Just an ordinary day {open}

Lailey gaf druk met haar kuiten waar Omiro meteen op reageerde. Ze zette een middendraf in op de lange zijde, Omiro verbreedde zijn passen netjes. Vorig weekend nog waren ze naar een evenement geweest om een proefje te rijden. Daar waren ze 2e geworden, waar Lailey onwijs trots op was. Het was op vreemd terrein en een van de eerste keren voor haar grote ruin. Er was gewoon net wat teveel spanning. Lailey heeft Omiro al een hele tijd, al voordat ze op zichzelf met haar vriend ging wonen. Nu helaas weer alleen. Ze heeft bijna alle paarden moeten verkopen omdat ze het geld er echt niet meer voor had. Ze heeft nu een baantje in de stad om elke maand rond te komen. Ze probeerd Omiro vaak te trainen alleen komt het er niet altijd van. Voor Cannabis, haar connemara pony, heeft ze een bijrijdster moeten zoeken. Een onwijs lief meisje van 14 is de gelukkige. Ze komt drie keer per week lekker vertroetelen en rijden. Ze heeft altijd zin om de stallen te mesten en de paarden de poetsen. Het veulen van Cannabis verzorgt het meisje ook wel is, het veulen, Stormy genaamd, groeit als een gek en zal snel 1 jaar worden.
Lailey heeft erg veel stallen leeg staan thuis, door het overlijden van haar buurman had ze veel geërfd, aangezien de man weinig familie had liet hij alles bij Lailey achter. Ze hadden dan ook een sterke band. Door het geërfde geld had Lailey de kans een kleine manege te beginnen, die kans heeft ze ook gegrepen. Jammer genoeg is die tijd nu voorbij en gaat ze nu alleen verder. Lailey heeft het geaccepteerd en leeft nu gewoon verder met haar paard en pony's.
Omiro brieste en zwiepte met zijn staart. Regen druppels waren hard op het dak van de fel verlichte bak te horen. Ze had altijd plezier in het rijden en eigenlijk zou ze haar hele leven door brengen in het zadel. Ze gaf Omiro nog even de hulp om aan te galopperen. De rustige galop op de volte ging perfect. Er verscheen een glimlach op Lailey's gezicht. Ze liet Omiro's hals strekken en nam hem terug naar stap. Zo was het wel weer genoeg voor vandaag, hij had hard gewerkt. Het was ongelofelijk koud en er verschenen witte wolkjes uit de neusgaten van Omiro. Het verbaaste Lailey dat het regende, het was koud genoeg voor sneeuw.
Na goed uitgestapt te hebben stapte Lailey, Omiro naar stal en stapte af. Snel liep ze het stallen blok in waar ze haar paard meteen op stal zette. Ze zadelde hem af en legde een deken op zijn rug. Terwijl ze het tuig aan het ophangen was hoorde ze voetstappen op de stenen, het was vast de bijrijdster van Cannabis, Loren. Lailey kwam de zadelkamer uit en zag Loren staan en zei haar gedag. Ze vertelde dat ze de connemara pony mocht rijden als ze daar zin in had, en dat wilde ze maar al te graag. Cannabis was een ontzettend eigenwijze pony maar Loren kon haar goed hebben, ze was een goede ruiter. Voordat Lailey naar binnen ging om zich om te kleden liep ze nog even naar Stormy's stal, ze zei de kleine bruine gedag en rende door de regen naar binnen. Ze sprong de douche in en kleedde zich in haar werkkleding. Ze werkte in een bar en moest helemaal in het zwart. Ze deed haar haar en make up en liep naar de bak om te kijken of Loren al aan het rijden was. En ja, dat was ze. Ze had de merrie goed onder controle en ze gingen mooi door de bak. Binnekort zou Lailey haar meenemen naar een ponyclub om een wedstrijd te rijden, geen dressuur maar springen. Cannabis was een geweldige springpony en Loren vond springen het leukste wat er is. Ze had het haar nog niet verteld, maar dat komt nog wel. Lailey zei dat ze moest werken en vroeg of ze alles netjes achter wilde laten. Eigenlijk hoefde ze dat niet meer te vragen, ze deed het toch wel. Ze zei gedag en stapte in haar zwarte auto. Ze reed naar het dorp en parkeerde haar auto voor de bar.
Ze stapte uit en liep naar binnen. Het was nog best vroeg en dus nog niet druk. Pas na acht uur begint het echt vol te worden. Ondanks dat het vroeg was, was het pand niet helemaal leeg. Er zaten een paar mensen alleen aan de bar, vast wachtend op iemand. Ze zei iedereen, waaronder haar baas, gedag en ging aan het werk. Ze schonk drinken in en maakte schoon. Langzaamaan begon de tent voller te worden, de tafels werden bezet en het geluid van pratende mensen werd luider.

