We never become strangers. [Avan]

"Doei, tot morgen!" Riep ze naar de jongens die nog bleven. Taylor' hakken tikte op de vloer toen ze naar de uitgang van het gebouw liep. Eenmaal buiten scheen de zon waardoor ze haar zonnebril snel op haar neus schoof. Ze was weer klaar met werken en stapte met een zelfvoldaan gevoel in haar Bmw x6. Een veelste dure auto, die ze zelf niet kon betalen. Maar ze had mazzel dat ze bij een autodealer werkte en de auto van de zaak mocht rijden. De dealer waar ze werkte verkocht alleen duurdere merken; Audi, Bmw, Mercedes en zelfs hadden ze porche staan. Taylor was dan ook de enige vrouw binnen het bedrijf die auto's verkocht. Niet echt een baan waar ze zich zelf zag een aantal jaar geleden maar ze was er via via ingerold en ze was blij dat ze er werkte. Als het niet zo druk was dan deed ze ook wat balie en telefoon werk, maar zodra er een rijke klant binnen kwam was ze aan de beurt. Haar collega's drongen aan dat zij zou verkopen, vanwege haar vrouwelijke charmes. Ze wilde niet opscheppen, maar ze moest toegeven dat het vaak wel werkte. Het gaf toch een trots gevoel als je een Porche van duizenden euro's verkocht. Rustig reed ze naar huis, ze had niet veel haast en zou vanavond nog even naar haar paard Chartan gaan.

Na drie kwartier kwam ze thuis aan, nog steeds het zelfde huisje als drie jaar geleden toen ze hier kwam wonen. Ze parkeerde de auto voor het huis. Zo'n auto had je eigenlijk verwacht voor een villa dus echt in verhouding met haar huis stond hij niet, maar ze was er trots op en vond het eigenlijk wel grappig. Waarna ze de deur geopend had, kreeg ze geen warm onthaal van haar hond Amber wat haar verbaasde. Ze rolde even met haar ogen. "Amber, je ligt toch niet weer op mijn bed?!" Riep ze door het huis. Je hoorde de hond vrijwel meteen de trap af komen. Niet omdat ze had verstaan wat Taylor had geroepen maar waarschijnlijk eerder omdat ze haar stem hoorde. Tay aaide de kleine even. "Boef." Ze liep verder naar de woonkamer waar ze haar tas even op de tafel legde. Ze zuchtte even en schopte daarna zachtjes  haar naaldhakken uit. Midden in de kamer lagen ze nu, maar dat maakte haar niets uit. Ze verwachtte toch niemand. Ze plofte even naar op de bank en sloot even haar ogen. Ze had alles wat ze hebben wilde. Een goede baan, een huis wat ze zelf kon betalen, een mooie auto, amber en Chartan. Alleen een man miste nog in haar huisje boompje beestje. Maar op dit moment vond ze dat helemaal niet erg. Ze genoot van het leven en dacht vaak terug aan alle landen die ze had bezocht tijdens haar wereld reis. Het was al weer een jaar terug dat ze thuis was gekomen. De tijd ging zo snel.

Taylor pakte even haar iPhone uit de tas die op tafel lag en bekeek of ze wat berichtjes had. Een vriendin vroeg om een foto die ze laatst samen hadden gemaakt. Snel ging ze naar haar filmrol en scrolde tot ze de foto had gevonden. Ze grinnikte even, het waren gekke foto's. Ze stuurde ze en scrolde nog verder tot dat ze bij de oudste foto's kwam. De foto's van Avan. "Niet kijken." Fluisterde ze zich zelf toe, maar ze kon het niet helpen. Ze miste hem nog steeds, en miste wat ze samen hadden. Ze hadden het nooit goed af kunnen sluiten en dat deed haar pijn. Vorig jaar na haar reis kwam ze hem opzoeken, maar daar was het uitgelopen in een ruzie met Kaya waarna ze weg was gegaan. Daarna had ze hem eigenlijk niet meer gezien, of gesproken. Gek want hier zou je toch denken dat je elkaar tegen komt, maar Taylor was vaak te vinden in de grote stad omdat daar ook haar werk is. Vaak heeft ze gedacht om daar een appartement te nemen maar stiekem wil ze toch geen afscheid nemen van alle herinneringen die ze hier heeft.

