze boven waren vond ze de glijbaan toch een beetje eng omdat hij donker was. Dus de keuze die Mido gaf was erg makkelijk. ”Samen.” Mido hield haar voor zich en zo gingen ze van de glijbaan af. Met een plons kwamen ze in het water terecht. Met de grootste glimlach keek ze naar Mido. Jammer genoeg mocht ze niet nog een keer omdat ze naar bed moest. En nog voor dat ze naar bed ging moest ze in bad om het gloor uit haar haren te wassen. Het bad waar ze in ging was echt heel groot. Op de badrand zag ze prinsessen shampoo en douchefris staan. Ook lag er een roze spons voor haar. ”Is dat allemaal voor mij papa?” Ze vond het echt geweldig om weer bij haar vader te zijn.

Mido's gezicht betrok even toen Nikita zei dat Esmée met een jongen "Alleen" in het bos was. Het beviel hem niet.. maar dat liet hij niet beinvloeden van hun avond, en deed alsof er niets aan de hand was en knikte alleen maar. "Ja misschien had mama daar wel een goede reden voor" mompelde hij zachtjes. Mido grijnsde. "Ga maar zitten dan" glimlachte hij. Mido wachtte totdat zijn dochtertje voor hem zat, en gleed samen met Nikita naar beneden. Eenmaal beneden wilde Nikita nog een keerjte. "Nee lieverd, morgen weer goed? Je moet nu naar bedje toe het is al een lange dag geweest, en je moet ook nog in bad" zei hij en knipoogde naar haar. Nikita en hij liepen naar de badkamer. Belando had het bad al vol laten lopen en was nu de vogels beneden aan het voeren. Mido voelde of het warm genoeg was. "Hij is warm genoeg geloof ik voel zelf eens?". Blijkbaar het goed want Nikita ging er in. Mido kleedde zich ook uit en ging in de douchkabine staan en gingdouche. "Ja dat is allemaal voor jou" grijnsde hij. "Ik heb piraten shampoo" giegelde Mido. Mido waste zorgvuldig zijn eigen haartjes en kwam na half uurtje er onder vandaan om vervolgens de haartjes van zijn dochter te wassen. Hij had even snel een zwarte badjas en een boxer aan gedaan tussen door. Hij spoelde de haartjes goed uit met de douch kop die vast zat aan het bad. "Vertel is over thuis" begon Mido. "Is het een beetje leuk bij Esmée?" vroeg Mido en keek haar aan. Het was echt een oprechte vraag. Want hij wilde niet dat Nikita zich rot voelde.

”Maar Mama neemt me amper mee naar het bos. Als ik op Breezer rij moet het in de bak. Maar zelf gaat ze op Santos naar het bos.” In het bad deed ze heel veel douche spul. Ze hield van veel schuim in het water. Naast de flesjes met shampoo en zo stonden 2 speelgoed paardjes. Ze pakte de paardjes en begon met ze te spelen. ”Papa kijk het zijn Zee paardjes.” Terwijl Mido haar haartjes waste speelde ze rustig door met haar paardjes. Mido wilde graag weten hoe het thuis was. En hoe het was om bij Esmée te wonen. ”We hebben een geit die smurf heet. En ik mis jou kan je niet gewoon weer bij mama gaan wonen of mama hier. Ik vind die nieuwe jongen waar ze mee praat niet leuk. Van hem moet ik aan Breezer ijsjes gaan voeren.” Het lach je van haar gezicht was negens meer te bekennen. Ze vond sowieso vreemde nieuwe mensen niet leuk sinds dat haar echte moeder overleden was. Toen hebben een paar vreemde mannen haar bij haar vertrouwde omgeving weg gehaald. Sindsdien vertrouwd ze alleen nog maar haar vader als enigste man.

