Can someone give me a damn ride? -open

Paulin liep met een chagerijnige kop door het natte gras naast de hoofdweg. Ze kreeg een lift van een onbekende man en die ging wat te ver waardoor ze de auto uitgestapt was. Paulin haalde een bruine haarlok uit haar gezicht en zuchte, dit had ze weer mooi voor elkaar gekregen, eerst een man die haar wat op de verkeerde manier aanraakte en daarna liep ze gewoon lonely hier langs een dode weg waar soms zoon vrachtwagentje langskwam die niet eens op haar reageerden. Paulin haalde nog een keer dezelfde lok uit haar gezicht. Als hij nou niet uit der gezicht ging knipte ze hem eraf. Ze deed haar bruine gucci tas om haar schouder en keek er kort in, het enige wat er in te vinden was, was lipgloss, lipenbalsem, foundation, snotdoekjes, wattenstaafjes en makeup remover. Paulin liet haar tas langs de weg vallen en stampte verder, was er nou echt niemand die haare een lift kon geven naar de bewoonde wereld?

-mobielpost dus foutjes;>

Hij had het vermoeden dat hij nog een aardig eind van de stad verwijderd was. Hij liep door de berg, langs de weg.
Een bestelwagen passeerde hem, zo'n vuilwitte Ford Transit die elke ondernemer in zijn bezit leek te hebben.
Hij keek voor zich en zag een meisje lopen. Voor hem op de grond lag een handtas, een dure zo te zien en hij fronste. Hoe raakte je zo een kwijt? En hoeveel geld had je wel niet als je zo ding kon verliezen en het niet merkte. Hij raapte de tas met een lichte zucht op en versnelde zijn pas tot hij op gelijke hoogte was met het meisje. Hij nam haar kort op.
Hij reikte haar de tas aan.
"Je verloor je tas," mompelde hij terughoudend. Hij vroeg zich vaag af wat een verzorgd ogend meisje als zij hier langs de weg deed, maar vroeg er, vooralsnog in ieder geval, niet naar.
Hijzelf was doelbewust gaan lopen; hij had geen auto en haatte het openbaar vervoer enorm. Het was druk, smerig en mensen waren er vrijwel altijd geïrriteerd, gewoon omdat het kon.


Wss ook foutjes; mac toetsenbord en ik kunnen het slecht met elkaar vinden

Paulin keek beduusd voor zich uit. Wat haatte ze zulke wegen.. Haar hand gleed makkelijk door haar haar en ze zuchtte, ze keek achterom en zag een jongen achter haar lopen met haar gucci tas. Paulin rikde met haar ogen en draaide zich om. De jongen mompelde wat en duwde de gucci tas in haar handen. "Ik hoef hem echt niet terug hoor, geef maar aan je vriendinnetje" ze slaakte een diepe zucht en keek naar de grond. Met haar handen stond ze aan haar felroze sweater te peuteren.

-veel te kort iknow +weer mp!

De reactie van het meisje had hem moeilijk meer kunnen verbijsteren. Ze deed zonder enige interesse te tonen afstand van dat ding? Hij was even met de stomheid geslagen, maar nam het ding niet aan. Ten eerste had hij niemand om het aan te geven, ten tweede was hij een bar slechte handelaar dus geld ving hij er toch niet voor en hij had een soort intuïtieve afkeer van luxeproducten waar een hele smak geld voor was betaald. Wat anderen daarmee deden moesten ze volledig zelf weten, maar hij hoefde het niet.
Hij keek op en het viel hem op dat het meisje haar blik op de grond gericht had en aan haar kleding pulkte. Dat waren geen kenmerken van iemand die zich vrolijk en op zijn of haar gemak voelde.
Riot fronste licht. "Is er iets?" vroeg hij voorzichtig.
Was zijn aanwezigheid zo unnerving? Hij wist dat hij er niet uitzag als een rolmodel, maar toch.
Even vroeg hij zich af waarom hij überhaupt nog bij 'r stond en niet stoïcijns door was gelopen. Vroeger zou hij dat hebben gedaan, zou hij die tas niet eens hebben opgeraapt.
Hij was veranderd, bedacht hij zich. Ze leek niet erg gelukkig en hij was zich andermans gevoelens hier meer aan gaan trekken, hoezeer zijn intuïtie ook schreeuwde dat dat een slecht idee was.
Hij was nog steeds wie hij ooit was; de wantrouwige jongen die niet door vreemden aangeraakt wenste te worden omdat het slechte herinneringen omhoog haalde en die een kort lontje had en zeer snel kwaad werd, maar zijn zachtere kant had op Horses Home een grote ontwikkeling doorgemaakt. Hij wist alleen niet of hij er blij mee was; wat als het ten koste ging van zijn overlevingsinstinct?