Het laatste telefoongesprek lag nog vers in zijn geheugen. Pasqual Scodelario stond met een hooivork in een van de stallen van zijn trainingsstal voor zich uit te staren. Zijn gedachtes waren overal, behalve bij het uitmesten van deze stal. Vivian hopte van hot naar her, was druk in de weer met alle paarden, alle stallen, en had daardoor absoluut geen tijd om zich ook nog te ontfermen over Pasqual. Vandaag was een afschuwelijk drukke dag en ieder paar handen kon gebruikt worden.
Een diepe zucht verliet zijn mond, zijn hoofd schudde lichtjes en een frons tekende zijn gezicht. Hij voelde zich afschuwelijk, voelde zich blij, voelde zich verward. Kortom; hij wist niet wat hij met zichzelf aan moest en iedere actie die hij probeerde uit te voeren was verkeerd. Het ging niet. Het ging echt niet, al de hele dag niet.
"Pasqual?" Een van de tienermeisjes die wel eens een handje hielp op de trainingsstal, stond nu achter hem. Haar rode haren waren in een vlecht gebonden en lag over haar schouder. Haar ogen keken nu priemend in zijn richting, haast wantrouwend, alsof Pasqual niet goed snik was.
Het duurde even eer hij het meisje een fatsoenlijk antwoord kon geven.
"Ja?"
Nu was het haar taak om even te zwijgen, om hem te ontnemen van een antwoord. Pasqual spande zijn spieren aan, wou eigenlijk tegen het onschuldige ding gaan schreeuwen, maar hij besefte zich ook wel dat dat absoluut niet ging en al helemaal niet noodzakelijk was.
"Gaat het wel?" De vraag bracht hem van zijn stuk. Wie was zij om hem dat te vragen?
Dat moest zij zichzelf ook hebben afgevraagd want haar gezicht betrok en ze schudde haar hoofd.
"Sorry Pasqual, opdracht van Vivian. Ze zegt dat je moet gaan. Eh..." Het werd nog ongemakkelijker voor haar en Pasqual glimlachte nu lichtjes. Zeker vanwege de bezorgdheid van Vivian. Zeker omdat Vivian wist dat hij vermoedelijk tranen zou laten als zij naar hem toe zou stappen en hem zou proberen te troosten. Ze begreep zijn gemoedstoestand, begreep zijn trots. Het was fijn om zo nauw te zijn met Vivian.
"Neem het alsjeblieft even van me over. Eh, euhm.. als tegendienst mag je op Papalita rijden, als je wil?" Ze schudde lachend haar hoofd, waarmee ze haar hagelwitte tanden ontblootte.
"Nee, geen tijd, maar toch bedankt!" Natuurlijk. Ze had zelf een paard die ze moest rijden, een of andere zwarte hengst wat absoluut geen lieverdje was. Wat was zijn naam ookalweer?
"Eh, Shadow, toch?" Weer een lach.
"Ik noem hem liever Nocture, maar Shadow kan ook ja."
Het gesprek viel stil en ze wachtte af tot hij ging. Dat deed hij dan ook maar. De hooivork werd overgeheveld en hij liep de stal uit terwijl achter hem het bestrooien van de stal begon. Hij was een waardeloze man op deze dag. En eigenlijk niet alleen op deze dag.
Het geroezemoes in het donkere café gaf niet de afleiding die Psaqual gehoopt had te vinden. Eerder was het tegendeel waar. Elk moment verwachtte hij zijn zus tegen het lijf te lopen, haar bruine haren vrolijk achter haar aan te zien wapperen en haar schaterlach de hele boel te horen vervullen. Niets was minder waar.
Alle mensen waren zo bekend en kwamen hem vandaag zo vreemd voor. Een aantal mensen herkenden hem van de opening, van de stal, en probeerden dan ook een gesprek met hem aan te knopen, maar Pasqual was korzelig en kortaf, hoorde haast niet wat ze zeiden, verstond niet echt wat ze vroegen. Na een halfuur stil in een hoekje met een kopje koffie te hebben gezeten, stond hij op om naar het toilet te gaan. Een serveerster met lang bruin haar liep langs met een dienblad vol met drinken maar Pasqual zag het niet. Zag haar niet naderen. Merkte haar eigenlijk pas op toen hij al vol op haar was ingelopen en alle volle glazen had leeggekiept.
"Shit," mompelde hij, waarna hij zijn blik opwierp. Zijn adem stokte even in zijn keel bij het zien van de donkere ogen en het bruine haar.
Kaya...
