Paradigm Shift
Wilt u reageren op dit bericht? Maak met een paar klikken een account aan of log in om door te gaan.
Paradigm Shift

Een RPG die zich centreert rond het leven in een stad waar alles kan gebeuren.


Je bent niet ingelogd. Log in of registreer je

SORRYNOTSORRY [open]

2 plaatsers

Ga naar beneden  Bericht [Pagina 1 van 1]

1SORRYNOTSORRY [open] Empty SORRYNOTSORRY [open] di sep 17, 2013 7:18 pm

Troy Redoran

Troy Redoran
(ง'̀-'́)ง

Hij droeg zwarte shorts en om zijn nek hing een handdoek. Vrolijk was hij niet. Geconcentreerd wel. Deze wedstrijd had aardig wat prijzengeld en Troy had het harder nodig dan ooit, dus winnen was de enige optie die hij had.
Hij wilde de kleedkamer verlaten toen voor hem de deur al openging. Hij fronste toen twee forse kerels binnengestapt kwamen.
“Wat is er aan de hand?” vroeg Troy achterdochtig, maar voor hij wist wat er gebeurde, werden zijn armen vastgegrepen.
“Hey!” riep hij, meteen alert.
Een derde man kwam gehaast naar binnen geglipt en bleef voor Troy staan, die hem kwaad en verward aankeek.
“Wat is dit?!” vroeg hij dwingend.
“Je moet even aan de kant jongen, we kunnen je er deze wedstrijd niet bij hebben. Belangrijke weddenschappen en zo.”
Troy protesteerde, maar werd desondanks weggevoerd. Zeker in zijn huidige houding was hij weerloos en kon hij slechts haastig meestrompelen om te voorkomen dat zijn schouders héél zeer zouden gaan doen. Hij was compleet in de war en probeerde ondanks de plotselinge adrenalinestoot helder te denken. Een weddenschap? Was hij dan een bedreiging? Een logischere verklaring kon hij niet bedenken. Hij werd aan de andere kant de kleedkamers uitgevoerd, de nu lege gang in, een deur door, een trap af, weer een deur door, tot ze in een soort kruising tussen een bezemhok en een kelder waren, waar allerlei dozen en schoonmaakspullen stonden.
Hij werd ruw op de grond gegooid, en de deur werd direct gesloten, waarna het tweetal er met de armen over elkaar voor ging staat. Hij kreunde omdat hij behoorlijk hard op zijn schouder terechtgekomen was en krabbelde haastig overeind. Wat er ook gaande was, wie dit ook waren, dat hij diep in de shit zat was duidelijk.
Hij keek van hen naar de derde man, die over zijn witte stoppelbaardje streek en Troy bekeek op een manier die hem absoluut niet beviel.
“Leg me op zijn minst uit wat dit voor moet stellen,” gromde Troy. De man zuchtte.
“Dat heb ik al gedaan. Je doet het goed de laatste tijd, dus de meesten hebben op jou gewed.”
Ondanks de situatie voelde Troy iets wat in de verte enigszins op trots leek. Meer ego hoefde de wereld echter niet van de nuchtere jongen te verwachten, zeker nu niet.
“Dus wij hebben ingezet op Reynolds, maar die is niet tegen je opgewassen, dus jij moet vandaag even uit de buurt blijven.”
En met die woorden vertrok hij. Bij de deur draaide hij zich echter nog kort naar Troy om.
“Probeer niet te ontsnappen. De heren hier hebben toestemming te doen wat nodig is om je hier te houden tijdens de wedstrijd.”
Troy vloekte, maar de man was al weg.
Hij keek naar het tweetal, dat hun positie voor de deur innam. Normaal zou hij verstandig zijn geweest. Troy was niet het type om rechtstreeks zijn ondergang tegemoet te lopen. Maar als hij in een latere ronde alsnog mee kon doen had hij een kans. En een kans betekende geld en geld betekende medicatie voor Emily. Dus haalde hij diep adem en balde hij zijn vuisten.
“Kom maar op,” gromde hij, al was hij niet zo zeker van zijn zaak. Hij was goed, maar deze twee waren zwaarder dan hij en hadden in tegenstelling tot hem waarschijnlijk totaal geen moeite met definitieve maatregelen.
Dreigend kwamen ze op hem afgelopen. Troy wist dat het niet ging lukken om hen heen te glippen, dus hij zou het gevecht aangaan. Voor zijn familie.
Zijn behendigheid werkte in het gevecht dat volgde in zijn voordeel en hij wist een zo te raken dat deze naar zijn zij grijpend opzij week, maar de ander ramde zijn zware lijf zo hard tegen Troy's pezige, gespierde lichaam dat deze van zij plek kwam en landde in een stapel dozen. Dat deed zeer. Moeizaam krabbelde Troy overeind. De man was alweer bij hem, tilde hem moeiteloos op en wierp hem naar de andere kant van de kamer. Voor de tweede keer zweefe Troy een akelig moment lang in het luchtledige, om uiteindelijk tegen een schoonmaakmachine die zelden gebruikt werd te slaan. De lucht sloeg uit zijn longen en hoestend bleef hij liggen.
