Well, shit. [Moora]

De trap was afgesloten. Dominic had bijna een gefrustreerde trap gegeven tegen het bordje dat hem hiervan verwittigde. Het hele trappenhuis was door de werkzaamheden dan ook behoorlijk onttakeld. De meeste mensen zouden hun schouders ophalen omdat ze toch liever met de lift gingen, maar als Dominic ergens niet van hield waren het kleine ruimtes in liften die eruit zagen alsof ze niet erg degelijk waren.
En hij woonde hoog.
Maar het moest maar. Die paar minuten overleefde hij wel weer.
Hij liep met frisse tegenzin door het kale, ongezellige gangpad tot hij bij de gammele lift was. Ongeduldig tikte hij met zijn voet op de grond tot het ding tot stilstand kwam en de gebutste metalen deuren open gleden om een klein, slecht ruikend hok te onthullen met een gevlekte spiegel en wanden waar zoveel op geklad was dat Dominic de oorspronkelijke kleur haast niet meer kon achterhalen.
De lift stond dan ook na de trap op de renovatie agenda.
Hij drukte de zesde verdieping in en de deuren sloten weer. Hij sloeg zijn armen over elkaar en leunde tegen de wand, niet honderd procent op zijn gemak.
Op de derde verdieping stopte de lift en gingen de deuren open om nog iemand naar binnen te laten.

Ze kon niet bij de pakken blijven zitten. De stabiliteit die ze met Pasqual had in haar leven was als sneeuw voor de zon verdwenen. Moora moest verder. Ze kon niet blijven logeren bij Pasqual thuis, de herinneringen bleven opborrelen en brachten een shitload aan stemmingswisselingen met zich mee. Veel kon ze zich niet veroorloven, dus de keuzemogelijkheden waren al snel aardig afgeslankt.
Eerder deze week was haar oog gevallen op een studio die hier te huur stond. Op de derde verdieping van een gebouw dat zou gerenoveerd worden. Prima vraagprijs, ze kon hier voorlopig wel mee verder.
Toen ze de studio met de eigenaar binnenkwam echter, zonk de moed haar in de schoenen. Het stonk, er waren duidelijk schimmelplekken aanwezig en de elektriciteit was op z’n minst aan volledige vervanging toe. Moora had afscheid genomen van de eigenaar die zelf naast de studio woonde met een ‘ik denk er over na’ en met lood in haar schoenen was ze naar de lift gewandeld. Dit was een ‘nee’.
Het duurde even voor de lift er was en toen de deuren openden, stapte het meisje automatisch naar binnen. Het knopje voor gelijkvloers was al ingedrukt, dus ging ze op een sociaal aanvaardbare afstand van de jongen in de lift staan.
Haar blik was automatisch over hem heen gegaan. Aan zijn houding te zien was hij niet zo op zijn gemak, en toen de lift weer in beweging kwam, nam Moora haar oud mobieltje uit de tas die ze bij zich droeg. Ze kon niet doen alsof ze surfte, maar wel alsof ze bezig was met een spelletje Snake. In de lift bij onbekenden vond ze altijd een beetje awkward, net als het merendeel van de mensen.
Al snel volgde er een zware bonk, de lichten flikkerden en de lift kwam abrupt tot stilstand. Door de trillingen die veroorzaakt werden, vloog Moora’s oude ding uit haar handen, verdwijnend in de donkere lift. “Fuck”, bracht Moora uit, terwijl ze zich tegen de wand van de lift aan drukte. De lichten bleven gedoofd. Was er normaal geen noodverlichting die aan hoorde te springen?

Een jonge vrouw kwam de lift binnen. Dominic keek haar kort aan, maar vestigde zijn aandacht toen weer op niets in het bijzonder.
De lift kwam weer in beweging, maar niet voor lang. Hij kwam ineens tot stilstand en de lichten flikkerden en vielen toen uit. Het meisje vloekte, maar Dominic’s tong leek even verdwenen te zijn; hij had slechts een moment nodig om zich te beseffen wat er gebeurde en onmiddellijk vormde zich een naar gevoel in zijn maag. Zijn mond voelde droog. Hij tastte rond tot zijn handen de wand van de lift vonden.
“Godverdomme,” bracht hij hees uit. Ineens, uit frustratie, haalde hij uit en zijn vuist raakte de liftwand met een flinke klap.
De lichten flikkerden opnieuw en Dominic kon een moment lang het meisje tegen de wand tegenover hem aangedrukt zien staan.
Toen gingen de lampen weer aan. Dominic vermeed actief naar zijn eigen wit weggetrokken gelaat in de smerige spiegel te kijken.
Hij drukte direct op de alarm knop, maar er gebeurde nog niets.
“Kom op…” gromde hij, nogmaals drukkend. Weer niets. Opnieuw ramde hij zijn vuist tegen de wand aan, gestrester dan hij graag toegaf.
Toen echter, klonk er gekraak uit de intercom.
“Hallo, wat is uw noodsituatie?"
“Die godverdomde lift zit vast!” de opkomende paniek was niet helemaal uit zijn stem te bannen.
“Blijft u alstublieft kalm, meneer, er zal zo spoedig mogelijk iemand komen."
“En hoe snel is dat?"
“Ongeveer een half uurtje."
Dominic keek naar het meisje. Zijn uitdrukking sprak boekdelen; een half uur lang - en dat was als deze man het goed had - voor er ook maar iemand bij hen zou zijn, dan was het nog de vraag hoe lang het ging duren voor ze eruit konden.
“Fuck."

