When I look in your eyes, I feel alive [Avan]

“Maar mama, vind jij hem dan ook mooi?” piepte het kleine meisje tegenover haar, met een pruillipje. Azura glimlachte naar het meisje en zette haar op haar schoot. Ze veegde een plukje haar uit het gezichtje van Laila en drukte liefdevol een kus op haar voorhoofd. “Ik vind hem prachtig! En ik vind jou ook prachtig.” Laila giechelde opgewonden, sloeg haar handjes eventjes voor haar gezicht en spartelde met haar beentjes. Azura lachte en kietelde haar zachtjes in haar zij. “Mama, neeheeeeeee” giechelde het meisje en begon harder met haar benen te spartelen. Azura stopte niet en keek met een liefdevolle blik naar het meisje, dat zat te gieren van het lachen, op haar schoot. Na een paar keer zo door te zijn gegaan, stopte Laila uiteindelijk met lachen en Azura met kietelen. “Ik heb een plan” zei ze toen serieus tegen Laila, en het meisje staarde haar met open mond aan. “Ik ga zo dit leuke shirtje voor jou kopen, en weet je wat we dan gaan doen?” Laila, nog steeds met open mond, schudde haar hoofd, en staarde haar moeder aan of ze het wiel had uitgevonden. “Dan gaan we een lekker ijsje eten!” De ogen van Laila werden groot en ze begon enthousiast in haar handen te klappen. “Ijsje! Ijsje! Ijsje!” Zachtjes kneep Azura in de wang van het meisje. “Goed idee?” Enthousiast knikte haar dochter. “Goed, kom op dan!”

Zo gezegd, zo gedaan. Vijf minuten later waren de twee buiten, had Laila een tasje van de winkel in haar handen en liepen ze hand en hand richting de ijssalon. Ondertussen brabbelde Laila er op los: wat ze allemaal op school had gedaan, welke meisjes en jongetjes ze leuk vond en of dat ze thuis mocht kleuren. Het waren misschien kleine dingen, maar Azura hechtte zo ontzettend veel waarde aan wat het kleine meisje haar allemaal vertelde. Ze gaf het toe, het was ontzettend zwaar om een alleenstaande moeder te zijn. Het was zwaar om alle kosten die bij het verzorgen van Laila kwamen te voldoen, en om ook nog voor zichzelf te kunnen doen. Ze miste niet alleen iemand met wie ze dit alles kon delen, maar ook iemand die voor haar zorg. Azura was alleen, praktisch haar hele leven al. Voor het overlijden van haar oma had ze vooral voor haar gezorgd, en haar oma niet voor haar. Haar ouders waren er nooit voor haar geweest, ze vonden dat ze teveel verwestert was, en de islam te schande maakte. Azura vond, op haar beurt, haar ouders te radicaal. Wat had het voor nut om een geloof te volgen, waar je zelf niet achter de standpunten stond?

Maar dit alles vergat ze, als ze met Laila was. Als het meisje haar ogen openden, als het meisje haar een kusje gaf, als het meisje haar aankeek, of zelfs nu, ze haar kleine handje in de hare voelde, voelde Azura zich…levend. Alsof haar leven een doel had. Ze hield zo onvoorwaardelijk veel van haar. En het was echt niet allemaal makkelijk geweest, zeker niet toen ze nog in New York had geleefd. Maar de glimlach op het gezicht van haar dochtertje, die nu naast haar liep te stralen van geluk, puur om het feit dat ze een ijsje gingen eten, dat was voor Azura toch echt wel het beste gevoel dat er bestond.

Uiteindelijk vonden ze de ijssalon. Binnen was het niet erg, maar er was wel een leuke bijkomstigheid: er was binnen een soort speeltuin. Binnen zaten twee islamitische vrouwen, Azura herkenden ze aan de hijab, die hun haren bedekten. Ze keken afkeurend naar Azura, die gekleed was in een legging, een buik verhullend shirtje, een vest en een petje op haar hoofd had. Het was niet moeilijk om aan Azura te zien dat ze ook Arabisch was, en daarom trokken de twee vrouwen waarschijnlijk hun oordeel. Als reactie daarop stak Azura haar neus hoog de lucht in, ze trok zich niets van de twee aan, wat dachten ze wel niet? Azura liep meteen door naar de bakken met ijs, glimlachte naar de verkoper, en liet Laila kijken. “Welke wil je?” Laila keek eventjes bedenkelijk. “Wat is desuh?” vroeg ze nieuwsgierig en Azura las het papiertje wat er bij lag. “Dat is aardbeien…” Laila was duidelijk niet tevreden met het antwoord, want ze liet haar vingertje langs de andere ijssoorten gaan. Dit ging nog een lange tijd duren.

Na een paar minuten was de koningin eruit: ze wilde graag een sorbet met chocoladeijs, hazelnootijs en pistacheijs. Azura nam precies hetzelfde, alleen dan met perzikijs, aardbeienijs en kersenijs. Het ijs moest nog eventjes gemaakt worden en de jongen achter de bakken stelde voor dat ze eventjes ging zitten. Azura bedankte hem en ging aan een tafeltje verderop in de zaak zitten. “Magge ikke speluh?” vroeg Laila, met een pruillipje. Azura knikte goedkeurend. “Ik kom je halen als het ijs er is goed? Doe je voorzichtig?” Laila knikte en huppelde met haar kleine beentjes richting het speelparadijs. Azura zou wel een oogje in het zeil halen, maar kon het toch niet laten om heel eventjes snel op haar telefoon te kijken, om te kijken of ze misschien nog gemiste berichten had. Ze had wat berichtjes van haar beste vriendin Annabel en besloot deze eventjes door te lezen.

Voordat ze terug ging reageren, keek ze eventjes snel op, om te kijken of het nog goed ging met Laila. Maar…het meisje was nergens te zien! Azura sprong op en keek om zich heen. Oh God, waar was haar dochter? In paniek begon Azura in de zaak rond te lopen, en ontdekte Laila uiteindelijk toen bij een jongen van haar eigen leeftijd. Ze trok aan de jongen zijn shirt en vroeg hem wat voor ijs hij at. “Laila!” Opgelucht haalde ze adem en liep snel op het tweetal af. Ze ging op haar knieën bij Laila zitten en deze keek nieuwsgierig naar haar, kreeg een bezorgde blik in haar ogen toen ze de blik in haar moeders ogen zag. “Watte isse er, mama?” zei ze met een pruillipje en Azura zuchtte nogmaals opgelucht. “Je kan niet zomaar weglopen, lieverd. Deze meneer is toevallig aardig, maar misschien was het wel een stoute meneer, en dan was het misschien heel anders afgelopen?” Het meisje keek schuldbewust naar beneden. “Sorry…” Azura schudde haar hoofd, stak haar handen onder de oksels van het meisje en tilde haar op. Ze drukte een kus op haar dochters wang, en keek haar aan. “Het geeft niet, oké? Maar let in het vervolg wat beter op, goed?” Laila knikte en sloeg haar armpjes om Azura’s nek.

Vervolgens draaide ze zich naar de jongen toe. “Sorry” zei ze toen met een glimlach “Ik hoop niet dat ze je heeft lastig gevallen. Soms raakt ze nogal enthousiast als ze mensen ziet die ze interessant vind en dan heeft ze nergens anders oog voor.” Laila draaide zich ook naar de jongen toe en knikte toen. “Dit isse mijn mama” zei ze nogmaals knikkend en legde haar handje eventjes op het hoofd van Azura. Met een glimlach draaide Azura wat met haar hoofd, zodat het handje eraf viel. Ze waren maar een gek stel.  

Het geruis weerklonk goed door het kleine, maar gezellige restaurant. Duidelijk was dat er een sfeer hing, waardoor het een gezellige plek was om even wat te gaan drinken. Vooral nu hij een zogenaamde date had. Of kon hij het geen date noemen? Hm, ja, dat kon hij wel. En tot nu toe was het best wel leuk geweest? Avan had samen met de blondine wat door het park gelopen, tot de twee hadden besloten om binnen ergens te gaan zitten, met een warme kop chocomel met slagroom. Dat het warm was was wel even lekker, gezien het buiten niet echt heel erg lekker warm was.
Als heer zijnde had hij afgerekend voor hen beide. Niet dat hij zich daartoe verplicht voelde, maar hij had maar gewoon het initiatief genomen.

Langzaamaan begon het buiten al wat donkerder te worden, en terwijl de twee nog wat meer de stad in waren gegaan was Avan veel van de ander te weten gekomen, maar andersom net zo. Niet dat hij zichzelf meteen blootstelde, er waren immers veel dingen die velen niet van hem wisten, maar gewoon dingen waarover hij kón praten. Niet de dingen die hem hadden gebroken, hem hadden geraakt en hem voor maanden uit zijn doen hadden gehaald. Nee, dat vertelde hij haast nooit tegen mensen en al helemaal niet bij een eerste afspraak. Het was dat mensen die dichtbij hem stonden het van hem wisten omdat ze hem in die tijd hadden meegemaakt, want het waren zeker dingen waarover de lichtharige jongen niet graag over te spreken was.
“Zullen we anders een ijsje nemen?” Bij het horen van de hoge, vrouwelijke stem keek Avan vanaf de grond op, om vervolgens in haar blauwe ogen te kijken.
“Ja, prima.” Stemde hij in, zijn mondhoeken die langzaam een beetje omhoog krulden.
Zo gezegd, zo gedaan. De twee stonden al snel binnen in de wachtrij. Binnen was het behoorlijk druk, daardoor nam hij maar aan dat het ijs van deze salon ook prima zou zijn.
Nadat ze hadden besteld en het vervolgens na een paar minuten hadden gekregen waren ze aan een klein, rond tafeltje gaan zitten. Avan had een paar kleine bolletjes in een bakje, gezien het anders zo snel smolt en het via de hoorn naar beneden zou druppen, en dat was zonde.
Tijdens hun gesprek gebeurde er alleen iets onverwachts. Een voorbijkomende man struikelde over zijn eigen voeten, waardoor zijn ijsje, wat hij in zijn hand had, zo over de jonge vrouw heen kwam. Haar kleren en jas zaten onder, terwijl het ijsje maar door bleek lekken van het smelten.
Avan kon het niet laten om wat te lachen, hield dan ook zijn hand meteen voor zijn mond, maar bleef wel kijken hoe ze reageerde. “Vind je dit grappig? Jezus.” En met die woorden liep ze, met een rood hoofd, boos weg. Hem alleen achterlatend.
Fijn. Niet dat hij nog langer in haar aanwezigheid had willen zijn, want op ongeveer de helft van de tijd was hij er wel achter gekomen dat ze totáál anders was dan dat hij was, maar hij had tenminste de tijd met haar nog wel vol willen maken. Maar.. dat ging nu dus niet meer.
Avan haalde dan ook nonchalant zijn schouders op en bleef dan ook maar zitten aan de tafel om zijn ijs nog wel op te eten. Het was immers niet zo dat hij voor de rest iets beters te doen had?