's okay ^^ die van mij zijn vaak ook niet zo heel lang hoor :3

Paulin keek op met een grimmas. Ze pakte de tas weer aan en gooide het op de grond terwijl ze er op stampte " weet je wat, als jij het niet eens wilt is het niks waard, heb tog nooit van dat ding gehouden, en trouwens is hij f*cking nep gewoon" met haar blik op de tas pakte ze hem weer op en gooide hem weg. dat was ook het enige wat ze hier nog had, ze zag eruit als een slobber, haast geen makeup, felroze sweater met een oude spijkerbroek en een paar stevig gympen. Paulin haalde haar neus op en keek naar de felblauwe heldere lucht die boven hun stond " wie ben je eenlijk?" Ze haalde haar linker wenkbrauw op en kek de jongen aan. " Ik ben Paulin" ze keek naar zijn haar en ogen, best spectaculair .

Hij keek toe toen ze op de tas stampte na deze op de grond gesmeten te hebben. En dan zei men dat hij zware issues had? Als hij zich niet vergiste kon deze meid er ook aardig wat van. Hij drukte die gedachte weg; hij was hypocriet bezig want als iemand het recht niet had anderen op hun gedrag aan te kijken was hij het wel.
" weet je wat, als jij het niet eens wilt is het niks waard, heb tog nooit van dat ding gehouden, en trouwens is hij f*cking nep gewoon" hoorde hij haar zeggen.
Die opmerking van haar bevestigde zijn vermoedens dat er iets mis was, wat werd onderstreept door het feit dat ze het ding weer pakte en wegsmeet.
Het viel hem ook op dat ze zijn vraag niet beantwoord had toen hij gevraagd had of er iets was. Hij herhaalde het niet; het feit dat ze het negeerde betekende voor hem dat ze het er niet over wilde hebben en dat respecteerde hij.
Toen ze naar de lucht keek volgde hij haar blik, half half verwachtend iets ongewoons te zien, maar het enige wat hij zag was het ogenschijnlijk oneindige luchtruim. Toen ze vroeg wie hij was trok zijn aandacht haar kant weer op. Hij knikte kort toen ze zich voorstelde.
"'k ben Riot," stelde ook hij zich voor.

Paulin bloosde en keek de jongen aan "Nou, je vroeg net als er iets was, eigenlijk niet. Mijn vader ging de gevangenis in, moeder aan de drugs, zusje in een tehuis, pff zo wil ik echt niet eindigen" ze grinnikte en haalde een grote glansende bruine haarlok uit haar gezicht. De jongen heette Riot, tenminste zo had de jongen zich voorgesteld.Paulin fronste om te zien wat Riot nog meer te zeggen had. Het was een leuke jongen op het eerste gezicht, alleen niet waar zij echt op zal vallen. Kort keek ze naar haar nagels die best lang waren alleen niet onderhoud. "Loop je met me mee, niet dat ik weet waar ik heen moet maar anders ben ik best eenzaam" ze glimlachte naar Riot en keek hem veelbelovend aan.

