But who knew this day wasn't like the rest? [open voor iedereen]

Het busje reed ruim op tijd richting het park. De festiviteiten waren al langzaam op gang gekomen, maar de band zou pas rond de middag spelen.
Het was heerlijk weer en van wat Kael had gehoord zou er aardig wat volk op de been zijn. Hij had dan ook de hele reis bijna continu een opgewonden grijns op zijn gezicht. Ze zouden verdomme wel eens even een goede indruk achterlaten.
De bus passeerde een van de ingangen van het park, waar een groepje nogal shady figuren stond, dat niet het soort leek dat zich met dit soort evenementen bemoeide.
Aan een oogopslag had Kael genoeg om instinctief te weten dat die drie weinig goeds in petto konden hebben.

Maar ze reden alweer verder, naar de ingang achter het podium.
Het busje stopte en Kael en de andere bandleden stapten uit. Een stuk of tien mannen waren nog druk bezig de laatste hand aan het podium te leggen. Tussen geparkeerde auto's door kon Kael de standjes al zien die overal in het park stonden deze week. Er hingen allerlei geuren in de lucht, en hij nam zich voor om na hun optreden eens rustig alles bij langs te gaan.
Hij draaide zich om naar de anderen.
"Zin in?" zei hij met een brede grijns.
Een half uurtje, dan zouden ze beginnen. Hij moest zich inhouden om niet aan zijn telefoon te zitten, want hij had zowel Rowan als Paul platge-appt en hoopte dat het tweetal zou komen.
Hij haalde een hand door zijn haar. Hij was een en al adrenaline, maar niet echt nerveus. Het was meer dat hij er ongelooflijk veel zin in had; hij was in zijn element op dat podium, met alle ogen op hen gericht.


(Okay, er is dus een soort fair in het park met kraampjes en dat soort dingen, en een bandje, die van Kael en Jess.)

Niet iedereen was op de hoogte van de fair. Riot bijvoorbeeld, had geen flauw idee. Anders zouden hij en Solance waarschijnlijk wel een andere dag hebben gekozen voor een sfeervolle picknick.
Op de tafel stond een tas met daarin eten, drinken en een kleed. De honden bewogen al druk door de keuken, voelend dat er iets bijzonders aan zat te komen. En gelijk hadden ze.
De witblonde jongen stond tegen het aanrecht geleund met een glas water in zijn handen. Zijn haar zat wat verward, maar zijn gelaat was ontspannen, en zijn lichaamstaal ook. Hij droeg een loszittend wit T-shirt en een redelijk nieuwe spijkerbroek, met eveneens nieuwe gympen eronder. Erg lang zouden die waarschijnlijk niet zo keurig zijn, maar voor nu zag Riot DiRosilia er zowaar even uit als een gewone jongen die gewoon iets gezelligs met zijn vriendin ging doen.
Hij nam een slok water en keek naar Solance. Ze leek niets in de gaten te hebben. Zijn blik bleef hangen op haar haar, en dan vooral hoe het bewoog als zij bewoog.
De laatste tijd gingen dingen verrassend goed. Hij was goed in zichzelf wegcijferen, en realiseerde zich daarom eigenlijk recent pas hoeveel beter hij in zijn vel zat. Niet dat alles nou okay was, maar hij had het gevoel dat als dit zo door ging, hij het verleden misschien ooit nog wel eens achter zich zou kunnen laten.
Er waren wel wat minpuntjes de afgelopen tijd - zo had hij in de laatste paar weken wel vrij vaak ruzie gehad met dezelfde mensen, wat een van hen op de eerste hulp had doen belanden - maar uiteindelijk woog het niet op tegen hoe goed hij zich voelde wanneer hij gewoon thuis was met Solance.
Gypsy sprong tegen hem op en hij verzette zijn aandacht op de hond, die hij achter diens oren kriebelde. Zijn gevoel zei hem dat ze de honden aan het eind van de dag vermoedelijk in bad konden doen. Er waren vijvers in het park, en bij vijvers hoorde modder, en bij modder hoorden Gypsy en Patrick. Onlosmakelijk.
"Zullen we gaan?" zei hij uiteindelijk, het nu lege glas wegzettend op het aanrecht. Dat kwam vanavond wel weer.

"Vol gespamd" was een juiste benaming voor de huidige status van Rowans telefoon toen hij deze uit zijn tas haalde. Zo'n 23 gemiste berichtjes, van "Kael ♥" wel te verstaan, en niet veel later kwam hij er achter dat Paul precies hetzelfde had.
'Je weet nooit of hij in de problemen zit of gewoon enthousiast is tot je de berichtjes opent,' had hij wat grappend tegen hun kamergenoot gezegd, die gelijk had geantwoord dat ze zich pas zorgen hoefden te maken op het moment dat ze niets meer van hem zouden horen, waar wel een kern van waarheid in zat.
Van de berichtjes kon hij opmaken dat het de bedoeling was dat ze op tijd in het park moesten zijn, omdat ze anders Kael, Jess en de rest van hun band zouden missen. Het was een prachtige lentedag, waarschijnlijk één van de eerste mooie, warme dagen die ze dit jaar hadden gehad, en er werd dan ook gelijk gebruik van gemaakt. Toen Rowan eenmaal van huis ging en op zijn gemak het park in wandelde - hij was zeker een uur te vroeg - waren er genoeg mensen die er al rondliepen, vrolijk pratend terwijl sommigen van hen hun eigen kraampjes nog aan het opzetten waren.
Op een gegeven moment, iets verderop, bleef de jongeman even hangen bij een kraampje vol met oude schilderijtjes in roestende lijstjes, die werden aangeboden voor enkele ponden per stuk. Sommigen waren oprecht mooi, terwijl anderen zo erg verouderd waren dat ze nauwelijks dat beetje geld waard waren.
Na toch maar niets gekocht te hebben (hij kon zijn geld beter aan iets besteden wat hij ook echt mooi vond) liep hij verder. Hij had namelijk al gezien dat er wat verderop een podium stond, en het was overduidelijk dat hij daar zou moeten zijn als hij Kael niet mis wilde lopen. Er was echter nog niemand, wat niet zo vreemd was gezien hij toch echt te vroeg aan was gekomen.

Het was een dag niet helemaal gewoon als andere dagen. Dit uitje stond al een tijdje op de planning maar was er vooral vanwege het weer niet van gekomen. Vandaag was het goed weer en konden ze rekenen op een zonnige dag en Solance had er zin in. Haar humeur was niet meer te breken en ze had eigenlijk al de hele tijd uitgekeken naar dit uitje.
Het was de laatste tijd voor haar niet zo lekker gegaan. Ze was weer in een dipje geraakt en had haar vrijwilligerswerk 'on the hold' gezet, om zo alles even weer op de baan te krijgen. Het kostte haar teveel tijd en energie om het vrijwilligerswerk te kunnen. Het enige wat ze nog zo nu en dan deed was helpen bij Pasqual op de stal. De beginners begeleiden bij het zadelen, meelopen bij de kinderen in de lessen als dat nodig was. En oké, goed, ze kwam nog wel bijna iedere dag even in het asiel en deed dan kleine klusjes, zoals honden beweging geven en indien nodig aandacht. Dat trok ze wel. Maar ze maakte geen lange dagen meer, puur omdat het haar teveel was geworden.
Dit uitje maakte een hoop goed. Niet dat er ook maar iets was voorgevallen tussen haar en Riot, absoluut niet zelfs! maar ze hadden gewoon de laatste tijd weinig de kans gehad iets samen te ondernemen. Riot had het lekker druk gehad met zijn werk en dat was heel fijn, maar Solance zag hem natuurlijk het liefste 24/7. En als hij dan thuis was had ook Solance er een hele dag opzitten die met die buien van haar wat uitputtender waren, dus dook ze al gauw hun bed in en had ze niet echt meer de tijd om even quality-time met Riot te spanderen. Al was het alleen al kwaliteit om tegen hem aan te kunnen kruipen 's nachts. Maar goed. Op deze manier even tijd met hem doorbrengen was het beste.
Riot stelde voor om te gaan en ze glimlachte breed naar hem.
"Laten we dat doen." Ze richtte zich op de honden. "Kom op jongens, we gaan." waarmee ze met die tekst haar en Riots weg inzette richting het park.
In het park was het niet zo rustig als ze had gehoopt en bij het naderen van het park werd ze al onrustiger. De honden zouden niet zomaar weglopen, daar kon ze van op aan, maar het rumoer en de geluiden - van een soundcheck? - maakte dat ze enigsinds ongerust werd. Dit waren niet de geluiden waar ze helemaal op gehoopt had. Maar wie weet viel het mee. Toen kwam alles in beeld. Kraampjes. Een podium. Ze waren op een fair aanbeland. Het was nog niet druk en ze waren er nu toch. En ze hadden deze dag al gepland.
Ze wendde zich tot Riot.
"Zullen we een andere plek zoeken of gaan we ergens achteraf zitten dat we wel wat kunnen horen en zien, maar niet in de drukte zitten?"