Avan werd door een beweging aan de onderkant van zijn shirt uit zijn gedachten gehaald. Hij besefte dan ook pas toen dat gebeurde dat hij waarschijnlijk wel een tijdje voor zich uit had zitten staren en als een robot het lepeltje steeds naar zijn mond had toegebracht.
Het was een klein, schattig meisje wat aan zijn shirt had getrokken. Er verscheen dan ook meteen een glimlach op zijn gelaat bij het zien van het meisje.
Wat voor ijs hij at?
“Ik heb nog..” Zijn bruine ogen keken van het meisje eens in het bakje, om daar tot de conclusie te komen dat hij nog één bolletje had. “Banaan.” Bevestigde hij tegenover haar, terwijl die lieve glimlach nog steeds niet weg was. “En jij?”
Ze ging er niet op in, maar ze vertelde hem wel in een warrig taaltje dat ze de ‘tekening’ op zijn hand leuk vond. Avan fronste, terwijl hij even keek hoe ze dat had kunnen zien. Natuurlijk doordat hij zijn hand op zijn bovenbeen had gelegd, en dat op ongeveer wel een hoogte was die ze had kunnen zien. “Dankje.” Sprak hij, vol bewondering. Lief dat een klein meisje dat dan zei, ook al wist ze niet wat het was.
In zijn ooghoek zag hij hoe iemand op hen twee af kwam gelopen, terwijl ze iets riep, waarschijnlijk de naam van het meisje. Laila. Het meisje leek te reageren en vroeg blijkbaar aan haar moeder wat er was. “Je kan niet zomaar weglopen, lieverd. Deze meneer is toevallig aardig, maar misschien was het wel een stoute meneer, en dan was het misschien heel anders afgelopen?” De reactie van de moeder op haar dochter was leuk om te zien en te horen. Erg had Avan het natuurlijk ook niet gevonden dat ze naar hem toe was gekomen en tegen hem had gepraat. Het was juist wel leuk geweest, vond hij.

“Ik hoop niet dat ze je heeft lastig gevallen. Soms raakt ze nogal enthousiast als ze mensen ziet die ze interessant vind en dan heeft ze nergens anders oog voor.” De jonge vrouw, van rond zijn eigen leeftijd, had het meisje opgetild. Avan bleef de twee echter nog steeds met een flauwe glimlach aankijken. “Het geeft niet hoor, ik vond het wel lief.” Gaf hij eerlijk toe.
Laila vertelde tegen hem dat de vrouw haar moeder was, waardoor Avan kort knikte en even grinnikte dat het meisje haar hand op haar moeders hoofd had gelegd, maar er daarna weer door haar moeders geschud er weer afviel.
“Je moet wel naar jouw moeder luisteren hè?” Het was niet dwingend bedoeld, maar dat verraadde de glimlach op zijn gezicht ook wel. “Anders ben jij straks kwijt.” Hij had er een schepje bovenop kunnen doen door te zeggen dat ze dan zou worden meegenomen door enge mannen, maar dat bespaarde hij haar. Het meisje was nog klein en hij wilde niet dat ze een trauma zou krijgen door hem.

“Je moet wel naar jouw moeder luisteren, hè? Anders ben jij straks kwijt.” Laila staarde hem met open mond aan, het was duidelijk dat er op dit moment allerlei gedachten door haar hoofdje gingen. “Ikke kwijt?” zei ze met een verdrietig pruillipje. Ze liet het niet zien, maar stiekem moest Azura best wel grinniken. Ze had geen idee wie de jongen was, of waarom hij hier helemaal alleen zat, maar zolang hij aardig was tegen Laila, was het voor haar goed. Zelf was ze nooit zomaar op iemand afgelopen, zo zat Azura namelijk niet echt in elkaar, maar Laila was veel spontaner dan haar. Misschien kwam het door de situaties die ze had meegemaakt, waardoor ze niet echt zomaar vreemden meer vertrouwde? Nu maakte het echter niet zoveel uit, Azura was bij Laila in de buurt, dus er kon niets met haar gebeuren. Haar aandacht werd getrokken door een jongen achter de balie, die naar haar seinde dat het ijs gereed was. Azura zette Laila op een stoel aan het tafeltje naast de jongen. “Wacht jij hier maar eventjes, ik ga even onze ijsjes halen” deelde ze haar dochter mee en Laila knikte enthousiast. Azura zag nog net niet het water in haar mondje lopen. Ze had geen idee waarom, maar Laila was helemaal gek van ijsjes en van lekkere smaken, dus voor haar was dit echt een traktatie. Azura vond dat niet erg, alleen zou het ook wel eens prettig als ze eens wat van haar groenten at…ach ja, alles kwam op z’n tijd.

Ze was naar de balie gelopen, had gecontroleerd of de bestelling klopte en had de jongen achter de balie betaald. Terwijl hij het wisselgeld pakte, keek ze naar achteren, om te kijken of het bij Laila nog goed ging. Ze zag dat het meisje weer van haar stoel was afgegaan en naast de jongen stond, geïnteresseerd stond te staren naar de tatoeages van de jongen. Vaag ving ze iets op over waarom hij de tekeningen op zijn arm niet had ingekleurd. Azura lachte zachtjes. Kleine kinderen waren soms nog zo spontaan, en zeker Laila, die alles interessant vond en overal naar nieuwsgierig was. Azura schudde lachend haar hoofd en nam het wisselgeld dankbaar van de jongen aan. “En ik heb mijn telefoonnummer op het bonnetje geschreven…” zei hij met een dikke knipoog. Eventjes dacht ze dat hij een grapje maakte, maar hij bleek serieus te zijn, toen Azura pennenstrepen op het bonnetje ontdekte. “Dankjewel, ik hoef de bon niet” zei ze met een sarcastische glimlach en verkreukelde het bonnetje voor zijn neus. Ze pakte de twee ijscoupes, keek hem met een duistere blik aan en vervolgde haar weg naar haar dochter en haar nieuw gemaakte vriend.

De twee ijscoupes werden op het tafeltje van Laila gezet en nieuwsgierig keek het meisje naar haar ijsje, terwijl ze op de stoel moest staan om bij het ijs te kunnen. Azura keek om zich heen, maar kon nergens een kinderstoel ontdekken en Laila had ook niet echt meer de leeftijd dat ze haar kon voeren. Nou ja, ze kon het wel proberen, maar dan had ze waarschijnlijk een stel tanden in haar hand staan, en daar had Azura ook weer niet echt zin in. Daarom schoof ze de coupe wat dichter naar het randje, zodat het meisje er goed bij kon. Het meisje begon te eten en was zichtbaar aan het smullen van het ijsje. Azura nam zelf ook een hapje van haar eigen ijs en het was echt verrukkelijk. Ze genoot ervan, de naam van de ijssalon was absoluut waar in haar ogen! Ondertussen gleden haar ogen naar het kleine meisje tegenover haar en glimlachte toen deze haar ogen dicht deed van het genieten, “Jam, jam” piepte ze en giechelde lief. Het hart van Azura smolt. “Mama!” zei ze toen en net alsof ze heel erg verbaasd was, fronste ze haar wenkbrauwen “Mama, kijk! Hij heeft allemaal tekeningen op zijn armen, ik vind ze zo mooi…misschien mag ik ze wel inkleuren?” Nieuwsgierig staarde ze naar de jongen naast haar, terwijl ze het lepeltje van haar ijsje in haar mollige handjes hield.

De bruine ogen van Azura gleden naar de jongen, een glimlach stond op haar gezicht. “Ze zijn nice” complimenteerde ze hem, terwijl ze nog een hapje van haar ijsje nam. “Ik hoop niet dat je het erg vind dat we hier zitten, als je je er aan stoort gaan we wel ergens anders zitten hoor. Ze zal zo wel gaan spelen in dat speelparadijs, denk ik. Dan zijn we opeens niet meer zo interessant.” Een zachte grinnik ontsnapte uit haar mond. “Mama, wat is intuhruzand?” vroeg Laila nieuwsgierig. Azura dacht heel even na. “Interessant is…is als je iets heel erg leuk vind en dat je er dan meer over wilt weten.” De lippen van het meisje kregen een o-vorm. “Zoals jij van die jongen!”

Oh, God. Lachend sloeg ze eventjes haar hand voor haar hoofd. Hoe ging ze zich hier nou weer uit redden? Ze kende deze jongen niet eens! “Nou, ik denk dat jij hem wel heel erg interessant vind?! Jij staat er de hele tijd bij!” Ze gaf de jongen stiekem een knipoog, toen Laila hem weer aanstaarde. Goed opgelost, Zu.

Zoals hij wel had verwacht reageerde het kleine meisje geschrokken, terwijl Avan haar zo serieus mogelijk aan probeerde te kijken, maar stiekem wel moest lachen. Helemaal toen hij even van het kleine meisje naar haar moeder keek, al verraadde zijn gezicht aan haar moeder wel dat hij het heus niet meende. Het was in ieder geval niet zijn intentie geweest om het meisje helemaal bang te maken. Als dat zijn doel was geweest had hij wel een verhaal over enge mannen erbij gedaan, maar, dat had hij de kleine maar bespaard. En dat was maar goed ook, als je alleen al keek naar de reactie van haar nu.
Laila werd aan het tafeltje naast hem door haar moeder gezet, die haar vertelde dat ze hier moest wachten en zij de ijsjes ging halen. Toen haar moeder echter haar rug had omgedraaid en welgeteld drie stappen had gezet was het meisje alweer van haar stoel afgeklommen en weer richting hem gelopen. Avan had het willen voorkomen dat de kleine weer zou komen, voor het geval ze deze keer echt een keer ergens anders naar toe ging en ze dus kwijt was, maar blijkbaar vond ze hem interessant? Stiekem vond hij dat ergens ook wel leuk. Maar dat kwam omdat hij kinderen ook echt lief vond en echt een zwak had voor kinderen die zoveel interesse toonden.
“Waarom zijn jouw teejkuhningun niet ingukleurd?” Avan lachte even en wreef over de bovenkant van zijn ene handpalm, waar de zogenaamde ‘tekeningen’ die Laila bedoelde al zichtbaar waren.
“Ik weet niet.. Vind je het mooi?” Als ze alleen de soort bloem die hij op de rug van zijn hand had staan al mooi vond.. God, dan moest ze eens weten wat voor zogenaamde tekeningen hij nog meer onder zijn jas had. Zijn armen waren er vol mee, zijn bovenlichaam bevatte er ook genoeg en die van zijn arm liepen door tot de helft van zijn schouderbladen en dan niet de tattoo op zijn scheenbeen vergetend. Als hij ze allemaal zou tellen, zou hij serieus de tel kwijtraken. Sommige hadden een betekenis, maar andere waren dan ook weer juist heel random. Gewoon, omdat het kon, want waarom niet?

