But who knew this day wasn't like the rest? [open voor iedereen]

"Reita, een vriend; vond het een goed vader, dochter uitje."
Het klonk vreemd, hoe hij het zei. Misschien kwam door doordat het zo duidelijk werd gebracht als het idee van een ander. Nou ja, als ze heel eerlijk was; ze kon zich Uruha ook eigenlijk amper als een typische vader voorstellen. Maar ze kon zich ook wel inleven in hoe hij zich voelde; voor haar leken heel veel dingen ook nog steeds anders dan ze eerst waren sinds het incident, al was het wel een stuk beter geworden.
"Ik ben op een missie gezet om iets leuks voor haar te kopen."
Bryce schoot in de lach.
"Een missie nog wel," zei hij met een grijns. "Ik weet dat vrouwen complexe wezens zijn, maar jij tilt het naar een nieuw level," grapte hij. Roya vermoedde dat hij zich deels zo opgewekt opstelde om de sfeer een beetje ontspannen te houden.
Uruha bood hen vervolgens wat te drinken aan.
"Wat? Oh, nee dank je," zei Roya vriendelijk. Op de een of andere manier kon ze zich niet zo goed onttrekken aan het gevoel dat Uruha niet echt blij was met het gesprek. Enerzijds wilde ze het daarom ook niet te lang maken, maar tegelijkertijd had ze het gevoel alsof ieder gesprek met hem hun laatste kon zijn. Alsof hij zo weer kon verdwijnen, als het ware.
"Dus, eh, komen jullie zo ook bij de band kijken?" vroeg ze daarom maar.

Bryce moest lachen om zijn opmerking. Als hij het niet van Reita gewend zou zijn, zou Uruha het liefst een vuist hebben uitgedeeld op de neus van deze jongen. Maar Reita had hem goede manieren geleerd en hij hield zijn handen thuis. De jongen merkte op dat vrouwen complexe wezens waren, maar hij tilde het naar een ander niveau? Wat had dit met vrouwen te maken? Onbegrip was dan ook in de ogen te zien van Uruha, maar hij hield wijs zijn mond bij deze opmerking.
Een glimlach kwam pas op zijn gezicht toen Roya zei dat ze niks hoefde te drinken. Alsof hij werkelijk blij was dat ze nee had gezegd en toen Roya vroeg of ze naar het optreden gingen, knikte Uruha. Hij accepteerde die vraag als ontsnappingspoging en hij keek achterom.
"Ik ga Eve zoeken en richting het podium." Hij knikte en als de twee verder niks te zeggen hadden, zou hij hen verlaten. Teveel sociaal contact en hij wist niet eens of hij wel naar dat hele optreden wilde. Het liefst ging hij terug, maar zonder cadeau zou hij van Reita het huis vast niet in mogen....

"Ik ga Eve zoeken en richting het podium," zei Uruha. Roya knikte kort.
"Oh, okay, is goed," zei ze, niet zo heel goed wetend wat ze verder nog kon zeggen. "Dan eh, dan gaan wij ook weer verder."
Ze aarzelde nog even.
"Maar het was leuk je weer te hebben gesproken," voegde ze er toen nog met een korte glimlach aan toe.
Met Bryce naast haar liep ze toen maar weer door. Haar blik gleed over de mensenmassa, op zoek naar eventuele andere bekenden, maar dat viel tegen.
"Hij, eh, was bijzonder," merkte Bryce op, met licht opgetrokken wenkbrauwen, toen ze buiten gehoorsveld waren. Roya glimlachte.
"Dat moet je denk ik wel zijn om in zo'n situatie, nou ja, je weet wel," zei ze, een beetje ongemakkelijk. Bryce plaatste een arm om haar schouders.
"Ik begrijp je. Kom, we gaan even wat te bikken halen," zei hij toen en ze liepen naar een kraampje dat zowel vlees als vegetarisch eten had. Roya nam een pistoletje met brie, Bryce nam een dubbele cheeseburger.
"Ik heb een gezonde eetlust Roya," zei hij, waarna hij een hap nam van de burger die amper in zijn mond paste. Roya glimlachte.
"Uiteraard, Bryce, uiteraard."

"We moeten gaan." Eve keek verbaasd om naar Uruha en ze glimlachte triest terug naar hem.
"Wat heeft ze gezegd?" Hij zuchtte, het was ook niet vreemd dat hij weer stil was. Ze had vast iets aardigs gezegd, daar wist hij sowieso niet mee om te gaan.
"Kunnen we niet nog even richting het concert?" De stilte was weer teruggekeerd bij Uruha en dat was waarschijnlijk omdat hij weer een gesprek moest verwerken. Eve keek naar Uruha, hoewel hij qua uiterlijk stoer was en er niet vaak emotie op zijn gezicht stond. Had Eve het idee dat hij in deze drukke massa zo eenzaam was. Hij hoorde hier niet en hoewel je zijn gehavende lichaam niet kon zien, wist Eve maar al te goed hoe het was om anders te zijn. Niet zo erg als dat Uruha dat was, maar ze had nog zoiets als inlevingsvermogen.
Ze nam zijn mouw in haar hand en ze voelde hoe zijn lichaam enkele tellen gespannen werd, ze nam hem mee richting het podium en voor deze keer liet hij het toe. Hij liet zich door haar leiden en gaf zelfs weinig weerstand voor iemand van zijn lengte. Ze stopte en liet de mouw los en hij liet deze langs zich vallen.
"Je deed het goed." Mompelde ze zacht tegen hem. Ze hoopte op een woord, al was het een verandering in zijn ogen zoiets was zelfs goed. Maar enkele tellen verstreken en ze gaf het op en ze keek richting het podium. Na enkele minuten voelde ze een hand op haar hoofd, de lange vingers eindigde net op de huid van haar voorhoofd en de aanwezigheid van Uruha naast haar. Hoewel ze deze aanraking niet kende, voelde het beschermend.
"Waarom ben je altijd zo onzeker?" Ze sloeg haar ogen neer, ze wist het niet. Ze hoopte ooit dat ze dezelfde zekerheid zou hebben als Uruha en Reita. Dat het al leek alsof ze wist wat ze aan het doen was. Maar dat was iets wat nog lang zou duren. Uruha haalde de hand van haar hoofd en hoewel de aanraking niet eens echt liefdevol was geweest. Was het de eerste keer dat hij iets vroeg met een -soort van- liefdevolle aanraking.
"Ooit ben ik niet meer onzeker." Zei ze zacht en in stilte wachtte ze totdat de band zou spelen.

Tot haar opluchting deed Demi niet zo veel later de deur open. Ze was dus niet te vroeg op komen dagen. 'Hi,' groette ze haar terug, en toen de donkerharige jonge vrouw naar haar glimlachte voelde ze de vlinders van de eerste paar keer dat ze elkaar gezien hadden in volle teugen terugkeren.
Ze begeleidde de ander mee naar de motor en zwaaide haar been over het voertuig voor ze haar helm weer opzette - ze droeg haar blonde haar maar eventjes vast om het gemakkelijker te maken - en voelde net op dat moment haar telefoon trillen.
Niet Roya, maar wel Darius. Een foto van hem en Laryn op het strand, plus aanhang - Miles, Aram, en zo te zien nog wat anderen. Zij had het veel te fris gevonden om nu al de zee in te duiken, maar haar neef kon wat hebben en zijn vriendengroep duidelijk ook.
Demi had in de tussentijd haar eigen helm al goed vast gemaakt en op het moment dat Annabell haar telefoon weer wegstopte sloeg de jonge vrouw haar armen om Anna's middel, iets wat onwillekeurig gelijk voor een grijns op haar gezicht zorgde. Als alles goed ging kon ze haar misschien nog wel vragen om vanavond samen iets te doen... En niet naar een club deze keer. Een leuk restaurantje of zo. Een echte date hadden ze namelijk nog niet gehad en het werd hoog tijd dat daar verandering in werd gebracht.
'Klaar?' vroeg ze grijnzend, maar voordat ze een antwoord had gekregen zette ze de motor weer aan en reed voorzichtig de weg weer op.
Het duurde niet lang voordat ze het park hadden bereikt. Ze hadden ook prima kunnen lopen, nu ze er over nadacht, maar ze had zo het gevoel dat ze wel indruk maakte op Demi met haar motor. En daar ging het om. Ze wachtte even tot de ander was afgestapt voor ze hetzelfde deed, haar helm los maakte en deze van haar hoofd nam. Omdat ze haar blonde haar maar even vast had gemaakt zag ze er niet zo verwaaid en verfomfaaid uit.
'Ik heb Roya ook uitgenodigd,' zei ze terwijl ze de motor op slot deed. 'Maar ze neemt ook een date mee dus maak je daar maar geen zorgen over.'
Ze wilde gelijk haar woorden weer terug nemen. "Ook een date". Ze had geen idee of Demi dit überhaupt als een date zag - misschien zag ze dit wel gewoon een leuk dagje uit met een vriendin. Anna verwarde haar gaydar vaak met haar hoop dat de meiden die ze leuk vond eveneens gay waren.
Ze richtte zich snel weer op, glimlachte naar haar en knikte toen eens naar de ingang van het park. 'Zullen we maar eens?'
Terwijl ze de drang onderdrukte om Demi's hand te pakken - zo cliché wilde ze niet zijn en bovendien wilde ze niet opdringerig overkomen - liep ze met haar het park in, waar de fair zo te zien net op gang begon te komen. Er stonden kraampjes naast de weg en wat verderop stond een podium klaar - Annabell dacht dat ze al mensen op zag komen. Net op het moment dat ze Demi wilde vragen of ze iets wilde bekijken trilde haar telefoon opnieuw - Roya was er ook, met aanhangsel Bryce.
'Oh, Roya is er,' zei ze, haar telefoon weer sluitend. 'Zullen we, eh - zullen we haar zoeken of wil je wat bekijken?'

