long time no see.- Avan

Langzaam stapte Taylor uit de taxi en keek rustig even rond. Het was een jaar geleden dat ze voor het laatst een voet in HorseHome had gezet, en wat had ze het gemist. De wereld was prachtig, en de landen waar ze was geweest waren echt zo mooi als op de anzichtkaartjes maar ze konden toch echt niet tippen aan HH. Want daar woonde haar favoriete persoon; Avan. Er was geen dag aan haar voorbij gegaan dat ze niet aan hem dacht, en dat ze hem niet miste. Eigenlijk zouden skypen en bellen, maar dat werd heel lastig door de verbinding, en het tijdsverschil. Maar eindelijk hoefde dat nu niet meer, ze was thuis. Amber was los en ze rende naar de voordeur, alsof ze wist dat ze weer thuis was. Taylor glimlachte, pakte haar koffer op en liep ook naar haar huis. Ze opende de deur en het was alsof ze nooit weg was geweest. Heerlijk.
Nadat ze de meeste spullen had uitgepakt, kwam ze onderaan de koffer, waar de spulletjes voor Avan lagen. Ze had hem beloofd om uit elk land een souvenir mee te nemen, dus dat had ze gedaan. Ze deed ze in een leuk tasje en zette die bij de deur. Ze was van plan om het zo snel mogelijk aan hem te geven. Ze wist natuurlijk niet of hij op haar had gewacht, of dat hij ondertussen een vriendin had? Het kon allemaal, maar ze wilde hem in ieder geval zien en hem de souvenirs geven. Eerst ging ze Chartan ophalen en hem weer in zijn vertrouwde stal zetten. Ze trok een makkelijke spijkerbroek aan met een trui en liep weer terug naar beneden waar ze Amber uitgeteld in haar mandje zag liggen. Ze grinnikte even. Amber kon hier wel blijven, het was een vermoeide reis geweest terug naar huis. “Ben zo terug.” Sprak Taylor waarna ze naar buiten liep en in haar auto stapte die nog op precies de zelfde plek stond als een jaar geleden. Onderweg had ze wel geweten dat ze geen jas aan had gedaan. Niet echt slim. Ze was ondertussen gewend aan lekker weer, maar hier was het winter en zou koud als het maar kon zijn. Snel draaide ze de auto verwarming nog wat hoger. Gelukkig was de stalling dicht bij en was ze er al snel. Ze stapte uit de auto waarna ze bijna meteen begroet werd door Patricia, de baas van de kleine stalling. “Taylor, wat goed om jou weer te zien.” Lachte ze vriendelijk. “We hebben goed voor Chartan gezorgd, en Luna heeft hem zo vaak mogelijk gereden.” Taylor glimlachte om de goede zorgen die ze hadden gegeven. “Dat is mooi om te horen.” Zei ze met een grote glimlach. “Hij staat in de stal.” Sprak Patricia met als teken dat ze daar heen zouden lopen. “Trouwens wat ben je bruin geworden.” Taylor lachte, ja ze was een echte bruine verschijning hier in het koude HH. “Ja waar ik ben geweest is het in tijden niet zo koud geweest al hier.” Binnen een minuut kwam Chartan in haar vizier. “Ik zal zijn spullen pakken.” Zei Patricia. “Dankje.” Glimlachte Taylor en bekeek hoe Patricia weg liep. “Hey vriend, jou heb ik lang niet gezien.” Ze aaide het grijze paard over zijn hoofd. Ze werd helemaal onderzocht of ze niet ergens snoepjes had. “Ik heb aan je gedacht hoor.” Grinnikte ze waarna ze een snoepje uit haar broekzak haalde. “Hij had het erg naar zijn zin hier, hij heeft vele vrienden gemaakt.” Sprak Patricia die weer aan kwam gelopen met zijn spullen. Taylor keek even twijfelend van Patricia naar Chartan. Hij leek inderdaad wel vrolijk. “Patries, kan ik hem misschien hier laten staan? Het is voor hem ook stress vol om hem weer te verhuizen naar een andere pensionstalling en voor mij heeft het ook geen voordelen”. Patricia kreeg een grote glimlach om haar gezicht. “Natuurlijk, ik zal het Luna meteen vertellen, ze vond het al zo jammer dat hij weer weg ging.” Taylor lachte. “Ik ruim zijn spullen op, ik ga nu niet rijden ik moet eerst wat belangrijks doen.” Zei ze met een enorme glimlach op haar gezicht toen ze aan Avan dacht. Ze ruimde snel Chartans spullen op, zei gedag tegen Chartan en Patricia en ging snel terug naar haar auto. Gelukkig had ze het tasje al mee genomen dus ze kon gelijk door.