Ze kwamen aan bij het park, waar het een en al festiviteit bleek. Onbewust was Riot direct een heel stuk minder ontspannen. Hij hield nog steeds niet van mensenmassa's. Absoluut niet. Het gaf hem een beklemmend gevoel, alsof hij elk moment alert moest zijn, mocht er iets gebeuren. Solance richtte zich tot hem.
Het liefst zou hij rechtsomkeert gemaakt hebben, maar vanaf hier naar een van de mooie locaties buiten de stad was toch echt nog een pittig eind lopen, en hij wilde haar niet de picknick ontnemen.
"Achteraf is goed," zei hij daarom.
Ze betraden het terrein, maar bij de ingang waar ze langs gingen stond een groepje van drie man - stuk voor stuk vrij onguur en voor Riot vrij bekend - die direct in beweging kwamen toen Riot oogcontact maakte, al was het gelukkig bij hen vandaan in plaats van naar hen toe.
Hij keek ze kort na, maar liep toen verder het terrein op. Het grootste deel van het park was inderdaad druk, maar tegen de rand van een klein stukje bos aan was het nog erg rustig, op een ouder stel en twee vriendinnen na.
Riot pakte Solance' hand vast, met een vanzelfsprekendheid die er een jaar of anderhalf terug nog niet was geweest.
Hij liet zijn blik over de mensen gaan en hoewel hij geen enkele massa leuk vond kon hij niet ontkennen dat de sfeer hier redelijk ontspannen was. Kinderen liepen rond met suikerspinnen, kraampjes verkochten allerlei veelal handgemaakte spulletjes en het klonk alsof er een bandje aan het opwarmen was.

Aan de rand van het stukje bos spreidde Riot het kleed uit, waarna hij de tas erop zette en er zelf naast ging zitten, met zijn rug naar de bomen. De band was hier nog vaag te horen en hij ontspande weer wat. Gypsy kwam direct naast hem liggen en plaatste zijn kop op Riot's schoot, die het dier afwezig kriebelde. Zijn gedachten waren nog even bij het drietal dat bij de ingang had rondgehangen. Je wist maar nooit wanneer dergelijk volk met versterking kwam, en dat zou een middagje picknicken niet echt ten goede komen.
Maar misschien viel het wel mee. Hij hoopte dat Solance er niet al teveel van gemerkt had. Hij hield er niet van om dingen voor haar achter te houden, maar ze had de gewoonte zich vrij snel zorgen te maken om hem.
Het was ook daarom dat hij haar nooit had verteld van het incident bij de treinen bijvoorbeeld, met het meisje die voor een ander aan werd gezien. Zelfs Riot was intelligent genoeg om wel in te zien dat hij Solance er geen plezier mee deed door haar te vertellen dat er in zijn directe richting was geschoten. De gekneusde arm die hij aan dat hele avontuur had overgehouden had hij maar afgedaan als een freerunning ongelukje.
Hij ging verder met het uitpakken van de tas. Ze hadden niet verschrikkelijk veel mee, maar dat gaf niet zoveel. Voor Riot was het samen met haar in de buitenlucht zijn doorslaggevender dan de snacks in de tas. Zo'n keukenprinses was hij toch al niet.
"Had geen idee dat er iets was vandaag," merkte hij op, in de richting van de fair turend.

Kael keek verbaasd op toen Jess hem bij de anderen wegtrok. Hij had een beetje tussen de geparkeerde wagens door staan turen of hij Rowan al ergens zag, maar richtte zich nu op het meisje voor hem.
Hij knipperde met zijn ogen. God, dat had hij niet zien aankomen. Hoe ging hij hiermee om? Hij glimlachte even.
“Geen zorgen, het gaat echt helemaal goedkomen,” zei hij zelfverzekerd. “Je doet het super goed, dat weet je toch? En als het echt niet gaat zorg je gewoon dat je een beetje achter mij of Geoff gaat staan, is dat wat?” stelde hij toen voor.
Hij kon zich maar moeilijk een voorstelling maken bij haar podiumvrees, aangezien hij zelf ongeveer het tegenovergestelde had, maar hij had wel met haar te doen.
Een man kwam naar hen toe.
“Eerste soundcheck is klaar, maar jullie moeten de boel zelf nog even controleren, nu,” zei hij gehaast. Kael knikte en keek weer naar Jess.
“Gaat het allemaal lukken denk je?” vroeg hij toen, haar even bij haar schouders pakkend. Ze kon het wel, daar was hij van overtuigd. Ze moest dat alleen zelf even doorkrijgen, daar zat ‘m het pijnpunt. Maar hij had er vertrouwen in. Ze had wat tijd nodig, gokte hij, maar dat gaf niets.
De anderen begaven zich al richting het podium, lachend om iets wat Kael zo snel niet had verstaan. De sfeer binnen de band was in ieder geval goed.

“Wat bedoel je, er wordt hier geen alcohol geschonken? Bedoel je op deze hele kermis?” Alaska haar wenkbrauwen schoten omhoog. De jongen achter het barretje haalde zijn schouders op. “Ik heb geen idee of dat ze hier alcohol schenken, alleen bij dit barretje niet.” Dramatisch zuchtte Alaska. Zonder de jongen nog een blik waardig te keuren, liep ze heupwiegend weg. Wat een fiasco was dit. “Go to the fair, ‘cause it’s your day off” they said. “It’ll be fun” they said. Nou, als er geen alcohol hier werd geschonken, dan was Alaska al weer heel gauw weg van dit feestje. Toch genoot ze wel van de aandacht die ze hier kreeg. Het publiek dat hier rond liep was wel redelijk normaal gekleed, en Alaska viel wel heel erg op met haar outfit. Haar blonde lange pruik viel langs haar lange lichaam, waar ze bovenin een bandana had. Ze had een grote zonnebril op haar gezicht gepland, en slechts een zwart t-shirt aan met daaronder een panty en enorme zwarte stiletto hakken. Ze leek eerder een zusje van de Olsen twin die net een dagje uit rehab kwam, dan op een daadwerkelijke drag queen. But so what? She was still a rockstar.

Alaska liep wat verder over de fair, rommelde eventjes in haar tasje en haalde een pakje Marlboro Light eruit. Ze stak een sigaret op, en keek ondertussen naar een podiumpje waar een of ander bandje op kwam. Het was simpel: als het geen Madonna coverband was, of een van haar eigen optredens, was ze niet geïnteresseerd. Verveeld rookte ze haar sigaret op. “Wilt u hier niet roken, alstublieft?” hoorde ze een meisjesstem zeggen. Geïrriteerd sloeg Alaska haar ogen ten hemel, en draaide ze zich om. Achter haar stond een meisje met het schattigheid gehalte van Olivia Romano, met grote ogen en een klein glimlachje op haar gezicht. De schattigheid van het meisje zou vast en zeker gewerkt hebben op mensen die daar van hielden. Alaska was niet een van die mensen. “Hoe oud ben jij, dertien of wat? Werk je hier?” Het meisje schudde heftig haar hoofd. “Nee, ik ben veertien! En ik werk hier niet, maar het is een algemene beleefdheidsregel om niet te roken in het park.” Alaska staarde het meisje nog eventjes aan, en liep vervolgens weg. Dit soort types kregen niet de eer om in haar aanwezigheid te verkeren.

