When I'm with you, I feel alive. {+Azura}

Nog voordat hij was gaan werken was hij al de stad in gegaan. Avan had een idee gehad, om alvast wat te geven als bedankje voor wat er was gebeurd en wat er nog ging komen, maar daarvoor moest hij wel naar zijn favoriete Arabische winkeltje. En gezien hij ook nog moest werken had hij zijn wekker vroeger dan normaal gezet, zodat hij genoeg tijd had om zichzelf klaar te maken én genoeg tijd te hebben om iets leuks uit te zoeken.
Hij wist namelijk van hun ontmoeting dat Azura ook Arabisch was, en gezien leuke armbanden nog op zijn netvlies stonden door zijn laatste bezoek aan de winkel had hij daar meteen aan gedacht. Het was wat kleins, maar hij vond het wel het minste wat hij kon doen, en zelf vond hij het ook nog wel eens leuk.

Helaas hadden ze de namen ‘Azura’ en ‘Laila’ niet meer zo klaarliggen. Wel logisch, gezien er vrij weinig mensen zo heetten die het hier bezochten. Máár, met een lieve glimlach en wat woordwisselingen was het mevrouwtje van de winkel bereid om ze zelf nog even te maken, waarschijnlijk doordat ze had gemerkt dat hij ze echt graag wilde hebben.
Zo gezegd zo gedaan, want heel lang had het niet geduurd voordat hij de twee armbandjes met hun namen in het Arabisch geschreven in zijn handen kreeg. Na veel bedankjes was Avan het gaan afrekenen en stapte hij met een voldaan gevoel weer naar buiten, om vervolgens richting zijn werk te gaan.
Nog flink op tijd. Mooi, want daardoor had hij nog even zijn agenda kunnen inzien. Vandaag waren er geen grote klussen; vrijwel alleen maar kleintjes die gezet moesten worden vandaag. Mooi, want anders bestond er de kans dat hij te laat zou komen en dat zou hij echt niet willen. Niet bij de eerste keer dat hij ze zou bezoeken.
Blijkbaar was het meerdere mensen opgevallen dat er iets anders aan hem was. Meer emotie in zijn ogen, meer verhalen vertellend, een beter humeur, noem het allemaal maar op. Was het dan zo duidelijk? God, iedereen moest eens weten wat voor plannen hij had. Maar dat mocht niet. Stel dat hij rare blikken zou krijgen als hij vertelde over zijn problemen. Gelukkig hoefde hij zich daar in de toekomst geen zorgen meer over te maken, als het goed was dan.
De dag zat er gelukkig vrij snel op, ook had het veel sneller lijken te gaan, doordat hij echt leuke klanten en leuke werkjes had gedaan vandaag. Mooi, want dat was alleen maar mooi meegenomen als hij dacht waarmee hij de dag nog verder ging opvullen.

Tijdens dat hij naar Azura’s huis aan het lopen was had hij zijn telefoon gepakt, om haar een berichtje te sturen dat hij eraan kwam. Wel met zijn naam er nog onder natuurlijk, want hij had alleen haar nummer en zij het zijne niet. Maar, nu dus wel.
Het duurde toch wel langer dan dat hij had verwacht, ook om het feit dat hij gisteren haar had weggebracht toen het donker was en alles er nu dus totaal anders uit zag. Maar, hij wist haar straat en nummer en zo te zien kon het niet ver weg zijn.

Bij het uiteindelijke huis waar hij uit kwam bekeek Avan het even van een afstandje, maar het leek wel te kloppen.. Vandaar dat hij maar gewoon zijn schouders ophaalde en richting de voordeur liep, om aan te bellen. Als hij niet bij het goede huis stond was de kans anders best groot dat ze hem wel konden helpen naar het goede huis te gaan, dus waarom niet?
Wat nerveus trapte hij met de neus van zijn schoen een klein steentje weg en liet hij zijn handen in zijn jaszakken verdwijnen. Zijn kaken had hij stevig op elkaar geklemd, waarna zijn ogen van de grond richting ooghoogte gingen bij het horen van geluid achter de deur. En hij kon er niets aan doen, maar het toverde een glimlach op zijn gezicht.