Nu Taylor onderweg was, begon ze hem wel te knijpen. Ze was bang en zenuwachtig voor wat haar misschien te wachten stond. Ze wist het gewoon weg niet, en ze kon niet zo goed tegen die onwetendheid. Het liefst wilde ze met hem verder hoe het een jaar geleden was gestopt, maar ze wist zelf ook wel dat dat niet kon. Buiten dat, misschien woonde Avan hier wel niet meer. Of had hij een vriendin, of erger. Maar dan was ze ergens ook wel blij voor hem, en konden ze misschien wel verder als vriendin. Ze wist het gewoon echt nog niet. Sneller dan ze wilde was ze dan ook al bij zijn huis aan gekomen. Nu was het moment. Taylor’ hart begon hard te kloppen en ze voelde zich op eens niet meer zo goed, maar het moest nu gebeuren. Ze pakte de spullen en liep langzaam richting de voordeur. Met alle spanning drukte ze op de bel, bang voor wie er open ging doen.

&Avan

Het was een latertje geworden vannacht. Niet zozeer omdat ze veel spannende dingen gedaan had, maar meer omdat ze een marathon met Avan had gehouden. Popcorn, een kleedje, kussens en een hele hoop blood and gore met de Walking Dead. Máár ze hadden nu wel alle seizoenen afgerond, ter voorbereiding op het nieuwe seizoen wat zeer binnekort zou komen. Nu stond Avan onder de douche en liep zij rond in wat een van zijn favoriete t-shirts was, een die ze geclaimd had nadat ze daar achter was gekomen. Niet dat ze überhaupt de moeite had genomen om een broek aan te trekken. Broeken waren voor homo's. En haar comfortabele broek zat in de was, dat ook nog eens.
Oké, het eerste wat ze ging doen was koffie. Hoewel ze koffie kut vond, zat er wel cafeïne in, exact wat ze nu nodig had. Een nachtje doorhalen maakte van haar een zombie, een die perfect mee zou kunnen spelen in The Walking Dead. Scheelde dat even, ze had altijd al een carrière willen hebben waarin ze met vette make-up kon rondlopen. En ze kon beroemd worden zonder echt veel moeite te doen. Misschien wou Avan ook wel beroemd worden op die manier.
De koffie duurde haar te lang en ze had wel drie keer de suiker klaar kunnen zetten. Toen het eindelijk in de mok zat, brulde ze naar Avan dat hij moest opschieten omdat anders zijn koffie koud werd. Natuurlijk had ze voor hem ook koffie gezet. Zo was ze dan wel weer.
Ze liet zo ongeveer tien suikerklontjes in haar koffie vallen en goot er bijna de helft van de inhoud aan melk in, roerde even en nam een slok. Hoewel het bitter was, viel het nu door de melk wel mee. Even trok ze een hoofd, van de smaak en van de warmte, maar daarna ontspande ze.
De bel ging en ze zette de koffie voorzichtig neer. Wie de fuck kon dat zijn op deze ochtend? Welke mafkees wist niet dat ze zo brak waren als het maar zijn kon?
Bij toeval hoorde ze dat Avan uit de badkamer kwam.
'Ik ga wel!' riep ze. Het was niet het tijdstip waarop Pasqual iets bij Avan kon doen, hoopte ze.
Ze opende de deur eerst voor een kiertje, toen zwaaide ze het gevaarte helemaal open. Dat was géén Pasqual. Great, hoefde ze zich geen zorgen te maken. Wel was het een ernstig charmante jongedame. Zo. Had Avan een fling? Wist die fling dat Kaya hier woonde? Wist ze dat ze nu een taaie aan Kaya ging hebben?
"Jij komt voor Avan zeker?" vroeg Kaya terwijl ze even over haar schouder keek. "Nou, die komt dus net onder de douche vandaan. Ik ben even in zijn shirt geschoten hoor." Zo. Shots fired.
"Kom erin." Kaya liep naar Avan toe en drukte haar lippen vluchtig op zijn wang. Dat deed ze vaker, maar nu bleef ze langer bij hem staan.
"Wie is ze?" fluisterde ze, hoorbaar hard, op een toon die haast bezitterig klonk. Ze keek hem even aan, haar gezicht dicht bij de zijne.
"Also, je koffie is klaar." Ze nam de hare vast en plofte weer op de plek van de bank waar ze de hele avond had doorgebracht.
Deze avond was een supergoede avond geweest en hopelijk was haar optreden van net genoeg geweest om ook hier nog een leuke ochtend van te maken.