En toen kwam er licht, voorafgegaan door gevloek en een klap die vermoedelijk niet van de lift kwam. Bij de jongen die aan de andere kant stond, viel het haar op dat hij vrij bleek zag in zijn gezicht. Gezien de jongen naast de alarmknop stond, was het zijn taak om de alarmknop in te duwen. Al leek dat niet van een leien dakje te gaan. Tot twee keer toe probeerde hij contact te maken met de noodcentrale, wat eerst leek te resulteren in niets. Gefrustreerd ramde hij opnieuw zijn vuist tegen de wand. Moora keek enkel maar toe, niet zeker wat ze moest uitbrengen. De jongeman tegenover haar leek vrij opvliegend te zijn.
En toen plots klonk er een mannelijke stem uit het toestel. Het zou een half uur duren voor er iemand was en dat betekende dat ze hier nog niet snel weg waren. Moora’s blik ontmoette die van de jongen, de jongen die het duidelijk niet zag zitten om zo lang in de lift opgesloten te zitten.
“Wel, niets aan te doen, zeker?”, bracht Moora luchtig uit, waarna ze haar blik over de bodem van de lift liet glijden en haar oude gsmtoestel op de grond vond. Het goede aan die dingen was dat ze veel konden hebben. Moora hurkte om haar telefoon op te rapen en besloot tegelijkertijd dat ze wel gewoon kon gaan zitten. Ze liet zich langs de wand op haar kont zakken en trok haar knieën op. Het meisje hoopte met een hoop geklets de jongen te kunnen kalmeren, want als hij zo opgefokt zou blijven doen, dan zou de hitte hier snel oplopen. “Laat ons hier het beste van maken. We moeten de zuurstof in de ruimte hier sparen." Haar mondhoeken krulden subtiel omhoog, de ironie in haar stem liet ze duidelijk horen. "Woon je hier?”

“Wel, niets aan te doen, zeker?”
“Hm."
Hij keek toe hoe het meisje haar telefoon opraapte. Ze ging zitten, maar Dominic bleef vooralsnog staan. Hij liet zijn blik weer door de lift gaan.
“Laat ons hier het beste van maken. We moeten de zuurstof in de ruimte hier sparen."
Dominic was naar de deuren gelopen en weer terug en schudde ondertussen kort zijn hoofd.
“Bullshit, liften zijn niet luchtdicht,” zei hij stug. Dat gezegd hebbende, hij wist ook wel dat het hier behoorlijk benauwd zou kunnen worden en dat zou zijn stemming niet ten goede komen. Maar stikken zat er niet in.
"Woon je hier?”
Hij bleef staan en keek naar haar.
“Ja, op de zesde,” zei hij met een wrange glimlach. Hij leunde tegen de wand en sloeg zijn armen over elkaar.
“Jij dan? Heb je hier nog niet eerder gezien.”
Niet dat hij iedereen hier goed kende, maar nieuwe gezichten vielen hier wel op.

De ironie in haar stem was hem duidelijk niet opgevallen toen hij nogal kort reageerde dat liften niet luchtdicht waren. Ofwel kon hij ironie niet appreciëren, ofwel was zijn gevoel voor humor op dit moment zoek. Moora koos voor het laatste, dus hield ze haar mond.
Toen ze hem vroeg of hij hier woonde, keek hij haar aan. De kerel zag er redelijk imposant uit, gezien hij bleef rechtstaan en zijn armen over elkaar sloeg terwijl hij tegen de wand leunde. Het meisje knikte even bij het horen van zijn antwoord.
Toen hij de vraag terugkaatste, haalde ze haar schouders op. “Ben op zoek naar iets om te wonen, maar wat ik net zag, was vuil en vervallen. Stonk er echt. Prijs veel te hoog voor wat het was. Dus het wordt ’t hem hier niet.” Niet de teleurstelling, maar de vermoeidheid nam de bovenhand in de toon van haar stem.
De gedachte aan het feit dat ze zometeen zonder vooruitzichten weer naar Pasquals woning zou terugkeren, was kwellend.
“Jij weet toevallig niets dat vrijkomt of waar ze op dit moment een nieuwe huurder zoeken?” Nooit geschoten altijd mis, natuurlijk. Moora glimlachte luchtig naar de jongeman, in de hoop haar rustige vibes naar hem over te brengen.

