~ Shit happens~

~Ik weet dat die titel al bestaat. Maar kon echt niks beter verzinnen~

Ryan (-R-I(In het engels uitgesproken)-a-n) stapte zijn nieuw huis binnen. Hij zuchte bij de redenen waarom hij was vertrokken uit zijn knus huisje waar zijn ouders nog in leefde. Het was er niet vol te houden! En het ging slechter toen Lee (L-i-e-) het had uitgemaakt. Bij die gedachten ging hij weer naar buiten en ging voor de voordeur een sigaretje roken. Nee, lang rookte hij niet. Hij was begonnen toen Lee het had uitgemaakt. Een deel van hem snakte naar iets, en hij wist echt niet naar wat. Misschien moest hij een andere hobby uitzoeken. Hij deed zijn ogen dicht, maar telkens kreeg hij een beeld voor zich dat hij niet meer wou zien. Hij doofde zijn sigaret die toch bijna op was. Hij legde zijn L&M pakje op de tafel en deed zijn sportschoenen aan. Misschien zou een eindje gaan wandelen wel goed doen. Later zal hij al zijn koffers wel uitpakken. Hij nam zijn Sigaretten best ook maar mee. Hij stapte naar buiten en, ookal regende het niet, deed zijn kap op. Hij had een jeans broek, pul met kap en een t-shirt aan van Jack and Jones. Hij had daaronder gewoon goede sportschoenen aan. Hij trok de deur achter zich toe en deed hem vast. Daarna begon hij te joggen. Hij had zijn oortjes maar best ingestoken. Het was niet echt harde muziek, het was gewoon gewone muziek. Niets speciaals. Op een rustig tempo ging hij een weggetje in. Die er wat modderig bijlag. Gelukkig had hij zwarte sportschoenen aan, dan zag je het niet zo hard. Hij liep zo veel mogelijk op het harde gedeelte. En bijna schoof hij een paar keer uit. Bij een heel lang drassig gebied begon hij te denken om misschien beter terug te gaan. Maar hij had er geen zin in en koos het minst modderig padje uit. Hij besloot maar niet om er door te lopen. Dus stapte hij rustig en stak weer een sigaret aan. Het inhaleren van de vieze smaak van sigaretten hinderde hem al niet meer. Hij was het al lang gewent, en sinds hij had beginnen roken, was zijn uithoudingsvermogen nog steeds niet vermindert. Zijn lichte –niet erg zichtbaar als hij zijn spieren niet aanspande- 8 pack was er ook nog steeds. Stinken naar Sigaretten deed hij ook niet. Je rook raar genoeg bijna niet dat hij rookte. Hij wist dat hij ooit wel wilde stoppen, maar nu kon hij dat niet aan. Zijn ex lag hem nog steeds te gevoelig. Toen de grond weer wat harder was, begon hij weer te lopen. Vroeger had hij een paardje. Verona. Een fries merrie, echt een machtige merrie. Ze zeiden dat Friezen niet echt heel sterk waren, wat ziektes betreft. En dat was nu ook zo, maar Verona had nooit een ziekte gehad. Maar wel iets wat hij had moeten aan zien komen. Iets wat hij kon verhinderen. Hij had Verona nooit op een vliegveld mogen laten galopperen –Met hem erop-. Dat vliegveld werd normaal nooit gebruikt. Dus besloot Ryan haar de berg op te laten galopperen. Op dat moment kwam er een vlieger, en net voor hen steeg hij op. Als hij haar niet had ingehouden, waren ze tegen de vlieger opgegaloppeerd. Maar het was toch al haar dood. Verona steigerde en viel achterover. Het paard viel op Ryan, Ryan had wat gebroken beenderen. Maar toch was het hem gelukt onder Verona vandaan te komen. Hij voelde zijn eigen pijn niet en onderzocht Verona die probeerde op te staan. Maar Ryan had al door dat het haar niet zou lukken. De ambulance en de dierenambulance kwamen af. Het paard werd afgemaakt omdat haar been op 3 plaatsen gebroken was. Op dat moment had hij gezworen nooit meer op een paard te kruipen. Ryan Schudde zijn gedachten weg en ging zitten op een bankje. Deze keer haalde hij geen sigaretje boven. Hij keek gewoon naar mensen die voorbij kwamen, en ruiters die zich amuseerde. Hij moest toegeven dat hij nog steeds snakte naar een paard, maar hij durfde het niet. Hij wou niet nog een paard laten omkomen. Hij wou niet nog meer schuldgevoelens. Hij stond weer op en begon weer te lopen. Niet echt oplettend waar hij naartoe liep. Hij droomde gewoon, zijn ogen hadden geen doel. Precies gehypnotiseerd door zijn eigen miserie.
Iedereen welkom.

