Avan Rodriguez
nineteen ----- spanish ----- trainingsstal scodelario ----- zayn malik
"Just close your eyes and enjoy the rollercoaster that is life."
By: Me. Duh.
Mij werd ooit eens gevraagd om iets over mezelf te vertellen en me zo aan anderen voor te stellen. En sinds ik nogal aan uitstelgedrag leidt bedacht ik dat ik óók dit zo lang mogelijk uitgesteld heb, om precies te zijn iets langer dan twee jaar, en daar dus maar eens verandering in moet komen, niet?
Ik zal maar eens beginnen bij mijn uiterlijk, omdat iedereen mij daar toch gemakkelijk aan kan herkennen.
Om te beginnen ben ik ongeveer 1 meter 85 lang, niet precies, maar veel zal het daarmee niet schelen. Ik heb een wat smallere lichaamsbouw maar heb wel wat spieren, al zullen die niet echt opvallen tegenover echte bodybuilders. Mijn ogen zijn donkerbruin van kleur, af en toe zelfs wat lichter, maar dat ligt er maar net aan hoe de zon op mijn ogen schijnt. Ik heb zwart haar wat aan de voorkant langer is dan aan de achterkant, zodat ik mijn haar overeind kan zetten door middel van een laagje gel. Alhoewel.. Dat is niet altijd zo. Want mocht je me in een luie bui treffen zal ik mijn haar omlaag hebben. Voor de rest heb ik een getinte huid, want ja, Spaanse hier. En wat kan ik voor de rest nog zeggen…
Ohja! Nog een ander belangrijk kenmerk van mij is dat ik onder de tatoeages zit, al vind ik zelf dat het er niet al te veel zijn. Eerlijk gezegd heb ik al mijn tattoo’s nog nooit geteld, ben ik ook niet van plan trouwens, maar er zullen toch wel zeker zo’n 40 op mijn lichaam bevinden. Overigens vallen sommige bijna niet op, sommige juist weer wel. Ik hou namelijk wel van wat variatie, vooral als het gaat om dit soort zaken. Ik zit er namelijk wel heel mijn leven aan vast!
En last but not least heb ik af en toe nog wel eens een kenmerk; een baardje. Want je weet wel, ik ben een echte man en als ik dus geen zin heb om te scheren is het meteen weer raak. Het ligt er dus maar net aan of ik wel of geen zin heb om te scheren, als ik dat niet heb zal zich dus namelijk een baard vormen bij mijn beide kaaklijnen en onder mijn neus. Gelukkig let ik er tegenwoordig meer op dan dat ik voorheen deed en zal je me dus voornamelijk toch wel zien met een gewoon glad huidje en stoppeltjes, of dat er nog vaag sporen te zien zijn van haargroei, maar in ieder geval dus niks ernstigs meer, dus wees maar niet bang hoor.
Dan heb je natuurlijk nog mijn innerlijk, wat mij maakt tot wat voor persoon ik ben. Misschien kan ik daarover toch vrij weinig uitspraken doen, want iedereen zal mij wel als iets anders beschrijven, denk ik zo. Mijn innerlijk heeft namelijk toch wel invloed van buitenaf en hoe mijn humeur op dat moment is, al kan ik toch wel een paar dingen opnoemen die volgens mij wel een groot beeld over mij geven.
Toen ik hier over begon schoot al meteen bij me te binnen dat ik toch wel een persoon ben die veel om andere geeft en soms liever heb dat mijn omgeving zich vermaakt, daarbij soms iets te weinig aan mezelf denk, of dit nou een goed of slecht iets is ben ik trouwens nog niet helemaal over uit.
Ik ben eigenlijk altijd wel in om met iemand een praatje te maken en ik zal echt geen nee zeggen tegen een avondje stappen of gewoon ergens naartoe gaan overdag, of op een ander deel van de dag. Ik sta – meestal, op sommige uitzonderingen na – dus ook best positief in het leven en wordt meestal ook wel gezien als iemand die wel in is voor een geintje. Soms is het zelfs zo erg dat ik negen van de tien keer de glimlach van mijn gezicht niet kan laten verdwijnen, het is dan dus ook zeer zeldzaam mocht ik niet één keer in een paar minuten tijd een glimlach tevoorschijn toveren.
Mocht je trouwens ooit ergens iets gevoeligs aan iemand kwijt willen of iets wat anderen niet mogen weten; bij mij zit je goed. Mijn bijnaam is zo’n beetje het luisterende oor (eigenlijk niet, maar ik mag toch wel een beetje overdrijven?) dus ik zal altijd iemand zijn verhaal aan willen horen en in staat zijn om te helpen, mocht dat mogelijk zijn. Eh… Ja…
Voor de rest kan ik vrij weinig dingen nog meer verzinnen, maar over mijn innerlijk kan je beter zelf oordelen, want zoals ik al eerder had aangegeven beschrijft iedereen mij wel anders, denk ik zo.
