You got me like this. [Avan]

Het was een saaie dag; grauwe lucht, nogal koud en de zon was nergens te bekennen. Een zucht verliet zijn keelgat, kort rolde hij met zijn ogen en besloot hij zijn sneakers maar aan te trekken om toch naar buiten te gaan. Heel de dag binnen zitten was sowieso nooit voor hem bestemd geweest, hij was meer iemand met de natuur. Of zou dat komen doordat Sangre dol was op buitenritten? Hm, dat zou er vast ook wel wat mee te maken hebben. Avan had gehoord dat het vannacht erg had gevroren, dus het meer zou vast wel bevroren zijn en goed genoeg om erop te schaatsen. Het was een lange tijd geleden dat hij had geschaatst, een van de weinige keren. De meeste keren was hij gewoon gaan skeeleren, dat was een beetje hetzelfde principe als schaatsen dus kon hij dat ook wel goed. Er waren immers niet zoveel plaatsen in Spanje geweest waar schaatsbanen waren, skeeleren vond hij gewoon leuk, dus dat deed hij daar altijd. Soms wel eens met zijn zusje, of alleen. Ja, waar was Vanessa eigenlijk? Ergens dacht Avan dat het bij haar leeftijd hoorde. Ze was nog maar zestien jaar, dus uitgaan en dat soort dingen hoorde erbij, right? Zijn zwarte schaatsen stopte hij in een rugzak, die hij vervolgens op zijn rug nam. Zo ver was het meer niet van hem verwijderd, maar koud was het wel. Snel deed hij nog een sjaal om zijn nek, stapte hij richting de deur, opende hem en sloot hem weer achter zich dicht. Erg veel aanwezigheid van dieren was niet te merken. Vele dieren hielden een winterslaap, misschien dat het daardoor kwam? Avan wist het niet, maar ergens lette hij er ook niet meer zoveel op, alles zou met de lente weer terugkomen.
Er waren nog best veel mensen op het meer aan het schaatsen. Nou, eigenlijk viel het wel mee maar het leken er gewoon veel. Aan de kant van het water liet hij zich in het gras neerploffen, haalde hij de rugzak van zijn rug af en opende hij die. Zijn schaatsen haalde hij eruit, de beschermhoesjes van zijn ijzers haalde hij eraf en vervolgens wisselde hij zijn sneakers voor zijn schaatsen.
Nogal wankel kwam hij het ijs op, begon hij een paar rondjes te schaatsen. Op het begin moest hij altijd nog inschaatsen, maar toen hij een paar rondjes had gedaan, werd het al beter voor zijn gevoel. Zou hij nog achteruit kunnen schaatsen? Een grijns verscheen op zijn gelaat, waarna hij tot stilstand kwam en achteruit begon te schaatsen. Ook dit was in het begin moeilijk, maar toen hij het een paar minuten deed ging hij steeds sneller. Na een tijdje ging hij weer vooruit schaatsen, maar niet zo heel snel meer.
Bij het voelen van een duw in zijn rug stopte hij. "Lo que.." Snel draaide hij zijn lichaam en zag dat een meisje tegen hem was opgebotst. Haar woorden lieten hem zachtjes lachen. "Schaatskills? Hm, oke dan." Lichtelijk grijnsde hij naar haar. "Of oplettendheid?" Zijn grijns werd steeds breder. "Nee grapje, 't geeft niets." Het zou raar zijn als hij er een groot probleem van maakte, het overkwam het zo vaak. En hij was sowieso niet echt de persoon die over alles een groot drama maakte en snel boos werd. Nee, Avan kon veel hebben, daarom had je als hij echt boos was geen goede aan hem, dat zou hij niet snel vergeven.
"Ik ben Avan, trouwens." Sprak hij toen maar om de stilte te vullen. Avan hield niet van een doodlopend gesprek en het was altijd beter om met je eigen naam te worden aangesproken in plaats van 'jongen' of 'jongetje'. Dat deden mensen vroeger tegen hem, voornamelijk.

Allebei.. Ja dat was misschien beter als een. Al had hij het meisje niet echt de rest van de tijd zien schaatsen, maar anders was ze niet tegen hem opgeknald. Leek hem. Niet echt opgeknald.. Gewoon tegen hem aan geschaatst. Zo hard was het immers niet. Ze stelde haarzelf voor als Morgan en hij voelde hoe ze zijn hand schudde. Ergens dacht hij dat Morgen wel aardig was, zo zag ze er ook uit. In vergelijking tot sommige mensen van stal.. Daar liepen soms wel eens meiden met tonnen make-up en keken hem altijd arrogant of raar aan. Niet dat hij zich er iets van aantrok of er aandacht aan besteedde, maar hij zag het altijd in zijn ooghoeken gebeuren. Dachten ze dan echt dat hij blind was? Nee, een bril had hij - nog niet - nodig.
Toen Morgan iets naar voren bleek te komen schrok hij op uit zijn gedachten, maakte hij zijn armen lang om haar eventueel op te vangen als dat nodig mocht zijn. Je wist het maar nooit met haar 'skills'. Gelukkig bleef ze nog net staan, zag Avan dat het een jongen was geweest die haar blijkbaar had geduwd en met een big-smile wegschaatste. Met opgetrokken wenkbrauwen keek hij de jongen na, voor de rest niets zeggend. Sommige mensen hadden gewoon aandachtstekort, tja.. Haar woorden lieten hem glimlachen. "Als jij dat graag wilt. Maar ik zal je zeggen; een prof ben ik nou ook weer niet." Nee, hij vond zichzelf verre van goed in schaatsen. Gaf hem maar een zadel en een hoofdstel, met een paar schaatsen kon hij volgens zijn weten niet zoveel. Avan zag sowieso altijd mensen die het beter onder de knie hadden. Maar zoals Morgan al zei, hij kon haar misschien nog wel wat bijleren. Het enigste wat ze nu deed was.. Tsja, overeind blijven? Die gedachten zorgde voor een kleine glimlach rond zijn lippen. "Natuurlijk heb ik tijd, ik heb toch niet zoveel meer te doen. Ach, iedereen moet het eens leren toch?" Als je het onder de knie had was het een eitje, dat wist hij zeker. "Het is dat ik altijd skeelerde, anders had ik het vast en zeker ook niet gekund." Het geluid van schreeuwende kinderen drong ineens sterk door tot zijn hoornvlies. Het geluid was erg hoog, wat hem niets verbaasde toen hij een groep kinderen met volwassenen voorbij zag komen. Oke, Avan kon het goed met kinderen vinden en hij vond ze geweldig, maar was de schaatsbaan voor kleine kinderen niet net iets te hoog gegrepen?