Het ging weer wat beter met hem, geleidelijk aan. Vandaar dat hij zich ook steeds beter in zijn vel voelde zitten en steeds meer dingen ondernam, zo ging hij onder andere meer dingen doen met vrienden, of Vanessa, dat soort dingen.
Nu nog een ander ding. Hij moest eens grondig opruimen. Het was niet dat heel zijn huis eruit zag als dat van een verzamelaar, maar zijn kastjes waren niet meer zo leeg als ze hoorden te zijn. Het was nou ook niet bepaald dat hij alles moest bewaren want veel ervan kon gewoon weg, maar dan moest hij dat natuurlijk wel eerst sorteren.
Vandaar dat Avan vandaag extra vroeg uit zijn bed was gekomen, om zo ook nog eens een normale middag te hebben, zodat die niet op ging aan de hele dag zichzelf uit te putten, want dat zag hij ook niet zitten. Gelukkig was hij vandaag ook nog eens vrij. Er was getwijfeld of hij dat wel of niet was, maar aangezien er niet veel afspraken op de planning waren en er genoeg anderen waren was dat prima. Het was niet dat er speciaal iemand voor hem zou gaan komen, en anders zouden ze worden doorverwezen naar een andere dag.

Gelukkig maakte hij op een goed tempo veel vaart, waardoor hij eigenlijk al verder was dan dat hij dacht dat hij zou komen in zo’n korte tijd. Als hij zo door zou gaan zou het voor de middag al helemaal weg zijn en zouden al zijn kastjes weer goed gevuld konden worden, totdat..
De foto’s van Taylor en hem verschenen in een van de laatjes, omringd door mooie lijstjes. Het waren foto’s van andere tijden, van andere momenten en iedere foto deed hem dan ook aan andere dingen denken. Vervolgens kwamen de beeldjes en andere souvenirs tevoorschijn, die hij van haar had gekregen toen ze de wereld was rondgegaan. Toen het duidelijk werd dat ze misschien minder geschikt voor elkaar waren zoals hij van tevoren had gedacht, zoals ze dat beiden van tevoren hadden bedacht? Ze waren verloofd geweest, maar die ene wereldreis had dat allemaal veranderd.
Het schoot hem weer te binnen dat hij haar niet eens de kans had gegeven om haar te vertellen over de dingen die ze had meegemaakt. Die ene keer dat hij souvenirs van haar had gekregen – dat had ze hem immers beloofd van tevoren, dat ze uit ieder land iets mee zou nemen – was Kaya in zijn huis geweest en gezien Kaya wist hoeveel pijn Taylor hem wel niet had gedaan was ze behoorlijk uit haar slof geschoten. Hij begreep het wel, van beiden. Dat Kaya boos werd en Taylor weg was gegaan.
Maar hij was nooit meer naar haar toe geweest, of zij naar hem. Ze hadden in het algemeen niet eens meer contact gehad. Hij had haar nooit meer gezien. Zou ze hier nog wel wonen?

Misschien werd het tijd dat, nu het goed met hem ging, hij haar op ging zoeken. Zodat ze het hoofdstuk officieel konden afsluiten, en misschien zelfs een nieuwe konden beginnen als vrienden? Taylor had hem nooit iets anders aangedaan, behalve dan dat ze een lange tijd was weggegaan en Avan daar niet mee kon leven, ook niet mee had kunnen gaan.
Hij wilde haar daar wel een kans voor geven, als zij die ook wilde. En als zij hem de kans als een vriend wilde geven, natuurlijk.
Vandaar dat hij zijn rode leren jack had aangetrokken en richting zijn auto was gelopen, om zo naar Taylor te gaan. Als ze nog op dezelfde plek woonde.

Ja, Taylors huis. Hij was er vaak genoeg geweest en ondanks dat het echt al een hele tijd geleden was wist hij de route haast blindelings nog te vinden.
Het duurde dan ook niet lang voordat hij er was en zijn auto voor de deur parkeerde.
Als eerste was de auto hem opgevallen die op de oprit stond. Daardoor begon hij een beetje te twijfelen, gezien de Taylor uit zijn tijd niet zó duur had gereden. Hij wist ook niet eens dat ze zo’n goede smaak in auto’s had. Maar goed, het moest ook nog maar blijken dat Taylor hier nog wel woonde.
Nou, daar was het dan, het moment van de waarheid. Hij wist niet eens of ze boos op hem was, of wat dan ook, en of ze hem dus wel het huis in zou laten. Maar dan wist hij dat ook meteen en daar had hij vrede mee, als ze hem niet meer in haar leven wilde. Kon hij ook wel snappen, eerlijk gezegd.
Nadat hij had aangebeld staarde hij even naar de grond en krabde ietwat zenuwachtig aan zijn achterhoofd, maar keek op toen iemand de deur open deed waardoor er een kleine glimlach ontstond toen hij zag dat hij wel bij de goede was.
“Hey, Taylor.” Begroette hij haar, met een glimlach die minimaal was; hij wilde niet te vroeg juichen. Dat hij bij de goede persoon aan huis was, was één ding, maar of ze hem binnen ging laten? Dat moest hij eerst nog maar eens zien.