Avan was haast vergeten dat hij nog zijn bolletje niet op had. Vandaar dat hij het lepeltje weer beetpakte en een beetje van het bolletje afschraapte, om het vervolgens in zijn mond te stoppen en smakelijk zitten te eten. Nu hij zelf ook een ijsje had begreep hij wel dat er veel volk hier kwam; de ijsjes waren een van de lekkerste die hij ooit wel had gehad. Dan was dat ook niet eens heel erg overdreven.
Ondertussen had hij maar even zijn telefoon erbij gepakt, ging naar het gesprek met Vanessa en bekeek even hun geschiedenis. Ondanks dat ze samen iedere dag wel berichten wisselde kon hij met geen pen beschrijven hoeveel hij haar wel niet miste en eigenlijk wilde dat ze terug hierheen kwam. Maar, het was gewoon zo ver uit elkaar. Het was niet dat hij even naar een dorp verder kon rijden en dat zij daar dan was. Natuurlijk had hij hier zelf ook wel genoeg vrienden, maar het was altijd anders om een zusje om je heen te hebben. Die dan misschien wel zo irritant was, maar zeker niet onmisbaar. Had hij ook maar naar Spanje kunnen gaan.. maar het kon niet, het ging gewoon niet. Hier was teveel wat hij dan achter zou moeten laten. En, ook al was het in feite veel wat hij hier had, op sommige momenten leek het verdomd weinig en betwijfelde hij of hij hier überhaupt wel íets had?

In zijn gedachten verzonken had hij het gesprek naast hem niet af zitten luisteren. Iets wat hij anders ook wel niet had gedaan, want, privacy? Maar het had zijn aandacht opgewekt toen het kleine meisje blijkbaar over hem sprak. “Mama, kijk! Hij heeft allemaal tekeningen op zijn armen, ik vind ze zo mooi…misschien mag ik ze wel inkleuren?” Abrupt krulden zijn mondhoeken omhoog. Hoe kon het dat zo’n klein kindje nu eigenlijk al zijn hartje had gestolen? Hij smolt haast van binnen.
“Ik heb nu geen stiften bij, anders mocht dat.” Waarom niet? Het idee was hartstikke leuk. Maakte het hem uit dat hij waarschijnlijk een paar dagen met gekleurde armen zou moeten lopen. Als hij haar daarmee blij kon maken dan deed hij dat.
“Thanks.” Nam hij lachend haar compliment aan. Het was eens een keer wat anders dan te horen dat het zogenaamd niet ‘kon’. Dat er nog mensen waren die het wel konden waarderen. Vaak genoeg werd hij er voor nagekeken. Dat hij gewoon niet van het saaie hield en wat afbeeldingen op zijn lichaam had, maakte hem niet meteen een crimineel of wat dan ook? Overhaaste generalisatie, wat een hel was dát.
“Oh nee, tuurlijk niet.” Stelde hij haar meteen gerust. Als hij het erg had gevonden had hij dat allang al laten blijken, want zo was hij gewoon. In het ergste geval had hij net gedaan of hij niets meer hoefde en dus naar huis ging.
Avan volgde het gesprek tussen de twee. Het mooie aan jonge kinderen was natuurlijk dat de meeste wel nieuwsgierig waren en dus vele dingen wilde weten. Maar, de klapper op de vuurpijl was natuurlijk wel de laatste opmerking van het meisje, waardoor hij zijn wenkbrauwen voor kort ophaalde en daarna begon met zachtjes te lachen. Kinderen..
Op de reactie van haar moeder keek het meisje haar starend aan, deelde mee dat ze ging spelen en draaide zich abrupt om. Nadat Avan haar voor een paar seconden had nagekeken keek hij kort voor zich, om zich daarna op de moeder van het meisje te richten.
“Hoe oud is ze, als ik vragen mag?” Gewoon, uit pure interesse. “Niet zo oud, denk ik toch? Want zou oud lijk jij zelf ook niet.” Oeps. Was dat niet een beetje heel brutaal van hem om dat zomaar te zeggen.
“Nou- eh- ja.. Zo precies bedoelde ik het niet, maar ik uhm.. Ja, dat leek me gewoon.” Shit Avan. Wie weet wat voor reden ze had, mocht ze zelf ook niet zo oud zijn. En dan vroeg hij er lekker na een korte tijd al naar. Niet direct, maar zo kon het voor de ander misschien wel overkomen. Dat het raar was dat zij nog jong was en al een kind had.

Zolang de jongen een goede intentie met Laila had, was het voor Azura al snel goed. Haar dochter was het belangrijkste in haar leven, dus zouden mensen wel normaal tegen haar moeten doen. Er was een keertje een oudere dame tegen haar dochtertje aangereden: Laila was op de grond gevallen en was begonnen met huilen, ze had een bult op haar hoofdje. Tussen het troosten van Laila door, had de oudere dame een behoorlijke shitstorm aan scheldwoorden, verwijten en vloeken over haar heen gehad. Het was misschien niet helemaal pedagogisch verantwoord, aangezien Laila bij haar had gestaan, maar de vrouw had niet eens haar excuses aangeboden en had gezegd dat Laila in de wegliep, terwijl Azura haar dochter in de gaten had gehouden en dit absoluut niet was. Gelukkig was deze jongen wel lief voor haar. Dat hij de opmerking maakte, vond ze absoluut niet erg. Hier kon Laila namelijk weer wat van leren, en bovendien was het een bevestiging van dat wat haar moeder zei, ook echt waar was.

Nadat Azura het ijs had gehaald, was ze weer bij Laila aan tafel gaan zitten en had het meisje wederom interesse gewekt in de jongen naast zich. Zijn tattoeages waren inderdaad heel erg nice, en Laila hield van kleuren en tekenen, dus ze was niet verbaasd dat ze er zo enthousiast over was. De jongen vond het gelukkig niet erg dat ze bij hem kwamen zitten, toch kon Azura een ongemakkelijk moment niet voorkomen, toen Laila zei dat ze de jongen naast hen wel leuk vond. Azura had het naar haar mening goed opgelost, want het meisje was van haar stoel geklommen en richting de speelplaats gerend. Hoofdschuddend en zachtjes grinnikend keek Azura in haar schaaltje ijs, en nam nog een hapje van de kersensmaak. Mmmm, kersen. Azura was gek op kersen, het was naar haar mening de lekkerste fruitsoort die er bestond. Alles waar kersen in zaten was ook lekker: kersenlimonade, kersenijs, kersensnoepjes. Mmmm.

Toch werd haar aandacht, wederom, getrokken door de jongen. “Hoe oud is ze, als ik vragen mag? Niet zo oud, denk ik toch? Want zo oud lijk jij zelf ook niet.” De jongen scheen zelf snel genoeg door te hebben dat zijn vraag misschien niet helemaal beleefd was, al maakte Azura daar niet echt een probleem van. “Nou- eh- ja..Zo precies bedoelde ik het niet, maar ik uhm... Ja, dat leek me gewoon.” Azura’s blik werd harder en ze legde boos haar lepeltje neer. “Ik ben eigenlijk heel erg beledigd dat je dit zo vraagt, wie denk je wel niet dat je bent? Als ik een kind op mijn leeftijd wil nemen, dan doe ik dat gewoon, daar heb ik jouw mening niet voor nodig. Ik snap echt niet dat je zo’n reactie durft te geven.” Eventjes was er een ongemakkelijke stilte tussen hen.

Maar na ongeveer dertig seconden gooide Azura lachend haar hoofd in haar nek en lachte hardop. “Nee hoor, dat was maar een grapje. Sorry, ik hoop niet dat ik je heb laten schrikken” grinnikte ze nog zachtjes na en nam een comfortabelere houding aan op de stoel. Met een veelbetekende blik keek ze de jongen tegenover zich aan, nog steeds zacht grinnikend. Azura’s ogen gleden naar Laila, die samen met een ander meisje blauwe ballen bij elkaar aan het zoeken was. “Ze is vier jaar” zei ze, zonder de jongen aan te kijken “En ik ben tweeëntwintig, dus dat betekent dat ik achttien jaar was toen ze werd geboren.” Ze keek de jongen weer recht aan. Zou hij haar hier door veroordelen? Azura kon zich prima voorstellen dat hij andere dingen had gedaan toen hij achttien jaar was, als Laila er niet was geweest zou zij die dingen waarschijnlijk ook gedaan hebben. Ze draaide eventjes aan een plukje van haar haren, probeerde af te wegen wat ze de jongen kon vertellen en wat niet. “Ze was inderdaad een ongelukje, het was niet echt gepland, maar toch…ik kan me geen dag zonder haar meer voorstellen. Het is echt onbeschrijflijk hoeveel geluk zo’n klein mensje kan geven. En weet je, mijn vriendinnen zeggen altijd dat zij mij nodig heeft, maar ik heb haar ook nodig.” Ze glimlachte nogmaals, en keek met een trotse blik in haar ogen naar het meisje. Samen hadden ze al verschrikkelijk veel doorstaan. Ze waren de halve wereld eigenlijk al over gereisd. Het lag op het puntje van haar tong om iets over de vader te vertellen, maar dat moest ze niet doen. Ze kende de jongen helemaal niet – waarschijnlijk zou ze hem niet eens meer zien na deze dag, wat had hij er dan aan dat hij wist dat Laila’s vader een klootzak was?

Daarom besloot ze het maar op hem te gooien. “En jij? Wat doe jij hier eigenlijk?” vroeg ze nieuwsgierig “En geef geen loze reactie als “ijs eten”, want dat had ik zelf ook al gezien.” Een grijns verscheen op haar gezicht. “Maar ik bedoel, waarom ben je hier alleen?” Hij had haar een persoonlijke vraag, dus mocht zij het ook wel eventjes terug doen, vond zij dan. “Je weet trouwens nu haar naam, maar mijn naam nog niet. Ik heet Azura. Je hebt trouwens geluk dat je tattoeages niet zijn ingekleurd. Ik heb slechts tekstjes en ze loopt dagelijks te piepen dat ze mijnens niet in kan kleuren.” Lachend sloeg ze haar ogen even ten hemel.

Waarom slaagde hij er altijd in om ongemakkelijke vragen te stellen, die in zijn hoofd helemaal niet raar klonken, maar zodra hij het had gezegd hij pas door had hoe het voor de ander kon klinken? Nu had hij de situatie namelijk weer zelf geheel awkward gemaakt en dat was eigenlijk niet bepaald zijn intentie geweest, hij vond het juist wel leuk om even sociaal te doen. Iemand die niet tot zijn vriendenkring behoorde, of familie van hem was, voor de verandering.
Oh shit. Avan klapte door haar houding en haar woorden helemaal dicht, waardoor hij nog eventjes naar haar keek en zijn blik toen afwendde naar zijn schoot, terwijl hij kort op zijn achterhoofd krabde en aan de binnenkant van zijn wang beet. Shit. Hoe ging hij zich hier uit praten? Dat zou nog een flinke klus worden.
Een aantal keer had hij zijn mond enkele millimeters geopend, klaar om met zijn excuus te beginnen, maar steeds als hij dacht dat hij de juiste verwoording had bedacht, bleek dat niet het geval te zijn en slikte hij zijn woorden terug in.
Bij het horen van haar stem was de stilte verbroken en richtte hij, kort aarzelend, zijn bruine ogen weer op de jonge vrouw naast hem. Een onderdrukkende lach verscheen op zijn gezicht, om te laten merken dat hij zich wel een beetje genaaid voelde, maar dan wel op een manier dat hij het kon waarderen. “Nou, je had me daar wel.” Grinnikte hij met haar mee. Misschien had hij de reactie van haar van tevoren al kunnen verwachten, maar hij kende haar niet goed genoeg om dat in te kunnen schatten. Bij nader inzien zag hij ook wel in dat het best komisch was en zeker iets wat hij ook had gedaan als iemand dezelfde vraag aan hem had gesteld als wat hij aan haar had gevraagd.