“Je woont hier niet als je iets beters kan krijgen nee,” beaamde Dominic.
“Jij weet toevallig niets dat vrijkomt of waar ze op dit moment een nieuwe huurder zoeken?”
Hij haalde zijn schouders op en probeerde zich puur op het gesprek te concentreren, al was de drang om zijn stress af te reageren op de wanden enorm, compulsief bijna.
“Op m’n galerij komt wat vrij met twee weken,” zei hij. Zijn toon was licht gespannen. Het was hier te klein, te benauwd.
“Maar weet wel waar je aan begint.” Hij wist er een zure glimlach uit te persen. “Je zit hier niet bepaald luxe.” Hij gebaarde naar de ruimte waarin ze zich bevonden.
“Maar iets zegt me dat je dat al was opgevallen."
Hij wierp een steelse blik op de deuren, alsof die ieder moment gewoon op de juiste verdieping open konden gaan.
“Maar goed,” zei hij, haar weer aankijkend. “’t Kost hier geen fuck, dus dat scheelt wel."

“Op m’n galerij komt wat vrij met twee weken.” Moora’s blik vernauwde geïnteresseerd. Als het aan dezelfde prijs was als waar ze net was gaan kijken, maar dan minder gezondheidsrisico’s inhield door schimmels en niet-werkend sanitair of niet-sluitende ramen, dan moest ze de kans grijpen. Andere studio’s waren al meteen een pak duurder.
Terwijl hij doorging, overwoog ze kort haar mogelijkheden, al was de keuze snel gemaakt. Ze moest een poging wagen. “Als het schimmelvrij is en het sanitair werkt, dan is het volgens mij de beste optie die ik op dit moment heb.” Oké, op dit moment had ze luxe. Tegenover hier: enorme luxe.
Pasquals woning had alles wat een woning moest hebben en zelfs meer. Komende van haar korte maar zware leventje op straat daarvoor, was Pasquals woning topluxe. Nu weer inboeten zou niet fijn zijn, maar zeker niet onoverkomelijk. De herinneringen in het huis waren ondragelijk en bezorgden haar zowel fysieke als mentale inzinkingen. Ze moest weg.
“En hoe sneller, hoe liever. Ik moet weg van waar ik nu zit.” Redenen hoefde ze niet te vermelden. Als hij daarnaar zou vragen, dan zou ze wel wat uit haar mouw schudden.
“Kan je me hierbij helpen, bijvoorbeeld me in contact brengen met de eigenaar?” Ze was er zich van bewust dat het haast wanhopig kon overkomen, maar ze vermoedde dat mensen die hier kwamen wonen altijd wel een tikje wanhopig waren.
Op dit moment was de lift voor het meisje bijzaak.

“Als het schimmelvrij is en het sanitair werkt, dan is het volgens mij de beste optie die ik op dit moment heb.”
Ondanks zijn huidige stresslevel grijnsde Dominic even.
“De drempel is nog nooit zo laag geweest, of wel?” zei hij schamper. Hij had geen idee wat haar situatie was, maar als dat je twee voorwaarden waren was je wanhopig op zoek.
“Schimmel zou ik niet weten, ben in geen manden op z’n kamer geweest,” zei hij. “Maar volgens mij is ’t een prima vent, dus het zal wel goed zitten."
Hij haalde nog eens diep adem.
Godsamme, ik wil hier weg.
Zijn handen waren behoorlijk klam en hij was zich sterk bewust van zijn versnelde hartslag.
“En hoe sneller, hoe liever. Ik moet weg van waar ik nu zit.”
Hij focuste zich weer op het meisje. Wat ze zei bevestigde een beetje wat hij vermoedde; ze moest iets hebben dat aan de basis voldeed en snel ook.
“Kan je me hierbij helpen, bijvoorbeeld me in contact brengen met de eigenaar?”
“Ja, prima,” antwoordde hij haastig, alsof hij daarmee sneller uit de lift zou komen. Niet dat hij de meest geschikte persoon was om met de huisbaas te praten, maar dat zag hij dan wel.
Ergens kraakte iets en hoewel de kans aanzienlijk was dat dat vrij normaal was, was het in Dominic’s beleving alleen maar bevestiging dat deze lift het slechtste idee van het afgelopen jaar was. Hij sloot even zijn ogen en ademde langzaam in.

“De drempel is nog nooit zo laag geweest, of wel?” Moora glimlachte groen en had haar schouders opgehaald. De kerel leek haar wel te willen helpen door haar in contact te brengen met de eigenaar en het meisje knikte enthousiast.
“Dat zou geweldig zijn, bedankt”, reageerde ze op zijn ‘ja, prima’, waarna ze door het gekraak van de lift, haar aandacht weer op dat probleem vestigde. Het meisje kwam weer recht en keek even naar het noodtoestel. Terwijl ze ernaar toe wandelde om zelf een poging te wagen de firma weer te bereiken – want het duurde ook te lang naar haar zin -, kraakte de lift nog een keer.
“Tenminste, als we hier ooit levend uitkomen.”
Een ironische toon benadrukte het feit dat ze het niet serieus bedoelde, maar Moora perste haar lippen even op elkaar toen bleek dat dat waarschijnlijk niet haar slimste zet was geweest. “Mopje, hé. Ongepast. Sorry - niets kapot slaan, straks donderen we misschien echt naar beneden.”

