Show me around [Dean]

De jongen tegenover haar stond met een meisje met oranjeblond haar. Het meisje keek met een ietwat boze blik naar Ali die Ali slechts met een glimlach kon beantwoorden.
"Ik ben Allison," sprak ze, gericht tegen de jongen, waarna ze haar hand uitstak. Hij nam haar hand aan.
"Pasqual Scodelario." Hij keek niet boos naar haar maar was slechts afwachtend.
"De eigenaar van de stal?" Ze nam de jongen in zich op. Hij zag er jong uit voor een staleigenaar. Gaaf! "Supercool! Er zijn er volgens mij niet veel die je dat nadoen," gaf ze aan met een grijns op haar gezicht. De gedachte om een stal te runnen was een gave gedachte. Voor haar een belachelijke gedachte maar het feit dat deze jongen tegenover haar dit wel kon maakte zoveel goed. "Nou is het zo dat ik van mijn ouders een eigen paard mag," begon Ali met alweer een lachje op haar gezicht. "Van kinds af aan dat ik al paardrijd, verzorgpaarden heb gehad en alles. En nu door de verhuizing vinden mijn ouders dat ik wat terug moet krijgen voor al mijn vrienden die ik moet missen. En je weet het, een gegeven paard kan je niet in de bek kijken." Pasqual lachte even.
"Nee, dat moet je zeker niet doen," beaamde de jongen. Het gezicht van het meisje achter haar, dat Ali nog niet begroet had, betrok even.
"Oh sorry," zei Allison. Ze stak haar hand ook uit naar het meisje.
"Allison," deed ze.
"Kathie," mompelde het meisje terug. Het meisje trok snel haar arm weg en haakte haar arm door Pasquals arm. Om dit kleine gebaar moest Allison glimlachen. De nonchalantheid van de jongen maakte haar erop attent dat hij eraan gewend was om voor Kathie te staan. Het was een lief gezicht, hoe Kathie op deze manier een zekere veiligheid bij de jongen zocht.
"Maar," vervolgde Ali haar verhaal;"voordat ik een eigen paard mag kopen, moet ik van mijn ouders me eerst helemaal verdiepen in alle taken die erbij horen. Ik moet de stalling uitzoeken, meelopen met een stalknecht en als het kan ook een tijdje op een stal meelopen."
"Wat goed dat je je zo informeert voordat je echt een paard koopt!" reageerde Pasqual met een grote lach op zijn gezicht. "Er zijn niet veel mensen die dat doen." Ali haalde even luchtig haar schouders op.
"Ik vind het ook nodig," bekende ze. "Als je goed voorbereid wil zijn..."
"Wat kan ik precies voor je betekenen?" vroeg de jongen met het meisje aan zijn arm.
"Nou, gezien je hier de zaak runt vroeg ik me af of ik hier van jou toestemming zou kunnen krijgen om hier met de boel mee te lopen." Pasqual trok even een bedenkelijk gezicht.
"Je lijkt me oprecht. En met wat toezicht moet dat ook zeker wel kunnen. Ik kan natuurlijk niet zelf de hele dag meelopen maar ik heb wel iemand die je vast wel wilt begeleiden. Je zal wel hard moeten werken, maar dan regel ik je lunch. Wil je vandaag nog aan de slag?"
Een glimlach van oor tot oor brak door op Ali's gezicht.
"Zou dat kunnen?" vroeg ze. Pasqual knikte.
"Er is toezicht, maar je moet wel echt wat doen. Anders krijg je uiteraard geen lunch van me." Ze grinnikte even.
"Ik bel mijn moeder om te zeggen dat ik wat langer wegblijf, maar dan kom ik je hier gelijk helpen!"
"Is goed, ga ik Dean even voor je halen." Ali liep weg bij het tweetal en ging iets verderop staan. Uit haar broekzak haalde ze haar mobieltje, een Samsung Galaxy S6, toevallig het nieuwste model omdat haar vader het zo'n gaaf hebbedingetje vond maar het voor zichzelf niet wou kopen, en ze toetste het nummer van haar moeder in. Met een vinger in haar ene oor en in haar andere hand het toestel dat ze naar haar oor bracht, wachtte ze tot haar moeder opnam.
"Hi mam, met mij," sprak ze. Ze luisterde even naar wat haar moeder te zeggen had. Iets met dat ze druk was maar dat Ali gauw moest praten.