Azura pakte de papieren voor zich bij elkaar. Het waren allemaal uitgedraaide tips om om te gaan met mensen die verslaafd waren aan drugs en allerlei andere middelen. De tafel was bezaaid met uitgedraaide papieren, een map, haar laptop en een mok met koffie. Tevreden stopten ze alle papieren in een map bij elkaar, en stopte de map in haar kast. Azura was trots op zichzelf, ze had flink wat research verricht vandaag. Ze had wel een beetje een idee hoe ze Avan moest gaan helpen, maar dat moest ze natuurlijk wel nog eventjes met hem bespreken. Misschien als Laila vanavond op bed lag? Ze wilde niet dat het kleine meisje nog maar iets met drugs te maken had, ook niet als het ging om het oplossen van problemen. Azura sloot haar laptop af, deed hem dicht en nam een laatste slok van haar koffie. Haar gezicht vetrok eventjes. Gadver, koude koffie.

Nadat ze de spullen had opgeruimd, liep Azura eventjes naar het fornuis. Ze werpte even een snelle blik in de pan met kip. Ze snoof de geur van het warme vlees op. Mmm, dat rook heerlijk. Het moest nog wel eventjes goed braden, maar Avan was er voorlopig ook nog niet. Met haar lepel roerde ze eventjes goed door de groentes en de rijst. Ook besloot ze alvast wat naanbroodjes klaar te leggen. Die zou ze nog even moeten afbakken in de oven, maar dat kwam later wel. Azura draaide zich met haar rug naar het aanrecht toe en leunde erop. Ondertussen gleden haar gedachten naar de afgelopen avond die ze met Avan had gehad. Er was zo’n hoop in één keer gebeurd, het was gewoon bizar. En op het laatste...op het laatste had hij haar gekust. Azura was er nog steeds zo verward over en dat stoorde haar. Azura was niet graag in de war, had het liefste alles zo helder mogelijk. Ergens had het haar een heel fijn gevoel gegeven. Maar was ze nou verliefd op hem, of niet? Daar kom ze geen antwoord opgeven.

“Mama, mama!” Laila trok vanuit haar ooghoeken haar aandacht. “Ja, lieffie?” zei ze met een brede grijns. Ze wist niet hoe ze het voor elkaar kreeg, maar om Laila moest ze altijd lachen. Het meisje drippelde vrolijk de keuken binnen. “Ben ik zo mooi?” vroeg Laila nieuwsgierig. Ze had een vrolijk plooienrokje aan, met een hempje en haar haren waren bij elkaar gebonden in een donutknot, gemaakt door Azura. “Je ziet er prachtig uit, lieverd, maar dat zie je toch altijd.” Azura hurkte door haar knieeën en spreidde haar armen. Laila liep naar haar toe en liet zich vrijwillig optillen. “Komt Effun echt zo?” vroeg Laila nieuwsgierig. Azura knikte bevestigend. “Ik kreeg net een berichtje dat hij er zo aan komt...maar onderussen ga ik eerst jouw wangen opeten.” Azura drukte haar lippen op haar dochters wang en deed net alsof ze haar wang ging opeten. Ze moest lachen om het geschater dat Laila uitkraamde.

Op dat moment ging de bel. “Ik ga mijn spullen pakken!” gilde Laila en kon bijna niet wachten met rennen, terwijl Azura haar neerzette. “Ho, uitkijken, kleine draak” zei Azura lachend en liep naar de voordeur. Ze opende deze met een zwaai, terwijl ze vrolijk zong: “Visite, visite, een huis vol visite!” Lachend deed ze een stapje naar voren en sloeg haar armen om zijn nep. “Hoi!” grinnikte ze enthousiast. Ze deed een stapje naar achteren en maakte een uitnodigend gebaar. “Kom erin, kom erin.”

Het huis van Azura en Laila was niet heel erg groot, maar het was genoeg. Beneden was er een woon-en eetkamer en een keuken. Boven waren er twee kleine slaapkamers, een badkamer en een rommelkamer. Het was niet groot, maar gezellig ingericht en op het moment vergeven van heerlijk gekruid eten. “Het eten is zo klaar hoor” deelde ze hem mee “De kip moet nog even goed braden.” Ondertussen verraadde een getrappel op de trap dat Laila naar beneden kwam. “Effun, Effun!” gilde ze enthousiast en rende op de jongen af. In haar kleine handjes had ze twee tekeningen. Ze sloeg haar armen om zijn been em knuffelde hem. “Hoooooi!” zei het meisje met stralendr kraalogen. Ze stak de tekeningen naar hem toe. “Voor jou!” Op de ene tekening stond een enorm hart met ‘Laila en Effun zyn bff’ geschreven en een tekenig van hun twee in de ijssalon. Laila stak haar armen naar hem uit. “Kroelen?” vroeg ze hem liefjes.