Morgan' voorstel was eigenlijk nog niet eens zo slecht.. "Is goed. Het lijkt inderdaad of het steeds kouder wordt." Nog kort keek hij om zich heen. "Zullen we dan maar?" Voordat hij een antwoord had gekregen pakte hij haar hand beet, schaatste hij zachtjes naar voren. Als ze dan viel, dan kon hij haar tenminste opvangen, toch?
Het duurde niet lang of hij had aan de kant zijn schaatsen omgewisseld voor zijn sneakers. Zijn rugzak hing hij weer op zijn rug en snel stond hij op. Vragend keek hij Morgan aan. "Ben je klaar?" Blijkbaar wel, want ze stond vrijwel meteen op. "Naar de kantine dus?" Een grijns sierde zijn lippen en na haar antwoord liep hij door het parkje rondom het meer heen. Heel groot was het park niet, gewoon op een kleinschalige schaal rondom het meer gelegen. Avan verlangde nu al naar de kantine, zodat hij helemaal kon opwarmen. Want nu leek het of zijn tenen eraf vroren. En dat was geen prettig gevoel.

Inderdaad; het had niet lang geduurd of ze waren aangekomen bij het kleine gebouwtje. Morgan liep als eerste naar binnen en Avan volgde haar. Binnen was de warmte meteen te merken en als een vlaag ging het over hem heen. Ja, dit was vele malen beter dan daarnet. Niet dat hij een echte koukleum was, maar Avan hield gewoon meer van de warmte. Waarom? Hij had geen idee. Morgan' stem liet hem naar de barman kijken. Zijn jas had hij ondertussen ookal opgehangen, al was zijn bovenlichaam nog wel omringd door warmte geweest door zijn jas. Morgan' woorden zorgde ervoor dat hij kort zijn wenkbrauwen optrok. Het duurde niet lang of een kop met warme chocomel en slagroom werd in zijn handen geduwd. "Maar.." Nog voordat hij zijn zin kon uitbrengen werd hij onderbroken. "Ook meisjes moeten een keer trakteren, ik heb je immers uitgenodigd om wat te gaan drinken." Ongeloofwaardig staarde hij haar even aan, schudde hij zijn hoofd. "Jongens betalen liever." Tijdens zijn woorden verscheen diezelfde warme glimlach weer rond zijn lippen. Avan had namelijk zelf niet graag dat iemand voor hem betaalde, hij trakteerde zelf namelijk het liefste. Niet dat er iemand misbruik van ging maken, want dat had hij meteen door. Maar gewoon, voor mensen die hij mocht gaf hij graag geld uit. Hij had immers toch veel van zijn vader en moeder gekregen, eerlijk gezegd hoefde hij niet eens erop te letten. Maar voor het geval dat wilde hij altijd genoeg hebben mocht er iets gebeuren, dus veel spullen kocht hij niet; enkel alles wat nodig was en zo om de tijd nieuwe kleding. Want ja, hij moest de mode wel bijblijven. Toen Morgan naar een tafel ging volgde hij haar, zette hij zijn mok op de tafel en nam hij ook plaats op een stoel. De chocomel was nu toch nog te warm om te drinken en om een verbrande mond te krijgen had Avan niet echt behoefte aan. Haar vragen lieten hem grijnzen. "Ehm.." Kort dacht hij even na. "Nou ik ben dus Avan, bijna negentien jaar. Ik doe in het dagelijks leven.. Daar waar ik die dag zin in heb, of ik ga naar mijn paard." Even had hij getwijfeld. Sommige meiden vonden het raar dat een jongen een paard kon hebben en af en toe dacht hij dat ze hem dan een.. homo vonden? Niet dat dat perse hoefde, hij mocht jongens graag, maar hij viel er sowieso niet op. "Ik kom uit Spanje, daar ben ik geboren en heb ik tot mijn zeventiende gewoond, toen ben ik samen met mijn zusje hier naartoe verhuisd. En eerlijk gezegd heb ik nog geen werk." Werk.. Daar had hij helemaal nog niet aan gedacht eigenlijk. Opzich zou hij wel werk moeten zoeken, hij was immers achttien en het zou raar zijn als hij werkloos bleef. Net ofdat hij niets kon..
"Nu is het jouw beurt." Een grijns speelde rond zijn lippen en hij pakte zijn chocomel op. Kort blies hij er in en nam hij vervolgens een slok. Het leek of zijn lichaam van binnen werd verwarmd. Avan hield gewoon van warme chocomel, vooral in de wintermaanden, dat hoorde er volgens hem gewoon bij. "Maar.. Het aanbod om jou schaatsles te geven blijft staan hoor." Ergens wilde hij Morgan graag helpen, zodat ze kon schaatsen. Schaatsen was altijd leuk in de wintermaanden en veel mensen deden dat dan ook, dus was het altijd handig dat ze het goed kon.

De reden voor zijn vertrek uit Spanje? "Mijn ouders vonden het beter dat ik hier een tijdje naartoe ging samen met mijn zusje en Sangre. De echte reden weet ik niet echt.. Maar ze dachten dat het hier op het moment beter was dan daar en ik kan ze geen ongelijk geven; zo stom vind ik het hier niet." Niet dat hij er op het begin er tegenop had gezien, hij zou hier toch wel naartoe moeten, of hij wilde of niet. Avan had gewoon geen keus, dus hij moest zich erbij neerleggen. Engeland? Dat leek hem ook geweldig. Zelf was hij er nooit geweest, maar hij had genoeg verhalen gehoord en foto's gezien om het wel leuk te vinden. "Maar Engeland.. Londen.. Dat is ook niet verkeerd? Waarom ben je daar weggegaan?" Tsja. Morgan had die vraag ook aan hem gesteld, dus waarom zou hij het niet aan haar vragen? Geen interessant leven? Ach, dat zou toch wel meevallen. Zelf had hij ook niet verschrikkelijk veel meegemaakt, maar dat zou volgens hem allemaal nog wel komen. Nogmaals nam Avan een paar slokken van de chocomel die, gelukkig, al bijna op normale temperatuur was.
