All I can do is thank God that I'm still alive.

Ze had niet verwacht ooit terug te keren in HorseHome.
Ze had ook niet verwacht dat ze ooit weg zou kunnen komen, weg van iets wat je niet anders kon noemen dan de hel. En vervolgens terug te keren, omdat het het enige was waarvan ze wist hoe ze het moest doen. Dagen achter elkaar, lange nachten, late middagen. De drugs, oh god, ze had het nooit gedacht, maar ze was gaan hunkeren naar de drugs. De vergetelheid. De verdoofdheid.
Ja, ze was gestopt met vechten. Niet meer opstandig geweest, niet meer vals geworden.
Ze was gestopt met vechten voor haar leven, maar zijn plotselinge afwezigheid had alles makkelijker gemaakt. Had voor een tijdelijke chaos gezorgd waardoor ze had kunnen ontkomen.
Ontkomen, vluchten, weglopen. Terug naar de hel, maar vrijwillig. Al het geld bleef nu bij haar, ze kon ermee sparen, kon haar ticket naar HorseHome boeken. Wat was er eigenlijk gebeurd met Chloë?Was het waar dat Chloë dood was? Oh god... ze zou het zichzelf nooit vergeven. Ze zou het eigenlijk ook niet willen weten. Ze wou niet weten wat er met Chloë gebeurd was.
Net zomin als ze zou willen weten wat er met Pasqual was gebeurd. Ze wou het niet weten.
Daniël? Slechts een avontuurtje. Een middagje. Zat niet meer in. Hoefde niet meer te zijn.
Maar Pasqual..
hij was haar broer. Ze was terug. Hij moest ook door een hel zijn gegaan. Een hel die ze terug zou zien in zijn ogen, nee. Ze kon hem nooit meer onder ogen komen.
Kaya was niet meer dezelfde als ze voorheen was geweest. Haar bruine ogen schitterden niet maar tuurden voortdurend rond, speurden de omgeving af. Jongens waren niet meer 'just for fun', maar pure business. Geld. Jongens betekende geld.
Haar bruine lokken glommen, lagen in een krul over haar schouders. Een laagje make-up, kleren die simpel waren. Een sweater, een skinny-jean, sneakers en een zwarte sjaal. Haar handen in haar broek gestoken. Het was geen uitgaansavond, Kaya wou gewoon de details weten, wou weten wat er van haar broer terecht was gekomen. Ze zou hem nooit meer zien terwijl ze zo dichtbij was.
Mensen, zoveel mensen op straat. Zoveel gezichten, zoveel figuren. Tienermeiden aan de arm van hun vriend met blije gezichten. Zij niet. Een ernstig gezicht tussen de vrolijk kijkende mensen. Het was geen eenzaamheid, Kaya had gewoon nog niemand gevonden om mee om te gaan. Ze was dan ook voor het eerst sinds.. jaren? maanden? terug in HorseHome.
"Hi." Kaya keek verstoord op en staarde in het gezicht van een vaag bekend persoon.
"Hoi..." Haar schouders hingen af naar beneden, haar gezicht stond weifelend en ze wist niet of ze moest blijven staan of dat ze weg moest lopen. "Hoe is het?"
"Lang niet gezien! Jij bent Kaya, Kaya Scodelario, toch? We hebben toch even bij elkaar in de klas gezeten?" Kaya blies haar wangen bol, deed alsof ze erover na moest denken maar ondertussen vervloekte ze de persoon tegenover haar. Ging dat nu het standaard onderwerp worden? Haar afwezigheid? Ze zouden vast alle details willen weten. Godver. Misschien was haar terugkomst niet zo'n goed idee.
"Ja," gaf ze uiteindelijk antwoord op de vraag.
"Wow. Je broer, hij is echt geweldig! Als je 'm ziet, doe 'm de groeten. Zeg maar dat ie me kan Whappen." Kaya knikte aarzelend. Het meisje die ooit in haar klas had gezeten, wist niets over het hele voorval. Misschien viel het allemaal wel mee, misschien kwam het allemaal wel goed.
Tijd voor een peuk.
Kaya nam een diepe hijs van haar sigaret en ging op zoek naar een beschutte plek omdat het net begon te regenen. Eigenlijk zou ze vandaag gaan winkelen, maar misschien kon ze dat nog skippen en andere dingen gaan doen. Kleding was toch niet het belangrijkste. Een baan en een nieuw appartement hadden toch zo haar voorkeur. Een fatsoenlijke baan.

