Shit happens.

Terwijl Esmee samen met Santos over het wandelpad reed spookten er een aantal gedachtes door haar hoofd. Er was dan ook zoveel gebeurd de laatste tijd. Mido was bij haar weg, Ze woont weer bij haar ouders aangezien Mido in het huis bleef wonen, ze heeft haar paardenaantal teruggebracht tot 1 aangezien har ouders ook maar 1 stal over hadden en zo kon ze nog wel even doorgaan. Maar heel erg vond ze het niet dat ze nu nog maar 1 paard over had. Saricha was al eerder bij haar weggelopen, ze was wild dus ze was vrij om te gaan en te staan waar ze wilde en Flame had ze wel gemist op het begin, maar die was bij Mido gebleven. En ze was hartstikke blij met Santos een Andalusische hengst. Ze zuchtte en lette net niet op toen Santos opeens wegsprong in galop. Ze ging diep zitten en praatte geruststellen tegen het paard onder haar. Het werkte, algauw had ze hem weer bij zich en was hij weer rustig. Waarvan hij was geschrokken wist ze ook niet, waarschijnlijk van een vogeltje of een hertje dat weg sprong. Het kon wat kleins zijn aangezien Santos zogenaamd alles eng vond en overal een rede achter zocht om te klieren. Maar dat vond ze niet erg want ze hield wel van paarden dat klieren leuker vonden dan luisteren. Ze klopte Santos op zijn hals als teken dat het goed was en draafde aan. Ze gingen de bocht om en opeens stond Santos stil en bewoog niet meer. Bang was hij niet anders was hij wel gaan rennen maar hij wilde geen stap voor of achteruit zetten, zelfs niet opzij. Ze zuchtte en stapte af om te kijken of hij aan de hand wel mee wilde lopen. Dit was ook niet het geval, hij bleef nog steeds stokstijf staan. Ze besloot om hem dan maar om te draaien, meestal hielp dit wel en nu dus ook. Soms snapte ze haar paard echt niet. Ze keek naar hoe hij liep en zag dat hij wat onregelmatig liep. Ze liet hem stil staan om naar het been dat het veroorzaakte te kijken maar er was niets aan te zien, het was niet dik en het voelde ook niet warm aan. Ze tilde zijn voet op om te zien of er misschien een steentje in zat maar dat was het niet, maar wat ze wel zag was dat hij een ijzer was kwijt geraakt. “Shit” zei ze tegen zichzelf. Ze kon op zich wel naar huis rijden want het was een zandpad en dan had hij er niet zo veel last van maar aangezien meneer het vertikte om een stap voor of achteruit te zetten had dat geen zin. Ze zou terug moeten lopen naar huis. Het was niet zo heel ver weg dus ze zou het wel overleven maar echt leuk vond ze het niet. Ze draaide Santos weer om want ze wist een piepklein veldje waar de zon altijd op stond als hij tenminste scheen en waar een boomstam was waar je heerlijk kon zitten. Dan zou ze daarna nog een poging wagen met Santos. Soms werd het wel eens vervelend als hij deze kuren had, vooral als ze al een pestbui had. Maar soms kon het haar ook wel weer opvrolijken. Ze liep naar het veldje toe en liet zich op de boomstam zakken en leunde tegen een andere boom aan terwijl ze haar ogen dicht deed en Santos liet grazen.

-Leroy-

Stap voor stap wandelde hij richting zijn huis. Tenminste, niet lang meer zijn huis. Voor de derde keer zou hij gaan verhuizen omdat hij mot had met de huisbaas. Prettig jo, huisbazen. Nooit aan beginnen, je kreeg er alleen maar gezeur mee. Dit keer zou hij voor een koophuis gaan, eentje met stallen en genoeg ruimte voor minstens 2 paarden. Geen gezeur meer aan zijn hoofd, lekker vrijstaand met misschien een aantal buren. Meer niet, alleen hij en Hopscotsch. Eerst hoorde Diesel er ook nog bij. Sinds een paar maanden kon hij hem jammer genoeg niet meer mee tellen. Diesel had hij in moeten laten slapen omdat hij een kwaadaardige tumor in zijn hersenen had waardoor hij iedereen aanviel die in zijn buurt kwam. Zijn kleine maatje had hij in moeten laten slapen omdat dat het beste was voor hem. Nooit meer samen door de bossen rennen, nooit meer samen naar de manege. Die tijd was over, er kwam vast wel weer een andere betere tijd. Leroy keek geschrokken op toen hij bijna tegen iemand aanliep. "Sorry." mompelde hij binnensmonds. Hij liep toch netjes aan de kant van het pad, ze hadden best om hem heen kunnen lopen. Redelijk chagrijnig liep hij snel door. Zijn sporttas bonkte meer op zijn rug. Eigenlijk zou hij vandaag met de auto naar zijn werk gaan en daarna naar de sportschool. Alleen moest hij precies vandaag een lekke band hebben. Nog meer geweldigheid. Weer dwaalde zijn gedachte af naar wat er de afgelopen tijd was gebeurt. Symphony had hem tijden genegeerd. Elke keer als hij probeerde met haar contact te leggen kwam wel een van haar vriendjes tevoorschijn. Om gek van te worden. Nooit had hij tijd om even met haar te praten, of om iets leuks met haar te doen. De laatste keer dat hij iets leuks met haar had gedaan was een hele tijd geleden. In de studio. Jammer genoeg had hij haar na die tijd niet meer gezien. Tot laatst in het zwembad, wat was zij veranderd zeg. Door een paard wat op het pad stond werd hij uit gedachten gehaald. Met een scheef gezicht keek hij naar het meisje die het paard vooruit probeerde te krijgen. Dat zag er best wel grappig uit. Gefascineerd keek hij hoe het meisje het paard probeerde te laten lopen was niet erg goed lukte. Toen het paard zijn been omhoog ging probeerde hij nieuwsgierig te kijken of er iets met zijn hoef aan de hand was. Los ijzer? Daar ben je goed klaar mee. Pas toen het meisje het paard omdraaide begon deze weer met lopen. Jammer, hij had haar nog wel verder willen zien ploeteren om dat paard aan het wandelen te krijgen. Weer begon hij met wandelen, langzaam en sloffend. Veel zin om naar huis te gaan had hij niet. Integendeel zelfs, thuis was het stil en had hij niets te doen. Dan liever hier wandelen en nog minder doen. In plaats van dat het meisje met het paard het pad af liep draaide ze een of ander veld op. Bij de opening van het veld bleef hij stilstaan. Zonder er echt bij na te denken wandelde hij in de richting van het meisje. Naast de boomstam bleef hij stilstaan. "Mag ik?" Op een redelijk afstandelijke toon sprak hij de woorden uit, zo keek hij haar dan ook aan. Vrienden had hij niet nodig, zonder was je veel beter af. Trouwens, hij had vrienden. Meer dan genoeg, wanneer het nodig was zou hij wel opzoek gaan naar een nieuwe 'vriend'. Zijn blik gleed over het grazende paard. Mooi gebouwd, leuk hoofd, kon een leuk paardje zijn. Vooral door wat hij daarnet had gezien dacht hij dat. Stilstaan ook al wilt je baasje dat je doorloopt. "Hoe heet hij?"