Avan hoopte maar dat hij een steentje bij kon dragen om haar beter te kunnen laten schaatsen, dat zou nog eens mooi zijn. Hij hield er zoals gewoonlijk van om mensen te helpen, vooral mensen die graag iets wilden of wilden bereiken. Toen Morgan weer sprak keek hij op, knikte hij. Een baantje bij de manege? Dat was cool. Het was in zijn ogen beter dan heel de dag op een kantoor zitten, voor hem tenminste. Avan hield er totaal niet van om heel de tijd stil te zitten en hij bewoog veel liever, ging met mensen om. Meer sociaal dus. "Zo erg lijkt me een baantje op de manege niet.. Maar, ik ben sowieso nooit iemand geweest die heel de dag op een kantoor zou zitten, dus vandaar." En aangezien hij gewoon van paarden hield. Het waren super beesten en soms mocht hij een paard liever dan een mens. Ookal konden ze niet terug praten, ze waren er sowieso altijd voor je. Vroeger vertelde hij ook altijd alles tegen Sangre, had hij het gevoel dat hij het begreep. Eigenlijk was Avan best raar. Maar dat was hij altijd al geweest, zou hij ook altijd blijven. Dat was niets nieuws. "Heb je dan ook een paard?" Als ze wel een paard had, was het misschien wel een idee om een buitenrit te gaan maken? Sangre genoot er altijd van en Avan ook, buitenritten waren gewoon heel ontspannen en dat was aan de schimmel altijd meteen te merken. Op haar voorstel knikte hij, dat was een beter idee dan hier binnen zitten. Nu hij weer was opgewarmd kon hij wel weer naar buiten en Avan had toch niets te doen verder, dus voor hem was het prima.
Weer eenmaal buiten leek het al iets donkerder te zijn geworden, maar aangezien het middag was zou het vast niet snel donker worden. Lang duurde het niet of ze waren weer op de schaatsbaan, waar Avan zich weer aan de waterkant liet ploffen en zijn sneakers omwisselde voor zijn schaatsen. Meteen nam hij weer plaats op het ijs, schaatste een stukje naar Morgan toe en wachtte op haar. Zijn hand nam weer plaats in de hare, voor het geval ze viel, dan kon hij haar weer opvangen net zoals daarnet. "Doe maar wat ik doe." Avan ging zachtjes vooruit, gebruikte steeds dezelfde beweging met zijn voeten. Toen het bleek dat Morgan het al beter onder de knie kreeg glimlachte hij breed. "Oh wacht, ik weet iets!" Avan zorgde ervoor dat ze tot stilstand kwam, hij een stukje voor haar uit schaatste en zijn lichaam naar haar toe draaide. "Kom eens?" Nu zou ze het zelf moeten proberen en kon hij meteen zien of het beter lukte en ze stabieler was als voorheen.
Nog snel had hij haar op willen vangen maar het was te laat. Morgan ging sneller dan dat hij had verwacht en doordat waarschijnlijk nog niet goed had kunnen remmen was ze tegen hem opgebotst. Met een knal belandde hij met zijn rug op het ijs. Erg veel pijn deed het nu nog niet, maar morgen zou hij het vast wel merken. Al kon hij er niets anders aan doen dan te lachen. Ook Morgan was gevallen, maar die was vast en zeker zacht geland aangezien ze bovenop hem was beland. "Je hebt geluk dat ik niet op jou ben gevallen." Nog kort grinnikte hij. Ergens was het dom van hem geweest om haar niet te vertellen hoe ze het beste kon stoppen. "Maar het is mijn schuld, ik had je moeten vertellen hoe je het beste en snelste kon stoppen." Jep, domme Avan.

"Laten we het erop houden dat ik het beter zou krijgen als ik op mezelf zou gaan wonen. Het liefste ging ik terug naar Engeland, maar het is een stuk duurder daar." Na haar woorden glimlachtte ze even lichtjes. Een onderwerp dat ze liever vermeed aangezien het nogal gevoelig lag bij haar. Toen hij vroeg of ze een paard had, schudde ze vrijwel meteen haar hoofd. Helaas, ze had het graag gewilt maar de aanschaf én de stalling kon ze simpelweg niet betalen. "Nee, helaas niet." Gaf ze vervolgens toe. Wat zou ze dolgraag weer terug verhuizen naar Engeland, maar dan was het al helemaal onmogelijk om een paard aan te schaffen. Als ze nou een stalling wist te vinden die goedkoop was, al was het enkel een wei met inloopstal. Dat zou al genoeg zijn.
Een goedkope stalling was onmogelijk hier in de buurt, er waren bijna alleen maar luxere stallen en daar betaalde je over de tweehonderd euro voor, dat was voor Morgan gewoon té veel. Zodra ze er wél een had gevonden, reserveerde ze dan ook meteen een plekje en kocht ze wel een paardje voor de kiloprijs bij een handelaar. Kon ze hem toch nog een mooie toekomst bieden én het was niet al te duur. Misschien dat dat wel een optie was, nu alleen nog daadwerkelijk een goedkope stal vinden.
Morgan hees haar lichaam van de stoel af, schoof hem tegen de tafel aan en zette haar kopje op de bar neer. Vervolgens trok ze haar warme jas weer aan, hij had immers net boven de verwarming gehangen, en liep samen met Avan de kou weer tegemoet. Opzich viel het nu wel mee, ze had immers ongeveer een halfuurtje warm gezeten en haar lichaam was weer een beetje opgewarmd. Toen ze weer aankwamen bij het ijs, plofte ze neer aan de waterkant en ruilde haar sneakers om voor haar schaatsen. Time to skate. Met een amuserende glimlach rond haar lippen hees ze haar lichaam omhoog, stapte op het ijs en sloot zonder twijfel haar hand in die van Avan. Gosh. Als ze hem niet had was ze nu al meteen gevallen. Morgan deed precies wat Avan deed, wat uiteindelijk een stuk beter ging en ze leek het een beetje onder de knie te krijgen. Ze moest niet te vroeg juichen, want waarschijnlijk lag ze zo op d'r plaat als ze alleen moest gaan schaatsen. Nee, haar evenwicht en balans was niet zoals het zou moeten zijn. Haar blik gleed kort naar Avan. Oh, moest ze nu alleen schaatsen?
Morgan maakte dezelfde beweging als daarnet, waardoor het opzich nog goed ging, alleen het remmen lukte niet en dat was ook precies de reden dat ze boven op Avan kwam. Morgan grinnikte eventjes en keek naar Avan, terwijl ze nog steeds boven op hem lag. Oh, awkward. "Sorry! Gaat het?" Kort richtte ze haar ogen even op de zijne, waardoor een lichte blos op haar wangen verscheen. Morgan rolde snel van hem af, hees haarzelf weer op haar schaatsen en hielp ook Avan overeind.
