Give thy thoughts no tongue - [Dean]

"Easy girl", sprak Maybelle de donkere valkkleurige merrie sussend toe, terwijl ze haar een bemoedigend klopje op de hals gaf. De buitenpaddock van stal Scodelario was leeg, buiten hen twee. Een ideaal moment dus, om Ilona te behandelen. Ilona was een quarter en werd western gereden. Tenminste, de vorige eigenaar gebruikte westerntuig, maar had zijn eigen - niet zo vriendelijke - rijstijl bedacht. Ilona was getraumatiseerd en Maybelle gaf haar ondertussen al een half jaartje de tijd om weer helemaal vanaf nul te kunnen beginnen.

Ilona was wat Maybelle nodig had: een nieuw project.. Naast Ilona was er ook nog Phantom, haar spierwitte dressuurpony die het een beetje hoog in z'n bol had. Hem had ze al tien jaar en gebruikte ze enkel nog voor wandelingen op het strand of in het bos. Ook hij had een minder fijne tijd gehad, en nu mocht hij met z'n 19 lentes van zijn oude dag genieten.
Handtam was Ilona wel ondertussen. Ze kende Maybelle en hechtte zich heel erg aan haar. Maar voorlopig was de merrie nog niet klaar om iemand op haar rug te dragen. Voor Maybelle geen probleem, Ilona zou haar wel een teken geven, wanneer ze er klaar voor was.
Ilona wist dat het speeltijd was en liet dat nog merken ook. Opgewonden trippelde ze kleine rondjes om May heen en keek haar verwachtingsvol aan. "Ja, ja, gekkie.", reageerde ze lachend, terwijl ze de merrie liet stilstaan en het halstertouw losklikte. May klakte met haar tong en vrolijk huppelde de merrie van haar weg en gooide ze haar hoofd een beetje arrogant in de lucht. Het was tijd voor haar om te ontspannen, na een heerlijk lesje natural horsemanship.
May sloot de paddockpoort en hing het lange halstertouw over het hek. Zelf ging ze op het hek zitten haar benen aan de binnenkant van de paddock. Ze haalde een boek boven en Ilona kwam aangedraafd. Vlak bij haar, bleef de merrie staan en knikte ze opdringerig met haar hoofd. "Ja-ja", sprak Maybelle, nepgeërgerd, terwijl ze het boek opensloeg en begon te lezen. Believe it or not: Shakespeare was Ilona's lievelingskostje en het duurde dan ook niet lang voor de merrie zich ontspande en in het zonnetje haar hoofd zachtjes liet zakken. Romantiek was niet voor May weggelegd. Het boek van Shakespeare had enkel Ilona tot bedaren gebracht op een moeilijk moment en was een boek dat ze toevallig uit de kast had genomen, en zo was het een gewoonte geworden. En zo slecht vond ze het nu ook weer niet.

Hij volgde met zijn ogen nauw de bewegingen van het paard onder Allison. Het paard liep statig door, oortjes naar voren, benen hoog in de lucht. Het was een zwartwit gevlekt paard en Allison had het paardje net een week in haar bezit. Ze was er direct verliefd op geworden en had zich niets aangetrokken van het feit dat ze nog steeds af en toe last had van Pfeiffer. Daarbij, Dean kon het dier toch beweging geven als zij te ziek was?
Oké, toegegeven, Dean vond het beestje ook wel aardig, maar om er nou op te gaan rijden ging hem dan weer veel te ver. Paarden waren leuk, als je er naast liep. Niet als je erop zat. Véél te hoog. Hij vond het dan ook niets dat zijn vriendinnetje op het paard zat en dat ze allerlei dingen deed waar ze misschien wel van het dier af zou kunnen vallen.
"Dean, ik word helemaal nerveus van je!" lachte ze, terwijl ze de ruin op zijn hals klopte en hem tot stilstand bracht.
"Het gaat goed, echt! Hij is geen spook, dat heb je nu toch ook wel ervaren? Vertrouw me nou maar. Het gaat goed." Dean keek nors naar haar maar ontspande een beetje toen ze er echt onbezorgd en vrolijk uit zag. Ze was normaal al vrolijk, maar sinds ze het paard had, wat Dean voor het gemak nog steeds gewoon 'Beest' noemde, straalde ze helemaal. En als Allison gelukkig was, was Dean het ook. 
Desondanks vertrouwde hij het niet helemaal.
"Ga iets anders doen! Ik kom je zo wel halen, dan gaan we Beest verzorgen, oké? Kan je hem nog beter leren kennen." Dean trok een gezicht.
"Prima. Doe voorzichtig! Als je zometeen boos op Beest bent, dan -"
"Ga!" waarna ze Beest aanspoorde tot een handgalop. Oké. Beest was bijzonder goed aan de hulpen.
Dean slenterde weg, zijn handen in zijn broekzakken. Hij zou op het terrein blijven en - 
Zijn aandacht bleef hangen bij een meisje wat bezig was met een paard in het paddock. Hij had het dier vaker gezien en was geïnstrueerd niet zoveel met haar te doen. De weidegang regelde het meisje helemaal zelf en enkel het voeren en de stal mesten van het dier waren taken die aan Dean waren besteed. Hij bleef dan op een afstandje toekijken hoe ze haar merrie trainde, op een manier waar Dean niet bekend mee was. Er bleek vertrouwen tussen die twee, een band die Dean niet snel kon vinden met een paard. En toen het meisje klaar was met trainen, begon ze de merrie .. voor te lezen? Verbaasd liep hij toen op haar af, zijn onsociale kant totaal vergetende door zijn verbazing over hoe de merrie erop reageerde.
"Wat voor wondermiddel lees je haar voor?" vroeg hij haar terwijl hij verbijsterd naast het meisje ging staan. "Ongelooflijk. Ze is zo kalm en ontspannen!"

