My only crime was that I was down to clown [OPEN]

Uitdagingen waren Bryce’ Achilleshiel. De beste manier om hem te laten doen wat je wilde was benadrukken dat je niet dacht dat hij het durfde. Dit was wisselend effectief, want als zijn vriendin gokte dat hij onmogelijk eerder klaar kon zijn met de was dan zij met de afwas trapte hij er slechts zo nu en dan in, en dan ook vooral om haar een plezier te doen, maar over het algemeen was het vrij effectief.
En zo kwam het dat ook hij zich aan een nachtje Rowley ging wagen. Een rugzak met proviand, een luchtbedje en een slaapzak, meer had hij niet echt meegenomen. In zijn hand had hij een zaklamp, die onregelmatig door de bomen scheen.
Hij was erop gekleed; comfortabele, grijze, baggy joggingbroek en een zwarte hoodie. In de voorzak daarvan zat een blikje bier, want helemaal droog staan was Bryce niet van plan.
Op die joggingbroek van hem, met name op de knieën, zaten al de nodige vlekken en vegen. Bij het vallen van de avond pas die kant op gaan, zo bleek, was geen goed idee. Maar het was Roya die verstand had van bossen, niet hij, en Roya zat thuis.

Maar Bryce was Bryce niet als hij niet vol goede moed doorploeterde, zonder ook maar te overwegen dat hem wat kon overkomen, en na wat uren leek doemde dan toch het oude kasteel voor hem op en hij grijnsde opgetogen.
Veel waardering voor architectuur had Bryce niet. Wat hem betrof was dit gewoon een groot uitgevallen huis dat lang geen onderhoud had gezien. In geesten geloofde hij eigenlijk ook niet. In zwervers en junks die dit soort locaties nog wel eens op konden zoeken echter wel, maar zelfs daar maakte hij zich weinig echte zorgen om; Bryce was een zorgeloos wezen.
Hij hees zijn rugzak verder op zijn schouders en naderde de voordeur, die niet helemaal dicht zat en licht heen en weer zwaaide in koele nachtlucht.

Binnen, in de hal, was het aardeduister.
“Goedenavond!” riep Bryce, met name voor de zekerheid. Hij mocht dan ontspannen zijn, veel zin om instabiele figuren te verrassen had hij niet.
Er kraakte het een en ander in het huis, en vaag realiseerde hij zich dat het waarschijnlijk een bouwval was, en verre van veilig. Nou ja, als anderen het overleeft hadden, dan hij vermoedelijk ook wel.

(topicje hier want ik vind dit een leuke locatie okdoei)
(gooi maar wat op Bryce af, hij moet socializen)

Het was aan de orde van de dag geweest in zijn klas. Rowley Castle. Een aantal knaapjes uit het derdejaar hadden een bezoek eraan gebracht en waren in volle overtuiging dat het daar bezeten was. Mose, de muziekdocent die cool genoeg was om ernaar te vragen en erover te vertellen, had uitgebreid verslag gekregen. Mose had het weggelachen, had gezegd dat het niets kon zijn, niets meer dan hun verbeelding. Maar het had wel Mose' nieuwsgierigheid getriggered. Wat als er inderdaad meer was. Wat als doden niet echt dood waren maar gewoon... bleven hangen?
Stel dat er inderdaad activiteit in Rowley was, stel dat deze mensen nog steeds rond zwierven, zou dat betekenen dat...
Mose had de jongens van hun zorgen afgenomen en een belofte gemaakt dat hij er heen zou gaan en zijn bevindingen zou filmen. Er was gejoeld maar de rust was weer in het klaslokaal hersteld, waardoor Mose zijn lessen kon vervolgen. Hij vond het zelf wel wat artistieks hebben. Probeerde ook maar aan zijn brein te maken dat het puur en alleen voor zijn klas was. Dat er persoonlijk belang bij zat, liet hij achterwege.
Al een tijdje aan de oppepmiddelen had hij nu ook een kleine dosering genomen. Het was een tijdje terug dat hij fatsoenlijk geslapen had en het begon hem op te breken, maar zolang hij de pillen nam, was hij goed, kon hij het hele weekend half bewusteloos en slapend doorbrengen. Precies zoals hij het hebben wou.
Mose had wat eten in een rugzak gestoken, zaklamp mee, een of andere camera die het vast nog wel zou doen en een recorder voor geluiden. Als hij er dan toch was, zou hij er een show van maken.
Mose had zichzelf een weg naar binnen gebaand en al een paar kamers onderzocht toen een mannenstem door het huis heen brulde.
"Goedenavond!" Niet de beste tekst als er werkelijk geesten zouden zijn. Mose grijnsde.
"Hallo! Graag je voeten vegen voor je binnen komt!" Riep Mose. Iemand met minder goede intenties zou niet zo opvallend een huis binnenlopen en zijn aanwezigheid kenbaar maken, verwachtte hij. Zo wel dan was Mose getraind genoeg om niet gelijk een harde klap te hoeven incasseren.
Desondanks besloot hij dat hij wel naar de bron van het stemgeluid heen moest, puur om te kijken met wat voor soort persoon hij te dealen had. Mose, met zijn zaklamp in de aanslag, scheen op de grond toen hij eenmaal in dezelfde ruimte stond. In het zwakke licht zag hij een jongeman staan van het kaliber waar hij zelf ook mee om zou gaan. Bepakt en bezakt om hier te overnachten. Een grijns trok op Mose' gezicht. Hier, in dit huis?
"Is dit jouw plek?" vroeg hij grijzend aan de onbekende jongeman.