Esmée bleef even een poosje zo zitten en genoot van het zonnetje dat precies op haar gezicht scheen. In die minuut was alles even van haar af gevallen. Ze hoorde voetstappen haar kant op komen, ze kwamen steeds dichterbij. Ze bleef gewoon zo zitten met nog steeds haar ogen dicht. Pas toen de voetstappen stil stonden keek ze op en keek ze recht in de ogen van iemand die ze nog nooit had gezien. Tenminste, ze dat dat ze hem nog nooit had gezien. Het zou best wel eens kunnen zijn dat ze hem had rond zien lopen op de manege of dat ze hem een keer had gezien op een wedstrijd of iets dergelijks, maar het leek erg onwerkelijk aangezien ze niet wist of hij wel wat met paarden had. en dan had je de stad nog. Nu kwam ze daar de laatste tijd niet meer zo heel erg vaak. Alleen als ze kleding of iets dergelijks nodig had, maar verder deed ze alle boodschappen in de supermarkt bij haar in de buurt. "Mag ik?" hoorde ze hem zeggen. Ze glimlachte naar hem en gaf antwoord. "Ja tuurlijk" Ze schoof een stukje op om ruimte te maken aangezien ze een groot gedeelte van de boomstam in beslag nam. Ze leunde nu naar voren omdat ze niet meer tegen de boom kon leunen en haalde Santos terug die de grassprietjes een meter verder er lekkerder uit vond zien dan de grassprietjes wat dichter bij haar. Ze hoorde weer de stem naast haar vragen hoe hij heette. " Hij heet Santos en het is een Andalusiër. En hij heeft soms nogal wat kuren." Ze lachte erbij omdat ze vond dat hij een heerlijk karakter had. Ze aaide over zijn hals. "Ik weet alleen dat het een Spaanse naam is, maar ik heb geen flauw idee wat het betekent." Ze lachte. Haar slechte bui van net was bijna helemaal weg. Ze keek omhoog naar een wolk die het zonlicht van haar afpakte. "Ben jij ook gek op paarden?" vroeg ze uiteindelijk. Hij had net wel geïnteresseerd geklonken, maar je wist het maar nooit.

Met een zucht liet hij zich tegen de boomstam aanzakken. Leroy zette zijn sporttas naast zich neer en haalde er een flesje water uit. Na een aantal slokken van het water stopte hij het flesje weer terug in zijn tas. Santos, gave naam. Hij zou de betekenis ook niet weten, ging hem ook niet veel aan. Even keek hij weg van het paard en het meisje. Het veld was best wel groot, als hij deze plek nou zou onthouden kon hij hier ook nog een keer heen met Hopscotsch. En anders zou hij dit veld wel op gaan zoeken. Plotseling kreeg hij een vraag naar zijn hoofd geslingerd waar hij geen antwoord voor klaar had liggen. Of hij gek van paarden was? Nou nee, niet gek. "Paarden zijn erg fascinerend." Voorzichtig sprak hij de woorden uit. Niet iedereen hoefde te weten dat hij een eigen paard had en al sinds klein af aan reed. Zelfs op de manege wist niemand dat dus waarom zou hij het nu wel opeens gaan rondbazuinen? Nergens voor nodig. In kleermakerszit wachtte hij rustig tot het tijd zou zijn dat hij er weer vandoor moest. Ondertussen bekeek hij het paard nog een keertje. "Is hij een PRE?" PRE's waren gaaf, lange manen, stevig lichaam, super getraind. Alle knopjes zaten op die paarden. Zelf had hij niets aan zulke paarden. Gaf hem maar een lekker springpaard die voor hem wou werken maar ondertussen ook heerlijk kon klieren zodat het een uitdaging voor hem bleef. "Ik ben Leroy trouwens." Beetje lullig om je naam niet te zeggen terwijl je wel heel de tijd naast iemand zit. Nieuwsgierig keek hij in de richting van het meisje. Hij kende haar niet, misschien dat hij haar eerder had gezien op de manege. Alleen lette hij op de manege nooit echt op. Iedereen deed maar waar die zin in had net zoals hij. Echter was er wel een verschil tussen hem en de rest; hij lette tenminste op voor anderen. Als iemand in de bak wou en hij was er al een tijdje aan het springen dan ruimde hij gewoon wat zooi op zodat er nog iemand kon gaan rijden. Stel je voor dat hij iedereen zou afsnauwen als ze aan hem kwamen vragen of ze erbij mochten in de bak. Oké, nu snauwde hij ook al veel mensen af, maar dan zou hij helemaal geen vrienden meer hebben. VOlgende week zou hij naar het asiel gaan. Kijken voor een nieuw hondje, het liefst een puppy die lekker lang bij hem bleef. Wie weet was het dan niet zo stil meer thuis. Misschien als hij naar zijn volgende huis zou gaan dat hij sowieso een een shetlander of iets ging kopen. Of stallen verhuren, kon natuurlijk ook nog. Bij het huis wat hij op het oog had zaten twee stallen, een rijbak ernaast en weidegang. Het was dan wel in de polder maar daar zat hij helemaal niet mee. Lekker rustig juist.

[Mega flut >.< ]

Esmée keek hem aan terwijl ze op zijn antwoord wachtte. "Paarden zijn fascinerend" hoorde ze hem zeggen. Eigenlijk wel een heel slim antwoord. Als hij die vraag aan haar had gesteld had zij gewoon keihard 'Ja' gezegd, maar ja iedereen is natuurlijk anders. "Nee, het is een Andalusiër. Op een of andere manier heb ik daar meer mee dan met PRE's." Ze glimlachte naar hem. Ze wilde hem liever nog niet vertellen dat haar moeders paard een PRE was. Haar moeder had samen met Fiësta een ongeluk gehad en helaas had alleen Fiësta het overleefd. Maar niet lang daarna bleek dat het lieve beest een ernstige bloeding had opgelopen. Daaruit bleek ook weer gelijk dat er al wat mis was met haar bloed aangezien de bloeding aanhield en niet vanzelf overging. Doodgebloed. De laatste herinnering aan haar moeder was weg. Foetsie. Dus daarom geen PRE's meer voor haar. Misschien zou ze het later aan hem vertellen als ze hem heel goed kende maar dat zou dan nog wel een poosje duren. Alleen haar beste vriendin wist ervan en natuurlijk haar familie maar voor de rest wilde ze het liever niet vertellen. "Oh, hee Leroy. Het is misschien inderdaad handig om ons voor te stellen." Ze grinnikte erbij. "Ik ben Esmée" Ze praatte tegen haar paard die schijnbaar iets heel engs zag want hij stond getraumatiseerd naar de bomen te kijken. En natuurlijk moest er op dat moment een hert uit de bomen vandaan springen en schrok Santos zich natuurlijk weer kapot. Ze probeerde de teugels vast te houden, anders was ze haar paard kwijt en dan was het moeilijk om hem terug te vinden. Maar het duurde niet al te lang. Ze stond op en liep naar haar paard toe die nog wat schrikkerig om zich heen keek. Ze aaide hem over zijn hals en praatte zachtjes tegen hem. Langzaam merkte ze dat hij wat meer begon te ontspannen en op een gegeven moment was de trek in gras groter dan de schrikkerigheid. Ze ging weer terug op haar plekje zitten en pakte de teugels over in haar andere hand. Haar hand was namelijk lichtelijk afgekneld, maar heel erg vond ze het niet. Ze was op zich niet echt kleinzerig maar erg fijn voelde het niet. Ze keek vuil naar een wolk die weer eens haar zonnetje verstoorde. "Ja, het is een leuk paard alleen soms dwars en schrikkerig. Maar dat maakt hem ook wel weer leuk" Terwijl ze dit zei werd ze weer aan het gebeuren net op het pad herinnerd. Santos die niet wilde lopen. Het moest er wel heel erg komisch uit hebben gezien.