Tay bekeek alle foto's stuk voor stuk. Bij elke foto zat dan ook wel een verhaal en herinnering achter. Ook plaatjes van toen ze in het zonnige Spanje waren. Een onverwachtse en korte 'vakantie', maar wat had ze daar van genoten. Goh wat miste ze Avan toch eigenlijk, en de tijden die ze hadden. Maar was dat zo gek dan? Ze waren niet voor niets verloofd geweest, maar in eens op zo'n rare manier uit elkaar. Niet zo als het met normale mensen ging, als die uit elkaar gingen. Maar ach, ging hier ooit wel eens iets normaal?  Nadat ze alle foto's bekeken en terug gedacht had, was ze al weer drie kwartier verder. Ze had nu geen traantje gelaten, maar keek er eerder met een glimlach op terug. Door de innerlijke emoties die ze onbewust had was ze moe en rozig waardoor ze wat in kakte op de bank. Knikkebollend probeerde ze zich zelf wakker te houden. Maar waarom zou ze ook, ze gaf zich over en een dutje doen kon even geen kwaad.

Door een geluid schrok Taylor wakker. Ze lag er echt super charmant bij. Met haar hoofd achterover op de rugleuning met haar mond open. Ze ging weer recht zitten en wreef even in haar oog. Het geluid wat ze net hoorde was haar niet duidelijk geworden maar toen Amber nog een keer blafte wist ze dat het Amber was geweest. Het hondje trippelde onrustig door de kamer en blafte nog een kaar. "Amber shtt, alsjeblieft." Ze leek niet te reageren en Taylor stond op. "Wat is er?" Niet dat ze antwoord zou geven, maar het ging om het idee. Even stond ze voor de spiegel en bekeek haar ontplofte knotje. Die zou ze er maar even uithalen. Op dat moment ging de bel. "Oh daarom deed je zo raar." Sprak ze tegen Amber die niet kon wachten om er achter te komen wie er bij de deur stond. "Maak je niet druk, zal wel iemand zijn met een collecte." Sprak ze terwijl ze naar de deur liep en ondertussen het elastiekje uit haar haar wilde trekken. Ongegeneerd trok ze de deur open en even verstijfde ze even. Avan... Sliep ze misschien nog? Dat had best gekund dat ze nu over hem droomde, omdat ze net al hun foto's had bekeken.
Gelukkig om dat moment ging het elastiekje uit haar haar, en viel het donkerbruine haar luchtig over haar schouders. "Hey, Taylor." Geen droom dus. Wat moest Avan zomaar hier? "H-hey.. euhm kom binnen?" Stelde ze voor. Tenzij hij alleen wat te melden had en niet naar binnen wilde komen, maar dat hoorde ze dan wel. Ze deed een stap opzij en hield de deur open. Ze sloot de deur achter Avan en liep achter hem aan naar de kamer.

Ze zag haar hakken nog midden in de kamer. Snel liep ze er naar toe en zette ze in een hoekje. "Sorry voor de troep, ik had je niet echt verwacht." Begon ze. "Ga zitten, wil je wat drinken? Je favoriete koffie?" Jeez Tay niet zo snel. Ze ratelde maar een beetje door, maar dat kwam omdat ze een beetje zenuwachtig was. Ze schonk voor haar zelf een glaasje water in, en het drankje voor Avan waarna ze op de bank ging zitten. Vragend keek ze hem aan. Ze kon zich niet bedenken waarom hij zomaar op de stoep stond. Natuurlijk had ze wel haar theorieën maar hoopte zich daar maar niet om. Amber daar in tegen was helemaal door het dolle dat Avan 'terug' was. Als een bezetene sprong ze tegen hem aan. "Amber please.." Probeerde ze de hond wat af te remmen.