Zijn vingers lagen om een boek gevouwen. vingers die maar al te goed wisten hoe een boek voelde. Ogen die al vele letters voorbij hadden zien komen en zijn hersens, die ieder woord in zich op probeerde te nemen. Het was een standaard bezigheid van de man. De jeugd was een tentamen aan het maken en het enige wat hij kon doen, was nu dan ook stil zitten en lezen. Zijn blauwe ogen keken af en toe op, om te zien of het allemaal goed ging en of er misschien nog iemand vragen had. Niet dat hij deze kon beantwoorden, maar dan wist hij tenminste wat hij misschien niet duidelijk genoeg over had gebracht. Hij streek door zijn donkere haren, die nu wat rommeliger op zijn hoofd zaten.  Een enkeling leek al klaar te zijn en die hadden zijn goedkeuring om te gaan. Het was ergens een slimme truck om ervoor te zorgen dat hijzelf ook eens wat op tijd klaar was. Aangezien de meeste hem toch vragen wilde stellen achteraf. Hij had er niet zoveel problemen mee en vond het geen probleem om hen te woord te staan. Maar hij vond het ook eens goed om niet uit te lopen. Enkel een meisje had nog een vraag na het tentamen en deze stond hij dan ook te woord. Daarna vervolgde hij zijn weg naar buiten, om naar zijn kantoor te gaan. Daar was het nogal een rommeltje, maar dan vooral papierwerk en boeken die overal lagen. De kasten leken al vol te staan en het leek erop alsof deze boeken er niet meer bij konden. Sommige waren namelijk opgestapeld op de grond, grote opgerolde papieren stonden overeind tegen de muur. Drie lange planken tegen de muur hadden verscheidene edelstenen, deze blijkbaar interessant bevonden werden door Hershel. Tegen de muur stond een bureau, die langs een boekenkast stond en ook daar waren tal van boeken in een rij gezet. Een van de boeken lag nog open op het bureau In het midden stond een bank, met een klein rond tafeltje. Maar voordat hij daar op ging zitten, pakte hij een kopje thee. Deze zette hij op het kleine tafeltje. Hij vond het jammer dat hij nog geen boodschappen had gedaan en als hij eerlijk was, had hij daar nooit veel zin in. Zijn kookkunsten waren alles behalve goed, maar hij was geen man die graag verkeerd at. Na het kopje thee genuttigd te hebben, ging hij dan ook de stad in. De lucht was donker, maar hij moest wel eten hebben. Dus hij deed zijn donkere wollen jas aan om vervolgens naar buiten te gaan. Hij nam wat spullen, die voornamelijk al voorgesneden waren en toen het op de terugweg begon te regenen, besloot hij maar wat beschutting te zoeken. Er stond al een meisje met een sigaret.
"Excuseer, het is vast geen probleem als ik hier ook even schuil." Het was meer om duidelijk te maken dat hij nergens bij hoefde te zijn of dat ze hem niet vreemd ging aankijken. Hij had een kleine glimlach op zijn gezicht, maar hij keek al snel weg van haar om even naar de lucht te kijken. Hij hoopte niet dat het te lang ging duren. Maar dan las hij liever een boek. Hij had ze met opzet niet meegenomen omdat ze misschien nat konden worden. Het was ongemanierd om boeken te verprutsen en hijzelf probeerde ze dan ook in de beste staat te houden. Hij was namelijk niet iemand die maar een keer een boek las.
Het leek enkel iets harder te gaan regenen.
"Ik ben hier niet zo bekend, weet jij toevallig een leuk tentje waar wat koffie of thee genuttigd kan worden? Die hier niet zover vandaan is." Hij keek even de straat door, maar zag er niet zo snel een. Daarna keek hij weer met zijn blauwe ogen naar haar. Afwachtend op haar antwoord.


(veel bullshit enzo. Ik had ook gewoon dit kunnen tonen.)