“Tenminste, als we hier ooit levend uitkomen.”
Haar cynische toon ontging hem niet en Dominic’s ogen vernauwden zich.
“Mopje, hé. Ongepast. Sorry - niets kapot slaan, straks donderen we misschien echt naar beneden.”
Als Dominic ergens slecht tegen kon was het wel het gevoel belachelijk gemaakt te worden. Het enige voordeel was dat de irritatie de stress van zijn claustrofobie even overstemde.
“Ik gebruik je gezicht wel in plaats van de wanden van de lift,” reageerde hij koel.
Het was op dit moment niet echt een gemeend dreigement, zolang zijn irritatie niet verder opliep. Gebeurde dat wel dan had het een kern van waarheid.
Ze zou de eerste niet zijn die hem per ongeluk te ver pushte en ook zeker niet de laatste.
Zijn uitdrukking was koel en hij beende op en neer. Het duurde te lang. Zo nu en dan stond hij stil om goed te luisteren, hopend buiten voetstappen te horen.
Toen klonk er weer een stem uit het noodtoestel.
“Onze medewerkers zijn momenteel bezet, een ogenblik geduld, alstublieft."
Dat was de druppel. De trap die hij tegen de wand gaf was oorverdovend in de kleine ruimte. Zijn gelaat was wit weggetrokken. Vast zitten was een ding, geen contact met de buitenwereld ging de grens over.
Hij liet zich weer tegen de wand zakken, met zijn hoofd achterover, een beetje duizelig.

Haar woorden waren nog niet koud of Dominics uitdrukking veranderde.
Shit.
Moora klemde haar tanden even op elkaar en zette instinctief een stap achteruit.
“Ik gebruik je gezicht wel in plaats van de wanden van de lift."
En Moora wist niet wat ze moest zeggen. Een prestatie was het wel, van de kerel, om Moora met haar mond vol tanden te zetten. Het was bij wijze van grapje geweest en misschien ongepast, maar daar had ze haar excuses al voor aangeboden.
Haar wenkbrauwen schoten omhoog en ze zoog haar wangen enkele tellen naar binnen. Toen ze haar mond wilde opendoen om iets doms terug te zeggen, onderbrak de hulpverlening haar.
“Onze medewerkers zijn momenteel bezet, een ogenblik geduld, alstublieft." En de klap die volgde was haast voorspelbaar geworden, maar dat zorgde er niet voor dat haar oren er al aan gewend waren.
"Great", was Moora's reactie, terwijl ze haar armen over elkaar sloeg en weer tegen de wand leunde, haar blik van hem afgewend.
Niet alleen opgesloten in een lift, maar dan ook nog eens met een echte eikel.
Toch werd haar blik weer naar hem toe getrokken toen hij neerzakte tegen de wand en er nog slechter uitzag dan net.
"Je moet kalmeren. Hiermee help je ons niet vooruit. Integendeel" Ze wendde haar blik van hem af.

“Topadvies, ik zal even een schakel omzetten,” kaatste Dominic geïrriteerd terug. Hij was echter wel weer iets rustiger geworden, al kwam dat meer doordat hij niet had verwacht dat ze echt fysiek achteruit zou deinzen voor hem.
Echt kalmeren kon hij zo echter niet. Niet terwijl hij hier met een wildvreemde vastzat, minimaal een halfuur, terwijl het enige contact dat ze hadden buiten deze lift bezet was. Zijn hoofd bonsde en hij wilde het liefst net zo lang tegen de deuren aan schoppen tot ze open gingen. Hij wilde iets doen.
Een aantal keren ademde hij diep in en uit. Wat als dit ding naar beneden donderde? De gedachte alleen al maakte hem misselijk.
Toen echter klonken er gedempte stemmen buiten de deuren. Er ontsnapte een korte lach van opluchting en hij zette zich af van de wand.
“Godsamme, eindelijk,” zei hij hees. De opluchting duurde niet lang. Totdat de mensen dicht genoeg bij de deuren waren om verstaanbaar te zijn.
“Shit, volgens mij is hij stuk, er gebeurt niets,” klonk een meisjesstem, waarna de voetstappen zich weer verwijderden. Dominic liet zich op de grond zakken. Alle kleur was weer uit zijn gezicht verdwenen.