Vanaf het gasfornuis keek Azura naar het tweetal en schudde lachend haar hoofd. “Ze was helemaal zenuwachtig om je de tekening te geven” grinnikte ze en liep naar een kast, waar ze borden uithaalde en de tafel begon te dekken.

Zijn handen had hij voor kort in zijn zakken gestoken, puur en alleen omdat hij niet wist wat hij ermee moest doen en erop lette, omdat hij immers stond te wachten tot iemand de deur open ging doen. Voor zijn gevoel leek dit uren te duren, maar in werkelijkheid was het helemaal niet lang geweest. De issues van zenuwachtig zijn..
Een zingende Azura deed de deur open, waardoor hij haar gelijk begroette met een grote glimlach en kort gegrinnik. Ook hij sloeg zijn armen even om haar heen toen zij dat ook bij hem deed. “Hey.” Begroette hij haar dan ook terug, haast even enthousiast zoals zij door de vrolijke begroeting. Na haar uitnodiging om erin te komen deed hij dat en volgde haar vervolgens het huis in.

Zijn jas had hij alvast even open geritst, zodat hij hem later op zou kunnen hangen, maar dat het voor nu niet te warm zou worden. “Oh, nee, is goed hoor.” Antwoordde hij glimlachend nadat ze had verteld dat de kip nog even moest braden en het dus straks klaar zou zijn.
Zijn blik ging van Azura af toen hij geluid hoorde – waarschijnlijk van een trap – in combinatie met een hoog kinderstemmetje, die zijn naam uitriep, maar op een andere manier dan dat het eigenlijk was. Het zorgde er echter wel voor dat de glimlach die eerder op zijn gezicht had gestaan niet verdween.
Lang duurde het niet voordat het kleine meisje dan ook daadwerkelijk op zijn netvlies verscheen en zijn mondhoeken nog verder omhoog krulden. Het was zo lief.
Ze sloeg haar armen om zijn been heen, om hem zo te knuffelen. Avan had even zachtjes een aai over haar bol gegeven. “Ha kleine meid.” Ontving hij haar ook, op een lieve manier.
Hij kreeg de twee tekeningen die ze in haar handen had toegereikt en met dezelfde grote glimlach nam hij ze aan en bekeek ze daarna. “Aaaah wat mooi!” Bracht hij uit nadat hij ze had bekeken en het kleine meisje ook nog even aankeek.
Voordat hij haar nog kon bedanken had ze haar armen naar hem uitgestoken en gevraagd of hij wilde kroelen. Daar kon hij natuurlijk geen nee op zeggen – dat was zielig – waardoor hij de tekeningen in één hand vasthield en het meisje vervolgens optilde. “Ik ben er héél blij mee.” Sprak hij, knikkend, om zijn woorden te ondersteunen. “En wat kan jij goed tekenen!” Avan wierp haar een lieve glimlach toe.

Azura’s stem zorgde ervoor dat zijn ogen weer naar haar schoten. “Wat lief.” Grinnikte hij, waarna hij weer terug naar Laila keek.
“Ik heb trouwens ook nog wat voor jullie.” Het schoot hem ineens te binnen, dus hij kon het beter nu geven dan dat hij het straks zou vergeten. Hij kende zichzelf namelijk, dat ging er anders echt van komen.
Nog snel drukte Avan een lief, klein kusje op het bolle wangetje van Laila en zette haar daarna weer terug op de grond. Met de hand waarin hij de tekeningen niet vasthield haalde hij een zakje uit zijn zak en opende deze. Het was die van Azura.
Vandaar dat hij zijn lichaam een kwartslag had gedraaid en richting haar was gelopen, om haar het armbandje aan te geven. “Het is wat kleins hoor, maar ik wilde jullie zo graag wat geven.” Sprak hij, waarna hij naar Laila was gelopen. Voor het meisje was hij door zijn knieën gezakt en had het armbandje in zijn handpalm gelegd, zodat ze het eerst kon zien.
“Wil je het aan?” Vroeg hij, waarop het meisje knikte. De tekeningen legde hij even op de grond zodat zijn andere hand wat meer vrij kwam, zodat hij de sluiting dicht kon doen.
“Jullie namen in het Arabisch.” Sprak hij glimlachend, nadat hij weer was opgestaan en even naar de twee keek, om de beurt.

