But who knew this day wasn't like the rest? [open voor iedereen]

De radio had aangestaan in de garage. En op het moment dat de stem van de nieuwslezer vermeldde dat er geschoten was in het park wist Iseco eigenlijk al genoeg, hoewel een deel van hem koppig hoop hield. Riot was daar, met Solance.
Het was doodstil geworden in de garage; iedereen dacht hetzelfde. Mabad, een jongen die goed met Riot overweg kon, was bleek weggetrokken en keek Iseco met grote, afwachtende ogen aan. Deze legde het klembord waarop hij net nog dingen had staan noteren langzaam weg.
"Ik ben er zo weer," zei hij slechts. Ondanks de stress was hij ineens op de automatische piloot overgeschakeld.
Wat er ook was, hij had zijn knul vaak genoeg uit de problemen gehaald. Dit zou niet anders zijn.
Nog geen drie minuten later was hij buiten en stapte hij in zijn auto, een donkergrijze bmw met zeer licht getinte ramen. Hij gaf gas en reed weg, een heel stuk sneller dan vertrouwd in de bebouwde kom, maar op dit moment stond zijn hoofd niet naar verkeersveiligheid.
Het was niet ver naar het park. Vijf minuten in het tempo waarin hij reed, hooguit. Hij sprong bijna uit zijn auto. De flikkerende lichten van een ambulance en politiewagens waren onmiskenbaar, maar Iseco hield koppig vast aan zijn optimisme. Hij begon te rennen. Werkte zich ruw door de mensenmassa heen.
En ineens had hij die achter zich gelaten.
Voor hem, in het gras lag Riot, roerloos, omgeven door ambulancepersoneel die de jongen voor een groot deel aan het zicht onttrokken. Solance en een onbekende jongen waren er ook, door twee agenten bij het lichaam weggehaald, en beiden bebloed. Een moment lang stond Iseco als bevroren toe te kijken, waarna hij naar voren snelde.
"Meneer, u kan niet-"
"Het is mijn zoon die daar ligt!"
Een agent kwam naar hem toe, met een uitdrukking die weinig goeds voorspelde.
"Het spijt me, meneer, u kunt nog niet naar hem toe," zei hij. Iseco bleef staan en keek met een gekwelde uitdrukking naar de jongen in het gras, dat inmiddels was bevlekt door zijn bloed.
"Zeg dat hij het gaat redden," zei Iseco, zijn stem zacht en hees.
"Ik- ik kan u niets garanderen meneer."
Er veranderde iets in de houding van de mensen om Riot heen en Iseco's maag keerde zich om. Nee. Nee, God, nee, dacht hij, laat het niet te laat zijn.
Een man rechtte langzaam zijn rug en stapte achteruit. Hij kwam naar de agent toe.
"Er is niets meer dat we voor hem kunnen doen."
Even leek de hele wereld om Iseco heen stil te staan. Herinneringen aan de nacht dat Riot voor het leven getekend aan Akira was ontkomen schoten over zijn netvlies. Gevolgd door herinneringen aan alle keren dat hij de jongen had kunnen helpen.
Hij duwde de andere twee aan de kant en haastte zich naar het lichaam waar hij in het gras knielde. Hij tilde het bovenlichaam van de jongen op en trok het dicht tegen zich aan, geen acht slaand op het bloed dat zijn lichtblauwe overhemd donkerrood kleurde.
De omhelzing was krampachtig, alsof hij hiermee kon voorkomen dat zijn zoon hem echt voor altijd zou verlaten.
"Nee-" wist hij uit te brengen. De jongen voelde zo koud. Iseco begroef zijn gezicht in het shirt van de jongen, terwijl de emotionele pijn als een vloedgolf over hem heen kwam.