De eerste man was ook weer bijgekomen en het tweetal keek naar Troy. Langzaam trok de duizeligheid uit diens hoofd weg. Ze hielden hem scherp in de gaten terwijl hij met een van pijn vertrokken gelaat overeind kwam.
Hij haalde diep adem en schoot naar voren, waarmee hij het verrassingselement in zijn voordeel had. Met een harde uppercut sloeg hij een van de twee in een klap KO, precies datgene waar hij goed in was. Met door de adrenaline hernieuwde kracht sprong hij achteruit, een vuistslag van de tweede ontwijkend.
Hij was gehaast en dus slordiger dan normaal. Immers, hij had daarboven aan het vechten moeten zijn, niet hier, verdomme. Dit ging Emily niet aan haar fucking medicijnen helpen!
Het feit dat hij afgeleid was hielp niet. De man die hem al twee keer de kamer door had laten vliegen dook onieuw op hem af en ternauwernood wist Troy hem te ontwijken; anders was dat sowieso soepeler gegaan. Dat zijn hele lijf zeer deed hielp ook niet mee.
Het gevecht ging door, en Troy merkte dat de man moe begon te worden. Zelf zweette hij ook, maar hij hield dit nog wel even vol.
Vier rake klappen later was het over. Hijzelf had inmiddels een flinke bloedneus, maar hij was wel de enige hier die nog wakker was. Hij rende naar de deur en probeerde deze te openen. Op slot.
“Verdomme,” gromde Troy. De wanhoop groeide. Hij stapte achteruit en trapte keihard tegen de deur, vlakbij het slot. En nog eens. En weer. De deur vloog met een klap open en Troy rende de trap op, de volgende deur door en de gang op. Hij haastte zich door de kleedkamers.
Wat volgde kon haast een wonder genoemd worden; de eerste ronde was net afegelopen, en ze hadden het schema veranderd, waardoor hij zijn gevecht nog gewoon kon doen. Hij wist dat hij hier helemaal niet blij mee moest zijn, aangezien het feit dat hij weer in de race was hem in levensgevaar bracht, maar het boeide hem niet. Het ging niet om hem.
Niet veel later stond hij in de ring en ookal zag hij eruit alsof hij in elkaar was geslagen, ookal had hij door zijn eerdere gevecht een achterstand, hij vocht als nooit te voren. De meesten hier vonden het leuk, hielden van de eer of kregen gewoon een kick van het vechten. Troy had iets om vóór te vechten.
De ene na de andere ging voor Troy's voeten onderuit en iedere keer als de scheidsrechter zijn arm omhooghield om aan te tonen dat hij gewonnen had, voelde hij nieuwe adrenaline door zijn lijf gaan, omdat hij weer een stap dichter bij het prijzengeld was.
De finale was moeilijk, maar ook hier wist hij te overwinnen. Het gejuich drong niet eens tot hem door. Hij had gewonnen. Hij zou het geld overgemaakt krijgen. Hij kon Emily steunen. Godzijdank. Gelaten liet hij zich door de crowd op zijn rug en schouders kloppen. Het was een herrie van jewelste, maar het drong amper tot de compleet bezwete, uitgeputte jongen door.
Hij realiseerde zich amper dat het nog lang niet over was. Hij had een paar mensen een heleboel geld gekost, maar daar dacht hij amper aan, terwijl hij naar de kleedkamers wankelde.
Een paar van zijn tegenstanders feliciteerden hem, en hij grijnsde mat. Er werd niet gevraagd hoe het kwam dat hij met zijn mond en kin onder het bloed aangekomen was; iedereen ging er waarschijnlijk vanuit dat dat van een sparringsmatch of iets dergelijks kwam.
Hij droogde zich haastig af en kleedde zich aan. In een ruimzittende jeans, om zijn heupen bijeengehouden door een oude, leren riem, en een sweatshirt stapte hij de gang op, om door de achterdeur naar buiten te gaan. Hij was er bijna toen hem de weg werd versperd door de man van eerder. Hij keek killer dan toen en ook gevaarlijker. Behoedzaam keek Troy hem aan.
“Jij hebt je niet echt netjes gedragen, of wel?”
“Kan van jou hetzelfde zeggen.”
“Je wil geen ruzie met mij, Troy. Dat zusje waar je zo voor vecht? Ik kan ervoor zorgen dat zij haar medicijnen helemaal niet meer nodig heeft. Nooit weer.”
Als hij wist dat Emily ziek was, wist hij ook dat het chronisch was en dus was het niet moeilijk voor Troy, zelfs in zijn wazige toestand, uit te vogelen wat daarmee bedoeld werd. Hij voelde zich kwaad en machteloos.
Voor hij wist wat er gebeurde stompte de man hem vol in zijn maag en liep weg. Kreunend zakte Troy door zijn knieën.
Toen hij eindelijk weer buiten stond begon hij te lopen, hoe zeer dat ook deed. Hij moest naar een plek waar hij na kon denken.