[hij is toch wel af xD]

Esmée. Haar naam kwam pas laat bij hem binnen vallen. Leroy keek haar nogal schaapachtig aan toen ze haar paard probeerde te kalmeren. Met zo'n paard zou hij niet graag naar buiten gaan. Vooral niet in de zomer als iedereen buiten rond rent met water pistooltjes en dat soort dingen. Misschien zou hij wel naar buiten gaan, alleen dan wel met een ander paard erbij. Het liefst een rustig paard, maar daar kon je nooit echt zeker van zijn. Kort schoot hij in de lach bij haar blik richting een wolk. Als blikken eens konden doden dan viel die wolk zo uit de lucht omdat hij voor haar zonnetje zat. Rare mensen liepen er rond. Waarom wist hij niet, maar om de een of andere reden voelde hij zich meer bij Esmée op zijn gemak dan bij elk ander. "Dwars in de manier van stil blijven staan terwijl alleen zijn ijzer los zit?" Met een blik richting de hoef van de hengst dacht hij aan wat hij daarnet had gezien. Een meisje die haar paard niet meer vooruit kreeg tot ze terug gingen. Bij het zien van Santos moest hij telkens weer denken aan een PRE. Gewoon door de uitstraling en al die andere dingen. De wolk die daarnet voor het zonnetje zat verdween waardoor hij een lichtbundel in zijn gezicht kreeg. Voor een moment trok hij een moeilijk gezicht doordat hij niets meer kon zien, maar al snel zag hij alles weer goed. "Dus.. Woon je hier in de buurt?" Waar moest je over praten bij iemand die je eigenlijk helemaal niet kende? Kom op zeg, zoiets wat best wel moeilijk. Vragen verzinnen waar een beetje antwoord op gegeven kon worden. Straks zei hij nog wat verkeerd en dan had hij het wel weer gedaan. De zolveelste keer dat het dan weer fout zou zijn gegaan tijdens een gesprek.

Esmée grijnsde toen de zon haar huid weer vermaakte. Het was best frisjes aan het worden en de zon werd al steeds minder warm maar toch verwarmde hij je nog wel. "Misschien komt het nu wel doordat zijn ijzer los zit, maar ook als hij niet los zit doet hij af en toe zo. Niet zo heel erg vaak hoor." Ze glimlachte en keek naar haar paard waar de rust alweer helemaal ingekeerd was en stond te grazen. Ze had zijn neusriem op het laatste gaatje gedaan zodat het wat makkelijker kauwen was voor hem. "Ik woon hier redelijk in de buurt. In een niet al te groot huis, ongeveer groot genoeg voor 4 mensen met een bak, een wei, een paddock en drie stallen. Een voor Santos, een voor Breezer, de pony van Nikita en een voor Smurf, de gezelschapsgeit." Ze moest nog steeds grinniken bij de naam. Hoe ze erop gekomen was wist ze niet meer. Waarschijnlijk omdat hij redelijk klein was voor een geit. "Heb jij een eigen paard?" het was een vraag die zomaar in haar opkwam. Van nieuwsgierigheid maar ook omdat ze de achterliggende gedachte van 'fascinerend' wilde weten. Hij had dat woord gebruikt in een van haar eerste vragen. Het kon een ander woord voor 'ja' zijn maar het kon ook beteken dat hij paarden gewoon interresant vond en er verder niks mee had. Maar als hij een eigen paard had konden ze misschien wel een keer een buitenrit maken. Als de hoefsmid was geweest voor het ijzer van Santos tenminste. Ze moest altijd twee weken van te voren bellen voor de hoefsmid aangezien meneer altijd twee weken te laat kwam. Ze was het eigenlijk wel een beetje zat, maar goed. Ze zou nu gewoon zeggen dat het dringen was en dat hij meteen moest komen omdat ze anders naar een andere smid zou gaan. Dat hielp altijd.

"Apart paard." Leroy mompelde de woorden terwijl hij nadacht over wat Esmée zei. Een paard die van klieren houd is toch wel een paard wat hem aan zou spreken. Zolang het maar een beetje bij klieren zou blijven en verder werken vond hij alles goed. Niet alles draaide om top prestaties en een goed paard die alles deed wat je vroeg. Nee, er was af en toe ook ontspanning nodig. Met een paard die af en toe ging klieren kon je goed een beetje ontspanning creëren. Even schoot hij in de lach bij het horen van de naam Smurf. Wie noemt een geit nou Smurf? Zelfs voor een geit vond hij het best wel zielig dat die Smurf heette. Toch vond hij het ook wel weer geniaal verzonnen. Niet iedereen komt op leuke namen waar je van in de lach schoot. "Wie is Nikita, en wat voor paard of pony is Breezer?" Vertel hem een aantal dingen en je had hem nieuwsgierig. Nikita kon een huisgenoot zijn, breezer kon van alles zijn. Nadat hij zijn vragen had gesteld kreeg hij er ook eentje naar zijn hoofd geworpen. Of hij een paard had. Tuurlijk had hij een paard, waarom zou hij geen paard hebben? "Hopscotch. Een springpaard van 5 jaar." Meer zei hij niet. Wat voor ras het was zou ze vanzelf wel achter komen, of niet. Niet alles en iedereen hoefde te weten dat hij een paard had. Meestal kreeg je gelijk een etiket op je voorhoofd geplakt als je een eigen paard had. Op dat etiket stond; verwent. Niet iedereen hoefde verwent te zijn om een eigen paard te hebben. Sommige mensen kregen niet van hun papie en mamie een paard zoals anderen. Nee, er moest gewerkt worden voor alles. Voer moest betaald worden, de hoefsmid, en nog veel meer zaken die een paard met zich mee bracht. Overal moest je aan denken bij het aanschaffen van je eigen paard. "Als je wilt kan ik zijn ijzer er weer onder zetten. Als je je adres geeft kan ik straks langskomen met nieuwe nagels en de rest van de zooi." Waren zijn ouders toch nog ergens goed voor geweest, hem de opleiding hoefsmid laten doen kon af en toe handig zijn.

[Mega flut, sorry.. :} ]

Ze keek naar haar paard die rustig stond te grazen en de bladeren die moeiteloos van de bomen vielen. "Wie is Nikita, en wat voor paard of pony is Breezer?" hoorde ze4 van de zijkant komen. Ze draaide haar hoofd om tot haar ogen de zijne kruiste en gaf antwoord. "Nikita is de dochter van mijn ex, om het zo maar even hard te zeggen, maar ze woont nu bij mij. Dat is een lang verhaal, ik leg je het een andere keer wel uit." Ze had niet zo heel veel zin om het er over te hebben aangezien dit de oorzaak was van haar slechte humeur die ochtend. En dat humeur was nu weg en ze had er niet bepaald veel zin in om weer chagrijnig te worden. "En Breezer is haar pony. Eerst was Mercury haar pony maar die had Mido verkocht en nu heeft ze dus een connemara merrie" Een eindje verderop zag ze een vogeltje opvliegen. Die zouden binnenkort wel naar het zuiden gaan. Het werd steeds frisser, je koon ook niet meer met je jas naar buiten. Ja misschien als je goed tegen kou kon maar de meeste mensen die zij kende deden dat niet, gewoonweg omdat ze niet zo stom waren. "Hopscotch. Best wel een leuke naam. Wat voor paardje is het?" misschien kwam dit nieuwsgierig over maar zo was het niet bedoeld. Ze wilde alleen maar interesse tonen en ook hoopte ze op iemand waarmee ze bevriend kon raken en dat ze samen konden gaan rijden of iets in die richting. Opeens hoorde ze een hoop geblaf uit de bomen komen dat ze maar al te goed herkende. "Oh nee" kreunde ze half. Ze had geen flauw idee hoe Shirka had kunnen ontsnappen maar het zou wel eens iets met smurf te maken kunnen hebben. Of ze had een gat gegraven of ze kon verschrikkelijk goed over een hekje heen springen. "Nou, dat is dus Shirka" zei ze terwijl ze er schaapachtig bij lachte.

