God damn, give it up! [Open]

Hij zwiepte traag met zijn staart, kauwde loom op zijn hooi. Voor het eerst sinds tijden was Nocture in een goed humeur. Hij had gister, oké, met heel veel protest, een flinke poetsbeurt gekregen, daarna hadden ze hem wat beweging gegeven en het had hem goed gedaan. In het begon had hij veel bokkesprongen gemaakt, maar toen hij doorkreeg dat dit meisje niet gek ging doen met de zweep, had hij gewoon genoten met volle teugen van de beweging. Hij had zich uitgesloofd, had braaf elke keer dat ze zei dat hij moest versnellen geluisterd en het enige ongehoorzame was dat hij niet te houden was. In stap zat hij in draf. In draf deed hij de galop en mocht ie echt galoperen zat hij in rengalop. Voor zover dat kon. Hij was zo enthousiast geweest dat hij om was gevallen, maar hij was snel weer overeind gekrabbeld. En eigenlijk was hij direct maar weer gaan rennen. Zijn benen strekken. Voelen hoe de aarde onder zijn hoeven verdween en opstoof. Het was een heerlijk gevoel. Hij was flink bezweet, want het was een warme dag, maar hij voelde zich flink uitgeput op een goede manier. Het meisje had naar hem toe willen gaan, maar hij had zijn tanden laten zien en zijn oren in zijn nek gegooid. Dus was ze blijven staan, met een vertwijfelende uitdrukking op haar gezicht. Dat hij haar niet had aangevallen tijdens de oefeningen, betekende niet dat hij haar mocht! Hij haatte mensen nog steeds, veel meer dan anders. Oké, hij stond nu op een andere stal dan eerst en mensen deden hem nu geen pijn meer, maar hij vertrouwde het nog steeds niet. Het was voor het eerst sinds tijden dat hij beweging had en daarom had hij haar dus ook niet aangevallen, maar goed, wat niet was, kon nog komen. Na de oefeningen had het meisje hem afgespoeld met heerlijk koel water en het had zijn spieren afgekoeld en hij had het gelijk niet warm meer. Totaal relaxt was hij op stal gezet en nu keek hij stiekem uit naar het moment dat er weer een mens kwam die hem wat beweging gunde.
Zijn wens werd verhoord. Er kwam een mens aan. Zijn oren schoten nieuwsgierig omhoog, zijn hoofd kwam omhoog en hij snoof ongeduldig. Zijn staldeur ging open en hetzelfde meisje van gisteren kwam zijn stal binnen. Dat was oké, zij deed hem geen pijn en nou, ze probeerde soms toenadering te zoeken en dan beet hij. Als ze dat niet deed, was er niets aan de hand. Ze schoof hem een halster om en klikte er een halstertouw aan vast. Wantrouwig schudde hij zijn hoofd, trok eraan.
"Sorry jongen," zei het meisje. "Maar ik mag je niet opzadelen op stal." Hij had geen idee wat ze bedoelde, maar bleef staan. Stug kijkend naar haar. Zij trok, hij steigerde. Het halstertouw knapte. Het meisje schrok, liep weg met het halstertouw en liet Nocture in zijn stal achter. Ja, ofcourse. Why not? Vervolgens kwam ze terug met iemand anders. Een jongen. Nocture had hem nog nooit gezien maar trok zich er ook weinig van aan. De jongen nam hem mee zonder halstertouw en Nocture protesteerde niet. De jongen trok niet bepaald en liet Nocture op zijn eigen tempo lopen. Toch werd hij weer vastgezet, maar toen hij zag dat er poestspullen klaarlagen, kalmeerde hij. Poetsen betekende vaak een ding; werk. En Nocture had besloten dat hij van werk hield. Tenzij hij met de zweep kreeg.
Na een heerlijke poetsbeurt van minstens een kwartier lang, zag hij het. Het zadel. Slechte herinneringen doemde op en hij begon opgewonden te trippelen. Maar.. aan de andere kant, het was wel wérk. Tegenstrijdige dingen werden in zijn hoofd gegooid en hij kneep zijn ogen dicht. Zolang er geen zweep aan te pas zou komen, zou hij wel gewoon braaf rijden, maar kwam er een zweep, dan.. Ontplofte hij. De jongen zadelde hem op, zachtjes en voorzichtig en Nocture gaf enkel en alleen een snauw in zijn arm omdat hij geaaid werd. Donder toch op, leek hij te zeggen. Ik werk, ik wil beweging, maar ik wil geen aandacht, niet op die manier. De jongen deed hem een hoofdstel om, waar geen bit aan vast zat. Dat verbaasde hem, maar kon hem nauwelijks schelen. Bitten waren afschuwelijk. Eerlijk waar. Hij was voor het eerst sinds tijden opgezadeld, dribbelde vrolijk met de jongen mee en keek parmantig rond. Eenmaal in de bak begon hij van vreugde te hinniken. Er stonden sprongen, en laat dat nou net iets zijn waar hij dol op was. Toen de jongen opgestegen was, met bodyprotector en cap, maar zónder sporen en zweep, wachtte Nocture tot hij klaar was met doen wat hij deed en hij evenwichtig zat, en toen begon Nocture te draven. Hij moest eerst zijn spieren losmaken, anders zou het allemaal pijn gaan doen. Dus dat deed hij. De jongen had niets meer te zeggen, die zat er maar op. Die probeerde hem terug te krijgen, maar Nocture zette meer kracht bij en bleef draven. De jongen gaf het op, liet hem zijn gang gaan en ging braaf mee met zijn bewegingen. Goed, dit was wel genoeg, besloot Nocture. Als hij een bit had gehad, had hij die nu tussen zijn kaken geklemd. Hij nam een galopje, rende op de eerste hindernis af, zette keurig af en kwam goed terecht. Hij brieste tevreden.
"Wow, zag je dat?!" riep de jongen op zijn rug opgewonden. "Dat was toch zeker wel dik een meter twintig! En hij deed het zo soepel! Zet ze 'ns wat hoger!" Nocture had geen idee wat ze deden, maar toen hij iemand aan de hindernis zag komen, ontplofte hij! Hij wou gewoon springen. Woest stampte hij op het mens af, maar die had de bui al zien hangen. Snel ha dhij de sprong hoger gemaakt en holde toen de bak weer uit. Wat? Maar.. Waarom had hij.. De sprong stond er nog?
Nocture stond verbaasd te kijken, maar ging weer over in de galop, sprong ook over deze sprong heen. Anderhalve meter, werd er geroepen. De volgende sprong erachter nam hij ook, maar die was helaas wat lager. Ach ja. Weer kwam hij goed uit. Springen was zijn hobby. Weer kwam een mens de bak in en maakte de sprong hoger. Hij bleef verhoogd worden tot zo'n twee meter. Nocture twijfelde of hij die ging halen, daar twijfelde hij zeer aan. Daarbij, zijn ruiter was vervelend. Dus met een flinke hoge bok en heel wat gekke sprongen, werkte hij zijn ruiter eraf, nam een sprint, zette af en vloog over de sprong heen, zonder de balk aan te tikken. Met een klap kwam hij neer, draafde door maar raakte verstrikt in zijn teugels. Hij stond gelijk stil, angstig om maar niet te bewegen, wat mogelijk pijn zou kunnen doen. De jongen die hij eraf had gegooid, kwam naar hem toe, hielp hem door zijn teugels goed te doen, klom weer op Nocture en liet hem stappen. Nocture was moe, had het wel weer gehad voor vandaag. Maar hij had moeite gedaan. En misschien.. misschien kon hij nu eindelijk weg van deze stal en een vaste eigenaar krijgen.