Haar uitleg klonk luchtig en Riot vroeg zich af of ze nu liep te acteren; het klonk immers alsof het haar weinig deed dat niet een van haar directe familieleden een erg aangenaam lot had, al zei hij daar niets van. Hij knikte slechts kort.
Hij schoof zijn handen in zijn zakken. Hij vroeg zich af wat hij zou zeggen als iemand hem naar zijn familie vroeg. Veel was er niet te zeggen, dus hij zou de vraag waarschijnlijk afwimpelen, zoals hij wel vaker deed met vragen. Hij was bepaald niet open over zichzelf, integendeel.
Toen ze vroeg of hij meeliep knikte hij opnieuw kort.
"Sure," antwoordde hij. Hij moest dezelfde kant op en ze leek hem niet onvriendelijk. Hij had ook niet de indruk dat ze een potentiële bedreiging kon vormen, al kon je zoiets vaak moeilijk inschatten.
In zijn broekzak stuitten zijn vingers op een klein, hard voorwerp. Lichtelijk verbaasd viste hij het uit zijn zak en woog hij het in zijn handpalm. Een knikker. Van glas, met felgekleurde spiralen binnenin. Hij stopte het ding terug, zich afvragend hoe lang dat dit er al in zat en hoe hij er überhaupt ooit aan was gekomen.
Hij keek naar Paulin. "Ben je nieuw hier?" vroeg hij, niet onvriendelijk. Hij had 'r nog nooit eerder gezien, al hoefde dat op zich niets te zeggen.

Paulin zuchtte en keek naar Riot. "Ik weet niet eens waar ik ben" Ze schudde haar hoofd en keek weer voor zich uit met doffige glazige ogen. Ze voelde zich niet thuis in iedergeval.
Paulin keek nog eens naar hem en zag eigenlijk dat hij niet echt spraakzaam was. "Jij?" vroeg ze toen maar voorzichtig. Ze voelde zich nu pas echt dom.
Ze zag er nog steeds niet uit, elke minuut werd het slechter, ze zag eruit alsof ze had geslapen in het zand.
Paulin keek weer voor zich uit. Was ze dan echt nieuw? hoe nieuw?

- ik had net een superlange, drukte ik hem perongeluk weg :$ dus nou is ie zo... volgende post word laaang.

Hij knikte kort. Dus ze was hier at random? Dat maakte hij er in elk geval van.
"Ik woon hier al een poosje," antwoordde hij op haar vraag.
Hij nam haar kort op. Ze maakte geen fitte indruk op hem en hij fronste even.
"Gaat 't? Je ziet eruit als een opgestaan lijk," merkte hij op, niet onvriendelijk. Hij was niet erg subtiel. Oprecht, dat wel, maar niet subtiel. Hij hield niet van zinspelingen en metaforen die toch niemand begreep.
Nee, je kon beter gewoon duidelijk en direct zijn.
Een dure sportwagen reed voorbij op vrij hoge snelheid, een indringende brandstofgeur achterlaten. Riot trok kort zijn neus op. Hij hield niet zo van dat soort geuren. Van motoren kon hij het nog hebben; die dingen hàdden iets, maar auto's.. nee. Het ergst waren bussen, maar die waren vooral vervelend als je er zelf inzat.
"Als je niet weet waar je bent.. hoe ben je hier eigenlijk gekomen?" vroeg hij na een tijdje; hij kon niet ontkennen dat het hem enigszins nieuwsgierig maakte.

Paulin keek weer voor zich uit en haalde net zoals Riot zijn neus op toen er een sportwagen langskwam met hoge snelheid.Ze keek vies enhad eigenlijk zin om hem wat na te roepen, maar aangezien Riot er bij was deed ze het maar niet.
Riot vroeg als het wel met haar ging en ze knikte lichtjes. "Nou, dat het perfect gaat kan ik niet zeggen, maar nou ik niet meer alleen ben wel beter" Ze glimlachte een beetje naar Riot en keek weer voor zich uit. Duidelijk wou hij nog meer weten over haar avontuur. "Ik zat zegmaar bij een man in een auto die zij dat hij me naar de stad bracht, maar die begon dus een beetje me aan te raken. toen deed ik de deur open en sprong ik eruit. Heb gehuild, makeup uitgelopen, schaafwond op me knie en vieze keren" Paulin beet op haar lip en keek naar de jongen "En het begon allemaal toen mijn moeder thuis met een drankfles naar me gooide" Paulin wreef in haar ogen om haar tranen te verbergen, ze moest ook weer niet te zwak over komen. "Ik ben echt een mietje met m'n gejank om niks" Zei ze met een verborgen glimlach.

