Everybody hurts. [open]

Zweterige krulletjes plakten in strengen aan zijn voorhoofd vast. Krullen die hem, samen met zijn pruillip, tekenden, onderscheidden van de rest. Voor de rest was Dean Girton een doodnormale jongen. Standaard bouw, standaard lach, standaard interesses, standaard schoolresultaten. Nergens blonk hij écht in uit. Nergens stond hij ergens beter in dan leeftijdsgenoten. Of hij blij was met die plek? Hij wist het niet. Kon. Je kon zeggen dat hij er blij mee was. Je kon ook stellen dat hij niets anders wist dan die plek en dat hij zijn leven accepteerden.
Oh, er wás een verschil. Zijn ouders. Zijn ouders waren anders dan de ouders van veel van zijn vrienden. Sommigen hadden géén ouders meer, maar degene die ze nog wel hadden, hadden over het algemeen een band met ze. Dean niet. Niet dat Dean het niet wou, zijn ouders hadden er simpelweg geen tijd voor. Dean was opgevoed door kindermeisjes, had zijn schooltijd voornamelijk alleen doorgebracht. Menig kind was jaloers geweest dat hij altijd naar de naschoolse opvang mocht, het was daar namelijk leuk. Dean was jaloers op de kinderen van de naschoolse die wel op vakantie gingen. Zijn ouders deden niet aan vakantie. Al jaren niet. En gingen ze wel, was het een 'zakenreisje' waar Dean absoluut niet nodig was.
Daarom was Dean op jonge leeftijd al volwassen geworden. Had allang zijn eigen dingen geregeld. Zijn ouders hadden hem op vrij jonge leeftijd het huis uit getrapt en toendertijd had Dean nog gedacht dat het geld van zijn ouders wel genoeg zou zijn om ook zijn studie te betalen. Halverwege het derde studiejaar besefte hij dat hij geld moest lenen wou hij zijn studie af kunnen ronden. Zo gezegd zo gedaan, maar nu had hij dus een schuld en moest hij baantje bij baantje nemen. Nog gebruik maken van zijn diploma was er niet bij, niemand wou hem hebben. Hij moest verhuizen maar er was gewoon niets in de buurt.
Daarom bleef hij vooralsnog bij het oude vrouwtje op de zolderkamer wonen. Het was een vriendelijk vrouwtje en het was fijn om menselijk contact te hebben buiten de mensen om waarmee hij in het dagelijks leven contact had.
Voor nu werkte hij ook op een stal bij. Aan stallen geen gebrek in dit gebied. Zijn spieren trainde hij hier gelijk mee en door zijn ervaring met alle paarden van zijn moeder die hij met regelmaat had moeten rijden, kwam hij wel ergens. Of paarden echt zijn ding waren wist hij niet. Het rijden had gemoeten, net zoals alles rondom de paarden gemoeten had. Nooit had hij echt 'plezier' beleefd in dingen.
Dean keek even verstrooid de stallen rond. Hij had net te lang over deze stal gedaan en eigenlijk kon hij wel wat hulp gebruiken. Vandaag hadden ze hem niet lang genoeg gegeven voor de stallen die hij moest doen. Maar het moest gedaan worden en hij wist niet wat er ging gebeuren mocht het buiten de tijd gedaan worden.
Een paard in de stal naast hem hinnikte en Dean zuchtte even.
"Ik weet het, Gurmy, het is een lastige dag."

Vandaag was weer zo'n typische rotdag. Ty's vader maakt 'm vroeg wakker enkel om te zeggen dat hij vandaag shift had en hoewel Ty deze job dankbaar mocht zijn keek hij er altijd tegenop. Niet alleen omdat hij uren aan een stuk stallen moest schoonmaken en gerief moest staan kuisen, maar vooral omdat hij het altijd alleen moest doen want geloof het of niet, hoe lang hij hier ook al mocht rondlopen hij had nog steeds geen dichte vrienden.
