Mother Nature wants you whacked [OPEN]

Iemand die zo paranoïde is dat hij de deal in dat kutkasteel wilde sluiten omdat het zo’n eind bij de stad uit de buurt lag, was natuurlijk al klote genoeg. Als die vent dan vervolgens ook nog niet op kwam dagen verdiende de avond officieel het label ‘fucking kut’.
Neil stond in de hal van het kastel, met een zaklamp met aardig groot bereik. Desondanks zag hij nog verrassend weinig. De talloze stofdeeltjes in de lucht belemmerden het zicht en door het scherpe contrast dat de felle lamp veroorzaakte zag hij met name springerige schaduwen.
Echt bang was hij niet. Hij geloofde die flauwekul over geesten niet, was van de meeste mensen niet onder de indruk en was meer dan bereid zich te verdedigen als hij dat nodig achtte. Nee, hij was vooral uit zijn humeur. Hij had zeker een uur gelopen om hier te komen, als het niet meer was, omdat het om een aardig geldbedrag zou gaan, en nu stond hij hier, met een hoeveelheid drugs die hem een aardig tijdje achter de tralies kon krijgen als het tegen zat, zweterig en moe en hij moest verdomme nog terug ook.
Hij stond tegen de muur geleund en liet langzaam het licht door de ruimte gaan. Hij kon niet ontkennen dat zijn nieuwsgierigheid wel een heel klein beetje gewekt was, maar naar de trap lopen met zijn onbeschermde rug naar de open hal voelde hij niet zo veel voor. Wie wist kwam die vent alsnog of bleek het een val van het een of ander te zijn. Met sommige types wist je het nooit.
Buiten zette de wind aan en de eerste spetters raakten de ruiten. Neil liet zich op de grond zakken. Ja, vet fijn, ook dat nog. Daar ging hij niet door terug, zoveel was zeker. In zijn rugzak zat naast zijn handeltje ook een pakket boterhammen, dus als het moest redde hij het hier wel een poosje.
Geluiden van buiten echter, deden hem even opschrikken en hij doofde snel zijn licht. Hij gokte op zijn klant, maar deze plek was soms nogal een trekpleister voor jongeren met een doodswens, dus hij bleef voorzichtig.

Een nieuwe stad, een nieuw begin, een goede mogelijkheid voor studieontwijkend gedrag om eventjes een wandeling te maken, puur om de omgeving te leren kennen.
June vond het een goed idee. Gewapend met niet meer dan een spijkervestje, een cutesiepetoetesie outfit en haar mobieltje die tevens diende om constant foto's mee te maken, was ze op weg gegaan. Via Snapchat had ze met wat bekenden constant lopen geinen tot ze op den duur de weg kwijt was geraakt en een jongen haar wel had weten te vertellen, aan de hand van haar coördinaten natuurlijk, dat ze die ene specifieke weg in moest slaan, dat ze dan wel op een leuke plek zou uitkomen. Nou. Mooi niet. Haar mobiel was op den duur uitgevallen en de regen was in gaan zetten. Haar spijkerjack zou niet veel nodig hebben om doorweekt te raken. En waarom was het zo donker? Hoe was dat gebeurd?
June zag in de verte een gebouw en hoewel het haar niet bewoond leek, had ze het idee dat er licht scheen. Voordat het nog harder zou gaan regenen besloot ze het kasteel in te duiken en rond te kijken wie die lichtbron nou was geweest. Ineens, toen ze nog geen 10 meter op afstand van de deur was, ging het licht uit. June zuchtte, haastte zich door de deur en duwde deze dicht.
"Hallo?" Ze had net iemand gezien. "Is daar iemand?" Dat ze precies hetzelfde deed als alle hoofdpersonen in een horrorfilm, boeide haar weinig. Ze had iemand gezien en ze had geen idee hoe ze levend en wel thuis ging komen zonder een ander persoon op haar pad.
Onvoorbereid? Ja. Zag ze er goed uit? Absoluut!

Zijn waakzaamheid bleek overbodig.
“Hallo?” klonk een vrouwenstem. “Is daar iemand?"
“Nope,” antwoordde Neil verveeld en met een vleugje sarcasme. Hij grijnsde in het donker. “Gewoon je verbeelding.”
Hij stond weer op. Een of andere meid had hij weinig van te vrezen. Hij knipte zijn zaklamp weer aan en liet het licht langzaam over de nieuwkomer gaan, haar in zich opnemend. Mooi meiske, maar bepaald niet het soort dat hij hier zou verwachten.
Ontspannen leunde hij tegen de muur aan.
“Wat brengt jou hier?” Niet dat hij ook maar enige intentie had eerlijk te zijn over zijn eigen beweegredenen, maar hij was oprecht nieuwsgierig naar haar, want ze zag eruit alsof ze op weg was naar een feestje, niet een verlaten kasteel.
De regen buiten zette door en Neil fronste. Lekker dan. Zo te horen zat hij hier nog wel even, want dat hele eind in de stromende regen lopen was hij absoluut niet van plan.

“Gewoon je verbeelding.” Klonk een jongensstem terug. June grijnsde onwillekeurig. Hij klonk niet als een persoon dat haar zou gaan tackelen en haar kleding van het lijf zou scheuren, op de onaangename manier. Er werd een zaklamp aangeklikt en in het schijnsel van het licht kon ze hem zien staan. De schaduwen vertekende het beeld van hem, maakte bepaalde randen scherper en verborgen bepaalde trekjes in zijn geheel, maar al met al zag de jongen er niet direct gevaarlijk uit. Met zijn nonchalante grijns zag hij er haast zelfs aantrekkelijk uit.
June flipte haar haren over haar schouder, liet een losse glimlach op haar lippen verschijnen.
“Wat brengt jou hier?” Ze hield haar mobiel omhoog, in het licht, zichtbaar niet meer aan.
"Knappe jongensradar," reageerde ze luchtig.
"Maar de regenbui vooral. Mijn haar ziet er nat niet zo goed uit."
Ze keek eens om zich heen. "Wat doe jij hier dan? Ook schuilen voor de bui?"

"Knappe jongensradar,” antwoordde het meisje en Neil’s grijns ging van nonchalant naar speels.
“Nou, die werkt,” antwoordde hij, op eenzelfde luchtige toon.
"Maar de regenbui vooral. Mijn haar ziet er nat niet zo goed uit."
“Je lijkt wel een natte hond, inderdaad,” plaagde Neil, haar een beetje uittestend. Hij zat hier nog wel even, dan toch het liefst met iemand die tegen een stootje kon.
Op de vraag wat hij hier zelfde deed knikte hij.
“Ja, het weer niet gecheckt,” antwoordde hij soepel. Als hij niet zo goed was geweest in acteren zou hij bijna hebben gelachen om het feit dat ze hem zijn leugen op een presenteerblaadje aanreikte.
Nu leek ze hem niet het type om onbekend te zijn met zijn wereldje, maar daar stond tegenover dat dat geen garantie bood dat ze haar mond hield als hij eerlijk zou zijn geweest, en een tenger meisje intimideren stond niet echt hoog op zijn to-do list.