Er was een punt in elk gedicht waarin May de draad volledig leek kwijt te raken. Ilona vond het geweldig, zo bleek. Maar voor May was het een hele opdracht om de gedichten met gevoel voor te lezen. Deels omdat ze die gevoelens al helemaal niet kon herkennen of begrijpen en langs de andere kant omdat dat oeroude Engels gewoon soms geen steek hield. Maar Ilona begreep het en dat was het fijnste. Shakespeare leek een taal te spreken die enkel zij begreep. Of het was zo saai - dat het rustgevend werd.
Een  mannelijke stem deed haar kort opschrikken, maar ze kon haar stem bedwingen en voorkomen dat het boek met een doffe knal op de grond zou vallen. Ilona merkte er niet veel van en bleef even ontspannen staan. May keek opzij en glimlachte, maar voelde zich een beetje betrapt door de jongen die naast haar was komen staan, maar kon er vrede mee vinden, gezien het waarschijnlijk een heel vreemd zicht was. "Shakespeare", grijnsde ze terwijl haar blik richting Ilona gleed. Ilona's onderlip raakte haast de grond, maar toen ze eindelijk besefte dat May niet verder ging met lezen, opende ze traag haar ogen, trok haar hoofd op en snoof ontevreden. Pas toen ze de verschijning naast May had gezien, maakte de merrie ommekeer en schudde haar manen uit terwijl ze wegdraafde, duidelijk niet tevreden met het bezoek.
May deed het boek dicht en liet zich van het hek afzakken. "Maakt niet uit hoor", mompelde ze nog voor hij zijn excuses had aangeboden. "Ik ben Maybelle trouwens. May mag, als je dat fijner vindt." Maybelle was een sociaal meisje en zou niet snel iemand wat kwalijk nemen. "Ik ontdekte heel toevallig dat ze van Shakespeare houdt en ja, dat is onze afsluiter voor de training." Met een lichte blos op haar wangen - omdat het allemaal een stuk vreemder werd als je het luidop aan iemand vertelde, richtte ze haar blik weer onafgebroken op de merrie. Ze floot zachtjes tussen haar tanden en haalde het halstertouw van het hek.
Al snel kwam Ilona weer aangedraafd en liet ze zich gedwee vastklikken. May opende het poortje en begeleidde de merrie naar buiten. "Het was toch genoeg geweest voor vandaag."
Ilona's oren stonden alert voor elke beweging die de jongeman zou maken. Vreemden waren niet haar ding en May zette zichzelf dan ook onopvallend, strategisch tussen de merrie en de jongen.

