human nature

---

Nida had haar bruine haren in een nonchalante vlecht gedaan. Ze had ballerina's aangedaan en een leuk rokje met een blousje. . Een van haar vrienden, Jason, liep langs haar. Ze liep ingehaakt met hem. Ze wist dat Liam niet al te blij was met haar vriend. Liam vond het niet kunnen dat ze met zulke jongens omging. Vooral omdat Jason dingen gebruikte die mensen niet moesten weten. Ze keek hem even aan. Hij glimlachte vrolijk naar haar. Hij prutste met een van zijn snakebites. Ze schoot in de lach door zijn blik. Een beetje beteuterd keek hij haar aan. Ze keek hem aan met een onschuldig glimlachje. Hij grijnsde terug. Daarna betreurde zijn gezicht. Hij keek op zijn horloge en zuchtte eens. "I'm sorry, got to go." Zei hij treurig. Hij tilde haar op in zijn sterke armen en draaide een rondje rond zijn eigen as. Nida lachtte vrolijk en hield hem stevig vast. Zijn donkerdere huidskleur viel op tegenover haar bleke huid. Maar Nida was het gewend dat haar vrienden donkerder waren als haar. Ze vond het gewoon veel mooier als lichte jongens. Nida gaf hem een kusje op zijn wang. Hij gaf haar er ook een en ging door haar haren heen. "Jason my hair!" sprak ze met een pruillipje. Hij lachte nog eens en ging er toen vandoor. Nida keek nog even achterom en wandelde daarna verder. Ze wandelde langs een klein vijvertje en wandelde een brugje op. Het uitzicht was prachtig. De eenden zochten naar voedsel, zwanen zwomen trots verder, kinderen gooiden stukjes brood naar de eenden. Nida keek rustig toe. Ze streek een losse pluk haar achter haar oor en fatsoeneerde het een beetje. Lang leve een spiegelbeeld. Ze bekeek haar eigen eens. Ze leek op haar broer bedacht ze haar nu. Ze had dezelfde vorm van ogen en dezelfde neus. Ze glimlachte bij die gedachte. Ondanks dat ze vaak ruzie hadden hield ze toch van hem. Hij is en bleef haar grote broertje. Niemand zou daaraan iets kunnen veranderen. Nida was hem dankbaar. Als hij niet voor haar zou zorgen had ze in een pleeggezin gezeten. Dat had ze nooit gewild. Toen haar ouders waren gestorven had Liam de taak van haar ouders over genomen. Hij had voor haar gezorgd en van haar gehouden. Nu deed hij dat nog steeds maar ietsje minder. Nida had dan ook een leeftijd waarbij ze zelf ook zou kunnen koken en van die dingen. Ze wou Liam ook niet zijn eigen leven afnemen. Hij was ook jong en wou ook uit gaan. Ze begreep hem wel daarin maar soms vond ze het moeilijk. Zij moest naar hem luisteren en soms moest ze dan thuisblijven serieus tegen haar zin. Dan hadden ze enorme ruzie en sloot ze zichzelf op in haar kamer. Dan wou ze hem de rest van het weekend niet meer zien. Tuurlijk voelde ze zich daarna wel schuldig maar hij kon vergeten dat ze sorry zou zeggen. Daarin kende hij haar wel. Ze glimlachte om haar eigen gedachten. Ja ze herkende de momenten wel dat ze dan ineenkeer erg lief ging doen. Dat was haar manier van sorry zeggen maar dan zonder woorden. Daar was ze de beste in. Dan zette ze haar grote ogen op en ging ze ineenkeer erg lief doen. Dan kon ze hem uit het niets een knuffel geven en wist hij ook wel dat het haar speet. Ze wendde zich af van haar spiegelbeeld en keek voor haar uit. Ze kende hier eigenlijk nog niemand. Ze was pas met Liam naar hier verhuisd. Hij zei dat hij het hier veel makkelijker zou hebben. Ergens voelde ze zich hier beter maar toch mistte ze haar oude omgeving. Ze was blij dat Jason al 19 was en zijn rijbewijs op zak had. Hij kon op zijn vrije zaterdagen, zoals vandaag, dan een middagje afkomen. Maar natuurlijk moest ze ook nieuwe mensen leren kennen. Misschien meiden vinden die net zoals haar van rondhangen en paarden hielden. Paarden zou geen probleem zijn. Die waren er hier genoeg. Ze had zelfs al een verzorgpaard gevonden. Een welsh cob gekruisd met een anglo arabier was het. 'Paris girl' was een pracht van een merrie. Nida was meteen verliefd op de merrie geworden. Ze hoopte dat hier ook meisjes en jongens waren die net zoals haar 'oude' vrienden hielden van rondhangen in de stad. Ze hield ervan om gewoon te zitten en te praten over nutteloze dingen. Vooral met jongens was het erg grappig. De meeste van de jongens die ze als vrienden had waren ouder als haar. Ze leefde meer op straat als bij hun ouders. ze waren jongens waar de meeste ouders iets op tegen hadden. Ze hadden een tattoo en, of, piercings. Jason was geen uitzondering. Zijn borstkas was ook bedekt met zwarte inkt. 'A simple life' sierde zijn borstkas. Niets was minder waar. Jason was zijn vader verloren op jongen leeftijd en zorgde nu voor zijn zieke moeder. Hij had het echt niet makkelijk maar niemand wist het. Hij lachte zijn zorgen weg. Voor zo'n mensen had ze respect.