Tranen vulden zijn ogen en zwijgend liep hij verder, rende haast de toiletten in en stond minutenlang voor de spiegel naar zichzelf te staren terwijl de tranen geluidloos over zijn wang liepen. Hij voelde zich zo verloren, kon het überhaupt wel waar zijn? En waarom kwam ze hem dan godverdomme niet opzoeken? Was het misschien gewoon een gore grap die met hem werd uitgehaald?
Enkele minuten later verliet hij de toiletten weer. Tranen gedroogd, ziel nog steeds onder zijn arm. Maar hij liep op de serveerster af die hij daarstraks omver was gelopen, bood zijn excuses aan.
"Het spijt me," zei hij. "Kan ik eh, het goedmaken? Betalen voor wat er gevallen is? Ik voel me er heel naar door."

Een grote groep jongens kwamen het café binnen, ze gingen aan de lange tafel zitten en wachtte niet lang met bestellen. Een mannelijke collega nam de bestelling op en liep terug om de acht glazen, die ze besteld hadden, met bier te vullen. Lailey liep ondertussen naar de vies achtergelaten tafel om die schoon te maken voor volgende klanten. Ze haalde er een doek overheen en nam het vieze servies mee naar de bar om die daar achter te laten voor degene die normaal altijd afwast. De tv die achterin het café hing stond op een voetbal wedstrijd die blijkbaar veel kijkers trok, Lailey had het niet zo op voetbal. Vaak, als er bekende clubs tegen elkaar spelen, komen er meer mensen naar het café. Op die avonden was het altijd drukker. Lailey had geen moment rust en liep van de ene naar de andere tafel om bestellingen op te nemen. Niet dat ze dit wel eens erg vond, de gezelligheid vond ze altijd wel leuk. Natuurlijk werkte ze liever gewoon thuis bij de paarden, maar daar kon ze echt haar brood niet meer mee verdienen. Voordat Youri uit Horse Home vertrok ging alles nog zo goed. Ze had alles waar ze van jongs af aan al van droomde. Vaak denkt ze nog terug aan die tijden, aan die tijden waar ze nog met groepen kinderen naar het bos of strand gingen. Het huis is nu gewoon zo leeg zonder Youri en zijn hondje. Ze is er nog steeds niet over heen. Op dit moment is dit baantje genoeg om het huis te onderhouden, maar misschien over een tijdje niet meer. Lailey leeft meer in het nu en denkt niet zoveel aan wat er later allemaal zou kunnen gebeuren, zoals bijvoorbeeld dat ze gedwongen wordt om Omiro te verkopen. Dit was niet altijd even handig, om zo te denken. Eigenlijk zou ze wat meer aan de toekomst moeten denken, en sommige dingen alvast planen.
Lailey zat helemaal in dromenland. Zonder op haar omgeving te letten liep ze met een dienblad vol glazen naar een tafel helemaal achterin tegen de muur. Uit het niets verscheen er een jongen die vol tegen Lailey aanliep. Alle glazen kieperde om en een van de glazen kletterde op de grond. Lailey schrok en dook meteen naar de grond om de scherven op te rapen. Terwijl ze de scherven op het dienblad legde keek ze de jongen na die snel door liep naar de wc. Ze zuchtte, geen verontschuldiging? Op het zwarte schort die om haar middel gebonden was zat een donkere bier vlek, fijn, ook dat nog. Met een geïrriteerde blik in Lailey's ogen liep ze naar de prullenbak om de scherven in te dumpen. Terwijl ze schone glazen opnieuw aan het vullen was zag ze de jongen die net tegen haar aan liep uit de wc tevoorschijn komen. Hij kwam haar kant op. "Het spijt me," Zei de jongen die nu voor haar stond. "Kan ik eh, het goedmaken? Betalen voor wat er gevallen is? Ik voel me er heel naar door." Lailey was blij dat hij z'n excuses kwam aanbieden. Het was zeker niet de eerste keer dat zoiets gebeurde, en niet iedereen reageerde even goed. "Nee joh, kan gebeuren!" Zei ze terwijl ze naar de jongen glimlachte. Ze zette de opnieuw gevulde glazen op het dienblad. Ze zag wel dat er iets niet helemaal lekker zat bij de jongen, vandaar dat hij zo snel weg liep. "Gaat het wel?" Vroeg ze nogal voorzichtig. Niet iedereen zit op zo'n vraag te wachten, zeker niet als je je rot voelt. Achter de jongen verscheen Lailey's baas die er die avond ook weer was, met een chagrijnige blik in zijn ogen wees hij naar de plas die Lailey had achtergelaten toen ze alle glazen liet omkieperen. Lailey knikte naar de man, dat dweilde ze zo wel op.