“Het ziet er hier wel leuk uit, trouwens.” Deelde hij aan Azura mee nadat hij zijn blik eens rond de benedenverdieping liet gaan, voor zo ver hij die kon zien. Het was niet al te groot, maar gezien ze toch maar met twee waren was er niet veel meer nodig. Het was groot genoeg, leek hem.
De geur van het eten vulde het huis ook. En het rook lekker. Té lekker. “Ik krijg toch best honger van die lekkere geur.” Grinnikte hij, maar niets was minder gelogen; hij had zijn maag er al op betrapt dat het al een keer had geknord. Kon hij niets aan doen, maar goed. Hij kon het anders nog best lang volhouden.

Met een glimlach keek ze toe hoe Laila Avan begroette. Mooi, dat ging nog net zo goed als de eerste keer dat die twee elkaar ontmoet hadden. Het was altijd nog maar eventjes afwachten, want haar eerste indruk kon wel goed zijn, maar misschien zou de tweede keer wel ongemakkelijk zijn. Wist Azura veel. Maar gelukkig, voor zowel haarzelf als Avan, was Laila heel erg makkelijk in de omgang, en had ze Avan net zo vriendelijk begroet als dat ze de vorige keer uit elkaar waren gegaan. “Ja, het was erg schattig” grinnikte Azura zachtjes, terwijl ze een beetje in de pan roerde “Ze begon telkens opnieuw met tekenen omdat ze echt iets moois voor je wilde maken.” Laila maakte een ontkennend geluidje, en Azura draaide zich met plagerige opgetrokken wenkbrauwen op. “Geef het maar toe, Laila” zei ze lachend en stuurde haar dochter een handkusje. Zachtjes giechelde het meisje. “Ik heb trouwens ook nog wat voor jullie” zei Avan en Azura’s mond maakte een o-vorm. Laila keek enthousiast naar Avan. Cadeautjes krijgen, dat was iets wat niet vaak gebeurde bij hun thuis. Nou gaf Azura wel regelmatig wat aan Laila, maar op verjaardagen en dat soort dingen was het altijd vrij rustig.

Nieuwsgierig keken zowel Azura als Laila naar Avan, die een zakje uit zijn zak haalde. Uit het zakje haalde hij een klein armbandje en gaf er eentje aan zowel Azura als Laila. Haar mond viel eventjes open. “Avan…” zei ze zachtjes. Ze was een beetje met stomheid geslagen. Het was zo verschrikkelijk lief van hem. Hij had goed onthouden dat zowel Azura haar naam als Laila haar naam Arabisch waren, en dat die dus ook op een Arabische manier geschreven konden worden. “Avan, dit is…ik kan dit niet…het is zo mooi….wauw” stotterde Azura een beetje. Ze deed het armbandje om haar pols. Wauw. Die zou ze dus niet meer af doen. Azura keek naar Laila en die stuiterde ook een beetje op en neer. “Wat zeg je dan, mini me?” zei Azura tegen haar dochter. Laila stoof op Avan af en sloeg haar armpjes om zijn been. “Dankjewel, lieve Effun!” cheerde ze vrolijk “Maar ik ben helemaal niet jarig!” Grinnikend kwam ook Azura op Avan af en sloeg haar armen eventjes om zijn nek, om hem een dikke knuffel te geven. “Dankjewel lieverd, het is echt prachtig. Het had niet gehoeven, maar toch….dankjewel.” Naast hen giechelde Laila zachtjes. “Jullie zijn verliefd” giechelde ze zachtjes.

Azura liet Avan snel los, met licht rode wangetjes. “Moet jij je nieuwe Barbiepop niet laten zien?” probeerde ze. Dat bleek een goede oplossing te zijn, want Laila stoof naar boven. Met een grijns liep Azura naar een kastje, opende het en haalde er drie borden uit. “Het zijn niet bij elkaar passende borden” begon Azura en zuchtte eventjes. “Ik ben niet gewend om voor drie mensen te koken, dus ik hoop niet dat je dat erg vind?” Nu ze dat zo zei klonk dat eigenlijk best zielig. Maar als haar schatten van het dansen bleven eten, bestelden ze vaak eten en dan aten ze het uit bakjes. En als Annabel kwam, hoefde ze nooit te koken, want die nam altijd eten mee. Ze zette de borden op tafel, en deed er al gauw wat bestek bij, met een paar glazen voor water. “Hoe gaat het met je?” vroeg Azura, terwijl ze de tafel aan het dekken was “Heb je nog…je weet wel gebruikt?” Het was geen verwijt overigens, gewoon pure nieuwsgierigheid. Azura wist dat het moeilijk voor hem zou worden, zeker omdat het een gewoonte was. Maar ze was klaar om hem te helpen.