Dat remmen was nog moeilijker dan ze dacht. "Ach, het maakt niks uit. We leven nog." Grinnikte ze. Misschien dat hij haar inderdaad eerst had kunnen vertellen hoe ze had moeten remmen, maar ze hadden beide niets ernstigs en dat was voor haar nu het belangrijkste. De mensen om hen heen hadden hun even argwanend aangekeken, maar Morgan had hun blikken compleet genegeerd en zich gericht op Avan. "Nadat je me hebt geleerd om te remmen.." Begon ze lachend. "heb je daarna misschien zin om een filmpje te gaan kijken, of zo?" Stelde ze maar voor. Morgan beet even op haar lip terwijl haar wangen opnieuw rood kleurde. Wáárom moest ze toch altijd blozen. Het was gewoon vriendschappelijk bedoeld, toch? Morgan zuchtte even diep. Het was een leuke jongen.. dus who knows.

Nog kort grinnikte hij. Het was nogal dom geweest van hem om haar niet te vertellen hoe ze moest stoppen, dus het was gewoon zijn fout dat hij daar niet aan had gedacht. "Oh. Het gaat wel hoor. Gelukkig ben je niet zo zwaar." Nee, als er iemand op hem was gebotst die erg veel zou wegen, had Avan waarschijnlijk wel pijn gehad, maar nu niet. Morgan rolde van hem af, waardoor hij weer vrije ruimte had en hij, met behulp van Morgan, binnen een paar seconden weer recht stond. Zo'n pijn deed het niet, eerlijk gezegd. "Gelukkig wel." Jep, natuurlijk leefden ze nog. Van zo'n val kon hij nooit alles breken, of zoiets. Toen hij om zich heen keek bleek het dat er een paar mensen een blik op hen richtte, maar kort haalde Avan zijn schouders op. Als ze wilden kijken kon dat, hem boeide het toch weinig. Ze waren gevallen, so what? Dat interesseerde hem echt helemaal niets. De stem van Morgan zorgde ervoor dat hij weer haar kant op keek. Een film? Hm, waarom ook niet? Iets beters had hij toch niet te doen. Bij het zien dat haar wangen waren opgekleurd bij haar vraag glimlachte hij en schaatste naar haar toe zodat hij voor haar kwam te staan. Kort gleed zijn vinger over haar wang. "Je bent toch niet verlegen hoop ik?" Ahw. Het was schattig, volgens Avan. "Ik vindt het trouwens goed." Oke, dus ze wilde nog leren stoppen? Dat zou vast niet zo moeilijk zijn, leek hem. Avan vertelde hoe ze het het beste kon doen, deed het voor en liet het Morgan ook een paar keer proberen. "Nu lukt het wel volgensmij?" Morgan leek hem een sneller leerling en dat was ze echter ook. Al leek haar evenwicht soms nog wat onstabiel te zijn, maar dat maakte niet uit, want ze bleef echter overeind. "Nog een keer?" Avan schaatste weer een stuk vooruit, zodat ze weer naar hem toe zou komen. Oh, hij hoopte zo dat het deze keer wel lukte.
Met een glimlach keek hij haar aan, het was Morgan gelukt. Ze had een stuk geschaatst en was vervolgens gestopt. Het was niet veel wat hij haar had geleerd, maar dat waren volgens hem toch wel de basisdingen die je moest kennen voordat je bijvoorbeeld snelheid of een oefening ging doen. Niet dat hij zelf veel kon, maar de simpelste dingen wel. "Ehm, naar jouw huis dan?" Vroeg hij vervolgens. Avan schaatste weer naar de waterkant om daar weer zijn schaatsen te ruilen voor zijn schoenen, hij hing zijn rugzak om zijn schouders en stond hij op. Daarna hielp hij Morgan met omhoog komen. "Ik weet niet waar je woont, dus ik volg jou wel gewoon." Of ja, als ze te voet was tenminste. Hij zelf wel, aangezien hij alleen een stuk door het bos moest en hij dan bij het meer uit kwam. Daar vond hij een rit met de auto te klein voor en teveel moeite. Morgan was overigens erg aardig, dus het zou vast nog wel leuk worden.

Morgan had verder niets opgelopen, haar jas was enkel nat geworden van het ijs, maar voor de rest ging het prima met haar en zo te zien met Avan ook. Nothing to worry about. Met een kleine glimlach keek ze hem aan. Morgan volgde de aanwijzingen en uitleg van Avan op, ging door tot ze eindelijk kon remmen, maar heel lang duurde het niet. Met een brede glimlach stopte ze nét voor hem, voelde zijn vinger over haar wang, maar liet enkel en alleen een zelfverzekerde glimlach zien. "Ik? Verlegen? Nooit." Na haar woorden draaide ze soepel haar slanke lichaam om, schaatste behendig richting de waterkant en ruilde daar opnieuw haar schaatsen om voor haar witte sneakers.
Toen ze eenmaal weer overeind stond, veegde ze wat sneeuwvlokken van haar spijkerbroek af en legde haar lange paardenstaart over haar schouders. Ze knikte toen Avan vroeg of ze naar haar huis gingen. "Jep, is goed." Ze had absoluut geen groot huis, maar net groot genoeg om met zijn tweeën een film te kijken. Ze zouden gaan lopen, want het was hier de hoek om. Al snel kwam de enorme flat in zicht, bij de voordeur duwde ze haar sleutel in het sleutelgat en besloot de trappen te nemen, ze woonde immers op de tweede verdieping dus het was makkelijk te doen. Toen ze eenmaal bij haar huis aankwamen, opende ze ook daar de deur en haar gevlekte kater Tommy, begroette haar vrolijk door een keer vals te miauwen. Haar hand gleed over zijn dikke, maar zachte vacht en tevreden nestelde hij zich weer terug in de zetel. Lui beest was het ook.
"Nou, welkom in mijn nederig stulpje." Na haar woorden haalde ze een keertje haar wenkbrauwen op, gooide haar tas op tafel en hing haar jas over de stoel die er tegenaan stond. Gelukkig had ze het nog wat opgeruimd voordat ze weggegaan was, want het was écht een bende. "Ga maar zitten." Morgan seinde naar de bank, liep zelf naar de kast en pakte een stapeltje dvd's uit de kast, die ze vervolgens voor hen op tafel legde en zelf nam ze plaats langs Avan. "Zeg maar, welke wil je? Silent Hill, Possession, Sinister.. zo te zien heb ik alleen maar horror films. Erg?" Kort beet ze even op haar lip en keek grinnikend naar Avan. Ze liet hem maar tussen de dvd's zoeken en besloot wat te eten en te drinken op tafel te zetten, zodat ze onder de film ook wat konden pakken als ze eventueel honger hadden. Zodra alles op tafel stond en Avan een film gekozen had, duwde ze hem in de dvd en startte hem.