Uiteindelijk besloot ze maar om op een bankje te gaan zitten, vanwaar ze nog zicht had op het podium. Misschien dat ze haar verveeldheid iets konden weghalen, zo niet, dan had ze echt wel behoefte aan iemand die dat kon. Het liefste iemand met een buikje van welgeteld zes spieren en een knappe kop, maar omdat dit niet waarschijnlijk was in een parkje, sloeg Alaska haar prioriteiten en eisen wat omlaag. Op dit moment was elk gezelschap wenselijk. Behalve veganisten. Alles behalve veganisten.

Langzaam maar zeker begon het pleintje zich op te vullen. Het was nog vrij vroeg, en de fair zou nog wel even duren wat de inwoners van de stad de gelegenheid gaf om wat later te verschijnen.
En dat zorgde er weer voor dat hij een perfect uitzicht had op de plek waar Kael en de rest van de band op zou treden. Hij had wel een paar van de bandleden kunnen onthouden en ze ook wel enkele keren ontmoet, waardoor hij ze wel uit elkaar moest kunnen houden - Jess, natuurlijk, de nieuwe basgitarist, waar Kael hem een tijdje geleden over had verteld; de zanger met een wat verwilderd uiterlijk die Geoff heette; en Rhys, de aantrekkelijke drummer met wie hij nog niet echt had gesproken. Kael had hij nog niet gezien, maar hij was er zeker van dat het niet meer lang zou duren voordat hij de jongeman in het oog zou krijgen. Als er iets was waar zijn vriend van genoot was het wel optreden, en het was prachtig om te zien hoe hij opging in zijn muziek.
Zelf was Rowan nooit een muzikaal type geweest. Goed, hij had zo'n drie jaar op pianoles gezeten, iets wat zijn moeder had verzorgd, maar hij betwijfelde het of hij het nu nog zou kunnen als hij het überhaupt zou willen.
Heel even werd zijn aandacht afgeleid van het podium toen het groepje mensen voor hem hun hoofden naar achteren draaiden, duidelijk om iets te kunnen bekijken dat zich achter Rowan bevond. Hij zag een meisje iets in het oor van haar vriendin fluisteren, voor ze beiden begonnen te giechelen, en met een lichte frons keek hij om zodat ook hij kon zien wat er zo interessant was.
Een nogal... bijzondere verschijning had zich bij de mensengroep gevoegd. Een drag queen - een andere benaming had Rowan er niet voor zonder onbeleefd te zijn - stond nog geen twee meter achter hem en stak duidelijk boven hem uit, al kwam dat misschien door de enorme hakken en de blonde pruik. Het was bijna lachwekkend hoe hij - of zij, daar was hij nog niet helemaal over uit - uit de toon viel.
Maar toen kwamen de muzikanten het podium op, en draaide Rowan gelijk zijn hoofd weer terug. Dat was toch net iets interessanter.

Annabell had geen idee of Roya naar de fair zou gaan, puur en alleen omdat ze er niet aan had gedacht om haar kamergenoot er naar te vragen. Nu ze er over nadacht voelde ze zich er een beetje schuldig over - ze had zelf plannen gemaakt zonder haar vriendin uit te nodigen. Maar ze was nu al helemaal klaar om te gaan en ze had het idee dat Roya nog gewoon lang en breed in bed lag - of lag te lezen in haar kamer, of iets van die aard - dus liet ze, na snel ontbeten te hebben, een briefje achter op het aanrecht.
Goedemorgen!
Ik heb met Demi afgesproken om naar de fair te gaan. Ik ben haar nu ophalen, maar als je wil kun je ook komen! Dat zal Demi vast gezellig vinden, en ik natuurlijk ook (;
SMS me anders maar als je er bent, dan komen we je zoeken. Desnoods neem je Bryce mee. Dubbeldate en zo.
Hopelijk tot straks!
Anna
Ps: er ligt nog cake in de koelkast
Zo, dat moest genoeg zijn. Met haar schuldgevoel enigszins gereduceerd pakte ze haar spullen - een flesje water, haar portemonnee en een zomerjas - en stapte met haar helm onder haar arm de deur uit. Op haar weg naar de fair zou ze langs Demi's huis komen en dan zou ze de jonge vrouw net zo goed op kunnen halen.

De motor had ze op de stoep weten te parkeren toen ze eenmaal bij Demi was gearriveerd, en om de een of andere reden was ze wat nerveus. Waarom wist ze niet: Demi had nou eenmaal ingestemd om met haar mee te gaan en het was niet zo dat de jonge vrouw het vervelend vond om tijd in haar aanwezigheid door te brengen. Anders had ze wel nee gezegd. Maar toch verplaatste ze haar gewicht van haar ene naar de andere voet terwijl ze wachtte tot Demi naar buiten zou komen, gezien ze aan had gebeld en nu met haar helm onder haar arm stond te wachten.

Nadat ze Anna's berichtje had gelezen had ze even geaarzeld. Het leek haar gezellig, zeker, maar ze wilde liever niet het vijfde wiel aan de wagen zijn, en of Bryce er zo blij van zou worden wist ze niet. Het kon twee kanten op; hij zou zich lopen vervelen, of hij zou zelf voor afleiding zorgen en dat laatste kon eigenlijk alleen maar fout gaan.
Goed, ze zou liegen als ze zei dat ze dat onvoorspelbare niet leuk vond, maar ongemakkelijk was het soms wel.
Achteloos plukte ze Sir Fluffington van de eettafel. Hij was flink gegroeid en sprong inmiddels op zo ongeveer alles binnen een redelijke hoogte.
Toen belde ze Bryce op, die zo te horen net, maar dan ook echt net, wakker was. En een kater had. Maar hij stemde in, en daar was ze blij om. Ze sprak met hem af dat ze elkaar gewoon bij het park zouden ontmoeten. Tot haar verrassing aarzelde hij, vroeg hij of hij haar niet beter op kon halen, maar dat was niet nodig.
Sinds hij wist wat er allemaal was gebeurd was hij anders geworden, beschermender. Alsof hij bang was dat haar op klaarlichte dag net zo goed iets kon overkomen. Het was lief, maar die nadruk op de risico's die ze misschien wel liep maakte het moeilijk de dingen in ieder geval deels achter zich te laten.

Ze sloot de deur achter zich en ademde diep in. De zon scheen lekker op haar blote armen, die uit een simpel wit shirtje met een koddige kattenprint staken. Eronder droeg ze een eenvoudige skinny met gympen. Ze had bijna haar kleine hakjes aan gedaan - hakjes waarvan Bryce eens had gezegd dat ze erg leuk stonden, maar dat had hier echt helemaal niets mee te maken. Echt niet. Heus. - maar bedacht zich dat het hier en daar natuurlijk modderig zou zijn, dus had ze maar gewoon gympen gepakt.
Ze sprong op haar fiets en reed de straat uit. Al snel kon ze de geluiden van de fair al horen; ze woonde nu nog best dicht bij het park in de buurt namelijk en het geluid droeg ver.

Bij de ingang stond hij al te wachten, een tikje verfomfaaid en met die typische grijns op zijn gezicht waar Roya nog altijd niet tegen kon. Ze zette haar fiets weg, liep snel naar hem toe en drukte een vlugge kus op zijn mond. Hij legde een arm om haar middel en samen liepen ze het festivalterrein op. Naast haar grinnikte Bryce en ze volgde zijn blik, naar een behoorlijk excentriek figuur. Roya was lang niet zo onder de indruk als Bryce.
"Ik dacht dat jij met uitgaan wel wat gewend was?" plaagde ze, terwijl ze langs de standjes liepen.
"Dan ben ik straalbezopen," was zijn antwoord. Touché.
Roya hield stil bij een kraampje met dierenspullen.
"Hey, Roya, misschien moet je nog wat speeltjes voor je kat kopen," zei Bryce droog. "Ik denk dat hij er nog niet genoeg heeft om te negeren."
Ze wierp hem een blik toe en ze liepen weer door.
"Ik ben benieuwd wat voor band er zo gaat spelen," zei ze opgewekt.
"Als het maar geen folk is. Daarvan moet ik altijd een beetje overgeven in mijn mond."
"Bryce!"
Ze herinnerde zich toen echter Anna's briefje en pakte vlug haar telefoon.
"Even Anna laten weten dat we er zijn," mompelde ze, terwijl ze een smsje stuurde.
Hey, ik ben er. Met het aanhangsel. Zijn jullie er ook al?