Het was al een aangename dag geweest. Maybelle had de tijd genomen om zichzelf te trakteren op een bezoekje aan de kapper en ze had enkele nieuwe jurkjes gekocht in het centrum van de stad. Het was misschien cliché, maar het kon zo heerlijk voelen als je nieuwe kleding om je lijf had en het zorgde voor instant-happiness op het gezicht van het meisje. Ze had net met een vriendin gebeld om te vragen of ze met haar mee ging naar de fair, maar Lies was nog druk bezig met een paper die ze voor school moest schrijven. Met niet al te veel vriendinnen uit de buurt in haar telefoonlijst, was ze er dan maar alleen op uit getrokken. Alleen zijn was geen probleem voor haar.
Ze droeg een fleurig jurkje met sportieve, witte sneakers eronder. Voor die keer dat ze eens er niet helemaal opgetut moest uitzien, deed ze dat dan ook. Haar haren waren bij elkaar gedaan in een nonchalante knot en haar make-up was heel naturel.
Op de fair hing een gezellig sfeertje. Er was aardig wat volk ondertussen en ze meende enkele gezichten te herkennen van de trainingsstal. Zo haalde ze er Dean uit, hem had ze onlangs kort leren kennen. Kael had ze op het podium zien staan. Hij had haar iets verteld over het bandje dat hij had en dus kon Maybelle niet anders dan wat nemen om te eten en gaan luisteren naar het bandje aan het podium.
Ze betaalde haar broodje en zette zich neer op één van de bankjes in de buurt van hun optreden. Veel mensen om haar heen hadden gezelschap meegebracht en vaak waren ze met hele groepjes mensen samen. Ze genoot van het heerlijke sfeertje dat over het terrein hing en de gezellige drukte die haar zich niet alleen deed voelen.
[@Sean]

Het was dan eindelijk zover; kort na het gesprekje met Jess was het stemmen begonnen en nu zouden ze dan eindelijk beginnen. De band was het podium opgekomen inmiddels en Kael keek breed grijnzend uit over het terrein. Veel mensen liepen tussen de stands door, maar er was ook een flinke opkomst voor de band. Kael voelde zijn hart in zijn keel bonken, maar niet van zenuwen. Het was een heerlijk gevoel om te weten dat al die mensen die zich voor het podium verzameld hadden op hen stonden te wachten.
Hij speurde de menigte af en zijn hart maakte een sprongetje toen hij Rowan zag en hij moest zich inhouden niet meteen te zwaaien. Je bent een professional, Kael, gedraag je ernaar, riep hij zichzelf mentaal tot de orde.
Maybelle zag hij ook. Een grote opkomst was leuk, maar je partner en je vrienden in het publiek zijn maakte het altijd nog beter.
De zanger, Geoff, was naar de microfoon gelopen.
"Goeiemiddag," groette hij, op de nonchalant-komische toon waar hij een monopolie op leek te hebben. "Superleuk dat er zoveel mensen zijn. Dit is onze eerste gig voor een groep van deze omgang en we hebben er zin in," babbelde hij opgewekt verder. "Maar genoeg geluld, let's roll!"
Kael was vrijwel zeker dat het niet de bedoeling was om dingen als 'geluld' te roepen op een evenement als deze, maar niemand leek ervan onder de indruk. Het nummer begon aanvankelijk met alleen Kael's gitaar, maar na een paar seconden viel de rest bij en zetten ze een stevig poprock nummer in. Voor de fair hadden ze wat van hun lichtere werk gekozen, om een breed publiek aan te spreken.
Kael genoot. Hier was hij in zijn element. Dit was waar hij thuis hoorde. Dit was waar hij echt goed in was. Zijn vingers bewerkten de snaren ogenschijnlijk zonder enige moeite en de grijns zat nog steeds op zijn gezicht geplakt.

Ah, daar waren ze eindelijk. Of beter gezegd, daar was Kael. De zanger van de band was hem voorgegaan maar voor nu had Rowan eigenlijk alleen maar aandacht voor zijn vriend, in een poging om even oogcontact met hem te kunnen maken.
Hun blikken kruisten en onmiddellijk verscheen er een stralende grijns op zijn gezicht. Voordat hij zichzelf tegen kon houden had hij al naar de donkerharige jongeman gezwaaid, maar ondanks dat die al even breed terug grijnsde zwaaide hij niet. Niet dat Rowan daar mee zat - hij begreep heel goed dat de ander zich hoogstwaarschijnlijk gewoon moet focussen.
Geoff begon te spreken, en terwijl de mensen om hem heen langzaam stopten met praten wendde Rowan zijn ogen even van Kael af om naar de man te kunnen luisteren. Toen enkele momenten later de muziek ook echt begon vouwde Rowan zijn armen over elkaar, nog steeds een flauwe glimlach op zijn gezicht. De muziek die de band speelde mocht dan misschien niet zijn genre zijn, maar dat betekende niet dat hij het niet leuk vond om Kael op te zien treden - sterker nog, hij was stiekem ontzettend trots op zijn vriend dat hij al zo ver was gekomen.

Sean woonde hier nog vrij kort. Hij was hier vrij recent in een woning komen te wonen en hoewel hij de vrouw waar hij en Rose bij in waren getrokken echt onderbetaalde, was de vrouw oprecht blij dat hij bij haar ingetrokken was. De vrouw was dol op Rose en Rose was dol op de vrouw. En...
Sean was niet de enige die bij de vrouw woonde. Een andere jongen met de naam Dean - wat een toeval - woonde er ook en Sean had op een bepaalde hoogte een soort band met de jongen gekregen. Het oude dametje was op leeftijd en had gezondheidsproblemen. Haar kinderen en kleinkinderen waren vrij recent verhuist naar een ander land en waren voor haar dus niet bereikbaar. Sinds Sean in huis was gekomen - omdat de ruimte die voor haar kleinkinderen beschikbaar  was gekomen -, was er een onafgesproken pact tussen hem en Dean. De vrouw werd voorzien van gezelschap, maaltijden werden indien mogelijk gezamelijk gedeeld en theetijd was je gewoon aanwezig zolang je niet werkte. Het was een huiselijk sfeertje waar Sean meer behoefte aan had dan hij had durven zeggen. Dean had Sean aan enkele klusjes op een stal geholpen - Dean werkte er namelijk al - en als Rose op school zat, kon Sean wat geld verdienen. Dean had Sean dan ook verteld over het evenement in het park, dat hij er met een vriendin heen ging. En dat het echt een aanrader was. Dus had Sean besloten er met Rose heen te gaan.
Rose wou Prinses Eenhoorn mee. Sean had geen zin in een overstuur zusje als Prinses Eenhoorn kwijt zou raken.
"Maar Rose, denk je niet dat het beter is als ze thuis blijft? Ze is moe, je hebt teveel met haar gespeeld!"
"Pwinnie moet ook zien." Ze was vastberaden en Sean zuchtte. Hoe ging hij dat fixen?
Uiteindelijk had hij met een riem die nog te lang was voor Rose om te gebruiken om de knuffel heengebonden en het uiteinde door het lusje van Rose' broek heengestoken. 
"Zo, nu kan Prinses Eenhoorn niet kwijtraken!" 
Sean had zijn zusje nog even goed laten weten dat ze zijn hand niet mocht loslaten omdat de fair heel druk zou zijn. Ze wandelden naar het park en eenmaal in het park, in de richting van de fair, kwamen ze een stel tegen op een picknickkleed. Sean wou doorlopen maar Rose wou hondjes aaien. Ze trok zich los en liep op een Golden Retriever af, die gelijk op haar af holde en haar gezicht likte. Ze kraaide van verrukking en Sean knikte even naar het tweetal wat op het kleed zat. Hij hield zijn hand uit naar Rose en wachtte tot ze uitgekroeld was. Ze nam zijn hand vast, zwaaide naar het stel op het kleed en liep toen met Sean mee.
Drie kwartier later stond Sean weer voor het kleed, paniek in zijn ogen. 
"Hebben jullie mijn zusje gezien?!"