Moest vooral te maken hebben met het auto accident met Valerie van verleden jaar. Shit, dat lijkt echt nog steeds als gisteren. Het was een jaar voorbij nu, maar er was geen dag geweest waarbij hij niet aan haar had gedacht. Valerie was zijn leven geweest, en haar nu niet meer hebben deed immens veel pijn. Waar hij vooral slecht in was was het vriendelijk zijn tegen mensen in de buitenwereld. Waaraan lag dat toch, dacht Ty. Heeft dat echt enkel te maken gehad met het verlies van Valerie? Geen idee, joh.
In iedereen geval, toen Ty aankwam in de stallen zocht hij naar de lijst die iedere dag ophing waarop stond wat jou taken voor de dag waren. Hij zuchtte diep toen hij zag staan dat hij de stallen moest schoonmaken, en ja dat was zijn enige werk voor vier uur lang. "Heb ik weer." Zuchtte hij. Kop op, man. Je verdient hier je brood mee, dacht hij. Maar niet overdrijven, dit baantje was gewoon simpelweg omdat hij wat geld kon gebruiken voor zijn persoonlijke dingetjes waarvoor zijn pa absoluut niet wou betalen. Soms vroeg hij zich echt wel af of zijn moeder hem anders zou hebben behandeld nu hij deze leeftijd had. Melanie, zijn moeder aldus, was tien jaar geleden omgekomen bij ook een auto ongeluk. Ty had dus in zijn puberjaren nooit de steun echt gehad van een vrouwelijk figuur. Ik bedoel maar, zijn pa had in het leger gezeten en hij moest zijn tijd constant met de oppas Constance amuseren en geloof me, die vrouw was een ramp. Dus ja, je kon eigenlijk wel vaststellen dat Ty een loner was voor dat hij Valerie had leren kennen. Val had veel veranderd in zijn leven. Ze hadden elkaar echt gevonden, want zij had altijd aan hetzelfde geleden. Dat alleen-gevoel. En nu, leefden ze beiden weer apart van elkaar, maar oh hij hield nog steeds van haar, en hoe.
Ty besloot zijn gedachten op nul te zetten en zich even op het stalwerk te richtten. Hij nam een hooivork uit het werk kot en nam een kruiwagen mee. Gek genoeg toen hij bij de stallen arriveerden was er een kerel al aan het werk en Ty grinnikte. "Wel bedankt man, je hebt al 1/15125484 van mijn werk gedaan." Lachte hij. Voor een ogenblik lachte hij zichzelf uit en dacht hij 'wow, Ty, dat was écht niet grappig'.
Hij haalde de hooivork uit en Begon met hem mee te doen. "Je kunt volgens mij wel wat hulp gebruiken, de naam is Ty." Zei hij vriendelijk.

Een man kwam de stallen binnengelopen en pas toen hij begon te praten kreeg Dean hem in het vizier.
"Wel bedankt man, je hebt al 1/15125484 van mijn werk gedaan." Dean fronste toen hij dat hoorde.
"Heb ik verkeerd werk gedaan?" vroeg hij bezorgd. Naar zijn weten had hij goed gekeken en geluisterd. Maar... was het wel zijn dag?
Ja. Ja het was zijn dag.
In enkele secondes waren zijn emotie een ware rollercoaster doorgegaan en dreigde hij zelfs sneller adem te halen. Maar die jongen moest waarschijnlijk verkeerd hebben gekeken, want Dean wist 101% zeker dat het vandaag zíjn beurt was. Óf ze hadden deze jongen op vandaag nog gezet omdat het anders onmogelijk was om alles af te krijgen. Dean wist het niet, maar hij hoopte dat hij zijn loon gewoon van vandaag zou krijgen. Dat klonk vervelend, maar Dean kon de tijd niet veroorloven om geen geld te krijgen. Hij had zat andere plekjes waar hij nog geld kon verdienen op dit tijdstip.
"Je kunt volgens mij wel wat hulp gebruiken, de naam is Ty."
De opluchting was groot toen Ty dat zei. Een trillerige zucht verliet dan ook Deans mond.