Na een half uur lopen, minimaal, kwam hij uit in de duinen waar hij uiteindelijk op een bankje ging zitten, met zijn hoofd in zijn handen. Zijn lijf voelde alsof iemand er een uur lang van alles tegenaan had lopen gooien en hij was misselijk van de zorgen. Dit kon toch niet goed komen? Hij moest wel gehoorzamen, maar dan zou hij ook enorme inkomsten mislopen, zeker nu hij geen baan meer had, en zou Emily alsnog zwaar de dupe zijn. Hij vloekte gefrustreerd.
Uit zijn broekzak haalde hij zijn telefoon, maar hij draaide geen nummer. Wie kon hij bellen? Zijn ouders waren geen optie, al zou hij ze het nieuws uiteindelijk wel moeten vertellen, want hun dochter liep gevaar. Hij slikte en probeerde niet over zijn nek te gaan.
Wie dan? Iana? Hij had immers haar nummer. Nee. Hoe graag hij haar nu ook bij zich zou hebben gehad, hij kon haar hier onmogelijk mee lastig vallen. En straks kwamen ze erachter wat hij voor de brunette voelde en liep zij ook nog risico. Een grimas tekende Troy's gelaat. Het voelde godverdomde eenzaam. Niemand om zich toe te richten, niemand om hem gerust te stellen, een oplossing te bedenken. Want hoe zelfstandig hij ook was, hoe zelfredzaam ook, dit kon hij niet alleen. Hij had iemand nodig.
Er kwam iemand met een hond voorbij. Het dier snuffelde geïnteresseerd aan Troy's knie, en voor de eigenaar hem mee kon trekken kriebelde Troy de hond nog even achter de oren, glimlachte hij even mat naar de eigenaar waarna hij hen nakeek. Hij keek weer naar de telefoon, die hij maar weer opborg. Hij zou de last alleen moeten dragen, het kon niet anders.