Hij zag er in principe quasi ongevaarlijk uit, los van het feit dat hij agressieve kantjes bleek te hebben. Een deel van haar wilde gewoon stil blijven en hem negeren, een ander deel van haar wilde hem kalmeren, zoals ze vroeger zou gedaan hebben.
De energie om iemand zich beter te doen laten voelen ontbrak haar de laatste weken, dus de eerste optie leek haar het makkelijkst. Als ze makkelijk een blad voor de mond zou kunnen nemen.
“Topadvies, ik zal even een schakel omzetten.”
"Een schakel omzetten? Jeez, ben je claustrofobisch ofzo?" Een andere reden voor zijn overreacting kon ze niet bedenken. Het was ook wel zo dat ze, als ze zeker wist dat hij dat was, begrip voor hem kon opbrengen.
Haast onbeweeglijk bleef ze staan terwijl ze zijn gezicht bestudeerde, een nieuwe uitval verwachtend.
Stemmen deden haar echter opkijken. Dominic lachte opgelucht en Moora volgde het geluid met haar blik. Sneller dan verwacht echter, zag ze de kerel in haar ooghoeken weer neerzakken.

Een mogelijk plan vormde zich bliksemsnel en zonder te veel nadenken in haar hoofd. Als ze de stemmen konden horen, dan waren ze in de buurt van een verdieping met de ingang van de lift. Als ze op één of andere manier de deuren open zouden kunnen krijgen - zowel bij de ingang als de deuren van de lift zelf - dan bestond de kans dat ze naar buiten konden klimmen.
Het was iets dat ze ooit zag in een film en iets waar het meisje absoluut niet zeker van was, maar alles was beter dan hier nog lang blijven zitten.
Het meisje beende naar de deur van de lift en zette haar handen in een kommetje tegen de wand, naast elkaar. "Hallo?! Help!" Haar stem vulde de ruimte en met haar ene hand klopte ze op de lift. "We zitten vast!"
Ze legde een oor op de deur van de lift om te kunnen horen wat er gebeurde. De voetstappen leken snel weer hun kant op te komen. Een stem vroeg wat er mis was.
"Ik weet niet of het lukt, maar met een euh, koevoet of iets in die aard, zouden jullie de deuren kunnen openen. Misschien komen we er zo sneller uit?"

"Een schakel omzetten? Jeez, ben je claustrofobisch ofzo?”
Dominic’s kaakspieren verstrakten.
“Nee,” bromde hij, zij het weinig overtuigend en net iets te snel. “Helemaal niet." Hij wendde zijn blik af en voelde zijn gezicht iets warmer worden, wat hem nog verder uit zijn humeur bracht.
Hij luisterde met stijgende verbazing naar de dingen die Moora naar de voorbijgangers riep.
“Je wilde de lift openwrikken met een koevoet?” herhaalde hij cynisch. “Ik zie niet hoe dat fout zou kunnen gaan."
Aan de andere kant klonk gemompel.
“Geen idee waar we dat vandaan moeten halen, sorry,” klonk een aarzelende meisjesstem. “Maar we kunnen iemand voor jullie bellen- Oh wacht er komt al iemand aan volgens mij. Dag meneer!"
Een opgeluchte zucht ontsnapte aan zijn lippen. Goddank. Eindelijk. Hij veegde zijn klamme handen af aan zijn broek.
“Nog heel even geduld!” klonk toen een luchtige mannenstem. “We hebb’n jullie d’r zo weer uit!”
Zijn nonchalante, zelfverzekerde toon kalmeerde Dominic aanzienlijk; dit was iemand die duidelijk vaker met dit bijltje had gehakt. Toch was hij nog steeds onrustig. Hij zou pas echt weer ontspannen als hij uit die lift was.
“Met een minuutje gaan de deuren weer open, dan kunnen jullie er voorzichtig uit klimmen,” zei de monteur.

Zijn reactie toen ze vroeg of hij claustrofobisch was, deed de mondhoeken van het meisje lichtelijk geamuseerd omhoog krullen. Oké, dat was hij dus wél. Gelukkig was het zo dat de kerel haar reactie niet kon zien, aangezien haar gezicht van hem afgewend was. Het was niet zijn aandoening waarmee ze zich vermaakte -integendeel, daar had ze absoluut respect voor -, maar de manier waarop hij er mee omging.
En toen ze haar idee ophaalde en haar plan deelde met de mensen aan de andere kant, hoorde ze een cynische opmerking achter haar. “Ik zie niet hoe dat fout zou kunnen gaan."
Moora klemde haar tanden even op elkaar, maar besloot de betere persoon te zijn op dit moment en de opmerking te negeren. Het was voor hém dat ze een poging ondernam om de zaak eerder opgelost te krijgen dan voorzien, en dat werd niet in dank afgenomen.
Maar waar waren mensen je tegenwoordig wel nog dankbaar voor? De wereld leek veranderd te zijn in een zielige hoop klagende en zeurende mensen die niet naar oplossingen zochten voor hun problemen. Gelukkig bleef zijzelf tenminste niet bij de pakken zitten.
De stem aan de andere kant deed haar eerst zuchten, tot er blijkbaar hulp bleek te zijn. Het meisje deed een stap naar achteren en sloeg haar armen over elkaar. “Dat kan ook helpen, natuurlijk.”
Haar blik gleed even naar Dominic, die nog niet helemaal gerust leek. In een andere situatie had Moora vast diegene proberen steunen, maar de kerel leek haar toch niet te mogen. Bovendien moest ze toegeven dat ze afgelopen minuten al enkele keren bang was geweest om een klap te krijgen.
Haar plan was om van zodra de lift open was, te maken dat ze wegkwam. Dit was haar eerste negatieve ervaring in de stad geweest terwijl ze al ergere dingen had gezien en dat had waarschijnlijk niet enkel met haar gezelschap te maken. Fuck die woning dan maar, ze vond vast nog wel wat.
“Met een minuutje gaan de deuren weer open, dan kunnen jullie er voorzichtig uit klimmen.”
“Doe jij maar eerst.”, sprak Moora op een kalme manier toen de deuren opengingen. Waarschijnlijk overbodig, hij had er anders vast wel voor gezorgd dat hij er eerst uit zou komen, maar toch.
“Kom maar, een voor een”, sprak de monteur. “Voorzichtig.”
Het meisje zette enkele stappen naar achteren om plaats te maken voor Dominic.