Echt, een paar uurtjes slaap zou echt wonderen doen. Misschien was een halfuurtje al een wereld van een verschil, zelfs een kwartier? Echt, een marathon houden was leuk en alles maar de vermoeidheid was bij hem toch echt wel als een blok ingeslagen. Maar aan de positieve kant; Kaya en hij hadden alle seizoenen afgerond en waren helemaal klaar voor het nieuwe seizoen. Toppie.
Avan had gehoopt dat het koude water wat uit de douche kwam ervoor zou zorgen dat hij toch wel weer wat wakkerder werd en ondanks hoe gek het ook leek was dat echt nog eens het geval ook, of het was gewoon een mindfuck en dacht dat alleen maar, maar het was vrij clear dat hij toch wel wat wakkerder was geworden dan voorheen.
Na een tijdje had hij de kraan dan maar langzaam omgedraaid naar iets warmer, had hij vervolgens de shampoo gepakt en over zijn gehele lichaam willekeurige dotten geplaatst die hij vliegensvlug uitsmeerde, waarna de kraan alles weg kon spoelen en het werd afgevoerd via de goot.
De stoom die in de badkamer rondhing zorgde ervoor dat hij zich toch bedacht dat douchen een top idee was geweest, al werden verdere gedachten geblokkeerd doordat het geluid van de deurbel het huis overheerste. Uit nieuwsgierigheid begon hij zichzelf sneller te drogen met de ruwe handdoek die hij zojuist random in de kast had gepakt om nog op tijd te zijn, maar – zoals verwacht – hoorde hij Kaya al. 'Ik ga wel!' Onbedoeld verliet een kleine brom zich uit zijn keelgat, maar het weerhield hem niet om zich niet op hetzelfde tempo verder af te drogen.
Zo, aangekleed en al was hij bijna klaar. Nog snel wierp de zwartharige dude een blik in de spiegel, merkte op dat van zijn geschoren werk van de dag daarvoor nog vrij weinig te zien was; de stoppeltjes waren al weer flink te zien. Maar toch zorgde dat er niet voor dat hij het opnieuw ging scheren, gewoonweg omdat hij én geen zin had én hij dat tegenwoordig toch al niet meer zo heel regelmatig deed, dus dat deze keer ook wel niet kwaad kon.
Nou, ready? Avan verliet de badkamer, had de handdoeken die hij had gebruikt in zijn hand en dumpte die naast de wasmachine, om daarna zijn weg te maken naar de trap. Want er stond nou eenmaal iemand aan de deur, niet? Alhoewel, als het een bezorger was met een pakketje dan zou die ook al lang weer vertrokken zijn. Uit ervaring was Kaya meestal toch niet zo sociaal naar wildvreemden en hij zou het dus apart vinden mocht ze ineens met een bezorger een heel gesprek hebben over koetjes en kalfjes.
Tot zijn verbazing zag hij tóch dat de deur nog open was, maar de reden daarvan? Die was nog niet te zien vanaf zijn ooghoek, oftewel vanaf de trap. Toen hij echter zijn weg naar de voordeur vervolgde en haast de neiging had om degene die het had bedacht nu bij hun aan te bellen wel eens laten weten dat degene hier op het verkeerde moment was, zag hij haar. Aan de grond genageld kon hij niet eens meer dichterbij de deur komen.
Taylor?
Daar stond hij dan, met een mond vol tanden aan de grond genageld. Het leek een eeuw te duren voordat hij pas enige actie kon ondernemen, maar in realiteit was dat eigenlijk meteen na het moment dat Kaya haar lippen op zijn wang had gedrukt. What the fuck.. Zijn donkere ogen schoten van Taylor naar Kaya, zijn wenkbrauwen die omhoog geschoten waren. Niet vanwege het feit dat ze dat deed, ze deed het wel vaker, maar meer dat hij nu door had dat dit allemaal geen fantasie was en het écht gebeurde. Taylor was écht.
"Wie is ze?" Avan kon niks anders dan stamelen, zijn kaken die wel op elkaar geklemd leken te zitten, op slot en niet meer open te kunnen. Voor kort slikte hij, zijn ogen die weer terug gericht waren op degene die in de deuropening stond. “Mi antiguo novia.” De woorden leken ineens weer over zijn tong heen te rollen, waren vliegensvlug ontsnapt. Misschien was het subtieler om gewoon de taal te praten die ze allemaal spraken, maar aangezien hij het ergens erg vond om Taylor hardop te benoemen als zijn ex had hij de voorkeur gehad om het in het Spaans te doen. Het was immers toch informatie die alleen Kaya hoefde te weten, die kon het dus dan ook verstaan, had hij daar even geluk bij dat ze allebei dezelfde moedertaal hadden, anders was het alsnog kinda awkward geweest.