Bij de pan controleerde ze hoe lang het eten nog op moest staan. Ze wierp een blik op de klok. “Het moet nog vijf minuutjes staan, ik hoop dat je honger hebt, want wat dat betreft ben ik echt Perzisch: ik maak vaak veel te veel.” Een zachte grinnik ontsnapte uit haar mond. “Ik hoop dat je klaar bent voor some kick ass moves trouwens. Er komt een nieuw meisje bij ons, en die beulen we vaak de eerste les helemaal af, om te kijken wat ze allemaal in haar mars heeft enzo.”

Nadat hij de twee hun cadeautjes had gegeven beet hij wat nerveus op de binnenkant van zijn wang. Echter duurde het niet lang voordat hij met die tic stopte, aangezien Azura aan het woord kwam.
Het was te merken dat alles wat ze zei gemeend was, dat deed hem wel goed. Het idee was zo klein, maar ze leken er beiden zo blij mee te zijn en dat gevoel was dan ook echt geweldig. Tegenwoordig was dat iets wat nog maar heel zelden voor kwam, mensen waren alleen nog maar blij met meer. Gelukkig was dat dan dus niet voor iedereen zo.
“Ja, vind je het mooi?” Ze had het al aangedaan, waardoor zijn mondhoeken ook omhoog gingen. Hij vond het echt heel lief hoe de twee reageerden, dit was echt een van de beste reacties ooit die hij had gekregen waarna hij iets aan iemand had gegeven.
Zachtjes wreef Avan even over Laila’s bolletje heen. “Maar jij hoeft ook helemaal niet jarig te zijn!” Beantwoordde hij haar vrolijk. Hij had toch ook mooie tekeningen van haar gehad terwijl hij niet jarig was? Bleek trouwens ook maar weer dat Azura haar dochter weldegelijk goed had opgevoed, gezien ze netjes dankjewel had gezegd.
Nadat Azura haar armen om hem heen had geslagen deed hij dat ook bij haar, een korte stilte die vanaf zijn kant volgde. “Dit is toch wel het minste wat ik kon doen?” Echt hoor. Ze had vandaag zelfs voor hem staan koken. Dat was misschien een ander gebaar, maar ze had er ook haar tijd in gestoken en het had niet gehoeven.
“Jullie zijn verliefd” Avan keek op en grinnikte zachtjes. Toen de ander hem losliet deed hij dat ook en grijnsde wat toen Azura het onderwerp snel leek te veranderen. Dat Laila haar Barbiepop aan hem moest laten zien.

“Tuurlijk niet. Al zou ik van een plastic bord moeten eten.” Glimlachte hij haar toe nadat hij zijn schouders had opgehaald. Ze had toch haar best gedaan op het eten? Uiteindelijk zouden ze alle drie hetzelfde eten binnenkrijgen. Kon hem het dan schelen van welk bord hij dat at, dat het een ander bord zou zijn dan dat Laila of Azura zou hebben. Hij was al lang blij dat ze hem überhaupt had aangeboden om bij haar te komen eten. Het was gezellig én het leidde hem af.
Avan had haar trouwens best willen helpen met de tafel te dekken, maar aangezien hij niet wist waar alles stond in haar keuken ging dat een beetje moeilijk. Misschien volgende keer? Als er een volgende keer zou komen.
“Wel goed, denk ik?” Ja. Nee. Volgens hem wel. Op dit moment dan. Het kon natuurlijk nog ieder moment omslaan. Avan beet zachtjes aan de binnenkant van zijn wang bij haar volgende vraag en krabde even aan de achterkant van zijn haar terwijl hij antwoord gaf. “Ik euh.. Nee. Maar het was lastig.” Maar daar moest hij verder maar niet meer aan terugdenken. Het was lastig geweest en hij had enkele keren met zijn redding voor zijn neus gezeten, maar de gedachten van Azura hadden hem weerhouden. Keer op keer.

Zachtjes lachte hij om haar opmerking. Hij wilde niet meteen zeggen dat hij erg veel at, maar meer gewoon als een normaal persoon? Of misschien wel meer, maar dan had hij het zelf niet door.
“Ah, wat ben je toch een gemene dansjuf.” Avan probeerde zo serieus mogelijk te kijken, maar lang duurde het niet voordat er een glimlach doorbrak. “Nee, als ik kon dansen, dan wist ik wel bij wie ik zou gaan.” Duh. Tuurlijk zou hij dan dansles nemen bij Azura. Kon hij met een smoes kijken naar hoe ze uren stond te dansen. Een goede dekmantel, toch?

