I know it's sad that I never gave a damn about the weather, And it never gave a damn about me.

De jongen staarde over het meer heen. Hij had een bandana om zijn neus gebonden, iets wat hij standaard had en omdat hij niemand van plan was tegen te komen, weinig make-up op. Natuurlijk zat zijn haar wel in model en had hij gepaste kleding aan.
Zijn rode leren jack was opvallend tegen de witte omgeving en zijn zwarte baggy broek werd op zijn heupen gehouden door twee witte riemen, waarvan een vol met studs. In een van zijn handen had hij een paar schaatsen vast en de blik in zijn ogen stond niet blij. Een zucht, het ijs leek niet dik genoeg. Hij wilde zonder schaamte proberen te schaatsen. Het was namelijk iets wat hij echt niet kon. Nu er niemand was, leek het hem een goed idee. Maar vooral een idee om zichzelf niet geheel voor paal te zetten als niemand hem zag. Maar nu begreep hij ook dat er niemand was. De kisten aan zijn voeten kraakte terwijl hij richting het meer ging. Met een voet drukte hij in het ijs, om zijn voet snel terug te trekken. Het ijs kraakte en scheuren verschenen op de plek waar hij zijn voet had gezet. Reita vroeg zich onwillekeurig af waarom hij niet in zijn kamer was gebleven. Het was een stuk makkelijker als schaatsen, maar hij moest zijn grenzen verleggen. Althans, dat waren zijn eigen woorden. Of hij er nu nog steeds achter stond, dat was nog maar de vraag. Hij vond een bankje, veegde de sneeuw van de leuning af en nam er op plaats, zijn zwarte kisten begroeven zich haast in de sneeuw van de zitting. De lucht was donker en Reita verwachtte dat er sneeuw zou gaan vallen. Hij hoopte echter niet nu, zijn haren moesten nog zo blijven staan.

De jongen staarde voor zich uit, misschien moest hij maar gaan? Een dilemma, want hij zat op dit moment en naar het meer toe lopen was erg vermoeiend geweest... Niet zozeer, maar hij moest van zichzelf een rede hebben om lui te zijn.
"Ook hallo." Zei Reita met een kleine grijns toen het meisje wat tegen hem zei, terwijl hij het tafereel bekeek. Ze hakte in de poot van het dier? Dat leek hem toch niet de beste manier om een beest te helpen. Maar hij zei er niks over, dieren waren nu eenmaal niet zijn sterkste punt en hij was ook niet van plan om er dat van te maken. Zijn gedachte gleden weer af naar wat hij ging doen, terwijl zijn broek langzamerhand toch begon toe te geven aan de natte leuning van de bank. Net toen hij zichzelf af wilde zetten begon het meisje tegen hem te praten. Hij richtte zijn grijze ogen op haar en wachtte op wat ze verder ging zeggen. Hij wees naar zichzelf, alsof hij wilde zeggen. 'ik?' maar hief zijn hand al op, alsof het geen probleem was. Wie geeft er zomaar zo'n groot beest aan iemand? Hij duwde zichzelf overeind van het bankje en sprong er soepel vanaf en wilde zijn weg richting het paard maken. Totdat hij bleef hangen, een van de linten aan zijn broek hing aan de bank vast. het was te zien dat dit niet de eerste keer was dat er zoiets gebeurde. Iets wat onhandig deed hij dan ook een stap naar achter en liep erna richting het meisje. Met een grijns op zijn lippen. Die verdween echter iets toen hij naar het paard keek en vroeg zich af waarom zo'n beest niet gewoon op zijn plek zou kunnen blijven staan.
"Geen probleem." Zei hij dan ook en zijn hand uitreikte naar haar. Zij moest dat lint maar in zijn handen duwen. Als hij niet meer hoefde te doen dan zijn hand te sluiten was alles goed. Het was immers voor de zekerheid toch? Dan moest het wel te doen zijn.
"Ik ben Reita trouwens." Hij haalde zijn schouders iets op terwijl hij even naar haar keek.

Hij had met een hoop argwaan naar het paard gekeken en lette op iedere beweging die het beest maakte. Af en toe keek hij naar het meisje en vroeg zich af waarom het zo lang moest duren. Waarna hij vervolgens weer wat moeilijk naar het paard keek wat hij vast hield.
De jongen was blij dat ze terugkeerde en gaf haar dan ook met liefde en plezier de teugels terug. Hij vond het vreemde en rare grote beesten vinden en was dan ook totaal niet van plan om er ooit op een te stappen. Hij ging liever opnieuw in training om de kunsten bij te leren. Daarbij paste dat plaatje ook veel beter.
"Het was niks." Zei hij nonchalant toen ze hem nog extra bedankte en toen ze zei dat bellen en een paard vasthouden niet makkelijk was, wilde hij haast vragen waarom ze dan een paard meenam of er niet op ging zitten. Maar hij had het idee dat er een mankement aan het paard zat. Noemde je het eigenlijk wel zo? Hij besloot dat hij het zo bestempelde. Hij was zo in gedachte dat hij niet in de gaten had dat er een stilte was ontstaan.
"Uh.." Hij keek op naar het meisje.
"Gaat het wel?" Vroeg hij dan ook met een verwarde blik op zijn gezicht. Hij pakte zijn schaatsen van het bankje.
"Enig idee of dit meer ooit bevroren genoeg is om op te schaatsen?" Zij hoefde niet te weten dat hij het niet kon door die vraag. Dus dat was een mooie bijkomstigheid.