Leroy luisterde half wat ze zei. Nikita de dochter van haar ex. Of te wel het was niet haar dochter. Tenminste, dat was wat hij er uit kon begrijpen. Breezer was haar pony. Wie Mercury dan weer mocht zijn wist hij niet. In elk geval zou het ook een pony moeten zijn als ze een connemara merrie had gekregen. Voor een paar tellen keek hij naar het grazende paard. Alsof er niets aan de hand was stond hij zijn gras op te eten. Natuurlijk ging het gras naar binnen in een bloed vaart. Waarom paarden dat deden kon hij nog steeds niet begrijpen. Ze aten net alsof ze nooit te eten kregen. En waarom? De paarden die hij kende kregen echt wel te eten maar die aten ook zo snel hun gras op. Hopscotch deed het ook, terwijl hij meer dan genoeg te eten kreeg van hem. "Een BWP hengst." Hopscotch zijn prachtige springpaardje waarmee hij hopelijk wedstrijden zou gaan rijden. Zo niet, dan was het een pracht paard om mee te trainen. Of recreatief rijden met een heel boel gespring zodat zijn prachtige gespring niet verwaarloosd zou worden. Geschrokken keek hij op toen hij een hond hoorde blaffen. Waar kwam die nou weer vandaan? Naast hem hoorde hij Esmée kreunen, ze kende die hond dus. Aandachtig volgde hij de bewegingen van de hond tot hij bij hen was. Waarom moest er juist nu een hond aankomen? "Shirka is een leuke naam." De woorden mompelde hij erg afwezig. Hij werd uit gedachte gehaald door zijn mobiel die plotseling tekeer ging in zijn tas. Waar was dat ding? Pas toen hij het laatste vakje in zijn tas bekeek vond hij zijn telefoon. LG Optimus, goed genoeg voor hem aangezien het niet zo snel kapot ging. In het scherm stond met grote letters; Afspraak dierenasiel. "Uhm, ik moet weg. Als je wilt kan ik Santos zijn ijzer vast zetten voor je." Uit zijn tas haalde hij een pen tevoorschijn. Op Esmée haar hand schreef hij zijn telefoon nummer voor hij opstond. "Zie je." Nadat hij haar een knipoog had gegeven maakte hij zich uit de voeten. Met een paar minuten stond hij voor zijn huis, naja niet lang meer zijn huis. Net op tijd wist hij de huistelefoon te pakken die al een tijdje te keer ging. Hij had echt niet langer met Esmée moeten praten anders had hij dit belletje gemist. Het gesprek duurde ongeveer een uur, daarna kreeg hij een bevestiging van zijn aanvraag voor een Berner Sennen pup. Daarnaast zou hij een labrador pup krijgen die hij moest opleiden tot blindengeleidehond. Volgende week zou hij ze op gaan halen, en kijken welke labrador hij mee naar huis zou nemen. Nadat hij de telfoon had opgehangen kleedde hij zich snel om. Zoals altijd trok hij een doodnormale spijkerbroek aan en een dood normaal wit shirt. Als hij het koud zou krijgen kon hij altijd nog een trui aandoen. Op zijn gemak begon hij een aantal spullen bij elkaar te zoeken voor het avond eten. Diepvries pizza of magnetron lasagne? Natuurlijk zou hij ook iets in elkaar kunnen flansen met wat aardappels en wat er dan ook nog maar in de vriezer zou liggen. Er was ook nog een andere optie. Patat halen. Makkelijk en lekker, lekker genoeg voor een keertje. Piekerend over wat hij nou moest gaan eten stond hij voor de koelkast. In de kamer stond alleen nog een tafel, twee stoelen, een twee persoonsbank, en een tv. Alle andere zooi was al ingepakt in dozen voor de verhuizing. Met een groot glas water plofte hij neer in het raamkozijn. Goed genoeg om op te zitten. Hij zou toch niet lang blijven zitten, straks ging hij lekker naar buiten om te joggen. Of wat anders. Hopscotch had hij voor zijn werk gedaan, die kwam morgen weer aan de beurt.

Esmée luisterde naar de woorden van Leroy. Hij klonk wat afwezig, maar ze zei er niets over. zij vond het ook nooit fijn als mensen er op gingen doorvragen. Dan wilde ze ook het liefste gewoon dat de anderen er overheen zouden praten. Een BWP. Dat zijn mooie beestjes" Ze hoorde een mobiel afgaan maar ze herkende de ringtone niet. het was dus niet haar mobiel. Het verbaasde zich dat Santos dit keer alleen opkeek om te kijken of het geluid hem aanviel. Dat was alweer een stapje vooruit, dacht ze. Als je dat wil doen heel graag. Ik word mijn eigen hoefsmid een beetje zat. Doeg!" begroette ze hem. Toen ze een knipoog van hem kreeg bloosde ze. Waarom wist ze niet. Ze stond op en liep naar Santos toe. ze vond het ook tijd om te gaan. "Shirka kom" riep ze haar hond. ze liep het veld op in de richting van hun huis. Nikita zou zo thuis komen en die wilde op Breezer rijden, dus ze kon niet te laat komen. ze kende Nikita een beetje. Ze was misschien 6 maar als ze haar zin niet kreeg dan kon ze toch boos worden. Gelukkig had ze het nog niet zo vaak meegemaakt omdat Esmée haar duidelijk had gemaakt dat ze dat soort gedrag niet accepteerde en gewoon moest aannemen wat er werd gezegd en dat werkte goed. Ze merkte dat Santos wat ongemakkelijk liep en ze gaf hem geen ongelijk. Een los ijzer liep nog vervelender dan dat er helemaal geen ijzer meer op zat. Maar ze ging hem er zeker niet zelf af halen. Als ze iets verkeerds deed dan was zijn hele hoef vernacheld en dat was nog zieliger. Maar net voor de stallen hoorde ze een *kloink* en zag ze een ijzer op de grond liggen. Santos had er in ieder geval geen last van. Ze besloot om over een uur pas Leroy te bellen want hij moest niet voor niets ergens heen. Waarschijnlijk had hij een afspraak of zo dat hij daarom weg moest. Dan was eerst Nikita aan de beurt daarna een boterham en daarna eten en daarna de telefoon. Misschien werd het dan toch wat later dat ze zou bellen. Ze zadelde Santos af en zette hem in de stal. Daarna hoorde ze rennende voetstapjes achter zich. ze draaide zich om en zwaaide naar de moeder van een vriendinnetje die haar elke schooldag afzette omdat ze er toch langs kwam. en Nikita vond het alleen maar leuk. "Ik wil op Breezer rijden!" was het eerste wat ze zei. "Nou kom op dan" grijnsde ze.

Na een uur bezig te zijn geweest merkte ze dat ze toch wel honger had. Ze keek in de voorraad kast om te kijken wat ze nog hadden. Gisteren had ze patat gegeten dus vandaag zou het iets standaards worden. Worstje, aardappeltjes en boontjes. Nikita vond wat anders natuurlijk lekkerder, maar ze wilde haar niet vetmesten en het was hartstikke ongezond. Na het eten zette ze Nikita voor de tv waar 'Amika' bezig was en zijzelf vertrok naar de gang. Ze haalde haar mobieltje uit haar zak en toetste het nummer in wat op haar hand geschreven stond. Na een paar keer overgaan werd er opgenomen. "Hee, met Esmée. Zullen we een afspraak maken? Voor de hoeven bedoel ik dan." Zei ze er snel achteraan.