Eindelijk was het zo ver, vandaag had ze een afspraak bij de handelstal. Ze zou vandaag gaan kijken voor een paard. Het was al even geleden dat haar paard was overleden. Ze wilde er net zo een als hem. Het was een lief paard met een eigen wil. Ze stapte in de auto en reed richting de stal. Na enkele minuten rijden kwam ze aan bij de stal. Ze werd hartelijk ontvangen bij de stal. Ze vroegen of ze wat te drinken wilden maar dat kon haar even niet schelen. In de rijbak was een prachtig paard aan het rijden. Ze liep richting de bak rand en stond te kijken. De vrouw die haar verwelkomde kwam achter haar aangelopen. "Deze is echt niets voor u mevrouw." Zei ze met een gehaaste stem. "Hoe weet u dan nou?" Sprak Brooke tegen de vrouw. Toen ze weer naar de bak keken zagen ze net hoe het paard een flinke bok gaf en hoe de berijder er af viel. Het paard galoppeerde door en vloog over de hindernis die klaar stond. "Wat een springtalent" Zei Brooke. De vrouw knikte "Ja zeker, daar zijn we ook echt blij mee.". Een meisje kwam naar ze toegelopen en ging bij ze staan. "Zo, is er een koper Nocture?" zei ze met een vriendelijke stem. "Ja!" zei Brooke. Ze liep verder met de vrouw naar haar kantoor. Ze gingen zitten en de vrouw bood haar een kopje thee aan. "Nee dankje, Ik wilde het eigenlijk hebben over die hengst die in de bak reed. Dat lijkt me wel wat." Zei ze met een opgewonden stem. De vrouw ging zitten en schoof aan. "Dus je wilt de hengst kopen. Dan ga eerst maar eens naar zijn stal en zadel hem zelf maar op. Het is niet echt een lieverd.". Brooke sprong meteen op en stormde het kantoor uit. Liep naar de stal van Nocture toe en ging er bij staan. "Hallo mooie jongen" zei ze met een rustige stem. Ze deed de staldeur open en pakte een snoepje uit haar zak. Stak haar hand uit zodat hij het snoepje moest komen halen.