“Doe jij maar eerst,” zei het meisje. Dominic keek op en knikte even.
“Graag,” mompelde hij hees. Hij kon niet wachten tot hij hieruit was. De deuren gleden langzaam een stuk open en Dominic lachte opgelucht.
“Kom maar, een voor een."
Voorzichtig was niet tegen dovemansoren gesproken. De lift hing net iets lager dan de vloer waardoor enig klimmen noodzakelijk was. Dominic liep naar voren en hees zich vlug op, waarna hij snel overeind kwam. Hij was nog nooit zo blij geweest de muffe geur in het complex te ruiken. Voor deze ene keer vond hij het niet stinken.
“Tril je nou?” vroeg het meisje dat ze door de deur heen hadden gehoord bezorgd en verwonderd. Dominic fronste en sloeg zijn armen over elkaar zodat zijn handen niet te zien waren.
“Nee,” zei hij defensief. Het meisje schudde haar hoofd.
Dominic bleef staan om te wachten tot ook Moora eruit was, maar stond met zijn handen op zijn knieën naar voren geleund, diep ademhalend. Zijn donkere haar viel een beetje naar voren.
Nu hij eruit was viel alle spanning ineens weg en was hij ronduit uitgeput.

Terwijl Dominic voorzichtig uit de lift klom, wachtte Moora – nu toch wat gespannen – af. Ze wilde het niet zien, maar doembeelden als de lift die nu met enkel haar erin naar beneden zou vallen, flitsten even voorbij.
Te veel films gekeken, besefte ze, maar alsnog haastte ze zich om vlak na Dominic ook de lift uit te kruipen.
Het gevoel van opluchting dat ze kreeg toen ze ook uit de lift mocht klimmen, was van korte duur. Het meisje van daarnet vroeg of hij trilde, wat haar deed opkijken terwijl ze zich opduwde. De reactie van Dominic was zoals ze hem het afgelopen half uur had leren kennen.
Het meisje stond op en bedankte de monteur voor de hulp.
“Ik heb waarschijnlijk nog twee uren werk aan de lift. Ik heb bepaalde vervangstukken die nodig zijn nog niet bij. Ik geef het door aan de syndicus van het gebouw. Iedereen wordt verwittigd. Om naar beneden te komen, nemen jullie nu best de voorlopige hoogtewerker die in de trappenhal staat opgesteld. De chauffeur laat jullie naar beneden.”
Het meisje knikte begrijpend.
Haar blik gleed naar Dominic en een oprecht bezorgde uitdrukking verscheen op haar gezicht.
Ze wandelde naar hem toe en haalde een nog ongeopend flesje water uit haar tas. “Hier, drink.” Haar stem klonk kordater dan bezorgd, hoewel ze moest toegeven dat ze op dit moment wel medelijden had met de kerel.
Ze duwde het flesje in zijn handen. “Zullen we zo als we buiten zijn even gaan zitten? Ik denk dat je frisse lucht nodig hebt.”