Met het glas in zijn handen leunde hij tegen het kozijn van het keukenraam. Buiten stonden Prins en Hopscotch in de weide. Nog even en ze zouden moeten gaan verhuizen naar een ander huis. Net nu Hopscotch bij hem stond moesten ze weer weg. Nadat hij zijn glas leeg had gedronken pakte hij zijn jas en stapte hij in zijn auto. Achterin had hij nog spullen liggen van Hopscotch. Straks zou hij die er wel uithalen en weer omwisselen voor de zooi die hij standaard in zijn auto had liggen. Als zijn zooi er niet in lag voelde zijn auto niet compleet. Daar kon hij echt niet tegen. Bij de patatzaak werd hij al met een lach aangekeken. "Doe het gebruikelijke maar. O, en mag ik een milkshake voor tijdens het wachten?" Nog voor hij zijn milkshake ook maar aangeraakt had was zijn avond eten al klaar. Onderweg zong hij vrolijk mee met de radio. Ergens vond hij het jammer dat hij nu niet meer samen met Symphony kon zingen. Zij op de piano, hij op de gitaar. Dankzij die gedachtegang werd hij eraan herinnerd dat hij al zijn gitaren en zijn vleugel super voorzichtig zou moeten verhuizen. Zijn vleugel zou door een of ander speciaal bedrijf verplaatst worden. Hij zou beneden komen te staan in de serre. Uitkijk op de het weiland en de tuin. Perfect om zijn vleugel en zijn gitaren neer te leggen. Precies op het moment dat hij met zijn eten op de bank neer plofde ging zijn mobiel. Gehaast nam hij een slok van zijn milkshake voor hij naar de keuken rende om nog op tijd op te nemen. "Leroy." Even moest hij lachen door wat Esmée zei. Een afspraak maken. Op het moment dat ze voor de hoeven zei wou hij er wat stoms achteraan zeggen. Maar hij hield zich net op het juiste moment in voor hij in de problemen zou gaan komen. "Ik kan over een halfuurtje wel komen, dan heb ik mijn eten denk wel op. Wat is je adres?" Op een blaadje die hij toevallig bij de hand had krabbelde hij Esmée haar adres. Nadat hij had opgehangen at hij snel zijn patat op. Uit de schuur waar hij de spullen van Hopscotch ook had liggen haalde hij de zooi die hij nodig had voor de hoeven. Een vijl, nieuwe nagels, het ijzer had er nog goed uitgezien dus die hoefde hij niet mee te nemen. Weer zat hij in de auto, dit keer op naar Esmée haar huis. Het was maar goed dat hij de tom tom aan had gezet anders had hij het echt nooit gevonden. Hij had dan ook een halfuur nodig omdat hij eerst verkeerd had gereden aangezien hij zijn tomtom niet vertrouwde. Dat stomme ding zei dat hij rechtdoor moest terwijl hij niet rechtdoor kon. Tenminste, dat dacht hij. Wat bleek; hij was super omgereden. Bij Esmée haar huis keek hij even rond. Met een zwaai gooide hij de deur van de auto dicht. Rond snuffelen vond hij onbeleefd. Ze zou vanzelf merken dat hij er was. Als ze het al niet had gemerkt.

"Ik kan over een halfuurtje wel komen, dan heb ik mijn eten denk wel op. Wat is je adres?" hoorde ze uit haar mobieltje komen. "Eet maar eerst rustig je eten op hoor" ze lachte en gaf haar adres. Ze zei gedag en toen ze ophing keek ze op haar horloge om te kijken hoe laat het was. 7 uur, een mooie tijd om de paarden nog even in de paddock te zetten voor ze op stal gingen voor de nacht. dan konden ze ook nog even een frisse neus halen en hun energie even kwijt. Alleen Santos hield ze binnen. "Nikita, ga je mee Breezer nog even in de paddock zetten?" Dit hoefde ze geen tweede keer te zeggen. Nikita sprong op en liep met haar mee. Zelf hoefde ze niet veel te doen want Nikita kon alles makkelijk zelf. Alleen het hek van de paddock open doen dan en ervoor te zorgen dat Smurf er niet uitliep. Overdag stond Smurf vaak in de paddock zodat ook hij zich kon vermaken. Ze had er over zitten te denken om nog een geit te nemen en die dan Smurfin te noemen. Maar dan werd het hier ook zo'n geitenbende. Ze grinnikte en liep met Nikita naar de schuur die het halster op het haakje hing. Nikita rende terug om zo weinig mogelijk te missen van haar lievelingsprogramma. Zelf liep ze gewoon op normaal tempo. Ze wilde net de deur door lopen toen ze in haar ooghoek een auto zag. ze glimlachte en draaide zich om. ze liep naar Leroy toe die net uitstapte en begroette hem. "Hee. Fijn dat je kon komen. Zijn ijzer is er net afgevallen, ik heb hem bewaart voor het geval dat." zei ze terwijl ze met Leroy naar Santos liep. Ze haalde hem uit zijn stal en zette hem vast op de poetsplaats en gaf het ijzer aan Leroy die hem nodig scheen te hebben. Santos had misschien wel eens kuren maar gelukkig niet bij de hoefsmid, dierenarts of iets van die andere zooi.

Nieuwsgierig keek hij langs Esmée langs. Daarnet had hij een klein meisje zien rennen, zou dat Nikita zijn? Leroy begroette Esmée en luisterde naar wat ze zei. Fijn, nu was het ijzer er dus helemaal af gevallen. Ag, dan hoefde hij hem er tenminste niet af te halen. Vlug pakte hij de spullen die hij nodig dacht te hebben om het ijzer er weer op te zetten. Bijvijlen, nieuwe nagels erin en misschien het ijzer bijwerken voor als hij erop kon gaan staan aan de achterkant. "Leuke geit heb je. Is dat Smurf?" Onschuldig lachend keek hij richting de geit die in de stal stond. Tuurlijk, een geit kon je ook als gezelschapsmaatje nemen in plaats van nog een paard. Normaal gesproken maakte je het ijzer warm. Nu hoefde hij het ijzer alleen maar op de goede plek te leggen en de nagels te slaan op hun plek. Als hij het ijzer weer warm zou maken en weer in het hoorn zou branden dan kon het alleen maar zorgen dat Santos scheef ging lopen. Wel vijlde hij de hoef een beetje bij voor hij de nagels erin sloeg. Toen het ijzer eenmaal op zijn plek zat waren de nagels een klein klusje. Op het laatst liet hij de voorkant van het ijzer nog netjes aansluiten op de hoef zodat hier niets tussen kon gaan zitten. Goedkeurend klopte hij Santos op zijn hals. Gelukkig was hij lief blijven staan, anders had het hem veel meer werk gekost. "Zo, jij kan ook weer recht lopen." Nadat hij de spullen terug in zijn auto had gegooid keek hij kort op zijn horloge. Wie weet had hij nog tijd om te gaan hardlopen. Of gewoon thuis tv gaan kijken, natuurlijk kon hij ook nog spullen in gaan pakken voor morgen. Hopscotch zijn spullen moest hij allemaal in pakken. Jammer genoeg waren dat heel veel spullen, daar zou hij wel een tijd mee bezig zijn. Voor hij te lang stil zou zijn richtte hij zich naar Esmée. "Je woont hier erg mooi. Nikita heeft alle ruimte om rond te rennen." Ergens snapte hij niet waarom Nikita bij haar was als het de dochter van haar ex was. Ondanks dat hij het wou vragen hield hij maar zijn mond. Straks zou hij weer iets verkeerds hebben gezegd. "Trouwens, ik ga morgen verhuizen maar wil nog wel even met Hopscotch naar buiten voor hij de trailer in moet en daarna de stal in. Dus, heb je zin om in de ochtend een stuk te gaan rijden?" Hier was hij zo slecht in. Meer dan slecht gewoon echt verschrikkelijk slecht. Nieuwsgierig keek hij richting de stallen. Santos was super braaf geweest tijdens het beslaan, iets anders dan wat hij had gezien toen hij ze tegenkwam op de wandelweg.

Terwijl Leroy bezig was met de hoef van Santos bleef ze bij zijn hoofd staan. Ze verwachtte niet echt problemen, want hij was meestal best braaf bij een hoefsmid, nu dus ook. Toen hij klaar was richtte ze haar aandacht naar hem. "Ja, dit is inderdaad prima. Het huis is misschien niet groot, maar groot genoeg voor vier mensen. En wij zijn met zijn tweeën dus eigenlijk is het toch groot." Tsja, soms had ze best vreemde logica. "En Nikita heeft hier inderdaad alle ruimte van de wereld." Ze maakte het halstertouw los en bracht Santos naar zijn stal. ze zag dat Leroy zijn spullen in de auto legde. ze hoopte dat hij niet gelijk weg zou gaan. Ze had hem niet eens bedankt en gevraagd hoeveel het zou kosten. Maar toen zij terug liep kwam hij ook terug. "Trouwens, ik ga morgen verhuizen maar wil nog wel even met Hopscotch naar buiten voor hij de trailer in moet en daarna de stal in. Dus, heb je zin om in de ochtend een stuk te gaan rijden?" hoorde ze hem zeggen. Ze wilde het dolgraag, vooral omdat ze al een hele poos niet meer met iemand anders had gereden en ze dacht dat Santos het ook wel gezellig zou vinden. en zelf vond ze het natuurlijk ook gezellig. "Ja leuk! Zullen we dan het pad door het bos nemen dat naar het strand toe gaat?" Ze glimlachte naar hem. ze was eigenlijk nog nooit met Santos naar het strand geweest, maar ja, eens moest de eerste keer zijn. "Oh, en wil je misschien nog wat drinken voor je weg gaat?" vroeg ze ook nog. "En nog bedankt voor zijn hoef. Hoeveel kost het?" het was wel een hele reeks vragen die ze op hem afvuurde.