Jason:

Spoiler:

Youri floot Little terug bij zich, toen hij te ver voor hem uit rende. Little was een zwart witte sint bernard, en erg raar. Tenminste dat zeiden de meeste mensen. Hij was al wat ouder, maar gedroeg zich als een kleine puppy. Met zijn grote slobber bek stond hij in eens stil en keek Youri belachelijk gek aan, waar hij zeker wel even om moest lachen. Maar al snel vertrok zijn gezicht weer toen de grote hond met een aardige snelheid op hem af kwam gerend. Youri sloot zijn ogen en voelde lachend een tong langs zijn handen gaan. Hij aaide de lange haren van zijn hond en liep weer verder. Rustig met zijn handen in zijn zakken liep hij te genieten van de natuur. Langzaam kwamen alle vogeltjes weer terug naar nederland en zongen hun vrolijke liedje. Ook de konijntjes en alle andere diertjes kwamen weer te voorschijn uit hun holletje, waar ze een winter lang in hadden liggen slapen. Little blafte toen hij achter een hek twee shetlander veulentjes zag spelen. Gek rende hij langs het hek heen en weer, als of hij met ze mee speelde. Youri grinnikte even maar liep verder. Toen Little dat in de gaten had, kwam hij al weer meteen aan gerend. Uit de verte werd een beek tussen het bos door zichtbaar. Een mooie brede stenen brug kwam aanbod, en een meisje stond er op. Ze leek nog al in gedachten. Youri liep zachtjes naar haar toe en ging naast haar staan, het leek niet als of ze het merkte, dus hij kon wel een leuk grapje uit halen. ''Boe.'' Zei hij lachend. Het meisje draaide om. Youri stak zijn hand uit, zijn andere hand haalde hij even door zijn haar. ''Heei, ik ben Youri.'' Rustig met een glimlach wachtte hij op antwoord van het meisje.

Nida's bruine ogen waren voor haar gericht. Ze wist dat haar broer opzoek was naar een eigen paard. Ergens vond ze het niet echt leuk. Ze wou ook haar eigen paard. Maar ze wist ook wel dat Liam ervoor moest werken en ze wou hem niet in de kosten jagen. Ze gaf zoal genoeg geld uit aan andere dingen. Ze wou niet dat ze in de problemen zouden komen doordat zij zozeer een eigen paard wou hebben. Paris was nu het perfecte paardje op het moment voor haar. Ze genoot ervan om met haar door de bossen te rennen zonder dat het traag ging. Paris had het temprament van een volbloed en dat zinde haar wel. Nida hield niet van paarden die traag waren of er traag uitzagen. Daarom vond ze van die grote warmbloeden ook niet echt haar ding. Ze draafden traag en maakten grote passen. Ze had liever een pittig klein paard dat kleine passen zette en meer trippelde. Ze was ver in gedachten. Verschrokken keek ze om toen ze een stem achter haar hoorde. Ze ging een beetje de lucht in en draaide haar om. Een jongen van ongeveer Liam zijn ouderdom stond nu voor haar neus. Ze nam even zijn uitgestrekte hand vast en begroette hem. Daarna liet ze los. "Hey, mijn naam is Nida." Zei ze vrolijk. Ze keek hem nog even aan met een glimlachje. Ze kwam maar net tot aan zijn schouder nu ze platte schoenen aan had. Ze wende haar blik af en zag een reus van een hond komen aandraven. Nida deed automatisch een stap achteruit. Ze had een soort angst voor grote vreemde honden. Ze vond ze maar enge dieren. "Is dat jou hond?" Vroeg ze een beetje argwanend. Ze vertrouwde het dier niet. Ookal leek het een braaf dier te zijn. Dat ging ze niet uittesten. Misschien als de jongeman zei dat het zijn hond was dat ze het iets meer ging vertrouwen maar anders ze zou het dier voor geen goud van de wereld aanraken. Waarom zou ze ook een vreemd dier aanraken? Ze leek dan misschien een meisje dat een dierenvriend was maar dieren die ze niet kende vond ze eng. Daarom dat ze meteen een klik moest hebben met een dier, anders zouden ze nooit beste maatjes worden.