Wacht! Ik ben nog helemaal niet over mijn geschiedenis begonnen! Maak je maar klaar, want dit vind ik toch wel een van de tofste dingen om over te praten.
Nou, ik ben dus van Spaanse oorsprong, als je dat nog niet wist. Ik ben opgegroeid samen met mijn vader, moeder en al heel snel ook met mijn kleine zusje. Nu ik er zo over nadenk, waren ze zo ongelukkig met mij dat ze meteen maar een ander kind namen? Ik zou toch echt zeggen dat ik toch wel de leukste in huis was. (Vanessa, als je dit toevallig leest; ik hou wel van je hoor.) Alright, mijn gezin was dus een huisje boompje beestje geval, al mag je van dat beestje wel beesten maken. Ons huis bestond namelijk niet alleen daaruit maar was ook nog eens in bezit van stallen, middelmatige weides en natuurlijk nog alle andere faciliteiten die je normaal op een manege terugvindt. Je kunt dus wel zeggen dat ik zo’n beetje tussen de paarden ben opgegroeid. Eigenlijk ging mijn leven gewoon zijn gangetje; ik groeide op, ging naar school, dat soort dingen. Zo rond mijn dertiende was het dan eindelijk mijn beurt, of nou ja, kreeg ik mijn eigen bezit. Mijn eigen Andalusiër hengst, Sangre genaamd, werd door mijn ouders gekocht. Sangre was op dat moment nog maar rond de twee, maar dat weerhield ons er niet van om de hengst toch niet te nemen; er waren genoeg mensen die hem voor mij in konden rijden mocht dat nodig zijn en we konden hem nog helemaal naar eigen hand zetten. Daarbij had het ook vrij weinig haast, we hadden genoeg andere paarden ter beschikking als ik eens wat rond wilde rijden, dat was dus echt het probleem niet. Sangre had namelijk zo’n geweldige uitstraling, gangen en stamboom dat we hem haast wel moesten nemen. En even een leuk feitje daarover; de fokkers van wie we Sangre dus hebben gekocht zijn de ouders van Pasqual, waardoor ik die dude al een lange tijd ken. Misschien dat hij daarom toch wel mijn beste vriend is? En natuurlijk ook de ouders van Kaya, dat was ik net eventjes vergeten, shame on me.
En nu kom ik dus eigenlijk bij het deel dat ik in HorseHome kwam, is het niet? Ja, duh, ik weet ook wel dat ik nu een heel stuk daartussen heb weggelaten, maar geloof me, in die tussentijd is er niks interessants gebeurd. Of in ieder geval niet iets wat zo geweldig is dat ik het nu moet vertellen.
Wat nu eigenlijk de precieze reden is waarom ik hier naartoe ben gestuurd weet ik nog altijd niet, maar ik heb niks te klagen. Waarschijnlijk was het een van die standaard redenen, dat ik bijvoorbeeld eens volwassen moest worden samen met mijn zusje. Of ze waren ons gewoon zat – wat ik wel zou snappen hoor, altijd twee van die zeurende kinderen aan je hoofd word je nou ook niet bepaald blij van gok ik zo. Ik woon hier natuurlijk nu al een tijdje en om eerlijk te zijn vermaak ik me hier wel. Alles gaat nog steeds z’n gangetje en ondanks dat mijn leven nog niet zo heel lang geleden totaal op zijn kop kwam te staan denk ik dat het nu ondertussen wel weer terug op de juiste rails is. Hoop ik dan toch.
Nou, dat waren zo’n beetje alle dingen aan mij wel? Het enige wat ik dan toch ben vergeten is dat ik naast dat ik een passie voor paarden heb ik muzikaal ben, ik dus verscheidene instrumenten bespeel, neem als voorbeeld maar de gitaar en piano.
Ook heb ik nog iets als een diepe liefde ontwikkeld voor tekenen. Of graffiti. Eigenlijk alles wat wel te maken heeft met dingen maken die uit mijn hand komen. Geef me dus maar een stuk papier en vraag me om iemand na te tekenen, ik zou het zo gaan doen. Niet dat het er super uitziet maar toch, ik vind mijn werk mooier dan hetgeen wat de gemiddelde jongen zou tekenen.
Dit was het wel zo’n beetje! Ik hoop dat iedereen dit gelezen heeft nu wat meer over mij weet en me ook eerder op straat zal herkennen. Als dit het geval is, wees niet bang, ik bijt namelijk niet, mag je me heus wel aanspreken. Nieuwe vrienden zijn namelijk altijd welkom!