-Mag ik?-

- Ga je gang, niet lullig bedoelt, maar denk niet dat Brooke hem aankan. -

Hij was net in zijn stal gezet. Afgespoeld en flink beloond. Nou ja, dat probeerden ze. Hij had gebeten, natuurlijk. En flink getrapt, een steigertje gegeven. Zeg, dat ie wou springen, was voor hemzelf, niet voor anderen. Nu was hij compleet afgepeigerd, kon nauwelijks meer op zijn benen staan. Het was ergens iets wat hij zichzelf had aangedaan, niet wat anderen hem aandeden. Daar kregen ze de kans niet voor. Hij liet zijn hoofd hangen, snoof aan zijn hooi en begon erop te kauwen. Traagjes en sloom, plukje voor plukje, en het uiteraard goed aan het vermalen. Toen snoof hij, liet het hooi voor wat het was en liep naar zijn waterbak toe. Grote teugen slokte hij ervan op. Het verkoelde hem, en leste uiteraard zijn dorst. Toen sjokte hij weer rond in zijn stal, en besloot neer te ploffen. Hij was uitgeteld.
Zijn oren schoten in zijn nek toen hij voetstappen hoorde. Hij had vandaag al gewerkt, hij was moe, uitgeput, hongerig en dorstig. Nou ja, hongerig en dorstig niet meer, maar hij was moe. Hij had geen zin meer in beweging. Niet dat hij zo erg uitgeput was dat hij zichzelf niet kon verdedigen, maar hij had gewoon geen zin meer voor vandaag. Zouden ze dat begrijpen? Het mensdinggeval sprak tegen hem. Deed de staldeur open. Oren gingen plat in zijn nek, oogwit was weer eens te zien. En hij vloog overeind. Nog voor ze snel kon reageren kwam hij op haar uitgestoken arm af, beet erin en week terug in een hoekje. Zijn oogwit was te zien, zijn neusvleugens trilden, zijn ogen stonden onrustig en zijn oren bewogen alle kanten op. Zijn staart zwiepte onrustig en berekenend bekeek hij het meisje. Hij zou haar zo omver kunnen lopen, en niets wat hem tegen zou houden. Ook zij niet. Ze wou iets van hem, dat kan niet anders. En wou het toeval nou net dat hij helemaal geen zin had om aandacht te krijgen. Rijden deed hij niet. Niet voor de ruiter, maar voor zichzelf. De beweging was voor hem, niet voor de ruiter. Zagen ze dat niet? Zagen ze dan niet dat ze een paard gecreeërd hadden die overal schijt en larie aan had? Alsof hij bang zou moeten worden voor een zielig mensje, terwijl hij zelf zo sterk was.
Weer hapte hij, maar meer een dreigende, waarschuwende hap. Optyfen, wou hij daarmee zeggen. Laat hem maar met rust! Daarbij, hij kende dit meisje niet. Had hij het meisje gekend, had hij geweten hoe ze was en hoe ze deed, zou hij héél misschien toegankelijker zijn. Maar zelfs die kans was erg klein.