Hij luisterde zwijgend. Dat was niet niets. Vandaar dat ze aanvankelijk zo luchtig deed; hij zou met zoiets ook niet te koop lopen. Er trok een minieme rilling langs zijn ruggengraat toen hij zich de laatste keer herinnerde dat iemand hèm ongewenst aan had geraakt. Hij schudde het resoluut mentaal van zich af; het ging nu simpelweg niet om hem.
Hij voelde naast een soort medelijden ook een oude woede terugkomen, woede die hem aanraadde eens zijn ogen open te houden voor het geval hij die man eens tegenkwam.
Riot kon niet tegen dit soort dingen; mensen die zich vergrepen aan onschuldigen was genoeg om hem woedend te maken.
"Jij hoeft je niet te schamen," zei hij kalm toen ze in haar ogen wreef.
"je moeder en die vent zitten fout, niet jij."
Hij was nooit erg goed geweest in woorden van troost, maar ach; het ging om de intentie.
Er schoot hem wat te binnen.
"Hoe zag die man eruit?" vroeg hij, ogenschijnlijk kalm. Een dergelijke beschrijving kon geen enkel kwaad om in je achterhoofd te houden; je wist maar nooit.

Paulin snikte kort en keek Riot met een klein glimlachje aan, Het leek toch alsof hij er wel wat bij dacht. "Hij had een beetje een donkere huid met pikzwart haar en een grote moedervlek op zijn kin en was gewoon lelijk" Paulin keek kort naar Riot. "Hij had een donkere volkswagen" Ze keek weer voor zich uit en grimmaste. "Het is echt aardig van je dat je ook nog eens met een halve zwerver mee wil lopen en dan ook nog aardig tegen me doet, dat heb ik echt gemist" Paulin begon weer te huilen en nou met echte tranen. Ze had al lang niemand meer gehad die haar vasthield of tegen haar praatte.

Hij luisterde goed naar haar uitleg en sloeg deze direct op. Hij zou het onthouden, gewoon omdat het kon, en als hij die man ooit tegen zou komen zou hij er een gesprekje mee aanknopen. Bleek daaruit dat hij de goede te pakken had dan zou er een nonverbale discussie volgen, zo'n discussie waarin Riot mensen overtuigde dat aanranden niet aardig is. Ook wel het soort discussie waarbij er zo nu en dan nog wel eens botten sneuvelden.
Ook de kleur en merk van de wagen onthield hij. Ieder detail kon nuttig zijn.
Riot schiep er geen plezier in, mensen aftuigen, maar in dit soort gevallen was zijn woede voldoende om hem te doen ontvlammen en medelijden met dat soort mannen kende hij niet.
"Het is echt aardig van je dat je ook nog eens met een halve zwerver mee wil lopen en dan ook nog aardig tegen me doet, dat heb ik echt gemist"
Terwijl ze die woorden uitsprak keek hij haar onderzoekend aan. Een zeldzame glimlach verscheen op zijn gelaat, maar hij keek weer ernstig toen ze begon te huilen. Hij kon wel vermoeden hoe ze zich voelde maar tot zijn schaamte kon hij niet ontkennen dat hij niet echt handig was met huilende mensen.
Hij aarzelde even. Wat werd er van hem verwacht? Dingen als omhelzen waren geen dingen die hij snel deed. Hij had er zo zijn redenen voor dat hij fysiek contact het liefste vermeed bij mensen die hij niet goed kende, al scheelde het dat hij een jas aanhad. Zo waren er bijvoorbeeld tot nu toe maar twee mensen in zijn leven geweest van wie hij het toestond dat ze de blote huid van zijn bovenlichaam aanraakten.
Hij zette zich over zijn issue heen; wederom bedacht hij zich dat dat er nu niet toe deed; het ging niet om hem, en legde heel voorzichtig een arm om de schouders van het meisje. Het stak hem dat die klootzak haar zo van streek gemaakt had. Waarom beseften dat soort types dan godverdomme niet wat zoiets aan kon richten?
Hij onderdrukte de neiging om bitter op de grond te spuwen; dat voegde nu namelijk toch niets toe.
"Rustig maar, it's allright now," mompelde hij. Al klonk het wat onhandig; hij bedoelde het goed.
Hij haalde zich de beschrijving van net voor zijn geest. Yep, die vent zou hiervoor de prijs betalen die elke pedo of creep betaalde die op zijn pad kwam.
Het voelde onwennig, een arm om iemand heen hebben en een paar maand geleden zou hij er zelfs in een situatie als deze niet over gepeinsd hebben. Ja, Horses Home had hem echt veranderd.