Tommy had al besloten dat hij erbij kwam liggen en nestelde zich op de schoot van Morgan, terwijl zijn kopje op het been van Avan rustte. Zijn poten waren helemaal uitgestrekt en het luide geknor van de kater vulde de stilte. "Enjoy the movie." Na haar woorden gleed haar hand even over de gevlekte kater heen en haar blik was op de tv gericht, desondanks gleden haar bruine kijkers af en toe even naar Avan.

Zonder erbij na te denken volgde hij Morgan maar. Zij was zo te merken ook lopend, dus dat was geen probleem. Natuurlijk hadden ze ook naar zijn huis kunnen gaan, maar waarschijnlijk lagen daar niet zoveel leuke films. Of Vanessa had er een paar moeten kopen, maar dat leek hem sterk. Het duurde niet lang of ze waren er blijkbaar aangekomen. Met een sleutel opende Morgan een deur, kwamen ze uit bij een trap die omhoog ging. Avan volgde Morgan, tot ze uitkwamen bij de tweede verdieping en ze een deur opende, waarschijnlijk van haar flat. Achter haar stapte hij naar binnen, was het miauw van een kat te horen. Ze had dus een kat? Morgan' woorden lieten hem glimlachen terwijl hij even kort haar flat bekeek. Zo slecht was het niet, toch? Als je alleen woonde was het vast groot genoeg, dan hoefde je sowieso niet zoveel ruimte te hebben. Avan hing zijn jas over die van Morgan heen. Vervolgens nam hij op verzoek plaats op haar bank, zag hij dat ze waarschijnlijk dvd's ging pakken, die Morgan op de tafel voor de bank legde. "Mij maakt het niets uit.. En horror ook niet." Zijn vingers gleden over de dvd hoesjes, tot hij uitkwam bij een film die hem wel leuk leek. Of ja. Eng genoeg. Avan was niet snel bang, dus het moest een goede film zijn wilde hij echt bang worden. Maar dat kwam niet vaak voor, overigens.
Morgan had ondertussen drinken en eten op de tafel voor hen gezet en dvd laten beginnen. Ook was ze naast hem gaan zitten en had Morgan' kat plaats genomen op haar schoot, maar legde hij zijn hoofd op Avan' been. Zachtjes woelden zijn vingers door zijn vacht en staarde hij naar het televisiescherm. Op sommige momenten schrok Avan in zichzelf, maar liet hij dat maar niet merken. Zo eng vond hij het overigens niet en als je het zo bekeek, was het behoorlijk nep volgens zijn weten.
Zachtjes beet hij op zijn lip bij het voelen dat zijn maag knorde. Dat was waar ook, ze hadden beiden nog niet gegeten. Misschien konden ze naar dat ene goede restaurant gaan wat al een tijdje in de stad was? Avan had gehoord dat het eten daar heel erg goed was, maar wel prijzig.. Al maakte dat laatste hem dan wel niets uit. Zijn bruine ogen richtte hij op Morgan. "Zullen we trouwens ergens gaan eten? Ik heb behoorlijk honger eerlijk gezegd.." Het kon vast zijn dat Avan zich dan wel even netter moest gaan kleden thuis en dat hij dan haar op zou halen met de auto. Het werd immers al donker en als ze dan terug zouden komen wilde hij niet dat er iets met haar zou gebeuren. En daarbij, als hij naar huis ging om zich te verkleden kon Morgan dat ook doen als ze wilde.. Of ze moest het idee niets vinden, dat kon ook. "Want ik heb namelijk gehoord dat er een heel goed restaurant zit in de stad en ja.. Ik wilde het eigenlijk wel proberen, maar om alleen te gaan is ook zo ongezellig. Dus misschien wil je wel mee?" Avan zou graag willen dat ze mee zou gaan, maar het bleef Morgan' eigen keuze natuurlijk. "Ohja, deze keer mag de jongen betalen." Kort ontblootte hij zijn tanden bij het glimlachen naar haar. Hopelijk wilde ze mee..

Echt héél eng was de film niet, Morgan had hem immers al een aantal keer gezien. Desondanks zaten er goeie schrikmomenten in en over het algemeen was het geen saaie film, leuk om een of twee keer te kijken, maar meer ook niet. Zodra de aftiteling begon kwam ze overeind, zette Tommy op de schoot van Avan en zette de tv uit en vervolgens de dvd. Haar blik gleed naar de klok, bijna zeven uur. Misschien was het tijd om wat te gaan eten? Ze had immers de hele dag nog niks gegeten, enkel een kopje chocomelk gedronken en dat vulde niet.
Op het voorstel van Avan kon ze dan ook niks anders doen dan ja knikken. "Ja, is goed!" Nog steeds stond ze bij de tv, besloot ze de CD maar uit de dvdspeler te halen en hem op te bergen in het hoesje. De rest zou ze vanavond wel opruimen, als ze terug was van het etentje met Avan. "Tuurlijk wil ik mee." Bevestigde ze toen. "Dan ga ik me even klaarmaken en zo, ik denk dat jij je ook wel wat wilt opfrissen. Dus als we rond 8 uur hier afspreken?" Nadat Avan ook had ingestemd met het idee stormde ze meteen naar boven. Met een ruk opende ze haar eikenhouten kledingkast en besloot een spijkerbroek aan te doen met daarop een net blousje en een jasje erover. Netjes genoeg.
Morgan plofte neer op de grond, gooide al haar schoenen over de vloer heen en pikte er één paar zwarte pumps uit. Zodra ze alles had wat ze nodig had, liep ze richting de badkamer en kleedde zich om. Langzaam schoof ze de elastiek uit haar haar, schudde een keer met haar hoofd waardoor haar licht krullende lokken speels over haar schouders vielen. Op haar gemak haalde ze borstel erdoor heen. Perfectioneerde haar lokken nog even met de krultang en smeerde nog wat make-up op haar gezicht. Dit zou wel genoeg zijn, ze zag er immers een stúk anders uit dan daarnet. Zodra ze de trap afdaalde kreeg ze door dat ze écht nog wat moest oefenen op haar hakken, het was immers een lange tijd geleden. Zodra ze de deur richting de woonkamer opende, was het zeurende gemiauw van Tommy hoorbaar. Oh ja, die moest ook nog eten.