Zie je? Dan waren zijn voorgevoelens dat ze ongeveer even oud als hem was bevestigd, want hij was ook 22. Bijna 23, maar, dat deed er nu even niet toe. Ook moest hij toegeven dat Laila voor iemand van 4 al wel heel ruimdenkend was, gezien ze naar alles nieuwsgierig was en van alles de betekenis had willen weten daarnet. Avan knikte dan ook kort naar haar korte uitleg, gezien ze wel meer had verteld dan dat hij eigenlijk had durven te vragen.
Ze vertelde hem door, waar Avan aandachtig naar luisterde. “Ja, dat kan ik me wel inbeelden.. Het is zo’n grote verantwoordelijkheid, maar het geeft ook zoveel goeds terug dat dat het allemaal wel waard is, uiteindelijk.” Niet dat hij er ervaring mee had, want gelukkig had hij nog niemand een kind bezorgd, maar goed. Zou hij overigens ook niet eens willen, gezien hij af en toe niet eens goed voor zichzelf kon zorgen. Financieel natuurlijk wel, maar fysiek schoot er nog wel eens wat te kort, waardoor hij niet in zo’n positie was dat hij het zich kon veroorloven. Maar, zoals eerder gezegd, gelukkig had hij zich nog niet zó in de nesten gewerkt.
Misschien had Avan er nog wat doorheen kunnen gooien om te vragen naar de vader van het meisje, of de twee nog steeds samen waren of wat dan ook, maar zijn onderbuik gevoel liet dat aan hem voorbij gaan. Niet de juiste tijd, ze was immers nog een vreemdeling die hij pas een paar minuten kende en dat ze hem dit al vertelde was al heel veel.

Avan lachte kort om haar opmerking. Tsja. Wat deed hij hier naast ijs eten dan? Misschien moest hij maar haar het echte verhaal ophangen, maar misschien zou ze wel gaan lachen? “Nou, ik wil het wel vertellen, maar je moet beloven niet te lachen oké?” Al verraadde de glimlach op zijn gezicht al wel dat het heus niet erg zou zijn. Bovendien zou hij ook gaan lachen als iemand zijn verhaal tegen hem zou vertellen. “Nou, ik had dus een soort ‘date’. Allemaal leuk en aardig vanmiddag, dus uiteindelijk besloten we hier maar wat ijs te nemen. Toen zaten we hier en viel iemand zijn ijsje over haar heen, wat ik best wel leuk vond? Maar dat vond zij dus niet zo grappig.” Bij de gedachte terug aan het moment moest hij gewoon weer grinniken. “Dus toen was ze boos weggegaan en zat ik hier alleen.”
“Niet dat het ooit wat zou worden hoor, want ik werd het na een uur alweer beu.” Luchtig haalde hij zijn schouders op en rolde kort met zijn ogen, voordat hij haar weer met opgekrulde mondhoeken aankeek.

Nee, dat was waar ook. Dom dat hij het nog niet eerder had gevraagd. Azura, zo heette ze. Over de opmerking dat Laila niets bij haar in kon kleuren en dat het kindje dat jammer vond, moest hij wel even grinniken. “Dan weet je dus wat je te doen staat?” Vroeg hij, terwijl hij nog even door grinnikte. Natuurlijk bedoelde Avan dat zij dan ook tattoos moest nemen, die Laila vervolgens in kon kleuren. Niet dat hij het meende, maar, je snapt wel.
“Ik ben Avan trouwens.” Stelde hij zich toen ook voor, aangezien ze beiden zijn naam nog niet wisten. Niet dat Laila het nu zou horen, maar Azura sowieso wel. “Wat voor tattoo’s heb je dan? Of zijn het hele persoonlijke teksten?” Niet dat ze haar hele levensverhaal moest vertellen, omdat haar tattoos dat betekenden of wat dan ook. Nee, Avan was gewoon echt nieuwsgierig. Tattoos vond hij het einde, maar dat was dan ook wel aan zijn eigen lichaam te zien.

Misschien.. konden ze nog even wat drinken? Hij had voor de rest toch niets te doen en Laila was nog steeds aan het spelen.
“Wil je anders wat drinken?” Bood hij haar dan ook aan, een mals glimlachje dat zijn gelaat sierde. Ze hoefde er dan zelf niets voor te betalen natuurlijk, want hij bood het haar nu aan. En daarbij, ze was tot nu toe wel leuk gezelschap, dus waarom zou hij het niet aan haar aanbieden?

Azura kreeg een beetje een schuldgevoel in haar lichaam toen ze de reactie van de jongen zag. Hij voelde zich echt ongemakkelijk, dat was duidelijk aan hem te zien. De jongen durfde haar niet meer aan te kijken, keek naar zijn schoot en krabde op zijn achterhoofd. Medelevend tuitte Azura eventjes haar lippen. Arme jongen. Al gauw liet ze blijken dat het maar een grapje was, Azura was heel erg relaxed. Het interesseerde haar niet wat voor vragen hij stelde, als ze de vragen die hij stelde niet wilde beantwoorden, dan zou ze dat zelf wel aangeven. “Nou, je had me daar wel.” Onschuldig haalde Azura haar schouders op. “Sorry” grijnsde ze naar hem “Ik ben niet zo snel pissig hoor, dan moet je echt wel van hele goede huizen komen. Als ik je vraag niet had willen beantwoorden, had ik dat wel aangegeven.” Azura had eerlijk verteld hoe ze zich over Laila voelde en dat ze, ondanks dat ze een tienermoeder was geweest, wel heel erg trots was dat ze een dochter had. “Ja, dat kan ik me wel inbeelden..Het is zo’n grote verantwoordelijkheid, maar het geeft ook zoveels goeds terug dat dat het allemaal wel waard is, uiteindelijk.” Azura knikte bevestigend. Daar had de jongen een punt gemaakt. “Precies, en Laila is best wel snel bij, zeker met kleine dingetjes. En het geeft zoveel voldoening als je dan dat lachje ziet en die bolle wangetjes…” Haar ogen straalden weer van trots, bij de gedachte alleen al smolt ze bijna.

Toch was het prettig toen het onderwerp weer eventjes op hem overging. Azura vond het niet vervelend om over zichzelf te praten, maar soms moest ze gewoon zo erg oppassen dat ze niet teveel van zichzelf in één keer weggaf. Ze was al eerder voor een lieve, knappe kop gevallen, namelijk die van de vader van Laila, en daar had ze echt wel van geleerd. Ze had hem gevraagd waarom hij hier in zijn eentje zat, en hij wilde dat wel vertellen, op voorwaarde dat ze hem niet uit ging lachen. Nieuwsgierig keek Azura hem aan, terwijl hij begon te praten. Hij had een date gehad met een of andere chick, het was wel leuk, maar hij had ijs over haar gemorst in de ijssalon. Azura sloeg eventjes haar hand voor haar mond, maar probeerde haar ogen serieus te houden. “Niet dat het ooit wat zou worden hoor, want ik werd het na een uur al weer beu.” Een zachte lach ontsnapte uit haar mond. “Duh” zei Azura op een fabulous manier, en sloeg haar ogen ook even ten hemel. “Vind ik een beetje overdreven hoor, om dan meteen weg te gaan. Het is toch ook gewoon gratis? Ik bedoel, het was erger geweest als je haar had laten lopen met allemaal vlekken van ijsjes op haar shirt.” Ze pakte haar lepeltje en wees er mee naar hem. “Dat is een misdaad tegen de mensheid.” Quasi serieus keek ze hem aan, en stak het lepeltje nogmaals in een bolletje ijs, om er een flinke hap van te nemen.

De jongen stelde zich voor als Avan. Leuke naam vond Azura. Ze knikte bevestigend. “Nou, ik kom uit Iran, dus ik heb een Perzische tekst op mijn ribben getatoeëerd.” Haar vinger wees aan waar haar tatoeage ongeveer zat. “Het is een soort wijsheid, ik kan hem niet precies vertalen…dat is nogal moeilijk, snap je? Als je de taal spreekt begrijp je hem wel. Sorry, ik ben heel erg vaag.” Azura lachte zachtjes en draaide zich toen van de jongen weg. Ze trok haar vestje uit, en sloeg haar haren naar een kant van haar hoofd. In haar nek was een begin van een tatoeage zichtbaar, die over haar ruggengraat liep, kort onderbroken werd door haar shirt, en onder haar crop top weer zichtbaar werd. “Deze heb ik laten zetten toen ik hier naar toe kwam. Er staat “Go wherever you want, luck will always follow you.”” Nonchalant haalde ze haar schouders op. Die ging ze voor de rest ook niet uitleggen, dan zou ze moeten uitleggen waarom ze hier naar toe verhuisd was en dat wilde Azura niet echt niet op dit moment. Ze was er juist een beetje overheen nu. Vervolgens wees ze nog een plek aan op de binnenkant van haar bovenarm, waar “Smile! You’re free & alive” stond. “Dat vind ik een belangrijke quote. Ik bedoel, je kent toch mensen die altijd lopen te zeuren, die altijd…waar het nooit goed voor is, zeg maar. Die zeuren over dingen die ze makkelijk zelf kunnen veranderen. Maar ik heb zoiets van: waarom lachen ze niet gewoon en zijn ze blij met wat ze hebben? Mijn familie uit Iran woont in bergen, in een klein hutje aan de voet van een berg, ze moeten alles zelf doen, want hun hebben het gemak van een supermarkt niet bijvoorbeeld. En hun blijven, ondanks alles, lachen.” Azura haalde haar schouders op. “Sorry als ik je nu verveel hoor.” Ze keek hem grijnzend aan.

“Wil je anders wat drinken?” Azura keek verbaasd eventjes op. Oh, dit was de eerste keer dat haar ook daadwerkelijk wat drinken aangeboden werd. “U-uhm, ja, natuurlijk. Ik lust wel een kopje thee.” Een snel glimlachje was op haar gezicht verschenen. “Ik pak even mijn portemonnee…”

Avan kon er niets aan doen, maar nadat hij zijn verhaal had verteld kon hij zijn lach ook niet inhouden en deed dus met haar mee. Het was lullig geweest wat zich hier eerder had afgespeeld, maar, uiteindelijk was het maar goed ook. Anders was hij waarschijnlijk toch zelf wel naar huis gegaan, gezien hij best wel verveeld raakte, en dan had hij nu thuis niets zitten doen. Ach, hij zou wel zien hoe het later allemaal met haar zou aflopen, want had ze zijn nummer überhaupt wel? Mocht ze dat niet hebben, was dat eigenlijk alleen maar mooi meegenomen. Dan was dat ook weer gelijk een probleempje minder, namelijk. Voor het geval hij allemaal boze berichten zou ontvangen, want zo zielig leek het tot nu toe wel te zijn.
Nogmaals lachte hij om haar, ditmaal doordat ze een serieuze blik opzette, haar lepeltje naar hem liet wijzen in combinatie met haar woorden. Lang duurde het niet meer voordat ook hij zijn hoofd een kwartslag had gedraaid en weer een hap van zijn bolletje nam, die inmiddels al flink aan het smelten was, maar wat hij totaal niet erg vond.