Waarom had zij nou altijd pech? Het zag er maar uit dat niemand echt met haar mee dacht, behalve Riot dan, die probeerde haar echt te troosten. Opeens voele Paulin een arm om haar schouder Ze ging ietwat dichter bij hem lopen. "Ik hoop het, dat het hier beter word". Ze kon niet echt omgaan met dit soort dingen, nog nooit had een jongen zoiets bij haar gedaan omdat het meestal van die mooiboys waren die niet doorhadden wat zich thuis vooral afspeelde. Ook toen haar vader de gevangenis inging dacht ze dat ze niemand meer kon vertrouwen. Haar sociale leven was een beetje over, niet heel erg maar ze had nooit echt vrienden omdat ze nooit thuis was en zoveel mogelijk met haar kleine broertje over de straten zwierf. "Hoe heet het hier eigenlijk?" Vroeg ze aan hem

Het meisje kwam dichter bij hem lopen. Voor een moment verstijfde Riot enigszins; het kwam zelden voor dat het lichaam van een ander dicht in de buurt van het zijne kwam, maar hij ontspande vrijwel direct weeren gaf zichzelf een mentale uitbranderhij stelde zich aan.
Hij hoorde wat ze zei.
"Vast wel, werd het voor mij ook," zei hij rustig. Het was waar; hij had nog nooit op een plaats gewoond die zo'n gode invloed op hem had; meestal was het slechts een kwestie van tijd geweest voor er weer van alles misging. Goed, ook hier liep lang niet alles op rolletjes, maar toch.
Paulin vroeg hem hoe het hier heette.
"Horses Home geloof ik. Zo noemt iedereen het, in ieder geval," antwoordde Riot.
Hij merkte dat het nog niet eens zo heel erg was, zo dicht bij iemand lopen. Misschien had men gelijk en moest hij leren wat soepeler in die dingen te worden en moest hij gewoon ophouden het verleden zo in het heden toe te laten, hoe moeilijk dat ook was.

Paulin knikte langzaam naar Riot. "Je weet echt hoe je iemand op moet vrolijken, aangezien je toch wildvreemden in je armen neemt" Ze beet op haar lip en glimlachte daarna snel naar hem. Paulin keek voor zich uit en zag kleine gebouwen, winkeltjes en de rest. "Het is hier erg vredig voor mijn gevoel" Een korte grinnik verliet haar mondhoeken en ze keek naar het kleine stadje of dorpje. Er kwam een donkere volkswagen langs en stopte naast hun, De man in de auto was degene die haar een paar uur daarvoor betast had. Paulin keek wat geschrokken naar de man die naar haar knipoogt. "Zo Jongeman, zou ik het meisje over mogen nemen?"Kwam er met zwaar gesteukel uit zijn mond. Paulin keek Riot aan en sloeg haar ogen neer. Nee, ze liet zich niet nog een keer in de maling nemen, maar ze durfde het ook weer niet echt te zeggen. Ze dacht dat de man nu wel naar een ander meisje op zoek zou zijn gegaan, niet dat ze het iemand anders wel aanraadde maar liever niet zijzelf, het leek er maar op dat er niet zo veel te redden viel. De man deed zijn raam dicht en stapte uit zijn auto en Paulins hand vast pakte.

-oke, ik maak het even spannend en heb ik inspi ghehe

Lol, die man heeft zojuist zijn eigen lot bezegeld xD Riot heeft zonder meer zijn aardige kanten, maar hij kan ook behoorlijk amok maken xD