- Voor Inés, Rose dwarrelt nu in paniek rond over de fair. -

Kael begon met hun optreden en Maybelle genoot van het speciale, maar toch vrij aangename geluid. Een uitgesproken of bepaalde muziekstijl had het meisje niet echt, alles wat in haar oren goed leek te klinken, was oké voor haar.
Haar broodje was al snel in haar maag verdwenen en ze besloot zich wat over de fair te begeven. Op die korte tijd was het al flink drukker geworden en ze moest zich meermaals tussen de massa doorwringen. Niet meer dan logisch, echter: zij was alleen en de andere mensen waren in de meerderheid. En het leek er ook op dat zij de enige persoon was die hier in haar eentje rondliep. Hoewel?
Het was alsof ze tegen een hond aanliep, maar toch voelde het anders. Haar blik gleed pijlsnel naar beneden en daar zag ze een klein, jong meisje huilend op de grond zitten. Het was duidelijk dat May ervoor gezorgd had dat ze gevallen was en dat maakte dat het meisje - dat al aan het huilen was - nu enkel nog maar harder begon te huilen.
"Oh, arme meid!", bracht May uit, terwijl ze bezorgd en beladen met schuldgevoel bij het meisje neerknielde. Het meisje brulde onverstaanbaar maar één woord. Iets dat leek op 'zwaan', maar waar ze helemaal niets kon uit opmaken. May legde haar handen op de schouders van het meisje en keek bezorgd naar boven. Waren er geen ouders die naar het meisje omkeken? Hoorde hier een gezelschap bij? Of was ze iemand kwijtgeraakt?
De mensen drumden voorbij hen heen en er zat voor Maybelle niets anders op dan het meisje onder luid gehuil op te nemen en snel naar een rustiger stukje te brengen. Dat deed ze, en het lukte aardig. Een stukje verder zette ze het ukje neer en merkte ze een Eenhoorntje op dat vreemd genoeg met een leiband aan haar was vastgebonden. Het meisje bleef om Zwaan roepen.
"Rustig meisje, ben je je mama of papa kwijt?" Maybelle keek kort onderzoekend om zich heen, maar zag niemand die op zoek was naar zijn of haar dochter. Dus probeerde ze eerst het meisje te kalmeren, na haar vraag van net was ze enkel maar luider beginnen schreeuwen. Ze moest ongeveer een jaar of drie, vier zijn en Maybelle had nul komma nul ervaring met kinderen. Ze besloot de Eenhoorn erbij te betrekken. "Hé, wat heb jij een mooie knuffel zeg!" probeerde ze het meisje gerust te stellen. Het kind kalmeerde terwijl May haar nog meerdere afleidende woorden toesprak. Het meisje wreef zachtjes in haar ogen en bleef maar dat éne woordje zeggen. Rustig probeerde Maybelle wat meer duidelijkheid van het kind te krijgen. "Zwaan? Wat is zwaan?"

Terwijl aan de ene kant van het park de band van Kael aan het spelen was, was aan de andere kant van het park een heel ander muzikaal evenement aan de gang. Olivia liep het podium op, in een schattig jurkje met hoge hakken, en keek glimlachend naar alle mensen die voor het podium stonden. Het publiek was ver naar voren gedrukt, en er stonden meer mensen dan Olivia in eerste instantie had gedacht. Ze zwaaide wat verlegen naar de mensen, maar zodra er wat mensen voor haar applaudisseerden en juichten, haalde dat alle zenuwen weg. Olivia keek op en keek naar de zijkant van het publiek. Daar stonden vooral leden van de gay community, waar ze in gaybar “Escape” voor had gezongen. Speciaal voor hen had ze vandaag ook een verrassing, de rest van het publiek zou het waarschijnlijk niet zo veel kunnen schelen, maar ach. Ze stonden hier niet voor niets, right?

“Goeiemiddag, laat je horen!” gilde Olivia vrolijk door de microfoon en keek lachend naar de mensen, die enthousiast begonnen te gillen. “Als je mij al eerder live hebt gezien, weet je dit al, maar mijn naam is Olivia en ik vind het geweldig dat al mijn vrienden van bar “Escape” hier zijn, I’m already looking forward to the afterparty, guys.” Lachend sloeg ze eventjes haar hand voor haar mond en woelde toen eventjes door haar haren. “En jullie ook heel erg bedankt dat jullie hier allemaal zijn. Vandaag wil ik beginnen met een liedje dat ik heel erg lang geleden geschreven heb, ik geloof dat het mijn eerste liedje is dat ik ooit heb geschreven. Ik was dertien jaar oud toen ik het schreef, maar het is heel vrolijk en ik heb eindelijk de toestemming om het te zingen, ik ben zo excited.” Vrolijk wipte Olivia eventjes heen en weer. Haar band sloeg de eerste paar tonen aan en ze maakte een halve draai, draaide haar bovenlichaam weer terug naar het publiek en knipoogde verleidelijk naar het publiek. “This is Voodoo Love!”

De muziek begon luid te spelen en Olivia liep naar haar band toe, maakt een paar vrolijke dansbewegingen. “I’m gonna mix a potion up, make a special drink for you, mmm mm” begon Olivia te zingen en sloot haar ogen, genoot van de muziek “Just a little sip and you’re never gonna what hit you, yeah, when I’m through, yeah.” Ze opende haar ogen weer en liep verder naar voren, zakte een beetje door haar knieën, pakte de hand beet van een van haar vrienden van bar “Escape”. “Now I’m not talkin gabout movies, don’t need no happy end. I just wanna make you want me, and stay through thick and thin. I’m just gonna use some magic, mige feel a little drunk. And if you try to leave me, I’ll lock you in the trunk.” Lachend liet Olivia zijn hand weer los en maakte een paar vrolijke dansbewegingen. Plagend liet ze haar billen eventjes op en neer gaan. “I’m gonna witch you and stick a pin right in you, my voodoo’s so addicting. Three silver spoons of brandy wine, just a frog and a little thyme and baby, you’ll be mine. With my voodoo love, awh yeah, with my voodoo love, awh yeah! ”
Olivia ging op de rand van het podium zitten, sloeg haar haren uit haar gezicht en keek het publiek aan, maakte zoveel mogelijk oogcontact met de mensen die er stonden. “Boy, I really know you were the one the moment that I saw your eyes, mmm mmm. Strong and wise and sweet and quiet, yeah, you’re just me type, mmm mmm.” Vrolijk wiegde ze heen en weer, ontdekte haar moeder aan de zijkant van het publiek. Ze gaf haar moeder een handkus en zwaaide naar haar. Haar moeder stootte de vrouw naast haar aan, dat was Monica, en allebei de vrouwen zwaaiden enthousiast naar haar. “Now I’m not talking about movies” ging Olivia weer verder “Don’t need no happy end, I just wanna make you love me and be my shiny prince. I’m just gonna use some magic, might feel a little high, but we’ll be so enchanted and you’ll feel so alive.” Met een brede glimlach sloot Olivia haar ogen weer en begon weer met het refrein. Het plezier straalde van het kleine meisje af, dit deed ze zo graag.

