Hey its alright,does it makes you feel alive? -Avan

Met een ruk schoof ze de lange gordijnen open van haar appartement. Perrie woonde redelijk hoog en had mooi uitzicht over de stad. De vloer was koud en ze had daarom ook dikke sokken aan, waarbij ook een dikke trui en joggins broek. Buiten was het al licht, maar een dik pak wolken liet geen zon door. Een echte winterdag. Ze had zo'n zin in de kerst. Ook al was ze dan alleen, maarja toch was het zo gezellig. Op straat alleen al was alles verlicht en gezellig aangekleed, ze kon er niet op wachten.
Een zucht verliet haar keel. Bij de gedachte dat ze weer terug was in Horse Home rolde ze een keer met haar ogen. Maar het was niet voor niks dat ze weer terug was. Pasqual was de reden daar voor, niet omdat ze hem terug wilde,maar om hem ook wat terug te geven. Wraak kon je het niet noemen, ze zaten tenslotte niet in een of andere slechte film. Tijdens dat ze weg was geweest uit HH had ze goed na gedacht. Ze miste haar kindje ontzettend,maar dat nam ze Pasqual niet kwalijk, hij kon er ook niks aan doen dat ze van de trap was gelazerd, maar ze nam het hem zeker kwalijk dat hij achter haar rug al een paar keer met die Aya had afgesproken. Ze vond dat kind maar vreemd (Ruka, no offence ofcourse, this is bad Perrie..Forgive me). Oh dit, oh dat, oh problemen, in dat opzicht paste Pasqual wel bij Aya, hij had ook veel problemen, vooral over die Chloë maar daar hield hij zijn mond vast wel over als hij bij Aya was. Nee daar wilde hij haar vast niet mee lastig vallen.
Blegh, ze moest niet aan die twee denken. Ze zou zich maar eens omkleden. Perrie ging even naar de stad, om nieuwe schoenen te kopen. Had ze zomaar zin in, en ze had ze nodig voor het koude klimaat buiten.

Met een glimlach liep ze door de winkelstraat. Met een tasje in haar hand, waar haar nieuwe schoenen in zaten. Ze was er blij mee. Hopelijk kwam ze geen bekende tegen, dat zou alles verpesten. Naja als ze het tegen Pasqual zouden zeggen dat ze er weer was. En dat mocht hij niet weten. Toen ze langs de Star-Bucks liep werd ze gestopt door een heerlijke geur de van binnen kwam. Ze had eigenlijk best zin in warme chocolade melk, het was tenslotte super koud buiten. Perrie stapte naar binnen en werd overwelmd door een enorme drukte. Ze probeerde zich zelf rustig te houden en gewoon in de rij te gaan staan, hopend dat ze geen bekende tegen kwam. Eindelijk zat ze aan het laatste tafeltje wat leeg was met met een heerlijke beker warme choco. Ze nam er een slok van en veegde de choco'snor' van haar boven lip.

Avan

Zijn vingertoppen veegden even over het fotolijstje met daarin een foto van hem en Taylor. Het was van een moment geweest na hun verloving, in Spanje. Hoewel hij haar ontzettend mistte dacht hij toch wel iets minder aan haar dan hij had gedacht van te voren, maar nog steeds was het wel minstens één keer op de dag. Een zucht verliet Avan’ keel, waarna hij het lijstje op z’n kop draaide op het kastje waar ook de tv op stond, in de woonkamer. Kort rolde hij met zijn ogen, liep toen maar weer naar boven om zich klaar te maken om naar de stad te gaan. Voor afleiding, en zo.
Nadat hij een basic wit shirt had aangedaan, daarover een donkerbruin leren vest, wat er uiteindelijk zo uitzag. Zijn haar was warrig maar echt zin om daar iets aan te doen had hij niet, vandaar dat hij nu helemaal klaar was om naar de stad te gaan lopen.