"Klinkt goed. Kan Hopscotch eerst nog lekker uitwaaien en zijn energie kwijt raken voor hij weer stil moet gaan staan." Leroy keek Esmée aan toen ze tegen hem praatte. Eigenlijk was hij nog niet zo vaak met Hopscotch naar buiten geweest. Maar de hengst bleef tijdens het rijden goed bij hem, en als Santos een beetje rustig zou blijven ging het vast en zeker goed. En anders, ach dan werd er een heleboel afgerend. Jammer dan, rennen was af en toe ook nodig. Nu het nog niet zo heel erg koud buiten was konden ze tenminste crossen langs de waterlijn. "Ja lekker." Veel zei hij nooit. Nee, hij hield het liefst zijn mond en luisterde naar wat anderen zeiden. Reageren op zielige verhalen deed hij dan eigenlijk ook nooit. Tenzij hij wist wat hij moest zeggen. Anders hield hij gewoon zijn mond voor hij iets verkeerds zou zeggen. "Laat dat maar zitten, het was niet veel werk."Voor een moment dacht hij na over wat ze had gezegd. "Wacht, ik weet het goed gemaakt. Ga met mij mee een ijsje of iets eten in het dorp. Nikita mag natuurlijk mee." Nu was het nog lekker weer genoeg om een ijsje te eten. Misschien zou het over een weekje gaan regenen en dan kon je het wel schudden met ijs. Afwachtend keek hij naar Esmée of ze mee zou gaan. Hopelijk wel want dan hoefde hij niet thuis alleen te zitten.

Ze wilde net naar binnen lopen toen Leroy een voorstel deed. Ze vond het prima, maar ze had wel een voorwaarde. "Ja, gezellig, maar op een voorwaarde: Ik betaal!" grijnsde ze. Ze wist wel een soort ijsrestaurantje waar je van alles met ijs kon krijgen. Het was nog niet zo lang geleden geopend en zijzelf was er gek op. "Zullen we maar gaan dan?" Ze haalde Nikita even en die was natuurlijk ook dolblij dat ze een ijsje zouden gaan eten. Ze liep voor het uit naar de auto toe. Nikita kroop achterin op de bank en Leroy kwam naast haar op de bijrijdersstoel zitten. Achterin had ze nog allerlei spullen liggen van haar werk, maar dat maakte haar nu niet zo heel veel uit. Alleen vond Nikita alles reuze interessant en zat er ook aan dus moest ze haar er soms weer op wijzen dat ze er niet aan mocht zitten, want dat had ze haar een tijdje geleden duidelijk gemaakt. Het was niet zo heel erg lang rijden naar de stad, maar het moeilijkste was: Een plekje zoeken. Er was wel een grote parkeerplaats, maar zelfs die was bijna vol. Na een paar minuten rondgereden te hebben zagen ze eindelijk een plekje. Ze parkeerde in en liet iedereen uitstappen waarna ze de auto op slot deed en ze aan de wandel konden gaan. Het was niet ver lopen maar voor Nikita lang zat. Ze was daarom ook blij dat ze na 5 minuten nar binnen konden zodat ze ophield met zeuren. Ze vond het hier altijd heel gezellig. Lekker veel kleur, tenminste niet zo depressief. Ze had soms wel het idee dat het wat minder had gekund, maar ja. Als je hier op een chagrijnige dag naar binnen kwam, dan liep je er wel weer vrolijk uit. En dat kwam niet alleen door de kleurtjes maar ook door de mensen die hier werkten. Ze gingen aan een tafeltje zitten aan het raam waarbij je uitzicht had op het plein voor het stadhuis. Op de een of andere manier zat ze hier graag. Mensen kijken deed ze altijd graag. Ze gaf dan altijd commentaar op de kleding die ze droegen. In de zomer dan, want in de winter hadden ze allemaal een jas aan, wat niet zo heel erg gek was. Al gauw kwam er iemand naar hen toe die hen de kaart gaven. Ze had het meisje nog nooit eerder gezien, misschien was ze hier pas komen werken. Natuurlijk stonden er niet zoveel dingen op de kaart als in een echt restaurant, maar in ieder geval genoeg om niet te kunnen kiezen. “Tsja, wat zal ik eens nemen. Ik denk een Coupe fraises.” Dat was een sorbet met aardbeienijs vanilleijs, aardbeien saus, verse rode vruchtjes en slagroom. Nikita nam een kin der sorbet, want daar zat een cadeautje bij en meer kon ze niet op. “En wat neem jij?” vroeg ze lichtelijk nieuwsgierig.

Nonchalant haalde Leroy zijn schouders op. "Wat jij wilt." Geduldig wachtte hij tot Esmée terug was met Nikita. Nog steeds snapte hij de situatie niet waar Esmée en haar ex in zaten. Niet dat hij het wou weten, met problemen van anderen wou hij zich niet gaan bemoeien. Voor hij in de auto stapte keek hij nog even na of hij zijn auto op slot had gedaan. Automatisme. Af en toe moest hij lachen omdat Nikita in het werk van Esmée ging zitten neuzen. Best wel schattig om te zien hoe ze ernaar keek en daarna weer weg legde omdat het eigenlijk niet mocht. Met enige moeite vonden ze een plekje voor de auto waarna ze met z'n drietjes richting het ijsrestaurant liepen. Hier was hij nog nooit geweest. Expres ging hij langzaam op de stoel aan het tafeltje zitten omdat hij dan nog even een beetje rond kon kijken zonder zichzelf in allerlei vreemde houdingen te moeten draaien. Een beetje onwennig pakte hij de kaart aan. Oké, ijsrestaurants waren echt raar. De hoeveelheid ijs die ze hadden was echt overweldigend. Allerlei verschillende smaken ijs, verschillende groottes, het leek wel alsof ze voor iedereen wat wils hadden. Na een snelle blik in de kaart te hebben gegeven ging hij opzoek naar de soft ijsjes. Als ze die niet zouden hebben dan moesten ze die maar gaan aanschaffen. Hij moest en zou en softijsje met spikkels. Net op het moment dat ze kwamen vragen wat ze wouden had hij de softijsjes gevonden. "Ik ga voor een softijsje met spikkels." Onschuldig keek hij richting Esmée. Wat moest zij nu wel niet denken. Eigenlijk wou hij het niet eens weten. De kaart gaf hij terug aan het mensje die ze ook had gegeven. Nog een keertje keek hij de ruimte rond. Overal waren kleurtjes, je kon er niet omheen of je zag weer een andere kleur. Beetje overdreven maar ook wel weer leuk. Ergens vond hij de stilte heerlijk, maar aan de andere kant werd hij ook wel weer een beetje ongemakkelijk. Hij zou wel wat willen zeggen, maar hij wist niet wat. Nikita had nog niets tegen hem gezegd, en hij niet tegen haar. Op het moment dat hij iets wou zeggen kwamen hun ijsjes eraan. Zijn ijsje met spikkeltjes op een hoorntje. Perfect. "Zeg Nikita, heb je ooit geprobeerd om je pony een ijsje te laten eten?" Wat was dat een blunder geweest toen hij bij zijn oude pony een ijsje hield. Hap en weg was zijn ijsje. "Vooral peren ijsjes vinden ze lekker." Of je paard uit een flesje laten drinken. Sinaasappelsap ging er vaak wel in of cola, sommige paarden vonden cola ook lekker. Hapje voor hapje at hij zijn ijsje op. Vooral de hoorntjes waren lekker, al moest je er niet te veel van eten.