Nadat ze het refrein weer had gezongen, opende ze haar ogen weer en ontdekte een knappe jongen, helemaal vooraan. Met een grijns knipoogde ze naar hem, en gaf hem een handkusje. Flirten mocht, een vrijgezelle dame mocht alles doen wat ze zelf wilde. “I always get just what I want, and boy, I really want you now. So just say yes, can’t guess the power of my voodoo love” zong Olivia, terwijl ze de hele tijd oogcontact had met de jongen. Ze begon voor de laatste keer aan het refrein, en keek nu recht het publiek in. “ I’m gonna witch you and stick a pin right in you, my voodoo’s so addicting. Three silver spoons of brandy wine, just a frog and a little thyme and baby, you’ll be mine. With my voodoo love, awh yeah, with my voodoo love, awh yeah!” Het nummer was afgelopen en Olivia staarde met een brede glimlach het publiek in, terwijl deze voor haar klapte. Wauw, dit gevoel zou haar nooit vervelen, en nu moesten ze nog een flink deel van de setlist.

Eerlijk gezegd wist ze geen eens of Anna nu wel of niet op tijd was geweest. Toen ze de bel had gehoord was ze gewoon direct naar voren geschoten, had haar spullen bijeen gepakt en was zonder haar aandacht nog ergens anders op te richten, richting de deur gelopen.
Bij het zien van Annabell kon ze niets anders doen dan haar begroeten en haar met een glimlach aankijken. Een glimlach die gemeend was, haast gelijk op haar gezicht verscheen bij het zien van de ander. En ze kon er niets tegen doen, dat effect had Anna op haar.

Samen liepen ze richting de motor, waar Demi wachtte met opstappen totdat de ander goed zat en zij vervolgens haar been ook over de motor heen kon slaan. Normaal gesproken had dit gemakkelijk gekund, maar helaas was Demi de klungel die ze was en mede door haar lengte ging het wat moeilijker dan dat ze had gedacht. Hopelijk had het niet opgevallen.
Ze schoof de helm over haar hoofd heen, haar lange, zwarte haren die los over haar rug lagen. Haar nieuwe haar was wennen geweest, maar het was geweldig, deed haar terugdenken aan vroeger.
Nadat ze zeker wist dat de helm goed vast zat liet ze haar armen om de middel van Annabell glijden, die dus ook merkte dat ze konden vertrekken. Demi had zeker een goed excuus om dit te doen en ze vond het dan ook totaal niet erg.
Op de vraag of ze klaar was knikte ze, merkte later pas dat de blondine dat dus nooit had kunnen zien, maar gelukkig maakte het niets uit. Annabell had de gas namelijk al ingedrukt nog voordat zij überhaupt een antwoord had kunnen geven, dus no worries.

De twee waren er zo; het was immers ook niet ver weggeweest. Demi was dan ook van de motor afgestapt – dit ging iets makkelijker dan erop – waarna Annabell dit ook deed. De motor trok Demi omhoog, van haar hoofd af, en schudde haar hoofd even zodat haar lange lokken haast perfect weer over haar schouders vielen. Ze wist niet wat het was, maar negen van de tien keer bleef haar haar precies in model zitten. Je hoorde haar er niet over klagen.
“Oh, nee, is prima.” Antwoordde ze terug terwijl ze de ander een kleine glimlach toewierp. Het idee van een date als deze beviel haar wel, eerlijk gezegd. Plus Roya leek haar een aardige meid, dus dat was zeker geen probleem. Alleen al om het feit dat het een goede vriendin van Annabell was betekende al genoeg, dan zou zij haar vast en zeker ook wel mogen.

Bij het voorstel om te gaan knikte ze, waarna ze ook daadwerkelijk richting het gedeelte van het park liepen waar het allemaal te doen was.
Haar bruine ogen bekeken de omgeving, waardoor ze onbewust wat werd opgefleurd. Alles zag er zo lief en leuk uit, plus ze was hier met Anna, dus ze had hier zeker wel zin in.
Even keek ze naast zich bij het horen van de vrouwelijke stem.
“We kunnen haar wel zoeken? Daarna kunnen we ook nog dingen bekijken, als je wilt.” Nee, de kraampjes gingen niet weg, maar hoe lang Roya bleef was maar de vraag. Vandaar ook haar voorstel.

Misschien.. misschien moest Demi Annabell laten merken dat ze het ook echt daadwerkelijk leuk vond, om hier samen met haar te zijn. Vandaar dat ze wat dichter tegen haar aan ging lopen – ze voelde hoe haar arm langs die van haar gleed – en voorzichtig haar hand vastpakte. Niet ruw, haast of ze te maken had met een breekbaar iets.
Demi had haar ogen voor kort op Annabell gericht, glimlachte onwillekeurig naar haar, waarna ze haar blik weer voor zich richtte. Als ze dit niet wilde, dan had ze dat allang laten merken, toch?
“Weet je waar ergens ze is?” Haar blik was op de blondine gericht, maar doorzocht al snel weer het publiek. Er was zoveel volk, als ze niet wisten waar Roya was werd dat haast zoeken naar een naald in een hooiberg.

Demi begon rustig naast haar verder te lopen, het park in. Tot Annabells enorme opluchting gaf ze aan dat ze het niet erg vond om Roya te zoeken - toen ze haar vriendin en kamergenoot had gezegd dat ze elkaar wel in het park zouden zien had ze er helemaal niet aan lopen denken dat Demi het misschien helemaal niet leuk zou vinden om met anderen tijd door te brengen. Annabell voelde zich dan juist meer op haar gemak omdat ze dan niet de hele tijd leuk hoefde te doen om de ander niet te vervelen, maar wat nou als Demi gewoon met haar alleen wilde zijn?
Maar de brunette glimlachte warm naar haar, en dat stelde haar iets gerust. Eventueel konden ze later gewoon weer met z'n tweeën verder lopen, Roya was hier toch ook met Bryce. Ze glimlachte terug, meer ontspannen dan ze die ochtend was geweest. Bovendien was Roya een superleuk meisje, dus ze hoefde zich daar ook geen zorgen over te maken.
“We kunnen haar wel zoeken? Daarna kunnen we ook nog dingen bekijken, als je wilt.”
Annabell knikte instemmend, precies hetzelfde denkend als Demi. De kraampjes zouden er nog wel even staan, gezien het nog best vroeg was, maar als ze het andere koppel niet snel vonden zouden ze elkaar misschien nog wel eens mis lopen. En zo rond lopen was ook al een goede manier om te kijken welke kraampjes er aantrekkelijk of gewoon interessant uit zagen, dan hoefden ze straks niet overal meer langs en konden ze tijdsnood voorkomen.
'Dat klinkt als een goed idee,' antwoordde ze dan ook om te laten merken dat ze instemde, en wilde net beginnen met rondkijken - met haar lengte was dat niet zo lastig - toen ze Demi's arm langs de hare voelde gaan. Ze keek even om, denkend dat de jonge vrouw haar aandacht wilde, maar een tel later pakte Demi haar hand vast. Ze maakten oogcontact, de brunette glimlachte en Annabell grijnsde onwillekeurig terug. Het was alsof Demi haar gedachten had kunnen luisteren.
Ze kneep eens zachtjes in Demi's hand - die verbazingwekkend zacht was, zeker vergeleken met haar eigen handen - en liep samen met haar verder, langs de kraampjes heen. In de verte kon ze de band al horen spelen; het was wel de muziek die ze normaal gesproken leuk vond, en het vrolijkte haar gelijk meer op; niet dat het Demi die haar hand vast hield overtrof, maar toch. Het kwam aardig in de buurt.
“Weet je waar ergens ze is?”
Annabell voelde Demi's blik even op de zijkant van haar gezicht, maar toen ze haar hoofd naar haar om draaide keek ze net weer weg, haar donkere ogen zoekend over het publiek glijdend. Annabell schudde eerlijk haar hoofd. 'Nee, eigenlijk niet... Ze heeft me een berichtje gestuurd toen ze hier aan kwam, maar ik denk niet dat ze daar nog steeds is.'
Roya ging heus niet op haar wachten, dat had Anna ook niet van haar verwacht. Er waren genoeg leuke dingen te zien en ze was nu eenmaal met Bryce. Maar ze vonden haar wel, daar maakte ze zich weinig zorgen over, en zelfs als ze de twee niet zouden vinden was dat geen grote ramp. Dan was Demi nog altijd hier.
Ze liepen samen door de mensen heen, en Annabell deed haar best om Demi's hand niet los te laten - soms botste ze per ongeluk tegen een schouder aan en moest zich dan snel excuseren maar verder kwamen ze best snel vooruit. Ondertussen probeerde ze over de mensen heen te kijken en al verbazingwekkend snel dacht ze het koppel gespot te hebben, niet veel verderop bij een eettentje.
'Ik zie ze!' Ze keek even grijnzend naar Demi en trok de jongedame toen met haar mee, tot ze bij de twee terecht was gekomen. Nog steeds liet ze Demi's hand niet los maar grijnsde ondertussen breed. 'Hey, Roya!'

