New roads [OPEN]

Aan de rand van het stadscentrum had de studio boven de biologische banketbakker een nieuwe bewoonster gekregen. Het historisch pand, wat in vroeger tijden een pakhuis was geweest, zag er knus en charmant uit. Niet erg groot, maar het was goed bereikbaar en dankzij een aanbouw had het, heel fijn, een ruim dakterras aan de achterkant. De winkelstraat waarin het pand zich bevond, was niet al te druk, maar gewoon gezellig.
Op de eerste verdieping, boven de bakker dus, bevond zich een moderne studio met een ruime slaapkamer, wat kleine maar praktische badkamer en een grote open woonkeuken.
Raquel slaakte een diepe zucht van opluchting toen de verhuiswagen de hoek om verdween.
‘Hoe kom ik aan zo veel spullen?' dacht ze terwijl ze door de smalle bruine deur, links naast de ingang van de bakker, naar binnen ging en de trap op liep.
Het was zeker geen appartement dat geschikt was voor oudere mensen die moeite hadden met trappen lopen, noch voor iemand in een rolstoel, maar voor Raquel was het perfect. De huur was niet al te hoog en voor winkels hoefde ze maar een paar stappen buiten te doen. Elke ochtend kon ze beneden vers brood halen.
Het donkere, eikenhouten parket en de heel licht crème kleurige muren van de studio, gaven de ruimte een stijlvolle aanblik. De hoge glazen dubbele deuren richting het dakterras lieten veel licht door.
Samen met haar vader en broer hadden ze in twee weken tijd de vloer gelegd en de muren geschilderd. Jugh. De doordringende verflucht was nog te ruiken. Raquel sloeg de deuren richting het dakterras open en snoof de frisse lucht, vermengd met de geur van warm brood, op. Dat was beter.
Ze draaide zich om en keek naar de tientalle verhuisdozen die door de hele ruimte waren verspreid. De donkerrode loungebank stond in het midden, verpakt in plastic.
“Wauw, dat ga ik vandaag niet meer doen,” murmelde ze tegen zichzelf terwijl ze een blik wierp op haar smartphone. Half zes. Hoogtijd om te douchen en naar buiten te gaan om wat te eten. Ruim twintig meldingen lieten haar weten dat haar volgers op Facebook haar openhartig feliciteerden met haar eerste eigen woning.
“Ik ga niet iedereen persoonlijk bedanken, dus: BEDANKT ALLEMAAL!” typte ze vrolijk. Nou ja, vrolijk? Ze vond Facebook altijd zo onpersoonlijk. Ze was oprecht blij met alle berichtjes die ze kreeg en het contact die ze had met mensen die ze, zeker nu ze verhuisd was, niet meer zo vaak zag, maar ze maakte toch nog altijd het liefst een persoonlijk praatje.

Ruim een uur later stapte Raquel een restaurantje binnen. Het was een bekende zaak in de stad, waar ze ook super lekkere broodjes hadden. En het was druk. Zodra ze haar broodje had betaald, liep ze zoekend rond tot ze in een verre hoek een lege tafel aantrof.
Nieuwsgierig keek ze rond naar de mensen die aan de andere tafeltjes zaten. Zakenlui, gezinnen, maar vooral veel jongeren. Het was immers ook vrijdagavond. Gelukkig had zij nog een week vrij, wat haar tijd gaf om haar appartement in te richten.

Het was een lekker drukke dag in de stad. Het soort drukte waar Zane spontaan energie van kreeg. Maar ook honger. Hij was nu al drie zaakjes voorbij gelopen die bij zomerdag een soort standje buiten hadden staan met allemaal lekkere dingen. En je kon niet altijd sterk zijn.
En zo kwam het dat hij toegaf toen hij eenmaal langs een restaurantje kwam. Hij kwam toch net van het sporten, dus dan mocht het.
Hij wurmde zich met zijn sporttas naar binnen en verontschuldigde zich vlug aan een paar mensen. Een beetje log was hij wel zo, natuurlijk.
Hij bestelde een broodje, van het soort waarbij de 'je' erachter eigenlijk niet helemaal op zijn plek was. Vermoedelijk zouden zijn ogen weer groter zijn dan de maag, maar ach, dat gaf niet.
Zijn ogen scanden vlug de ruimte, maar bijna nergens was nog plek. Er was een tafeltje waar een meisje aan zat, en een waar een aantal zakenlieden zaten, voor de rest was alles bezet. Nou, die keuze was vlot gemaakt!
Met zijn dienblad in zijn handen laveerde Zane soepel tussen de mensen door, tot hij bij de tafel van het meisje stond. Hij grijnsde opgetogen.
"Hey! Vind je het goed als ik hier kom zitten?" vroeg hij.

