Well, shit. [Moora]

Een lichte frons verscheen op haar voorhoofd toen hij meldde dat hij nergens heen kon, maar dat het wel goed zou komen. “Klinkt zeer overtuigend”, was haar commentaar, waarop haar aandacht even werd afgeleid door een groepje jongeren dat luidruchtig langsliep.
Ze wilde Dominic wel helpen, maar het voelde tegelijkertijd heel erg dubbel. Was het naïef van haar om een haast volslagen onbekende uit te nodigen en een slaapplaats aan te bieden? Haar buikgevoel zat meestal wel juist, maar ze had de indruk dat ze sinds het gedoe met Pasqual niet meer kon vertrouwen op haar intuïtie.
Anderzijds stond ze er wel voor open om een keer wat gezelschap te hebben – al wist ze niet of Dominic aangenaam gezelschap zou zijn, maar elk gezelschap zou op dit moment goed zijn, al was het maar om de afleiding.
“Ik heb nog wel plaats voor je.” Haar blik gleed weer naar Dominic, die met zijn achterhoofd tegen de muur leunde. “Ik bedoel, als je niets vindt, je kan ook wel bij mij terecht.”

“Klinkt zeer overtuigend”
Ondanks alles glimlachte Dominic even mat. Daarna verraste ze hem echter.
“Ik heb nog wel plaats voor je.”
Dominic keek verbaasd op. Het was zonder twijfel de eerste keer in zijn leven dat iemand die hij zojuist min of meer bedreigd had hem een plek om te slapen aanbood en hij knipperde met zijn ogen, even met de stomheid geslagen.
“Ik bedoel, als je niets vindt, je kan ook wel bij mij terecht.”
“Eh- ik- sure,” zei hij, enigszins verbouwereerd, na even met zijn bek vol tanden te hebben gestaan.
“Waar woon je dan?”
Hij herinnerde zich heel vaag dat ze iets zocht - door de enorme piek in zijn stressniveau was niet alles blijven hangen - en vermoedde dat haar huidige onderkomen niet veel beter kon zijn dan het zijne.
Niet dat hij klaagde. Een dak boven zijn hoofd tot hij die trap weer op kon was meer dan welkom. Hij kreeg al zo makkelijk ruzie op straat, laat staan als hij er ook nog eens probeerde te slapen.

Moora hield haar gezichtsuitdrukking met enige moeite in zijn plooi toen hij verbaasd opkeek. Dat ze mensen soms uit het loodje kon slaan door impulsieve beslissingen te nemen, was wel al bekend. Dat die impulsieve beslissingen af en toe konden tegenslaan, nam ze er makkelijk bij. De ene noemde haar roekeloos, zij vond zichzelf een avonturier.
En dan was er nog het feit dat ze zelf wist hoe het kon zijn om geen dak boven je hoofd te hebben. Een ruime eenpersoonskamer met een anderhalfpersoonsbed zou hij waarschijnlijk wel kunnen appreciëren.
“Weet niet of die trainingsstal een beetje verder je bekend is?”, reageerde ze toen hij vroeg waar ze woonde. “Niet zo ver. En geen lift. En macaroni in de koelkast op dit moment.”
Moora wierp even een blik achterom, een groepje jongeren begon heibel te maken een beetje verderop. “Oh ja, één ding.” Een amusante glimlach verscheen op haar gezicht toen ze weer naar de man keek. “Je kan blijven zolang de werken aan de gang zijn, maar probeer gewoon geen deuren stuk te maken.”

“Weet niet of die trainingsstal een beetje verder je bekend is?”
Dominic schudde zijn hoofd. Hij had de naam een aantal keren horen vallen, maar daar was ook alles mee gezegd. Dat zeker in de landelijkere gebieden rondom Northdale de paardensport enorm leefde was niet te missen, maar hijzelf had er weinig directe interactie mee.
“Niet zo ver. En geen lift. En macaroni in de koelkast op dit moment.”
“Klinkt goed."
Alles klonk goed op dit moment, zolang hij niet in een lift hoefde. En nu hij een beetje tot rust kwam merkte hij ook dat hij behoorlijk trek had.
“Oh ja, één ding.”
Dominic keek op met licht opgetrokken wenkbrauwen en een uitdrukking die ongeveer zoveel als ‘nou, laat maar komen’ zei.
“Je kan blijven zolang de werken aan de gang zijn, maar probeer gewoon geen deuren stuk te maken.”
Hij glimlachte zuur, maar haalde toen zijn schouders op.
“Yeah, sure,” mompelde hij.
Hij kwam overeind.
“Ik zou zeggen, lead the way."

Al kende hij de trainingsstal niet, hij vond het allemaal goed klinken. Een positief punt was dan dat hij Pasqual waarschijnlijk ook niet kende, en ze van die connectie dus gespaard kon blijven.
Hij ging half glimlachend akkoord met haar voorwaarde en Moora beantwoordde zijn gezichtsuitdrukking met een voldane grijns op haar gezicht.
Dominic stond op en gaf aan dat hij wilde vertrekken, wat voor haar op dat moment slechts een woord was.
De wandeling naar Pasquals huis duurde slechts een tiental minuten. Onderweg hield ze het gesprek weg van de gebeurtenissen van zonet én haar huidige woonst, door te praten over koetjes en kalfjes. Naarmate ze de woning naderden, merkte het meisje dat ze zenuwachtiger werd. Waarom precies, wist ze niet. Het was in ieder geval niet om het feit dat ze een haast volslagen vreemde mee naar huis nam en een slaapplaats had aangeboden.
Zenuwachtigheid resulteerde bij Moora in onzinnige dingen zeggen en voornamelijk de tijd volpraten met wat haast monologen werden.
“En nog voor ik me ervan bewust was, waren alle aardbeientaartjes dus al opgegeten door die kinderen. Ettertjes.” Het einde van een anekdote over een uitzonderlijk verjaardagsfeestje voor een kind op de trainingsstal, waarbij Moora de ouders had overtuigd om aardbeientaartjes te voorzien omdat ze daar zelf zo belust op was, maar waar ze er uiteindelijk dus geen van had kunnen proeven omdat de kinderen haar onbewust meesterlijk afgeleid hadden tot er geen meer over waren. Wat Dominics reactie zou zijn, kon haar op dat moment niet veel schelen.
“Zo.” Het meisje viste een sleutelbos uit haar tas toen ze eenmaal aangekomen waren bij het kleine maar het ten opzichte van Dominics verblijfplaats luxueus ogende huisje. Haar handen trilden terwijl ze de deur opende en voor Daminic naar binnen ging.
Ze hing de sleutels aan het daarvoor bestemde haakje en trapte, kort wankelend, haar sneakers uit, waarna ze de lichte, open inkomhal doorliep richting de logeerkamer.
“Hier kan je slapen”, sprak ze, ervan uitgaande dat Dominic haar op de voet gevolgd had, terwijl ze de kamerdeur van de grote logeerkamer opende en wat ongemakkelijk met haar hand over haar hals wreef. Ze besefte dat er snel vragen zouden kunnen komen over de verhuis die ze plande, en misschien kwamen daar de zenuwen vandaan. Bezighouden dus.
“Wil je wat drinken? Cola, ice tea, limonade?"