Ze waren bij het eettentje blijven staan tot het op was, om in ieder geval een prullenbak in de buurt te hebben. Ondanks het feit dat Roya's broodje ongeveer drie keer in die van Bryce paste had haar vriend alsnog die van hem eerder op. Waar hij het liet was haar een raadsel, maar hijzelf was luchtig van mening dat hij er nog van moest groeien.
Ze gooiden de servetten weg en wilden net een kant op gaan toen Roya een bekende stem hoorde. Ze keek om en zag Anna en Demi hun kant op komen. Ze zwaaide opgetogen.
Anna groette haar toen ze haar en Bryce eenmaal hadden bereikt en Roya glimlachte.
"Hey!"
Ze meende dat zij en Demi elkaar al eens hadden ontmoet op het strand, maar voor de zekerheid stak ze toch maar haar hand uit; het was immers alweer even geleden.
"Hoi- Roya," groette ze haar monter. Ze kon niet ontkennen dat ook nu ze zich wel weer erg gewoontjes voelde tegenover de twee. Beiden hadden natuurlijke, moeiteloze charisma dat ze zelf niet echt had. Onbewust kon ze het toch niet helpen zich af te vragen wat Bryce ervan vond.
Deze echter, groette luchtig en niet veel later gingen zijn ogen alweer over de standjes om hen heen. Hij legde een hand op Roya's schouder.
"Hey- ik ben er zo weer, ik zie dat ze daar kibbeling verkopen."
En weg was hij.
Roya keek naar Anna en Demi.
"Je zou het niet zeggen maar hij heeft net een burger op die bijna groter was dan zijn hoofd." Waar de jongen het liet? Geen idee.

De glimlach op haar gezicht verdween en ze sloot haar ogen, woelde met haar vingers door haar haren, terwijl twee van haar danseressen achter haar kwamen staan. De een ging achter haar staan, de ander voor haar. De danseres voor haar bukte zich door haar knieën, nam een pose aan, terwijl de danseres achter haar ging staan de sluiting van haar jurkje beetpakte en hem naar beneden liet zakken. Het jurkje viel van haar lichaam af en onthulde een strapless beha-achtig shirtje en een zwarte hotpants. Olivia stapte uit het jurkje en gaf een kushandje naar haar danseressen, die het jurkje weer meenamen. Ze liep naar de rand van het podium, ging aan de rand zitten en sloeg haar lange benen over elkaar. Glimlachend keek ze naar de mensen die op de eerste rij stonden, en vlocht haar vingers met die van een jongen in één, die ze herkende als een jongen die vaak in “Escape” kwam. Ze hadden al een aantal keer gepraat, en Olivia vond het een aardige jongen. Ze had zelfs een keer geholpen met het voorbereiden van een verrassing voor de vriend van de jongen, ze had “I Can’t Help Falling In Love With You” gezongen, terwijl ze samen op een romantisch plekje zaten. Heel erg schattig.

Een pianist had plaats genomen achter de piano, en Olivia leunde met haar lichaam wat naar achteren, plaatse haar hand achter zicht en bracht haar microfoon naar haar mond. Op de achtergrond begon een video te spelen, maar Olivia had er geen oog voor. Ze sloot haar ogen en concentreerde zich op de muziek. “I just broke up with my ex, now I’m out here single, I don’t really know what’s next. But I ain’t even trippin’, I’mma chill and sit back, and I know they’ll be coming from the right and the left, left, left. I just broke up with my ex, you’re the one I’m feeling as I’m laying on your chest. Good conversation got me holding my breath and I don’t normally say this but goddamn, you’re the best, best, best.” Olivia opende haar ogen weer en keek naar het publiek, terwijl ze weer door haar haren woelde. Passievol keek ze naar de mensen. “And if it feels right, I promise I don’t mind. And if it feels right, I promise I’ll stay here all night” zong ze verder en liet haar lichaam met de muziek mee bewegen “Just let me lo-o-o-o-o-ve-love you, you. Just let me lo-o-o-o-o-ve-love you, you. Just let me lo-o-o-o-o-ve-love you, you. Just let me lo-o-o-o-o-ve-love you, you.”

Rustig stond Olivia weer op, zong ondertussen verder en zakte ondertussen af en toe naar beneden, waarna ze verleidelijk weer op stond. “As I’m laying on your chest, I’ll be out here thinkin’ ‘bout it, boy, it’s just a guess. But something keeps telling me I’m better than the rest. And I ain’t tryna rush you, but goddamn, I’m a mess, mess mess. And if it feels right, promise, I don’t mind. And if it feels right, promise, I’ll stay here all night. Just let me lo-o-o-o-o-ve-love you, you. Just let me lo-o-o-o-o-ve-love you, you. Just let me lo-o-o-o-o-ve-love you, you. Just let me lo-o-o-o-o-ve-love you, you.”

De muziek veranderde van atmosfeer. Wat eerst nog rustig was, werd nu wat luider en wat meer hip-hop achtig, waar Olivia ook weer meteen op reageerde. Ze stond stil, maakte een sassy pose, terwijl haar twee danseressen achter haar verschenen. “I been here all night, I been here all day…and boy got me walking side to side” Lachend bewoog ze met de danseressen mee. Verdrietige liedjes vond Olivia maar niets om te zingen, bij zingen ging het om zoveel mogelijk plezier maken en dat zou bij dit nummer zeker wel lukken. “I’m talking to ya, see you standing over there with you body. Feeling like I wanna rock with your body. And we don’t gotta think about nothing. I’m comin’ at ya, ‘cause I know you got a bad reputation. Doesn’t matter, ‘cause you give me temptation, and we don’t gotta think about nothing.” Olivia maakte een wegwerpgebaar met haar hand, waarna ze met haar andere hand een persoon die aan het praten was nadeed. “These friends keep talking way too much, say I should give you up, can’t hear them no, ‘cause I….” Olivia begon de choreografie van de danseressen te volgen. “I’ve been here all night, I’ve been here all day and boy got me walking side to side. I’ve been here all night, I’ve been here all day, and boy got me walking side to side…” De danseressen liepen naar de rechterkant van het podium, gingen langs de trap staan, waar iemand op kwam gelopen. “Ladies and gentlemen, boys and girls, I have really special lady for you tonight, show your love, for the queen!” Ze stak haar hand uit naar de vrouw die zojuist het podium was opkomen lopen. Olivia deed een paar stappen naar achteren, begon vrolijk en verleidelijk te dansen op de muziek die de vrouw naast haar zong.

Lichte zenuwen gingen door Chloe heen, terwijl ze door de podiummanager naar het podium werd geleid. Ondanks dat ze vond dat ze er zelf heel erg on fleek uitzag, was het best wel eng om haar debuut op het podium voor zo ontzettend veel mensen te maken. Maar zodra ze het podium opliep, en heel erg lief door Olivia ontvangen werd, kwam ze meteen in haar element. Ja, eindelijk begreep ze het gevoel waar Olivia het over had gehad. Ogen die op haar gericht waren, iets van haar verwachtte. Een aantal geschokte blikken zag ze, die haar duidelijk herkenden en niet verwacht hadden dat ze hier op het podium stond. “Let them hoes know” begon Chloe in haar verse, en de muziek sloeg in. “This is the new style, with the fresh type of flow. Wrist icicle, ride dick bicycle” Een vrolijke knipoog van Chloe op haar gezicht, terwijl ze haar heupen plagend rolde en lachte naar het publiek “Come true yo, get you this type of blow. If you wanna hop on Mendez, I got a tricycle.” Dat was slechts het begin, nu kwam ze pas echt in de goede vibe. Ze liet haar billen vrolijk draaien, straalde zoveel mogelijk fierceness uit. “All these bitches, flows is my mini-me. Body smoking, so they call me young Chloe chimney. Rappers in they feelings ‘cause they feelin’ me, uh, I give zero fucks and I got zero chill in me. Kissing me, copped the blue box that said “Tifanny’s”, curry with the shot, just tell ‘em to call Stephanie. Gun pop and I make my gum pop, I’m the queen of rap, young Olivia run pop.” Lachend stopte ze met haar rap, terwijl ze dansend naar Olivia toeliep.