"Hallo! Graag je voeten vegen voor je binnen komt!"
Bryce was verrast door het antwoord, maar aangenaam verrast. Niet alleen klonk dit niet als een of andere junk - meestal had Bryce daarmee te doen, maar desondanks kwam hij ze nog niet graag tegen op een plek als deze - maar het klonk ook als een gezellig iemand.
“Way ahead of you!” grapte hij terug. Hij hoorde voetstappen en zag het licht van een zaklamp. Met dat als enige lichtbron werden schaduwen grillig vervormd, maar dat deed Bryce niet zo veel. Het was eigenlijk best een vet effect.
Ook Bryce pakte zijn telefoon erbij zodat hij de ander ook kon zien. De man die nu voor hem stond was een stukje ouder dan hij, maar zo te zien alleen fysiek. En dat kwam goed uit, want Bryce had ook de mentale leeftijd van een kleuter.
"Is dit jouw plek?"
“Was het maar zo’n feest!” Hij grijnsde breed. “Maat van me dacht dat ik de ballen niet had om hier te overnachten en eh, ja, nu ben ik hier,” legde hij monter uit, zich realiserend dat dit voor de meeste mensen niet eens in de buurt kwam van afdoende uitleg. Maar hij was dan ook de meeste mensen niet.
“Wat brengt jou hier dan?” vroeg hij, terwijl hij een hand naar de man uitstak. “Bryce, trouwens, aangenaam."

“Maat van me dacht dat ik de ballen niet had om hier te overnachten en eh, ja, nu ben ik hier." Dat waren woorden waar Mose wat mee kon. De grijns die even hiervoor de jongen zijn gezicht had getekend, tekende nu Mose' gezicht. Jongen naar zijn zin. Mose zou makkelijk ook zoiets hebben gedaan mochten de omstandigheden er zo naar zijn.
“Wat brengt jou hier dan?" De jongeman stelde zichzelf voor als Bryce en Mose beantwoordde zijn hand door hem stevig te schudden.
"Mose. Muziekdocent op het Sint Dustan. Wat leerlingen van me waren er van overtuigd dat deze plek bezeten zou zijn en waren de les aan het verstoren. Ik heb ze min of meer beloofd langs te gaan en te filmen zodat zij tijdens de les gewoon op zouden letten." Mose knipoogde. "Dus ja, dat brengt mij hier. Ook een soort weddenschap."
Mose begon inmiddels zijn weg weer naar waar hij zijn spullen had gedumpt, er een beetje vanuit gaande dat Bryce hem zou volgen.
"Als je toch de nacht hier doorbrengt, zou je er wat voor voelen om mee te helpen met filmen? Heb je deze avond ook wat te doen." Mose had allesbehalve moeite met de aanwezigheid van Bryce. Juist zijn aanwezigheid maakte dit avontuur wat avontuurlijker, wat meer speels, minder serieus. Nu kon Mose ermee wegkomen dat hij echt op onderzoek uit wou gaan. Nu kon hij het goedpraten voor zichzelf.

"Mose. Muziekdocent op het Sint Dustan. Wat leerlingen van me waren er van overtuigd dat deze plek bezeten zou zijn en waren de les aan het verstoren. Ik heb ze min of meer beloofd langs te gaan en te filmen zodat zij tijdens de les gewoon op zouden letten."
Bryce grijnsde.
“Jezus, jij bent ’n leraar?” zei hij verrast. “Man, zo hadden ze ze niet toen ik nog op school zat.”
Hij hoorde ergens een zachte, doffe klap, alsof er iets viel en keek even rond, maar toen hij niet direct iets zag verslapte zijn aandacht ook direct weer.
Vervolgens liep hij met de man mee toen die begon te lopen. Hun voetstappen echoden door de ruimte en Bryce vermoedde dat een hoop van de spookverhalen hier onmogelijk moeilijk te verklaren konden zijn. Bij oude meuk hoorden rare geluiden.
"Als je toch de nacht hier doorbrengt, zou je er wat voor voelen om mee te helpen met filmen? Heb je deze avond ook wat te doen."
Bryce lachte.
“Ja, joh, tuurlijk,” stemde hij luchtig in. “Maar sowieso dat je hier niets gaat vinden.” Zijn toon was zelfverzekerd en nonchalant.
“Ik bedoel, ik ken sowieso vijf mensen die hier heen geweest zijn, niet een heeft me kunnen overtuigen."
Waarschijnlijk waren woorden als deze de goden verzoeken, maar Bryce zou Bryce niet zijn als hem dat niet koud liet.