Het ene moment had ze nog gezellig met Bryce staan eten en lachen. Het volgende klonken er vier harde knallen en brak de paniek uit.
Zo ook bij Roya.
Ineens werd ze overweldigd door extreme paniek en het gevoel in levensgevaar gevaar te zijn. Alles ging veel te snel. Zonder er controle over te hebben zakte ze door haar knieën en Bryce kon haar nog net opvangen. Om haar heen zag ze vooral de benen van mensen die zich gehaast uit de voeten probeerden te maken.
Haar ademhaling ging jachtig en voelde amper hoe Bryce haar tegen zich aan trok. Zijn stem leek van heel ver te komen. Beelden van de grot en van Uruha schoten weer door haar hoofd, realistischer dan ze graag had gehad. Ze kon het bloed haast weer aan haar handen voelen, haar oren piepten, al was ze nu helemaal niet dicht bij de schoten geweest. Tranen rolden over haar wangen. Ze wilde rennen, maar haar lichaam gehoorzaamde niet meer, verlamd van angst.
Langzaam begon Bryce's stem een beetje door te dringen.
"Kom, je kan hier niet blijven zitten," zei hij, en hij loodste haar zo goed en zo kwaad als het ging door de mensenmassa heen, tot ze de rand van het park bereikt hadden, waar Roya opnieuw op de grond zakte. Bryce trok haar tegen zich aan. Hij mompelde non-stop geruststellende dingen, maar zijn stem verried dat hij ook gestresst was, waardoor de woorden geheel hun effect misten.
Er klonken sirenes. Opluchting. Toen bedacht Roya zich dat Anna hier ook was. Waar was ze? Was ze okay?
"Bryce- Anna," begon ze hakkelend.
"We bellen haar zo, die heeft nu geen tijd om op te nemen," zei de jongen haastig. Zwaailichten kwamen eraan. Er klonken al lang en breed geen schoten meer, maar desondanks was de paniek nog lang niet weg. De tranen bleven over haar wangen lopen en ze voelde zich misselijk en alsof ze ieder moment aangevallen kon worden. Haar hele lichaam was gespannen, en toch luisterde het tegelijkertijd niet naar haar.

Toen Annabell die ochtend van huis was gegaan had ze nooit kunnen voorspellen dat die mooie, zonnige dag zo'n dramatische wending had kunnen nemen. Als iemand het haar had verteld had ze hen ook niet geloofd.
Ze had rustig met Demi staan praten tussen de kraampjes van de fair. Ze was blij geweest dat ze Roya en Bryce eens goed had kunnen introduceren - ze had het vaak over haar vriendin tegen Demi en ondanks dat ze elkaar wel eens hadden ontmoet was dit toch wel anders.
Het volgende moment klonk er het geluid van een pistoolschot.
Met een ruk keek ze om, onmiddellijk op haar hoede. Het geluid had niet dichtbij geklonken maar het was onmiskenbaar in de buurt geweest. Ze was ook niet de enige die het had gehoord - de mensen om haar heen keken ook onaangenaam verrast om, in een poging om te zien waar het vandaan was gekomen. Een tel later klonken er sirenes in de verte.
'Ik, ehm, ik ga wel kijken wat er aan de hand is,' mompelde ze tegen Demi. Haar hand vond die van de jonge vrouw naast haar en kort kneep ze er even in. 'Blijf jij maar hier, voor het geval - voor het geval er iets ergs is gebeurd. Ik ben zo weer terug.'
Terwijl ze begon te lopen dacht ze heel even met een schok aan Roya. Die was een paar minuten geleden met Bryce heen gelopen - waar waren ze nu? Had ze de schoten ook gehoord? Was ze überhaupt wel oké?
Het bleek dat ze niet de enige was die wilde weten wat er was gebeurd. Een hele groep mensen had zich om het tafereel verzameld zodat het voor Annabell gelijk onmogelijk werd om te zien wat er zich afspeelde. Het enige wat ze hoorde was geroep, de sirenes in de verte en af en toe het zachte gejammer van een meisje dat er nog maar net bovenuit leek te komen. Ze lette niet op het geïrriteerde gemompel dat om haar heen klonk terwijl ze haar weg naar voren baande, hierbij flink haar ellebogen gebruikend - ze moest en zou zien wat er was gebeurd.
Ze stond sneller aan de rand van de massa dan ze had verwacht, en kwam halsoverkop tot een halt.
Het duurde allemaal even voordat ze kon verwerken wat ze zag.
Pas toen het goed en wel tot haar door drong wie daar in het gras lag sloeg ze langzaam een trillende hand voor haar mond. Haar stem stokte in haar keel en haar ogen werden groot.
Dit was een boze droom, dat kon niet anders. Ze liet haar hand dalen en boorde haar nagels diep in de huid van haar onderarm, maar het beeld voor haar ogen veranderde niet. Het geluid om haar heen bleef even luid en even wankelde ze. Plotseling voelde ze zich misselijk. Dit kon niet.