Adiós amigos!
Mij werd ooit eens gevraagd om iets over mezelf te vertellen en me zo aan anderen voor te stellen. En sinds ik nogal aan uitstelgedrag leidt bedacht ik dat ik óók dit zo lang mogelijk uitgesteld heb, om precies te zijn iets langer dan twee jaar, en daar dus maar eens verandering in moet komen, niet?
Ik zal maar eens beginnen bij mijn uiterlijk, omdat iedereen mij daar toch gemakkelijk aan kan herkennen.
Om te beginnen ben ik ongeveer 1 meter 85 lang, niet precies, maar veel zal het daarmee niet schelen. Ik heb een wat smallere lichaamsbouw maar heb wel wat spieren, al zullen die niet echt opvallen tegenover echte bodybuilders. Mijn ogen zijn donkerbruin van kleur, af en toe zelfs wat lichter, maar dat ligt er maar net aan hoe de zon op mijn ogen schijnt. Ik heb zwart haar wat aan de voorkant langer is dan aan de achterkant, zodat ik mijn haar overeind kan zetten door middel van een laagje gel. Alhoewel.. Dat is niet altijd zo. Want mocht je me in een luie bui treffen zal ik mijn haar omlaag hebben. Voor de rest heb ik een getinte huid, want ja, Spaanse hier. En wat kan ik voor de rest nog zeggen…
Ohja! Nog een ander belangrijk kenmerk van mij is dat ik onder de tatoeages zit, al vind ik zelf dat het er niet al te veel zijn. Eerlijk gezegd heb ik al mijn tattoo’s nog nooit geteld, ben ik ook niet van plan trouwens, maar er zullen toch wel zeker zo’n 40 op mijn lichaam bevinden. Overigens vallen sommige bijna niet op, sommige juist weer wel. Ik hou namelijk wel van wat variatie, vooral als het gaat om dit soort zaken. Ik zit er namelijk wel heel mijn leven aan vast!
En last but not least heb ik af en toe nog wel eens een kenmerk; een baardje. Want je weet wel, ik ben een echte man en als ik dus geen zin heb om te scheren is het meteen weer raak. Het ligt er dus maar net aan of ik wel of geen zin heb om te scheren, als ik dat niet heb zal zich dus namelijk een baard vormen bij mijn beide kaaklijnen en onder mijn neus. Gelukkig let ik er tegenwoordig meer op dan dat ik voorheen deed en zal je me dus voornamelijk toch wel zien met een gewoon glad huidje en stoppeltjes, of dat er nog vaag sporen te zien zijn van haargroei, maar in ieder geval dus niks ernstigs meer, dus wees maar niet bang hoor.
Dan heb je natuurlijk nog mijn innerlijk, wat mij maakt tot wat voor persoon ik ben. Misschien kan ik daarover toch vrij weinig uitspraken doen, want iedereen zal mij wel als iets anders beschrijven, denk ik zo. Mijn innerlijk heeft namelijk toch wel invloed van buitenaf en hoe mijn humeur op dat moment is, al kan ik toch wel een paar dingen opnoemen die volgens mij wel een groot beeld over mij geven.
Toen ik hier over begon schoot al meteen bij me te binnen dat ik toch wel een persoon ben die veel om andere geeft en soms liever heb dat mijn omgeving zich vermaakt, daarbij soms iets te weinig aan mezelf denk, of dit nou een goed of slecht iets is ben ik trouwens nog niet helemaal over uit.
Ik ben eigenlijk altijd wel in om met iemand een praatje te maken en ik zal echt geen nee zeggen tegen een avondje stappen of gewoon ergens naartoe gaan overdag, of op een ander deel van de dag. Ik sta – meestal, op sommige uitzonderingen na – dus ook best positief in het leven en wordt meestal ook wel gezien als iemand die wel in is voor een geintje. Soms is het zelfs zo erg dat ik negen van de tien keer de glimlach van mijn gezicht niet kan laten verdwijnen, het is dan dus ook zeer zeldzaam mocht ik niet één keer in een paar minuten tijd een glimlach tevoorschijn toveren.
Mocht je trouwens ooit ergens iets gevoeligs aan iemand kwijt willen of iets wat anderen niet mogen weten; bij mij zit je goed. Mijn bijnaam is zo’n beetje het luisterende oor (eigenlijk niet, maar ik mag toch wel een beetje overdrijven?) dus ik zal altijd iemand zijn verhaal aan willen horen en in staat zijn om te helpen, mocht dat mogelijk zijn. Eh… Ja…
Voor de rest kan ik vrij weinig dingen nog meer verzinnen, maar over mijn innerlijk kan je beter zelf oordelen, want zoals ik al eerder had aangegeven beschrijft iedereen mij wel anders, denk ik zo.