Mido luisterde aandachtig naar het verhaal van Nikita. Hij vond het niet kunnen dat zelfs die jongen nu al iets in te brengen had op Nikita. Leuk hoor gescheiden ouders dacht hij bij zich zelf. Toen Nikita vroeg of Esmée niet weer gewoon hier kon wonen of hij bij hun schudde hij treurig zijn hoofd. "Nee sorry lieverd.. Dat gaat niet meer.. Esmée en Mido vinden elkaar niet zo lief meer" zei hij maar even om het snel uit te leggen. "Komt ooit wel weer goed geloof me maar, maar nu zal je toch echt bij die rare jongen en Esmée moeten leven" zei hij en knipoogde naar zijn dochtertje. "Het spijt me vreselijk voor je lieverd..". Mido had er echt heel erg veel spijt van wat hij had gedaan, die ruzies waren misschien niet handig geweest waar bij Nikita bij was. Ze speelde Mido en Esmée ook erg op elkaar in. Daar werd Mido ook niet echt vrolijk van, maar ja daar kon Nikita niks aan doen. "Ben je klaar?" vroeg Mido glimlachend aan Nikita. "Dan kunnen we afdrogen en je pyamatje aan gaan doen". Mido had willen vragen of Nikita misschien hier wilde komen wonen, maar dat zou hij Esmée nooit aan doen.. Hij was niet zo glas hard als Esmée. De dagen zouden snel voor bij gaan dat weet hij in iedergeval wel zeker. Mido haalde Nikita uit het bad, en droogde haar goed af. "Armpjes omhoog of ik ..." dat laatste moest Nikita in vullen zoals ze vroeger altijd deden. Nikita deed haar armpjes omhoog en droogde haar goed af. Hij trok haar pyamatje aan en liep toen naar haar kamertje met Nikita op zijn schouders. "Zo, zie je die rode deur? Dat is mijn kamer, mocht je nachtmerries hebben of je wil niet meer hier zijn of je hebt iemand nodig kom je daar maar naar toe goed?" vroeg Mido en legde zijn prinsesje in bed. "Weltruste prinses" glimlachte hij en gaf een grote klapzoen op haar voorhoofd zoals vroeger. "Ik ben er voor je altijd fluister mijn naam en ik kom eraan" fluisterde hij in het oortje van Nikita voordat ze in slaap viel.

(Als ik niet mag posten PB me dan maar)
Een brommend geluid was te horen in een stal. Het was nog thans geen kat, hond of weet ik veel wat. Nee het was Jumper die juist wakker werd. Hij knipperde geïrriteerd met zijn ogen. Dat verdomde ochtend licht ook. Hij gaapte eens, maar bleef liggen. Zin om recht te staan had hij niet. Na 3 jaar mishandeld te zijn geweest, was hij weer bij Mido beland. Voor de 2 keer, en ook hopelijk voor altijd. Hij ging helemaal plat liggen en zuchte eens. Boven zijn hoofd hing een hooinet, speels probeerde hij met zijn lippen het hooi te pakken te krijgen zonder maar 1 maal zijn hoofd omhoog te tillen. Maar het lukte niet, moest hij nu echt gaan bewegen? “Ja, nee,ja,nah…Geen zin.” Hij briesde weer eens en toen hij net zijn ogen toe wou doen, hoorde hij een auto. Al van nieuwsgierigheid ging hij weer recht op liggen. Hij hoorde stemmen, ergens was het bekend. Maar hij kon het geen plaats geven. Misschien een vriendin van Mido. Toen hij hoeven hoorde werd hij nog nieuwsgieriger. Hij stond op en ging met zijn hoofd uit de stal. Hij zag een klein kindje haar klein paardje naar de stal brengen, vlak naast hem. Hij deed zijn oren naar voren en keek nieuwsgierig naar de 2 ukkies. Maar hij kreeg geen aandacht van het kleine kindje. Dus keek hij naast zich toen de pony begon te hinniken. Jumpers oren stonden naar voor gericht en keek rustig naar de pony. “Ik ben Jumper. Wie ben jij?” Zei hij rustig terwijl hij het kindje in het oog hielt. Het kindje liep naar Mido toe, en Mido pakte haar op. Jumper legde zijn oren naar achteren. Hij wist al dat hij nu minder aandacht ging krijgen dan anders, hij zuchte eens en bracht zijn aandacht naar de pony.