De muziek stopte en het publiek klapte. Lachend keek Chloe naar de mensen, ze had zich nog nooit in haar leven zo gelukkig en geweldig gevoeld. “Okay, Olivia, all these lyrics about fighting for a boy and stuff are really cute, but there’s more than that” begon ze en ze deed een paar stappen vooruit, terwijl Olivia er een paar achteruit deed. Gelukkig wist het meisje dat er wat ging komen. Chloe was een meisje dat wat te zeggen had, graag haar mening gaf en liet merken hoe ze over dingen dacht. “’Cause to me, the lyrics would make sense if a boy fights for a girl too. You know, in love women and men should be equal. Even in the press and media. But if a girl has a lot of sex, or any sex for that matter, she’s labelled a “slut”. If a man has a lot of sex, he is a king. If a girl talks about sex openly, she should be ashamed. But if a man does that, or in some raps rap about how they fucked “hoes”, “bitches” and all of that stuff he had, he’s a boss.” Chloe slikte eventjes en keek zoveel mogelijk in de gezichten van het publiek. “So what I wanna tell you is that it’s very easy to call a girl “a slut” when you’ve never seen her, or heard her story. Maybe she has a lot of sex, but if that’s with her boyfriend, then why is she a slut? Some people might tell me that having this statement is wrong, but I feel empowered and I try to use my voice for something useful. Being empowered is not the same thing as being a bitch and having something to say is not the same thing as having a bad attitude.”

Met die woorden draaide Chloe zich naar de band en naar Olivia, die haar met een brede glimlach aankeek, omdat ze wist dat het meisje haar woorden volledig zou supporten. “Having that said….” begon ze en liep heupwiegend naar de band toe, waarna ze weer naar het publiek draaide “…it’s time for a female, and ofcourse LGBT, empowering song. A song we’ve worked on for very long, and I couldn’t be prouder of the result.” De muziek begon te spelen, Chloe zakte door haar hurken en keek passievol het publiek in. Ze liet haar hand op haar knie rusten, bracht haar andere hand met de microfoon naar haar mond. “I’ll be back at eleven, you just act like a peasant. Got a bow on my panties, because my ass is a present. Yeah, it’s gooder than Meagan, you look good when you’re beggin’. I be laughing when you begging me to just put the head in. Let me sit on your face, it’s okay, you can play with it. When I’m bouncing, it chill out, and you don’t make a mistake with it.” Lachend draaide zich naar Olivia, begon met haar heupen te draaien. “Let me see what you workin’ with, if I’m ridin’, I’m murkin’ it. Slow grindin’, I’m twerkin’ it, yeah, I bagged him, I Birkin’d it” rapte Chloe verder “Slay the chorus, Olivia.”

Solance had het zich gemakkelijk gemaakt. Ze waren, zoals het idee was, wat achteraf gaan zitten en de grootste menigte bleef uit hun buurt. Mensen die vanuit een andere richting kwamen, kwamen veelal wel een soort van in de buurt van hun kleedje, maar niemand had werkelijk de behoefte zich tot hun te richten. Riot merkte op dat hij niet had verwacht dat het vandaag zo druk zou zijn, wat een glimlach, die verborgen ging achter haar hand, opriep bij Solance.
"Nee, ik denk dat we anders een andere plek hadden gekozen." Ze wachtte tot Riot helemaal comfortabel zat en luchtig ging ze tegen hem aan zitten. Haar hoofd rustte uiteindelijk op zijn schouder en haar ademhaling ging gelijk op met die van hem. Dit was haar rustpuntje in het leven; hij. Ze had geen idee hoe ze zonder hem zou afkunnen. Zonder hem was er geen rustpuntje.
Patrick was af en aan aan het bedelen om voedsel, dan huppelde hij met Gypsy enkele meters verderop, dan lag hij aan hun voeten en dan rolde hij eens in het gras. Maar al met al had Patrick het er maar druk mee.
Na tien minuten dollen begreep hij eindelijk dat dit een plekje was waar ze wat langer zouden zitten. Hij plofte naast Solance neer, die haastig een bordje wegtrok omdat hij er geen boodschap aan had of er nou wat meer of minder haren aan zouden zitten.
Echter kwam er op een gegeven moment een klein meisje met een jongen aan haar hand aangelopen. De gelijkenis met Rosie was haar iets te groot. Het meisje trok zich los en rende haast op Patrick af. Patrick, die een lange tijd met een meisje die groter dan dit meisje was, had geleefd, beantwoordde haar enthousiasme met een kwispelstaart en een natte tong. Het meisje kraaide van enthousiasme en blijheid en Patrick maakte een piepgeluidje. Ongemerkt had Solance Riot vastgepakt. Het was dubbel. Het was voor haar heerlijk om te zien dat haar hond zo goed overweg kon met kinderen, maar de gelijkenis met Rosie was voor haar zwaar.
Uiteindelijk was het meisje klaar met kroelen, stak haar vermoedelijke broer zijn hand op, knikte even en nam haar weer mee. Een tijdje was het rustig, tot ongeveer een halfuur later de jongen weer voor hen stond, in paniek, of ze toevallig zijn zusje hadden gezien.

Riot keek met een frons op toen de jongen van eerder weer voor hen stond; kennelijk was hij zijn zusje kwijt. Riot schudde zijn hoofd. Nee, niet gezien.
Zijn arm lag losjes om de schouders van Solance, maar hij was verre van ontspannen op dit moment. Dit kwam niet alleen door de drukte. Terwijl de jongen hen aansprak, zag hij namelijk vanaf de bosrand drie figuren hun kant op komen.
De blonde jongen zei niets. Hij wilde Solance niet meer van streek maken dan strikt noodzakelijk, maar had een slecht gevoel over de situatie.
Het waren de drie van eerder, de drie die ook bij de ingang hadden gestaan en direct vertrokken waren toen hij arriveerde.
Al snel bereikten ze het kleed. Nu kon Riot niet langer doen alsof er niets aan de hand was.
"Wat?" vroeg hij bot.
Een van de drie gebaarde met zijn hoofd.
"Kom effe mee, we moeten even praten," zei hij, zijn toon licht uitdagend. Riot zag een klein eindje verderop, waar ze vandaan waren gekomen, twee scooters aan de bosrand staan. Die had hij niet aan horen komen, gek genoeg. Aan de hand meegenomen wellicht?
"Fuck dat," was Riot's antwoord. Aan zijn stem was al te horen dat hij boos begon te worden. Zijn hand was van Solance' schouder gegleden en hij was langzaam opgestaan; het naar de drie omhoog kijken voelde niet prettig namelijk. Op gelijke hoogte voelde hij zich al een stuk zelfverzekerder.
Een van de jongemannen wierp een blik op Solance.
"Weet je heel zeker dat je niet even mee wil komen? Lijkt me beter voor haar."
Riot voelde zijn zelfbeheersing wegglippen. De aandrang om degene die het laatst had gesproken aan te vliegen was zeer, zeer moeilijk te beheersen.
"Laat haar erbuiten!"
Als hij heel eerlijk was wist hij niet eens exact waar dit om ging. Er waren zat mensen die hem niet mochten, zat mensen die hij tegen zich in het harnas had gejaagd; het kon van alles zijn. Hij herkende ze, en wist dat hij er wel eens mee aan de stok had gehad, maar erg gedetailleerd stonden dergelijke situaties vaak niet in zijn geheugen gegrift.