"Gods, ja," antwoordde deze. "Ik was haast al bang dat ik het verkeerd bedacht had, dat ik geen dienst had. Maar hulp, ja. We moeten nog even... 25 stallen en we hebben nog geen uur. Ik heb eigenlijk niet echt enig idee hoe we dat buiten hard werken om willen gaan doen. Iets met een duffe opening en -"
De jongen onderbrak zichzelf.
"Sorry, werkdruk. Mijn naam is Dean en ik werk hier net een week of twee. En om eerlijk te zijn gooi ik alles op alles om hier ook teb lijven werken. Ze zijn een van de beter betalende stallen.' Hij glimlachte naar Ty en voelde dat er een last van zijn schouders was gevallen. Alleen zou hij het nooit hebben gered, maar met deze jongen moest het wel lukken.
"Ik heb 'n deal. Dadelijk doen we gezellig, nu zetten we onze manskracht in om die taak op tijd te klaren. Klinkt het redelijk?" stelde Dean voor.

Ty moest een lachje onderdrukken toen hij het bezorgde gezicht van de kerel zag. "Geen zorgen, je bent je juiste shift aan het doen. Ik denk dat ze vandaag gewoon twee man hebben opgezet aangezien er behoorlijk wat werk aan de winkel is."
En hoe, deze stallen leken jaren niet aangeraakt, maar hij wist best dat alles gewoon zo vers mogelijk moest zijn.
In ieder geval, de man voor hem was enorm blij toen Ty zijn hulp aanbood. Maar toen hij het getal 25 vermeldde wilde hij het liefst van al het hier afbollen. "25! Godmiljaar." Zei hij. Ty begon hem al wat te helpen en nam wat paardenstront dat in het hoek van de stal lag op zijn hooivork met wat nat hooi en dumpte het in zijn kruiwagen. "Net op zo'n dag dat ik het liefst van al tot drie uur in mijn bed blijf liggen."
Deze man had precies ook wat werkdruk op zich want hij leek enorm gestrest. Ty voelde zich daar altijd gek bij want hij streste dus echt nooit en misschien moest hij dat maar echt eens doen want de baas was al vaak komen zeggen dat hij meer inspanning moet leveren, en Ty werkte hier al lang.
De jongen stelde zich voor als Dean en vertelde dat hij hier niet lang werkte, maar deze job wel serieus nam en wou behouden. Ty kon daar wel mee instemmen, maar hij wenste dat hij ook zo veel inspanning zou leveren als hij dat deed.
"Nou, ik werk hier al iets langer als een jaar en jij doet je werk nu al beter als ik dat doe, dus maak je vooral geen zorgen. Ze ontslaan ze hier niet zo rap." Vertelde hij met een lachje waarmee hij wel kon duidelijk maken dat Ty zijn werk wel eens fout deed. "Maar zoals je zegt, inderdaad, deze stal is enorm succesvol. Mijn vorige paard was van hier, ik heb hem verkocht aan een of andere grote organisator van springconcours' in het buitenland en dat paard verschijnt nu vaak op televisie. Zo zie je maar, deze stal beschikt echt over talent." Ja, Kay. Hij miste die knol wel, maar hij moest niet klagen met Tobias. Die zijn stal moest vandaag ook zeker proper gemaakt worden.
Ty zag de laatste drollen liggen en dumpte die ook in de kruiwagen waarna hij rap droog, nieuw en proper hooi ging halen en dat rondstrooide in de stal.
Toen kwam Dean met een mooi voorstel. "Ik heb 'n deal. Dadelijk doen we gezellig, nu zetten we onze manskracht in om die taak op tijd te klaren. Klinkt het redelijk?"
Dat klonk meer dan redelijk, vriend, dacht hij. "Klinkt perfect. Lust je een biertje? Ik betaal." Grijnsde Ty en gaf een seintje dat ze naar de volgende stal konden vertrekken. "Dus vertel eens, studeer je?" Ty besloot deze gast wat beter te leren kennen, dan hadden ze toch nog iets te doen terwijl ze deze stallen schoonmaakten. Goh, hij had nu wel zin in een biertje.

"25! Godmiljaar." Dean grijnsde.
"Jij zegt het, ik denk het." Weer een schep. Er kletterde helaas iets naast en Dean moest moeite doen om niet woest te worden. De hele ochtend leek het al mis te gaan, hij voelde zich vies en brak.
"Net op zo'n dag dat ik het liefst van al tot drie uur in mijn bed blijf liggen." Dean kon niets anders zeggen. Hoewel hij in geen tijden meer tot drie uur in zijn bed had gelegen.
"Ik zou er een moord voor doen," beaamde de jongen terwijl hij de schep die hij daarstraks had laten vallen weer op de hoop gooide.
"Nou, ik werk hier al iets langer als een jaar en jij doet je werk nu al beter als ik dat doe, dus maak je vooral geen zorgen. Ze ontslaan ze hier niet zo rap." Dean nam even de tijd om de jongen te peilen. Meende hij dat? Dat zou namelijk heel fijn zijn.
"Ik weet het niet, desondanks zorg ik er liever voor dat mijn taken binnen de afgesproken tijd klaar zijn. Mochten ze het ooit in hun bol krijgen, ben ik veilig." Zo voelde het ook. Als een soort veiligheid.
"Maar zoals je zegt, inderdaad, deze stal is enorm succesvol. Mijn vorige paard was van hier, ik heb hem verkocht aan een of andere grote organisator van springconcours' in het buitenland en dat paard verschijnt nu vaak op televisie. Zo zie je maar, deze stal beschikt echt over talent." Daar wou Dean wel wat meer over horen. Een eigen paard wat nu op televisie verscheen, en boven al, het feit dat een jongen die verkocht en überhaupt had gekocht. Hoe kon een jongen van Deans leeftijd nou een paard kopen en verkopen? Niet dat Dean ervan overtuigd was dat er geen succesvolle mensen waren in HorseHome, maar...
"Volgens mij behaal je hier het beste winst in dit dorpje als je iets met paarden doet, niet?" vroeg Dean met een glimlach rondom zijn lippen. Had hij met zijn studie 'Rechten' toch volledig verkeerd gegokt. Maar hij kon zich specialiseren in zaken met paarden? Sloeg hij toch een slaatje uit de situatie.
"Klinkt perfect. Lust je een biertje? Ik betaal." Als reactie op zijn deal. Ty leek blij te zijn met zijn voorstel. Was dat even fijn, Dean was namelijk onmogelijk veel blijer met Ty's reactie.
"Natuurlijk!" Nare herinneringen kropen omhoog waarbij Dean zich niet had kunnen inhouden door de alcohol en er nare situaties bij barren waren ontstaan, maar één biertje kon toch geen kwaad? Dean kon zich toch wel een beetje inhouden?
Ze gingen verder naar de volgende stal en Dean zette zijn hooivork in het hooi.
"Dus vertel eens, studeer je?" Even schudde hij zijn hoofd, waar slechts enkele krulletjes meedeinde omdat de rest vast zat.
"Studeerde. Rechten, maar mijn studie werd te duur dus ik ben naar een goedkoop kamertje in HorseHome verhuist," antwoordde hij. "Hoe zit dat bij jou?"

"Volgens mij behaal je hier het beste winst in dit dorpje als je iets met paarden doet, niet?"
Ty moest daar eigenlijk wel even over nadenken. Zo leek het wel, omstreeks deze buurten draaide alles om paarden. "Zo lijkt het wel." Antwoordde hij dan ook maar.
Dean nam zijn job hier echt serieuzer dan hij dat deed, want hij zei dat hij alles binnen de goeie tijd en zo grondig mogelijk deed. Wat eigenlijk zo hoorde.
"Wel, hou dat zo maar. Wie weet krijg je nog opslag." Zei hij als grapje. Ty kon beter een voorbeeld nemen aan hem want hij kreeg tegenwoordig alleen maar negatieve commentaar van de baas.
Toen Ty vertelde over zijn vorige paard Kay zag hij Dean raar kijken, en hij begreep al wel waarom dat was. "Niet raar denken, ik ben niet de grote onderhandelaar hoor, dat is mijn pa. Het was ook zijn beslissing het paard te verkopen. Gek genoeg, want die vent heeft nooit iets gehad met paarden." Ty zuchtte en keek even geërgerd weg en nam een hele hoop stro op de vork en dumpte die weer in de kruiwagen.
Dat begreep hij nooit aan zijn pa. Die had altijd in het leger gewerkt, en sinds zijn accident was hij er mee gestopt en kwam hij Ty's leven overhoop gooien. Al die tijd had Ty alles in zijn eentje gedaan en nu bemoeide die vent zich met alles. Begrijp me niet verkeerd, Ty hield van zijn vader maar hij was gewoon een super eigenwijs en zelfstandige kerel en hij kon die hulp die zijn vader te bieden had gewoon niet verdragen. Vooral niet omdat Nick - zijn vader - het altijd beter wist. Toen ze Kay verkochten had de verkoper alles overlegd met zijn pa en Ty had zijn mond een keer opengetrokken. Maar het enige wat zijn vader had gedaan was gelachen en hem gezegd dat hij er niets over te zeggen had. En dat was nog maar het minst belachelijke van al waarmee zijn vader zich bemoeide. Eikel, dacht Ty.
Dean schudde zijn hoofd toen hij vroeg of hij studeerde. "Studeerde. Rechten, maar mijn studie werd te duur dus ik ben naar een goedkoop kamertje in HorseHome verhuist." Vertelde hij. Ty knikte geïnteresseerd. Rechten, dat is niet niks. Da's alle dagen studeren. Maar ja, hij er wel inkomen dat dat enorm veel centen kostte, als Ty zijn vader had gezegd dat hij rechten had willen studeren zou hij Ty gewoon vierkantig hebben staan uitlachen.
Het begon Ty steeds meer door te dringen dat Dean echt bekommerde rond zijn toekomst en hoe het er allemaal voor hem ging uitzien later.
Shit, Ty had alles altijd anders gezien. Maar ja, wat wil je eigenlijk. Met zo een pa opgroeien, zonder moeder, en dan wel van zijn achttiende echt werkelijk alleen en dan in zijn tien jaren met die vervelende oppas Constance. Zijn vader had hem altijd al in de steek gelaten, en een moeder dat kende hij gewoon niet.
"Hoe zit dat bij jou?"
Moest die vraag nou echt. Ja natuurlijk, Ty had kunnen bedenken dat die vraag zou kennen. Hij zuchtte eens diep en lachte.
"Ik heb nooit gestudeerd eigenlijk." Vertelde hij. "Ik ben op mijn veertiende beginnen en ik ben daar nooit mee gestopt en ik heb nooit gedacht dat ik iets anders nodig zou hebben in mijn leven." Grinnikte hij. "En ja, weet je. Mijn pa heeft ook nooit gestudeerd. Je zou het nu niet meer zeggen, maar twee jaar geleden zat die kerel nog in het leger. Nooit gestudeerd, vraag me überhaupt niet waar we ons geld vandaan haalden, we leefden echt van niks. Maar toen..." Ty wilde niet vertellen over zijn auto ongeluk met Valerie. "Is hij gestopt en verkocht hij mijn paard en dat leverde enorm veel op. Hij heeft sindsdien ook een succesvolle job." Eigenlijk was het allemaal zo grappig niet maar Ty moest toch grinniken. "Maar nu ik jou zo hoor begin ik te denken dat ik misschien fout bezig ben geweest." Met Dean zou het wel goed komen, wist hij zeker. "Misschien als ik wel had gestudeerd..." Ach ja hij wist het niet. Ze hadden dat waarschijnlijk nooit kunnen betalen.
Ty begon nog wat te scheppen maar deze stal was gelukkig niet zo vuil als de vorige, dus ze waren hier eigenlijk ook klaar. En zo gingen ze een paar stallen af. En met dat praten ging dat allemaal veel sneller, eigenlijk.

Woehoew

"Zo lijkt het wel." Dean baalde ergens. Het enige wat hij deed met de paarden was het verzorgen. Hij had tot nu toe nog geen eigen paarden gehad en een verzorgpaard waar hij veel mee kon maken had hij ook nog niet tegen het lijf gelopen. Het rijden wat hij deed was minimaal. Poetsen, longeren, in de stapmolen zetten. In de wei, uit de wei, heel soms instappen. Maar echt lessen volgen deed hij niet. En dat was wel iets wat in ieder geval op zijn bucketlist stond. 'Een (eigen) paard verzorgen en berijden'.
"Niet raar denken, ik ben niet de grote onderhandelaar hoor, dat is mijn pa. Het was ook zijn beslissing het paard te verkopen. Gek genoeg, want die vent heeft nooit iets gehad met paarden." Dat vond Dean inderdaad vreemd. Waarom een paard hebben maar het paard binnen de kortste keren weer verkopen? Maar goed, als je vader het voor het zeggen had, iets waar Dean een goede voorstelling van kon maken, was het einde oefening. Dan was het 'dag paard'.
Op de vraag hoe het bij Ty zat, kreeg Dean het volgende antwoord:
"Ik heb nooit gestudeerd eigenlijk. Ik ben op mijn veertiende beginnen en ik ben daar nooit mee gestopt en ik heb nooit gedacht dat ik iets anders nodig zou hebben in mijn leven." Dean wou dat het voor hem ook zo simpel was. Maar er was veel nodig in de ogen van zijn ouders om iets waard te zijn, en rechten studeren kon een goed begin zijn. Hij kon namelijk diegene zijn die ze het eindoordeel gaf. Was hij dan nog een 'loze' zoon? vroeg hij zich af.
"En ja, weet je. Mijn pa heeft ook nooit gestudeerd. Je zou het nu niet meer zeggen, maar twee jaar geleden zat die kerel nog in het leger. Nooit gestudeerd, vraag me überhaupt niet waar we ons geld vandaan haalden, we leefden echt van niks. Maar toen..." een korte stilte viel en Dean vroeg zich af wat er oorspronkelijk onder die korte stilte hoorde te zitten. Het vervolg was voor Ty's vader plezant.
"Is hij gestopt en verkocht hij mijn paard en dat leverde enorm veel op. Hij heeft sindsdien ook een succesvolle job." Succesvolle ouders. Top.
"Heeft ie ook nog aandacht voor je?" vroeg Dean met een grimmige ondertoon. Zijn band met zijn ouders was allesbehalve liefdevol. Misschien had Ty wel een goede band met diens vader, maar Dean wist het niet. Had je een goede band met je ouder als een van de paarden verkocht werd?
"Maar nu ik jou zo hoor begin ik te denken dat ik misschien fout bezig ben geweest." Dean lachte, een grimmige lach.
"Verkeerd bezig ben geweest? Man, jij bent niet bakken met geld kwijt. Ik wel, en ik heb niet eens mijn diploma. Fucking geld," dit laatste spuwde hij met pure walging uit. "Altijd dat geld weer."
"Misschien als ik wel had gestudeerd..."
"Wat dan? Was je dan een knappere vent geweest? Meer waard geweest? Ik weet het niet. Soms denk ik dat studeren overschat wordt. Maar goed, hè." Hij had bijna als laatste gezegd dat zijn ouders hem toch niets waard vonden, dat ze altijd al hem het gevoel hadden gegeven dat hij niet verder kwam dan poep scheppen. En daar hadden ze verdomme nog gelijk in gekregen ook.
Een aantal stallen waren al gedaan, wat scheelde. Dat betekende dat ze in ieder geval 'bijna' klaar waren.