Ze las Shakespeare voor aan het paard? Wow, ongelooflijk. Hij betrapte zich erop dat hij als een idioot aan het grijnzen was en - 
Wat was er in vredesnaam met hem aan de hand dat hij zo ineens een gesprek aan ging? Wat was er met hem gebeurt en waarom... De merrie merkte op dat het meisje was gestopt met lezen en haar ogen opende loom. Toen merkte ze Dean op en liep ze weg. Oeps? Hij was niet zo'n held met paarden. 
Voordat hij daar ook maar een opmerking over kon maken, zei ze dat het niet uitmaakte. En stelde ze zichzelf voor als Maybelle. Of wat misschien makkelijker was, May.
"Wat wil je?" Dean glimlachte even vriendelijk naar haar en merkte op dat hij dit vreemd vond. Hij was niet het type voor het 'vriendelijk glimlachen' naar mensen, behalve als het een Allison betrof. 
"Ik ben trouwens Dean, een van de stalhulpen hier. Ik mest haar stal wel eens uit," stelde hij zichzelf voor en liet hij merken wat zijn relatie tot de paarden was.
Het lezen van Shakespeare was een afsluiting van een training.
"Werkt het voor ieder paard?" vroeg hij, zijn kennis van paarden was niet bepaald om over naar huis te schrijven. En wie weet kon hij met dat foefje over zijn angst voor paarden -
Nee. Echt niet. Hij zou nooit op de rug van een paard gaan zitten. 
Maybelle klikte de merrie vast aan een halstertouw en nam haar uit het paddock. Dean ging naast Maybelle lopen, op een afstandje van de merrie, duidelijk bewust van het feit dat de merrie niet zo weg van hem was. Ze straalde het uit. Hij straalde uit dat hij niets van het dier wist en er ook niet mee kon omgaan. Hij was niet zozeer slecht met paarden, hij mocht ze rustig van stal naar het weiland brengen, longeren behoorde ook tot zijn taken en ze in de stapmolen zetten en losgooien deed hij ook wel eens. Maar nou ja, over het algemeen waren de paarden niet zo met een handleiding als deze merrie. 
"Hoe komt het dat ze zo... doet?" vroeg Dean aan Maybelle. "Meestal zijn paarden wel oké met me. Althans, de meeste paarden op deze stal dan. En nou ja, we hebben ook aanwijzingen gekregen wat betreft het schoonmaken van haar stal. Jij moet haar weg hebben gebracht en dan pas kunnen wij haar stal doen."

De jongen naast haar hield maar niet op met grijnzen, maar daar zag May geen graten in. Het was heel vreemd dat ze Shakespeare voorlas aan de merrie en ach, wat maakte het uit dat mensen daarmee zouden lachen. De jongen leek het niet belachelijk te vinden, maar bewonderde het. Ofzo. "May is goed.", grijnsde ze toen hij vroeg wat hij wilde dat ze zei. Maybelle was een te lange naam en klonk te Frans in haar ogen. En dat terwijl ze al te vele moeite moest doen om haar accent te verbergen. Dean heette de jongen. Leuke naam. Lekker kort. Paste wel bij zijn uiterlijk. Hij was een stalhulp en mestte haar stal wel eens uit. Ze lachte even toen hij vroeg of het voor ieder paard werkte, Shakespeare. Ze schudde haar hoofd. "Ilona is gewoon een beetje een raar dier. Ik heb het bij Phantom, m'n andere pony, geprobeerd, maar die bleef gewoon lekker paard zijn. Net zoals waarschijnlijk de meeste paarden." De jongen was duidelijk geïnteresseerd in paarden en leek wel bewust een stukje van Maybelle te gaan lopen en afstand te houden van de merrie.
Een ander persoon had misschien vaak geprobeerd de merrie te aaien en May was al lang blij dat de jongen de signalen van de merrie goed had geïnterpreteerd. Attent van hem.
Hij vroeg hoe het kwam dat ze zo deed en Mays blik gleed opzij naar Dean. Hij verduidelijkte zijn vraag. Het klopte, wat hij zei. Zij moest de merrie wegbrengen en terughalen. Ze had het met staleigenaar Pasqual Scodelario duidelijk besproken en hij had zich absoluut kunnen vinden in haar verhaal. Zolang May er maar was wanneer de stal normaalgesproken uitgemest zou worden, zodat het schema niet in de war zou gebracht worden.

Mensen op de stal hadden haar nog nooit echt aangesproken, waarschijnlijk omdat ze niet echt was zoals de wedstrijdruiters en zich niet intensief bezighield met het springen of dressuur. Ze was vaak een eenzaat en leek er misschien problemen mee te hebben dat iemand haar aansprak, maar eigenlijk was May de vriendelijkheid zelve.
"Oh, neem het vooral niet te persoonlijk hoor. Ilona heeft wat trauma's te verwerken die ze heeft opgelopen bij haar vorige eigenaars en is daarom een beetje heel erg wantrouwig als het om mensen gaat. Ik ben al blij dat ze mij eindelijk vertrouwt, dat heeft me veel tijd en moeite gekost. Ik denk niet dat ik haar zo snel kan laten wennen aan alle mensen, maar binnenkort wil ik wel proberen om iemand aan haar te introduceren." Ze glimlachte even toen ze bij de stal waren aangekomen en liep met de merrie mee naar binnen. Het halster ging uit en de merrie kreeg nog een aantal wortels in haar etensbak gelegd. May nam kort afscheid en de merrie begon genietend van haar gezond snoep te eten. De staldeur werd dichtgedaan en het halster en touw hing ze aan de daarvoor bestemde haak.
"Maar ik wacht op haar teken. Ze laat me wel voelen wanneer ze er klaar voor is. Tot die tijd lees ik gewoon wat Shakespeare voor, al begrijp ik geen 'zak' van die literatuur. Romantiek is niet mijn ding."