Dominic hoorde wel dat er iets werd uitgelegd, maar echt in zich opnemen deed hij het niet. Zodra de man was gestopt met praten was hij het alweer vergeten. Moora kwam naar hem toe en hij rechtte zijn rug om zich een houding te geven, maar ze keek vooral bezorgd en hij had het idee dat hij op dit moment niemand meer overtuigde.
“Hier, drink,” zei ze, hem een flesje aanreikend. Hij pakte het aan en draaide de dop eraf. Ja, hij kon wel wat vocht gebruiken, hij had van de stress gezweet als priester in een basisschool daarbinnen in die lift. Hij nam een paar slokken die vrijwel meteen verkwikken leken te werken.
“Zullen we zo als we buiten zijn even gaan zitten? Ik denk dat je frisse lucht nodig hebt.”
Dominic knikte en draaide het flesje weer dicht.
“Zeg dat wel,” merkte hij op. Zijn stem was wat schor en hij voorzag dat hij wanneer hij vanavond eenmaal naar bed ging de daaropvolgende tien tot twaalf uur niet meer wakker zou worden.
Hij liep met Moora mee naar de hoogtewerker en was blij toen hij in de hal weer naar buiten kon, waar hij op de grond tegen de muur ging zitten en dankbaar de frisse buitenlucht inademde.
Een ding was voor de volle honderd procent zeker. Hij zette absoluut, hoe dan ook, geen voet meer in een lift.
Hij dronk nog wat water. Socialer ingestelde mensen zouden nu waarschijnlijk een gesprek zijn begonnen, maar doordat Dominic niet echt hoogte van het meisje kon krijgen, bekaf was en zich vooral schaamde voor het feit dat ze hem zo te zien had gekregen, wist hij zich niet echt een houding te geven.

Dominic was verrassend meewerkend, hoogstwaarschijnlijk liggend aan het feit dat hij al z’n energie op dit moment moest gebruiken om op krachten te komen. Hij volgde haar mee naar buiten en ging op de grond tegen een muur aan zitten.
Hoewel het meisje daarnet nog van mening was geweest om zodra ze uit de lift was, te maken dat ze weg kwam, voelde ze nu de eerder de drang om nog even te blijven rondhangen. Just in case, om zeker te zijn dat hij het komende kwartier geen abnormale gedragingen vertoonde.
Het bleef stil aan zijn kant en Moora vond het moeilijk om op dit moment gewoon over koetjes en kalfjes te gaan praten. Ze voelde zich schuldig omwille van haar reactie in de lift terwijl hij er waarschijnlijk niet veel aan kon doen, maar tegelijkertijd was ze te koppig om haar excuses aan te bieden, omdat ze van mening was dat er wel andere manieren waren om ermee om te gaan dan iemand afsnauwen of agressief reageren.
Haar blik bleef even op hem rusten terwijl ze zelf recht bleef staan – zo voelde ze zich sterker, wat nodig was omdat ze vond dat de man naar haar mening onvoorspelbaar was.
“Voel je je al beter?”
Het leek wel zo, aan zijn lichaamshouding te zien. Ofwel: hij zag er nog steeds beroerd uit, maar al minder boos. En dat was een verbetering. “Je lijkt me in ieder geval al kalmer. Ik veronderstel dat je niet altijd op dingen slaat.”
Een voorzichtige glimlach verscheen op haar gezicht, stiekem benieuwd naar de manier waarop hij zou reageren nu hij kalmer was. De kans bestond dat het nog te vroeg was voor deze opmerking, maar dat zou ze vast snel genoeg merken.

“Voel je je al beter?”
Dominic keek ietwat verrast op en knikte werktuiglijk. Hij was moe en wilde eigenlijk gewoon op zijn bed ploffen en een uiltje knappen, maar vergeleken ruwweg een kwartier eerder waren dingen absoluut verbeterd.
“Je lijkt me in ieder geval al kalmer. Ik veronderstel dat je niet altijd op dingen slaat.”
Hij fronste, niet goed in staat in te schatten hoe ze die opmerking bedoelde.
“Niet zolang ze ’t niet uitlokken,” bromde hij, zij het niet met dezelfde felheid als eerst. Hij keek op en nam Moora in zich op, alsof hij haar nu pas voor het eerst zag. Hij kreeg moeilijk hoogte van haar; haar opmerkingen hadden hem hier en daar behoorlijk geïrriteerd, maar ze leek zich desondanks oprecht druk te maken om hem, iets waarvan hij niet echt wist hoe hij daarmee om moest gaan.
Hij deed zijn mond open om iets te zeggen maar werd afgeleid door een medebewoner die aan was komen lopen en nogal verwonderd keek. Het moest ook wel een merkwaardig gezicht zijn; Dominic die erbij zat alsof hij zojuist een zenuwinzinking had gehad, Moora die ongetwijfeld ook betere dagen had gekend en de wagens van de mannen die hen te hulp waren gekomen nog voor het pand.
De jongeman was bij het tweetal komen staan. Hij had halflang, warrig donker haar, grote, nieuwsgierige ogen en een gezicht vol met ontelbare sproeten.
“Is er iets aan de hand?” hij vroeg het meer aan Moora dan aan Dominic, want die laatste maakte vermoedelijk toch de minst toegankelijke indruk op dit moment.