Quinn draafde met Kyanos op het ruiterpad dat leed naar de Wandelweg. Ze had een drukke dag achter de rug en was eens blij dat ze er even tussen uit kon gaan, haar moeder had haar gevraagd om voor een nieuw paard op de manege te zorgen, Ginger. Maar het zou te veel voor haar zijn als ze Kyanos en Ginger bijna altijd moest gaan berijden en verzorgen. Langzaam kwam de Wandelweg in zicht, Quinn spoorde Kyanos een beetje aan en al meteen spitste hij zijn oortjes en ging hij is galop aan. Het was heerlijk om te rijden, hoewel ze ooit heel lang bang was geweest voor paarden en er nooit meer iets mee te maken wou hebben. Het was al zo lang geleden, maar Quinn wist het nog goed. Haar vader was springkampioen geweest en had duizenden prijzen gewonnen met zijn springpaard 'Destiny'. Toen hij naar de zware klasse ging was zijn paard zo enthousiast geweest dan we heel de wedstrijd wel moesten filmen. Quinn was dol op paarden, omdat haar vader altijd zo ontspannen was bij de wedstrijden. Quinn mocht heel de wedstrijd filmen, ze begreep alles nog niet zo goed, ze was nog maar 10 jaar geweest toen ze die wedstrijd meemaakte. Het was de hoogste sprong geweest. Haar vader zag er zo blij uit en toen ze samen ver de sprong vlogen... Ging er iets mis. De achterhoeven van Destiny bleven haken aan de hoogste balk en het paard was hard op haar zij gevallen. Haar vader was enkel met een been in het gips eruit gehaald maar Destiny moest afgemaakt worden. Ze wist er alles nog van... Want ze hadden alles gefilmd. Er viel een traan over haar wangen heen en die veegde ze meteen af met haar mouwen. Ze liet Kyanos naar stap overgaan en uiteindelijk stopte Quinn even. Kyanos voelde dat er iets mis was en draaide zijn hoofd naar haar been toe. Kyanos brieste zacht waardoor Quinn zich helemaal warm voelde van binnen, Kyanos voelde echt met haar mee, het was een geweldig paard. Ze spoorde haar paard terug aan en ging over naar middendraf. Ze zag een jongen joggen, was het daar wel het weer voor? Hoe dan ook. Hij zag er niet bepaald vrolijk uit en ze vertraagde Kyanos waardoor ze op een traag tempo lang hem bleef lopen. "Alles wel oké?" Vroeg ze aardig.

[Ik dacht, ik kom maar eens langs, volgende word zeker langer!]

Ryan zuchte toen hij moest stil staan toen hij een autosnelweg moest oversteken. Alsof hij een ongeduldig paard was, bleef hij door trippelen. Zo kon hij het best ook doen, anders zou hij Sevens er tegen aan zien om terug verder te lopen. Toen iemand eindelijk hem voorrang gaf, stak hij zijn hand af. Aan de andere kant kwam er geen auto af, dus kon hij verder joggen. Hij merkte op, dat dit zandweggetje niet zo glad was als die vorige. Een perfect galopweggetje, alleen moest je zien dat je op tijd voor de autosnelweg stopte. Toen hij het liedje: The lazy song van Bruno Mars hoorde glimlachte hij. Hij had het altijd al een geweldig liedje gevonden. Zweten deed hij wel, maar hij was niet klets nat. Ryan ging even stappen, en stak nog een sigaretje op. Hij rookte een half pakje per dag op. Soms meer, af en toe iets minder. Hing van de situatie af. Ryan keek niet echt rond, hij keek alleen voor zich. Dus toen hij een stem naast hem hoorde, en een paard hoorde briezen. Verschoot hij zich een ongeluk. Hij keek naar het blonde ,mooi gebouwd, meisje op het paard. Haar vraag liet hem nadenken. Hij zou zijn hele levensverhaal niet gaan vertellen. Dat ging het meisje nog niks aan. “Uhm…Ik denk het.” Zei hij rustig, en vriendelijk terug. Maar ook wat onzeker en terug getrokken. Toen hij het paard zag, zag hij even Verona voor hem. Al snel zette hij die gedachten uit zijn hoofd. “Mooi paard heb je.” Zei hij rustig, waarbij hij even met zijn hand over de hals van het paard streek. “Kon ik nu maar ook rijden.” Dacht hij in zich zelf. Maar hij kon het niet over zijn lippen krijgen. En wat waren het ook haar zaken? Nee, Ryan zou het liever allemaal voor zich zelf houden, dan nieuws te verspreiden. “Umh…Ik ben Ryan. En u bent?” Vroeg hij rustig. Hij keek even tussen zijn vingers. En hij was helemaal vergeten dat hij nog een sigaret had opgestoken. Het was bijna op dus teugde hij er nog snel eens aan en smeet het in het zand, doofde het. Raapte het terug op en stapte naar het vuilbakje en smeet de sigaret in de vuilbak. Daarna stapte hij verder, en hoorde de paardenhoeven in een lichte draf achter hem aangaan, tot het naast hem kwam. De hoefstappen vertraagde. Het meisje was hem aan het volgen, het maakte hem niet uit. Hij maakte graag vrienden, en misschien was dat nu wel handig. “Rij je al lang paard?” Vroeg hij om terug een gesprek te starten. Maar misschien had hij dat beter niet gevraagd. Zo kon het meisje de bekende vraag: “Rij jij ook paard?”:Stellen. En dan moest hij iets bedenken. Het was geen ja en het was ook geen nee. Misschien kon hij zeggen dat hij had paard gereden. Mmaar dan kon het meisje vragen:”Waarom ben je gestopt?” En over dat onderwerp wou hij niet spreken. Maar toch zou hij het haar niet kwalijk nemen. Iedereen was wel eens nieuwsgierig. En dat was ook niet verkeerd.
Maak het nog af