Koffie.. Ja, koffie. Koffie zou hem wel goed doen. Hopelijk.
Ergens had Avan zó de neiging gehad om Taylor weer terug in zijn armen te sluiten en haar vervolgens nooit meer los te laten. Maar, hoe lang ging het dan duren voordat ze hem weer liet zitten? En hoe kon ze het hem aandoen om hem op te zoeken, net nu hij compleet over haar heen was? Want jeez, wat had dat een tijd geduurd. Ze moest eens weten wat hij wel niet had gevoeld, wat een afkeer ze misschien wel niet tegen hem had ontwikkeld. Verloven en dan ineens vertrekken. Echt, het had hem kapot gemaakt. En het was weer allemaal geheeld. Maar om eerlijk te zijn was hij niet meer van plan om alles wat hij weer recht had gekregen weer te laten vallen, om alles weer kapot te laten maken. Oh god nee.
“Zoals Kaya net al zei; kom binnen.” Op haar naam had hij expres de klemtoon verscherpt, om haar daarna eens scherp aan te kijken. Maar gosh, hij kon het haar niet kwalijk nemen, straks dacht ze nog dat hij een vriendin had waardoor zij ineens het huis uit zou moeten.
“Wil je thee? Koffie? Iets fris?” Noem het allemaal maar op, het meeste had hij in huis. Ondertussen had hij het kopje koffie in zijn handen beetgenomen, had er voorzichtig een slokje van genomen en had het daarna weer voorzichtig terug op het aanrecht gezet.
Allerlei vragen schoten meteen in hem op, maar ondanks dat hij misschien nog steeds teleurgesteld was dat ze hem had laten zitten zou hij nooit het lef hebben om alle vragen die hij op dit moment dacht ook echt te kunnen stellen. Nee, hij had wel medelijden. Iets wat Taylor misschien ook had moeten hebben voordat ze wegg-
Oeps. Daar ging hij weer.

Taylor kon de spanning niet meer houden, en stond zelfs op het punt om om te draaien, snel in de auto te stappen en gewoon weg te gaan. Misschien was dat wel het beste, het was ook egoïstisch om nu gewoon hier aan te bellen. Het kon nu nog, de deur was nog niet open gegaan. Net op het punt dat ze zich zelf mentaal had voorbereid om weg te lopen en een emotioneel moment te vermijden ging de deur open. Even klopte haar hart een keer sneller maar verlaagde weer naar normale snelheid toen er een jongedame in de deur opening stond. Taylor opende haar mond om wat te zeggen, maar sloot hem weer. Ze wist helemaal niet goed wat ze moest zeggen. Ze bekeek het persoon tegen over haar even, en zag haar kleding wat alleen bestond uit wat zij dacht een shirt van Avan. “Jij komt voor Avan zeker?” Het enige wat ze deed was knikken. Taylor’ gedachten werden bevestigd toen ze zei dat ze een shirt van Avan aan had. Tay fronste even en keek haar alleen maar aan. Betekende dit dat Avan een vriendin had? Dat ze zelf geen kans meer maakte? “Kom er in.” Vervolgde ze. Op dat moment verscheen Avan in haar zicht. Haar hart stond even stil. Hij zag er nog net zo uit als eerst. Even staarde ze hem aan, maar schrok op door de dame die hem een kus op zijn wang gaf. Taylor keek even naar de grond. Ze wilde gewoon niet geloven dat hij en zij nu echt klaar waren. Het tafereel voor haar bevestigde dat wel. “Wie is ze?” Vroeg het meisje. Awkward, Taylor stond er gewoon bij en kon het gewoon horen. Zo keek ze het meisje ook even aan. Avan antwoorde in het spaans, en ze kon het niet verstaan. Wie weet hoe hij haar wel niet noemde. Verdriet nam haar lichaam over, ze had echt op iets heel anders gehoopt.