Morgan vulde zijn bakje met kattenbrokken, schoof hem op de eettafel en enthousiast begon de jonge kater te miauwen, om vervolgens op de tafel te springen en zijn etensbak zowat aan te vallen. "Ja, je krijgt ook zó weinig te eten." Grinnikte ze, waarna haar hand even over zijn rug gleed. Haar blik gleed richting de klok. Alweer vijf voor acht, had ze er toch langer over gedaan dan dat ze dacht. Morgan trok de la van het dressoir open, pikte er wat oorbellen uit en een ketting. Nog wat parfum en ze was ready to go. Al snel klonk het schelle gerinkel van de bel en Morgan opende de deur. "Olla!" Begroette ze hem vrolijk, waarna haar ogen even over hem heen gleden. Hmm, okay. Niet verkeerd.
Morgan liep achter Avan aan, stapte in zijn auto en uiteindelijk reden ze aan richting de stad. De felle lichtjes van verschillende winkeltjes en enkele kermisattracties van het kerstfeest waren zichtbaar wat voor haar de bevestiging was dat ze gearriveerd waren.

Gelukkig stemde Morgan ermee in, hij begon namelijk steeds meer honger te krijgen. Ergens had hij wel weer eens zin om uitgebreid te eten en Morgan was goed gezelschap, dus dat zou vast en zeker wel goed komen. Tenminste, dat hoopte hij dan maar.. Toen ze voorstelde dat ze elkaar om acht uur weer zagen knikte hij. Avan pakte intussen zijn jas van de stoel, deed hem weer aan en zijn rugzak hing hij weer over zijn schouders heen. Daarna verliet hij haar huis via de deur, stormde hij de trappen af en stond hij weer buiten. Het was meteen te merken dat het avond was; de lucht was donker en het was veel kouder dan voorheen. Avan liep flink door, hij moest immers langs het meer en een stuk via het bos wilde hij thuis komen.
Met de sleutel opende hij de voordeur, deed hij hem achter zich dicht en liep hij nog snel naar de woonkamer. Toen er een meisje op de bank zat schrok hij in eerste instantie. Avan had totaal niet verwacht dat Vanessa thuis zou zijn, vandaar. "Hee." Sprak hij vervolgens maar. Avan wist niet precies wat ze aan het kijken was, maar zo te zien zat ze er helemaal vol spanning naar te kijken. Bij de achterdeur zette hij zijn rugzak maar weg, die zou hij vanavond of morgen nog wel goed wegzetten. "Hey bro! Waar was je?" Kort grinnikte Avan. "Gewoon.." Moest hij wel zeggen dat hij iemand had ontmoet en daar vanavond mee zou gaan eten? Misschien was dat maar beter van niet, anders zou ze hem vast helemaal overhoren. "Geheim?" Avan hoorde het gegrinnik vanuit de woonkamer waardoor hij kort met zijn ogen rolde en uit een glas cola dronk. "Als je het zo graag wilt weten.. Ik ga met iemand naar een restaurant." Hopelijk was dat voor Vanessa goed genoeg, maar haar kennende.. Inmiddels was hij de trap opgestormd, was hij naar zijn kast gegaan en keek er eens even in. Natuurlijk moest het wel een beetje netjes en formeel zijn.. Het duurde niet lang of hij had wat gevonden, dat hij dus uit de kast pakte en op zijn bed legde. Voor hij het wist hoorde hij de deur opengaan en zag hij dat het Vanessa was, die haarzelf vervolgens op het bed liet neerploffen. Ja, zoals hij al wel niet had gedacht. "Zeg op! Met wie?" Grijnzend keek hij om naar zijn zusje. "Ken je niet." Daarna draaide hij zich om, keek hij nogmaals in zijn kast of hij zeker niet iets beters zag liggen. Eigenlijk moest hij het eens grondig sorteren, het was een bende van hier tot Tokio.. "Avan zeg!" Juist. Precies zoals hij al had verwacht. Zijn zusje die hem weer eens uithoorde over iemand. Dat ze haarzelf daar zo druk over kon maken.. Onbegrijpelijk. "Als je het zo graag wilt weten.. Ik ging dus schaatsen, toen ontmoette ik een meisje, Morgan, en daar ga ik dus mee uit eten. Goed genoeg?" Met een vragende blik keek Avan Vanessa aan, die haar wenkbrauwen plagend omhoog deed. "Een date..?" Een luide zucht was uit zijn keelgat te horen. Was zijn leven boeiend voor haar ofzo? "Nee." Hopelijk was dit alles goed genoeg voor haar en zou ze weer tv gaan kijken, wat ze eerst ook had gedaan. "Nou, veel plezier dan." Tijdens haar woorden was ze opgestaan en zijn kamer uit verdwenen. Nogmaals zuchtte hij en begon zich toen om te kleden. Daarna bekeek hij zich eens in de spiegel en knikte hij, dat was vast netjes genoeg.
De motor van zijn auto kwam niet al te luid tot leven en Avan trapte de gaspedaal in. De weg was wel iets anders als lopend, maar hij zou het vast en zeker nog wel kunnen vinden. Het duurde niet lang of hij was aangekomen bij het enorme flatgebouw. Een plekje op het parkeerterrein viel op zijn netvlies en daar parkeerde hij de auto. Avan stapte uit en nam de trappen om zo weer bij de flat van Morgan te komen. Daar belde hij aan, bekeek hij zijn horloge. 7:59, precies op tijd. "Olla!" Een warme glimlach verscheen op zijn gezicht. "Hola." Sprak hij terug met zijn Spaanse accent. Ugh. Soms als hij te snel iets terug zei kwamen er zo nu en dan Spaanse woorden uit zijn mond, iets waar hij niets aan kon doen. "Klaar?" Jup, Avan had er wel zin in.
Toen ze weer eenmaal in de auto zaten reed hij de parkeerplaats af en ging hij vervolgens richting de stad. Die overigens niet ver verwijderd was. Toen de sierlijke lampjes op de auto schenen wist hij dat ze er bijna waren. "Is het trouwens vriendschappelijk of..?" Wow. Wat had hij zojuist gezegd? Met een hand sloeg hij zich zachtjes tegen zijn hoofd. Vanessa weer.. Ze had hem weer eens helemaal van de kaart gebracht en verward, vandaar zijn vraag. Zijn zusje weer met een 'date'. Ergens wilde Avan het ook niet weten en er gewoon een leuke avond van maken maar.. Vanessa' vragen van daarnet had hem verward. En flink ook.
