Can someone give me a damn ride? -open

Riot liep ook het steegje in. Hij slikte toen hij Paulin zo zag zitten en realiseerde zich hoeveel impact dit op haar moest hebben. Hij wilde dat hij iets kon doen om die nare gevoelens weg nemen, maar wist dat dit iets was waar hij maar tot op bepaalde hoogte bij kon proberen te helpen. Uiteindelijk zou het een herinnering zijn die ze zelf moest verwerken. Hij kon alleen proberen steun te zijn.
Hij hurkte voor haar neer. Onwennig pakte hij haar hand.
"Hou vol," zei hij zacht, maar verstaanbaar. "Ik weet dat het moeilijk is, pijnlijk, maar je bent niet alleen."
Het waren wellicht onhandige woorden; Riot had niet zo'n poëtische ziel, maar hij bedoelde het goed, meende het. Hij wist dat hij zelf geen makkelijke was en had geen hoge dunk van zichzelf, maar hij was desondanks bereid zijn best te doen haar te helpen, wat dat ook in zou houden.
Hij ging ook zitten. Hij keek even omhoog. Het steegje werd deels overdekt door een van de daken, maar er was een streepje helderblauwe lucht zichtbaar. Hij keek weer naar Paulin. Zou ze in de buurt wonen? Hij had het idee dat het verstandig was om hier niet te lang te blijven, maar hij besloot in ieder geval te wachten met voorstellen naar huis te gaan tot ze was gekalmeerd. Die vent zou toch niet terugkomen; Riot had hem zodanig aangepakt dat hij zonder zijn vrouw niet eens meer kon staan, dus dat zat wel goed.

Paulin keek verdoemd voor haar uit. Ze keek naar Riot die haar hand pakte en ze knikte zacht. "Ik voel me ook niet alleen, ik ben zowiezo niet van de mensen, ik ga altijd liever naar de eettenten waar niet zoveel mensen zijn omdat ik daar niet goed mee om kan gaan" Ze keek weer voor haar uit en bekeek haar witte gympen, nu half zwart die er toegetakeld uitzagen, net zoals zij zelf was. Ze zuchtte en stond op. "Kom, dan gaan we maar weer verder, als ik niet iets eet val ik flauw" Met langzame passen liep ze het steegje uit. Ze voelde zich levenloos, vroeger ging ze met haar vriendinnen naar feestjes en ging ze met allerlei mensen om, maar sinds haar ouders raar deden was ze alles vergeten, ze was fysiek uitgepeigerd en mentaal ook. "Hoe hou jij het leven vol?" Vroeg ze aan Riot. "Het liefst zou ik pillen slikken en gewoon dood gaan" Ze slikte en keek naar de hoge toren met een klok erin. De klok tikte en ze hoorde een luid gerinkel over het hele binnenplein.

Riot haalde zijn schouders op. Ook hij was de steeg uitgelopen.
"Hoe ik het volhoud? Door te weigeren op te geven," antwoordde hij aarzelend. Hij was fel en temperamentvol. Het soort dat niets uit de weg ging.
"En sinds en tijdje heb ik weer mensen om me heen die ik kan vertrouwen," voegde hij er nadenkend aan toe.
Hij was sowieso niet iemand om zelfmoord te plegen; hij was er te trots voor. Hij zou nooit vrijwillig uit het leven stappen. Daarvoor had het al te vaak geprobeerd hem klein te krijgen. Hij was het gevecht aangegaan en was vastberaden te winnen, zo simpel lag het.
Hij luisterde naar wat ze zei. Was ze echt suïcidaal of was het meer bij wijze van spreken?
"Zou je niet liever vechten voor wat je wel hebt?" vroeg hij haar. Misschien was zijn mentaliteit wel vreemd, kon best zijn, maar toch was hij nieuwsgierig naar haar beweegredenen.
Hij zag verderop een studenten-pizzaria. Goedkoop, middelmatig en ze waren op dat soort plekken alles gewend.
"Ik stel voor dat we daarheen gaan. Rond dit tijdstip is er toch bijna niemand."
Het kon namelijk niet veel later dan een uur of half vijf zijn. Desondanks ging er bij Riot wel iets stevigs in, als het even kon.
Hij hoorde gerinkel en keek op. Een serveerster van een terras was gestruikeld en de tegels rond dat terras waren bezaaid met glasscherven en drank.
"Ik stel voor dat we daar met een boogje omheen gaan," merkte de jongen kalm op.