Youri grinnikte om de reactie van Nida. Hoe ze zich voor stelde. ''Ja dat is mijn hond.'' Zei hij lachend, toen hij een aai over de kop van Little gaf. ''Hij heet Little en doet geen vlieg kwaad.'' Dat zei hij maar, om Nida een beetje gerust te stellen. Ze zag er een beetje argwanend uit tegen over Little die snuffelend de brug onderzocht. Er kwam een vrouw met een dalmatiër lang, waar Little meteen mee ging spelen. Hij leek wel een beetje op Matcho. Zijn grote wit-bruine hengst. Met elk ander paard ging hij spelen. Alleen in de wei, of in de paddock. Tijdens het rijden was hij bloedserieus, wat wel nodig was. Hij keek naar het water, waar hij af en toe een vis door zag zwemmen. Youri was wel anders als Nida. Zij leek wel een beetje bang zelfs voor Little, maar hij was dat totaal niet, maar dat kwam ook grotendeels omdat hij zelf honden trainer was. Dus hij kwam zoveel verschillende honden tegen, ook die vals waren, dan moest hij ze manieren aan leren. Dat ging moeilijk, maar dat ging wel.

~Heel erg flut, totaal leeg

Nida keek de hond nog steeds een beetje angstig aan. Ze vond zulke grote honden echt eng. En dat kwijl vond ze gewoonweg vies. Ze glimlachte even naar hem toen hij zei dat het zijn hond was. Fijn, dan zou hij haar waarschijnlijk al niet aanvallen. Ze moest stiekem lachen om de naam van het dier. Zo'n groot dier dat de naam 'litlle' droeg was best grappig. Dat laatste ging ze toch maar even afwachten. Dat moest hij dan maar bewijzen. "originele naam, zo'n grote hond met zo'n naam. Geweldig gewoon." Merkte ze vrolijk op. Ze bekeek de jongen eens van boven tot onder en merkte op dat hij geen piercings had. Wel dat hij ouder was als haar. Liam kon al geen commentaar hebben over het piercing gedeelde. Hij was er echt op tegen en daarom dat Nida het juist geweldig vond. Als ze de kans zou krijgen zou ze er zelf ook eentje laten zetten. Wat voor eentje wist ze nog niet zeker. Wat ze wel wist was dat haar vriendje een tongpiercing zou moeten hebben. Dat vond ze nu eenmaal echt geweldig. Snakebites vond ze ook wel mooi maar niet zo geweldig als een tongpiercing. En een ring door je neus? Dat vond ze werkelijk walgelijk, dan leek je net zo'n koe. "Woon je hier al lang?" vroeg ze toen random. Eigenlijk was het een superdomme vraag vond ze eigenlijk. Te laat, ze had hem al gesteld. Ze zou het erg vinden moest hij nu zeggen dat hij hier was opgegroeid. Dat hij het hier zo goed kende als de binnenkant van zijn broekzak. Zo'n uitspraak zou je Nida nooit horen maken. Ze vond het zo iets vreemd dat ze liever zei dat ze blindelings haar weg kende. Wat ze dan ook maar liegen vond want als ze niets zou kunnen zien zou ze werkelijk verloren lopen. dus zou ze eigenlijk gewoon zeggen dat ze het hier goed kende. Soms was ze best bijdehand wat dan ook tot grappige momenten zou leiden als je haar beter zou kennen.