De laatste tijd ging hij steeds vaker te voet naar plaatsen toe, puur omdat hij dan langer weg was. En langer weg zijn betekende voor hem vooral dat hij dus minder de tijd had om überhaupt te denken aan Taylor. Ja, Avan mistte haar met heel zijn hart en zou blijven wachten tot de dag dat ze terug zou komen. Al moest hij daar niet zo zeker van zijn, maar hé, altijd blijven dromen en hopen; dan kwam alles wel goed. Meestal. In dit geval ook, hopelijk.
Nadat hij in de stad was aangekomen werd het alleen maar drukker leek het wel. Buiten was het ook kouder dan dat hij had gedacht; bij iedere uitademing van hem verschenen er rookwolkjes. Rustig stak hij toen maar een sigaret op die hij na een tijd al weer op had. Niet lang duurde het of op het uithangbord aan een van de boven gevels van de winkels verscheen het logo van Starbucks, waardoor zijn mondhoeken toch wel weer een beetje opkrulden. Nadat zijn donkere ogen naar binnen hadden gekeken had hij wel opgemerkt dat het druk was, maar ach. Een koffie kon er altijd wel in en iets anders nuttigs had hij toch niet te doen. Dus ja, dit leek hem de beste optie. Met zijn hand duwde hij de deur open en stapte hij binnen waarbij een heerlijke warme vlaag van de verwarming hem tegemoet kwam. Avan leek meteen weer te ontdooien in de tijd dat hij aan de beurt was. Nadat hij zijn koffie had besteld precies zoals hij altijd deed bij Starbucks wachtte hij tot die klaar was. Toen de beker in zijn handen werd gedrukt sloot hij zijn handen om de beker heen om zijn handen op te warmen – tevergeefs, natuurlijk. Damn, het was zo druk dat er niet eens ergens een plaats over was. De meeste waren met z’n tweeën of met een groep, geen enkele stoel was dus ook werkelijk over.. Oh, wacht, daar! Zijn donkere ogen schoten naar een tafel met al een meisje eraan zittend, maar aan de overkant was nog één stoel over. Dan moest het maar. Een zucht verliet zijn mond en snel beende hij naar de plaats toe waar ze zat. Achter de stoel hield hij halt waarna een glimlach zijn lippen sierde en zijn witte tanden voor even werden ontbloot. “Zou ik hier mogen zitten? Eh..” Zijn ogen schoten naar de beker die het meisje in haar hand had om te kijken of haar naam erop stond. Ha, nu zou het vast en zeker net lijken of hij helderziend was. “Perry?” Of het haar naam was wist hij niet, maar oké, als hij kon zitten zou dat al erg fijn zijn. “Want nergens is zeg maar.. plaats of zo.” Verduidelijkte zijn vraag. Nee hij wilde niet ineens overkomen als een of andere stalker die meisjes lastig viel. Alsjeblieft niet. Zijn gebroken hart was vers, Avan moest er niet aan denken.

Perrie dronk voorzichtig aan haar Choco, omdat hij nogal heet was. Ze bekeek de drukte, mensen die weer in en uit liepen. De mensen achter de balie hadden nogal stress. Wat logisch was, als het zo druk was. Ze keek even naast zich, en aan het tafeltje zaten twee mensen aan elkaar te plukken. Zeker net een stelletje ofzo. Ze glimlachte even flauw en keek weer voor zich. Soms had ze dat ook wel gewild. Niet eens perse met Pasqual ofzo, maar gewoon een leuke relatie met iemand. Ze wist zelf dat dat er nu waarschijnlijk niet meer in zat. Door de break-up met Pasqaul was ze veranderd. Het meisje wat eerst lief, zorgzaam en altijd probeerde te helpen was nu veranderd in een wraakzuchtig, bitch achtig wezen. Ze wilde dit helemaal niet zijn, ze wilde weer zich zelf zijn, maar het lukte gewoon niet. Ze had niemand die haar tegen hield en haar met andere dingen bezig hield. En als ze alleen maar aan Pasqual dacht voelde ze zich al van binnen koken. Ze had zich zelf dus ook voor genomen dat ze alleen aan hem dacht als het noodzakelijk was, zoals hem laten voelen wat zij had gevoelt. Maar dan moest ze Aya wat aandoen, en dat ging haar toch echt veel te ver, en ze zette zich zelf ook nog eens op het spel. Dus dat had ze van haar lijstje geschrapt.
Perrie’s wenkbrauw schoot omhoog toen er een knappe jongen de starbuck’s in kwam gelopen. Ze probeerde gewoon normaal een slok van haar drinken te nemen en niet naar hem te kijken. Het zou leuk zijn als hij hier ergens ging zitten in plaats van dat hij zijn bestelling mee nam. De rij was tamelijk lang en Perrie’ aandacht was al weer ergens anders, tot dat er wat werd gezegd. “Zou ik hier mogen zitten? Eh..” Ze keek omhoog en zag tot haar verbazing die knappe jongen staan. Ze grijnsde even toen hij lachte. Wauw, gewoon wauw. Voor dat ze wat kon terug zeggen, zei hij haar naam. Ze fronsde even, zou hij haar kennen via Pasqual ofzo? Meteen begon haar hart van paniek harder te kloppen, maar haar ogen schoten naar haar beker waar haar naam opstond. Oh gelukkig, hij had het waarschijnlijk van haar beker gelezen. Hopelijk. “Want nergens is zeg maar.. plaats of zo.” Ze keek even rond. “Ja ik zie het.” Zei Perrie en lachte even kort. “Ga zitten.” Sprak ze en ze gebaarde naar de lege stoel tegen over haar. Ze wachtte even tot hij zat en keek hem aan. “Je weet nu mijn naam, maar mag ik die van jou ook weten?” Vroeg ze met een glimlach. “Ik bedoel, we zitten nu toch met zijn tweeën aan tafel.” Het moest niet flirterig over komen ofzo, maar juist geïntereseerd. Ze zat nu toch met hem aan een tafel.

sorry sorry sorry voor de late en korte reactie!  