Hij liet het meisje voorzichtig los; ze leek alweer enigszins tot rust gekomen en beantwoordde de glimlach met een kleine optrekkende beweging van zijn mondhoeken.
Ja, het was raar dat hij een wildvreemde op die manier troostte, vooral gezien zijn gebruikelijke houding naar vreemden, maar de situatie was nu anders, heel anders.
Hij luistede naar wat ze zei en knikte. Vredig was het hier over het algemeen zeker. Vooral in de natuurgebieden.
Een donkere volkswagen stopte. Riot herinnerde zich Paulin's beschrijving en fronste. Zijn ogen vernauwden zich toen de man uit de auto stapte. Hij keek van hem naar Paulin. Dus dit was hem?
De vraag van de man deed zijn nekharen overeind komen en hij ontblootte strijdbaar zijn tanden.
"Als je haar wil, zal je haar moeten komen halen," zei hij zacht, maar duidelijk verstaanbaar. De man stapte voorwaarts en greep de hand van het meisje.
Een zachte grom welde op uit de keel van de jongen met het lichte haar, die een stap naar voren deed.
"Laat haar los," siste hij.
"Je zei zelf dat ik 'r kon komen halen," lispelde de man uitdagend, niet wetend dat hij het zich alleen maar moeilijker maakte zo.
"Ik heb nooit gezegd dat ik je met haar zou laten gaan," sneerde Riot, waarna hij met volle kracht uithaalde en de man in diens maagstreek stompte. Deze klapte dubbel, happend naar adem. Riot probeerde zich te beheersen; hij wilde zich niet nog eens laten gaan waar iemand bij was, was laatst ook al gebeurd, maar hij wist dat als de man niet zou gaan, hij deze nog wel eens volledig af kon tuigen..

Woeeew, Paulin gaat smelten lol.

Paulin keek geschrokken om Riot's reactie, ze probeerde de hand van de man met de scary moedervlek los te maken maar hij kneep in haar hand, waardoor ze pijnlijk keek "auw" Riot gaf de man een stomp in zijn maag waardoor de man even haar hand losliet en weer stevig vastpakte waarnaar de man aantrok en Paulin voorover tegen de man aan die een griezelige lach liet horen. "Denk maar niet dat ik door een stomp dit lekkere meisje aan je terug geef, ik ga der alle hoeken van de auto laten zien. "Nee! Riot alsjeblieft doe iets!" De man trok aan haar hand en kuste haar volop op haar lippen waarnaar ze zich los probeerde te rukken. De tranen rolden over haar wangen en de man keek Riot met een gemene, serieuze lach aan. "Ze zoent ook nog lekker" Paulin reek met haar hand uut naar Riot, maar ze was iets te ver weg om de zijne te bereiken. "Alsjeblieft, laat me niet meenemen!" Paulin schreeuwde en de man trok nog meer aan haar kleine hand waardoor ze voorover op de weg viel€

-oja alle zijn mobielpost
En de man word Geeeeekk

De woorden van de man maakten het allerslechtste in Riot's geest wakker. Een moment lang keek hij toe, zag hij Paulin haar hand naar hem uitstrekken, meegetrokken worden en vallen. Beelden van jaren geleden trokken aan zijn netvlies voorbij. Weer kon hij hun handen pesterig over de huid van zijn rug voelen gaan terwijl hij machteloos was. Die herinneringen voedden het vuur dat was ontwaakt in hem en hij schoot naar voren.
In een ongecontroleerde beweging haalde hij uit, de man op zijn kaak rakend. Zijn hoofd schoot naar voren en hij sloeg achterover. Riot greep hem bij zijn keel en sloeg hem tegen de wagen. Brekend glas.
"Je hebt geen idee," zei de jongen hees. "Hoe het voelt.." Hij haalde nog eens naar het gelaat van de man uit. "Als iemand.." En nog eens, elke keer harder. "Zijn smerige poten niet.." Bloed liep uit de neus van de man en bij zijn slaap zag een bloederige, rode plek. "Thuis kan houden!"
Zijn knie plantte hij hard in de maag van de man, die happend naar lucht dubbelklapte. Riot kende echter geen genade meer. Zijn knie trok ditmaal de onderkaak van de man en er klonk een onaangenaam, krakend geluid.
De man zakte in elkaar, een bloederig hoopje mens. Hij zou het heus wel overleven, maar de komende tijd zou hij vermoedelijk op vloeibaar voedsel moeten teren.
Vol walging keerde Riot hem de rug toe en liep hij naar Paulin. Zijn woede veranderde in medelijden toen hij naast haar neerknielde.
"Gaat het met je?" vroeg hij voorzichtig, bezorgd. Hij wist hoeveel impact een gebeurtenis als deze hebben kon, wist wat voor schade het kon doen. Hij strekte zijn hand naar haar uit om haar overeind te helpen.