"Oké, ik hou het kort. Ik mag op de trainingsstal gelijk komen helpen!"
"..."
"Ja klopt, ik ben echt superblij nu! Dus ik ben wat later."
"..."
"Zal ik doen, tot later!"
"..."
"Ik ook van jou." Met die woorden hing ze op en liep ze weer naar Kathie toe, die nu alleen was overgebleven. Het gezicht van het meisje vertrok en ze wist niet waar ze heen moest kijken.
"Hoe heb je hem leren kennen?" was Ali's eerste vraag gericht aan het meisje. Een blos verscheen op haar wangen.
"Ik eh... heb hem leren kennen doordat ik zelf hier een paard gestald heb staan," mompelde ze zachtjes, waarna ze haar blik richtte op haar ineen gefrommelde handen.
"Heb jij een eigen paard? Gaaf zeg! Wat voor een?"
"Euh... een schimmel arabier. Kento."
"Wowsies. Is het geen heethoofd?" Ali wist dat als ze zelf een paard zou nemen, het geen arabier zou worden. Ze vond het prachtdieren, maar ze wou zelf iets wat minder fragiel was.
"Soms wel, maar Kento is heel erg lief. Hij zou nooit een vlieg kwaad doen." Ali glimlachte.
"Hoe lang heb je Kento al?"
"Ehm, zo'n 4 jaar nu. Ik kreeg hem toen ik 15 werd." Ze werden onderbroken door het geluid van voetstappen. Ali keek naar de jongen die naast Pasqual liep. De zogenoemde 'Dean'. Als vanzelf toverde ze een glimlach op haar gezicht. Ze stak haar hand uit naar de jongen.
"Hoi, ik ben Allison Joy, je mag me Ali noemen."
"Dean," reageerde de jongen.
"Nou," gaf Pasqual aan,"hij gaat je vandaag begeleiden. Heel veel plezier en doe je best." Ali knikte en liep achter Dean aan, die zich alweer had omgedraaid en richting de stallen liep.
"Dus, Dean hè? Wat zijn jouw werkzaamheden hier?"

Zijn bed uitkomen na vier uur slaap was lastig. Het werd, om heel eerlijk te zijn, steeds lastiger om elke dag maar zijn bed uit te komen. Zijn vakantiedagen bij Trainingsstal Scodelario had hij gebruikt om ergens anders in de tuin te werken om op die manier ook nog wat geld te verdienen. Geld was het enige waar hij nu mee bezig was. Alles zodat hij volgend jaar aan een nieuwe studie kon beginnen. Van zijn familie zou hij het niet moeten hebben, niet dat dat een verandering was, zij hadden nooit echt wat voor hem gedaan, maar het was wel lastig om genoeg te werken om geld te kunnen verzamelen voor de studie. Zeker omdat het over een periode van 4 jaar ging.
Dean kreunde even en sloeg zijn wekker uit. Hij bleef nog enkele seconden liggen maar slingerde toen zijn benen uit bed. Vandaag zou hij weer bij Trainingsstal Scodelario werken, iets wat hij nu sinds een paar maanden deed. Daarvoor had hij op een andere stal gewerkt, maar deze had hem minder werkdagen kunnen bieden. Op Trainingsstal Scodelario kon hij de hele week terecht en ze hadden altijd wel wat te doen voor hem. Waren er geen klusjes meer, kon hij meelopen bij de beginners in de les of moest hij helpen met zadelen van paarden. En in de pauzes zat hij vaak met de staleigenaar, Pasqual Scodelario. Het was een alleraardigste jongen maar Dean vond het vreemd dat hij het geld ervoor had om een volledige trainingsstal op te zetten.
Op zeldzame momenten vroeg de jongen hem of hij zin had om te rijden, maar dat deed Dean niet. Paarden waren leuk om mee te werken, vanaf de grond of achter de kar. Maar niet erbovenop. Iedere keer als er een ruitertje viel, hield Dean zijn hart vast en hij kon zich dan ook niet voorstellen dat hij er ooit bovenop zou zitten.