Riot zei dat hij het meisje niet had gezien en ook Solance moest helaas een negatief antwoord geven. De jongen droop af en fladderde verder het terrein over. Solance wou haar aandacht op Riot vestigen, maar een bepaalde spanning in zijn spieren maakte dat ze een andere kant op keek. Drie mannen naderde hen en Patrick trok zijn lip op. Zijn nekharen gingen overeind staan. Met het feit dat ook Riot voelbaar niet op zijn gemak was, maakte dat een grote angst over Solance heen dwaalde. Wat wilden deze kerels van hem?
De mannen wouden hem mee hebben, maar Riot had daar allesbehalve zin in. Solance gleed in stilte naar Patrick toe en probeerde de hond zijn angst te temperen. Ook Gypsy kwam naar haar toe en ze zat met de twee honden in haar armen. Zij zocht troost bij hun, de honden troost bij haar. De spanning tussen Riot en de mannen was merkbaar en de toon waarop gesuggereerd werd dat zij er maar beter buiten gelaten kon worden, stond haar alles behalve aan.
Riot bastte dat ze haar erbuiten moesten laten en Solance legde nu een hand op zijn been, om zichzelf te vergewissen van zijn aanwezigheid. Ook om heel even hem haar gerust te laten stellen, want ze vond die hele houding van die mannen maar niets en ze was oprecht bang. De toon was verkeerd.
Ze wou tegen Riot zeggen dat hij in de drukte moest wezen. Want daar zou hij het veiligst zijn. Ze wist alleen niet wat ze moest zeggen en of ze zich wel ermee moest bemoeien.
"We kunnen kijken of ze gepofte kastanjes hebben," opperde Solance zachtjes.

"We kunnen kijken of ze gepofte kastanjes hebben."
Hij hoorde de woorden wel, maar zijn blik bleef strak op de mensen voor hem gericht. Hij vertrouwde de situatie niet en liet zijn aandacht niet verslappen. Een schoot in de lach.
"Volgens mij heeft je vriendin ze niet allemaal op een rijtje," grinnikte hij en dat was de opmerking die de spreekwoordelijke druppel was. Zelf beledigd worden ging Riot al nooit zo goed mee om, maar zijn vriendin liet je er helemaal buiten als je wist wat goed voor je was.
Echter, er was Riot iets ontgaan. Het was hem ontgaan dat twee van de jongens hun handen zelfs niet uit de voorzakken van hun hoodies haalden toen hij naar voren schoot, niet meer voor rede vatbaar. Het was hem ook ontgaan dat er duidelijk iets in de voorzakken zat.
En daarom zag hij ook niet aankomen wat precies op datzelfde moment zou gebeuren.
Twee oorverdovende knallen schalden over het terrein. Op de mensen bij de podia na, was de kans groot dat het voor bijna iedereen te horen was. Bijna direct daarna volgden nog twee knallen, even hard als de vorigen. Even hoorde Riot niets en het enige wat hij kon bevatten was dat hij wel heel plotseling in zijn bewegingen was geremd.
Hij kwam tot stilstand, terwijl de jongens het op een lopen zetten, richting de bosrand. Hij keek omlaag. De eerste paar seconden voelde hij niets, maar toen, vrijwel tegelijk met het moment waarop hij het bloed in grote vlekken op zijn T-shirt zag verschijnen, kwam de pijn, zo intens dat hij op zijn knieeën zakten en er een schreeuw uitkwam die hij onmogelijk tegen had kunnen houden.
Verbijsterd probeerde hij de schotwonden te bedekken, met een wanhoop die hij nog nooit eerder had gevoeld.
Er zat er een vlak boven zijn heup, twee in zijn buik en de vierde moest hem hebben gemist. Maar de drie die raak waren waren genoeg om het bloed met duizelingwekkende snelheid uit zijn lichaam te pompen. Het voelde afschuwelijk warm.
Ergens begonnen mensen te gillen. Riot's ademhaling ging jachtig en hortend en nog steeds probeerde hij de drie gaten in zijn lichaam dicht te houden met zijn handen, die inmiddels glansden van het bloed. Het was zinloos, maar dat drong niet tot hem door. Hij hoestte en voelde paniek opborrelen. Ging hij dood? Dat kon niet. Hij had zoveel bizarre dingen overleefd. Hij weigerde eraan toe te geven, vocht tegen de duizeligheid, maar tevergeefs.
Solance. Was zij in orde? Was ze ook geraakt? De gedachten in zijn hoofd waren een chaotische puinhoop die steeds oncontroleerbaarder en waziger werd.
Een hond blafte verwoed en . Sirenes in de verte. De pijn was misselijkmakend en zweetdruppels vormden zich op zijn huid. Hij zakte verder ineen in het gras.

"Volgens mij heeft je vriendin ze niet allemaal op een rijtje," zei er eentje nadat hij in de lach was geschoten. Solance beefde. Ze had het alleen gezegd zodat ze naar mensen toe konden gaan, dat ze bij anderen konden zijn. Onder de mensen. Niet onder hun grille blikken. Niet onder hun bloeddorstige ogen. Maar had ze maar niets gezegd. Had ze maar gezwegen. Had ze zich er maar niet mee bemoeid.
Riot schoot naar voren, in een vlaag van woede, in een waas van -
Maar niets, geen waas, geen vlaag, kon voorkomen wat er nu gebeurde. Luide schoten klonken en Solance verstijfde. Het was alsof haar hart ter plekke ophield met kloppen. Alsof -
Haar brein wilde het niet opnemen. Wou het ontkennen. Er klonken meer schoten. Er kwam een geluid uit haar mond, eentje die ze niet thuis kon brengen. Er stroomden tranen over haar wangen waarvan ze het niet eens zelf doorhad. Zijn schreeuw ging gepaard met de hare. Ze ging naar hem toe, sprong naar hem toe. De paniek in zijn ogen waren weerkaatst in de hare.
"Nee, nee nee nee nee" snikte ze zachtjes, fluisterde ze haast, alsof het ontkennen het minder waar maakte. Haar handen duwde op de wonden die hijzelf met zijn eigen handen niet genoeg kon bedekken. Ze trilde over haar hele lichaam. Patrick en Gypsy waren in alle staten. Drentelde om de jongen en het meisje heen. Kwamen niet te dicht in de buurt. De geur van bloed was bedreigend. De paniek te groot. Omspringgedrag. Gegaap - stress - en gekrab achter hun oren. Haar hoofd ging naar de zijne toe.
"Het komt goed, Riot, het komt goed," beloofde ze, terwijl de snelheid waarmee zijn bloed zijn lichaam verliet, verraadde dat het allesbehalve goed ging komen. Zij, onder het bloed, drukte haar lippen op zijn voorhoofd, ze huilde zonder geluid, bleef duwen, tegen beter weten in.
"Ik hou van je, ik hou zoveel van je," fluisterde ze. "Blijf bij me, blijf bij me." Alsof een keer zeggen niet voldoende was.
"Het komt goed." Waarom bleef ze het herhalen? Was het voor zichzelf? Was het om hem gerust te stellen? Ze hoorde niets meer om zich heen en het enige wat ze voelde was zijn hartslag. Met elke slag een nieuwe guts bloed. Het was teveel, ze wist het, ze voelde het in zich, maar ze wou het niet voelen. Niet haar hele leven. Haar hart. Hij was haar hart. Hij was alles wat ze had. Een pijnlijk besef kwam kort omhoog, borrelde omhoog in een hysterische snik die ze onderdrukte met nog meer 'het komt goed's. Wat een fucking onzin.