Een jongeman met donker haar kwam naast haar schuilen en Kaya nam nog een extra hijs van haar sigaret. Haar donkere ogen priemden even kort in zijn richting, toen keek ze weer voor zich uit, zuchtte eens even. De rook drong in haar longen, nicotine vulde haar lichaam. Ontspanning, maar niet genoeg ontspanning.
"Excuseer, het is vast geen probleem als ik hier ook even schuil." Kaya kreeg een glimlach rond haar lippen, de beleefdheid van de man stond haar wel aan en dus keek ze hem even aan.
“Da’s okay. Toch wel fijn dat je me om toestemming vraagt.” Haar lippen krulden om. “Toestemming om ergens te mogen staan…” Dit laatste was meer in een afwezige manier gezegd, op een afwezige manier alsof het enkel haar aanging. Weer een trekje van haar sigaret. Ze keek naar de kleine aantal mensen die ook een schuilplaats probeerde te zoeken voor de regen. Net mieren in een hoop.
"Ik ben hier niet zo bekend, weet jij toevallig een leuk tentje waar wat koffie of thee genuttigd kan worden? Die hier niet zover vandaan is." Kaya fronste even nadenkend haar wenkbrauwen.
“Eh… ik ehm…” Ze viel stil. Dacht even na. “Nee. Nee sorry, dat weet ik niet. Ik wil best samen op zoek gaan.” Nu viel ze weer stil, zweeg een tijdlang. Ze wist niet waarom ze dat aanbood. Wist niet waarom ze dat zei. Wou ze verplicht aan iemand vastzitten, verplicht met iemand mee moeten lopen? Ze wou toch nog winkelen, kleding kopen, kijken voor een baantje?
Ze kon opzich wel mee, solliciteren in dat cafeetje waar ze heen gingen. Het was een optie.
“Zullen we samen op zoek gaan? Dat is gezellliger dan in je eentje.” Nu keek ze de jongeman eens goed aan. Hij was iets minder jong dan Kaya in eerst instantie gedacht had. Hij was deftig, zag eruit alsof hij een leraar kon zijn. De blik in zijn ogen stonden haar aan, haast alsof hij een vaderfiguur was. Zou hij een goede vader zijn?
Zou zij ooit in staat zijn om een goede moeder te zijn?
“Ik ben Kaya.” Ze stak haar hand uit, nadat ze haar sigaret had weggegooid in een asbak die voor de H&M stond. “Kaya Scodelario.” Ze herkenden haar toch al. De man zag er niet uit alsof Pasqual ermee om zou gaan en anders, Pasqual leek haar niet het type om zijn levensverhaal tegen iedereen te vertellen.
De regen hield niet op met stromen.
“Willen we wachten tot het wat droger is?” Nu nam ze het voortouw. Ging ervanuit dat hij mee met haar wou. Het kon haar eigenlijk ook niet meer schelen, hij moest maar lekker met haar mee.
Een man tikte haar aan, vroeg haar om een vuurtje. Kaya keek hem even aan, knikte toen en stak diens sigaret aan. De jongeman grijnsde naar haar en liep toen naar zijn vriendin toe. Ze volgde hem met haar blik maar zei niets. Gedachtes waren enkel voor haar alleen.
“Let’s go?”

Ze vond het fijn dat hij toestemming vroeg, het was iets wat normaal voor hem was geworden. Het was namelijk zo dat als je ergens schuilde, je geen meter van de ander af kon staan. Dus in zijn ogen was het ergens intiem te noemen. Hij was dan niet zozeer ouderwets of preuts en wist heus wel wat er gaande was in de wereld. Maar hij was niet zo, was niet degene die zoveel mogelijk meiden wilde strikken. Hij keek enkel met een kleine glimlach naar haar, als teken dat hij het wel had gehoord. Maar hij zou er verder niet op in gaan, hij was niet degene die andere vertelde wat ze wel en niet moesten doen. Tenzij hij in bizarre omstandigheden zat en er iemand van een klif zou springen, dan zou hij ze vertellen dat ze dat beter niet konden doen. Enkel in een klaslokaal gaf hij andere lessen en zou je jezelf moeten gedragen. Maar buiten een lokaal was hij niet de beroerdste. De regen leek niet meer te willen stoppen en hij vroeg zich af waarom hij het niet voorzin had. Een paraplu was namelijk niet zo verschrikkelijk om mee te nemen. Toch leek het erop alsof dat zijn gedachte ontglipt was. Hij was blij met zijn jas, dit tot noch toe niks door had gelaten en wel tegen wat regen kon. Ze wilde best samen op zoek gaan? Dit was een aangename verassing en hij knikte dan ook, keek de straat door en toen hij haar stem opnieuw hoorde, glimlachte hij. Een schuine glimlach, waardoor hij haast een ondeugende uitstraling kreeg.
"Dat lijkt me een uitstekend idee." Gaf hij toe, natuurlijk stond hij het aanbod van een dame niet af, vooral niet omdat ze het al voor een tweede keer vroeg. Toen stelde ze zichzelf voor en de man pakte haar hand vast.
"Hershel Descole." Beantwoorde hij bij het zeggen van haar naam. "Prachtige naam, daar kun je trots op zijn." Dit was geen flirt actie, maar een gemeend compliment. Het was altijd een mooie bijkomstigheid als een van je ouders een mooie achternaam had. Dat bedenkend, moest hij ook eens langs zijn eigen ouders gaan. Die waren altijd enorm ongerust, ook al groef hij enkel in de modder en was hij leraar.
“Let’s go?” Hij glimlachte en stak zijn voet onder de beschutting uit, zijn lichaam volgde kort erop en de regen wist wat het te doen had. Ervoor zorgen dat hij doorweekt aankwam bij zijn eindbestemming. Zijn jas had hij dichtgedrukt en hij hoopte dat Kaya dat ook zou doen, het was niet de bedoeling dat haar iets zou overkomen. Niet in zijn aanwezigheid, niet nog een keer.
Toen zag hij in de verte iets, er leek een bord te staan met een kopje erop. Al was het krijt al uitgelopen en kon je de speciale aanbieding van vandaag al niet meer lezen.
"Volgens mij is dat onze eindbestemming." Hij glimlachte half, zijn haren nat en aan zijn gezicht geplakt. Zijn gezicht glom iets van het licht wat erop reflecteerde. Hij wees richting het bord, hoopte dat het inderdaad zo was.