Al gapend rekte de jongen zich uit. Het was vroeg, maar hij moest iedere dag steevast om 7 uur beginnen. De paarden moesten gevoerd worden. Gauw hopte hij onder de douche en liet de warme stralen zijn spieren opwarmen. Het was een halfuurtje rijden met de fiets naar de stal toe en hij stond om half zes op. Dat betekende dat hij een uurtje had om zich klaar te maken. Toen hij klaar was met douchen, schoot hij in een tshirt en in een spijkerbroek, trok gauw zijn sneakers aan en ging naar beneden. Het vrouwtje waar hij bij in woonde, was nog lang niet op, maar hij zorgde dat er altijd koffie voor haar klaar stond als ze wakker werd. Zo hadden ze het niet zozeer afgesproken, maar de gewoonte was er in geslopen.
Terwijl Dean bezig was met het klaarmaken van zijn lunch en ontbijt, stond de koffie te pruttelen. Eenmaal klaar met zijn ontbijt te prepareren, schonk hij voor zichzelf een kop koffie in en schoof aan aan de keukentafel. Zo startte hij elke dag zijn dag: een broodje met kaas of ham, kopje koffie en de krant. Die helaas vandaag nog niet geleverd was. Geen krant dus bij het ontbijt vandaag.
Eenmaal op de trainingsstal begon het rustig. De paarden voeren en daarna beginnen met het mesten. Er waren zat paarden dus zat stallen om te mesten. Terwijl hij lekker bezig was met een oordopje in, kwam de staleigenaar naar hem toe.
"Dean?" Hij keek op, zetten zijn hooivork neer en wachtte af.
"We hebben een meisje die vandaag graag mee zou lopen. Ik zou graag willen dat jij haar begeleid." Dean fronste. Om heel eerlijk te zijn had hij daar geen zin in. Het meisje zou hem zeer waarschijnlijk alleen maar vertragen in zijn werk en hij hoopte snel klaar te zijn, dan kon hij eerder naar het tankstation waar ze hem ook nodig hadden.
"Eh, oké?" deed Dean dan ook. Hij zette de hooivork neer, veegde zijn handen af aan zijn jeans en liep met Pasqual mee.
"Ze heet Ali, geloof ik. Ze lijkt me een heel aardig meisje." Dean knikte even. Pasqual vond iedereen aardig, dus dat zei niet zoveel.
Het meisje stond met Kathie te praten, al leek Kathie niet op haar gemak te zijn. Dat was niet zo vreemd, Kathie leek eigenlijk alleen bij Pasqual op haar gemak te zijn.
"Hoi, ik ben Allison Joy," zei het meisje waarna ze haar hand naar hem uitstak. "Je mag me Ali noemen." Dean nam haar hand aan en schudde hem kort.
"Dean," zei hij slechts.
"Nou," zei Pasqual, zich richtend tegen Ali, "hij gaat je vandaag begeleiden. Heel veel plezier en doe je best." Damn. Waarom nou? Dean had hier echt geen zin in. Hij stak zijn handen in zijn zakken en begon weer richting de stallen te lopen. Hij hoorde de snelle voetstappen van het meisje.
"Dus, Dean hè?" Kon ze niet normaal zijn naam onthouden? "Wat zijn jouw werkzaamheden hier?" Babysitter zijn, op meisjes letten die niets te doen hebben, slaaf zijn van anderen...
"Oh, ik doe hier de klusjes die opgeknapt moeten worden," reageerde hij kortaf.

De jongen waarmee ze meeliep was een van de standaard jongens die ze verwachtte hier op zo'n trainingsstal. Echter leek hij totaal niet geïnteresseerd in het begeleiden van haar. Of hij had hoge verwachtingen van haar, dat kon ook nog. Of hij hield van aanpakken. Of -
Ze speculeerde teveel en riep zichzelf een stop toe. Ze moest een open geest houden en de jongen de kans geven zodat zij hem kon leren kennen. In een vlot tempo liep ze met hem mee naar de stallen.
Op de vraag wat hij hier precies deed aan werkzaamheden, kwam er een simpele: "Oh, ik doe hier de klusjes die opgeknapt moeten worden," uit. Dat beantwoordde haar vraag niet. Want welke klusjes moest hij bijvoorbeeld doen?
"Welke klussen zijn dat?" vroeg ze met een glimlach. Ze probeerde zich tot de jongen te wenden en hem even tot stilstand te brengen, maar hij had stevig de pas erin. Pas bij een stal hielden ze stil.