Hij had over de fair gehoord. En eerlijk gezegd had het hem allemaal niet zo uitgemaakt. Fair of geen fair, veel mensen waren niet aan hem besteed en muziek boeide hem eigenlijk ook niet zo. Maar Allison had het erover gehad. Niet een keer. Maar eh, vijf keer per dag, de twee weken naar de fair toe.
Dean had besloten haar mee te vragen om die dag iets leuks te gaan doen en ze had geprotesteerd. Ze wou naar de fair en konden ze niet iets anders gaan doen, een andere dag? Dean had erop gestaan maar Allison was nog nooit zo koppig geweest. Ze moest en ze zou naar die fair, al was het het laatste wat ze deed. 
Dean had uiteindelijk maar verteld dat hij van plan was geweest om haar mee naar de fair te nemen en van haar koppigheid was niets meer over. Ze was hem om zijn nek gevlogen en had opgewonden geroepen dat ze dat het beste idee vond die hij kon hebben. En nu stond hij voor het huis, voor de deur, te wachten tot Allison open deed.
Allison deed open en begroette hem met een grijns. Ze zwaaide de deur verder open om hem binnen te halen en met het openzwaaien van de deur toonde Claire. Claire, het meisje dat sinds kort in HorseHome woonde en waar Dean - sorry Ally - een grondige pesthekel aan had. Die arrogante kop. Het verwaande hoofd. Claire vond dat Dean niet waardig genoeg was, niet slim genoeg was. Hij deed immers alleen maar stalwerk en allerlei klusjes om geld te verdienen. En ja, met die houding had Dean zeer snel een hekel aan het kind gekregen.
Ze glimlachte naar hem, ietwat ongemakkelijk, omdat zij aanvoelde dat Dean hier helemaal geen zin in had. Allison daarintegen straalde.
"Ik heb Claire ook uitgenodigd. Ze was zo enthousiast toen ik het had over de fair dat ik niet anders kon!" Dean sloeg zijn armen over elkaar en reageerde droog: "Ik zie het." Allison merkte niet op of negeerde het feit dat Dean niet blij was met Claire's verschijning. Ze pakte haar spulletjes, haakte haar arm door die van Dean en trok hem mee naar buiten. Claire liep erachteraan, nu ietwat onwennig omdat ze Allison's steun kwijt was. 
Het drietal ging lopend naar het park, het was namelijk vlakbij. De geluiden van een fair waren al van een afstandje te horen en Allison probeerde Dean vooruit te trekken.
"Doe eens rustig," lachte hij om het enthousiaste gedrag van Allison. Hij meende er niets van, van haar gedrag werd hij namelijk vrolijk. Claire daarintegen keek haar vriendin met een afkeurende blik aan. Toen kwamen ze aan op de fair en ontdekten ze wat kraampjes.
"Ooh, schilderijen!" Claire deed enkele passen vooruit en liep op het kraampje af. Allison werd losgelaten door Dean en de meiden gingen samen op snuffelstand bij het kraampje. Dean glimlachte om Allison's enthousiasme. Hij nam zelf de tijd om even te kijken hoe het gesteld was met de drukte en of hij bekenden zag. Hij zag Roya in de menigte - bekend van trainingsstal Scodelario - Voor de rest zag hij weinigs bekends. Jawel, gezichten die hij wel eens eerder had gezien. Maar geen mensen die hij van naam kende.
Allison draaide zich naar hem toe en glimlachte even breed naar hem. Hoewel hij niet blij was dat Claire mee was, was hij wel oké met het feit dat hij toch naar de fair was gegaan. Over niet al te lange tijd zou de band beginnen met spelen en hij was benieuwd, dus hij wou vooraan gaan staan. Maar hij wist niet of Allison daar zin in had.
"Ally?" Allison draaide zich naar hem toe, Claire latende voor wat het is.
"Zullen we zo vooraan gaan staan bij het optreden?" Allison draaide naar Claire, trok haar aan haar mouw.
"Zullen we vooraan gaan staan, vraagt Dean." Dean haalde diep adem. Probeerde niet boos te worden.
"Euh, gaan jullie maar. Ik geloof dat Dean me er toch niet bij wil hebben." Claire keek even naar Dean met een blik waar Dean de neiging van kreeg om -
"Maar we zijn met zijn drieën! Ik heb je meegevraagd!" 
"Ga nou maar! Ik wil je date niet van je afpakken!" Dean sloeg zijn armen over elkaar en keek naar Allison, die in tweestrijd leek te zijn.
"Na het optreden komen we direct weer naar je toe, okay?" beloofde Allison haar, niet doorgaand over het feit dat Claire dit een 'date' had genoemd.
"Ja, is goed." Claire glimlachte. "Ga nou maar! Heb plezier! Je hebt het hier al weken over!" Allison liep aarzelend op Dean af en haakte haar arm weer door de zijne. En zo liepen ze richting het podium, waar het niet lang meer leek te duren voordat de band bezig ging.

Met allebei een suikerspin in hun hand en een grote teddybeer in de armen van Laila liepen ze over het terrein van de fair. Het was een geslaagde dag geweest, zowel Laila en Azura hadden allebei een leuke dag gehad. Azura merkte echter een verandering op de fair, mensen gingen naar een bepaald punt, een of ander podium. Er bleek een bandje te gaan optreden. “Mama, gaan wij daar ook heen?” piepte Laila, die duidelijk de gedachten van Azura uitsprak. Het was grappig hoe het meisje over veel dingen hetzelfde dacht als haar moeder. “Yes, gaan we doen” bevestigde Azura “Maar ik wil jou niet kwijtraken, dus drie keer raden wat we gaan doen...?” De ogen van Laila werden groot en ze gaf haar moeder een stralende glimlach. “Vliegtuigtijd!” “Jaaaaaa” deed Azura net zo vrolijk mee en drukte haar suikerspin in de hand van Laila. Vervolgens tilde ze haar dochter op, om met haar op haar arm door de menigte te lopen.

Op een gegeven moment bleef ze eventjes staan, en staarde naar de activiteiten op het podium. Er was een kleine opschudding in de menigte. Twee meiden keken elkaar giechelend aan en ook een of andere nerdachtige jongen staarden naar een verschijning aan de rand van de menigte. Er stond een drag queen. Het was bijna lachwekkend hoe erg hun hetzelfde allemaal waren: basic. Afkeurend sloeg Azura haar ogen ten hemel. “Mama, waarom lachen ze die mevrouw uit?” zei Laila met een pruillipje. In deze uitspraak zag Azura een geweldige opvoedkundige, pedagogische kans. “Dat, schatje, is een drag queen. Dat is een meneer die in mevrouwenkleding rondloopt. Sommige mensen vinden dat leuk om te doen, alleen niet iedereen heeft daar respect voor.” Laila keek naar de jongen, die ook had gekeken. “Ik vind dat gemeen” piepte Laila “Die mevrouw is blij! Dus iedereen zou daar blij om moeten zijn.” Goedkeurend glimlachte Azura. Misschien was ze niet de beste moeder, maar dit had ze duidelijk goed gedaan.

“Zullen we even ‘hoi’ gaan zegen? Misschien wordt ze wel blij van ons.” Laila knikte. Azura zette Laila op de grond en het meisje liep naar de drag queen toe. “Het is zo bijzonder hoe een klein meisje een betere compassie en wereldbeeld heeft dan sommige volwassenen” zei ze hardop, tegen niemand in het bijzonder, maar luid genoeg zo dat iedereen het hoorde. Haar blik gleed even naar de twee meisjes en de jongen en met een trotse glimlach liep ze achter haar dochter aan.