Ondertussen had Avan voorzichtig al een slok proberen te nemen van zijn beker met daarin de koffie zittend. Nadat hij had gevraagd of hij daar kon zitten had het meisje omhoog gekeken en verscheen er daardoor een glimlach rondom zijn lippen.
Dus, de naam die op haar beker stond was goed? Avan vond het ergens wel grappig, maar ze had vast en zeker wel doorgehad dat hij het had kunnen lezen op haar beker. Misschien maar beter ook, straks ging ze nog denken dat hij een of andere rare stalker was. En dat was niet bepaald de bedoeling, totaal niet zelfs. Hij wilde ook gewoon weer eens een keer een ‘normaal’ gesprek hebben met een meisje, dat was de laatste tijd iets wat hij ontweken had na het vertrek van Taylor. Ugh. Wáárom kreeg hij haar op de een of andere manier gewoon niet uit zijn hoofd, terwijl hij wist dat zij dat wilde? Het leek haast onmogelijk.. “Ja ik zie het.” Dus, dat was een ja? Toen Avan zag dat ze glimlachte deed hij niets anders dan terug glimlachen, maar liet daarbij niet zijn witte tanden zien. “Ga zitten.” Dankbaar knikte hij richting Perrie, schoof de stoel die voor hem stond naar achteren en nam hij plaats. Zachtjes zette hij de beker op de tafel waarna hij de stoel goed aanschoof zodat hij beter zat, richtte toen zijn donkere ogen op haar. Het was dat.. Nee, daar ging hij niet over beginnen. Maar laten we het er maar op houden dat Avan vond dat ze er wel mocht zijn, maar door bepaalde redenen hij niet echt in staat was een stap te zetten om erachter te komen of ze iemand had. Like, dan leek hij net of hij de eerste de beste als vriendin wilde. “Je weet nu mijn naam, maar mag ik die van jou ook weten?” Kort nam hij een inademhaling, maar werd voordat hij kon praten al onderbroken door haar. “Ik bedoel, we zitten nu toch met zijn tweeën aan tafel.” Daardoor grinnikte hij kort. Maakte ze haar nou zorgen over wat hij zou denken van haar vraag? Het was een gewone, normale vraag, right? En zelf was hij zich ook vergeten voor te stellen, dus beter dat ze dat even vroeg anders was het nogal.. Awkward of zo. “Hm..” Begon hij terwijl hij met zijn vingertoppen eens een paar keer zijn beker heen en weer draaide over de tafel. Misschien was het toch leuk om haar meteen een beetje te plagen.. “Misschieeen..” Zijn ogen richtte hij daarna van zijn beker weer op haar, lachte toen naar haar waarbij zijn tanden ontbloot werden en ontsnapte kort gegrinnik uit zijn keel. “Maar natuurlijk. Avan.” Misschien was het toch nog wel een idee om een beetje te ‘flirten’ met haar, maar niet te overdreven. “Woon je hier al lang..? Want anders had zo’n dame als jij me vast wel op moeten vallen..” Bij die woorden trok hij een nadenkelijke blik, hield zijn hoofd ook een beetje schuin. Met zijn ene hand pakte hij de Starbucks beker en nam nogmaals een slok van de nog wat hete koffie.
Hopelijk ging ze nog lang niet weg, want het begon net zo leuk te worden, dit ‘spelletje’. Alhoewel er toch wel een waarheid zat achter zijn woorden, want gelogen was het niet. Al zou het wel een grote reden kunnen hebben dat als ze hier al lang woonde, hij toen nog met Taylor was. Doordat ze zelfs verloofd waren, was Avan wel braaf geweest om niet naar andere meiden te kijken. Maar nu dat toch niet het geval was.. Ach, waarom ook niet? Misschien zou zij wel niet eens op zijn woorden ingaan, die kans bestond ook nog. Al moest hij toegeven; Avan was nooit echt goed geweest in moves maken, zeker niet in het begin.