2SORRYNOTSORRY [open] Empty Re: SORRYNOTSORRY [open] zo dec 15, 2013 2:51 am

Abigail

Abigail

Een roze vlecht kwam onder de zwart muts uit. Zelfs haar kleding was donkerder als dat normaal was voor het meisje en dat was misschien ook waarom je kon merken dat ze iets ging doen wat niet helemaal goed was. Ze had een roze shirt aan, maar daaroverheen zat een zwart vest, het enige waaraan je kon zien dat Abigail haar glamour niet helemaal verloren had, was haar broek. Deze enkel in het juiste licht de zebraprint weerkaatste. Ze had zwarte kistjes aan en ze bekeek zichzelf in de spiegel. Voordat ze de capuchon op deed, knoopte ze nog een paarse bandana over haar neus heen, zodat je de onderkant van haar gezicht niet zag. De capuchon werd opgedaan en ze vertrok. Ze wist al wat haar bestemming was, de oude verlaten fabriek. Het idee zorgde voor een grijns op haar lippen. Haar voeten versnelde toen het gebouw in beeld kwam, alsof ze aan het joggen was ging ze richting het gebouw. Meestal kwam er ieder uur een bewaker, iets wat normaal was bij gebouwen die verlaten waren en dat om hangjongeren tegen te gaan. Dus dat moest nu ook gebeuren, hoopte ze in ieder geval. Ze gunde die mensen ook iets om te doen en daarbij was het spannend. De adrenaline was heerlijk en de spanning zorgde ervoor dat haar leven iets interessanter bleef. Al moest ze het zelf opzoeken, haar bruine ogen keken tegen het grote gebouw aan. Even keek ze om zich heen, om er zeker van te zijn dat er op dit moment niemand was en toen ze niemand zag, deed ze nog een paar passen richting het hek. Daar zocht ze naar een gat en langzaam liep ze dan ook rondom het hek, toen ze een gat had gevonden kroop ze er dan ook doorheen. Met een snelle pas liep ze richting de ramen, zoals ze al had gedacht; ze waren stukgeslagen en met haar handen tastte ze op glas. Het was namelijk niet haar bedoeling om haar handen helemaal open te halen, ze wurmde zichzelf door de raam heen en voelde hoe een snee op haar hand niet uit kon blijven. Maar het was niet erg op dit moment, ze veegde het bloed af om het gebouw te verkennen.
Het was donker, maar de lichtinval van buiten zorgde voor een prachtig effect. Het had altijd iets rustigs, ze had het gevoel alsof ze op deze plekken na kon denken. Maar voordat ze ook maar iets in haar hoofd kon halen, hoorde ze andere voetstappen. In een ruk stond ze stil en keek verbaasd om zich heen. De voetstappen bleven doorlopen en een straal licht kwam in de ruimte waar ze was. Maar ze bleef staan, hoopte dat het licht haar niet zou raken. Maar ze hoopte teveel, want het licht raakte haar en ze hoorde de man iets zeggen. Ze had geen idee wat, want haar voeten hadden het al op een lopen gezet.