Wacht! Ik ben nog helemaal niet over mijn geschiedenis begonnen! Maak je maar klaar, want dit vind ik toch wel een van de tofste dingen om over te praten.
Nou, ik ben dus van Spaanse oorsprong, als je dat nog niet wist. Ik ben opgegroeid samen met mijn vader, moeder en al heel snel ook met mijn kleine zusje. Nu ik er zo over nadenk, waren ze zo ongelukkig met mij dat ze meteen maar een ander kind namen? Ik zou toch echt zeggen dat ik toch wel de leukste in huis was. (Vanessa, als je dit toevallig leest; ik hou wel van je hoor.) Alright, mijn gezin was dus een huisje boompje beestje geval, al mag je van dat beestje wel beesten maken. Ons huis bestond namelijk niet alleen daaruit maar was ook nog eens in bezit van stallen, middelmatige weides en natuurlijk nog alle andere faciliteiten die je normaal op een manege terugvindt. Je kunt dus wel zeggen dat ik zo’n beetje tussen de paarden ben opgegroeid. Eigenlijk ging mijn leven gewoon zijn gangetje; ik groeide op, ging naar school, dat soort dingen. Zo rond mijn dertiende was het dan eindelijk mijn beurt, of nou ja, kreeg ik mijn eigen bezit. Mijn eigen Andalusiër hengst, Sangre genaamd, werd door mijn ouders gekocht. Sangre was op dat moment nog maar rond de twee, maar dat weerhield ons er niet van om de hengst toch niet te nemen; er waren genoeg mensen die hem voor mij in konden rijden mocht dat nodig zijn en we konden hem nog helemaal naar eigen hand zetten. Daarbij had het ook vrij weinig haast, we hadden genoeg andere paarden ter beschikking als ik eens wat rond wilde rijden, dat was dus echt het probleem niet. Sangre had namelijk zo’n geweldige uitstraling, gangen en stamboom dat we hem haast wel moesten nemen. En even een leuk feitje daarover; de fokkers van wie we Sangre dus hebben gekocht zijn de ouders van Pasqual, waardoor ik die dude al een lange tijd ken. Misschien dat hij daarom toch wel mijn beste vriend is? En natuurlijk ook de ouders van Kaya, dat was ik net eventjes vergeten, shame on me.
En nu kom ik dus eigenlijk bij het deel dat ik in HorseHome kwam, is het niet? Ja, duh, ik weet ook wel dat ik nu een heel stuk daartussen heb weggelaten, maar geloof me, in die tussentijd is er niks interessants gebeurd. Of in ieder geval niet iets wat zo geweldig is dat ik het nu moet vertellen.
Wat nu eigenlijk de precieze reden is waarom ik hier naartoe ben gestuurd weet ik nog altijd niet, maar ik heb niks te klagen. Waarschijnlijk was het een van die standaard redenen, dat ik bijvoorbeeld eens volwassen moest worden samen met mijn zusje. Of ze waren ons gewoon zat – wat ik wel zou snappen hoor, altijd twee van die zeurende kinderen aan je hoofd word je nou ook niet bepaald blij van gok ik zo. Ik woon hier natuurlijk nu al een tijdje en om eerlijk te zijn vermaak ik me hier wel. Alles gaat nog steeds z’n gangetje en ondanks dat mijn leven nog niet zo heel lang geleden totaal op zijn kop kwam te staan denk ik dat het nu ondertussen wel weer terug op de juiste rails is. Hoop ik dan toch.
Nou, dat waren zo’n beetje alle dingen aan mij wel? Het enige wat ik dan toch ben vergeten is dat ik naast dat ik een passie voor paarden heb ik muzikaal ben, ik dus verscheidene instrumenten bespeel, neem als voorbeeld maar de gitaar en piano.
Ook heb ik nog iets als een diepe liefde ontwikkeld voor tekenen. Of graffiti. Eigenlijk alles wat wel te maken heeft met dingen maken die uit mijn hand komen. Geef me dus maar een stuk papier en vraag me om iemand na te tekenen, ik zou het zo gaan doen. Niet dat het er super uitziet maar toch, ik vind mijn werk mooier dan hetgeen wat de gemiddelde jongen zou tekenen.
Dit was het wel zo’n beetje! Ik hoop dat iedereen dit gelezen heeft nu wat meer over mij weet en me ook eerder op straat zal herkennen. Als dit het geval is, wees niet bang, ik bijt namelijk niet, mag je me heus wel aanspreken. Nieuwe vrienden zijn namelijk altijd welkom!
Adiós amigos!