Perrie grinnikte en keek even naar haar beker naar de woorden van de jongen. “Misschieeen.’’ Had hij gezegd. Humor, ze hield echt van jongens met Humor. Dat vond ze echt belangrijk want ze hield van lachen en ze vond het leuk als anderen haar aan het lachen konden maken. Voor dat ze wat terug kon zeggen, gaf hij gelukkig antwoord. “Maar natuurlijk. Avan.” Ze knikte en liet haar blik even ongegeneerd over zijn gezicht glijden. Ja de naam paste bij hem. “Woon je hier al lang..? Want anders had zo’n dame als jij me vast wel op moeten vallen…” Ze glimlachte gevleid. “Ik woonde hier voor een tijd, maar ik ben weg gegaan vanwege Pas.” Whoo ze moest echt oppassen met wat ze zei. Snel herpakte ze haar zin voor dat het vreemd leek. “Vanwege wat grote problemen.” Zei ze uit leggend. Daar ging ze bijna. Straks kende Avan, Pasqual heel goed. Ze vond het jammer dat ze zo ‘undercover’ moest doen. Het liefst had ze nu gewoon helemaal uitgelegd waarom ze was weg gegaan hier, al was dat trouwens misschien wat vroeg. Tenslotte was hij nog een vreemde, en om dat verhaal nou helemaal aan zijn neus te hangen. Het zou hem waarschijnlijk toch niet zo interesseren. “En jij dan? Toen ik hier woonde heb ik jou ook niet voorbij zien komen.” Begon ze. “En de meeste mensen kennen elkaar hier wel, of tenminste van gezicht. En anders was ik wel eerder naar een drukke starbucks gegaan om je daar tegen te komen.” Grinnikte ze. Ze pakte haar chocomel en dronk hem op. Maar ze had totaal nog geen zin om naar huis te gaan. Ze zat hier lekker warm en met goed gezelschap. “Moest je hier niet naar toe met je vriendin?” Vroeg ze voorzichtig, maar met een grijns zodat het niet te serieus over kwam. Het was wel een serieuze vraag, maar dat kwam misschien wel vreemd over. Achja, ze wilde weten of hij een vriendin had dus vroeg ze het maar meteen. Eigenlijk moest ze eerst weten of Avan Pasqual kende voordat ze hier verder mee in ging. Het was een te groot risico. Ze kon niks denken nu, maar stel ze gingen ooit op een date en hij was vrienden met Pasqual zou hij dat vast tegen hem te vertellen. Dan zou Pasqual Avan weer vertellen wie Perrie was en dat wilde ze totaal niet. Ze wilde niet dat hij wist dat ze een lange tijd wat met Pasqual had gehad, en dat ze van hem zwanger was geweest. Tenminste nog niet. “Eumh, ken je misschien die trainings stal hier in de buurt? Scode….?’’ Ze wist dat Pasqual hier ergens een stal had opgericht maar ze wist zo snel even de hele naam niet meer. “En ken je misschien de eigenaar? Ik wilde misschien contact met hem opnemen over de stal.” Ze ging natuurlijk helemaal geen contact met hem op nemen maar zo kon ze het best checken of ze elkaar kenden. “Heb jij iets met paarden?” Vroeg ze geïnteresseerd. Het zou leuk zijn, misschien konden ze dan ook eens samen rijden. Alleen moest ze wel even kijken waar dan, aangezien ze nu zelf geen eigen paarden meer had.