Rustig nam Raquel een hap van haar broodje. Het smaakte heerlijk, geen wonder dat het zo druk was hier.
Ze zag de jongen binnenkomen en uiteindelijk haar kant op lopen, tot hij uiteindelijk voor haar tafel bleef staan en vroeg of hij er mocht zitten.
"Tuurlijk," antwoordde ze met een vrolijke grijns toen ze haar mond leeg had.
Aan zijn sporttas te zien kwam hij net terug van een training of zoiets.
Raquel had haar lange donkere haar losjes opgestoken. Het was nog behoorlijk vochtig van het douchen, haar föhn had ze in de wirwar van verhuisdozen niet kunnen vinden.

Zane glimlachte en nam plaats tegenover haar. Hij zette zijn dienblad neer en stak toen over de tafel zijn hand uit.
"Ik ben Zane, trouwens," zei hij spontaan. Hij had haar hier nog niet eerder gezien. Nu zei dat niet zo gek veel, maar hij kende een hoop mensen in HorseHome, al was het maar van gezien, dus hij kon een beetje nieuwsgierigheid nooit onderdrukken wanneer hij een nieuw gezicht zag. Dit was trouwens zeker geen lelijk nieuw gezicht, zoveel was zeker. Het meisje had een soort verfijnde schoonheid, vond Zane, zo'n gezicht dat geen make-up nodig had.
Met zijn andere hand pakte hij zijn broodje op om er een flinke hap van te nemen. Zijn maag knorde. Hij had twee uur lang gevoetbald, en hoewel hij er altijd weer van genoot kon hij achteraf wel wat op.
De sliertjes beenham hingen er aan de zijkanten een beetje uit. Er zat een lekkere saus op. Beetje te weinig naar Zane's smaak, maar er werd hem dan ook met regelmaat verweten dat hij even culinair verfijnd was als een dode kat.

Het enige wat Raquel op had was een beetje eyeliner en mascara om haar ogen te accentueren, en vandaag ook wat poeder op haar gezicht om de vermoeidheid te verbergen.
Er bestond geen twijfel over dat de jongen tegenover haar een sportieveling was.
"Raquel," zei ze toen hij zich aan haar voorstelde, "woon je hier in de buurt?" vroeg ze meteen door.
Ze was ook wel nieuwsgierig. Dat hij in de stad woonde leek haar wel duidelijk, maar wie weet woonde hij wel ergens bij haar aan de overkant. Dat vond ze dan altijd wel leuk om te weten.
Terwijl ze op een reactie wachtte, nam ze een nieuwe hap van haar broodje. Het was een bruin, hard broodje belegd met kaas, kipfilet, ei en verschillende soorten sla. Het soort broodje dat blaakte van gezondheid, al zat er wel een smakelijke knoflookdressing op.

“Aangenaam. Ja, ik heb een kamer hier in de binnenstad,” vertelde Zane, met een nonchalant gebaar over zijn schouder. Hij grijnsde even.
“Barrow Street, dat krot van vier hoog op de hoek,” verduidelijkte hij. Hij wist niet of ze nou nieuw was hier of niet, maar je hoefde maar een keer die straat door te zijn geweest om de studenten woningen eruit te pikken. Vooral het huis waarin onder andere zijn vrienden Kevin en Lou woonden. De drie verroeste fietsen in het kleine voortuintje daar waren nog maar het begin.
“En jij?” vroeg hij. “Woon jij hier ook in de buurt?” Hij nam nog een grote hap van zijn broodje. Het was dat hij met iemand aan tafel zat die hij niet kende, anders had hij het ding al zonder enige tafelmanieren weggewerkt. Bij zijn vrienden deed hij dat doorgaans in een recordtempo. Maar hij had dan ook een aanzienlijke eetlust. Aan zijn figuur was dat niet te zien, maar dat kreeg je als je eigenlijk altijd in de weer was. Zane was niet bepaald spierbonk, maar een erg goede conditie had hij wel. Voetballen, paardrijden, werk in de stallen, alles in de stad op de fiets doen; het hielp toch allemaal mee.
Dat, en stilzitten was niet zijn sterkste kant.