Het ene moment had hij lachend staan praten met wat bekenden, het volgende moment klonken er vier harde knallen en voelde Johnny het bloed uit zijn gezicht wegtrekken. Mensen begonnen in paniek te raken. Massaal haastten ze zich naar de uitgang. Even wilde hij erachteraan, terwijl de paniek hem ook greep, maar wat als er iemand was geraakt?
En dus begon hij te rennen. Niet naar de uitgang, maar door de massa heen, in de richting waar het geluid vandaan was gekomen. Blaffende honden. Iemand schreeuwde.
"Opzij!- Laat me erdoor!" Het was alsof hij tegen de stroming van een rivier in probeerde te zwemmen.
Maar toen was hij erdoor, zich amper realiserend hoe roekeloos hij eigenlijk was, en hij zag ze. Een jongen die duidelijk was geraakt en een meisje dat helemaal in paniek was. Johnny vloekte gedempte en sprintte weer verder. Hij vertraagde toen zijn pas, tot hij bij ze was, waarna hij zich op zijn knieën liet vallen, naast het tweetal.
Hij had amper verstand hiervan, maar waar hij vandaan kwam waren schoten geen vreemd geluid, wat wellicht de reden was dat hij niet helemaal overstuur was bij het zien van al dat bloed. Een klein stemmetje in zijn achterhoofd zei hem dat het te laat was, dat hulp nooit op tijd kon komen. Maar hij probeerde het toch maar, met de moed der wanhoop.
"Druk blijven houden!" instrueerde hij, moediger dan hij eigenlijk was. Een paar mensen stonden inmiddels te kijken. Iemand filmde.
"Bel 999!" riep hij over zijn schouder. Iemand riep terug dat dat al gedaan was. Goddank. Misschien waren ze nog op tijd! Ook hij probeerde uit alle macht het bloeden te stelpen. De handen van de jongen waren inmiddels al langs zijn zij gevallen.
"Volhouden man," mompelde Johnny. "Ze zijn er zo, voor je het weet ben je weer op de been." Maar hij geloofde de woorden zelf niet. Het ging te snel. Hij verloor teveel bloed. Opnieuw wierp hij een blik over zijn schouder, radelozer dit keer.
"Iemand hier een EHBO diploma?!"
Zijn handen en kleren zaten inmiddels onder het bloed en hij werd banger en banger dat het niet meer goed zou komen.
"Kom op!" bromde hij tussen opeengeklemde kaken door. "Nog heel even."
De sirenes klonken dichter en dichter bij en in de verte kon hij door de takken heen de zwaailichten al zien. Zijn blik ging gehaast van de jongen naar de lichten. Kon iemand zoveel bloedverlies overleven?

Dat Solance druk op de wonden uitoefende vernam hij amper; de pijn was zo intens dat de druk voor Riot al geen verschil meer maakte, maar haar stem, ook al kwam hij van ver weg, drong nog wel door. Het kwam goed, zei ze. Hij wist het niet. Was dit hoe sterven voelde? Hij kon het nog steeds amper bevatten. Dit kon niet. Hij had botbreuken overleeft, gevechten, de wreedheid van Akira; hoe kon het dan zo snel ineens over zijn? Hoe kon hij nu ineens van Solance gescheiden worden?
"Ik hou van je, ik hou zoveel van je."
De woorden drongen maar langzaam door. Hij wilde iets zeggen, maar zijn geest werkte niet mee. Iets anders dan een kreun van pijn kwam er niet meer uit. Hij had willen zeggen dat hij ook van haar hield, dat ze zich geen zorgen hoefde te maken.
"Blijf bij me, blijf bij me."
Hij had hetzelfde tegen haar kunnen zeggen. Op dit moment waren haar vage silhouet en haar stem het enige vertrouwde waaraan hij zich nog vast kon klampen. Echter, die stem leek ook van steeds verder weg te komen. Er trok een rilling door hem heen. Hij had het zo koud. Er was nog een stem bij gekomen, een onbekende.
Riot reageerde er niet eens meer op. Zijn handen waren langs zijn lichaam in het gras gevallen, dat inmiddels ook bevlekt was met bloed. Zijn bloed.

Schoten, alert keek hij op. Zijn donkere ogen zochten naar de plek waar het vandaan kwam. Om hem heen begonnen mensen te rennen. Paniek was het eerste wat er door de hoofden van de mensen suisde en zo ook bij Eve. Net voordat ze uit het zicht verdween, greep hij haar bovenarm vast. Hoeveel schoten waren het? Vier, hij vroeg zich meteen af van hoeveel mensen het af kwam. Hoeveel mensen waren het die een geweer bij hadden? Uruha voelde het geweer op zijn lichaam drukken en hij was opgelucht dat hij het bij had. Wie had verwacht dat er zoiets gebeurde.
Uruha stond stevig met zijn voeten in het gras, terwijl hij Eve tegen zichzelf aan had getrokken en af en toe moest hij zichzelf tegenhouden om niet te vallen omdat iemand tegen hem aan beukte. Hij wist dat het slimmer was geweest om gewoon mee te rennen, maar dat was niet iets wat hij wilde doen. Het veld was leeg en een groepje viel hem op. Enkele zaten op de grond en mobieltjes in de hand van de omstanders. Daar was iets gebeurt. Hij liet Eve los om naar hen toe te lopen, kwam hij iemand tegen die aan het filmen was, duwde hij deze ruw aan de kant. Veel bloed en Uruha zuchtte.
"Ziet er niet goed uit." Was het eerste wat hij zei met een frons op zijn gezicht. Hij keek om zich heen, waren de mensen er nog die hadden geschoten?
Eve duwde hem tegen zijn rib aan en keek hem als verbaasd aan. Hoe kon hij zoiets zeggen!
Uruha deed zijn leren jack uit en legde deze over de jongen heen, over de handen van de andere twee.
"Druk blijven houden en hij moet op temperatuur blijven." Het was belangrijk dat zijn lichaamstemperatuur niet al te veel zakte.
"Waar zijn de hufters?" Iemand die een ander in deze drukte schoot, was niks waard. Andere hadden gewond kunnen raken. Zijn revolver had hij tussen de rand van zijn broek zitten en omdat zijn blouse eroverheen zat, was het enkel raar om te zien dat er een bult zat.
"Dat is niet wat hij bedoelt." Zei Eve en keek woedend naar Uruha. Hoezo vroeg hij zoiets? Daarbij had hij ook de eigenwijze blik in zijn ogen alsof hij werkelijk achter de gasten die hadden geschoten aan zou gaan. Hij had zijn hand op de rand van zijn broek liggen, zo kon hij snel bij zijn eigen geweer als dat nodig was.

Solance was ineens niet meer alleen. Mensen kwamen bij haar, bij Riot. Een jongen drukte zijn handen tegen de wonden aan en Solance wou uithalen naar hem. Alsof hij er ook maar iets aan kon doen. Maar hij duwde, net als zij, tegen de wonden aan en probeerde het bloeden tegen te gaan. Ze kon niet boos zijn, niet op hem. Tranen rolden genadeloos over haar wangen, ze probeerde moedig te zijn. Haar haren plakten tegen haar wang. Er waren zoveel mensen om haar heen, maar de enige die er toe deed, leek te sterven in haar armen.
Er kwamen geluiden uit haar mond. Geluiden die klonken alsof ze zelf stierf vanbinnen. Riots ogen werden wazig, alsof hij het niet meer zag. Ze voelde hoe het bloed steeds minder krachtig tussen haar handen doorsijpelde en het was teveel, het was -
Een snuit tegen haar schouder maakte dat ze brak. Ze weigerde Riot los te laten, weigerde haar handen van haar plek te brengen. De enige steun in haar leven buiten Riot om was de hond, Patrick en nu zijn beste makker, Gypsy, die jankend aan de andere kant van Solance zat.
Er kwamen steeds meer mensen en ze was zo eenzaam. Haar ademhaling ging van hysterisch naar ronduit paniekaanval toen er steeds minder leven in Riot zat. Ze kon niets meer uitbrengen, behalve snikkend over hem heen hangen, behalve haar handen op de juiste plaats duwen.
"Nee, nee, nee, nee, nee" fluisterde ze, langzaam haar hoofd aan het verliezen.
"Riot, laat alsjeblieft weten dat je er nog bent," snikte ze wanhopig. Maar alles werd steeds minder. De hoeveelheid bloed, zijn ademhaling, zijn hartslag, het licht in zijn ogen.
"Riot," fluisterde ze, haar stem niet in staat om harder te zijn dan gefluister. "Laat me niet alleen achter. Riot, alsjeblieft..." Ze voelde dat het geen nut meer had. In haar hart wist ze het. Snikken liet ze haar hoofd tegen zijn borstkas rustten. Niets anders dan de tranen. Alleen de tranen. Haar aandacht ging niet naar de omgeving, maar probeerde zijn laatste ademhaling te horen.
"Ik hou van je," fluisterde ze, niet eens zeker of hij het nog zou horen. Het deed zo'n pijn. Waarom Riot. Waarom hij? Haar hoofd tolde van de vragen, maar haar hart deed teveel zeer. Ze kon niet eens denken, ze kon alleen voelen. En alles wat ze voelde was pijn en een afschuwelijke wanhoop. Wie was zij zonder Riot?