Ze heette Azura en kwam uit Iran. Interesting, als je het hem vroeg. Toen ze ook nog eens begon over het verhaal van haar tattoos had ze zijn aandacht echter helemaal. Als er iets was waar hij namelijk wel altijd geïnteresseerd in was, waren het wel tattoos.
“Maakt niet uit.” Lachte hij richting haar. Hij snapte het wel, dat ze het hem niet helemaal uit kon leggen. Van de een naar de andere taal vertalen was niet altijd even makkelijk, namelijk, gezien de woorden en dat soort dingen.
Nadat ze haar vestje had uitgetrokken, haar haren naar een kant had gedaan en hij een gedeelte van een tattoo zag verscheen er een minimale glimlach op zijn gezicht. Begrijpend knikte hij nadat ze hem vertelde wat er stond, wachtend of er misschien nog meer zou gaan komen?
Ook de laatste tattoo vond hij gaaf, mede door de uitleg die Azura hem erbij gaf. Wat ze zei had inderdaad een kern van waarheid, mensen zagen eigenlijk nooit echt in wat ze allemaal precies hadden, want als je het goed bekeek had iedereen het hier uitstekend, alleen ziet jammer genoeg niet iedereen dat in.
“Zou dat niet misschien komen omdat mensen hier zoveel gewend zijn, dat ze niet genoegen hebben met minder en steeds maar meer willen? Iets wat deels al misgaat bij de opvoeding?” Hij wist zeker wel waarover ze sprak, maar of ze zijn visie erop deelde, dat wist hij natuurlijk niet. “Soms is het misschien maar beter als je gewend bent met minder te leven; dan met je met iets kleins veel meer tevreden.” Want, dat bleek uit haar voorbeeld ook maar weer. Je kon bij wijze van iets klein en simpels aan mensen geven die niets gewend waren en ze waren er hartstikke tevreden mee, terwijl als hij het aan een random iemand op straat zou geven diegene hem waarschijnlijk voor idioot uit zou maken.
“Nee, je verveelt me niet hoor. Helemaal niet zelfs.” Avan schonk haar een volle glimlach, waarbij zijn tanden voor een gedeelte bloot gesteld werden. “Ik vind je verhalen wel interessant.”
“Maar, ik vind je tattoos heel nice.” Gaf hij toe, om even terug te keren op het onderwerp waarmee ze begonnen waren. “Ik zou willen dat mijn tattoos ook echt een betekenis hadden, maar dat hebben er maar een paar.” Zijn collectie bestond dan ook voornamelijk uit random dingen; mensen, dieren, symbolen, echt van alles was er op zijn lichaam te vinden.

Ze wilde dus thee. Nou, dan zou dat helemaal goed komen, want zo moeilijk was thee niet te bestellen, toch?
“Nee, hoeft niet. Ik betaal.” Avan schudde zijn hoofd en gaf haar daarna een korte knipoog, daarmee doelend dat het allemaal wel goed zat.
Avan stond vervolgens op en liep vervolgens weer richting de bar. Zijn bruine ogen scanden even de grote borden die op de wand achter de bar hingen, om te kijken wat hij wilde. Er was zoveel keus, daar lag het niet aan, maar waar had hij zin in?
“Een thee en een koffie, alsjeblieft.” Antwoordde hij nadat de vraag hem werd gesteld wat hij wilde bestellen. Op de vraag wat voor thee hij wilde had hij maar het meest simpele gezegd, iets van English of zo, want anders zou hij echt niet weten wat Azura wilde. Hopelijk had hij dus maar het goede gezegd.
Lang duurde het niet voordat de jongen zijn bestelling op de vitrine voor hem had gezet en hem een glimlach toe schonk. “Hoort zij bij jou?” De jongen wenkte naar iemand achter hem, en toen hij over zijn schouder keek wist hij wie hij bedoelde. Azura. “Hoezo?” Kaatste Avan de bal terug, niet eens een duidelijk antwoord gevend op zijn vraag.
“Nou.. Weet je haar nummer?” Aha, dus zo zat het in elkaar? Avan zou nu twee dingen kunnen doen, óf naar haar toe gaan en haar nummer gaan vragen, óf hem een beetje lopen te trollen. Hij koos voor het laatste. “Heb je pen en papier?”
Nadat de jongen klaar was om het nummer op te schrijven had Avan een compleet random nummer bedacht, bestaande uit combinaties die op dat moment in zijn hoofd omhoog waren komen dwarrelen. Daarna had hij ook nog afgerekend en met de illusie dat hij iemand heel blij had gemaakt had hij de jongen zijn rug toegekeerd en was hij weer terug naar Azura gelopen.

De grijns op zijn gezicht verraadde eigenlijk al dat hij iets had gedaan, wat misschien wel niet kon, maar wat hij zelf toch wel een goede stunt vond. “Is het erg als ik zojuist iemand valse hoop heb gegeven?” Avan had haar schaaltje met kopje en alles erop voor haar neus gezet en had weer plaats op zijn oude plek genomen.
“Hij vroeg dus of ik je kende en jouw nummer wist, dus heb ik hem een of ander nummer gegeven wat ik zelf ook niet ken.” De grijns was nog steeds op zijn lippen af te lezen en keek haar nog voor een tijdje aan.
Voorzichtig had hij zijn kopje opgepakt en had hij in de koffie geblazen, in de hoop dat deze daardoor sneller af zou koelen. “Koffie is wel lekker en zo hoor, maar je kan er uren daarna nog zó erg naar stinken.” Merkte hij random op, terwijl hij in zijn ooghoeken naar Azura keek.
“Oh, ja, ik wist trouwens niet wat voor smaak je wilde, dus heb ik maar iets gegokt. Als het niet goed is wil ik wel een andere gaan halen voor je?” Meldde hij maar, voordat ze iets helemaal op ging drinken omdat ze het van hem had gekregen, maar stiekem helemaal niet lustte. Dat zou zonde zijn.

Azura had verteld over haar tatoeages. Ze was trots op de tekeningen die op haar huid stonden, ze maakten haar echt zoals ze was. Toch had ze slechts de betekenis van ééntje gegeven: die van haar tattoo aan de binnenkant van haar bovenarm. De visie van Avan over het onderwerp was interessant om te horen. Eindelijk, eens een jongen die een beetje nadacht. Naar haar mening waren de meeste jongens van die piemeldenkers, die een knap meisje zagen en bedachten hoe ze zo snel mogelijk hun piemel erin konden steken, net als de jongen achter de bar. Avan leek iets diepgaander te zijn, en dacht ook echt na over zijn antwoord. “Daar ben ik het helemaal mee eens” zei ze daarom met een glimlach “Niet om het nou perse op mijzelf te betrekken, maar wij hebben het op het moment ook niet heel erg breed en toen ik net met Laila een shirtje ging kopen…nou, het was alsof ik net tegen haar had gezegd dat ze elk speelgoed in een speelgoedwinkel mocht kopen.” Nonchalant haalde ze haar schouders op. “Maar dankjewel voor het compliment. Naar wat ik kan zien zijn die van jou ook heel erg gaaf. Ze hoeven niet altijd een betekenis te hebben, toch? Als jij dit mooi vindt, moet je dat doen. Misschien als je het niet gedaan had, had je er spijt van gekregen. En nu…niet.” Nogmaals glimlachte Azura naar de jongen. Ze beleefde veel plezier uit dit gesprek. Dit was een van de eerste normale gesprekken die ze had gehad met een jongen, sinds haar ex-vriendje. Het was gewoon simpel, niet te gecompliceerd, gewoon over luchtige dingen.

Avan had haar wat drinken aangeboden, en Azura was naar voren bewogen om haar portemonnee te pakken. Avan sloeg dat echter af, zei dat hij wel zou betalen. “Wat lief” zei Azura met een brede glimlach en wachtte vervolgens eventjes, terwijl hij haar thee ging halen. Dat gaf Azura mooi eventjes de tijd om haar telefoon erbij te pakken en wat berichtjes van haar vriendinnen te beantwoorden. Ondertussen liet ze haar blik af en toe afdwalen naar Laila, die nog steeds lief aan het spelen was met de andere kinderen in het indoor speeltuintje. Dit soort speeltuintjes waren echt een zegen voor ouders. Ze konden eventjes lekker ontspannen zitten en iets anders doen, terwijl hun kinderen het plezier van hun leven beleefden. Toch kon ze het niet laten om Laila af en toe in de gaten te houden, ze zou niet willen dat haar kleine dropsleutel iets zou overkomen. Ze zat op dit moment op een schommel en met haar kleine handje zwaaide ze naar Azura. Azura gaf haar een kushandje en zwaaide naar haar terug.

Het duurde niet lang voor dat Avan bij haar terug was gekomen met een kopje thee voor haar en een kopje koffie voor zichzelf. “Is het erg als ik zojuist iemand valse hoop heb gegeven?” zei hij, terwijl hij het kopje met thee bij haar neerzette. “Dankjewel, echt super lief van je!” zei ze toen enthousiast en begon het theezakje open te maken, en gooide met haar andere hand het suikerklontje in het kopje “Ik weet niet of dat erg is, ligt er aan wat je hebt gedaan..” Ze luisterde naar zijn verhaal over de jongen achter de bar en kon een glimlach niet onderdrukken. “Daar ben ik je alleen maar dankbaar voor” zei ze tegen hem, terwijl ze eventjes naar achteren draaide. Ze draaide zich weer terug en sloeg haar ogen ten hemel, kwam samenzweerderig iets naar voren. “Hij probeerde het daarnet ook al, maar ik vind het een griezel. Bovendien, ik was samen met Laila, wat dacht hij wel niet?” Ze schudde afkeurend haar hoofd en bracht het kopje met thee iets dichter naar haar mond, blies voorzichtig in het hete water en nam een klein slokje. Oe, heet! “Koffie is wel lekker en zo hoor, maar je kan er uren daarna nog zó erg naar stinken” zei Avan totaal random en Azura knikte bevestigend. “Zeker, daarom neem ik ook bijna altijd thee. Koffie vind ik ook wel lekker, maar net wat je zegt…stel je gaat naar een sollicitatiegesprek ofzo en je hebt net een paar bakken koffie op en dan stink je heel erg” Een zachte giechel ontsnapte uit haar mond, ze sloeg haar hand eventjes voor haar mond. “Maar deze thee is prima hoor, ik ben niet zo’n zeiker als die date die je net had.” Ze keek hem met een engelengezichtje aan, geen shade ofzo hoor. Azura was een liefhebbend persoon dat nooit iemand zou beledigen. Yeah, right.