“Zoals Kaya net al zei; Kom binnen.” En dat was het eerste wat hij tegen haar zei. Het brak haar hart in honderden kleine stukjes. Ze moest zich groot houden. Met een opgeheven hoofd stapte ze het huis binnen, maar wist nou niet of dit een goede beslissing was. Misschien kon ze beter terug komen als Kaya niet thuis was, of misschien helemaal niet terug komen. Dat was misschien nog wel het beste, niet voor haar zelf maar wel voor Avan en Kaya. Taylor sloot de deur achter zich en liep achter Avan aan. Ze keek even naar Kaya die op de bank zit, maar volgde Avan. Ze had geen zin om gezellig met zijn allen op de bank te zitten. Plus, ze voelde zich niet echt heel welkom. “Nee dankje, ik kom alleen om iets af te geven en misschien om te praten.” Antwoorde ze op Avan’ vraag of ze iets wilde drinken. “Zoals beloofd heb ik overal vandaan wat voor je meegenomen, hier.” Zei ze zacht en overhandigde hem het tasje. “Het spijt me zo, ik had nooit weg moeten gaan ik..” Ze merkte hoe ze door de paniek haar stem verharde dus stopte ze met praten. Ze praatte liever onder vier ogen met Avan. “Kunnen we misschien ergens praten, alleen?” Zei ze waarna ze even naar Kaya had gekeken. “Ik heb elke dag aan je gedacht, maar ik zie dat ik te lang ben weggebleven.” Daar doelde ze mee op Kaya. “Komen hier was misschien een vergissing. Ik kan beter weer gaan, en jullie alleen laten.” Sprak ze eerlijk. Als Avan nu gelukkig was, moest ze hem laten. Hoe pijn het haar ook deed. Ze had beter nooit meer terug kunnen komen. Dan had ze Avan nu niet zo belast.

“Nee dankje, ik kom alleen om iets af te geven en misschien om te praten.” Kaya keek naar het meisje terwijl ze de kom in haar handen hield. Dat klonk als pure spijt, als wanhoop haast. Ha. Als Kaya rustig haar mening mocht geven dan zou ze dat ook doen ook.
"Niet om het een of ander, maar misschien wil Avan niet praten. Idunno, iets van, eigen schuld dikke -" ze onderbrak zichzelf en nam een slok van haar thee.
“Zoals beloofd heb ik overal vandaan wat voor je meegenomen, hier.” Kaya fronste haar wenkbrauwen en dwong zichzelf om niet iets te reageren op Taylor.
“Het spijt me zo, ik had nooit weg moeten gaan ik..” No shit. Ze had niet weg moeten gaan maar ze was het wel gegaan. Wat dacht ze, dat Avan niet verder ging? Dat Avan zomaar...
Oh jemig. Kaya beet vijandig op haar lip en moest zichzelf inhouden om hier geen commentaar op te geven. Taylors volgende opmerking gaf Kaya wel genoeg reden tot de openbaring van haar gedachte.
“Kunnen we misschien ergens praten, alleen?”
"Als je wat te zeggen hebt, kan ik er prima bij zijn," sprak Kaya op een felle toon. "Wees mans genoeg."Haar scherpe blik kwam vooral door het feit dat ze Avan pijn had gedaan. En Kaya zou Kaya niet zijn als ze niet alles voor de jongen over zou hebben. Hij ving haar op, hielp haar en bij nachtmerries kon ze bij hem in bed kruipen. Di gebeurde niet vaak, maar als het gebeurde dan was het in ieder geval fijn dat het kon.
Die meid had het allemaal laten liggen en wat dacht ze nu? Dat de dingen die ze zei niet bij Kaya gezegd konden worden? Oké, Kaya zou haar weerwoord erop geven, maar er waren geen geheimen in dit huishouden.
"Ik heb elke dag aan je gedacht, maar ik zie dat ik te lang ben weggebleven.”
"ELKE DAG AAN HEM GEDACHT? EN DAN?" gromde Kaya nu. "Je. Hebt. Hem. Verlaten. Hem pijn gedaan." Kaya stond nu op en ging voor het meisje staan.
"Even om het even, Avan is zo ongeveer alles wat ik heb. Alles wat ik nodig heb. Hij steunt me in alles en hem pijn doen is iets wat gewoon niet kan."
“Komen hier was misschien een vergissing. Ik kan beter weer gaan, en jullie alleen laten.”
"Misschien wel ja." Kaya keek even naar Avan en blikte kort naar de grond. Ze was misschien een tikkeltje te ver gegaan in het verdedigen van Avan.
"Ik zal je even iets vertellen: Ik ben de beste vriendin van Avan en ik zie hem als broer. Meer niet. Maar gewoon.. wat je hebt gedaan kan niet, Taylor. Ik hoop dat je een heel goed excuus hebt. Ik heb zelf nog dingen te doen dus ik ga wel ergens anders mijn kopje thee drinken." Ze pakte haar mok van tafel en liep even naar Avan toe
"Sorry," mompelde ze. "Maar eh, ik kan er gewoon niet tegen als iemand jou pijn heef gedaan." Ze drukte weer een kus op zijn wang en sloeg een arm om hem heen, puur om hem genegenheid te tonen en te laten zien dat ze zich iets te veel had laten gaan.
Toen liep ze weg en ging ze richting haar kamer.