Normaal had ze al een rondje gemaakt door het gebouw en wist ze waar ze naartoe moest, maar op dit moment wist ze niet eens meer van welke kant ze kwam. Haar voeten galmde door het gebouw en ze kon haar voetstappen niet onderscheiden van de man die waarschijnlijk nog achter haar aan zat. Het was moeilijk te zien waar ze heen ging, het enige wat ze wist was dat ze op deze verdieping moest blijven. Ze rende van raam, langs raam, maar ze was te bang om er ook maar naartoe te rennen en zichzelf erdoorheen te wurmen. Abigail rende een deur door, maar het liep dood. Ze vloekte in zichzelf, maar rende naar de raam die er was. Waarom was deze niet kapot? Ze hoorde voetstappen en met haar vingers taste ze de grond af, totdat ze een stuk steen vond. Zo hard als ze kon sloeg ze de steen tegen het raam. Maar een keer was niet genoeg, ze moest trainen. Dat was iets wat ze chagrijnig in zichzelf dacht en met nog een slag, ging het raam met geluk kapot. De scherven riepen de aandacht en nu wist hij precies waar ze was. Weer werd er wat geroepen, maar zonder op te letten wurmde ze zich door het raam. Ze voelde hoe haar handen tegen wilden werken, maar de adrenaline zorgde ervoor dat ze door bleef gaan en met een klap op de grond terecht kwam. Haar hoofd bonkte voor enkele tellen, maar ze duwde zichzelf overeind. In plaats van dat ze het gat opnieuw zocht, klom ze nu. Het prikkeldraad kon haar gestolen worden en ze hoorde haar vest scheuren. De huid van haar been haakte aan een van de ijzeren pinnetjes van het prikkeldraad en met iets wat haast op een grom leek, kwamen haar voeten op de grond terecht en begon ze te rennen. Zo ver als haar voeten haar konden krijgen. De harde grond werd vervangen door zacht zand en het meisje bleef stil staan. Ze was veel te ver gerend, de man was haar misschien niet eens achterna gegaan. Maar als een op hol geslagen gazelle was ze blijven rennen. Ze hijgde uit, voelde langzaam over haar hanen en was blij dat er geen glas in zat, maar al snel vertrok haar gezicht. Er zat toch iets, maar dat was blijkbaar het enige. De andere dingen waren gewoon wondjes, die natuurlijk goed verzorgd moesten worden. Maar dat was allemaal niet erg, ze trok de bandana weg en er was meteen een lach op haar gezicht te zien. De capuchon en muts werden afgedaan om vervolgens om zich heen te kijken. Een bankje, ze was zo blij om dat ding te zien, er zat al iemand op, maar of dat nu zozeer erg was? De glimlach was moeilijk om van haar gezicht af te krijgen en zo ging ze dan ook naast de jongen zitten.
"Hoi." Zei ze uit beleefdheid en even vluchtig keek. Maar toen zag ze dat het de jongen was uit de winkel, toch? Maar waarom had hij bloed op zijn gezicht? Natuurlijk hoefde het niet veel te betekenen, zijzelf had namelijk ook een wond op haar voorhoofd en dat was enkel door een val. Daarbij wist ze niet of de jongen wel zo blij was als zij zichzelf ermee ging bemoeien. Maar voordat ze het wist had ze er al een bezorgde vraag uitgegooid.
"Wat is er gebeurt?" Haar stem was rustig, terwijl ze hem bezorgd aankeek. Ze vergat zich zefls voor te stellen, maar de jongen zat hier alleen en met bloed op zijn gezicht. Misschien dat zelfs hij wel gezelschap kon gebruiken. Als dat niet zo was, dan merkte ze het waarschijnlijk vanzelf wel.