Toen ze bij Laila en de drag queen aankwam, zag ze de drag queen al gebukt met Laila kletsen. “Heeey” zei Azura toen, een beetje onzeker in het begin, maar later wat zelfverzekerder. “Is dit jouw dochter?” zei de vrouw “Wat een lieverdje.” Azurs lachte en knikte naar haar. “Jup, ze wilde naar je toe...” Azura slikte eventjes “...om hun.” Ze knikte naar de mensen die de queen hadden uitgelachen. “Ik wilde eventjes tegen je zeggen dat ik heel veel respect voor je heb. Je ziet er echt geweldig uit en echt je attitude is geweldig.” Ze maakte een wegwerpgebaar naar de menigte. “Echt, fuck hun. They ain’t shit compared to you.” Een brede grijns stond op haar gezicht. Het maakte haar eventjes niet uit dat haar dochter naast haar stond. “En je het al een grote fan” lachte ze en legde haar hand op Laila’s hoofd. “And girl....those heels! I would die for those heels I am telling you right now.”

Hij was nu ongeveer een week lang echt gesetteld in zijn nieuwe appartement. Het was meer een studentenwoning, maar dat gaf niets. Johnny had niet zoveel nodig. Op het moment was hij overigens vaker niet dan wel aanwezig in zijn kamer. Hij werkte namelijk bij een tattooshop, die ook meteen de reden was dat hij was verhuisd, en er werd daar vaak nog even gezeten na sluitingstijd. Soms een half uurtje, soms de hele avond.
Maar vandaag had hij niets, en dus was hij naar de fair gegaan. Het eerste wat hem opviel was de diversiteit daar. Van onopvallend tot alternatief - hij werd namelijk gegroet door twee punkers die hij geheel niet kende - en van jong tot oud. De sfeer was gemoedelijk en ontspannen.
Johnny viel wel een klein beetje op, maar hij voelde zich desondanks niet uit de toon vallen. Zijn haar was opgeschoren aan de zijkanten, maar wat er in het midden over was zat nogal verward; hij had niet de moeite genomen het rechtop te zetten vanochtend.
Hij droeg een zwart shirt, waarin een scheur zat die door veiligheidsspelden bijeen werd gehouden, een mouwloos spijkerjack met patches en studs en denim shorts met wat rafelige pijpen. Op bijna alle blote huid die er te zien was prijkten tattoos.
En toch was Johnny doorgaans wel de laatste waar mensen zich geïntimideerd door voelden. Iemand hoefde maar iets te lang oogcontact te maken en hij was doorgaans al geneigd te glimlachen of iets te zeggen.

Hij kocht een broodje tonijn en kaas bij een standje met allerlei warme snacks en liep toen door naar het podium, waar een paar jongens al bezig waren met een soundcheck en waar al aardig wat mensen omheen stonden. Johnny zag gitaren, dus dat stemde hem hoopvol.
Hij pakte zijn telefoon, een enigszins gedateerd exemplaar, en maakte een foto die hij naar een vriend van hem uit Cambridge stuurde. Hij borg de telefoon weer op en begon aan zijn broodje, wachtend tot de band echt zou gaan spelen en ondertussen de omgeving scannend.

Het zonnetje scheen, wat het voor haar alleen nog maar een betere dag maakte. Want toegegeven, Annabell had haar gevraagd om samen naar de fair te gaan, en hoe had ze daar nee op kunnen zeggen? De blondine zou toch niet doorhebben dat ze tijd met haar net iets té leuk vond, of wel?
Nadat ze Batman nog even mee naar buiten had genomen voor een klein rondje – een grote ronde zou morgen wel weer komen, vandaag had ze daar te weinig tijd voor – had ze zichzelf verder klaar gemaakt, door haar spullen bij elkaar te pakken die ze mee wilde nemen. Het was niet veel, behalve een klein tasje voor haar portemonnee en telefoon, maar het moest ook maar gebeuren voordat ze het zou vergeten. Ze kende zichzelf, als ze alles nog snel bij elkaar moest pakken als de ander voor de deur zou gaan zou dat gigantisch verkeerd uitpakken.
Ook had ze alvast haar helm op de tafel gelegd, zodat als ze de bel hoorde ze die gelijk onder haar arm kon nemen en naar buiten kon gaan.

Demi kon er niets aan doen, maar ze voelde.. zenuwen? Waarvoor wist ze echter niet; ze was al een paar keer met Annabell samen geweest en dat was toch ook goed gegaan? Behalve dan de laatste keer, toen ze een bloedneus had gehad en ze Annabell kwijt was geweest. Maar dat was niet haar schuld. Of dat hield ze zich althans voor.
Nee, het was meer gewoon het scenario in haar hoofd dat ze iets stoms zou doen in haar bijzijn. Maar dat was niet iets wat ze wilde, handelen met die gedachten in haar achterhoofd, want jezelf blijven was volgens haar toch een van de belangrijkste dingen in het leven. Als je jezelf niet kon zijn, hoe kon je dan gelukkig zijn?

De bel ging en voor ze het wist was ze van de bank afgeschoten, had ze de helm die op tafel stond onder haar arm geschoven en haar kleine tasje over haar schouder gehangen. Met een grote glimlach deed ze de deur open en bij het zien van Annabell verbreedde die glimlach nóg iets.
Per direct leek het wel of haar zenuwen waren verdwenen. “Hey!” Begroette ze haar, nog steeds met een glimlach, en stapte naar voren zodat de deur achter haar in het slot getrokken kon worden. Nog snel draaide ze de deur met haar sleutel op slot, waarna ze achter Anna aanliep.
Nadat ze haar had laten merken dat ze kon gaan zitten nam ze plaats achter de jonge vrouw, klikte haar helm nog even goed vast en legde vervolgens haar armen rond de middel van de ander. Motorrijden had dan toch wel een voordeel; ze had een goed excuus om Anna zo vast te houden? Toevallig vond ze dat helemaal niet erg, ghehe.

Reita had ze beide op pad gestuurd. Eve wist ondertussen dat deze man haar vader was en daar liepen ze dan. Door de menigte, beide zeiden niks tegen elkaar en beide staarde ze voor zich uit. Uruha had een zelfverzekerde blik op zijn gezicht, terwijl de blik van Eve een onzekere lading met zich mee bracht. De kraampjes waar ze langs kwamen werden niet bekeken en hoewel ze beide het feit negeerde dat ze vader en dochter waren; was enkel naar hen kijken op dit moment voldoende om genoeg vergelijkingen te vinden.
Hoe zou Reita dit aanpakken? Was wat er door de gedachte ging van Uruha, al kon hij er niet achter komen hoe je normaal met een kind om ging. Vooral niet als sinds twee weken het blijkt dat dit kind je dochter blijkt te zijn.  
"Wil je iets?" Eve keek naar hem op en schudde haar hoofd. Wat zou ze moeten willen? Ze voelde zich zo klein en onzeker tegenover de man die langs haar liep en ze sloeg haar ogen dan ook neer. Hij had zich in normale kleding weten te krijgen. Een donkere spijkerbroek met gaten en Eve twijfelde of de rode vlekken er al op zaten bij het kopen of dat dit bloed was dat hij er niet meer uit kreeg. Hij had een simpele zwarte blouse aan met lange mouwen. Ze had hem gevraagd om iets aan te doen wat zijn armen niet zichtbaar maakte. Altijd als hij met een shirt over straat liep, keken mensen naar hem. De vele grote littekens zorgde ervoor dat mensen keken, dat mensen vragend naar haar keken. Uruha had met een zucht toegestemd en had een blouse uit de kast gepakt. Zonder ook maar aan haar gevoelens te denken had hij zijn shirt uitgetrokken en werd ze herinnerd aan de vele littekens die hij over zijn borst had en ze had niet geweten hoe snel ze weg moest kijken. Het leren jack zorgde ervoor dat de man de revolver die hij bij had kon verbergen. Althans, ze verwachtte dat hij sowieso een wapen bij zich droeg.
Eve zelf liep met een vrolijk jurkje langs hem. Ze had een vestje eroverheen om de wond op haar arm te verbergen en stoere schoenen zorgde ervoor dat ze iets meer bij Uruha paste. Want hoeveel ze op elkaar leken, hun kleding was totaal anders.