Paulin bleef even liggen door de pijn die ze had in haar borst en keek toe hoe de bloedspetters zich over de weg en de auto vermden. Plotseling stond Riot weer naast haar. Ze strekte haar armen en wrong ze om Riot's hals. "Dankje dankje" zei ze half huilend met haar hoofd op zijn schouder.
Ze voelde zich zoon pussy op dit moment, gewoon door al dat Gejank, en dat ze de heletijd bij die arme jongen medeleven ging opwekken. De man die op de grond lag en nog half kreunde greep naar zijn samsung mobiel en typte een nummer in. Het toetsengeluid van de telefoon galmden door haar hoofd heen alsof ze er met een mes in werd gestoken. Ze keek vol argwaan naar de oudere man die nu in een vreemde taal begon te praten.

Alsnel kwamen er nog een auto met een vrouw en een zoontje die samen naar de man toeliepen. Nog steeds in een rare taal pruttelde hij woorden uit naar de vrouw en het kind die samen spontaan begonnen te huilen. Hoe konden zulke mensen nou om elkaar geven? Hij doet verkeerde dingen. Paulin wreef met haar mouw onder haar ogen langs en de vrouw keek Riot en Paulin vies en bedreigend aan. Ze liep naar Riot toe en gaf hem een bitchclap over zijn gezicht waardoor het kind nog harder ging huilen. Terwijl de man probeerde op te staan begon de vrouw ook in die vreemde taal naar hun te schreeuwen.
Paulin deed zonder goed na te denken wat ze deed een stap naar voren en gaf de vrouw een bitchclap terug, voordat ze bij Riot had gedaan. De vrouw haalde uit naar haar wang en hield hem stevig vast.

-Okée, deze post faalt..

Zijn lichaam verstrakte opnieuw toen Paulin haar armen om hem heen sloeg. Langzaam echter, zakte ook de emotie die op was gekomen door de herinnering en ontspanden zijn spieren.
Hij wreef zacht over haar rug om haar te kalmeren. Dat de man met zijn telefoon bezig was had hij niet eens in de gaten.
Niet lang daarna stopte er een auto. Riot stond op, direct weer wantrouwig.
De vrouw en het kind leken geschokt door de aanblik van de man. Waren ze familie? Ze leken wel op elkaar. Riot fronste en wilde net iets zeggen toen de vrouw op hem afstapte en hem hard in zijn gelaat sloeg. Zijn gezicht sloeg opzij.
Net toen hij echter van de verrassing was bekomen en wilde reageren was Paulin hem voor. Ze stapte voor hem en sloeg terug. Hij keek verbaasd toe. Dat had hij niet achter haar gezocht. Hij voelde een vlaag van genegenheid; ze was zonder aarzelen voor hem opgekomen, dat deden niet veel mensen voor hem.
De vreemde taal, het huilende kind.. Alles had iets absurdistisch. De vrouw stond te schreeuwen en de man had zich half in de auto gewerkt. De zitting waar hij op probeerde te klimmen zat echter onder het glas dat in zijn vingers sneed. Riot keek emotieloos toe en richtte zich toen tot de vrouw.
"Laat ons met rust," snauwde hij. Hij was moe van al dit gedoe en had geen zin in een nieuwe confrontatie, al was hij niet bang haar ook een klap te geven als ze niet normaal deed.
Riot maakte wat dat betrof geen onderscheid tussen mannen en vrouwen; wie hem te ver dreef moest de gevolgen maar accepteren, geslacht veranderde daar niets aan.
De vrouw leek dit te begrijpen en schuifelde, het kind voor zich uit duwend, naar de auto, hen nog steeds furieus aankijkend.
Riot ontblootte even zijn tanden, een simpele vorm van nonverbale communicatie, maar zonder meer een duidelijk.
De vrouw ondersteunde de man naar de andere auto en hielp hem erin. De portieren sloten en de wagen werd gestart. Hij reed langzaam weg en Riot zag de vrouw nog kwaad uit het raam kijken. Kalm stak hij zijn middelvinger op.
Toch kon hij niet ontkennen dat iets hem niet lekker zat. Dat jochie. Zou die kerel alleen meisjes lastigvallen of.. Hij slikte. Toen wendde hij zich weer tot Paulin.
"Kom, we kunnen beter gaan," zei hij zacht.