Het had een lange tijd geduurd voor er eindelijk een parkeerplaats vrij was, maar Avan had toch een tijdje later nog snel gereserveerd, voor het geval dat. Dus ze hadden nog wel tijd. Avan stapte uit, klikte de deur dicht en liep toen naast Morgan richting het restaurant. Of het druk was wist hij niet, maar dat hij goed was wist hij bijna zeker. Iedereen sprak erover in een goede manier.

De vraag van Avan zorgde ervoor dat ze hem even aankeek. Een glimlach verscheen op haar gelaat en toen ze de stad inliepen, keek ze hem even aan en sloot haar hand in de zijne. "Zegt dat genoeg?" Vroeg ze hem, waarna ze even zachtjes in zijn hand kneep. Ze zou wel zien waar het uiteindelijk op uit zou lopen, zolang ze het maar gezellig hadden samen. Wie weet werd het ooit wat tussen hen en misschien liep het uit op een goede vriendschap. Morgan wachtte het allemaal maar rustig af.
Morgan volgde Avan, hij wist immers waar het restaurant was. Zelf moest ze nog goed nadenken als ze naar de supermarkt moest, de stad was enorm groot en het was niet héél gemakkelijk om een bepaalde winkel te vinden. Ze liepen het overdekte deel van de stad in, Morgan gooide haar krullen met haar vrij hand naar achteren en richtte haar blik even glimlach op Avan. Al snel waren ze bij het restaurantje gearriveerd. Een ober stond bij de ingang en bracht hen naar hun tafel. Misschien had ze haarzelf toch wat netter moeten kleden, het was immers een nette zaak en ze had zelf een spijkerbroek aan. Achja, wat maakte het ook uit. "Hmm. Dus je houd wel van chique restaurants zo te zien?" Lachtte ze. Dankbaar nam ze de menukaart aan van dezelfde ober. Op haar gemak las ze alles even door. Haar ogen gleden naar de prijzen. Gosh. Als ze zelf uit eten ging, ging ze meestal ergens naar een goedkope tent. Het eten was daar overigens niet zo lekker als in zo'n restaurant.
"Om nog even terug te komen op je vraag daarstraks," Begon ze "we zullen wel zien hoe het gaat lopen, toch?" Na haar woorden voelde ze hoe haar wangen weer lichtjes rood kleurde. Argh. Haar verlegenheid speelde weer een beetje op en Morgan probeerde het zo ver mogelijk weg te stoppen. Als het om jongens ging was ze zo wie zo wat terughoudender en voorzichtiger, ze was vaak zat in de maling genomen en haar hart was véél te vaak gebroken. Vandaar dat ze het nu nog even af wilde wachtten. De zware stem van de ober trok haar aandacht en ze bestelde wat ze wilde hebben.
Na een kwartiertje werd het eten geserveerd. "Sabroso!" Een van de weinig woorden Spaans die ze kon, maar als ze het goed had moest dat smakelijk beteken. "Sorry, mijn Spaans is niet geweldig." Grijnsde ze. Morgan nam een hap van haar eten, glimlachtte tevreden en pakte haar glaasje water op, waar ze een klein slokje van nam. Ja, het verschil met kwaliteit merkte je wel. In het restaurantje waar ze meestal at werd alles maar op een bord gekwakt. Dit werd heel zorgvuldig verzorgd, dat was duidelijk te zien. Kort verzonk Morgan even in gedachten.
Toen haar een idee te binnen schoot, keek ze meteen op. "Als we uitgegeten zijn, heb je dan zin om even naar het strand te gaan? Ook in de winter is het mooi daar." Vooral met de gedempte, roodkleurige lichtjes die daar om de paar meter stonden. Rond deze tijd waren er meestal wel een aantal mensen, dus ze hadden privacy, maar waren tegelijkertijd toch omring door mensen.

Haar antwoord op zijn vraag liet hem glimlachen. Ze had zojuist haar hand in de zijne gesloten en een kneepje in zijn hand gegeven. Ach, hij zou wel kijken. Zijn vraag was gewoon puur geweest door de vraag van Vanessa, anders had hij er zelf niet eens aan gedacht. Tsja, Avan was daar meestal nooit echt mee bezig en hij keek altijd maar hoe het zou lopen. Soms goed en soms ook niet.
Het restaurant was in een van de zijstraten van de stad, maar nog wel recht in het centrum gelegen. De vraag van Morgan liet hem grijnzen. "Ach, zo af en toe moet iets luxe toch wel kunnen?" Het was niet dat hij dit iedere week deed, natuurlijk. Ze werden ontvangen bij een ober. "Gereserveerd?" Op zijn vraag knikte Avan abrupt. "Ja, op Scourge Garcia." Hm. Soms vonden mensen het raar dat hij twee achternamen had, maar dat was in Spanje nou eenmaal gebruikelijk. Je kreeg de eerste achternaam van je vader en de tweede van je moeder. Zo simpel was het. Hier had iedereen er bijna een. Door de ober werden ze naar een tafel gebracht, waar hij de hand van Morgan los liet en plaats nam aan de tafel.
Toen ze terug kwam op zijn vraag van daarnet knikte hij. "Natuurlijk." Avan wilde haar zeker niet onder druk zetten ofzo. "Maar mijn vraag kwam overigens meer uit nieuwsgierigheid. Mijn zusje had me daarnet zojuist ondervraagd, vandaar." Tijdens zijn woorden verscheen er een kleine glimlach rond zijn lippen. Weer bleken de blosjes rond haar wangen weer op te kleuren, wat voor een bredere glimlach zorgde. Ahw, iedere keer als dat gebeurde bij haar, vond hij het op de een of andere manier zo schattig. Al had hij vanmiddag al gevraagd of ze verlegen was, maar Morgan had meteen gereageerd dat ze dat niet was.
