Nou ja ik wilde dit gewoon even schrijven dus zie maar of je er op reageert
Oliver was al eeuwen niet meer in de openbare bibliotheek geweest. Hij had er ook niet echt een reden voor gehad in de laatste paar jaren - hij was gestopt met zijn studie en er was iets waardoor hij niet meer zo vaak de neiging had om een boek op te pakken dan hij vroeger had gehad. Maar de hele situatie met Morgana had er op de een of andere manier voor gezorgd dat hij er na jaren toch weer terecht was gekomen.
Dan was er tenminste iets waar hij haar dankbaar voor kon zijn.
Hij kon gelijk zien dat de zaal veranderd was. De kindersectie, waar hij als klein kind zo veel uren na school door had gebracht, was nu in de achterste hoek geplaatst en werd door een muur afgescheiden van de boeken voor jongvolwassenen, waar enkele tieners de planken af zochten. De grote zitzakken die daar geplaatst waren waren eveneens nieuw - of in ieder geval, die waren er niet geweest tijdens de laatste keer dat hij langs was gekomen - en er verscheen een kleine glimlach op zijn gelaat toen hij twee jongetjes van hoogstens vijf met een groot prentenboek op hun schoot zag zitten lezen. Zo veel was er dan nog niet veranderd.
Aan de linkerkant stonden nu twee rijen met computers, waarvan er maar enkelen bezet waren, maar dat was ook niet waar Oliver geïnteresseerd in was.
'Kan ik u ergens mee helpen?'
Hij draaide zich half om en moest naar beneden te kijken om te zien dat een kleine, tengere man die hij moeilijk jonger dan tachtig kon schatten hem aan had gesproken. De bibliothecaris - de man droeg een naamplaatje op zijn gebreide trui dat Oliver dat duidelijk maakte - schonk de jongeman een waterige glimlach en keek hem met glimmende, donkere ogen aan.
'Nee, dank u,' antwoordde Oliver vriendelijk, op dezelfde, fluisterende toon, 'ik kijk gewoon eventjes rond.'
De oudere man knikte hem, nog steeds glimlachend, toe, klopte hem op zijn elleboog - veel hoger leek zijn hand niet te kunnen reiken - en liep toen om hem heen, terug naar de balie. Oliver keek hem even na en boog toen af naar rechts, zijn handen achter zijn rug gevouwen.
Tegen de rechtermuur van de zaal waren de literatuurboeken te vinden. De verzameling boeken in de bibliotheek was altijd al aanzienlijk geweest en Oliver verbaasde zich er keer op keer weer over hoe veel hij er al gelezen had, en hoe veel hij er juist niet gelezen had.
Zijn hart maakte onwillekeurig een sprongetje toen hij het eerste gangpad in liep en zijn ogen over de rijen boeken liet glijden. Nu hij er eenmaal weer was kon hij niet begrijpen waarom hij ooit weg was gebleven - hij had altijd al van lezen gehouden en waarom hij er zo abrupt mee was gestopt was voor hem een raadsel.
Nu ja, hij kon wel redenen bedenken. Na het auto-ongeluk was er eigenlijk niets geweest waar hij zijn gedachten op kon richten en was eigenlijk alleen het werk bij de manege een welkome afwisseling geweest - het fysieke werk had veel aandacht gevergd. Maar daarnaast was het hem maanden lang niet gelukt om zichzelf een beetje af te leiden.
Ah, The Catcher in the Rye van Salinger. Ze hadden de in leer gebonden versie die hij er vroeger had geleend vervangen voor een nieuwere, die er een stuk beter uit zag dan de vorige. Met een glimlach zette hij het boek terug op de plank en nam toen zijn bril af om deze met de rand van zijn shirt snel schoon te maken en vervolgens terug op zijn neus te zetten. Hij knikte even vriendelijk naar een man van een jaar of veertig die hem passeerde en liep toen op zijn gemak verder. Hij had alle tijd van de wereld - wat hem betrof kon hij hier de rest van de dag tot sluitingstijd zijn. Het was hier zo heerlijk rustig dat hij het liefst een willekeurig boek van de plank had gepakt en bij de twee kinderen in de zitzakken was gaan zitten, maar dat leek hem bij nader inzien toch niet zo'n goed idee. Dus liep hij rustig door, met als enige geluid in de hele zaal het zachte klikken van zijn schoenen tegen de houten vloer.
