Geloven in geesten deed Nora niet, maar meer dan voldoende anderen wel. Zeker sinds de vermissing van een jonge vrouw op een feest in het kasteel waren de fanatici nog overtuigder van hun de paranormale status van het kasteel. Genoeg andere mensen zagen de vermissing als reden genoeg op zichzelf om de plek te mijden, geesten of geen geesten, maar Nora bleef de plek fascinerend vinden. Het had een zekere onvoorspelbaarheid die haar prikkelde.
Het onfortuinlijke feestbeest was niet meer gevonden. Men had lang en intensief naar haar gezocht, maar uiteindelijk namen de aantallen vrijwilligers af, gaf ook de politie het op en gingen alleen haar ouders en vrienden fanatiek door, tot ook zij in moesten zien dat de kans buitengewoon klein was dat Robyn Banks nog zou worden gevonden in de enorme, uitgestrekte bossen die het kasteel omringden.
Vanuit de stad was het een forse wandeling naar het kasteel. Nora was van plan er de nacht door te brengen en was in de middag vertrokken met haar backpackersrugzak op haar rug, met daarin voedsel, water, warme kleren voor de nacht, een zaklamp en een hele rits batterijen, haar camera en zelfs een nachtvisie camera, voor het geval dat.
De avond begon al te vallen toen ze aankwam. Ze had de hele tocht fors doorgestapt en haar armen en benen waren aardig bekrast door de begroeiing die het toch al smalle pad naar het kasteel weer op aan het eisen was. Shorts en een hemdje, dat kreeg je ervan. Het deerde haar niet zo.
Toen het kasteel in zicht kwam vertraagde ze onbewust. Ondanks de kapotte ramen, de vervallen staat van het gebouw en het onkruid dat welig tierde op de open plek rondom het pand, bleef het geheel ontzagwekkend.
Onbewust grijnsde Nora. Het feest kon beginnen. Ze stond even stil om een snelle foto te maken van de gevel van het gebouw, waarna ze haar rugzak verder op haar schouders hees en weer doorliep.
De deur van het kasteel was niet op slot en stond op een kier. Met enige krachtsinspanning duwde Nora hem verder open.
Het licht van de ondergaande zon viel naar binnen en stofdeeltjes bewogen in de lichtstraal terwijl Nora naar binnen liep, een schaduw op de vloer werpend.
De hal van het kasteel had deuren aan weerszijden en een trap naar de eerste verdieping schuin in de hoek. Meubilair was weg, tegeltjes gebarsten en er hing een muffe lucht, maar het was desalniettemin een fascinerende plek, een plek met geschiedenis.
Nora liet haar tas op de grond zakken en bewoog haar schouders even.
Net toen ze een paar dingen wilde uitpakken, hoorde ze echter voetstappen vanaf buiten. Ze draaide zich om en stapte voor de zekerheid even uit het zicht.
Politie? Gewoon een wandelaar? Gespuis? Vol anticipatie wachtte ze af tot de ander in zicht kwam.
Het onfortuinlijke feestbeest was niet meer gevonden. Men had lang en intensief naar haar gezocht, maar uiteindelijk namen de aantallen vrijwilligers af, gaf ook de politie het op en gingen alleen haar ouders en vrienden fanatiek door, tot ook zij in moesten zien dat de kans buitengewoon klein was dat Robyn Banks nog zou worden gevonden in de enorme, uitgestrekte bossen die het kasteel omringden.
Vanuit de stad was het een forse wandeling naar het kasteel. Nora was van plan er de nacht door te brengen en was in de middag vertrokken met haar backpackersrugzak op haar rug, met daarin voedsel, water, warme kleren voor de nacht, een zaklamp en een hele rits batterijen, haar camera en zelfs een nachtvisie camera, voor het geval dat.
De avond begon al te vallen toen ze aankwam. Ze had de hele tocht fors doorgestapt en haar armen en benen waren aardig bekrast door de begroeiing die het toch al smalle pad naar het kasteel weer op aan het eisen was. Shorts en een hemdje, dat kreeg je ervan. Het deerde haar niet zo.
Toen het kasteel in zicht kwam vertraagde ze onbewust. Ondanks de kapotte ramen, de vervallen staat van het gebouw en het onkruid dat welig tierde op de open plek rondom het pand, bleef het geheel ontzagwekkend.
Onbewust grijnsde Nora. Het feest kon beginnen. Ze stond even stil om een snelle foto te maken van de gevel van het gebouw, waarna ze haar rugzak verder op haar schouders hees en weer doorliep.
De deur van het kasteel was niet op slot en stond op een kier. Met enige krachtsinspanning duwde Nora hem verder open.
Het licht van de ondergaande zon viel naar binnen en stofdeeltjes bewogen in de lichtstraal terwijl Nora naar binnen liep, een schaduw op de vloer werpend.
De hal van het kasteel had deuren aan weerszijden en een trap naar de eerste verdieping schuin in de hoek. Meubilair was weg, tegeltjes gebarsten en er hing een muffe lucht, maar het was desalniettemin een fascinerende plek, een plek met geschiedenis.
Nora liet haar tas op de grond zakken en bewoog haar schouders even.
Net toen ze een paar dingen wilde uitpakken, hoorde ze echter voetstappen vanaf buiten. Ze draaide zich om en stapte voor de zekerheid even uit het zicht.
Politie? Gewoon een wandelaar? Gespuis? Vol anticipatie wachtte ze af tot de ander in zicht kwam.