-Brooke heeft haar sterke kanten ;p
als je me niet wil mag je ook wel zeggen hoor. heb er wel begrip voor-

Ze stak haar hand uit richting het paard. Zijn oren vlogen in zijn nek en hij hapte in haar arm. Meteen liet ze het snoepje om de grond vallen en hield haar hand op de plek waar hij gebeten had. Het bloedde een beetje maar dat zou wel overgaan. Ze keek weer richting het paard. Ze kon nog geen goede blik werpen of zijn tanden kwamen al weer naar haar toe. Dit keer had hij haar niet gebeten maar was het meer als een waarschuwing. "Ik wil je geen pijn doen jongen. Als je wilt mag je misschien mee naar mij. Een goed huis, niet hier in deze handelstal.". Ze wist niet of hij haar had begrepen maar ze hoopte van wel. Ze bleef staan kijken naar het paard en verzette geen beweging. Iedere onverwachte beweging kon nare gevolgen hebben, dat wist ze. Ze deed de staldeur dicht en liep richting het voerhok. Ze pakte een schepje muesli en liep weer richting de stal. Ze pakte een emmer en gooide het voer erin. Ze liep rammelend met het voer weer richting de stal. Ze opende de deur en zette het voer voor hem neer, deed een paar stappen achteruit en keek naar de emmer. Zie liet geen blik vallen op het paard. Misschien zou hij dan denken dat ze hem uit wilde dagen.

- Nee, Nocture is eigenlijk te heftig voor alles en iedereen. (: Het is niets persoonlijks. En of ik je niet wil? Ik wacht nog op Zèlie, maar eigenlijk geef ik iedereen de kans. Dat ik heb gezegd dat ik haar paard wil worden, wil niet zeggen dat het lukt. Dus je mag gewoon reageren. -

Het mensending zei weer eens iets, en hij zuchtte diep. Waarom dachten mensen dat hij ze begreep? Hij begreep maar een paar woorden en dat was het geschreeuw. Hij liet een diepe zucht horen en hield zijn oren plat in zijn nek, tot ze weg ging. Toen hoorde hij bekende geluiden. Zeer bekende geluiden. Voedertijd! Maar.. dat klopte helemaal niet, het was nog geen voertijd. Zijn oren vlogen weer in zijn nek. Was dit een stomme truc? Dachten ze soms dat hij om te kopen was met voer? Dan waren ze maf, zo maf als een stomme kanarie. Of die stomme klotekat die wel eens in zijn stal probeerde te slapen. Oh, hij had dat kolerebeest al een paar flinke trappen verkocht en hem een keer zo hard geschopt dat het bewegingsloos was blijven liggen. Toen had een mens hem opgehaald en nou ja.. Daarna had hij dat beest nooit meer teruggezien. Oeps? Het was wel fijn, zo'n stal voor hem alleen. Hij paste niet bij andere paarden. Hengsten moest hij niet hebben, opschepperige kutdieren ook niet, en soms gingen merrie's hem de keel uithangen. Met dat gepronk en geshow. Stomme penny-paardjes. Flikker toch op! Daar was hij niet in geïnteresseerd. Hij was nog nooit een merrie tegengekomen die zo erg van haar afbeet dat geen mens en geen dier in haar buurt durfden te komen. De paar die een beetje in die buurt kwamen, waren te paaien met lieve woordjes en eten. Uiteraard, dat eten ook altijd. Nee, zo was Nocture niet. Daarbij, hij had geen honger.
Maar toen de muesli in zijn voederbak verdween, rommelde zijn maag. Wantrouwig keek hij naar de tweebeen, haalde zijn hoofd op en draaide zijn kont naar de staldeur toe. Zij was gek. Alsof hij daarin ging trappen! Alsof hij te paaien was! Hij was verdomme wel Nocture. Nocture of the Shadows. De vrees van iedereen. Toch draaide hij maar weer gauw om, en hield het mensending in de gaten. Zijn blik was strak op haar gericht en al gauw besloot hij dat ze geen bedreiging vormde. Ze keek hem niet aan, zocht geen toenadering, en stond daar maar gewoon. Maar als zij daar stond, weigerde hij te eten. Want, hij liet zich nog steeds niet paaien.

-Ik snap wat je bedoelt -

Toen ze aankwam met het voer waren zijn oren een fractie van een seconde naar voren. Maar al gauw stond hij in een hoekje met zijn oren in zijn nek. Niet lang duurde het of hij draaide zich om. Hij liep richting de voerbak maar at geen hap. Zou hij het vervelend vinden als ik erbij sta? vroeg ze af. Ze zette nog een stap naar achteren. "Het is allemaal voor jou" zei ze met een rustgevende stem. Hopelijk zou hij begrijpen dat ze hem geen pijn wilde doen. Dat hij naar een beter huis kon. Na enkele minuten kwam de vrouw van de stal aanlopen. "Hoe gaat het" riep ze toen ze de gang binnenkwam. "ssst, goed maar ben stil. Ik wil niet dat hij schrikt ." zei ze op een fluisterende toon tegen de vrouw. De vrouw liep niet verder. "Ik kom straks nog wel een keer" Ze draaide om en liep weg. Gelukkig dacht Brooke. Het laatste wat ze kon gebruiken was die vrouw. Ze deed de staldeur dicht en liep wat door de gang te dwalen. Ze ging niet ver weg zodat ze hem in de gate kon houden. Zou hij het eten nu wel opeten?