Oliver was al eeuwen niet meer in de openbare bibliotheek geweest. Hij had er ook niet echt een reden voor gehad in de laatste paar jaren - hij was gestopt met zijn studie en er was iets waardoor hij niet meer zo vaak de neiging had om een boek op te pakken dan hij vroeger had gehad. Maar de hele situatie met Morgana had er op de een of andere manier voor gezorgd dat hij er na jaren toch weer terecht was gekomen.
Dan was er tenminste iets waar hij haar dankbaar voor kon zijn.
Hij kon gelijk zien dat de zaal veranderd was. De kindersectie, waar hij als klein kind zo veel uren na school door had gebracht, was nu in de achterste hoek geplaatst en werd door een muur afgescheiden van de boeken voor jongvolwassenen, waar enkele tieners de planken af zochten. De grote zitzakken die daar geplaatst waren waren eveneens nieuw - of in ieder geval, die waren er niet geweest tijdens de laatste keer dat hij langs was gekomen - en er verscheen een kleine glimlach op zijn gelaat toen hij twee jongetjes van hoogstens vijf met een groot prentenboek op hun schoot zag zitten lezen. Zo veel was er dan nog niet veranderd.
Aan de linkerkant stonden nu twee rijen met computers, waarvan er maar enkelen bezet waren, maar dat was ook niet waar Oliver geïnteresseerd in was.
'Kan ik u ergens mee helpen?'
Hij draaide zich half om en moest naar beneden te kijken om te zien dat een kleine, tengere man die hij moeilijk jonger dan tachtig kon schatten hem aan had gesproken. De bibliothecaris - de man droeg een naamplaatje op zijn gebreide trui dat Oliver dat duidelijk maakte - schonk de jongeman een waterige glimlach en keek hem met glimmende, donkere ogen aan.
'Nee, dank u,' antwoordde Oliver vriendelijk, op dezelfde, fluisterende toon, 'ik kijk gewoon eventjes rond.'
De oudere man knikte hem, nog steeds glimlachend, toe, klopte hem op zijn elleboog - veel hoger leek zijn hand niet te kunnen reiken - en liep toen om hem heen, terug naar de balie. Oliver keek hem even na en boog toen af naar rechts, zijn handen achter zijn rug gevouwen.
Tegen de rechtermuur van de zaal waren de literatuurboeken te vinden. De verzameling boeken in de bibliotheek was altijd al aanzienlijk geweest en Oliver verbaasde zich er keer op keer weer over hoe veel hij er al gelezen had, en hoe veel hij er juist niet gelezen had.
Zijn hart maakte onwillekeurig een sprongetje toen hij het eerste gangpad in liep en zijn ogen over de rijen boeken liet glijden. Nu hij er eenmaal weer was kon hij niet begrijpen waarom hij ooit weg was gebleven - hij had altijd al van lezen gehouden en waarom hij er zo abrupt mee was gestopt was voor hem een raadsel.
Nu ja, hij kon wel redenen bedenken. Na het auto-ongeluk was er eigenlijk niets geweest waar hij zijn gedachten op kon richten en was eigenlijk alleen het werk bij de manege een welkome afwisseling geweest - het fysieke werk had veel aandacht gevergd. Maar daarnaast was het hem maanden lang niet gelukt om zichzelf een beetje af te leiden.
Ah, The Catcher in the Rye van Salinger. Ze hadden de in leer gebonden versie die hij er vroeger had geleend vervangen voor een nieuwere, die er een stuk beter uit zag dan de vorige. Met een glimlach zette hij het boek terug op de plank en nam toen zijn bril af om deze met de rand van zijn shirt snel schoon te maken en vervolgens terug op zijn neus te zetten. Hij knikte even vriendelijk naar een man van een jaar of veertig die hem passeerde en liep toen op zijn gemak verder. Hij had alle tijd van de wereld - wat hem betrof kon hij hier de rest van de dag tot sluitingstijd zijn. Het was hier zo heerlijk rustig dat hij het liefst een willekeurig boek van de plank had gepakt en bij de twee kinderen in de zitzakken was gaan zitten, maar dat leek hem bij nader inzien toch niet zo'n goed idee. Dus liep hij rustig door, met als enige geluid in de hele zaal het zachte klikken van zijn schoenen tegen de houten vloer.