3SORRYNOTSORRY [open] Empty Re: SORRYNOTSORRY [open] za aug 23, 2014 12:21 am

Troy Redoran

Troy Redoran
(ง'̀-'́)ง

"Hoi."
Troy keek op. Hij was zo in zichzelf gekeerd geweest dat hij de aankomst van het meisje niet had gemerkt. Hij herkende haar direct en knikte kort. Hij was niet helemaal op zijn gemak; het was overduidelijk dat hij hier niet lekker zat te relaxen.
"Wat is er gebeurt?"
Ergens was hij er blij om dat ze maar gewoon direct de vraag uitsprak. Was de olifant de kamer maar uit.
En waarom hij haar alles besloot te vertellen wist hij niet. Echt niet. Maar hij deed het.
"Lang verhaal, ik-" begon hij, terwijl hij de gebeurtenissen in zijn hoofd op orde probeerde te krijgen. "Ik boks voor m'n geld en daar heb je het nodige volk waar je niets mee te maken wil hebben. Ze hadden veel geld op een van m'n tegenstanders ingezet, dus ik moest uitgeschakeld worden nog voor de wedstrijd begon," vertelde hij vermoeid. God, wat was hij stom geweest.
"Ik heb alsnog meegedaan, gewonnen en ze een hoop geld gekost. Blijkt dat ze weten waar mijn familie woont. Het kwam erop neer dat ze het niet erg vinden om mijn zusje om te leggen als ik in het vervolg niet meewerk."
Hij zuchtte diep en keek even strak voor zich uit, in het niets.
"Maar als ik dat doe komt er zeker niet genoeg geld binnen voor haar medicatie. Ik kan momenteel geen kant op en kan alleen maar afwachten hoe dit afloopt," mompelde hij met een moedeloos gevoel.
Met de rug van zijn hand veegde hij wat bloed weg, wat hij vervolgens weer aan zijn broek afveegde.
Het luchtte op. Het verhaal beknopt vertellen. Veel meer kon er nu toch niet meer verloren gaan, dus Troy vond het wel best. Hij verwachte niet dat ze hem kon helpen, maar het feit dat hij even een luisterend oor had was genoeg.

4SORRYNOTSORRY [open] Empty Re: SORRYNOTSORRY [open] di aug 26, 2014 10:55 pm

Abigail

Abigail

Ze had niet verwacht dat hij iets zou zeggen over wat er gebeurt zou zijn. Althans, niet zoveel. Ze knipperde dan ook even wat verbaasd met haar ogen. Waarna ze haar ogen op hem richtte, het verhaal was lastig, dat was zeker. Ze had ook niet verwacht om in zo'n soort verhaal te rollen.
Over het boxen voor geld en dat er mensen zijn die andere zomaar om zouden leggen om iets voor elkaar te krijgen. Het duurde dan ook even voordat het meisje haar mond open deed.
"Je gaat niet afwachten." Zei ze vastberaden, het was geen tijd om te gaan wachten. Het was tijd om iets te doen, dat was in ieder geval duidelijk.
"Ik ben trouwens Abigail." Zei ze rustig en stak haar hand uit, ze wist nog dat daar het stukje glas niet in zat. Ze beet op de binnenkant van haar wang.
"Je gaat gewoon door met boxen, je ziet vanzelf of er gezeur komt en dan moet je daarmee oplossen." Ze haalde haar schouders op. Ja, zij was eigenlijk ook iemand die graag in de problemen kwam. Die waren niet zo erg dat het resultaat was dat er iemand omgelegd zou worden, maar het had toch iets vervelends. Maar zij mocht niet klagen, de problemen van deze jongen waren heftiger als dat zijzelf ooit in zou komen. Maar moest ze nu dan niet weggaan? Niet hierin betrokken wilde raken, maar als hij zei dat zijn zusje medicatie nodig had; dan had zijn zusje dus iets. Iets waardoor hij dus nogal wat geld nodig had. Hoe kon ze hem hiermee helpen? Ook al vroeg hij er niet voor, ze wilde het wel.
"En verhuizen is ook geen verkeerde optie." Mompelde ze iets wat twijfelend. Serieus? waren die dreigementen wel legaal te noemen.
"Of worden ze al boos als je al mee gaat doen aan zo'n wedstrijd?" Vroeg ze hem en keek hem vragend aan. Ze wist niks van die wereld, was een tweede plaats ook niet goed genoeg? Of anders een andere hobby zoeken... Of pro gaan?