"Hoe ben je hier terecht gekomen?" begon ze. "Heb je een eigen paard? Les je? Wat doe je buiten het werk hier? Hoe oud ben je? Heb je een vriendin?" Uiteraard kwamen niet alle vragen er ineens uit, zo was het niet. Ze gaf hem de ruimte de vragen te beantwoorden en luisterde nauwgezet naar alle antwoorden. Dat deed ze vaker, vele vragen stellen zodat ze veel over iemand te weten kwam. Zo kon ze zich een beeld van iemand vormen en kon ze haar gesprekken op iemand aanpassen. Echter leek deze jongen zo gedreven te zijn in zijn werk dat er van praten weinig terecht kwam. Zijn antwoorden waren kortaf, maar hij gaf ze wel.
"Als je klaar bent met het werk, zullen we dan ergens wat gaan drinken?" vroeg ze toen maar. Ze wou de jongen leren kennen. Het was heus niet zo dat ze de eerste -
Oké, ze greep gewoon de eerste de beste gelegenheid om een vriend op te doen. Het zou fijn zijn als ze mensen hier leerde kennen zodat ze rond kon hangen en wat te doen kon hebben. En waarom zou ze hem niet mee te drinken vragen? Hij was onwijs gedreven en volgens haar was hij ook ontzettend vriendelijk. En aardig. Ze bedoelde maar, hij hield overduidelijk ook van paarden en zodra je van dieren hield was je gewoon wel aardig.
Oké, misschien leek hij niet zo vriendelijk met zijn kortafheid, maar dat kwam door het werken. Dat hij daardoor wat serieuzer was, was heel goed. Pasqual moest een hele goede stalhulp aan hem hebben.

"Welke klussen zijn dat?" Hij wierp even een geïrriteerde blik op haar maar werd gestopt door haar glimlach. Een glimlach die haar gezicht deed stralen en hem van zijn stuk bracht. Ze leek totaal niet aangedaan te zijn door zijn korte antwoord maar leek slechts meer van hem te willen weten. Oké, heel eerlijk toegegeven was hij gewoon heel chagrijnig door de paar uurtjes slaap die hij had gehad en het liefste had hij vandaag zonder teveel gedoe doorgewerkt, maar nou ja, toen was dit er van gekomen. Hij kon er maar beter het beste van maken.
"Ik mest de stallen, breng paarden naar het weiland, voer de paarden, poets ze, help indien nodig met verfklussen, ik repareer dingen, zadel paarden en help beginners bijvoorbeeld door met ze mee te lopen in de les." Hij waagde het om even terug te glimlachen, iets wat haar glimlach zo mogelijk nog breder maakte. Het was een bijzonder meisje en hij wou er eigenlijk voor terugdeinzen. Ze deed ongemaakt vriendelijk en ze straalde gewoon een en al blijdschap uit. Voor iemand die vaak met chagrijnige mensen te dealen had, was het een hele omschakeling.
"Hoe ben je hier terecht gekomen?" vroeg ze aan hem.
"Ik denk hetzelfde als jij hier terecht bent gekomen. Opgezocht en langsgegaan," was zijn antwoord. Nog geen seconde nadat hij was uitgepraat, kwam de volgende vraag, of hij een eigen paard had.
"Nee," reageerde hij. "Ik vind het heerlijk om de dieren te verzorgen maar ik denk dat het niets voor mij is om er zelf een te hebben." En weer, net als na de vorige vraag, had ze haar volgende vraag al paraat.
"Les je?"
"Nee, ook niet. Ik rij helemaal niet," antwoordde hij. Het gekke was dat ze oprecht geïnteresseerd was. Ze stelde de vraag en luisterde ook vol interesse naar het antwoord maar hopte zo naar de volgende vraag. Ergens vond hij het kruisverhoor wel grappig, maar aan de andere kant vroeg hij zich af of dit een dubbele bedoeling had.
"Wat doe je buiten het werk hier?" Een flauwe glimlach tekende zijn gezicht.
"Ik werk onder andere af en toe bij de Starbucks en ik werk met regelmaat 's avonds bij een tankstation." En jawel hoor, haar volgende vraag stond al paraat.
"Hoe oud ben je?"
"24," was zijn korte antwoord.