Haar ogen werden getrokken door een kraampje met suikerspinnen en ander soort snoep. Dit zorgde ervoor dat Uruha halt hield en Eve keek verbaasd achter zich om te kijken waarom hij stil hield. Ze deed een paar passen naar hem toe en keek hem onzeker aan.
"Is er iets? Zijn er slechte mensen?" Hij schudde zijn hoofd en pakte geld uit zijn portemonnee. De vele paarse, gele en groene briefjes waren niet in iedere portemonnee te vinden en ze was blij dat hij een blauwe had gevonden en hij deze aan haar gaf.
"Als je iets wil, mag je het halen." Ze keek hem aan en knikte. Reita had haar wijs gemaakt dat deze man iets om haar gaf. Was dit zijn manier van 'om iemand geven'? Ze wist het niet en werd er niet zekerder van. Toch liep ze richting het kraampje om wat snoep te kopen en een suikerspin. Toen ze zich omdraaide om weg te lopen knalde ze tegen iemand op.
"Sorry." Zei ze zacht en keek diegene aan, de suikerspin hing aan de kleding van die persoon. Eve keek met grote ogen naar de roze plakkerige rommel.
"Ik, hij betaald je terug voor de kleding." Ze wees richting Uruha. Het flapte eruit voordat ze in de gaten had wat ze had gezegd.
"Sorry..." Zei ze opnieuw zacht en sloeg haar ogen neer, werd het vandaag zo'n dag?

Hij had zijn haren nonchalant achterover gestreken met gel. De zijkanten waren kort geschoren, maar de lange pluk in het midden was nog net te kort om in een staart te doen. Hij had voor de gelegenheid een witte blouse aan met een colbert en een simpele spijkerbroek. Al met al zag hij er netjes uit en dat was ook de bedoeling. Hij speelde met de kaarten in zijn hand, oefende zijn trucs in gedachte en liep verder over de markt totdat hij mensen vond die eruit zagen alsof ze wat konden missen.
Meet een charmante grijns liep hij op de man en vrouw af.
"Mevrouw, meneer. Kiest u een kaart van de stapel." Begon hij zijn 'show'. Ze keken hem geïnteresseerd aan en na enige twijfel kozen ze dan toch een kaart. Echter waren deze trucs enkel om te krijgen wat hij wilde, het geld en de speciale voorwerpen van deze mensen. Het heeft vaak fout moeten gaan, maar het is hem gelukt om het nu voor elkaar te krijgen. Hij leidde de mensen af, terwijl hij ondertussen weer een gouden ketting van de dame had bemachtigd. Enkele vijf euro biljetten hadden in jas gezeten van de man en ook die had hij bemachtigd.
"Was dit uw kaart?" Hij haalde de kaart uit de zak van de man en de twee knikte bij het zien van hun gekozen kaart.
"Dankuwel." Zei hij beleefd en knikte om vervolgens verder te lopen en een ander slachtoffer uit te zoeken. Hij hield van dit soort evenementen. Het was zoveel makkelijker als zomaar op straat. Het ging snel, er kwam veel geld binnen voor de verandering en hij had er zelfs sieraden aan overgehouden. Hoeveel dames het niet in de gaten hadden dat de iets te grote ring van hun vinger schoof. Dat een man het niet in de gaten had dat zijn horloge af werd gedaan omdat zijn gedachte totaal ergens anders was. Hij liep om de mensen heen, maakte grapjes en het leek in eerste instantie ook niet alsof deze jongen geld nodig had. Niks was minder waar, maar dat was iets wat hij niet liet merken. Een meisje viel hem op. Het meisje van de bar en hij liep er met een grijns naartoe. Haar roze haren waren makkelijk te herkennen in de mensenmassa en ze glimlachte toen ze hem zag.
"Niet dronken?" Vroeg ze met een kleine grijns op haar lippen en hij schudde zijn hoofd. Niet nu in ieder geval.
"Maar we kunnen dadelijk wat gaan drinken?" Vroeg hij haar met een ondeugende lach en dichterbij haar kwam staan.
"Daar hou ik je aan, jij trakteert." Ze knipoogde naar hem en draaide zich om. Afleiding van een dame was vaak niet eens zo verkeerd. Helaas hapte ze niet toe.... Een klein meisje kwam naar hem toegelopen en wees naar zijn kaarten.
"Jij doet met kaarten spelen, wil je me laten zien?" Hij glimlachte en knikte dan ook. Hij liet enkele van zijn simpele trucs zien en het meisje stond vol bewondering te kijken en Ryan zat voor het meisje op zijn hurken zodat ze alles goed kon zien.
"Je mag niet met vreemde mensen omgaan." De moeder van het meisje pakte haar hand om haar weg te sleuren en Ryan zwaaide het meisje met een lach na. Van het geld dat hij had verzameld kocht hij een simpel broodje om vervolgens richting een andere plek te lopen waar hij zijn slag misschien weer kon slaan.

Abigail was niet de opvallendste verschijning van vandaag. Toch trokken haar roze haren veel bekijks van enkele mensen. Abigail trok zich er echter weinig van aan en vervolgde haar weg langs de kraampjes. Ze hield van dit soort evenementen en ze was dan ook in een goede bui. Ze werkte in een tattooshop, al werkte zij aan de kant van de piercings. Ze was nog aan het leren, de meeste piercings kon ze al zetten.
Haar kleding was voor haar doen best simpel, maar het was een fijne dag en ze had geen zin om al te veel lagen over elkaar aan te hebben. Vandaar een simpel schattig shirt en een panter legging aangedaan. Haar hoge hakken konden natuurlijk niet ontbreken en waren dezelfde kleur als haar shirt volgezet met spikes. Ze kwam een bekende tegen van de bar en kon zich nog net herinneren dat ze hoogstwaarschijnlijk met hem had gezoend? Oops...
"Niet dronken?" Vroeg ze dan ook maar met een grijns. Al leek het hem niet uit te maken en kwam hij dichterbij staan. Nee, ze was niet van plan om hem te gaan zoenen en hij hoefde dat ook niet van plan te zijn. Ze ging niet terug zoenen. Hij was geen lelijke jongen en het zou echt niet zo erg zijn. Ze stopte haar gedachte daar en luisterde toen hij vroeg of ze wat wilde gaan drinken en knikte. Het geluid van een gitaar deed haar opkijken. Er ging een band spelen.
"Daar hou ik je aan, jij trakteert." Zei ze op het voorstel om iets te drinken en hij stemde daarmee in. Ze liep richting het geluid en keek naar het podium. Daar keek ze rond of dat ze iemand kende om misschien even de tijd mee vol te praten.

Ze passeerden een snoepkraampje, toen Roya ineens stilstond, met een uitdrukking op haar gezicht alsof ze een spook had gezien.
"Hey- wat is er?" vroeg Bryce, met een onaangenaam gevoel in zijn maag. Hij volgde Roya's blik naar een Aziatische man. Ze keek weer naar Bryce met een uitdrukking die moeilijk te peilen was. Bryce pakte haar schouders beet.
"Wat is er?" herhaalde hij, indringender nu. "Is hij een van-" hij maakte de zin niet af, want ze schudde haar hoofd al.
"Nee- hij was degene die erbij was. Maar hij was gearresteerd- Ik... Ik had gewoon niet verwacht-"
Voor ze haar zin af kon maken trok Bryce het tengere meisje tegen zich aan. Ze klemde haar armen om zijn middel.
"Shh, het is al goed," zei Bryce, zacht over haar onderrug wrijvend. "Het is al goed."
Hij liet haar voorzichtig weer los en ze leek iets te zijn ontspannen. Hij nam haar kritisch op.
"Wil je dat ik met hem praat? Wil je er zelf heen?" vroeg hij. Ze haalde haar schouders op en haar blik schoot weer even naar de man die, als Bryce het zich goed herinnerde van toen ze het hem verteld had, haar leven had gered.
"Ik weet het niet," zei Roya uiteindelijk zacht.
Bryce wist niet zo goed hoe hij zich bij de situatie voelde. De man had niets verkeerds gedaan, maar toch zat het Bryce niet helemaal lekker. Waarom wist hij echter niet.