Mido sliep dwars door alles heen. Hij had last van een nachtmerrie die avond zoals gewoonlijk weer dezelfde. Hij voelde zich ook niet uitgeslapen om 6 uur s' ochtends. Met veel pijn en moeite liep hij zachtjes naar beneden om zijn kleine meid in de volgende kamer niet wakker te maken. Belando had het eten al klaar gezet en was met Lucky gaan wandelen. Glimlachend keek hij naar de pannenkoeken met stroop en boter. Heerlijk vond hij dat in de ochtend. Hij at ze ook met gemak op. Eenmaal ontbeten liep hij naar beneden. Hij moest de paarden eten geven dus ging hij dat maar doen. Jumper lag nog te slapen en Breezer zo te zien ook dus kon hij beter even de voederbakken gaan halen. Gapend liep hij nar zijn stal voor het voer en ging de voeder bakken klaar maken. Toen hij dat eenmaal had gedaan pakte hij ook een bak met water om die vervolgens te vullen met vers water. Toen de bak water gevuld was liep hij naar de paarden toe. "Wake up sunshine!" riep Mido door de stallen grijnzend heen. Jumper was het al gewend dus die werd langzaam wakker, Breezer was er iets minder van gediend en begon luid te hinniken van schrik. Giegelend liep Mido naar Jumper toe. "Heey jonge!" zei hij blij en klopte Jumper op zijn hals. "Zin in een bos rit vandaag jongen?" vroeg hij en glimlachte. Mido deed de staldeur open en zette de twee emmers neer voor Jumper. Hij gaf Jumper nog wat speciale aandacht en ging toen weer weg. Ook bij Breezer zette hij een bak met voer neer en een bak met water. "Zo geniet er maar van jongens" glimlachte hij en gaf de paarden nog even een klopje op hun halzen om vervolgens terug naar binnen te gaan. Mido deed zijn zwarte overal aan met Mido groot op de achter kant gescheven. Hij ging maar eens aan het werk. Mido liep weer naar buiten en ging de overige stallen schoonmaken. Heartland mocht faïet zijn gegaan, nog steeds deed hij het werk als voorheen. Paarden helpen waar hij kon. Saricha had hij geholpen, Fame had hij geholpen. Elk paard dat gewond was en hij kwam het tegen gaf hij de nodige aandacht dat het nodig had. Zelfs wilde paarden. Of het nu gevaarlijk was of niet! Mido maakte ook het erf weer schoon toen hij een auto hoorde komen. Het was een klant met en trailer. Mido liep naar het hek en deed het open. De vrouw reedt door en kwam bij hem tot stilstaan. "Bent u Mido Cremfield?" vroeg ze met een kak stem. Mido knikte. "Jup dat ben ik mevrouw, wat kan ik voor u doen?" vroeg hij. Mido hoorde de hengst, dat kon je horen aan de hinnik, dat hij gespannen en bang was. "Mijn Troely is erg bang voor alles.. Mijn trailer, voor mij voor alles" zei ze bijna huilend. Mido moest zijn lach in houden. Troely wat een naam. "Kom maar verder mevrouw, rijdt maar door tot het bordje waar staat stallen daar kan ik uw paard verder op weg helpen" antwoorde Mido terug en de vrouw deed wat hij vroeg. Mido liep op zijn gemak naar voren toe om zijn handschoenen aan te gaan trekken. Hij hoopte van harte dat zijn dochter nog niet wakker was, want misschien dat ze honger zou krijgen en zo veel was er niet echt in huis en belando was er nog niet. Mido liep terug naar de vrouw en besprook een paar dingen met haar tijdens het uitladen van de Hengst. Troely was opgelaten en keek zijn ogen uit. Hij was erg gespannen aan zijn gespannen spieren te zien. Mido hiel Troely in zijn stal bedankte de vrouw en ging weer aan het werk. Ook de vrouw verliet het erg en ging weer terug naar huis. Mido had 4 weken gekregen, en dan zou ze terug komen om naar de Grand prix te gaan met haar man. Ze wilde hem showen zoals hij vroeger was en dat kon alleen met zijn hulp. Mido had het wel goed gevonden als hij opslag kreeg op de vraag prijs. De vrouw had hem brutaal gevonden, maar Mido had zijn standpunt duidelijk gemaakt. Ze had kreunend gelijk gegeven en gaf hem opslag zoals hij wilde. Mido zou zijn uiterste best gaan doen. Jumper stak zijn hoofd uit de stallen en keek Mido vragend aan. Glimlachend liep Mido op zijn hengst af en knuffelde hem even. "Ik laat je niet weer in de steek makker, nooit meer". Mido gaf nog even een T- touch bij Jumper en liep toen naar binnen. Het was al weer 5 over 9 en Nikita lag nog steeds in bed. Mido liep naar boven en zag dat zijn kleine meid in de bad kamer haar haartjes aan het doen was. "Ben je wakker schoonheid" glimlachte hij. Nikita schrok en keek hem aan. "Oeps" giegelde Mido. "Ga je mee? Dan kan je Breezer even instappen voor vandaag!" zei Mido vrolijk. Troely kwam later die week wel.