"Heb je een vriendin?" Was ze daarop uit? Zijn antwoord werd weer wat korter. Hier zat hij namelijk niet op te wachten.
"Nee, en ik heb er ook geen behoefte aan," reageerde hij kil.
Ze hadden inmiddels al een kruiwagen en een hooivork gehaald en stonden nu bij de stal naast die waar Dean bezig was geweest. Hij gaf haar de hooivork aan.
"Deponeer de vuiligheid in de kruiwagen, zometeen strooi je er stro op," gebood hij haar.
"Als je klaar bent met het werk, zullen we dan ergens wat gaan drinken?" Dat was wel heel snel. Met een moeilijk gezicht bekeek hij het meisje wat even haar hooivork in de zooi had neergezet om hem aan te kijken.
"Ik weet het niet," mompelde hij. "Waarom wil je wat met me drinken? Doe je dit omdat je mij als potentieel vriendje ziet? Want dan moet ik je echt teleurstellen, ik ben niet geïnteresseerd." Ze keek hem slechts met een glimlach aan.
"Ach, wat kan het ook voor kwaad. Als je je handen thuis houdt, ga ik met je mee," sprak hij met een klein glimlachje.

"Nee, en ik heb er ook geen behoefte aan." Ze toverde weer een glimlach op haar gezicht. Dean was een leuke jongen maar de kille toon was haar niet ontgaan. Ze was werkelijk nergens op uit en ze was ook zeker niet op een relatie uit, maar de jongen leek er wel vanuit te gaan. Gekke jongen.
"Geen zorgen, ik heb er ook geen behoefte aan," vertrouwde ze de jongen toe. Het was niet helemaal waar, ze zou dolgraag een vriend hebben, maar tot nu toe was het er nooit van gekomen. De jongens die ze ontmoette waren vooral vrienden en zou ze nooit als vriendje kunnen beschouwen en ze viel niet op meiden. Dat liet weinig over. Oh ze had ooit wel eens een vriend gehad, maar toen was ze een jaar of 15. Dus dat telde niet echt.
Ze vond het wel jammer om te horen dat hij niet paardreed. Ze vroeg zich af waarom hij dan op een trainingsstal werkte en dat vroeg ze zich dan ook hardop af.
"Als je niet paardrijd, wat doe je dan op een trainingsstal? Waarom werk je dan op een trainingsstal?" Was haar precieze vraag. Ze schepte een drolletje op en deed een poging om deze in de kruiwagen te gooien, maar het was nog lastiger dan gedacht. Ze wou graag het goede doen, maar ze zag al dat Dean er vele malen bedrevener in was. De tijd die zij nodig had om een drolletje te scheppen, was hij alweer drie scheppen verder. Hm. Nou ja, ze zou het wel leren. Dit was alvast een beginnetje!
Toen stelde ze de vraag of hij zin had om ergens wat te drinken. Ze had haar hooivork even in het vuil neergezet zodat ze hem kon aankijken terwijl ze dit vroeg.
"Ik weet het niet. Waarom wil je wat met me drinken? Doe je dit omdat je mij als potentieel vriendje ziet? Want dan moet ik je echt teleurstellen, ik ben niet geïnteresseerd." Ze glimlachte slechts. Eigenlijk was ze daar absoluut niet naar op zoek. Ze had gewoon zin om iemand te leren kennen. Niet dat er iets mis was met Dean, absoluut niet! Maar ze was gewoon niet op zoek.
"Ach, wat kan het ook voor kwaad. Als je je handen thuis houdt, ga ik met je mee." Ze liet een klaterende lach horen.
"Als ik mijn handen thuis hou? Ik dacht dat jij diegene zou zijn die allerlei pogingen tot versieren zou doen." Ze grinnikte even.
"Niet elke jongen die ik mee vraag om wat te drinken wil ik ook gelijk daten," vertrouwde ze hem toe.
"En zeker nu ik net verhuist ben, ik heb eerlijk gezegd liever gewoon een vriend dan een vriendje." Ze lachte weer. "Maar nu je me zo ongeveer hebt gezegd dat ik je niet aan mag raken, ga ik dat natuurlijk doen." Ze schepte weer een hoop vuil op met de hooivork.
"Wat heb je eigenlijk tegen het idee van een vriendin?" vroeg ze hem toen, iets serieuzer maar nog steeds met een lach op haar gezicht.