Shakespeare werkte niet voor ieder paard. Helaas, Dean had het wel fijn gevonden als dat wel het geval was geweest. Dan had hij een truc gehad als hij een paard moest kalmeren. Ergens was het jammer dat het geen 'knopje' was om een paard kalm te krijgen. Het zou hem zekerheid geven, misschien wel een manier geven om zijn angst voor paarden weg te nemen. Oké, zo bang was hij niet voor de dieren. Niet als hij op de grond stond. Hij was een bundel spieren en als het moest deelde hij wel een schop uit. Maar toch, een makkelijke manier om elk paard kalm te krijgen was er eentje die Dean graag aannam.
Hij moest Ilona's gedrag niet persoonlijk opnemen. Niet dat hij dat echt deed, ja oké misschien een beetje omdat hij misschien wel uitstraalde dat hij niet zo dol was op paarden, want ze had trauma's opgelopen en dergelijke. Fijn. Dus het lag niet helemaal aan hem.
May wou haar uiteindelijk wel introduceren aan andere mensen, maar enkel wanneer het paard er klaar voor was. Nobel streven. Dean nam wat gepast afstand toen May Ilona in de stal deed en hij keek toe hoe de merrie los ging en haar wortels kreeg. 
"Ze ziet er, ondanks dat ze niet heel comfortabel was met mij in de buurt, vrij gelukkig uit," vond de jongen. "Ik heb ongelukkigere paarden gezien."
May borg het halster en het touw op en verkondigde ze dat ze net zo lang bleef doorgaan tot Ilona er klaar voor was. En in de tussentijd zou ze maar gewoon Shakespeare voorlezen. Ookal begreep ze er geen bal van en was romantiek niet haar ding.
Dean grinnikte even.
"Allison, het meisje dat nu aan het rijden is in de buitenbak, is volgens mij wel iemand die leest." Hij haalde even ongemakkelijk zijn hand door zijn haar. 
"Zware kost is aan mij niet zo besteed. Schoolboeken kunnen al lastig genoeg zijn." Niet dat hij ook maar geld had voor een studie. Nog niet. Hij was ermee bezig. Maar toch.

Dean verklaarde dat hij wel ongelukkigere paarden had gezien. Een tevreden glimlach verscheen op haar gezicht. "Bedankt. Geloof me, dat is ooit anders geweest." Ze dacht terug aan de eerste keer dat ze haar had gezien. Haar vacht en ogen waren dof. Nu was het een heel ander paardje geworden. May controleerde nog even de staldeur en streelde nog kort over Ilona's neusje, waarna ze samen met Dean verder wandelde. Ze droeg nog twee wortels bij zich. Die waren voor Phantom.
Dean sprak over Allison, het meisje dat in de buitenbak aan het rijden was. Maybelle keek glimlachend opzij. "Je vriendin?", vroeg ze, oprecht geïnteresseerd. Maar nog voor hij haar vraag kon beantwoorden, stak een wit hoofd plots brutaal uit een staldeurtje. Hij klopte met z'n hoef een keer tegen de staldeur en brieste arrogant. "Oh", lachte Maybelle. "Ik vergat je bijna."
Ze legde de twee wortels in zijn voederbak en streelde de maantop van de ruin en schudde haar hoofd even. "Ja, Phantom die ken je waarschijnlijk wel. Of hij zal zich wel hartelijk aan je hebben voorgesteld. De arrogantie zelve." May grinnikte even.
May glimlachte toen hij zei dat de schoolboeken al lastig genoeg waren. "Ja, dat klopt." School was niet voor haar weggelegd. Niet dat ze dom was, integendeel. May volgde haar, door haar ouders opgelegde, studies, maar stopte er niet veel tijd in. Ze had gewoon geen interesse en - oh well - ze verdiende haar kostje wel op een andere manier.
"Maar dus, je vriendinnetje?" Ze grijnsde even, waarna ze zich naar Dean toedraaide. "Allison? Haar ken ik niet. Maar ik ken ook niet veel mensen hier, ik heb niet echt contact met anderen." gaf ze toe, waardoor ze een lichte blos op haar gezicht kreeg, verlegen. Verlegen omdat ze normaal gezien contact met anderen meed. En als ze dan contact had met iemand, was het oppervlakkig. Diepgaand contact was een boosdoener voor haar reputatie. Wat zouden mensen immers van haar denken?