“Ik woonde hier voor een tijd, maar ik ben weg gegaan vanwege Pas.” Avan luisterde aandachtig naar die woorden, haalde zijn wenkbrauwen ietswat denkend omhoog. Pas? Geen idee wie Pas was, maar het zou vast wel iets ernstig geweest zijn of iets, anders ging je hier toch niet weg vanwege iets of iemand? “Vanwege wat grote problemen.” Dat verklaarde al wat meer, ja. Waardoor hij haar knikkend aankeek. Kort slikte hij. Wauw, die problemen moesten dan echt wel erg zijn geweest. Zo te zien was ze ook nog niet zo heel oud, ongeveer even oud als hem. Maar ach, wie weet wat er gebeurd was. Het lag immers wel op het puntje van zijn tong om haar te vragen wat voor problemen er waren, maar op dit moment kende hij haar daar nog te slecht voor om dat lef te hebben en zo brutaal te zijn, al maakte het hem wel nieuwsgierig. Dat absoluut.
Toen Perrie weer begon te praten richtte hij zijn donkerbruine ogen op die van haar en verscheen er automatisch een flauw glimlachje rondom zijn lippen. “En jij dan? Toen ik hier woonde heb ik jou ook niet voorbij zien komen.” Op dat schudde hij zijn hoofd. Jep, daar had ze gelijk in. “En de meeste mensen kennen elkaar hier wel, of tenminste van gezicht. En anders was ik wel eerder naar een drukke starbucks gegaan om je daar tegen te komen.” Daardoor sierde er een grijns op zijn gelaat. Dus, ze was een beetje met hem aan het flirten? Ach, Avan wilde wel graag meespelen opzich, hij had niets te verliezen en misschien kon het wel tot iets meer worden; ze was immers goed gezelschap en leuk. Vooral leuk. Maar het was nog te vroeg om daar over te denken, alhoewel.. Nah, hij zag nog wel. “Ja, klopt. En normaal gesproken kom ik niet zo héél vaak hier, maar het kwam deze keer gewoon in me op om eens naar binnen te stappen en iets te drinken. Wie wilt er nou geen Starbucks?” Het drinken hier was geweldig, van top kwaliteit, dat sowieso. Avan nam vervolgens weer eens een paar slokken van zijn beker met koffie en sloot zijn ogen toen de vloeistof door zijn keelgat gleed. Damn. Koffie hier was echt geweldig, net of hij in de hemel was. “Moest je hier niet naar toe met je vriendin?” Door die vraag schudde hij zijn hoofd, verdween zijn glimlach automatisch en starde hij even naar de tafel. Haar kwalijk nemen om dat te vragen kon hij niet, ze kon ook niet alles weten wat er een tijdje terug alweer gebeurd was. Avan zuchtte maar eens, keek toen weer op terwijl een kleine glimlach alsnog zijn lippen sierde. Misschien geen echte glimlach, maar het zag er in ieder geval wel leuker uit als hoe hij net naar de tafel had gekeken, waarschijnlijk. “Nou, nee. Die moet ik dan eerst maar vinden.” Vanuit haar vraag nam hij maar aan dat ze dat wel wilde weten en ze zelf geen vriend zou hebben. En als dat wel was? Wel ja, dan maakte dat niets uit, hij had voor de rest dan niets tegen zijn vriendin gedaan of iets. Een vechtpartij om een meisje was wel het laatste waar hij op dit moment op zat te wachten. “Eumh, ken je misschien die trainings stal hier in de buurt? Scode….?’’ Door haar vraag trok hij zijn wenkbrauwen omhoog. Pasqual? Kende ze hem. “Je bedoelt, Scodelario?” Probeerde hij haar af te maken. Als ze dat bedoelde tenminste. Maar dat leek hem wel vrij duidelijk dat ze dat bedoelde. “Maar, ja, die ken ik.” Hij was er immers lid van. Zou raar zijn als hij het niet kende. “En ken je misschien de eigenaar? Ik wilde misschien contact met hem opnemen over de stal.” “Pasqual, ja. Hij is ehm.. Zo ongeveer een van m’n beste vrienden, denk ik?” Kort grinnikte hij om die gedachten, want er schoten meteen allemaal beelden van hoe idioot Pasqual kon doen. Die jongen was geweldig, echt wel. “Heb jij iets met paarden?” Meteen knikte Avan op die vraag. “Natuurlijk! Ik heb twee paarden, ook gestald bij Pasqual z’n stal.” Het zou leuk zijn als zij echt contact met Pasqual op ging nemen. “Maar, als je daar staat is het vast en zeker een goed excuus om je vaker te zien?” Ehm. Ja. Mislukte flirtpoging. Zachtjes kleurden zijn wangen daardoor rood, tikte hij met zijn vinger op het tafelblad en gleed zijn blik eens voor kort naar de tafel. Kom op, niet zo verlegen worden! Door die gedachten keek hij haar toen maar weer aan, een flauwe grijns die zijn lippen sierde. Hopelijk kon ze lachen om zijn mislukte actie, maar ach..