Toen Eve weg was gelopen, had Uruha haast geen oog meer voor haar. Hij was de omgeving aan het afspeuren en hoewel hij haar wel vanuit zijn ooghoeken bekeek. Was Uruha niet echt bezig met wat ze aan het doen was. Zijn ontspannen houding gaf aan dat er niemand in de buurt was die enigszins de aandacht trok.
Echter waren er vier ogen op hem gericht. Hij keek terug naar Roya en de jongen. De jongen kende hij niet, maar het meisje zou hij in geen jaren meer vergeten. Het voorval was zo raar geweest en hij had nog nooit iemand zo gebroken gezien. Het was zo erg, dat Uruha er van ontdaan was geweest. Maar hij was niet opnieuw van plan om zichzelf in emotionele fases te bevinden. Vandaar dat hij ook naar hen knikte als wijze van groet. Ze was niet naar hem toe gekomen, waarschijnlijk durfde ze niet eens langs hem af te lopen... Vandaar dat hij ook geen aanstalten maakte om naar haar te gaan. Hij had best willen vragen hoe het met haar ging, maar omdat hijzelf zo min mogelijk met mensen om wilde gaan en het meisje hem toch niet leek te spreken, liet hij het maar zoals het was.
Hij keek dan ook om naar Eve toen ze naar hem toe kwam omdat ze met haar suikerspin tegen iemand aan was gelopen?
"Je weet dat suikerspin gewoon uit kleding te wassen is?" Eve haalde haar schouders op om vervolgens met nieuw geld terug te gaan om het aan de persoon te geven. Ze wist niet of deze het aan zou nemen, maar het was in ieder geval beter als niks. Zelf wilde ze sowieso een nieuwe suikerspin en met tegenzin stapte het meisje dan ook weer de rij in.

Hij had haar nu ook gezien. Hij knikte naar hen. Roya keek een moment lang naar de man en toen weer naar Bryce, die nog steeds een bezorgde uitdrukking op zijn gezicht had. Ze aarzelde, twijfelde. Uruha's aanwezigheid haalde meer herinneringen op dan haar lief was. Het koud metaal van het pistool in haar handen, bijvoorbeeld. Het warme bloed. Ze ademde langzaam uit. Uruha was in beweging gekomen en sprak nu tegen een jong meisje, maar Roya nam het amper waar.
Ze voelde zich wat misselijk en de gezellige stemming van de fair wist haar niet meer te bereiken.
"Roya, als je naar huis wil-" begon Bryce, maar Roya schudde haar hoofd.
"Nee," zei ze slechts zacht. Ze keek weer naar Uruha. Als ze nog naar hem toe wilde moest het nu. Voor ze het wist zou hij namelijk anders waarschijnlijk weer in de menigte zijn verdwenen. Bryce volgde haar blik en leek haar aardig te kunnen lezen. Hij glimlachte even en raakte een moment lang haar wang aan.
"Toe maar," zei hij.
En dat deed ze. Met aarzelende stappen liep ze richting de man die haar leven had gered en het jonge meisje.
"Uruha," zei ze zacht, bijna onhoorbaar door de geluiden om hen heen. Ze had eigenlijk geen idee wat ze hem te zeggen had.
"Ik- Ik had niet verwacht-," stamelde ze, maar toen herstelde ze zich enigszins. "Hoe is het?" vroeg ze. Bryce was op een afstand gebleven en dat waardeerde ze. Dit was iets tussen Uruha en haar. Bryce wist wat er was gebeurd, maar de specifieke details had ze niet echt kunnen uitspreken. Misschien ooit.

Uruha had moeite moeten doen om zijn ogen weg te krijgen van het meisje. Ze leek nog steeds ergens verloren te zijn en een knagend gevoel in zijn lichaam wilde zichzelf er slecht door laten voelen. Het ergens zijn schuld vinden dat zij zich nu zo voelde. Maar het knagende gevoel duwde hij weg toen hij zijn ogen weer op de omgeving richtte. Hij had zijn handen in zijn zakken en was niet van plan om nog die kant op te kijken. Daarentegen keek hij nu naar Eve, het meisje dat weer achter aan in de rij stond en een zucht kwam tussen zijn lippen vandaan.
'Uruha' Zijn naam, hoe zacht het misschien ook gezegd werd; hij keek om naar het meisje. Hij had niet verwacht dat ze werkelijk naar hem toe zou komen. Nu dat wel het geval was, had hij geen idee wat hij tegen haar zou moeten zeggen. Hij had geluk dat zij begon met praten en het eerste wat ze zei was dat ze het niet had verwacht. Dat hij vrij zou komen? Dat was niet een eerste zin die hij had verwacht of in ieder geval; had gehoopt. Was het zo pijnlijk voor haar dat hij nu hier stond? Uruha keek van haar weg en toen ze vroeg hoe het ging haalde hij zijn schouders op. Hoe het ging, hoe hij zich voelde? In een emotieloze sleur, in een bui om iedereen die om hem heen stond weg te duwen en weg te rennen uit deze drukte. Het leek erop alsof hij opeens ieders warmte voelde, iedereen die langs hem liep leek een extra deken om hem heen te werpen.
Enkele tellen verstreken totdat hij terug naar haar keek, hij kon niet zo stil blijven als dat hij bij Reita en Eve deed. Hij kon haar hier laten staan en enkel zijn schouders ophalen. Jammer, ergens had hij het hier graag bij gelaten.
"Ik heb wat hulp gehad met vrijkomen." Waren de eerste woorden die hij sprak, mede omdat zij had aangegeven dat ze niet had verwacht dat hij hier was. Uruha had niet van haar verwacht dat ze de rechtszaak had gevolgd of ook maar enige interesse had in wat er gaande was.
"Het gaat goed. Zoals het altijd heeft gegaan." Een flauwe glimlach. Zijn ontspannen houding was niet veranderd, al had zijn hart niet dezelfde rust als die hij uitstraalde.
"Met jou? Je oogt beter." Het was geen poging tot flirten, het was een simpel feit dat hij had opgemerkte en hoopte dat ze zichzelf ook beter voelde als dat ze had gedaan toen hun wegen scheidde.

"Ik heb wat hulp gehad met vrijkomen." Dat was zeker niet het eerste wat Roya had verwacht te horen. Ze opende haar mond om iets te zeggen, maar sloot hem weer. Ze wist niet echt hoe ze hierop moest reageren. Hij sprak gelukkig al weer verder.
"Het gaat goed. Zoals het altijd heeft gegaan."
Ze slikte. Duidelijk, het was niet de bedoeling dat ze te ver door zou vragen. Nu durfde ze dat ook niet echt. Niet zozeer dat ze bang was voor hem, maar meer dat het onmogelijk was om te peilen wat gevoelig lag en wat niet. Ze glimlachte even naar het meisje en richtte zich weer tot Uruha toen hij vroeg hoe het met haar ging.
"Je oogt beter."
Was het maar zo, dacht ze, maar ze glimlachte opnieuw.
"Ja, het gaat best goed, eigenlijk," antwoordde ze, haar ogen neerslaand. Ze wierp een blik over haar schouder en wenkte Bryce met een kort hoofdknikje, die met zijn handen in zijn broekzakken hun kant op geslenterd kwam.
"Dat is Bryce, mijn vriend," zei ze. Het was een beetje awkward als hij daar zo op een afstandje toe stond te kijken, en ze kon hem nu net zo goed voorstellen.
Ze vroeg zich af of ze Uruha moest vertellen over die keer dat ze laat op de avond was achtervolgd, waardoor ze Anna had leren kennen. Ze besloot het niet te doen. Er was sindsdien niets meer gebeurd en hij had genoeg aan zijn hoofd zonder deze informatie erbij.
Bryce stond nu naast haar en stak spontaan zijn hand uit naar Uruha.
"Bryce," stelde hij zich voor.