Oh jemig. Het kon niet waar zijn! Nog zo'n debiele, achterlijke, hufterig kutmens! Hij steigerde in zijn stal en gaf daarna een flinke trap tegen zijn staldeur. Achterlijke kutmensen. Laat hem met rust! Gefrustreerd keek hij naar het meisje wat nog steeds niet op gaf. Kon ze niet opdonderen? Er volgde een conversatie tussen de twee dames en Nocture wou alleen maar kwaad doen, naar ze schoppen, ze bijten, ze in elkaar trappen. Het maakte hem zo ontiegelijk kwaad! Na even verdween de ene vrouw weer, maar het kleinere mensengeval bleef staan. Kwaad keek hij haar aan. Ook zij moest weg. Hij had al aandacht gehad vandaag. Reteveel aandacht zelfs. Hij had beweging gehad, dus hij was tevreden. Maar blijkbaar had dat geval totaal andere ideeën over hem. Ja, ze praatte op een zachte toon tegen hem, maar tegenwoordig deed iedereen dat hier op stal. Ja, sure, alsof hij de mens nu wel ging vertrouwen. Alsof hij nu wel ging geloven dat het goede mensen waren. Hij schraapte met zijn hoef over zijn stal, stond ongeduldig te zijn. Toen sloot het mens eindelijk zijn staldeur en liep weg. Nog voordat ze goed en wel uit zicht was, vloog hij naar de staldeur, hing met zijn hals eroverheen en keek haar na. Ze bleef in zijn buurt. Ze kon wat krijgen! Dus hij draaide zich om, kont naar de staldeur en begon weer aan zijn hooi te knagen. Wat als hij haar nou totaal zou negeren? Zou ze dan misschien weggaan? Hij had namelijk toch al zijn beweging gehad, zijn nouja, nodige aandacht, dat soort dingen. Hij knabbelde rustig aan zijn hooi, ontspande eigenlijk weer. Ja, hij voelde haar aanwezigheid nog, maar hij zou haar eens een lesje leren. Zij wou niet opgeven? Nou... hij mooi ook niet. Pas als ze écht weg was, dan zou hij het eten. Of hij zou het helemaal niet eten, omdat zij het had aangeraakt. Dat kon ook nog. Maar dat was onlogisch. Het enige waar hij kwaad om was, was dat ze naar hem toe was gekomen en had geprobeerd hem aandacht te geven. Waarom hij daar boos om was? Omdat hij zijn nodige aandacht al had gehad. Oké, het was dom. Maar waarom zouden mensen nu in vredesnaam wel aardig tegen hem doen? En daarbij, ze had hem om proberen te kopen, met voedsel. Hij was geen Diablo, die verderop stond. Die echt alles deed voor voedsel.
Venijnig gaf hij een hinnik, bokte met volle kracht tegen de stalwand aan en hoorde het spul een kraakje geven. Weer een bok, nog een bok, nog een, nog een. Planken vielen van hun plek, zaten los. Nog een trap en hij was er doorheen. Dan kon ie ontsnappen. Jeah, even de vrijheid. Hij nam een besluit, gaf een trap, schoot door het gat en draafde opgewekt langs alle mensen die in de stal stonden. Suckers. Zijn oren vrolijk naar voren, zijn staart die alle kanten op zwiepte. Maar mensen schreeuwden en begonnen hem achterna te jagen. Zijn draf werd een sukkelgalopje en zelfs dan was hij nog tig keer sneller dan de mens. Even een aanloop en hij sprong over de omheining van het weiland heen. De sappige sprietjes werkte hij zo naar binnen en hij brieste opgelucht. Even weg van die stal. Want mensen werkten hem nog steeds op zijn zenuwen.