Ze nam nog een slokje van het kopje thee, die nog steeds heel erg heet was. “Hij mag dan een eikel zijn, maar hij heeft wel heel erg heet water gebruikt zeg, jeetje” piepte Azura en zette het kopje met thee even neer. Dat zou ze later wel opdrinken. Voor nu draaide ze zich naar Avan en kwam ze iets naar voren. “Maar ik heb nog steeds niet al je tattoos gezien, eigenlijk…” zei ze nieuwsgierig en pakte zijn hand beet en met haar eigen hand stroopte ze zijn mouw een beetje omhoog. “Sorry, ik hou van tatoeages en dan raak ik nieuwsgierig” zei ze met een lief gezichtje en liet haar vingers over de inkt over zijn hand lopen. “Wauw…” zuchtte ze zachtjes en keek hem met een stralende glimlach aan. “Ik vind ze zo mooi!”

De trappelende voetjes verraadde haar komst al. “Zie je wel, jullie zijn verliefd!” zei haar schelle stemmetje en vliegensvlug liet Azura de hand van Avan los, ging gauw weer op haar plaats zitten. “Lieverd, ik wilde eventjes naar zijn tattoo kijken, net zoals jij dat had gedaan. Dat betekent toch niet meteen dat ik verliefd op hem ben?” Laila keek haar met samengeknepen oogjes aan. “Jaaaa, jaa” zei het meisje achterdochtig en Azura kon een glimlach niet onderdrukken, kneep zachtjes in de wang van haar dochter. “Mama, ikke dorst” zei Laila met een pruillipje en Azura deed bezorgd haar wenkbrauwen fronzen. “Ik heb alleen thee, schatje, maar die is nog heel heet…” Laila zette haar liefste oogjes op, de oogjes waarvan ze wist dat Azura ze bijna niet kon weerstaan. “Slokje?” zei het meisje lief en Azura zuchtte. “Oké dan, laat het me eerst wat voor je afkoelen…” Ze nam het kopje, gaf Avan een knipoog en blies in het kopje, wat langer dan gewoonlijk, zodat het sneller zou afkoelen. Vervolgens bracht ze het kopje naar haar dochters mond, die heel voorzichtig een slokje naam.

Maar…het was duidelijk nog te heet geweest. Laila deed snel een stapje achteruit en piepte “Au!” Zo snel als haar moeder instinct was zette ze de thee weg en tilde ze Laila op haar schoot, sloeg haar armen om haar heen. Het was echter al te laat. De ogen van Laila vulden zich met tranen en al gauw begon het meisje te huilen. Dat betekende dat ze echt pijn had, Laila had namelijk een hele hoge pijngrens en was een meisje dat echt niet snel huilde. Ze had in haar korte leventje nog maar een paar keer gehuild. “Sssssst…” troostte Azura haar dochtertje, vergat alles eventjes om haar heen en legde haar hoofd op het hoofd van Laila. Haar prioriteit was nu haar dochter troosten en ervoor te zorgen dat ze weer ging lachen. “Ja, dat doet pijn, hè?” zei ze met een lieve stem “Stomme thee ook…” Ze wiegde Laila zachtjes heen en weer, die nog steeds aan het huilen was. Opeens kreeg ze een idee. Azura had nog steeds wat ijs over, en ijs zou het misschien wel verkoelen? Ze trok het bakje naar haar toe, deed wat van het ijs op het lepeltje en hield het Laila voor. “Kijk eens, dit zorgt ervoor dat het wat minder pijn doet…” zei Azura en Laila opende braaf haar mondje. Zodra het koude ijs haar mond raakte, stopte Laila met huilen. Het werkte dus duidelijk. “Lekker?” vroeg ze nieuwsgierig en Laila knikte liefjes. Met haar vrije hand hield Azura het bakje voor Laila, gaf haar het lepeltje aan, zodat ze zelf kon scheppen. Het meisje liet haar hoofd tegen haar borst aanleunen en snikte nog steeds een beetje na, maar gelukkig was ze nu rustig.

Met opgeluchte ogen keek ze Avan aan. “Sorry hoor, dat was stom van me. Ik had moeten weten dat die thee nog veels te heet voor haar was…” Ze zuchtte zachtjes en drukte liefdevol een kusje op Laila’s hoofd. “Mama lief” piepte het meisje en Azura glimlachte. Gelukkig, ze had haar vergeven. Ze keek Avan weer aan. “Sorry, vertel verder of je tatoeages enzo…” Een glimlach stond op haar gezicht.

Vond ze het lief? Nou ja, dit was toch wel het minste wat hij kon doen? Het zou lullig zijn als ze samen een hele tijd hadden zitten praten en hij haar niet eens wat te drinken had aangeboden, of haar er zelfs voor had laten betalen. Avan mocht haar dan wel pas net kennen, maar dat nam niet weg dat hij haar dan voor zichzelf ging laten betalen terwijl hij het haar had aangeboden.
Wat de jongen wel niet zou denken.. “Misschien vindt hij wel dat je een milf bent?” Avan probeerde haar daarna zo serieus mogelijk aan te kijken, maar na een tijdje kon hij het niet laten om te lachen. Wat, het zou kunnen, toch?
Avan had intussen weer wat in zijn kopje geblazen, zodat het voor zijn gevoel sneller koel zou worden en hij veilig een slok zou kunnen nemen. Toen Azura hem gelijk gaf en er verder op inging, moest ook hij grinniken. “Ik bied dus alvast m’n excuses aan voor als je straks koffie ruikt.”
En nee, een zeikerd net zoals de date die hij eerder had was ze zeker niet. Nu al niet, terwijl ze er korter was dan dat de ‘date’ er was geweest. “Nou ja, een date.. Misschien kan ik het beter een ontmoeting noemen.” Avan trok zijn ogen nog even tot spleetjes toen hij nadacht, maar haalde daarna losjes zijn schouders op en nam voorzichtig een klein slokje uit zijn mok. Eigenlijk was hij niet eens zo heel erg op zoek naar een nieuwe relatie, bang voor dat hij wéér alleen gelaten zou worden. Bang voor dat hij deze keer misschien wel zo diep in de put zou vallen, dat hij er niet meer uit zou kunnen komen. Die angsten hadden zich met de jaren opgestapeld, want puntje bij paaltje werd hij weer alleen gelaten en stond hij er weer helemaal alleen voor. Dus nee, zoekend naar een relatie was hij nou ook weer niet echt actief. Het zou allemaal wel komen, misschien zou het die keer dan wél de juiste persoon zijn, eentje die hem niet zou verlaten?

“Misschien heeft hij dat wel gedaan omdat hij me door had.” Giechelde Avan zachtjes, als reactie op dat het water te heet was volgens haar. Bij hem was zijn koffie overigens ook niet heel erg koud, maar beter iets te warm dan dat het helemaal koud was, niet? Al snapte hij haar punt wel.
Voordat Avan had kunnen zeggen dat ze daar gelijk in had, dat ze nog niet al zijn tattoos had gezien, was Azura naar voren gebogen, had ze zijn hand vastgepakt en keek hij met een stel opgetrokken wenkbrauwen toe wat ze deed. Ze zorgde ervoor dat zijn mouw omhoog ging, zodat ze kon kijken. “Oh, nee, geeft niets.” Veroorloofde hij het haar, terwijl hij zag en voelde hoe ze haar vinger over zijn huid heen liet gaan. Zijn mondhoeken waren omhoog gekruld, puur om het feit dat ze geïnteresseerd erin was en dus niet zo was als de meesten, die hem raar aankeken, aangezien hij nogal random dingen zomaar op zijn arm had laten zetten. Iets wat er voor altijd zou blijven staan en er dus niet meer af kon. Nou ja, you only live once, of niet soms?
“Dankjewel.” Met een grote glimlach nam hij haar compliment dan ook aan. “Het is jammer dat jouw tattoos niet allemaal zichtbaar zijn, want je maakte me wel nieuwsgierig hoor.” Echt. Dat zei hij niet alleen maar omdat zij ook interesse in de zijne toonde.

“Zie je wel, jullie zijn verliefd!” Het hoge stemmetje van het kleine meisje zorgde ervoor dat Avan van Azura opkeek en dus het meisje zag dat dat had gezegd. Awkward.
Azura had dan ook zijn hand losgelaten en was meteen in de verdediging gegaan, waardoor hij niets zei en het gesprek wat de twee voerden maar mee volgde, terwijl hij een glimlach onderdrukte.
Ook keek hij toe hoe Laila een slokje kreeg van de thee van Azura. Dat was waar ook ja, doordat hij drinken was gaan halen toen de kleine er niet was, had hij niets voor haar meegenomen. Misschien moest hij vragen of ze ook wat wilde? Maar, nu ging ze bij haar moeder drinken, dus hm.. Twijfels.
Het was duidelijk verkeerd gegaan, sinds de thee blijkbaar nog te heet was en de tranen in haar ogen kwamen. Wat overigens ook niet lang duurde voor daar ook geluid bij kwam. Avan vond het zielig, maar misschien was het beter als hij niet de hele tijd naar het meisje zou kijken terwijl ze aan het huile was. Vandaar dat hij nog een slok koffie nam en vanuit zijn ooghoeken zag hoe lief Azura het wel niet oploste. Uiteindelijk keek hij de twee dan ook weer recht aan. Laila had geluk dat ze zo’n goede moeder had trouwens, dat bleek nu ook maar weer; Azura had het binnen een mum van tijd weer onder controle en had ervoor gezorgd dat het meisje was gestopt met huilen, door haar ijs te geven.

“Ach joh, had jij ook niet kunnen weten toch? Je loste het hartstikke lief en goed op.” Daar was niets aan gelogen. Avan glimlachte naar Laila toen ze piepte dat haar moeder lief was, waar Avan zachtjes op knikte. Dat geloofde hij inderdaad best, van wat hij nu al had gezien.
“Hm.. Ja. Maar dan moet je ze wel goed kunnen zien.” Begon Avan, waarna hij besloot om zijn jas maar even uit te doen. Hij ritste het dikke bomberjack dan ook open en haalde vervolgens zijn beide armen eruit, zodat hij alleen nog maar in een T-shirt met korte mouwen zat en vele tattoos van hem zichtbaar werden.
“Nou, ja, dit is dus zo’n beetje hoe mijn armen eruit zien. Ik heb er nog wel meerdere die je niet kunt zien, hoor. Maar die zitten op m’n schouders, buik en benen.” Legde hij vol enthousiasme uit, terwijl zijn bruine ogen van zijn armen naar Azura gingen.
“Ik ben een beetje de tel kwijt geraakt toen ik er veel begon te krijgen.. Maar ik denk dat ik er dus zo’n 50 heb ongeveer, waarvan ik twee Arabische teksten heb en drie Engelse. De rest zijn allemaal dieren, losse woorden of andere dingen.” Tijdens dat hij dat uitlegde liet hij zijn vingertoppen even over zijn rechterarm gaan.
Ook was Avan schuin gaan zitten, zodat hij voor Azura recht in haar zicht zou zitten en ze dus simpel op beide armen kon kijken.
“Ik heb er ook nog hier een trouwens.” Stom dat hij was vergeten over de tattoo in zijn nek! Avan boog dan ook zijn hoofd voorover en wees met zijn vinger op de achterkant van zijn nek, waar ze een vogel zou zien staan op een takje.
Eigenlijk zou hij ook gerust zijn shirt omhoog kunnen doen, ook al waren ze dan wel in een ijssalon, maar wat boeide hem het nou? Toch liet Avan dat maar achterwege, voor het geval dat er wat van gezegd zou worden en ze hier niet meer konden blijven zitten zonder minachtend te worden door anderen.
“En ja, de rest kan ik dus niet zo goed laten zien..” Concludeerde hij, maar in ruil daarvoor liet hij haar nog wel zijn armen zien, voor het geval die haar nog interesseerden. Misschien wel, gezien er zoveel zat dat hij zelf soms ook niet eens wist wat er nou allemaal op zijn huid stond.