Ze sloeg haar ogen neer toen ze hem vertelde dat het eigenlijk wel goed ging.... Hij vroeg zich af of hij er wat van moest zeggen en toen ze steun zocht door naar de jongen te kijken die bij haar had gestaan, wist hij genoeg.
"Het is niet erg om je 'niet goed' te voelen." Was het simpele antwoord van Uruha, het leek erop dat hij iets meer van zijn stem had terug gevonden. Met deze zin leek hij haast aan te geven dat hij zichzelf inderdaad niet geheel goed voelde en dat hij niet van een ander verwachtte dat alles altijd goed ging. Uruha trok de mouwen van zijn jack wat naar beneden, hierdoor hoefde hij voor enkele tellen niet haar haar te kijken en kon hij zichzelf tot rust krijgen. Hijzelf had ook aangegeven dat het goed ging, een sociaal geaccepteerd antwoord. Je kon niet zomaar tegen iemand zeggen dat het niks was en dat het leven nu niet al te lekker ging. Dat hij een kind van twaalf in gevaar had gebracht en dat hij hier niks bij wilde voelen, maar het toch deed. Hij knikte toen Roya vertelde dat het haar vriend Bryce was en toen de jongen zijn hand uitstak wilde Uruha het liefst langs hem aflopen. In plaats daarvan stak hij zijn hand uit om die van Bryce aan te nemen. Zijn ruwe handen zaten eveneens onder de littekens, maar in eerste instantie zouden deze niet op moeten vallen.
"Uruha." Gaf hij aan als zijn naam en Eve kwam er met de suikerspin naast staan. "Dit is Eve. Mijn..." Oppaskind, Reita's kind, gevonden kind?
"Zijn dochter." De heldere stem van Eve leek hem weer naar deze wereld te halen. Hij balde een van zijn vuisten, al ontspande hij deze snel en hoopte dat het niet opgevallen was. Uruha wees naar haar.
"Mijn dochter." Dat klonk raar en het liefst zei hij het ook niet in het openbaar. Hij wilde de blik van Roya niet zien op dit feit. Nee, hij was geen goede vader en dat ging hij ook niet worden. Hij was sowieso niet van plan om vader te worden. Al was hij dat al langer als dat hij had geweten. Uruha keek naar Eve en ze knikte.
"Ik ga wel wat te eten halen." Zei ze zacht, merkte dat de sfeer en vooral de gemoedstoestand van Uruha vervreemd aan het worden was. Hoewel zijn houding en expressie klopte, waren het de oogbewegingen die het haar deden vermoeden. Hij wist niet waar hij zijn ogen op moest richten en dat was niet normaal voor hem. Het was misschien iets wat niet iedereen op zou vallen, maar Eve had hem vaak genoeg meegemaakt om dit verschil te herkennen.
Hij haalde opnieuw wat geld tevoorschijn om deze aan haar te overhandigen. Eve glimlachte naar de twee.
"Leuk jullie te ontmoeten." Ze richtte zich op Roya. "Sorry dat Uruha lastig is. Hij is van binnen aardiger." Uruha was nu degene die zijn ogen neersloeg. Ze wilde hiermee Uruha helpen en deed deels wat Reita altijd tegenover haar deed over hem. Het meisje knikte nog snel en draaide daarna met een lach om. Deze echter meteen verdween toen ze was omgekeerd. Ze snapte niet waarom Uruha zo goed was in het wegduwen van mensen...
"Zijn jullie naar iets speciaals op zoek?" Probeerde hij het onderwerp in het meest oninteressante onderwerp te veranderen.

"Het is niet erg om je 'niet goed' te voelen."
Roya keek hem enkele seconden recht aan, maar antwoordde niet. Er was niets wat ze kon zeggen wat hier niet misplaatst zou zijn, op deze fair.
Uruha en Bryce schudden handen en stelden zich aan elkaar voor. Vervolgens was het meisje aan de beurt.
"Dit is Eve. Mijn..."
Roya fronste licht. Waarom aarzelde hij?
"Zijn dochter."
Het was het meisje dat had gesproken en Roya knipperde overdonderd met haar ogen. Uruha leek zeer slecht op zijn gemak.
"Mijn dochter."
"Juist." Roya wist zich geen houding te geven. Hier was ze niet op voorbereid. Hij was wel de laatste persoon die ze ervoor aan zag een kind te hebben van deze leeftijd.
"Aangenaam, Eve," zei ze toen. Ze voelde zich opgelaten. De sfeer had iets gespannens. Ze wisselde een korte blik met Bryce, die even glimlachte en een arm om haar middel legde. Hij was verre van perfect, maar op dit soort momenten was er niemand die ze liever naast zich had. Als iemand in sociaal opzicht goed om kon gaan met de meeste situaties was Bryce het wel.
"Ik ga wel wat te eten halen." Uruha gaf haar wat geld.
"Leuk jullie te ontmoeten. Sorry dat Uruha lastig is. Hij is van binnen aardiger." En weg was ze. De situatie had onmogelijk nog oncomfortabeler kunnen worden. Roya schraapte haar keel.
"Zijn jullie naar iets speciaals op zoek?" vroeg Uruha, en Roya en Bryce grepen de opening dankbaar aan.
"Nee, zij wilde hierheen," zei Bryce met een grijns. "Ze heeft nog vijf vierkante centimeter vrij in haar kast, vandaar," voegde hij en monter aan toe, en Roya porde hem in zijn zij, al was ze blij dat de sfeer weer ietsje luchtiger was.
"Het was inderdaad mijn idee. We zijn niet echt naar iets specifieks op zoek," zei ze toen. "En jullie?" Ze had het idee dat hij hier meer voor Eve was dan voor zichzelf, want hij was wel de laatste die ze op een plek als deze verwacht had.

Hoewel hij zichzelf ongemakkelijk had gevoeld met Eve om zich heen. Ergens voelde hij een steunpaal verbrijzelen toen ze weg was. Hoewel hij weinig steun aan haar had, had hij wel gedachtes die hij op orde kon houden. Hij keek haar even na en keek in de verbaasde blik van Roya.
"Ik weet het ook nog niet zo lang...." Het klonk haast als een verontschuldiging. Maar het was meer zodat ze snapte dat de band tussen hen nogal raar was. Op z'n zachts gezegd. Het meisje wist wat hij was en vertrouwde hem totaal niet. Maar daar was Reita, die haar vertelde dat dit was hoe Uruha zichzelf over de wereld strompelde.
Hij wist niet waarom, maar Bryce deed hem lichtelijk denken aan Reita. Hij kon lachen om grappen die andere maakte en was zelf ook niet geheel slecht in grappen maken. Het tegenovergestelde was Uruha, die de grap hoorde, maar enkel schamper lachte. Meer uit beleefdheid als dat hij het werkelijk grappig vond. Zo ook met de grap van de vijf vierkante meter, hij had enkel een scheve glimlach vertoont. Dat Reita nog steeds met Uruha omging was sowieso een raar fenomeen te noemen. hoewel ze nooit ruzie hadden, was Uruha enkel leuk met wat drank op in de ogen van Reita. Maar als Uruha al zijn zorgen en alertheid zou laten varen, was hij vast al een hele verbetering.
"Reita, een vriend; vond het een goed vader, dochter uitje." Het liefst gaf hij deze twee mensen geld om ze vervolgens weg te wimpelen, maar dat zou vast niet worden geaccepteerd in deze maatschappij. Vandaar dat hij zijn gedachte af aan het graven was naar normale zinnen. Op dit soort momenten merkte hij hoe verdwaald hij was in de 'normale' wereld. Hoe alles om hem heen ging over zijn werk en ervoor zorgen dat hij en andere mensen om hem heen niet gedood zouden worden of zouden neerstorten.
"Ik ben op een missie gezet om iets leuks voor haar te kopen." Zei hij er dan toch maar achteraan, hij had geen idee wat hij voor haar moest kopen. Was dit wat normale mensen deden en waar normale mensen het over hadden? Vast niet op de beroerde manier zoals Uruha dat deed, maar hij deed zijn best en hij praatte zelfs in normale zinnen op dit moment. Dat was in de laatste paar maanden al een hele vooruitgang.
"Kan ik jullie iets te drinken aanbieden?" Hij wilde zichzelf voor zijn hoofd slaan. Dat hield in dat hij langer met ze was opgescheept maar uit wanhoop had hij niet geweten wat hij anders had moeten vragen. Hij keek de twee vragend aan en wachtte het antwoord af dat vast een 'nee' zou worden.