Avan had dus geen vriendin, maar aan zijn blik te zien, vond hij het niet leuk of was er iets niet leuks gebeurd. Ze probeerde er niet naar door te vragen, dat zou hem enkel alleen maar meer pijn doen. Ze hoefde het ook niet perse te weten. Prive dingen waren prive dingen. “Nou nee. Dan moet ik die eerst maar vinden.” Had hij gezegd. Ze glimlachte even, ze had tenminste kans nu ze wist dat hij single was.
Hij kende de stal. Dat was al een ding. Scodelario. Perrie knikte even en wachtte verder op antwoord. “Pasqual, ja. Hij is ehm.. Zo ongeveer een van m’n beste vrienden, denk ik?” Sprak Avan en Perrie’ gezicht betrok even. Oooh, een van z’n beste vrienden. Dit kon of heel goed aflopen of heel slecht. Ze kon met Avan aan pappen om dan dichter bij Pasqual te komen, ze zou eventueel tussen beide kunnen stoken?? Daar moest ze nog overna denken. Maar al zou ze wel wat met hem krijgen en Pasqual kwam er te snel achter, dan was dat totaal niet goed. Snel herstelde ze haar gezicht, het mocht niet opvallen natuurlijk. . “Natuurlijk! Ik heb twee paarden, ook gestald bij Pasqual z’n stal.” Perrie grijnsde. Dit was heel goed. “Oh wat leuk! Ik heb ook altijd paarden gehad, maar toen ik weg ging hier heb ik ze moeten verkopen.” Ze dacht even terug aan haar paardjes. Ze had ze wel gemist, maar waar ze nu ergens uithingen dat wist ze niet. Dus ze kon ze helaas ook niet meer terug kopen.
“Maar, als je daar staat is het vast en zeker een goed excuus om je vaker te zien?” Zij glimlachte even naar Avan. Ja dat zou wel leuk zijn. “Moet ik eerst nog een paard vinden, misschien heb je zin om eens mee te gaan om te kijken?” Stelde ze voor. Ze konden elkaar moeilijk vaker op stal zien, als zij daar niet eens een paard had staan. En buiten dat, ze moest nog maar even kijken of ze haar paard dan daar zou stallen. Dat kon ze wel het beste doen, dan had ze overal toegang en kon ze overal bij. “Moet je vandaag nog naar je paarden? Ik dacht misschien kon je me anders daar een rondleiding geven?” Vroeg ze met een grijns en ze keek even om zich heen. De Starbucks was een stuk rustiger geworden en ze had het niet eens gemerkt. Veel tafeltjes waren nu vrij. Ze grijsnde nog een keer. “ Of je gaat aan een ander tafeltje zitten, ze zijn nu vrij.” En ze gebaarde naar de andere tafeltjes. “Maar liever niet, ik heb heet gezellig.” Lachte Perrie en ze liet haar hoofd even steunen op haar handen. Geïntereseerd keek ze Avan aan. Ze zou veel meer willen weten van deze jongen.

~Kort maar ik kon niet verder anders ging ik godmodden

Na zijn woorden leek haar gezicht even te betrekken en keek hij even verward. Had hij iets verkeerd gezegd? Misschien.. Kende ze Pasqual al, maar wilde ze ook een van zijn beste vrienden worden of iets? Ha, nee, natuurlijk niet. Dat was voluit een rare, vreemde gedachte. “Oh wat leuk! Ik heb ook altijd paarden gehad, maar toen ik weg ging hier heb ik ze moeten verkopen.” Door wat ze zei vergat hij wat hij daarvoor had gedacht en krulden zijn mondhoeken automatisch weer omhoog, zoals dat iedere keer in dit gesprek gebeurde als ze iets tegen hem vertelde. Normaal zou hij nooit bij iemand aan een tafel gaan zitten, zo’n gesprek beginnen of iets. Maar iets trok hem op de een of andere manier naar haar toe; liet hem Taylor vergeten. Niet dat hij ooit dacht dat een ander meisje dat ooit zou kunnen, maar misschien, als ze toch niemand had, hij kon altijd proberen haar beter te leren kennen zodat hij erachter kon komen of zijn liefde voor Taylor toch allemaal niet zo sterk bleek te zijn. Maar goed, terug op haar vraag; hij kende het probleem. En het suckte zielsveel. In Spanje had hij ook enkele paarden achter moeten laten, hij had alleen Sangre mee kunnen nemen, gelukkig maar tho. “Ja.. Ik ken dat. Toen ik uit Spanje hier naartoe vertrok moest ik ook veel paarden van mij of mijn familie die ik voor hun reed achterlaten; ik heb alleen maar mijn eigen hengst mee kunnen nemen.” Maar, die andere paarden hadden nu ook goede eigenaren, enkele waren zelfs bij zijn ouders blijven staan. “Kan je ze niet terug kopen dan, of iets..?” Want, als je geen paarden had verkocht aan een handelaar bleef die optie ook altijd open, leek hem zo. Of diegene die de nieuwe eigenaar was moest zo gehecht geraakt zijn, maar dat was altijd niet zo’n groot iets dat meespeelde.
“Moet ik eerst nog een paard vinden, misschien heb je zin om eens mee te gaan om te kijken?” Dus, nu vroeg ze hem of hij met haar mee wilde? Een grijns sierde zijn gelaat waarna hij even fake nadenkend keek. “Hm.. Misschien, met tijd in mijn drukke schema vol met dates..” Na een paar seconden kon hij het toch al niet laten om de glimlach het weer te laten overwinnen en weerklonk gegrinnik uit zijn keelgat. Nah, niemand die hem wilde at the moment. “Nee, natuurlijk heb ik die niet. Maar; lijkt me leuk!” Zijn ogen scande de omgeving voor een papiertje, vroeg toen een pen aan iemand die achter de kassa stond en schreef vliegensvlug zijn nummer op; voor als ze een datum had. En stiekem wilde hij ook dat ze zijn nummer had en andersom dus ook. “Moet je vandaag nog naar je paarden? Ik dacht misschien kon je me anders daar een rondleiding geven?” Nu ze het zo zei.. Sangre moest nog gedaan worden, misschien kon ze er zelfs wel op rijden? Of samen, in een bosrit, ghehehe. Wie weet. Of of, ze kon op het nieuwe paard van hem en Vanessa gaan, zo’n groot probleem zou zijn zusje daar niet van maken, verwachtte hij. Nja, Avan zag allemaal nog wel. Maar nog voordat hij kon antwoorden op haar vraag, merkte ze iets op waardoor hij kort hoofdschuddend lachte. “Of je gaat aan een ander tafeltje zitten, ze zijn nu vrij.” Nee nee, liever niet, hij had het net weer eens gezellig met iemand, ookal was Perrie nu nog vrij onbekend voor hem. “Maar liever niet, ik heb het gezellig.” Avan knikte daarop, dronk toen zijn koffie leeg met een groot aantal slokken aangezien zijn koffie toch niet meer koud was en keek haar toen met zijn bruine ogen aan. “Nou, zullen we dan maar?” Vroeg hij, een glimlach die ondertussen zijn gelaat sierde waarbij er streepjes onder zijn ogen ontstonden, wat betekende dat hij het welgemeend naar zijn zin had bij haar.