Ze liep met Riot mee naar de pizzaria. "Ik heb niks, niks meegenomen van huis, geen mooie herringering van huis, wat moet ik hebben? Het enige wat ik om me heen heb is jou" Paulin zuchtte en ging zitten achteraan het bankje waar niemand haar kon zien. "Hierna ga ik ergens kleding halen, waar weet ik niet, als het moet stelen omdat ik geen geld heb meegenomen, dat heb ik zelfs niet" met een brok in haar keel zei ze stelen, ze was geen meisje om te stelen, winkels vond ze altijd al niks, daar waren veel mensen die alleen maar met geld rondliepen.
Haar ouders hadden nooit geld, met haar krantenwijk en baantje bij een verzorgingstehuis kon ze het net voor elkaar krijgen om voor twintig euro een etentje voor haar ouders te maken en anders hadden ze nooit iets. De serveerster die hiervoor alles op de grond liet denderen kwam vragen wat ze wouden bestellen. "Doe maar gewoon een pizza salami met cola dan" Ze probeerde het er vloeiend uit te brengen, maar het gevoel dat Riot nu alles voor haar moest betalen vreette haar van binnen op.
Ze wou niet afhankelijk zijn van anderen.
Het zou een gat in zijn broekzak zijn als hij alles moest betalen.

"Als je alleen mij hebt kan ik snappen dat je suïcidaal bent," bromde hij. Hij ging ook zitten.
De serveerster nam Paulin's bestelling op en keek vervolgens vragend naar Riot.
"Een margarita met water," beantwoordde deze mat de ongestelde vraag.
De serveerster knikte en verdween. Riot leunde achterover, in een poging te ontspannen. Hij keek op de menukaart. De prijzen vielen enorm mee; zeven euro voor een pizza, niet duur.
Hij pakte zijn portemonnee om te zien hoeveel hij bij zich had. Moest genoeg zijn, concludeerde hij uiteindelijk.
Hij nam Paulin op. Ze zag er echt klote uit. Riot voelde zich dan ook absoluut niet schuldig wat betrof de man, ookal was het nog best mogelijk dat hij deze blijvend letsel had bezorgd. So be it, dacht Riot onverschillig.
De pizza's en het drinken kwamen vrij snel. Riot viel meteen aan op zijn voedsel; hij had nogal honger. De serveerster verdween weer om anderen te helpen.
Een beetje voedsel deed wonderen, merkte Riot, terwijl hij een slok water nam.

Paulin zuchtte "Ik ben niet suicidaal, alleen denk ik er aan maar zou het nooit doen" Ze keek niet naar de serveerster die het eetten kwam brengen en hapte voorzichtig van haar pizza, ze zag dat Riot echt heel erg wild was van het eten. "Wauw, jij houd van eten" Ze fronste kort en nam nog een hap waarnaar ze een slok van haar drinken nam. Paulin had wel erge honger, maar nog steeds was ze niet erg op een pizza ingesteld. Ze leunde voorover en ondersteunde haar hoofd met haar hand. Het kleine tafeltje waar ze aan zaten was net groot genoeg om de ronde pizzaborden op te zetten.
Paulin nam nog een hap en keek weer naar Riot.

-kort... inspiloos zegmaar ^^

Tot zijn verrassing merkte hij op dat het hem enorm opluchtte, te horen dat ze nooit zelfmoord zou plegen. Blijkbaar was hij haar sneller gaan mogen dan hij had gedacht. Hij werd nog eens soft, dacht hij, al maakte hij zich er nu niet druk om.
"Wauw, jij houd van eten" hoorde hij haar zeggen. Hij keek op. Hij slikte een hap pizza door en antwoordde schouderophalend; "Sinds gisteravond niet meer gegeten."
Daar kwam bij dat het aftuigen van die man meer energie had gekost dan hij had gedacht. Dat had hij wel vaker als hij zo kwaad werd; de emotie; de woede, kostte ook energie. Hoe dat kon wist hij niet, maar het was iets wat een kameraad hem ooit eens had verteld.
Hij had al snel dik een kwart van zijn pizza op en keek naar Paulin.
"Heb je hier in de buurt een plek om te overnachten?" vroeg hij nuchter, ervan uitgaand dat ze niet van plan was op straat te slapen.