Maybelle vertelde dat Ilona niet altijd zo ontspannen was geweest als nu. Dean keek haar vrij bewonderend aan. Hij vond het niet gepast om te zeggen, hij werkte hier immers als stalknecht, maar hij had wat dat betreft echt nul verstand van paarden. Hoezeer hij ook zijn best deed, uiteindelijk was hij het comfortabelst met de dieren als ze op het weiland stonden en hij met hun stal of tuig bezig was. Gelukkig was Pasqual geen kwade en had hij dit vrij snel ingezien. Andere stalknechten moesten wel eens een paard bijrijden of beweging geven, in Deans geval was het 'zet hem maar in de stapmolen', zodat zelfs het contact wat je met een paard tijdens het longeren had, werd ontlopen. 
Maybelle vroeg of Allison zijn vriendin was. Voordat hij antwoord kon geven, sprak ze tegen Ilona, die aandacht vroeg vanwege het gebrek aan aandacht. Twee wortels werden naar binnen geduwd en Dean glimlachte. Ze vertelde over haar andere paard, Phantom, dat hij die zeker wel zou kennen. Ja. Dean was óók bekend met Phantom.
"Mooi dier," vond Dean. Met dat was dan ook alles gezegd. Ook daar zou hij niet bovenop willen zitten. 
"En ja, hij heeft zijn aanwezigheid laten merken ja," beaamde Dean met een grote glimlach. 
"Niet op die manier," bekende hij schoorvoetend. "Ik -" hij wou zich er bijna over uitspreken maar slikte zijn woorden in. Aan een onbekende zijn verwarde gevoelens tegen Allison uitspreken was niet iets wat hij snel zou doen. Als hij al überhaupt iemand zou vertellen over de gemixte gevoelens die hij had voor dit meisje. 
"Nee. Niet mijn vriendinnetje. Gewoon. Vriendin. I guess. Het is best logisch dat je haar niet veel gezien hebt. Uh." Het was niets voor Dean om aan een wildvreemde Allisons verhaal te vertellen, dus dat laatste besloot hij ook maar niet te doen. 
"Ja, door omstandigheden is ze een tijdje niet op de stal geweest. Buiten dat, ze woont hier ook nog niet zo lang. En Beest? Beest staat hier pas sinds enkele dagen."
Dean krabbelde zichzelf even op zijn achterhoofd, om zichzelf een houding te geven.
"Euh, en, hoe lang sta jij hier precies dan?" hij zou het wel kunnen weten, gezien hij diegene was die voor een groot deel verantwoordelijk was voor de stallen en het voer. Maar goed, om een gesprek aan te gaan was het niet onhandig om een vraag te stellen.

Hij vond Phantom een mooi dier en Maybelle glimlachte even. “Is hij, maar hij weet het ook wel dondersgoed”, was haar reactie, terwijl ze lichtjes met haar hoofd schudde.
Dean leek te twijfelen over hoe hij Allison zag. Maybelles mondhoeken krulden vermakelijk omhoog terwijl hij leek te zoeken naar woorden. “Gewoon, vriendin?”, herhaalde ze zijn woorden zachtjes knikkend, terwijl ze één wenkbrauw onwillekeurig had opgetrokken.
Maar ‘gewoon. Vriendin’ was een tijd niet op stal geweest en woonde er niet zo lang. “Beest?” Maybelle lachte automatisch even. “Gewéldige naam!”, bracht ze uit terwijl even haar serieuze gezichtsuitdrukking moest herstellen. “Maar oh, zo zit het, ja. Dan kan het dat ik haar niet echt ken.”
Hoe lang ze hier stond? “Wel, we staan hier sinds ik Ilona heb, dus nog maar een half jaartje. Er was geen ruimte meer op de stal waar Phantom stond, dus heb ik hem mee naar hier verhuisd.”
Niet echt goed wetend wat nog verder aan de jongen mee te delen, keek ze op de klok van haar mobiel. “Ik moet over een half uurtje vertrekken.”, deelde ze mee, terwijl ze even serieus om zich heen keek. Tot ze zich een beetje schaamde voor het niet-weten-wat-te-zeggen: “Oh, god. Sorry, ik bedoelde niet dat ik dit nu beu ben ofzo, maar –“ ze keek hem even haast verloren aan. “Ik weet gewoon niet wat ik je nog kan vragen of hoe ik dit gesprek moet verderzetten.” Ze probeerde aardig te glimlachen maar was veel te beschaamd om dit succesvol te doen.