Esmée keek Leroy een beetje raar aan toen hij zei dat hij een softijs met spikkels wilde maar daarna lachte ze. Kwam zij met een ingewikkeld iets aan koos hij het makkelijkste dat er was. "Wat jij wilt" Grijnsde ze. Ze liet een ober komen en gaf de bestellingen door. "Komt eraan" werd erop geantwoord. Niet veel later stonden er twee sorbets op tafel, die van Nikita en die van Esmée en Leroy had een softijsje in zijn handen. Eigenlijk was het wel een grappig gezicht. Nadat iedereen een paar happen had genomen begon Leroy tegen Nikita te praten. ze vond het fijn dat zij er ook een beetje bij betrokken raakte, anders wilde ze de volgende keer misschien wel niet meer mee. Alhoewel... Ze luisterde naar wat Leroy tegen haar zei. "Zeg Nikita, heb je ooit geprobeerd om je pony een ijsje te laten eten? Vooral peren ijsjes vinden ze lekker." Ze keek even naar Nikita om haar reactie te peilen. Er stond een grote grijns op haar gezicht geplakt dat niet veel goeds betekende. Breezer zou vast en zeker de komende tijd met peren ijsjes verwend worden. "Als ik straks allemaal afgekloven ijsstokjes in de prullenbak vind dan weet ik wie haar op die gekke ideeën gebracht heeft." Ze grijsde erbij terwijl ze naar Leroy keek. Ze vond het gezellig zo met zijn drietjes en dan zouden ze morgenochtend met zijn tweetjes gaan rijden. Ze was wel benieuwd hoe Santos zou reageren op het strand. "hoelaat en waar spreken we morgen eigenlijk af?" vroeg ze. Als ze niks afgesproken hadden dan zou het ritje niet bepaald gaan werken. ja, tenzij Leroy gewoon bij haar langs kwam.

[uberflutje o.o]

Oeps wat had hij nou weer gezegd. Nikita haar gezichtsuitdrukking kon niet veel goeds betekenen. Leroy keek scheef naar Esmée toen ze het had over afgekloven ijs stokjes. "Perenijsjes zijn niet zo heel erg slecht voor ze, zolang ze het stokje maar niet op eten." Ergens vond hij het best wel grappig hoe Nikita had gereageerd. Hij had verwacht dat ze het allang uit had geprobeerd, maar ze moest het nog uitproberen. Nieuwsgierig keek hij in de richting van Esmée bij het horen van haar woorden. "Uh, rond half 11 kan ik je wel op komen halen. Kan Hopscotch gelijk warm lopen." Rond acht uur op, inpakken, Hopscotch opzadelen rond 10 uur en dan richting Esmée haar huis. Hopelijk zou hij dan alles ingepakt hebben, anders kwam Saskia hem maar mooi helpen. Dat had ze immers beloofd om te doen, ook al geloofde hij er niets van. Voor zijn ijsje helemaal zou smelten at hij hem snel op. Daarna begon hij gretig aan het hoorntje, het lekkerst van heel het ijsje. Jammer dat je geen kaal hoorntje kon krijgen in de supermarkt. Als ze het in de supermarkt zouden hebben zou zijn kast er helemaal vol mee liggen. Heerlijke hoorntjes. Verveeld trommelde hij met zijn vingers op de tafel. "Gaan jullie zo mee naar de draaimolen?" Het had een tijd geduurd maar nu wist hij een beetje waar ze waren. Een straat verderop was een draaimolen met allemaal lichtjes. Je moest hem wel zelf rond laten draaien, maar dat was geen ramp. Nikita kon er lekker spelen, ondertussen kon hij Esmée beter leren kennen. Of in elk geval een poging tot doen.

"Half 11 is prima. Ik vraag wel of Nikita bij een vriendinnetje kan spelen, ik haar nog liever niet alleen thuis." Ze glimlachte en at haar ijsje verder op. Nou ja, het was meer ijs. Nadat ze alle drie klaar waren stonden ze op en liepen naar de bar om af te reken. Het voordeel van deze zaak was dat alles heel goedkoop was. Ze betaalde en hoorde Nikita heel enthousiast 'jaaaa' roepen op een vraag die Leroy net had gesteld. "Is goed! Is dat dat ding waar je zelf aan een hendel moet draaien?" lachte ze. Ze wist wel welke hij bedoelde. Ze had er een keer met een vriendin aan geklooid. Omstebeurten gingen ze er dan zelf in zitten en dan ging de andere draaien. Het was echt loodzwaar. het was alweer een tijdje geleden maar elke keer als ze in de stad was was ze er wel een keer langs gelopen. Ze liepen naar buiten waar het al wat donkerder werd, maar dat was juist leuk want dan zag je de lichtjes juist goed. Ze liepen de hoofdstraat door en om de hoek stond dan het gevaarte waar ze naartoe gingen. Nikita sprong op een wit paardje en Leroy en zij liepen naar de hendel waar je aan moest draaien om de draaimolen in beweging te krijgen. Het was echt loodzwaar, alleen met zijn tweetjes ging het wel. Dus stonden Esmée en Leroy aan de hendel te draaien en had Nikita plezier voor twee. Na 5 minuten vond ze het wel best. Ook Leroy stopte. De draaimolen draaide nog wel uit. Ze keek op haar horloge en zag dat het voor Nikita tijd werd om terug te gaan. "Het is al half negen, Nikita moet naar bed. Zullen we terug gaan?" Op zijn antwoord plukte ze Nikita uit de draaimolen en liepen ze naar haar auto terug. De parkeerplaats was al een stuk leger geworden sinds ze hier aangekomen waren. De terug weg was veel stiller dan de heenweg. Ze zette de radio zachtjes aan. Niet lang daarna reed ze de oprit op en zette haar auto neer waar ze hem net ook vandaan gehaald had, een speciaal daarvoor bedachte plek naast het huis. Ze stapten allemaal uit en toen ze zei dat Nikita naar bed moest rende ze naar breezer om hem welterusten te zeggen. Ze liep met Leroy mee naar zijn auto. "Tot morgen dan" zei ze terwijl ze glimlachte. Ze keek de auto na tot hij uit het zicht was verdwenen.

Nikita en niet alleen thuis. Waarom dacht hij gelijk aan een afgebroken huis en een pony met een ijsje? Rustig at hij zijn hoorntje voor de rest op tot ze weg gingen. Net op het moment dat hij op stond was zijn hoorntje op. Jammer genoeg. Buiten was het redelijk donker geworden waardoor alle lichtjes goed zichtbaar waren. Nog steeds vond hij het knap dat alle lichtjes van de draaimolen het deden. Elke keer als hij kwam was er geen een kapot. Terwijl hij toch echt verwacht dat de lampjes een keertje kapot zouden gaan. Samen met Esmée bracht hij de draaimolen in beweging door aan de hendel te draaien. Met z'n tweeën ging het makkelijker dan in je eentje. Na een tijdje gedraaid te hebben hielden ze op met draaien zodat de draaimolen gewoon uitrolde. Leroy stond tegen een van de stangen aan die het dak van de draaimolen omhoog hield. Stilletjes keek hij naar Nikita die genoot van het gedraai en het hobbelende plastic paard waar ze op zat. Dat je zoveel plezier kon beleven met rondjes draaien op een plastic paard. "Is goed." Eenmaal terug bij de auto stapte hij in. Redelijk in gedachten verzonken keek hij naar de straatlantaarns voorbij schoten tot ze bij Esmée haar huis aankwamen. Lachend keek hij hoe Nikita naar haar pony toe rende voor ze naar bed ging. Als hij Hopscotch zo welterusten zou zeggen zou hij zich zeker helemaal verloren schrikken. Toen hij weer naast zijn auto stond keek hij Esmée nog even aan. "Zie je morgen." Eenmaal op de terug weg had hij de radio knoert hard staan en zong hij vrolijk mee met het ene na het andere liedje. Niet meer kunnen zingen met Symphony, oké dan deed hij het wel in zijn eentje. Thuis liep hij door naar de stallen om Hopscotch nog even te controleren. Daarnet had hij zijn eten al gehad dus nu kon hij op de restjes van zijn hooi gaan knabbelen. In de stallen was het stil, Prins stond tegen het schot aan te drullen en Hopscotch hing met zijn hoofd over de onderste staldeur. "Welterusten, morgen gaan we lekker rijden." Binnen in het huis liep hij door naar de douche. Voor hij naar bed zou gaan nog even douchen en op de bank ploffen om een film te kijken. Meer zou hij niet gaan doen, vandaag had hij al genoeg gedaan naar zijn idee. In plaats van in slaap vallen in zijn bed viel hij in slaap op de bank. Comfortabel genoeg om heel de nacht door te slapen.