[Ik begin al!]

"Uhm…Ik denk het." Quinn hoorde de onzekerheid in zijn stem overduidelijk. Maar ze zou niet verder vragen. Het was een aangename sfeer tot nu toe, misschien zou ze eens een babbel kunnen beginnen, dat had ze al lang niet meer gehad. "Mooi paard heb je." Zei hij. Quinn glimlachte. Het was altijd fijn om complimentjes te krijgen over haar paard. Kyanos was ook inderdaad niet zo mis. Het was een grote zwarte ruin met een gespierd en breed lichaam, het was een paard om trots op te zijn. Quinn bekeek de hand over Kyanos hals. Kyanos stond altijd open voor nieuwe mensen en drukte nieuwsgierig zijn neus tegen de jongen, die zich Ryan noemde. "Umh…Ik ben Ryan. En u bent?" Quinn lachte. "Je hoeft geen 'u' te zeggen hoor, ik ben nog niet getrouwd." Grijnsde ze. "Quinn is de naam. Quinn Adison Sullivan." Ze was altijd zo trots op haar naam geweest, ookal had ze geen idee waarom. Het was altijd geweest alsof ze een koninklijke naal had, ze was vroeger toen ze klein was eigenlijk helemaal geen koningin geweest. Iedereen lachte haar altijd uit. Toen waren blonde lange krullen niet in. Zeiden ze altijd. Quinn wilde niet 'mee' zijn met de tijd. Het maakte haar niet tuit welke kleren ze droeg. Waarom zou ze? Ze had nooit vrienden gehad in de lagere school, enkel in de middelbare school was ze populair geweest. En dat was heel raar, want als je van een 'loser' naar een 'popu' -zo noemde dat in die scholen- ging, is dat een grote stap vooruit. Quinn schudde de gedachte van zich af en keek weer naar haar paard. "Rij je al lang paard?" Vroeg Ryan. Quinn knikte. "Al van toen ik was geboren..." Grinnikte ze. Vroeger wilde ze altijd op de paarden rijden. Op de kermis ging ze altijd op de kermispaardjes, nooit op iets anders. En ze had duizenden knuffels, allemaal paarden. Het was gewoon haar lievelinsdier geweest, maar toen ze in het middelbaar zat interesseerde het haar niet meer. Dus toen was haar moeder haar terug gaan aansporen om paard te gaan rijden toen ze 18 werd. En nu was het jaar voorbij en was ze al een half jaar 19, en ze vond paarden weer geweldig. "ik hield heel mijn leven eigenlijk al van paarden, maar toen ik naar het middelbaar ging stopte ik. En nu ben ik 19 en begin ik weer!" Paarden waren altijd het interessantste in haar leven. Jongens en van die dingen interesseerde haar echt niet! Het was leuker om paard te rijden.
In haar middelbare school was haar interesse voor paarden gestopt door haar vader, het ongeluk. Ze hield echt zo veel van Destiny. Ze mocht altijd van haar vader op Destiny rijden, maar nu... Nu was Destiny er niet meer. "Destiny..." Fluisterde ze zonder bewustzijn. Quinn schrok op en beet op haar lip. Vraag nou niets...