Het eten was klaar en Azura had het dan ook op tafel gezet. Met z’n drieën hadden ze plaatsgenomen aan de tafel en wachtte Avan tot ze beiden hadden opgeschept, om daarna zelf te gaan. Hij schepte zuinig op, niet te veel, want voordat hij het straks allemaal niet op kon en hij hebberig leek.. Dat was totaal niet de bedoeling van hem en zo wilde hij dan ook zeker niet overkomen.
Nadat hij een hap van de kip had genomen maakte hij een mm-geluidje en keek Azura met iets vergrote ogen aan terwijl hij knikte. “Het is echt zó lekker.” Sprak hij, nadat hij zijn mond netjes had leeggegeten. “Ik kom denk ik vaker hoor.” Grapte hij lachend, waarna hij zijn vork in de kip stak om nog een stukje op te eten.
God het was heerlijk. Waarom kende hij Azura nu pas? Dit had hij echt gemist in zijn leven. En dan niet alleen haar eten, eigenlijk.

Het cadeautje van Avan was heel erg lief, al had het natuurlijk niet gehoeven. Ze had hem nog niet eens echt geholpen en ze kreeg al iets van hem. Niet dat je Azura hoorde klagen hoor, maar ze vond het altijd moeilijk om cadeautjes aan te nemen, zeker omdat ze zelf niet zo heel erg veel geld had. Toch had ze het aangenomen, ze wist dat Avan erop stond namelijk. En een cadeautje voor Laila kon ze haar dochter natuurlijk niet ontzeggen, want ze kreeg al zo weinig cadeautjes en het meisje had daar nog nooit over geklaagd. Dus nu eventjes een kleine verrassing accepteren was het minste wat ze voor haar dochter kon doen. Bovendien was het ook precies goed gespeld en dat was knap, want haar naam was dan wel Arabisch, het ook daadwerkelijk in het Arabisch schrijven was misschien nog wel veel moeilijker. Daar was ze Avan dan ook heel erg dankbaar voor.

Ze had de tafel gedekt en had het eten op tafel gezet. Eerst had ze voor Laila wat eten opgeschept, daarna had ze er op gestaan dat Avan zou nemen, maar die stond er weer op dat zij eerst nam, dus had ze voor zichzelf opgeschept en uiteindelijk had Avan ook genomen. Met een grijns keek ze naar wat hij had opgeschept. “Je mag zo nog wel meer nemen hoor” zei ze met een grinnik “Hier ga je het de hele avond niet mee volhouden.” Een vrolijke knipoog volgde, terwijl ze een flinke hap van haar eigen eten nam. Mmmm. Azura was alles behalve een arrogant persoon, maar ze had het vanavond extra lekker gemaakt. Het hoge stemmetje van Laila trok haar aandacht. “Mama, wanneer mag ik dansen?” vroeg ze met een pruillipje, terwijl er een paar rijstkorrels rond haar mondje zaten. Lachend haalde Azura de korreltjes weg. “Over twee jaartjes lieverd, vertel Avan eens hoe oud je dan word?” Laila liet zes vingers zien. Goedkeurend knikte Azura. “Ik wil dat ze pas gaat dansen als ze zes jaar oud is, ik vind haar nu echt nog te jong” legde Azura aan hem uit “Ik wil zelf ook graag een jongere kind groep gaan binnen, daar kan ze dan ook mooi mee in stromen. Maar I don’t know, vier jaar en dan al dansen leek mij echt te oud.”

Nadat ze lekker hadden gegeten en hadden gekletst, waren ze klaar met eten. Laila ging van tafel af, ze wilde boven nog wat pakken. Azura pakte de borden en begon ze naar de afwasbak te dragen, gebaarde ondertussen naar Avan dat hij niet hoefde te helpen. Ze liet het nog eventjes voor wat het was, dat zou ze morgen wel opruimen. Na het dansen had ze toch geen zin meer, en morgen was ze toch lekker vrij. Nadat ze alles in de wasbak had gezet, draaide ze zich naar Avan toe en leunde tegen het aanrecht aan. “Je cadeautje is zo lief” zei ze met een lief stemmetje en glimlachte naar hem “Je had het echt niet hoeven doen, maar Laila krijgt niet zo vaak cadeautjes, dus ik vind het zo lief van je dat je iets voor haar hebt meegenomen. En natuurlijk dat van mij ook, het is echt prachtig.” Binnen een paar seconden was ze weg van het aanrecht en stond ze voor hem. Ze sloeg haar armen om zijn nek en knuffelde hem, want dat was fijn. Ondanks dat ze hem pas net kende, vond ze Avan al een super goede knuffelaar. “En ik ben super trots op je dat je niets hebt gebruikt de hele dag nog, you’re making progress” zei ze, terwijl ze haar ogen eventjes sloot en genoot van de knuffel.