Nog steeds at hij niet. Nouja dan niet hé. Hij begon tegen de stal te stampen totdat alle planken eruit vlogen. Hij kroop eronder door en draafde door de gang. Alle mensen die er op dit moment waren rende naar hem toe en begonnen te schreeuwen. "Niet schreeuwen!" Riep ze. Zelf had ze ook niet door dat ze aan het schreeuwen was. Hij ging over naar een rustig galopje en ging richting het hek van de wei. Gelukkig stonden er geen andere paarden in de wei. De waren net binnen gehaald. Hij zette zich af en hij vloog over het hek heen. Ze liep naar het hek en ging op een afstandje staan kijken. "Je geeft niet op hé jongen, maar ik ook niet!" Ze kroop in de wei die er naast lag en deed de opening open van de wei waar Nocture in stond open zodat hij naar deze wei kon als hij wilde. Daar stond namelijk wat hoger gras. Ze kroop er snel weer uit en ging weer op een afstandje staan kijken. Ze keek om zich heen en zag dat er een bankje tegen de schuur aan stond. Ze liep er heen en ging zitten. "Ga maar jongen, ga de andere wei maar in als je wilt". Net toen ze haar zin afhad gemaakt vielen haar ogen op de trailer die de oprit op kwam rijden. Meteen kwam de vrouw die haar had verwelkomd de stal uitgelopen met een bruin paard. Ze gaf hem over aan de vrouw die uit de auto kwam. De vrouw zette hem in de trailer en gaf de stal eigenaar geld. Stapte weer in haar auto en reed weg. "Zo, dat is een snelle koop" Weer keek ze richting de mooie zwarte hengst in de wei...

Het meisje kwam hem achterna. Even gaf hij een flinke bok, gaf haar een boze blik en liet toen zijn hoofd hangen. Hij snoof de geur van het gras op, trok sprietje voor sprietje ze uit de grond en at ze op. Hij had al een tijd niet in de wei gestaan, omdat de mensen bang waren dat hij ging ontsnappen, maar het punt was dat hij niet wist waar hij heen moest gaan. Opzich leek het hem wel wat, de wereld buiten het weiland en de stallen verkennen, maar hij had geen idee of het slim was. Zijn hele leven had hij onder de mensen geleefd, was door ze gevoerd, had beweging gehad, maar waarom eigenlijk ook niet? Zijn twijfelen werd onderbroken door het meisje, die er nu voor zorgde dat hij naar het andere weiland kon lopen. Alsof hij daar zin in had! Met zijn hoofd arrogant hoog in de lucht, leek hij op haar neer te kijken, draafde op zijn plaats en liet zijn staart eens flink knallen. Gaf ze dan nooit op? Was ze er serieus zo op vastgepind om hem te pakken te krijgen? Begreep ze serieus niet dat hij géén beweging wou? Kwaad dat hij was. Maar hij nam een besluit. Het besluit stond vast. Dus zij wou hem aandacht geven? Wou ze hem rijden? Prima, dan deed ze dat maar. Nocture zou eens wat laten zien! In een race-tempo vloog hij naar haar toe, hield voor haar stil en wachtte tot ze iets aangaf. Tot ze duidelijk maakte wat hij moest doen. Hij wachtte geduldig, maar was ondertussen aan het broeden. Oh, ze hoefde maar even op zijn rug te zitten en dan zou ze wel weten hoe Nocture was. Dan zou ze nooit meer willen rijden, of in zijn buurt willen komen! Hij brieste tevreden en ontspannen. Het was een goed plan, vond hij.

Ze was nog net niet uit de wei of Nocture kwam aan gedraafd. Zou hij nu wel mee willen? Ze pakte het halster dat langs de kant lag en deed het voorzichtig om zijn hoofd. Toen het halster om zijn hoofd zat bood ze hem een snoepje aan. Als hij het wilde mocht hij het pakken en ander zou ze het bewaren. Ze pakte een halstertouw en klikte het onder aan de ring van zijn halster. Deed het hek van de weide over het erf richting de Paddock. Ze deed het hek open en liep er rustig in. Draaide zich om en sloot het hek. Ze liet hem los en legde het het halstertouw in het midden van de paddock neer. Ze keek naar de grond en zag dat er nog een longeerzweep in lag. Deze zou ze niet nodig hebben. Ze pakte hem op en legde hem aan de zijkant. Ze hoopte dat hij er niet van geschrokken was. Ze zou eerst kijken hoe hij liep, en of hij haar wel een beetje vertrouwde. Rijden kan altijd nog. "Kan je ook nog draven?" Vroeg ze met een onschuldige stem. Ze klikte met haar tong en draaide haar lichaam met zijn bewegingen mee. Ze keek naar hem hoe hij zijn bewegingen maakte en hoe zijn spieren bewogen.