Paulin knikte weer en slaakte een zucht, dit uur was het vreselijkste van haar leven, een man die haar lastigvalt en zoent, dan riot die gebitchklapte word door één of andere vrouw en dan die man die op de grond lag.
Paulin hield haar hoofd omhoog en liet de zon op haar huid brandden. "Je bent mijn beschermengel" Zei ze voorzichtig.
Ze naderden bijna het dorpje dat er was, ze had nu echt de behoefte om een dkke hamburger speciaal naar binnen te werken met 2 liter cola. "zullen we wat gaan eten? mijn maag rammelt enorm van al die inspanning.
Ze was blij om weer andere mensen te zien, maar toch bang dat ze allemaal net zo waren als haar moeder,vader,broertje en die rare man. "Eigenlijk durf ik niet" Fluisterde ze zacht toen ze voor het dorp stonden. Ze keek naar Riot en daarna weer naar het dorp. Ze slaakte een diepe zucht en bleef verstijfd staan. "Wat als iedereen me raar aankijkt door me uiterlijk? ik zie eruit als een zombie, met bloed op em kleren, warrig haar en ook nog eens lelijke kleding, en dat eten gaat ook niet lukken want ik heb geen geld " Verdoemd schopte ze tegen een steen aan die voor haar voeten lag.

Riot knikte mat toen ze voorstelde wat te gaan eten. Op de opmerking over de beschermengel wist hij niet echt hoe te reageren; hij was eerder een demon dan een engel. Zo zag hij zichzelf tenminste en het was wat de meeste mensen met wie hij vaak te maken had gehad ook hadden gezegd; sinner, not a saint. Toch begreep hij de intentie van haar woorden.
Toen Paulin toegaf niet te durven keek Riot haar kalm aan.
"Ze zullen je vast raar aankijken, maar wat geeft dat?" vroeg hij rustig. Hijzelf werd ook vaak genoeg aangestaard, maar dat deerde hem niet.
"Ze zullen je niets doen, dat beloof ik je," voegde hij eraan toe, waarin de boodschap verholen ging dat hij bereid was haar opnieuw te beschermen als dat nodig zou zijn.
Hij liet zijn blik over de straat gaan. Hij zag een terrasje dat vol in de zon lag en knikte erheen.
"Daar gaan zitten?" stelde hij voor. Nu ze uit de vuurlinie waren, terug in de gewone wereld, wist hij zich niet echt meer raad met zijn houding. Als het erop aankwam en hij er voor iemand moest zijn aarzelde hij geen seconde, maar als hij vervolgens moest functioneren als een normale burger en moest doen alsof er niets aan de hand was, voelde hij zich niet echt meer op zijn gemak.

Paulin keek naar de mensen die haar met een boog omverliepen en haar aankeken als een moordenaar. Wat viel er nou te staren? Alleen dat ze met Riot overstraat liep met bloederige kleding. Ze keek naar onderen en zag dat de draadjes van haar sweater waren vergeten, straks had die man ze meegenomen en kon hij zo achterhalen wie ze was. Paulin beet op haar lip en keek naar Riot. "Hij heeft mijn sweatertouwtjes waar ik altijd aan frummelde. straks komt hij terug om ze terug te geven en is het weer het zelfde liedje" Paulin voelde zich weer zwak worden en stond eigenlijk om het punt om flauw te vallen, vooral door de drukte van alle mensen en de gedachte dat die man met haar aan de haal zou gaan als Riot er niet bij was. Ze kwamen bij een terrasje en gingen daar zitten. Wat ongemakkelijk keek ze naar de mensen die vol afschuw weg liepen van het terras. "Ik wil dit niet" Zei ze met een somber gezicht, nee dit was totaal niet prettig, voor niemand.
Ze stond op en liep het terras af richting een steegje waar ze tegen de muur ging zitten, met tranen in haar ogen, ze voelde zich een mislukkeling, een dikke nietsnut. Ze keek om het hoekje als Riot achter haar aan kwam.

-alweer falerig