Misschien.. Moest hij nu dan maar vragen of Laila ook nog wat wilde drinken? Anders vond hij het voor haar ook zo zielig, dat zij niets had maar zij wel.
Voorzichtig tikte hij op de onderkant van haar scheenbeen, zodat hij zeker wist dat hij haar aandacht had, terwijl een glimlach op zijn gezicht was verschenen. “Wil jij anders ook nog wat drinken?” Vroeg hij, terwijl zijn blik van Laila even naar Azura ging, die hij toen een knipoog schonk, dat het allemaal wel goed zat. Ook dit zou ze niet hoeven te betalen hoor, want hey, hij was weer degene die het aanbood. En hij betaalde graag, zeker nu hij wist dat ze het niet zo breed hadden. Dit was dus wel het minste wat hij kon doen, ondanks dat het maar om een paar euro ging.

“Misschien vindt hij wel dat je een milf bent.” Wait…what? Verward keek Azura op, maar zodra ze zijn gezicht zag, kon ze het niet laten om haar hand eventjes voor haar mond te slaan. Het duurde niet lang voor dat er een proestend lachje uit haar mond ontsnapte en ze eventjes achterover leunde. “O my God! Een milf, serieus, dat ben ik nog nooit genoemd, maar hey, thanks voor het compliment.” Azura stuurde een vriendschappelijke knipoog naar Avan toe. Normaal gesproken had ze iemand een knal verkocht als diegene zo’n soort opmerking had gemaakt richting haar, maar ze wist dat Avan maar een grapje maakte en ze vond hem best wel aardig. Ze schudde haar hoofd. “Maar goed, laat mijn mening je vooral niet weerhouden om koffie te drinken. Het is wel heel erg mannelijk.” Haar wenkbrauwen gingen op en neer en ze tuitte haar lippen, zodat er een duckface op haar gezicht ontstond. Ontspannen leunde ze achterover en nam ze nog een slokje van haar thee. Mmmm. Zo kon ze wel voor altijd lekker relaxed blijven zitten. Helaas was dit geen optie, ze zou wel op moeten staan om voor Laila te zorgen. Helaas was ze het meisje een beetje vergeten toen ze naar voren was gebukt om zijn arm te bekijken. Ze was nieuwsgierig naar zijn tattoos.

Voor Laila zorgen was toch wel een beetje de basis van haar leven geworden. Het meisje zou het waarschijnlijk niet eens accepteren als ze lekker bleef zitten. Laila was naar hen toe gegaan en had hen meegedeeld dat ze heus wel wist dat ze verliefd waren. Oké, Avan was geen lelijke jongen, maar hallo? Ze kenden elkaar net pas een paar seconden. Gelukkig wist ze wie het zei. Volgens Laila was iedereen verliefd die elkaars handen vast hield. Helaas werd Laila al gauw bestraft door haar beschuldigingen, door de hete thee die in haar kleine mondje was gegaan. Troostend had Azura haar op schoot genomen. “Hey, lief klein oliebolletje van me…beetje stom van mama, hè?” fluisterde Azura zachtjes tegen haar dochtertje en drukte haar lippen tegen haar hoofd, terwijl ze Laila dicht tegen zich aantrok en haar ogen eventjes sloot. Het was bijzonder hoe haar moedergevoelens er altijd voor zorgde dat ze zich helemaal afsloot van de wereld, alleen voor Laila niet. Ze kon nergens anders naar kijken, totdat ze honderd procent zeker wist dat ze weer vrolijk was. En dat had ze kunnen bereiken doordat ze wat ijs had gehad. Zodra het ijs in haar mond was verdwenen, was Laila gestopt met huilen. Thank God.

Toch kon Azura het niet laten haar verontschuldigingen te maken tegenover Avan. Wat moest hij wel niet van haar denken? Maar gelukkig deed hij er niet raar over, begreep hij dat haar dochter echt op nummer één kwam en veranderde hij samen met haar het onderwerp. De tattoeages op zijn arm werden zichtbaar en nieuwsgierig luisterde Azura naar zijn uitleg. “Kijk eens, lieffie, de tekeningen!” zei Azura enthousiast en met grote ogen staarde naar de tekeningen op zijn armen. “Wat gaaf! En Arabische teksten, ben je Arabisch?” vroeg Azura met een glimlach naar Avan toe en haar ogen straalden. Wauw, wat een hoop tattoeages! En sowieso was ze al heel erg nieuwsgierig naar het Arabische gedeelte, dat zouden ze gemeen kunnen hebben? “Serieus, echt respect dat je die allemaal hebt laten zetten, dat je gewoon doet wat je zelf leuk vind. Daar zouden veel mensen een voorbeeld aan kunnen nemen!” Ze sloeg met haar armen op Laila haar beentjes, zachtjes. “Wat vindt jij?” Laila keek met nog licht waterige ogen naar Avan, en zwaaide toen naar hem. “Ikke vind mooi! Mama, jij hebt ook, maar hij heeft meeeeeeeeer.” Laila wees naar Avan en gaf hem een van haar stralende glimlachen. Lachend sloeg ze haar armen om de middel van Laila, en drukte het meisje nog wat dichter tegen zich aan. “Je moet maar eens een keertje die anderen laten zien, ik ben er echt benieuwd naar. Ik wil je ook wel die op mijn rug laten zien, maar dat doe ik niet hier. Ik word al bijna aangekeken alsof ik binnenkort gestenigd ga worden…” En ze knikte naar de twee moslima’s, die aan de andere kant van de zaak zaten, en regelmatig afkeurend naar de kledingstijl van Azura keken.

“Wil jij anders ook nog wat drinken?” Met grote ogen keek Laila van Avan naar Azura. “Magge dat?” vroeg ze liefjes en Azura knikte. “Ja, natuurlijk mag dat…” Ze zette Laila op de grond neer. “Misschien mag je wel meelopen, ga maar vragen…” Ze gaf een knipoog naar Avan en gaf Laila een klein zetje. Alle verlegenheid van Laila was weg en vrolijk liep ze naar Avan toe, legde haar handjes op zijn been. “Magge ikke meelopuh?” vroeg ze liefjes en legde haar handjes vervolgens op zijn arm. “Handje?” zei ze daarna liefjes. Het hart van Azura smolt.

Het was lief om te zien op welke manier Azura omging met Laila. Dat ze haar troostte, net zolang tot het weer goed was. Daar zelfs een oplossing voor had gezocht, door haar een ijsje te geven door de kou. Althans, dat was wat hij ervan aannam.
Met een glimlach had hij af en toe eens meegekeken hoe het ging, maar had ondertussen ook wat slokken koffie genomen en zijn aandacht ergens anders op gericht. Misschien vonden die twee het namelijk helemaal niet fijn als hij in zo’n situatie continu naar ze zat te kijken? Avan kon zich daar namelijk wel in verplaatsen.
Hoe laat was het eigenlijk wel niet? Niet dat tijd er toe deed, hij had voor de rest toch niets gepland en niemand zou op hem zitten wachten op het moment dat hij thuis kwam. Althans, dat verwachtte hij niet. Waarschijnlijk zou Kaya wel bij Jayden zitten, of wat dan ook. En voor de rest had hij niet echt iemand waar hij voor om moest kijken, gezien zijn familie nog steeds in Spanje woonden.

Toen Azura zich tegenover hem had verontschuldigd had hij haar duidelijk gemaakt dat het niet erg was. Waarom zou hij? Zou hij nu ineens de aandacht op moeten eisen van haar, terwijl haar eigen dochter pijn had? Plus, ze hadden toch nog alle tijd. In ieder geval tot het moment dat een van beide weg zou gaan.
Ze keerden samen terug naar het onderwerp waarover ze het eerder hadden gehad; zijn tatoeages. Om het beter zichtbaar te maken had hij zijn jas even uitgedaan, zodat de tekeningen over zijn beide armen zichtbaar werden. Met een glimlach richtte hij zijn bruine ogen weer op haar.
“Deels, van mijn moeders kant.” Bevestigde Avan, op haar vraag of hij Arabisch was. “Ik heb de naam van mijn opa in het Arabisch, samen met de vertaling van ’be true to who you are’.” Maar, die twee kon ze natuurlijk nu niet zien, gezien ze net onder zijn sleutelbenen zaten, elk aan de andere kant. “Ik wil ze wel laten zien, maar, dat gaat een beetje moeilijk.” Gaf hij lachend toe, terwijl zijn hand een gebied aangaf waar de twee zaten, rond zijn borst, dus onder zijn shirt.
Avan vond het geweldig wat voor interesse ze toonde. Hij wist niet of ze het deed omdat ze echt geïnteresseerd was, of dat ze het speelde, maar anders was ze een best goede actrice, en ergens nam hij ook wel aan dat Azura het echt gewoon meende.
“Ja toch, waarom niet? Anders is het allemaal maar zo leeg en saai.” Niet dat hij nu per direct bedoelde dat mensen die geen tattoos hadden een saai lichaam hadden, helemaal niet zelfs. Iedereen moest het voor zichzelf weten. Hij vond zijn lichaam echter mooier met alle tattoos die hij had en ook nog met de andere die misschien nog wel zouden komen, ooit.
De donkerharige jongen kon het niet laten om te lachen op de opmerking van het kleine meisje, toen haar moeder had gevraagd wat zij ervan vond.
Avan keek in de richting waar Azura naartoe had geknikt, waar hij twee vrouwen zag zitten, van islamitische afkomst. “Niets van aantrekken, ze hoeven je niet te judgen omdat niet iedereen hetzelfde is?” Was het juist niet alleen mooi dat iedereen anders was? Hij moest er niet aan denken dat er nog tien van hem rondliepen hoor, of zelfs nog meer.
“Maar ja, moeten we doen, ik ben ook benieuwd naar de jouwe.” Stemde hij in, met een glimlach die alles behalve gemaakt was.