Azura liet hem op tijd los, zodat het niet ongemakkelijk ofzo zou worden. Met een glimlach keek ze hem aan, maar haar aandacht werd afgeleid door Laila, die van de trap af was gekomen met wat spulletjes die ze aan Avan wilde laten zien: haar knuffel, haar Barbiepop, en meer van dat soort spulletjes. Dat gaf Azura mooi eventjes de gelegenheid om zich aan te kleden. “Ik ben zo terug, ik ga me eventjes omkleden” deelde ze mee, kneep Avan eventjes plagend in zijn wang en drukt een liefdevolle kus op Laila’s wang, terwijl ze naar boven hupste.

Avan had gulzig opgeschept, puur en alleen omdat hij bij iemand anders aan het eten was en niet over wilde komen als iemand die alles voor zichzelf wilde hebben. Het was ook niet dat hij veel at, maar wel meer dan wat hij nu had opgeschept. Maar hij wilde liever twee keer opscheppen dan in een keer zoveel opscheppen dat hij het niet op zou kunnen. Dat kon hij niet maken, dat zou te lullig zijn tegenover al het werk wat Azura had verricht.
Hij schonk haar dan ook een glimlach toen ze het opmerkte en tegen hem vertelde dat hij wel meer mocht opscheppen. “Eerst dit.” Had hij haar lachend medegedeeld, waarna hij zijn bestek in zijn handen nam en begon te eten.
Het was verrukkelijk en het was duidelijk dat ze dit vaker deed, het was te proeven in alles. De smaken waren perfect bij elkaar en hij kon zich niets bedenken wat hij anders had gedaan. Niet dat hij sowieso een chef-kok was, maar hij wist wel te onderscheiden wanneer iets lekker was en wanneer niet. In deze maaltijd had tijd gezeten, en dat was te merken ook.

Avan volgde het gesprek tussen de twee en keek ze met opgekrulde mondhoeken aan. Zes jaar alweer. Zes was best oud al? Vergeleken met hoe klein het meisje eigenlijk nog wel niet was. Nou, met zes jaar was ze eigenlijk niet eens zo klein meer!
Hij knikte op wat Azura tegen hem zei. “Ja, klopt.. Het is trouwens wel een leuk idee.” Meende hij. Al die kleintjes samen met Azura dansen.. Hij zag het voor zich, het was een schattig beeld.

Het eten was heerlijk geweest en het gezelschap van Laila en Azura was eender. Ondanks dat Azura naar hem had gebaard dat hij niet hoefde te helpen met afruimen was hij eigenwijs en begon hij mee te helpen met de spullen van tafel te halen. Met 4 handen duurde het dan ook niet lang voordat alles was verdwenen.
De woorden van Azura zorgde ervoor dat zijn gezicht opfleurde en voordat hij haar kon terugspreken was ze naar hem toegekomen, had haar armen om zijn nek geslagen en gaf hem een knuffel. Als antwoord daarop legde hij zijn armen rondom haar middel en zijn kin over haar schouder.
“Ik wilde jullie gewoon wat geven.. Na alles wat jij mij wilt geven. Dit is daar niets bij.” In zijn ogen was het maar een kleinigheidje, vooral in vergelijking met alles wat Azura hem wel niet zou geven. Ze zou zijn leven teruggeven, dat was iets wat hij met geen goud haar terug kon geven.
“Ik kon je toch niet teleurstellen..” Sprak hij fluisterend terug, waarna hij haar nog eventjes dichter bij zich trok dan dat ze was, om haar zo een nóg dikkere knuffel te geven dan voorheen.
Ze moest eens weten hoe hij de nacht had doorgebracht. Maar, het was goed afgelopen en daar ging het om. Daarbij moest vergeten worden hoe hij wakker had gelegen, zwetend, gillend, alles. Maar de gedachte aan hoe Azura zou reageren hield hem tegen, iets wat uiteindelijk wel goed was, maar hij op dat moment had gehaat. Ze was zijn zwakke punt in de strijd geweest, had het gewonnen van alles wat zijn lichaam van hem vroeg.