Eenmaal aangekomen op de stal liep Avan nogal dicht bij haar in de buurt richting de stallenrijen, waar hij toen doorliep tot ongeveer de helft. Daar hield hij halt, floot zachtjes waardoor de Spaanse hengst zijn kont draaide en zijn hoofd vriendelijk naar buiten stak, tevreden brieste. Zachtjes glimlachte Avan, zag toen dat Sangre zijn hoofd in de richting van Perrie draaide, haar begon te onderzoeken, kijkend of ze snoepjes had. “Detener, Sangre.” Stop, Sangre. Zijn stem klonk bevelend, serieus, maar het was wel altijd de toon die ervoor zorgde dat de hengst wist dat hij het ook echt niet moest doen. “Nou ehm, dit is dus Sangre, mijn paard wat ik heb meegenomen toen ik van Spanje naar hier kwam.” Vertelde hij, waarna hij met zijn hand even over de sneeuwwitte hals van hem liet glijden. “Nog iets wat je specifiek wilt zien?” Want ja dan kon hij dat meteen laten zien aan haar. “Of, wil je rijden of zo?” Avan wist het niet, maar vragen kon nooit kwaad; dan wist hij het zeker.

Ze was wel blij dat het hem ook leuk leek. Ze vond het best wel spannend om zomaar iemand ergens mee naar toe te vragen. Oké,dit was om misschien een paard uit te zoeken, maar ze had hem ook mee kunnen vragen naar de bioscoop of iets, en dat zou dan in haar ogen weer anders over komen. Perrie nam het papiertje aan van Avan waar zijn nummer op stond. Ze grijnsde even naar hem en bekeek het nummer even waarna ze hem in haar tas stopte. Ze had in ieder geval de middelen om contact met hem te houden. Avan dronk nog zijn drankje op en Perrie wachtte geduldig. De gedachte dat ze met hem al ergens naar toe ging maakte haar al blij. Het enige min puntje was, als ze Pasqual tegen kwamen. Hij zou haar natuurlijk herkennen en aangezien Avan zijn beste vriend was en Pasqual misschien dan aan hem zou vertellen wat er tussen hem en Perrie was gebeurd. En dan was het sowieso over en uit tussen Avan en haar zelfs voor dat het iets was. “Nou, zullen we dan maar?”
Perrie schrok wakker uit haar gedachten. Ze was echt bezorgd over het feit dat ze Pasqual misschien tegen zouden komen, maar daar moest ze dan maar niet te veel over na denken. Ze lachte naar Avan en knikte.