Toen het bestelde eten hun kant op kwam en het weg werd gezet, knikte hij dankbaar naar de serveerder. De woorden van Morgan lieten hem nog breder glimlachen als voorheen. "Sorry, mijn Spaans is niet geweldig." "Oh, dat was niet te merken.." Kort na zijn woorden knipoogde hij naar haar, bleef de glimlach rond zijn lippen staan en begon hij te eten. Ja, het was zeker heerlijk. Het restaurant was echt aan te raden. Morgan' voorstel liet hem zijn schouders ophalen en daarna knikken. "Is goed!" Waarschijnlijk zou het een geweldige dag zijn als hij zo terug zou kijken, alle dingen die hij had gedaan waren leuk. Of het door Morgan' gezelschap kwam? Hm, deels, waarschijnlijk.
Toen al het eten op was en ze nog een nagerecht hadden genomen keek hij Morgan vragend aan. "Ben je klaar, of wil je nog wat hebben?" Toen het niets bleek, stond hij op om af te gaan rekenen. Aan de bar kreeg hij de bon, betaalde hij met zijn bankpas. Zijn ouders zouden vast niet heel erg tevreden zijn met het bedrag, maar als ze hoorden dat het eten goed was en hij het gezellig had zouden ze er vast geen groot probleem van maken. Vervolgens richtte hij zijn blik op Morgan. "Naar het strand dan maar?"

Toen hij instemde op het idee om naar het strand te gaan, krulde haar mondhoeken lichtjes omhoog. Nadat ze allebei klaar waren met eten, stonden ze op en liepen richting een van de obers om af te rekenen. Dankbaar glimlachtte ze even naar Avan, sloot haar hand in de zijne en knikte op zijn woorden. "Let's go." Het was duidelijk te horen dat Engels haar moedertaal was, want dat lichte, britse accent was nog steeds hoorbaar.
Ondertussen liepen ze weer door de verlaten winkelstraten van de stad, er was bijna niemand meer te zien en het was akelig stil. Vandaar dat ze haar passen iets versnelde en af en toe zachtjes in de hand van Avan kneep als er een of andere dude uit een zijstraatje verscheen. Ze was dus ook blij dat ze bij de auto waren aangekomen en vlug staptte ze in. Met vrij weinig geluid werd de motor gestart en reden ze richting het strand. Zodra ze waren gearriveerd verlichtte het gedempte licht de auto lichtjes. Met een brede glimlach rond haar lippen opende ze de autodeur en stapte uit. Een fris briesje verwelkomde haar en kort snoof ze even. "Oeh, romantic." Na haar woorden draaide ze haar hoofd kort naar Avan en haalde een enkele keer haar wenkbrauwen op. Morgan kon het niet laten even te grinniken.
Morgan liep het strand op, naast hem, maar haar handen waren beide diep verstopt in haar jaszakken. Zodra ze een bankje in het zicht kreeg, besloot ze erheen te lopen en er neer te ploffen, om vervolgens zachtjes langs haar op het bankje te kloppen, terwijl haar ogen op Avan waren gericht. Als teken dat hij naast haar kon gaan zitten. "Bedankt voor vanavond. En voor vanmiddag trouwens, het was gezellig." Terwijl ze sprak waren haar ogen op de zijne gericht, glimlachtte ze breed en haalde zachtjes haar neus op. Loom draaide ze haar hoofd naar voren, richting het bevoren water.
Op de een of andere manier had ze het gevoel dat het niets ging worden tussen haar en Avan, misschien door haar onzekerheid. Het was al zo vaak fout gelopen met jongens en echt veel vertrouwen had ze er immers niet meer in. Ze was bang, bang om weer een relatie met iemand aan te gaan, haarzelf aan iemand te binden als het ware. Dat was hetgene wat haar zo angstig maakte. Ook het idee dat ze iemand de kans gaf om haar hart weer te breken, ze wilde niet opnieuw die ellende meemaken. Morgan slikte even, ze zou het wel afwachtten en kijken hoe het allemaal zou lopen. Misschien vond Avan haar maar niets en wilde hij niet eens afspreken na vandaag?

Eenmaal op het strand verlichtte enkel de vage lichtjes zijn lichaam. Er was sowieso nooit erg veel licht op het strand, want wie ging er nou op middernacht naar het strand? Juist, vrijwel niemand, dus erg veel en fel licht was naar zijn weten nergens voor nodig. Al was het wel beter te merken dat het echt winter was, vooral omdat het nu al steeds later werd. De wind streek langs zijn lichaam, zorgde voor een korte rilling over zijn rug en zachtjes schudde hij even zijn lichaam. Niet dat het hielp om warmer te worden, maar dat deed hij gewoon altijd automatisch. Je zou wel kunnen zeggen dat het iets van een automatisme was geworden als hij het koud kreeg.
In zijn ooghoek zag hij dat Morgan naar een bankje liep, dus Avan kon niets anders doen dan haar te volgen. Dit was zeker een leuke dag geweest die hij vast en zeker niet zou vergeten. Ze waren op het begin van de dag gewoon onbekenden geweest, terwijl dat nu echt niet meer was. Natuurlijk wist hij niet veel over Morgan, maar sowieso kon hij wel een paar dingen vertellen over haar. Morgan klopte met haar hand naast haar op het bankje, waardoor hij daar plaats nam en met zijn hand door zijn haar streek. Haar woorden lieten hem lichtjes glimlachen. "Ik kan beter jou bedanken, zonder jou had ik ook geen leuke avond en middag gehad." Een korte knipoog verscheen vlak na zijn woorden en even staarde hij weer voor zich uit. De zee kwam op zijn netvlies en de zoute lucht leek veel minder als in de zomerdagen. Maar dat zou vast wel iets te maken hebben met dat het water best wel bevroren zou zijn.
Avan merkte dat er een stilte viel tussen hem en Morgan, waardoor hij zijn blik weer op haar richtte en bijna onhoorbaar zijn keel schraapte. "Vond je het een leuke dag?" Ergens was het een stomme vraag vond hij zelf, maar wat moest hij anders na een stilte vragen? Voor zijn doen was het niet eens zo dom geweest. Avan zelf had zich zeker vermaakt, vooral nu zijn buik weer was gevuld met heerlijk eten. De vraag ofdat ze misschien nog een keer iets wilde gaan doen met hem brandde op zijn tong, maar hij wist het nog net in te slikken. Zijn bruine ogen richtte hij vervolgens weer op de zee en het strand terwijl hij met zijn schoenen even kringen maakte in het zand op de grond onder hem.
"Heb je misschien zin om na vandaag nog iets te gaan doen?" Tijd met Morgan was beter dan dat hij zich moest vervelen en zo'n slecht gezelschap was ze niet. Avan had overigens de vraag toch maar aan haar gevraagd, anders dacht ze misschien dat hij het niet leuk had gevonden vandaag?