Leroy schoot overeind omdat er opeens luide muziek te horen was in de kamer. Nog half slapend keek hij naar de tv waarvan het geluid ongelofelijk hard was gezet. Een meisje stond ernaast met de afstandsbediening in haar handen. "Man wat slaap jij vast. Ik heb je gekieteld maar je werd niet wakker, ik heb tegen je geschreeuwd. Niets hielp tot ik de tv harder zette. Echt kom op, het is half 8. Omkleden en daarna moeten we al je zooi inladen. Trouwens, als jij Hopscotch zijn spullen gaan inladen in jou auto en in de trailer kan je hem en zijn spullen later wegbrengen. In neem Prins mee naar zijn nieuwe thuis zodat hij niet de trailer kapot kan trappen. Luiwammes." Met open mond keek hij hoe zijn oude studiemaatje zijn oude huis overhoop gooide. Geordend borg ze alles op in dozen en tilde ze die naar beneden om in de verhuiswagen te laden. Overal liepen mensen die dingen weg tilde. Zo ook zijn bank en televisie waardoor hij wel in beweging moest komen. Vlug douchte hij nog, kleedde zich weer aan en begon met de spullen van Hopscotch veilig in zijn auto te leggen. Het zadel, hoofdstel en de slof liet hij eruit. Net zoals de borstels en een halster met touw. Voor hij het wist was het al 10 uur waardoor hij op moest schieten met Hopscotch opzadelen. In een snel tempo poetste hij de hengst, zadelde hem op en zocht hij zijn cap en jodphurs. Fijn, als je ze nodig had kon je ze niet vinden. Na een kleine 5 minuten gezocht te hebben in de auto vond hij ze eindelijk. Haastig verwisselde hij zijn gympen voor de jodphurs en zette hij zijn cap op. Voor hij opstapte singelde hij Hopscotch nog aan. Saskia zou de rest wel regelen, zoals hij gewent was. Precies om half 11 stond hij met Hopscotch op het erf van Esmée.

Esmée werd om 7 uur wakker gemaakt door Nikita die honger had. Ze zuchtte. Ze kon toch niet meer in slaap komen, dus kon ze maar net zo goed helemaal uit bed komen. Ze nam een uitgebreide douche en kleedde zich daarna aan. Ze deed haar rijbroek aan met daarop een lekker warm vest. Ze keek naar buiten om te kijken wat voor weer het was. Het zonnetje scheen, niet al te veel wind, heerlijk weer voor een buitenrit dus. Ze nam zelf ook een boterham en keek daarna nog wat tv om de tijd te doden. Om 10 uur bracht ze Nikita naar een vriendinnetje en ging toen naar Santos om hem klaar te maken. Ze poetste hem en zadelde hem toen op. Hij bleef netjes staan, zelfs toen Leroy met Hopscotch naar hen toe kwam. "Hee! Mooi paard" zei ze terwijl ze Hopscotch in zich op nam. Ze steeg op en stapte naast Leroy weg. Santos was best frisjes, maar dat was hij altijd, maar ze kon hem wel goed bij zich houden en dat gebeurde niet altijd. "Naar wat voor huis ga je?" Vroeg ze. Ze was wel benieuwd naar hoe hij leefde, vooral omdat ze hem nu tot haar vrienden rekende. Kijkend naar de stilte om haar heen wachtte ze zijn antwoord af.

[No inspi o.o]

"Dankje." Leroy had een redelijk gemeende lach op zijn gezicht staan. Waarom hij telkens ging lachen als Esmée iets tegen hem zei wist hij niet. In elk geval vond hij het irritant worden omdat het niet lukte om het te onderdrukken. Nieuwsgierig keek hij nog een keertje naar Santos. Een heel ander paard dan Hopscotch, toch vond hij hem wel gaaf. Zoals gewoonlijk moest Hopscotch even kijken wie er mee zouden gaan. Eerst werd Santos besnuffeld en daarna Esmée. Aandachttrekker. Niet veel later zaten ze beide op hun paarden en gingen ze richting het strand. "Het is een vrijstaand huis met drie stallen, een kleine rijbak en weidegang. Goed genoeg voor mij, Hopscotch en Prins." Een leuke bijvoeging was dat de makelaar had weten te regelen dat het meer wat ernaast lag erbij zou mogen. Een iets hogere prijs, maar dat was op zich niet zo erg. Zijn ouders betaalde de helft, dus dat was mooi meegenomen. Hopscotch begon een beetje te klieren, maar hij bleef goed bij hem. Een beetje dribbelen was niet erg, zolang hij maar niet opeens zou gaan rennen. Wie weet ging Santos er dan achteraan en dan hadden ze een probleem. "Hoe heb je al dat ijs van gister eigenlijk op gekregen? Ik zat al vol na me softijsje." Onschuldig keek hij naar Esmée. Een vrolijke lach stond op zijn gezicht terwijl hij naar haar keek. Zachtjes spoorde hij Hopscotch aan tot een actieve draf. Niet te snel anders zou hij gaan galopperen, gewoon lekker actief. Normaal gesproken reed hij Hopsctoch nageeflijk, nu liet hij hem maar lekker gaan. Voor hem was het ook de eerste keer naar het strand dus moest hij alles nog even bekijken.

"dan ga je wel erg mooi wonen" zei ze. Ze keek opzij en zag dat zijn gezicht erg vrolijk stond en dat maakte haar ook vrolijk. Het leek een beetje op haar huis, dat had ook een bak en weidegang, en een paddock en drie stallen. Voor Santos, Breezer en Smurf. Ze keek naar Hopscotch en zag dat hij ook het liefst wilde gaan rennen. Gelukkig was Santos niet de enige. Naarmate ze dieper het ruiterpad opgingen hoe dichter de bomen om hen heen kwamen te staan. Alsof ze hen wilde beschermen tegen de zon. Onzin natuurlijk, maar zo leek het wel. "Ik had verkeerd ingeschat bij het avondeten, dus ik had geen normale portie op. Maar ook ik zat propvol hoor" Ze lachte naar hem. Ze had al; lang niet meer met iemand kunnen praten en lachen. De laatste die dat was geweest was Mido, maar ze was daar niet zo heel graag. Een overdreven huge huis, met butler, zwembad en een enorm landgoed. Ze vroeg zich echt af hoe hij daar kon leven. Stel je zat op kamer nummer 3 te lezen. De telefoon ging op kamer nummer 10 op de bovenste verdieping. Dan moest je wel drie trappen op, dan ook nog zoeken naar waar de telefoon überhaupt was voor je pas kon opnemen en dan was je natuurlijk alweer te laat. Misschien was dit voorbeeld zwaar overdreven maar zijn zou er zeker niet in kunnen wonen. Het werd al een stuk lichter doordat de bomen zo goed als weg waren. Ze reden nu door de duinen over een zandpad dat naar boven naar het strand ging. Ze hoorde de golven van de zee en meeuwen die zaten te bekvechten om wat te eten. Ze was benieuwd hoe Santos zou reageren op het strand. ze wist ook niet of hij bij zijn vorige eigenaar al op het strand had gelopen, zo niet dan werd het vast en zeker vliegen. dat werd het sowieso wel want ze had gewoon zin in een flink galopje lans de waterlijn.