Perrie liep met vol verwondering door de stallen. Ze moest toegeven, dat had Pasqual goed gedaan! Ze keek even omhoog naar Avan en lachte. “Ik snap wel dat je je paard hier heb gestald.” Zei ze terwijl ze onder het lopen haar hand over de neus van een paard liet gaan. En zo stonden ze al voor de stal van Avan’ paard. Hij was prachtig. Hij rook aan Perrie en het liet haar even giechelen. De snorharen kietelde nogal. Ze stopte met lachten toen Avan zijn paard toe sprak. Sangre, was het enige wat ze er in verstond. Dat zou dan wel zijn naam zijn. “Nou ehm, dit is dus Sangre, mijn paard wat ik heb mee genomen toen ik van Spanje hier kwam.” Vertelde Avan. Ze knikte. “Mooie naam!” Sprak ze vol verwondering. Ze vond het echt bijzonder hoe Sangre had geluisterd naar Avan. Dat zag je niet vaak.
Iets specifieks ha? Ze dacht even na. Het zou wel handig zijn als ze wist waar Pasqual’ paarden stonden. “Eumh welke paarden zijn van die Pasqual?” Vroeg ze zo normaal mogelijk. “Ik zou best de paarden van de ‘grote baas’ willen zien.” Lachte ze. “En ik zie jou liever eerst rijden, ik vind je band met Sangre nu al bijzonder en ik zou jullie wel eens aan het werk willen zien.” Zei ze waarna ze eens glimlachte. “En buiten dat, ik heb al heel lang niet meer gereden, ik weet niet of ik het nog wel kan.” Sprak Perrie wat beschamend.

“Ik snap wel dat je je paard hier heb gestald.” Daardoor keek Avan met een glimlach naar achteren, knikte hij vervolgens. “Ja, het is mooi hè? Komt ook omdat het helemaal nieuw is.” Avan was van mening dat er niet echt iemand zou zijn die het hier niet mooi zou vinden. Hij bedoelde maar, Pasqual had echt zijn best gedaan om het allemaal zo te maken, dat was meer dan duidelijk te zien ook. Daarbij het was nieuw, het had dus ook de meest nieuwste dingen, niet van die oudere dingen of zo dus.
Sange begon – zoals te verwachten – meteen aan Perrie te snuffelen en kijken of ze snoepjes of iets bijhad. Avan kon het hem niet kwalijk nemen, de meesten die langs Sangre’ stal kwamen hadden dat namelijk bij en mochten hem zo af en toe wel eens wat geven. Maar de hengst had goede manieren, stopte dus ook meteen na Avan’ woorden. Toen hij had uitgelegd dat Sangre mee van Spanje naar hier was gekomen, sierde een flauwe glimlach zijn lippen. “Mooie naam!” Daardoor werd zijn glimlach nog breder. Het was altijd leuk om zulk soort dingen te horen van anderen, dat deed hem altijd wel goed, op de een of andere manier. “Dankje. We hebben hem gekocht als veulen bij de stal van Pasqual’ ouders, vroeger. Vandaar dat ik ‘m zo lang al ken.” Als je het zo bekeek, Avan kende Pasqual echt al heel erg lang. Was ergens ook wel te merken als je zag hoe die twee met elkaar omgingen.
“Eumh welke paarden zijn van die Pasqual?” Pasqual’ paarden? Eh, oké. “Ik zou best de paarden van de ‘grote baas’ willen zien.” Hm, dat snapte hij ergens ook wel; Pasqual had werkelijk waar prachtpaarden. “Digno staat hier niet zo ver vandaan, daar zijn we zo.” Het was minstens maar iets meer dan een minuut lopen, zo veel was dat ook niet echt. “En ik zie jou liever eerst rijden, ik vind je band met Sangre nu al bijzonder en ik zou jullie wel eens aan het werk willen zien.” Avan knikte, lachte ondertussen zachtjes. Dat hoorde hij inderdaad wel eens vaker en dat vatte hij op als een goed compliment, daar werd hij blij van, min of meer. “En buiten dat, ik heb al heel lang niet meer gereden, ik weet niet of ik het nog wel kan.” “Hm.. Anders dan rijd ik hem wel eventjes, dan kan jij er vervolgens op om te kijken of het je nog lukt? Hij is wel braaf bij vreemden.” In dat opzicht was Sangre ook echt een toppaard. Bij Avan had hij zo af en toe wel eens streken, maar bij anderen en dan vooral mensen die iets minder zelfverzekerd waren deed hij geen vlieg kwaad. Vandaar dat hij dus ook niet bang was om dat tegen haar te zeggen, hij wist dat de witte hengst niets ging doen en ze gewoon erop kon blijven zitten.

“Nou, dit is dus Digno.” Sprak hij, toen ze aangekomen waren bij de stal van Pasqual’ lippizaner hengst. “Om heel eerlijk te zijn weet ik niet waar zijn anderen staan, als we samen buitenritten doen neemt hij alleen Digno mee namelijk.” Losjes haalde hij zijn schouders op. Misschien zou ze het wel jammer vinden, maar ach.. “Maar als je ze persé wilt zien kan ik hem wel even bellen of hij meekomt om je ze te laten zien?” Dat was namelijk nog altijd een optie. Voor zo ver hij wist was de kans groot dat hij hier toch al op stal was, dus vandaar. Maar dat was volledig Perrie’ keuze.