“Niet zolang ze ’t niet uitlokken.” Een grijns verscheen op haar gezicht bij die reactie en haar blik gleed de straat op. De man had een behoorlijk kort lontje, en ze wist niet of zij de goede persoon was om Dominic gezelschap te blijven houden: haar sarcasme en humor werd niet altijd even goed begrepen door de rest.
Als je Moora eenmaal kende, dan wist je dat ze zulke dingen niet serieus meende. Of dat er een kern van waarheid in zat, maar dat ze het niet bedoelde om iemand te kwetsen of uit te dagen.
Doordat ze naar de straat keek, zag ze de jongeman die hen plots vergezelde al van ver aan komen lopen. Zijn warrige haren dansten in de wind tot hij bij hen stond, en Moora glimlachte automatisch naar de kerel.
“Is er iets aan de hand?” Hij richtte zich naar het meisje en ze haalde haar schouders op. “De lift werkte even niet terwijl we die namen, maar dat was vrij snel opgelost. Hij wordt nu hersteld en de trap is nog een niet toegankelijk, dus niemand kan de komende uren nog naar buiten of naar binnen als je boven moet zijn.”
Bij die woorden keek ze even met een ernstig gezicht naar Dominic, omdat ook hij nog niet wist dat hij de komende uren niet meer naar binnen kon. “Maar de lift zal straks dus weer werken. De trap is volgens mij toch nog een tijdje afgesloten.”
De jongen knikte even, haast teleurgesteld over de minieme aanwezigheid van spanning in de gebeurtenissen. Moora moest toegeven, met de toegesnelde wagens en de manier waarop een kerel met het uiterlijk van Dominic zo tegen de muur aan zat… Het zag er dramatischer uit dan het effectief was.

Dominic luisterde maar half naar het gesprek. Het enige wat hij echt opving was wat hij zelf al wist; de lift was in reparatie en de trap zou nog wel even afgesloten blijven. Of hij moest er toch langs gaan, of hij moest een andere plek vinden om te crashen. Al sliep hij vannacht op een bankje in het park, hij ging niet terug die lift in.
“Ah, okay,” reageerde de andere jongen gerustgesteld. “Nou, bedankt!” hij liep door het gebouw in en Dominic, die inmiddels weer wat was bijgekomen, keek op naar Moora.
“Nou, jij hebt je droomhuis gevonden, of niet?” merkte hij droog op en zijn mondhoeken bewogen even; hij kon zich niet voorstellen dat ze nu nog interesse in de woning had. Aan de andere kant; als iemand maar wanhopig genoeg was werd dat ding vroeg of laat wel verhuurd, met of zonder degelijke lift.
Hijzelf nam zich voor om een beetje uit te gaan kijken naar iets anders, al was de kans niet zo heel groot dat er ergens voor hetzelfde bedrag iets veel beters te krijgen was.

De jongen verdween na een bedankje en toen Moora weer naar Dominic keek, keek hij haar ook aan. Het meisje grijnsde breed. "Dat kan je wel zeggen, ja."
Dit zou een no-go worden, al was ze daar al eerder van overtuigd. Toch was het zo dat als ze niet snel een alternatief zou vinden, het waarschijnlijk eerder dan verwacht weer zou overwegen. Maar dat waren zorgen voor later.
Wat haar nu interesseerde, was Dominics toestand. Ze kon zich inbeelden dat hij vast geen zin meer had om de komende tijd die lift weer te nemen, of eender welke lift. "Ik neem aan dat je niet zo snel meer de lift zal nemen. Heb je ergens waar je heen kan?"
Sinds haar zwangerschap waren er dingen veranderd. Ze dacht op bepaalde vlakken meer na over het welzijn van mensen en hoewel je het haar niet leek te kunnen nageven door haar afstandelijke opmerkingen en het sarcasme dat ze vaak gebruikte, als puntje bij paaltje kwam was haar hart weker geworden dan voorheen. De man voor haar was iemands kind en ze kon slechts met een gerust geweten naar huis toe als ze er zeker van was dat hij onderdak had. Ongeacht zijn leeftijd.

"Ik neem aan dat je niet zo snel meer de lift zal nemen. Heb je ergens waar je heen kan?"
Dominic snoof.
“Over m’n lijk,” bromde hij. Hij kon zich geen omstandigheid voorstellen waaronder hij nog vrijwillig en bij bewustzijn in een lift zou gaan. Toen schudde hij zijn hoofd. “Nee, maar komt wel goed,” mompelde hij schouderophalend. Feit was dat Dom niet zo heel veel mensen kende hier, niet op een goede manier in ieder geval, en daardoor ook niet echt bij iemand aan wilde kloppen om om hulp te vragen.
Hij overwoog om gewoon te proberen toch de trap op te klimmen, maar zat ook niet echt op een botbreuk te wachten.
Even sloot hij zijn ogen en liet hij zijn achterhoofd tegen de muur rusten. Het was lang geleden, dat zijn claustrofobie hem zo van slag had gekregen en nu hij weer ontspande voelde het ineens alsof het alweer dagen geleden was. Op zo’n moment zelf was er niets anders in zijn wereld dan de paniek die de situatie veroorzaakt had en achteraf was het niet te bevatten dat hij zich er zo druk om had gemaakt. Maar dat waren fobieën, nietwaar? Als ze rationeel waren, waren ze ook niet zo’n probleem.