Sophe liep de stallen in, en aaide de paarden over hun snuiten. Ze glimlachte, door het ontspannen gevoel dat ze bij de paarden kreeg. Ze had het gevoel dat alleen paarden haar begrepen. Ze dacht aan Bright, en haar gezicht vertrok. Dat duwde ze vlug weer weg, en ze glimlachte naar een hengst die voor haar stond. Toen hij zijn kop naar haar toe boog, legde ze haar hoofd tegen zijn hals aan, en genoot ze van de warmte van het dier. Hij knabbelde aan haar schouder, wat als een troost voelde. Zo vaak, stond ze zo, met haar hengst.. Zo vaak, had hij haar geholpen, door er gewoon voor haar te zijn. Ze snikte zacht, en veegde toen een traan weg. Dit kon ze niet doen. Ze liet al heel lang haar gevoelens niet doen, en daar zou ze niet mee beginnen. Ze forceerde een glimlach, en keek toen de stal door. Het kon geen kwaad, ze deed niks strafbaars.. Tenminste, dat dacht ze. Ze opende de staldeur, en sloot die achter zich. Toen liep ze op de hengst af. Rustig aaide ze hem over zijn snuit, en langzaam ging ze naar zijn rug toe. Het kon gevaarlijk zijn, maar ze wilde het proberen. Toen klom ze op zijn rug. Hij had geen deken, helemaal niks, maar ze had haar hele leven aan ervaring. Rustig ging ze op zijn rug liggen, en even sloot ze haar ogen. Ze was zo moe, ze sliep al heel lang niet. Toen keek ze even naar het paard. De hengst bleef rustig staan, at wat, en keek Sophe soms even aan. Hij leek het wel best te vinden. Ze sloot haar ogen nogmaals, en schrok even later wakker toen ze voetstappen hoorde. Ze keek op, maar ze zou niet op tijd van zijn rug af en uit de stal zijn.
Paradigm Shift