Bij het horen van voetstappen op de trap liet Azura hem los en zo hij haar ook. Met een glimlach keek hij richting de trap, waar Laila vandaan kwam, met speelgoed in haar handen.
Avan knike op wat Azura zei en grinnikte over het feit dat ze in zijn wangen kneep. Vervolgens richtte hij zich op Laila, ging dichter bij het meisje staan en aaide haar met een glimlach over haar bol.
“Die is mooi!” Ondertussen wees hij naar de Barbiepop. “Heb ik van mama gehad!” Deelde de kleine mee.
“Wat lief..” Sprak Avan, terwijl hij keek naar wat ze voor de rest nog meer bij had. Een knuffel. Daar zag hij zijn kans. Voorzichtig maar snel pakte hij de knuffel weg uit haar handen en hield het knuffeltje onder zijn kin, ‘knuffelde’ ermee.
“Deze houd ik denk ik!” Plaagde hij Laila, maar kon het niet laten om het beestje snel terug te geven toen ze “Neeeee!” riep en tegen zijn been aan het springen was.

Met een apart gevoel in haar buik liep Azura naar boven, richting haar slaapkamer. Het leek wel alsof ze een beetje zenuwachtig was. Ze kon niet echt begrijpen waarom. Voor Laila had ze wel vaker opgetreden – ze wist dan alleen dat het meisje haar af en toe na ging doen en dat het er grappig uitzag. Maar Avan had haar nog nooit zien dansen, en toch werd Azura daar een beetje nerveus van. Waarom kon ze niet uitleggen, want het was toch maar gewoon haar vriend Avan…toch? Zachtjes beet ze eventjes op haar onderlip, terwijl ze haar slaapkamer binnenliep. Rechtstreeks liep ze naar haar kast en met haar handen in haar zij ging ze er voor staan. Goed, ze moest er natuurlijk wel een beetje leuk uitzien bij het dansen. Al gauw had ze een simpele outfit uit de kast getrokken en deze verwisselt voor de kleding die ze nu aan had. Met een goedkeurende blik in haar ogen bekeek ze zichzelf in de spiegel. Ja, dit kon er wel mee door. Met een glimlach liep ze haar kamer uit, weer naar de beneden, waar ze Avan en Laila weer zou vergezellen.

Met een glimlach kwam ze weer beneden aan. Tot haar genoegen zag ze dat de twee leuk met elkaar bezig waren. “Nou, ik kan al zien dat ik niet gemist ben” zei Azura met een grijns, terwijl ze de trap af kwam lopen en woelde eventjes door haar lange, krullende haren. Vrolijk stak ze haar tong uit naar Laila en liep vervolgens door naar de koelkast. Daar haalde ze een koud flesje water uit, en voor Laila een bekertje met daarin siroop. “Wil je ook wat meenemen daarheen? Het kan daar best wel warm worden, je weet wel, zoveel knappe dames…” Plagend haalde ze haar wenkbrauwen op en neer, en schudde toen haar hoofd. “Nee, maar het is niet zo heel goed geventileerd, dus pak maar wat uit de koelkast hoor.” De koelkast was gevuld met allerlei soorten drankjes: cola, sinas, maar ook gewoon water. Avan zou vast wel wat kunnen vinden wat hij lekker zou vinden. Ze leunde eventjes tegen de eettafel aan en keek naar Laila, die lekker aan het spelen was met haar speelgoed.

Na een paar minuten was het toch echt bijna tijd om te gaan. Laila zou zich nog eventjes snel moeten omkleden, deze kleding was net nieuw, en mocht niet vies worden. “Lai, ga je eventjes omkleden. Ik heb wat kleding op je bed gelegd die je kunt aantrekken.” Met een pruillipje, omdat ze moest stoppen met spelen stond ze op, en liep ze naar haar kamertje toe, die ook op de tweede verdieping was. Azura haar ogen gleden naar die van Avan. “Ik hoop maar dat het goed gaat” zei ze met een pruillipje tegen Avan en grijnsde voorzichtig “Ik vind het altijd spannend om voor mensen te dansen die ik ken, dan ben ik altijd bang dat ze het niet goed vinden ofzo.” Lachend kwam ze op hem af en gaf hem zachtjes een duwtje, terwijl ze voor hem ging staan. “Je gaat me niet uitlachen hè, als het niet goed gaat!”