Zachtjes grinnikte hij om hoe het kleine meisje deed, en hoe lief Azura er allemaal aan meedeed. Het was misschien wel echt het liefste wat hij ooit had gezien.
Het werd nog liever toen Laila haar handjes op zijn been had gelegd en had gevraagd of ze mee mocht lopen, terwijl haar handen daarna richting zijn arm gingen. “Natuurlijk mag jij dat, kom maar.” Avan probeerde op te staan, maar werd halverwege zijn beweging onderbroken. “Handje?” Avan vond het zó lief. Hij knikte en liet het meisje haar kleine handje in zijn hand steken, waarna ze samen richting de vitrine liepen.
“Wat wil je hebben?” Vroeg hij, terwijl hij van de koelkast naar beneden, naar Laila keek. Toen kwam hij eigenlijk pas tot de conclusie dat ze het helemaal niet kon zien, omdat ze nog niet groot genoeg was.
“Kom anders maar.” Zei hij dan ook, terwijl hij haar met een handige beweging onder haar armpjes pakte en zo optilde, om haar zo te laten zien waar ze uit kon kiezen. “Nu kan je ze zien, toch?” Vroeg hij op een lieve toon aan haar, terwijl hij zijn gezicht Laila’s kant op had gedraaid.

Nadat ze haar drankje had uitgekozen had Avan het geld op de bovenkant van de vitrine gelegd en had hij gezegd dat ze de rest wel konden houden. Het ging toch maar op een paar eurocent, daar ging hij niet echt heel moeilijk over doen. Avan had zich omgedraaid en had daarna Laila, samen met haar drankje weer op de grond gezet, zodat ze zelf terug kon lopen, of hem nog een handje kon geven. Wat ze zelf wilde.

Dat Avan een Arabische kant had, was voor Azura zeker wel een positief puntje. Het was niet dat ze alleen maar op Arabische jongens viel, Jayden had namelijk ook een negroïde uitstraling gehad, maar het zorgde er wel voor dat hij haar op sommige punten zou kunnen begrijpen, zoals bij sommige culturele dingen of hoe ze met bepaalde situaties omging. Azura glimlachte om het enthousiasme waarmee hij dingen over zijn tattoo uitlegde, het leek erg belangrijk voor de jongen te zijn. Azura vond het altijd mooi om te zien hoe gepassioneerd mensen over iets kunnen zijn, zelf had ze dat met dansen. Het was maar goed dat Avan niet over haar hobby’s was begonnen, anders had ze hem uren kunnen vervelen over het dansen, het schrijven van nieuwe choreografieën en het inspireren van probleemjongeren. Want het dansen maakte het niet alleen heel gaaf, maar ook de jonge mensen die ze hier mee inspireerde. Het waren allemaal jongeren met een bagage, maar als je ze een uitlaatklep gaf en een luisterend oor, gaven ze je er zoveel voor terug. Bovendien hadden de jongeren ook allemaal een talent en Azura wilde dit alleen maar koesteren. Veel van de jongeren betaalden maar een klein deel van de contributie, maar dat was het allemaal waard. Meer dan een zaal, wat spiegels en een stereoset hadden ze niet nodig.

Avan had gevraagd of Laila ook wat te drinken wilde. Laila, die moe was geworden het spelen, had aan haar moeder gevraagd of het mocht, en nadat Azura toestemming had gegeven, was ze naar Avan gelopen, om te vragen of ze zij hand mocht vasthouden. Het was heel erg schattig en ze keek met een stralende glimlach naar de twee, die van haar wegliepen. Azura pakte eventjes snel haar telefoon erbij, bekeek snel wat mailtjes over de dansschool, maar verloor de twee ondertussen geen seconde uit het oog. Niet dat ze Avan niet vertrouwde, het was gewoon om het feit dat ze hem pas net een klein uurtje kende en ze haar dochter in de gaten wilde houden. Je hoorde tegenwoordig zulke rare dingen. Toen Avan Laila had opgetild, glimlachte ze. Avan scheen een van de weinige mannen die Laila aardig bleek te vinden. Na Jayden had ze natuurlijk af en toe wel eens een vriendje gehad, maar Laila was altijd iets wat tussen hen in was gekomen. Of haar vriendjes wilde geen vriendinnetje met een kind, of Laila vond de mannen niet aardig. En de mening van haar dochter was echt wel belangrijk voor haar, ook al was ze pas vier jaar oud.

Nadat de twee het drankje hadden gehaald, kwamen ze hand in hand weer teruggelopen, en deed Azura haar telefoon weg. “Kijk!” zei Laila vrolijk en liet de hand van Avan los. Op haar korte beentjes rende ze naar Azura toe, en liet het flesje met Fristi zien. “Awh, die vind je zo lekker, hè? Heb je wel dankjewel gezegd?” De ogen van Laila werden groot en ernstig schudde ze haar hoofd. “Nee! Wat nu?” vroeg ze met een pruillipje. “Nou, dan doe je dat nu toch eventjes” zei Azura hoofdschuddend en lachte zachtjes. Laila draaide zich om en liep naar Avan toe. “Dankjeweeeeeeel!” zei ze liefjes en aaide met haar handje over zijn been. Toen stuiterde ze weer terug naar Azura en ging voor haar staan. “Mag ikke op schooooot?” zei ze toen en Azura knikte. Ze pakte het flesje met Fristi van haar over, zette het eventjes op tafel en pakte Laila onder haar armpjes beet. Ze zette het meisje op haar schoot, gaf haar het flesje drinken weer en drukte liefdevol een paar kusjes op haar hoofd, terwijl het meisje tevreden uit haar rietje zat te drinken.

“Weet je, Avan” zei Azura met een grijns “Misschien moet je maar blij zijn dat je date heeft afgezegd, want nu heb je een afspraak met twee vrouwen. Ik bedoel, welke man wilt dat nou niet?” Een zachte lach ontsnapte uit haar mond. “Nee hoor grapje, het is nogal vervelend als het toch niet zo leuk blijkt te zijn.” Met een pruillipje knikte Azura. “Moet je voor de rest vandaag nog wat doen, of was het alleen deze mislukte date?”

Fristi. Laila wilde Fristi, wat ze dan ook van hem had gekregen. Voor kort had hij Laila een kleine glimlach geschonken, maar waarbij zijn witte tanden toch nog bloot kwamen te liggen. Nadat de twee Laila’s drinken hadden gekregen en Avan ervoor had betaald, had hij zich omgedraaid en had hij haar weer voorzichtig op de grond weggezet. Het meisje pakte vervolgens weer zijn hand beet, om zo samen richting haar moeder te lopen. Onderweg liet ze echter zijn hand los, om al rennend eerder bij Azura aan te komen, terwijl hij met een glimlach naar de twee toekeek. Hij zag hoe de twee tegen elkaar praatten en Laila vervolgens naar hem terug kwam gelopen. “Dankjeweeeeeeel!” Sprak ze, terwijl ze haar hand over zijn been liet gaan. Avan glimlachte haar toe, dat het oké was en liet kort even zijn hand over haar bol heen gaan, gezien dat een beetje op handhoogte was.
Inmiddels had ook hij weer plaats genomen op zijn oude plaats, naast Azura en Laila. Het was leuk om te zien dat het meisje meteen van haar drinken aan het drinken was. Niet dat het voor hem perse op hoefde, zoveel kostte het immers niet, maar gewoon.

Zijn bruine ogen gleden ondertussen eens door de ijssalon heen, iedereen in zich opnemend die hier ook was, of ze nu aan het ijs zaten of gewoon wat dronken. Echter haalde Azura’s stem hem weer uit zijn eigen gedachten en keken zijn hazelnootbruine ogen weer richting de jonge vrouw.
Azura’s woorden zorgde voor een brede glimlach op zijn gezicht. Ja, daar had ze zeker een punt. Hij wist haast wel zeker dat iedereen op dit moment zich wel in zijn positie zou willen bevinden. Vandaar dat hij dan ook kort met haar meelachte. “Ach, kan gebeuren toch? Beter dat het nu meteen gebeurt, dan dat ik er over een paar keer achter kom. Beetje zonde van de tijd.” Toch? Anders zou hij allemaal tijd vrij hebben gehouden om op een date te gaan en dan zou het uiteindelijk toch niets worden, omdat het op een gegeven moment toch wel naar voren zou komen. Avan was dan ook wel blij dat het nu meteen gebeurd was, dan over een paar weken of zelfs maanden. Verschrikkelijk.

Ondertussen was hij zich steeds wat lichter in zijn hoofd gaan voelen, voelde hij hoe zijn voorhoofd lichtelijk bedekt begon te worden met een dun laagje zweet en hoe zijn handen wat meer begonnen te trillen. Waarom nu? Net nu hij het zo leuk had met iemand die hij voorheen niet had gekend, die hem nu als een leuke Avan leerde kennen, hopelijk dan. Met de rug van zijn rechterhand wreef hij over zijn voorhoofd, om daarna zijn hand met de andere te vermengen, zodat het hopelijk minder op zou vallen dat zijn handen niet meer stabiel waren als dat ze voorheen waren. Nu waren het echter nog alleen zijn handen, maar hij wist uit ervaring dat zijn benen ook al snel de pineut zouden worden. En ondanks dat hij het erg leuk met Laila en Azura had, wilde hij dat hen en zichzelf besparen.
Misschien.. Kon hij haar nummer vragen? Misschien was Azura wel de sleutel naar al zijn problemen? Misschien..
Nee. Hij kon niet over haar beslissen, om haar voor zo’n doel te gebruiken, zonder dat ze het zelf wist. Hij kende haar pas net. Kon niet zijn problemen in haar schoenen schuiven.

“Moet je voor de rest vandaag nog wat doen, of was het alleen deze mislukte date?” Hij schrok haast op van haar stem, die nogal luid tot hem was doorgedrongen, ook al was het volume waarop ze sprak totaal niet luid of wat dan ook geweest. Nu was dan het moment, om weer toe te geven aan de stemmen in zijn hoofd, zijn lichaam die verlangens had. En hij wist dondersgoed naar wat, kon het verlangen niet negeren.
Avan slikte, voordat hij begon met praten. “Nu je het zegt..” Begon hij, zijn vingers die zijn telefoon uit zijn broekzak haalden, om daarna te kijken hoe laat het was. “Ik heb.. Ik denk dat ik nu moet gaan.” Hij stopte zijn telefoon terug in zijn broekzak, waarna hij zijn jas weer aandeed, gezien hij die eerder had uitgedaan om zijn tattoos te laten zien. Zou ze het door hebben? “Het spijt me. Volgende keer dan maar?” Daarmee doelde hij erop dat ze volgende keer verder konden praten, over nog een heleboel andere dingen, als ze dat wilde natuurlijk.

Eenmaal buiten besefte hij pas hoe dom hij eigenlijk wel niet had geklonken. Wat volgende keer? Hij had niet eens haar nummer. Hij had ze beiden niet eens fatsoenlijk gedag gezegd, alleen al omdat hij er nu zeker van was dat hij de twee nooit meer zou zien.
Al maakte hij zich er na een paar minuten al niet eens meer druk om. Zijn gedachten gingen namelijk maar uit naar één ding, en wat datgene mocht zijn, was vrij duidelijk.