5SORRYNOTSORRY [open] Empty Re: SORRYNOTSORRY [open] wo aug 27, 2014 8:25 pm

Troy Redoran

Troy Redoran
(ง'̀-'́)ง

Troy schudde de hand van het meisje.
"Troy," stelde hij zich kort voor.
"Je gaat gewoon door met boxen, je ziet vanzelf of er gezeur komt en dan moet je daarmee oplossen."
De reacties van het meisje waren zo strijdbaar dat Troy even verwonderd naar haar keek, maar toen kreeg hij een bittere trek om zijn mond.
Je begrijpt het niet. Ik kan geen kant op. Als ik doorga moet m'n zusje het ontgelden. Ze doen niet aan 'gezeur'. Hij zei echter nog niets. Ze leek niet uitgepraat en hij wist op dat moment eigenlijk niet helemaal zeker of hij zijn stem wel vertrouwde.
"En verhuizen is ook geen verkeerde optie. Of worden ze al boos als je al mee gaat doen aan zo'n wedstrijd?"
Troy glimlachte vermoeid. De lach haalde zijn ogen niet.
"Ze willen niet dat ik win, maar ze willen me wel in de race houden," legde hij met tegenzin uit. "En zolang ze me met m'n zusje kunnen chanteren is doorgaan gewoon geen optie."
Nee, eenvoudigweg verhuizen zat er niet in, zeker niet met zijn bankrekening. Zijn familie zou al helemaal niet mee kunnen verhuizen en juist om hen ging het. Als hij hen weg zou kunnen krijgen zou het makkelijker zijn, maar dat zag hij ook niet snel gebeuren.
Ze hebben me bij m'n ballen, dacht hij bitter. Hij vroeg zich nu nog meer af waarom hij het had verteld. Ze leek maar wat graag te willen helpen, en hoewel Troy dat oprecht waardeerde zag hij gewoon geen manier waarop ze dat kon, al was het maar omdat hij er niet op zat te wachten dat door zijn schuld meer mensen bij dit wereldje betrokken zouden raken. Dat verdiende niemand.
"Sorry ik- ik moest gewoon even m'n hart luchten," zei hij daarom ongemakkelijk. Hij wreef met zijn handen over zijn pijnlijke gezicht, waardoor de beelden van de gebeurtenissen van eerder over zijn netvlies gingen. Hij had het zonder meer goed verkloot.

6SORRYNOTSORRY [open] Empty Re: SORRYNOTSORRY [open] ma sep 14, 2015 11:25 pm

Abigail

Abigail

"Ik weet niet veel van dat soort dingen, sorry." Zei ze wat ongemakkelijk. Ze wilde helpen, maar het leek of alles wat ze vroeg en zei niks toevoegde.  Ze kon hem niet simpelweg helpen, ze had geen geld en ook geen huis waar ze hem of zijn familie in kon laten wonen. Ze had er ook geen problemen mee om ze op haar studentenkamer te proppen. Absoluut niet, maar ze twijfelde of dat idee wel op zijn plaats zou zijn.
"Sorry ik- ik moest gewoon even m'n hart luchten." Ze schudde haar hoofd toen hij zijn excuses aanbood.
"Je hoeft geen sorry te zeggen." Zei ze zacht, voelde zichzelf haast bezwaard dat ze stomme ideeën had geopperd.
"Waarom loop je niet even mee, je kan jezelf opfrissen bij mij en ik kan iets lekkers voor je maken onder het genot van warme chocomelk... Met slagroom." Ze wees achter zich, zo lang was het niet lopen naar haar studentenhuis, binnen vijf minuten zouden ze er zijn. Ze kon straks aan hem vragen hoe duur de medicatie was en of zij ergens in staat was om te helpen.
Ze gunde niemand zo'n situatie en had ook niet verwacht iemand tegen te komen die hierin verwikkeld zat. Als zij kon helpen om iedere wedstrijd mee te gaan, dan zou ze dat doen. Zou ze kunnen helpen met iedere maand wat geld te geven, zou ze dat doen.
Ze kende deze jongen niet, was haast naïef te noemen daardoor en dit verhaal simpelweg te geloven. Maar deze jongen zag er niet bepaald uit dat hij zoiets zou verzinnen. Dit was wat ze nu voor hem kon doen en ze had er geen problemen mee om te helpen waar ze kon.

Gesponsorde inhoud



Terug naar boven  Bericht [Pagina 1 van 1]

Permissies van dit forum:
Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum