Dreaming -open-

Haar blonde haren hingen over haar rug, een van haar armen had ze in gips op haar buik hangen. Deze dat tot haar schouder strak in het gips. Het was een ongeluk geweest, haar ouders waren woedend geweest en ze had niet durven vertellen dat er een jongen bij was. Ze voelde zich zo schuldig, natuurlijk had ze de jongen bedankt. Jade was hem namelijk ontzettend dankbaar en had niet geweten wat ze zonder hem had gedaan. Nu zat ze weer op Serpine, het paard bewoog rustig en zo liepen ze door de bossen. het was niet de bedoeling om haast te maken nu, sommige bewegingen deden nog wat pijn. Haar schouder was nog steeds pijnlijk namelijk. Al was het een hele opluchting om in het gips te zitten. Haar blauwe ogen zochten even om zich heen, hoopte dat ze geen mannelijk gezelschap zou zien. Een meisje maakte over het algemeen niks uit, maar als haar ouders ook maar dachten dat er iets was… Wat als ze het huis uitgezet zou worden? Wat als ze een schande voor de familie was en ze haar nooit meer wilde zien? Ze wilde er niet aan denken, bang dat het misschien echt zou gebeuren. Het bos was kaal, de bladeren gaven een mooie oranje kleur met zich mee. De bladeren waren doorweekt en af en toe zakte Serpine wat dieper weg met zijn hoef. Maar hij deed het goed, zoals gewoonlijk was hij een lief paard. Ze was blij met hem en had het gevoel dat als ze bij hem was, ze rustig kon nadenken. Dat wilde zeggen dat haar ouders er tevens niet waren. Ook een fijn idee. Het was niet zo dat ze haar ouders haatte, hun hadden gewoon een heel ander geloof. Zij moest daarin mee gaan en als ze dat niet deed, had dat grote gevolgen. Haar vader was dan ook ontzettend boos geweest toen ze met haar arm in het gips thuis kwam en de tik die ze had gekregen, was ze niet vergeten. het was een iets te harde tik geweest, die een pijnlijke rode plek op haar wang had achter gelaten. Ze was naar haar kamer gegaan om 'te bidden'. Ze waren soms zo doorgedreven, ze werd er soms gek van. Jade zuchtte, zorgde ervoor dat Serpine stopte en stapte vervolgens af, ze had een extra deken meegenomen en deze legde ze dan ook op de grond neer om er zelf op te gaan zitten. Ze hield er niet van om alleen te zijn, maar ze had minder kans dat haar ouders haar konden zien met iets of iemand anders. Dus dat was altijd een positief teken. Ze zuchtte, wat was er mis om met jongens om te gaan? Ze snapte het niet en ergens maakte dat haar meer nieuwsgierig. Al werd ze zenuwachtig en wist ze nooit wat ze moest doen. Ze streek een blonde pluk naar achteren, keek op naar haar paard. Langzaam stond ze op en streelde langs zijn snuit.
"Gelukkig heb ik jou." Ze gaf het paard een kus op zijn neus, deze hij tegen haar gezicht aanduwde en haar neus wat platter drukte.
"Rustig." Zei ze met een glimlach. "Jij bent de enige jongen waar ik mee om mag gaan, je hebt een prestige." Opnieuw een kus, maar een zucht. Ze legde haar hoofd tegen die van hem. Ze leefde al lang in deze gekke situatie, waarbij ze deed alsof ze in god geloofde en de onschuldige zelf was. Ze werd er langzaam aan ziek van.